Heimskringla - 23.02.1921, Blaðsíða 4

4. BLAD5IDA.
HEIMSKRINGLA
WÍNNIPEB, 23. FEBRÚAR 1921
■IWi..
^ ■nzszRæfsatg*?”
a
HEIMSKRINQLAl
KoimiT ftt A hrvrrium n»i^\fknAffL
Mffc.Vndur ojf Ks«*«ar:
THE VIKING PRESS, LTD.
4
Vav1I tkl&Bcsiax »r fSJMl Arftaugpirlan, «4
tUkaA borfftt^wr fyrtrfraj*, uiars
AlJk»r bortfaufr snaAM rátaawftja
te* PÓJrt- «•** HaAJtaAvlouauk
T2m Tifcfca* Pre.-*, IA*
Ritstjóri og ráSsmaður:
GUNNL. T R. J Ö NSS 0N ....
WINNIPEG, MANITOBA, 23.FEBRÚAR.1921
—~¥TT?
Úr þingheimi.
i.
Sambandsþingið í Ottawa hefir nú setið í
10 daga og rifist um hásætisræðuna, eða öllu
heldur rifist án þess að ræða um hana þó
hún væri umræðuefnið, því Iangt má lopann
tegja undir slíkum kringumstæðum, og stjórn-
arandstæðingarnir virðast ætla að nota sér
það í fullum mæíli. Að skamma stjórnina er
vandalítið, og mikið orðagflamur má gera úr
smámunum.
Þungamiðja umræðanna hefir snúist um
kosningarnar. Leiðtogi liberalanna, Hon.
Mackenzie King, heimtar kosningar; segir
stjórnina réttlausa til stjórnar, því hún sé ekki
þjóðarval, kjörtímabilið hafi aðeins átt að
ná yfir stríðs tímann, og hafi þess utan gilt
fyrir Unicn stjórnina; nú séu stríðsmálin úr
sögunni og Union-stjórnin uppleyst; Meig-
hensstjórnin sitji því í óþökk þjóðarinnar. I
líkan streng hafa aðrir liberalar tekið, en
bændaiflokkurinn hefir setið hjá og þagað enn
sem komið er.
Meighen stjórnarformaður, tók það skýrt
og ótvírætt fram að stjórnin ætlaði sér ekki
að ganga ttl kosninga fyr en manntalið væri
um garð gengið og ný kjördæmaskifting gerð.
Væri það með öilu óréttlátt gagnvart vestur-
fylkjunum, að láta manntalið frá 191 1 vera
til grundvallar fyrir þingmannafjölda þeirra.
Fólksfjölgun hefði orðið mikil á þessum árum
í fylkjum þessum, og að nýja manntalið
mundi færa þeim að minsta kosti 20 ný þing-
sæti. Lögum samkvæmt væri kjörtímabilið
3 ár og væri það því ekki úti fyr en 1922;
þangað til mundi stjórn sín sitja, ef þingið
feldi hana ekki áður; yrði stjórnin þar á
móti ofurliði borin á þinginu, yrði auðvitað
að ganga til kosninga, en andstæðingar sínir
yrðu að bera ábyrgðina ef svo færi.
Mikla áherslu lagði stjórnarformaðurinn á
tollmálin. Krafðist þess að andstæðingarnir
gæfu skýlausa yfirlýsingu hvar þeir stæðu í
þeim efnum. Benti á óheilindi Mackenzie
King í þeim málum. Kvað hann ýmist hafa
verið fríverzlunarmann, lágtollamann eða há-
tollamann, eftir því hvar hann hafi verið
staddur. I sléttufylkjunum hafi hann verið
eldheitur fríverzlunarmaður, í Winnipeg lág-
tollamaður, í British Columbia og Austurfylkj-
unum hafi hann viljað öfluga tollvernd til
lífsviðurhalds innlendum iðnaði. Vildi því
stjórnarformaðurinn fá liberalaleiðtogann til
þess að gefa þinginu ákveðna yfirlýsingu um,
hvar hann stæði í raun og veru. Eins vildi
hann að leiðtogar bændafl'okksins gæfu

:om
r yfiriýsingu.
En við þessari beitu vildu hvorugir gleypa.
