Heimskringla - 09.03.1921, Blaðsíða 6

6. BLAÐSflOA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG. f. MARZ, 1921
Jessamy Ávenal.
Skáldsaga.
Eftir sama höfund og “Sltuggar og skin”.
S. M. Long þýddi.
a<S þaS væri Rósu aS einhverju leyti aS kenna
nvernig hagur hennar var nú, par sem frændi henna
hafSi sagt meS skýrum orSum, aS hann ætlaSi aS
sjá henin borgiS, áSur en hann félli frá.
Samt vildi hún sem minst hugsa um eignamissinn
Po svo hefSi nú veriS aS Rósa hefSi svift hana auSn
um, iþá efaSi hún ekki a8 guS hefSi nóga vegi til aS
njáipa sér. Hún var undir hans umsjón í þessu sem
öSru. Hennar óbifanilega trú á verndun og varS-
, veirlu guSs hélt henni uppi, svo aS þrátt fyrir alt lét
"Rósa,” sagSi hún, hlýleg en ángurvær í rómn- hún ekki hugfallast.
um. 'Mér er nauSugt aS tala viS þig annaS en gott, | “Ef eg hefSi ekki þessa trú, yrSi lífiS mér óbæri-
ef frændi minn afi síSustu hefir breytt skoSunum sín- iegt,” sagSi Jessamy viS sjálfa sig. ÞaS var hugs-
um viSvíkjandi erfSaskránni, þá er þaS ekki þér aS unin um stúlkurnar í kvestherberginu, sem Jessamy
kenna; iþú mátt trúa því, aS eg er ekki reiS, en — en féll þingst. ÞaS var svo margt sem hún hafSi veriS
því fylgir mikil ábyrgS aS hafa auS fjár handa milli. búin aS einsetja sér aS gera fyrir þær. í neSri hluta
Fyrsta atriSiS er, aS verja peningunum þannig, aS byggingarinnar. var máttarvana drengur. Þeirra
þeir geti orSiS sem flestum til ánægju og hagsældar. viSkynning byrjaSi meS því aS Jessamy frelsaSi
AuSurinn er afl þeirra hluta sem gera skal; eg hefi ^ hann frá aS brenna inni. Hann var alvarfegur á
aldrei slkiliS þaS eins vel og nú, þa rsem eg er nú, | 3ViPi stór og einarSIeg blá augu. MóSir hans var
hefi eg séS svo mikiS af skorti og vandræSum vegna'þvottakona, og fór daglega út til vinnu sinnar, en
penirigaleysis. LífiS er þungbært fyrir sum fólk — hann var heima til aS líta eftir yngsta barninu. Þenna
avo þiingbært, afi mig hefur oft furSaS, hvernig þaS afllausa dreng bar Jessamy stundum upp til sín og lék
heldur þrótt og þreki, án þess aS gefast alveg upp. j vig hann. Enginn háfSi fyr leikiS viS Tom, svo
Þeir sem eru ríkir, geta afar mikiS bætt úr því, ef j þetta var honum hiS mesta gleSiefni. Hann þekti
þeÍT vildu, og aumingja gamli Denton; frændi minn fótatakiS hennar þegar hún kom ofan stigann; þá
treysti honum og þótti vænt um hann. Væri þaS svo> j opnaSi hann dyrnar, og litla andlitiS leit til hennar
aS hinir dauSu sæu til okkar — væru ekki mjög meg hýru brosi.
langt í Lurtu —— I GóSur og næraridi matur ásamt hollu lofti og
“Haltu heilræSa prédikanir yfir hinum lítilfjör-j góSri umön;un> hefSi máske meS tíS og tíma getaS
legu vinkonum þínum, en hafSu rmguncianþegna^ gefíg h(>num kraftana, svo hann hefSi getaS unniS
því masi,” tók Rósa fram í háSslega. “Danton get-
ur fariS á eitthvert öreigahæli; hann var ekki vand-
aSur og fór á bsdc viS þig og manninn minn. Þetta
er mitt seinasta orfi. Vertu sæl."