Bændaflokkurinn hefir þagað enn sem komið
er, enda kvað hann vera all mjög sundur-
þykkur í tollmálunum. Vestanbændurnir tolla-
afnámsníenn, austanbændur tollvemdunar-
menn. Leiðtogi flokksins, Crerar, ennþá ó- (
kominn til þingsins og má þögn flokksins að
nokkru leyti þess rekja. Skammir um stjórn-
ina er flbkknúm ógeðfeidar, vegna þess að
hann hefir verið henni fl/Igjandi til skamms
tíma. Og hvað kosningum viðvíkur, þá vilja
vcstanbændurnir ógjarnan að þær fari fíam
fyr en hin nýja kjördæmaskipun er um garð
gengin. Stjórnin mun því naumast eiga hættu-
von úr þeirri áttinni.
TóLmálaafötaða liiberala er skringileg.
Leiðtoginn sjálfur Maskenzie King, heíir
/orðist sem heitan eld að minnast á hana.
D. D. MacKenzie, fyrv. bráðabyrgðarleiðtogi
flokksins hefir lýst sig eindreginn tollvernd-
unarmann, og MacMaster frá Brome, þykist
vera eldheitur tollafnámsmaður Þannig er
afsfaðan nokkuð blendin og ekk: heilnæm til
mðurrenslu fyrir sauðsvartan almúgan. Er.
u*n eitt eru a!!ir þessir rnenn sammála og það
pn kocningar; kosningar vilja þeir hafa og
| - a hessum vetri.
Ein af eftirtektarverðustu ræðunum sem
enn hafa verið haldnar í þinginu, var ræða Dr
Ldwalds frá Frantenac. Er hann conserva-
tive af hinum garnia g >ða skóla og fór nann
ómjúkum orðurn um Iíon. Mackenzie Kuig. '■
L kti hann liberal leiðtoganum við líkkistu
Múhameðs, sem hengi milli himnaríkis og
helvítis og fengi inni í hvorgum staðnum.
Mælskustraumurinn heldur áfreun að renna,
viðs'töðulaust og stefnulaust; veiferð lands
og þjóðar virðist eiga að drekkja í mark-
lausu kjaftæði.
II.
Manitobaþinginu hefir ekki farnast betur.
Hásætisræðan er þar ennþá til umræðu og
verður það áreiðanlega fram yfir mánaðar-
mótin, að því er nú horfir. Verkamannafull-
trúarnir eiga mesta sökina á þessari lang-
mælgi. Talaði einn úr þeirra flokki, Rev.
Smith, frá Brandon, í þrjá daga og sagði
ekkert, og má það sögulegt kallast. Aðrir
hafa verið dagsræðumenn og sagt álíkamik-
ið.
En utan hásætisræðunnar hefir annað mál
verið meðfram til umræðu, þar til gengið var
til atkvæða um það á föstudagskvöldið. Var
það þingsályktunartillaga þeirra Dixons og
Alberts Kristjánssonar um áskorun til dóms-
málastjórnarinnar í Ottawa um skilyrðis-
lausa lausn verkamannaleiðtoganna úr fang-
elsi. Um tillöguna urðu miklar umræður og
komu fram tvær breytingartillögur, sú síðari
kom frá John T. Haig, conservativaleiðtogan-
um og var hún að lokum samþykt, með 26
atkv. gegn 22. Nokkrir þingmenn fjarver-
andi.’ Fór breytingartillagan fram á að dóms-
málastjórain léti mennina lausa gegn venju-
legu lausnarskilyrði (on parole).
Dixon krafðist þess í flutningsræðu sinni
að mönnunum væri slept án nokkurs skilyrðis.
Þeir hefðu aldrei verið sekir, og hefðu aldrei
átt að fara í fangelsi. Albert Kristjánsson var
stuðningsmaður tillögunnar, talaði vel og
skipulega og var gerður að ræðu hans góður
rómur. Kvaðst hann álíta sig vera að gera
þjóðfélaginu þarít verk með því að styðja
tillöguna, því að kjósendurnir hefðu kosið
þrjá af mönnum þessum á þing, og það væri
í þágu þess að þeir sætu þar. í líkan streng
tóku flestir af bændafulltrúum, þó sumir, t.
d. Richardson frá Roblin og Emmond frá
Swan River, kváðu sig fullvissa um sekt
mannanna og réttlæti dómsins. Aftur voru
verkamannafúlltrúarnir miklu frekari í tali
sínu, kyáðu kjósendurna hafa kveðið upp
sýknunardóm yfir mönnunum og þeirra dóm-
ur væri æðri og meiri en kviðdóms og lög-
lærðra dómara.