Um leiS sté hún upp í vagninn, sem ekiS hafSi
veriS up paS dyrunum, og í sömu andránni hvarf
hún sjónum.
Nokkrar mínútur stóS Jessamy hreyfingarlaus;
in síSan gekk upp á herbergi sitt í þungum hugsun-
fyrir sér eins og aSrir,;” hugsaSi Jessamy meS sjálfri
sér. “En því miSur hefi eg ekkert til aS gefa hon.
um.”
ViS þessar hugsanir gleymdi hún sínum eigin
raunum.
Þegar hún kom inn í litla og leiSinlega herberg-
iS, var þar alt umhorfs eins og þegar hún fór. A8
bví levti var ekki meiri mismunur en þó hún hefS
ím.
Eftir þessu afi dæma lá ekki annaS fyrir Danton veriS f burtu aSeins fimm ™nútur.
en aS fara aftur í búSina, eins gamall og hrpmur og Stúlkurnar ráku upp fagnaSaróp er þær komu
hann var; og þegar hann gat ekki unniS lengur fyrir ariga á hana, og meS gleSiljóma í augunum rétti
sér þar, hvaS tók þá viS? Og sjálf var hún ekki Rakel upp hendurnar á móti henni og hrópaSi: “Ei
megnug aS hjálpa honum. Þau ætluSu þetta sama þaS virkilega mögulegt aS þér séuS komnar svona
kvöld aftur til Lundúna. Hún varS auSvitaS aS fljótt til baka, Jessamy?
byrja aftur á sömu vinnunni og hún hafSi horfiS frá "En eg sé aS þér komiS ekki meS gleSitíSindi,’
og báa í sama litla kvistherberginu. Fyrir Rakel og sagSi Lucy í sínum þreytulega róm, er hún hafSi aS-
Lucy, sem hún hafSi gert sér vissa von um aS geta gaett Jessamy nákvæmlega. Svo tók hún aftur til
rétt hjálparhönd, gat hún ekkert gert. sauma sinna um leiS og hún sagSi stillilega: “Þér
En alt í einu mundi hún eftir hinum vandaSa hafiS grátiS, syrgt, sofiS illa og veriS reiSar yfir ein-
silkikjól, sem haffii orSiS eftir á The Court og frú hverju. Hafa þeir ekki veriS góSir viS ySur?”
GreenhilJ hafSi geymt fyrir hana; hann var þó rétt-j “Frændi rninn er dáinn,” svaraSi Jessamy alvar-
mæt eign hennar. Hún lét utan um kjólinn og gerSi (ega __ -£n hvernig hefir’ySur liSiS síSan eg fór,
svo boS eftir frú Greenhill til aS kveSja hana. j fLake] j”
“Þetta er alt eitt svikanet,” sagSi garrtla konan j Lucy leit upp og svaraSi:
grátandi. “Mér var sagt upp í dag; hún heldur aS eg
viti of mikiS og treystir mér ekki. En sárgrætilegast
er aS þér verSiS afi fara —■ um mig gerir minna."
Jessamy reyndi aS hughreysta gömlu konuna.
Svo gengu þær niSur. Danton var þar fyrir,
fölur og dapurilegur, og beiS eftir Jessamy.
1 því voru akrífstofudyrnar opnaSar og frú Carew i
kom fram fyrir meS körfu í hendinni. Hún benti
‘Hún hefir mikiS talaS um ySur og þótti vænt
um aS þér skrifuSuS sér. Einn dag sat hún uppi og
horfSi á máfana á anni. Annars hefir hún mest-
megnis veriS í rúminu, en þoIinmóS eins og hún er
vön.”
“Og hvernig hefir ySur 'HSiS, Lucy?”
Eg hefi setiS viS aS sauma skyrtur, eins og vant
Jessamy aS koma inn fyrir.
“Mér fellur þetta illa ySar vegna, Jessamy mín
góS,“ hvíslaSi hún. “Og þaS sagSi eg Rósu líka.
En af því eg er afi ýmsu leyti upp á hana komin, þá
þorSi eg ekki afi segja aJt, sem mér bjó í brjósti. Eg
er viss um aS þaS var hans áform aS gefa ySur eitt-
hvaS. Þetta alt er eitthvaS svo óskiljanlegt. Eg
vildi eg hefSi eitthvaS getaS gert fyrir ySur. En
eg er í stórri skuld og hefi ekki annaS en þessi vesælu
fimm hundruS pund á ári. Eg hefi gengiS hérna
frá nokkrum brauSsneiSum handa ySur, og nokkrar
perur og víníber eru í körfunni, því eg hefi leyfi tii
aS taka eins mikiS af ávöxtum og blómum og eg vil.
Jessamy sá aS þetta var í góSu skyni gert, og
þáSi því körfuna. i
“Hvernig lífiur ySur í Lundúnum? ^purSi frú
Carew þegar Jessamy hafSi þakkafi henni. HVaS
er þaS helzt, sem þér hafiS fyrir stafni, góSa mín?
"Eg vinn bara.” Hiún vildi helzt komast hjá
meSaumkvun frú Carew.
“HafiS þér ekkert frétt af séra Hallowes?”
‘ Ekki ennþá.”
“ÞaS er stórkostlega merkilegt, hvernig alt hefir
breyzt fyrir ySuT. Mér finst sem eg sjái ySur í
brúSarskartinu — ó, þér eruS yndislegar. Og allir
álitu ySur sjálfsagfian erfinigja aS “The Court”. En
guSs vegir eru órannsakanlegir.”
“ÞaS mun sffiar koma í Ijós, aS mér verSur þetta
alt til góSs,” sagfii Jessamy um leiS og hún kysti á
hiS gamla hrúkkótta andlit. “VeriS þér sælar og
þak.ka ySur fyrir. Þér hafiS veriS góSar viS mig.”
Frú Carew stófi og horfSi á eftir vagninum, ,er
hann ók í burtu. SíSan gekk hún í þungu skapi inn
í hina hlýju og vifikunnanlega gestastofu.
12. KAPITULI.
ÞaS var ömuHegt aS koma aftur til Lundúna —
til hinnar myrku og þokufullu heimsborgar — þjök
uS af söknuSi yfir fráfaJIi frænda síns og kvalin a
endurminningunni yfir samvizkuleysi og harSýSg'
Rósu.
Jessamy ga* ekki aS því gert en aS ímynda sér
er; þaS liggur auSsjáanlega aldrei annaS fyrir mér.”
Þessi orS höfSu óþægiJeg áhrif á Jessamy, og uku
á ógleSi hennar; en hún reyndi aS harka þaS af sér
og láta ekki bugast. Hún gæti selt silkikjólinn, sem
hún hefSi haft meS sér, og af því hann var úr dýru
efni, þá ætti hún aS fá þó talsvert fyrir hann, svo hún
meS því gæti hjálpaS hinum fátæku vinum sínum
dálítiS. Auk þess væru ávextirnir; þeir ættu aS
vera hoMir fyrír Rakel.
“Og þeir héldu þér ekki hjá sér,” hvíslaSi Rakel
aS henni, þegar Lucy vék sér frá til aS setja upp te-
ketilinn. “Lucy sagSi aS þeir mundu gera þaS og
viS sæjum ySur máske aldrei framar. Þér eruS þá
ekki orSnar ríkar, Jessamy?” /
“Nei, en eg vildi þó gjarna vera þaS, ykkar
vegna,” svaraSi Jessamy. “En samt skulum viS
gæSa okkur í kvöld á ávöxtum, og svo kom eg meS
kjól, sem eg ætla aS selja.”
“ErfSuS þér ekkert eftir frænda ySar?”
“Nei, Rakel," svaraSi Jessamy róleg.
“Hverjum hlotnaSist þá allur auSurinn?”
“Ekkjunni og barninu. “Hún treysti sér ekki til
aS taJa meira um þetta, og svo fanst henni réttast aS
fólk vissi ekki frekar um þessi efni.