Norris stjórnarformaður kvaðst hafa farið
þess á leit við dómsmálastjórnina fyrir jólin,
að mönnunum væri slept úr fangelsi. En
sér hefði verið sagt að mönnunum stæði til
boða náðun hvenær sem þeir bæðu um hana,
með þeim skilyrðum sem ætíð fylgdu, en eng-
inn hinna dómfeldu, að Russell undanskild.-
um hefði viljað biðja sér lausnar. Russell
hefði verið náðaður og hefði nú fúlt frelsi,
sama hefðu hinir getað fengið, hefðu þeir
viljað brjóta odd af oflæti sínu og biðja um
lausnina.
Hon. Thos. H. Johnson kvað þingsályktun-
ar tiillöguna vera vanþóknunaryfirlýsingu á
dómstólum fylkisins og ekkert annað. Fang-
elsistími mannanna væri úti 28. þ. m. og þó
að þingsályktunartillagan væri samþykt, yrði
ekki hægt að koma henni í framkvæmd áður
en dómurinn yrði útrunninn. John T. Haig
kvað sanngjarnt að þingið mælti með náðun
hinna dómfeldu með þeim lögboðnu skilyrð-
um sem slíkri lausn væri samfara og kvaðst
bera fram breytingartillögu þess efnis; von-
aðist til að allir flokkar féllust á hana. Norris
stjórnarformaður kvaðst geta það, en Dixon
ekki; þetta væri að fara bónleiðir um mizkun
og ef hinir dómfeldu gerðu það, viðurkendu
þeir sekt sína. Aðrir verkamannaþingmenn
virtusut sömu skoðunar, en bændur sýndust
tvískiftir. Var þá gengið til atkvæða um
breytingartiílögu Haigs og hún samþykt, eins
og áður var sagt með 26 atkv. gegn 22 og
4 þingmenn fjarverandi. Liberalar, conserva-
tivar og einn bóndi voru með tillögunni, en
verkamannaflokkurinn allur og 15 bænda-
flokksmenn á móti. Þannig Iauk því máli.
En til þess að fyrirbyggja að þingið geri
nokkuð að ráði áður en fangarnir losna, ætla
flokksbræður þeirra í þinginu að eyða þing-
tímanum í maélgi þangað til. Fylkið borgar
kostnaðinn af þingsetunni svo ekkert sakar þó
á hann sé bætt.
Við nefndarskipun í þinginu hefir stjórnin
verið borin ofurliði. Hafa andstæðngar heinn-
ar meiri hluta í öllum nefndum og meir en
helming þeirra. Albert Kristjánsson er for-
maður prentunarnefndarinnar og Thos H.
Johnson lagabreytinganefndarinnar. Þeir eiga
hvor um sig sæti í fjórum nefndum og Guð-
mundur Félsted í þremur.
Manitobaþngið á stormasama daga í
vændum.
Skaöabætur Þjóðverja.
Skaðabætur þær sem Þjóðverjar eiga að
greiða bandamönnum samkvæmt niðurjöfn-
un nefndar þeirrar er um þau mál átti að
fjaiia, nema 54 biljónum dollais, og á sú upp-
hæð að skiftast þannig niður á bandamenn:
Frákkar .........$29.000.000.000
Bretar .......... 11.000.000.000
Aðrir bandamenn .... ■ 14.000.000.000
Þjóðverjar þykjast ómögulega getað borg-
að þessa háu upphæð og hafa ýmsir fjár-
málafræðnigar annara landa tekið í sama
strenginn, þar á meðal nokkrir enskir og
amerískir. Enski fjármálafræðingurinn
Keynes, sem manna mest hefir kynt sér fjár-
hagskringumstæður Þýzkalands, er þeirrar
skoðunar að þjóðverjar geti vel staðið sig
við að greiða bandamönnum árlega $500,-
000,000 í gulli, en meira ekki. En eftir nið-
urjöfnun skaðabótanefndarinnar á að haga
borgununum árlega þannig: ,
Fyrstu 2 árin...... $500.000.000
Næstu 3 árin.. ... 750.000.000
Næstu 3 árin .... 1.000.000.000
Næstu 3 árin ..... 1.250.000.000
Næstu 31 ár ...... 1.500.000.000
Þetta er hin fastákveðna borgun, sem fer
fram á vissum tímum; en svo eru líka óá-
kveðnar skaðabætur sem Þjóðverjar verða
að borga, og eru þær fólgnar í 12/i % tölli
á útfluttum þýzkum vörum. Þetta ákvæði
telur Mr. Keynes mjög varhugavert. Þýzka-
land getur ekki borgað hinar fastákveðnu
skaðabætur nema því aðeins að það hafi
mikla útlenda verzlun, og hana þannig að út-
fluttar þýzkar vörur séu að minsta kosti svo
miklu meiri en innfluttu vörurnar, að neníi
skaðabótagjaldinu. Ef að Þýzkaland á að
geta haft $1.000.000.000 í útfluttum vörum
yrcSi kent í einum bekknum ihinn
forni þrenningarlærdómur, í öðr-
um acS Kristur hefði verið ‘"réttur
og sléttur maður,” og í þriðja
bekknum að Ihannn “hefði al!s
ekki verið til”. Fyrir kennara í
bennan þriðja bekk * er os3 ó-
iiætt að fullyrða að enginn hefði
íengist. nema ef að hann hefði
þar hjálpað uppá sakir sjálfúr, og'
er því óþætt að fullyrða, að meðí
því hefði hann eigi geng’ð i-ngra,1
* '-isurn sk’kiiiigj, í kristsafneitijR!