Eftir aS þær höfSu neytt fátæklegrar máltSSar
fór hún inn á sitt eigiS herbergi. Litul síSar kom
Gladys inn. Rakel var alein er hún kom, því Lucy
hafSi fariS meS nokkrar skyrtur. Henni leiS meS
lakara móti og hún lá meS augun aftur og kvala-
drætti f kringum munninn.
“Eg leit inn til Jessamy og sá aS hún var komin
aftur,” sagSi Gladys. “Mig furSar þaS mikillega.
Því höfSu þeir hana ekki hjá sér? E5?i var hún
svo heimsk aS sýna af sér einhvérskonar mótþróa?”
“Jessamy er ætíS elskuverS,” sagSi Rakel meS
ákafa. “En þaS var stórt hneyksli aS frændi henn-
ar skildi henni ekkert eftir, heldur arfleiddi konu
3Ína aS öllu saman.”
Gladys settist niSur og hétl áfram aS masa um
vlla heima og geima, þar til Lucy kom aftur. Og
hún sa aS ekki var um annaS aS gera en aS bjóSa
henni aS bíSa og vera til kvöIdverSar meS þeim
Hún borSaSi perurnar og vínberin meS góSri lyst o<*
lagSi: “En hvaS þær eru góSar. Hví voruS þé’
ikki kyrrar þar sem þær vaxa, Jessamy? VilduS
bér þaS ekki? ’ RegJuIegur forvitnissvipur fylgdi '
þessum spumingum.
“Nei, eg gat ekki veriS 'kyr," svaraSi Jessamy.
ÞaS var ýmsilegt í fasi Gladya Williams, sem henni
geSjaSist ekki kaS. Hún var gerólík Rakel og
Lucy.
Seinan um kvöldiS sagSi Gladys nokkrum af
kunningjastúlkum sínum þaS, sem hún vissi um Jess-
amy; auSvitaS hlustuSu þær á hana meS aSdáun,
e.n undir niSri gerSu þær gaman aS því öllu sarnan,
og köIIuSu Jessamy kvisthergis-prinsessuna.
Nokkrum dögum seinna fengu þær hálfs dags frí
og þær notuSu þaS til aS fara á lítiS og ódýrt mat-
söluhús. Þá sagSi ein þeirra alt í einu meS hárri
rödd: “Hvernig gengur þaS meS kvistherlbergis-
prinsessuna, Gladys? Er hún farin aftur til marm-
arahallanna sinna?”
“Hver er þaS, sem þiS gefiS þaS nafn?" spurSi
maSur einn skeytingarleysislega; hann hafSi komiS
nn í þeim svifum.
“ÞaS er ung stúlka, sem heitir Jessamy Avenal.”
f sama bili gekk ungur maSur þar hjá, en rak sig
um leiS á stólinn er Gladys sat á. Hún leit upp, og
augu hennar mættu augum sem forviitnislega og
rannsakandi störSu á hana. En maSurinn sagSi ekk-
ert frekar, heldur settist á stól þar skamt frá og baS
_im bolla af kaffi.
Gladys fór aS hugsa um, hvort þaS gæti átt sér
staS, aS þessi ókunnugi maöur þekti eitthvaS til
Jessamy, þar sem honum sýndist verSa svo hverft
viS aS heyra nafn hennar.
“Hún kom öllum á óvart einn góSan veSurdag
og leigSi'kvistherbergi á milli hergja Rakelar og Lucy
og míns,,’ sagSi Gladys. "Hún vinnur hjá tízku
verzlunarkonu í Chelsea, en eg segi aS hún sé tötr-
um búin prinsessa.
“Á hún engar eignir?’ spurSi einhver nærstadd-
ur.
“Nei, aS minsta kosti lítur ekki út fyrir þaS.
Svo snerist taliS aS einhverju öSru, og litlu síSar
yfirgáfu þær veitingahúsiS.
En Gladys hafSi gleymt vetlingunum sínum, og
fór til baka til aS sækja þá.