sinni en hann hefir gert með mála-l
ferli þessu, eða því þjóðráði sem
hann og félagar íhans fundu uppá
að nota, er þeir settu vopnaða
lögreglu við dyr og lét hana meina
safnaðarmönnum inngöngu á árs-
fund safnaðarins, er hinir sjálf- hosta 50c askjf" e*a 6 öskjur fyr-
kjörnu fulltrúar, neyddust til að ^2’50’ °S fást hjá öllum lyfsöl-.
boða og héldu á skrifstofu eins Um eSa frá The Dodd’8 Medicine
málshefjandans, uppi á áttunda ^0, ^tck’ Toronto. C>nt-
lofti í einni stórbyggingu bæjarins.
Enginn ihefir svo frjótt ímyndunar-! ^e
afi nema greinarhöf. einn, að hann 1 ^
gæti látið sér til hugar koma að sá
söfnuður sem gerir þá játningu frJáIsIynda fl'okki innan 'þjóðkirikj-
með safnaðarlögum sínum, ”að unnar, að hann væri látinn ráða
kærleiksvilji guðs, mönnunum til kirkjusiðum, o. s. frv." Vegna.
'hjálpræðis, sé að finna í biblíunni hvers að af þessu hefú ekki orðið,
og að Jesús Kristur og fagnaðar- veit Hjálmar bezt sjálfur. Hann
....Dodd’t nýmapillur eru bezto
nýmameðalið. Lækna og gigt,
bakverk^ hjartabilun, þvagteppu,
og önnur veikindi, sem stafa frá
nýrunum. — Dodd’s Kidney Pills
svo fljótt sem unt væri,
prestur tilheyrði hinum
erindi hans sé hin sanna uppspretta
og regla trúar og kenningar og
lífernis,” myndi setja upp þvílík-
an sunnudagsskóla. “Að hvergi
finnlst á guðsgrænni jörð nokkrir
menn nema
höfðaði rnálið, bannaði samein—
inguna, og lá það í augym uppi að
á meðan á þeim málarekstri stóð,
væri eigi mögulegt að fullkomna
samningana. Flugumenn sína lét
hartn bera það út, að svo væri bú-
Unitarar og mei
hlutamenn Tjaldbúðarsafnaðar er ið að ganga frá við biskup íslands
umfram það sem innflutt er, verður landið að geti gert sér gott af öðrum eins að eigi fengist prestur fyrir hinn
tníarlegum hrærigraut og felst í sameinaða söfnuð þó af samein-
trúaryfirlýsinging þessari, er all mgu gæti orðið! Hverjir voru það
borginmannleg setning, og hjálpin, sem reyndu að varna því' að sam-
Iþví meginþorri Islendinga myndi band yjði haft við kirkjuna á Is-
vel geta gert sér það að góðu, þó landi? Voru það þeir sem ætluðu
flytja út vörur í alt fyrir minsta kosti $3.500.-
000.000, því svo er alment álitið að Þýzka-
land geti ómögulega haft útfluttu vöruna
meir en 40% hærri én þá innfluttu. Nú, þetta
\2/i% álag á allar útíluttar vörur, nemur
að minsta kosti $437.500.000, sem bætist
við hið fastsetta skaðabótagjald.
íhins beri eigi að neita að til séu
þeir menn er vilji hafa sinn “trúar.