Þegar hún gekk fram hjá hinum unga manni, sem
nafn Jessamy virtist hafa svo mikil áhri'f á, tók hann
í handlegginn á henni og sagSi hraSmæltur og ákaf
ur: “GætuS þér gert svo vel aS segja mér heimilis-
fang jómfrú Jessamy Avenal? Þér töluSuS um hana
nýlega.”
“Og mér þætti gaman aS vita hver þér eruS?
sagSi Gladys rólega.
Flann leit til hennar og brosti yfirlætislega. Þeg-
ar hún aSgætti hann betur, sá hún aS þaS var ungur
maSur, sérlega laglegur.
“F-f þér vi'ljiS ekki segja mér þaS, sem eg spyr
aS, þá gerir þaS ekkert til,” sagSi hann. “En eg er
vinur hennar. Máske þér vilduS þó segja mér, hvort
hún hefir erft auSinn eftir frænda sinn.”
“Hún erfSi ekki neitt,” svaraSi Gladys, sem nú
hafSi gleymt vantrausti sínu á manninum, og áleit nú
aS hann væri göfugmenni. Hún sagSi Lucy
þaS er ung stúlka, sem eg þekki — aS eignirnar
hefSu fariS til ekkjunnar og barns þeirra. En þaS
var illa gert.
“Tíl lafSi Delavel!” hrópaSi hann forviSa. “Er-
uS þér vissar um aS hún hafi ekki erft neitt?
“ÞaS er áreiSanlegt. En eru engar líkur til aS
hún fái arf annarsstaSar frá? Hver er hún í raun
og veru?”
“Hún er — jómfrú Jessamy Avenal.
Hann sagSi þessi orS kalt og óþýSlega. Svo
þreif hann hatt sinn, hneigSi sig lítillega og gekk út,
á götuna. Gladys horfSi á eftir honium gremjuleg!
og hálf hissa.
“Hver var þessi ungi herramaSur, sem talaSi til
þín, Gladys?” spurSi ein af vinstúlkum hennar.
“Eg vildi óska aS eg vissi þaS, en hann vildi ekki
segja þaS. Hann spurSi mig um ýmislegt viSvíkj-
andi Jessainy Avenal. Hann sýndist furSa sig á því
er -eg sagSi honum, aS hún hefSi engan arf fengiS
eftir frænda sinn. Hver ætJi hann geti veriS? Eg
má næstum til aS segja henni þetta. Þetta er eftni
í skáldsögu. Ekki ieit hann samt út fyrir aS vera
hertogi; og eg var ekki einu singj viss um aS hann
væri enskur.”
Um kvöIdiS fór hún inn t3 Jessamy og sagSi
henni frá þessum atburSi. Jessamy Jeit upp undr-
andi á svip, og Gladys þóttiist sjá aS hún gerSi sór
þaS ekki upp.
Hvemig leit hanm út?” spurSi Jessamy. “Eg
veit ekki_ hver þaS getur hafa veriS. GeturSu fý»t
honum fyrir mér, Gladys?"
Ikg á ekki gott meS aS lýsa mönnum. Hann
var fremur bjartur, ekki hár vexti, meS Ijósgrá auga,
í meSallagi vel búinn og óþýSur í fram'komu. Hann
sýndist taka þaS nærri sér og verSa hnugginn er hann
heyrSi aS þér fengjuS ekki neinn arf.”
Hver mundi þaS hafa getaS veriS, sem tók slfk-
an þátt í kjörum hennar. Hvort voru þetta ýkjwr
hjá Gladys, eSa sagSi .hún virkilega satt?
I fyrstu hafSi kviknaS hjá henni vonarneisti, em
lýsingin var í' öllum atriSum ólík Rúpert; hann var
dökkur og hár vexti. Nokkur tár runnu niSur
vanga hennar, en hún flýtti sér aS þurka þau í burt.
Hún horfSi út um gluggann sinn á hiS dimmbláa vatn
árinnar — sem var skuggalegt og Jeyndardómsfuit
eins og hennar eigiS líf.