Það
er or
ðugt að gera sér í hugarlund | graut" meir kryddaðann og í hon-
aðrar eins rúsínur og “Eilífa
útskúfun”, “fordæmingu ung-
barna,” “bókstafslegan innblást-
ur,” ‘fullnægáng iðrunar á bana-
sænginni, eftir undangengin
glæþaferil alla æfi," ‘‘persónuleg-
an djöful," og fyndist þá eittlhvao
hvernig að Þýzkaland að 1 1 árum hérfrá,
getur borgað $1.500.000.000 árlega, að
viðbættum þessum 12/i %, eins og ætlast er
til að gert verði um 31 árs tímabil þar á eftir.
Nema þyí aðeins að Þýrkaland fái mikinn
meiri bluta af heimsverzlaninni í sínar hend-
ur, virðÍJt uppfylling skaðabótaskiyrðanna
ómöguleg. Og að Bretar og Frakkar vilji j feitara í stykkinu, er uPP í spón
hörfa af verzlunarmarkaði heimsins svo að
Þjóðverjar geti náð nægilegum viðskiftum
til þess að borga þeim skaðabótakröfurnar,
er ekki hugsanlegt. Þannig lítur Keynes á
málin; sérfræðingurinn sem skaðabótanefnd-
in hafði fengið til þess að rannsaka gjaldþol
Þýzkalands.
Nú stendur yfir ráðstefna í Lundúnum milli
fulltrúa bandamanna og Þjóðverja, sem hef-
ir skaðabótamálið til meðferðar. Engan
skyldi því undra þó Þjóðverjar fengju all-
mikla ívilun frá því sem áður var krafist.
Hjálmar A. Bergmann
og
Tjaldbúðarmálið.
inn kæmi, til að metta með sálar-
sultinn og bragðibetra ef það
“væri hálúterskt og kæmi ekki í
bága við sjálíar trúarjátningar lút.
kirkjunnar.” En þeirri skoðun
að fá þaðan kennimann, eða hin-
ir sem reyndu að koma í veg fyrir
iþað. Eða var kannske betur trygl
samibandið við kirkjuna á Islandi
með því ef tekist hefði að koma
Tjaldbúðarsöfnuði inrv í Norður-
söfnuðinn eins og greinaihöf.
barðist fyrir? H|vað segir sérg'
Friðrik J. Bergmann um það.
Ekki geta ijieir (kirlcjulél og íc-
lendingar heima, sibr. Hvort stefn-
ir. bls. 66) sungið á sömu sálma-
bókir.a! ekki lesið á sömu bilblí-
una! Ekki notað sömu handbók-
ina!”
Þá stagast greinaríhöf. mikið á
hr.
síðasta Lögib. (17. febr.) heldur
H. A. Bergmann áfram með ritgerð slna
"Tjaldbúðarmálið”, í sama anda og áður.
Á grein þessl að leiða lesendur í allan sann-
leika um það, að meiri hluti “Tjaldbúðar-
safnaðar” hafi verið búinn að kasta trú sinni
og hafi verið að Ieiða söfnuðinn inn á þá
braut sem söfnuðurinn hafi adrei farið áður.
Sem dæmi þess tifærir hann nokkrar spurn-
ingar og svör við yfirheyrslu tveggja nefnd-
armannanna. En ósennilegt er að noklkrir
verði þar miklu nær um sakir(?) þessara
manna. Hann spyr Guðm. Magnússon að
iþví hvort þeir nefndarmenn hafi farið fram
á það að Unitarar sleptu nokkru af trúar-
skoðunum sínum, og svarið var auðvitað nei.
Fram á það fer Séra Friðr. J. Bergmann ekki
he'ldur, með samíbandslaga frumvarpinu
1916. Það gerði Hjálmar A. Bergmann ekki
iheldur þá um sumarið. Sem sameiningar-
tilboðin, og þau skjöl er þeim fylgdu bera
með sér, er birt voru hér í síðasta blaði, átti
hinn nýi (sameinaði) söfnuður að grund-
valla safnaðariög sín og játningu á frum-
varpi þessu frá 1916 sem Hjálmar var á-
nægður með nú íyrir 4 árum síðan. Hafi
því nokkrir breytt skoðun sinni, er það hann
en elcki mennirnir sem hann ræðst á með
þessari ritsmíð.