“Alt sem er myrkt og óskiljanlegt, verSur aS
síSustu bjart og skiljanlegt. Bíddu, Jessamy —
bíddu!” HvaSa rödd var þaS, sem sagSi þetta?
Hún leit upp og vonin glampaSi á ný í augum
hennar, svo lagSi hún verkiS frá sér og gekk inn til
Rakel til aS syngja fyrir hana. Hin aSIaSandi og
leyndardómsfulla rödd ha'fSi vakiS hjá henni nýtt
hugrekki.
Eftir aS hinn ókunni maSur, sem leitaS hafSi
frétta hjá Gladys, yfirgaf veitingahúsiS, fór hann
beina leiS á símastöSina í Regent stræti og sendi
þaSan svohljóSandi símskeyti:
“I dag fékk eg óvænta fregn af J. A.; hún er í
Lundúnum, aumingja stúlkan. Sir J. er dáinn og
arfleiddi lafSi D. J. A. er öreigi.”
Þegar hann hafSi iborgaS fyrir símskeytiS, sagSi
hann viS sjálfan sig: “Honum Jízt víst ekki á þetta
— áform hans verSur aS engu. Þetta var hættu-
leikur, en þesskonar æfintýri féllu honum bezt. Þetta
er reglulega einkennileg saga.”
1 3. KAPITULI.
Veturinn og voriS var liSiS og komiS sól og
sumar. Jessamy hafSi æfinlega fagnaS sumrinu.
Þá var svo einkennilega fallegt á “The Court . Þá
héJt hÚTi srg 'm*‘sfri'n hluta limarre úti í garSinum eSa
undir sedrusviSartrjánum á grasbalanum fyrir fram-
an húsiS.
En sumariS í Lundúnum — heitir ágústdagar —
þaS var eitthvaS öSruvísi. Og vinnan fanst henni
nú meira þreytandi en nokkru sinni áSur.
Lucy sat viS gluggann og keptist viS aS sauma.
Hún var fölleitari en áSur og meS dökka hringi í
kringum augun, en andlitsdrættirnir lýstu ennþá
meiri viljakrafti og þolgæSi.
RúmiS, sem Rakel lá í, hafSi veriS dregiS út aí
glugganum. MeS rökum og skjalfandi fingrum
saumaSi hún eina hnepslu viS og viS. Hún var eig-
inlega ekki lakari en hún hafSi veriS, og heldur ekki
betri.
Jessamy var sólargeisJinn í æfi hinna ungu
stúlkna. Hún las fyrir Rakel og hjálpaSi henni á
allan hátt. Þegar þær höfSu loki Sdagsverki sínv
baeru þær Lucy hana út á hiS flata þak, og hressandi
kvöldgolan fékk aS leika um hennar mögru vanga.
ÞaS var laugardagskvöld og Jessamy fekk Lucy
til aS leggja frá sér verkefniS. Þær ætluSu aS
drekka te úti á þakinu; Gladys kom óboSin. Hinn
litli ljósmyndasmiSur, Dick Phenyl, sem bjó í næsta
herbergi viS þær, ætlaSi aS koma og taka mynd af
þeim.
Meira.
TO YOU
WHO ARE CONSIDERING
A BUSINESS TRAINING
Yaar wáœtioa nf a Cbilegw ia an important itep fbr you
The Sooceu Bwiaeas College of Winnip«g, ia a strong rek-
aSblo gcbool, higbly recommended by tbe Public and rooognized
þy employew fot it» tboToughnea* and efficiency. Tbo individual
aCSeotíon of owr 30 expert Lnatructora placea our graduates in the
vnpsrtor. preferred Iwt. Write for free pTovptctm, Enroll at
any ttnw, day or evening olasws*.
= SUCCESS
BUSINESS COLLEQE, Ltd.
EDMOPri ON S?LOCK — OPPOfHTS BOYD BUILDING
CORNKR PORTAGE AND EDMOMTON
WINNÍPEG, MANITOBA.
aftHtrr.u