Það sem hann er verstur út af, er að hinn
fyrirhugaði söfnuður hafði ekki áformað að
var greinarhöf. með ótal ræðum því hve óhugsandi og ómögúlegur
og þremuur löngum ritgerðum í sá félagsskapur sé, sem ekki bindi
“Hkr." 1913, búinn að koma inn alla sína félagsmenn undir fast og
þjá fólki, að Tjaldbúðarsöfnuður ákveðið játningar-ok. Kallar þann
bæri eigi þvílí'kan kryddgraut sér þetta játningarlausa kirkju. Þótf.
að vörum, annars mætti benda á ekki'sé það viðurtkent að trúar-
með þetta orðalag, hvílíkri lotn- játningarnar séu bindandi fyrir
ingu og virðingu að lýsir, gagnvart safnaðarfólk, og þær eigi settar
trúárhugsjónum manna, hjá þess- bókstaflega orði til orðs í safnað-
um trúarvandlætara sem með til- arlögin, sem og aldrei hefir heyrzt
hjálp Winnipeglögreglunnar er að og ekki innan Kirkjufélagsins sjálfs
berjast fyrir verndun og varð- þá fer fjarri því að söfnuðurinn
veizlu rétttrúnaðarins meðal Vest-i sé játningarlaus. Hann hefir sína
ur-lslendinga og verja þann trúar-, trúarlegu játningu og sinn trúar-
lærdóm gegn hinni skaðlegu villu lega tilgang eftir sem áður, og er
sem fram kemur í lagafrumvarp- bæði sú játning og sá tilgangur
inu frá 1916. J skýrt tekinn fram í grundvallar-
Hið annað atriði sem greinar- lögunum. Maður skyldi álíta að
höf. kemur með, er að það 'hafi eklkert væri til er á nokkru máli
hin
væri
heitið
aldrei verið tilgangur hins sam-| gæti heitið játning, nema
einaða safnaðar að binda sig við j fornu trúarjátningar og hin
stefnu kirkjunnar á Islandi. Því, “gamla og óendurlbætta Augs-
var einmitt neitað fyrir rétti af1 borgarjátning,” eftir því sem
hálfu minni hlutans, að grein þessa greinarhöf. talar. En í því munu
í safnaðarlögum Tjaldbúðarsafn-! víst fáir vera honum samdóma því
aðar: “Söfnuðurinn játast undir
lærdóm heilagraT ritningar á sama
hátt og hin Lúterska kirkja á Is-
landií trúarjátningarritum sínum”.
(II. gr. 2.) bæri að skilja svo að
söfnuðurinn með því vildi fylgja
kirkjunni á lslandi og trúarlega
vaxa og þroskast með henni. Og
svo öfgafullir og ofsafengnir gerast
fáir nú orðið. En hvað hinu við-
'kemur að það sé frávikning hinn-
ar frjálsu stefnu að binda það ekki
sk'lyrðum að engir fái staðið í
söfnuðinum nema þeir láti binda
samvizku sína og sannfæringu
með fyrirmælum hinnar fornu
eigi tö’ldu þeir það fullnægjandi játninga. Mætti minna greinarhöf.
að prestur væri fenginn að heiman
iþví eins víst gæti hann verið Uni-
tari, og fenginn af þeim til að
hjálpa til við þessa samninga!
Eigi getur greinarhöf. því sviðið
þó svo hefði verið, sem þó ekks
yar, eins og samningarnir bera
með sér, að söfhuðurinn hefði
ekki bundið sig við kirkjuna á ls-
landi, því eftir þeirra skoðun allra,’
hefði það leitt hann út í trúarleg
setja trúarj átningarnar gömlu í safnaðarlög | glötun. Hvernig sambandinu við
ín og segir hzrnn að þessvegna hafi söfnuð- j |f;rkju íslands átti að vera varið.
urinn verið játningarlaus og setur það dæmi 1 er skýrt tekið fram í samningun-
að í sunnudagsskóla þesskonar safnaðar, um “að prestur yrði fenginn að
á ritgerðir sem standa í ‘‘Breiða-
‘bl., í III. árg. 1. blaði, er rit-
gerð um “Kenningarfrelsi” eftir
að trúarjátningunum Fiefrr verið
lýsty koma þessi orð: “Islenzkt
safnaðarfólk veit alment ekkert
um þessar játningar, fremur en
þær hefði aldrei verið til. Getur
þá Verið rétt að halda því fram að
það sé sáluhjá'lparatriði að standa
við þær í einu og öllu og gera úr
þeim kínverskan lögmálsmúr um
trú sína? — — Með því bindur
kirkjan byrðar sem menn eru ekki
færir um að bera og breytir krist-