Heimskringla - 23.03.1921, Qupperneq 7

WINNIFEiG, 23 MARZ, 1921
HEIMSKRINGLA
7. BL.A051ÐA.
ém
Tho Domirsíon
Bcmk
Allar
StirAtakt afcbygli T«itt rlMcSt-
im kaupmaunA og ywnlaXMrtt’
SpaTiajótÍMledldin.
Textir af innatwOufé eraiddir
IttAi itáir og AnnaraAtaOar.
Tér bjóðum retkcunin amá iem
vifSeíkifti-
PHOWB A 0253.
P. 3. TUCKER, RáSMna9ur
i.aai
Kapp og met.
UnHarlegt er þaS, hve lítiS
til iþiess gert að gera vinnuna aS
íf>rótt. Nálega hvert verk getur
orSiS í'hrótt. ÞaS sem gerir grein-
armunin eru ekki ytri einkenni
vísu mætti liSa þaS starf sem önn- ‘
ur í frumatriSi sín og athuga hvert
fyrir sig, t. d. táka hey úr stáli, j
hera þaS fram, hreinsa garS og
krær o. s. frv. En til aS vera góS-
ur fjármaSur þarí ýmislegt fleira.
som erf.t er aS mæla og vega á
annan hátt en líta á árangurinn,,
som se, í hve góSu standi fjárihaS-
urinn heidur skepnunum og meS [
hve Iitlum tilkostnaSi( og þar er í
raun og veru ekki hægt aS þera
aSra saman en þá, sem hirSa sama
fjárkyn á isama aldri, sama ár og
meS sö.mu ástæSum! — Og viS
ýms verk yrSi þaS aSalvandinn
aS gera aSstæSumar jafnar fyrir
keppendur, svo aS hægt væri aS
bera afkast þeira nákværrulega
Fyrirgefning.
(Eftir Einar H. Kvaran (
NiSul.
EnþaS var ekkert víst, aS Jes-
aldrei, alrde: nokkurntíma upp.
Ertir langa rnæSu mundi ‘hún
eftir Passíusálmunum aftur. Hún
Gunpa hafSi sagt henni, aS þeir
ús Kristur gæti af stírt því, aS hún | væru látnir á brjóstir, til þess aS
Ólöf færi í vonda staSinn. Ekki
átti hann heima niSri í jörSinni.—
En iljóti karlinn átti heima niSri í
jörSunni. ÞaS hafSi hún svo oft
heyrt. Og hún hafSi líka sjálf
saman. ViS aS taka upp grjót 1.1 heyrt til hans þar. Þegar hún hafSi
d., er mikiS undir því komiS far*® suSur aS jarSfalIinu um vor-
hvernig grjótiS er lagaS og hvern-j t*a hafSi hún heyrt til hans
ig þaS liggur, og erfitt gæti veriS
er aS finna tvo staSi þar sem þessu
væri nákvæmlega eins háttaS. En a®
hvar sem hægt er aS gera aSstæS-
urnar jafnar fyrir alila þá sem
. "keppa á þeim staS, þá mætti í
heldur hugarfar verkamannsins. [ 9jálfu sér vej hafa kappmót, þar
Engin störf eru almennari en aS !
eta og drekka, ganga og hlaupa,
en þaS hefir alt veriS taliS til í-
þrótta, og ef til vill eru þaS helztu
íþróttirnar sem sögur fara af. Allir
kannast viS sögu Snorra um ferS
Þórs til ÚtgarSaloka. Þegar Þór
meS förunautum sínum, Loka og
Þjálfa, kom fyrir ÚtgarSalbka, þá
segir hann: ‘IHvat íþrótta er þat,
er þér félagar þykkisk vera viS
búnir? Engi skal hér vera meS oss
sá er eigi kunni nokkurs konar list
eSji kunnandi um fram
sem menn reyndu siig viS þaS verk
SamanburSur viS þá sem keppa á
öSrum stöSum meS öSrum stæS-
um verSur auSvitaS alt af hæpinn,
ef ekki er fundinn sæmilegur mæli
kvarSi fyrir aSstæSurnar. Þó get-
ur kappiS háft sitt gildi fyrir þann
hóp sem keppir á hverjum staS,
hún
langt, langt niSri. Hann hafSi
sagt *‘gol-l — gol-l ’, alt af veriS
segja þaS. Og þá hafSi hún
orSiS svo óttarlega hrædd og
hlaupiS heim og sagt stúlkunum
frá því. Og stúlkurnar höfSu sagt
iS Ijóti karlinn, og henni væri bezt
henni, aS iþetta hefSi líklegast ver-
aS fara aldrei þar aS jarSfalhnu.
— Og ljóti karlinn, sem átti heima
niSri í jörSunni, hann átti allar
vondar manneskjur, þegar þær
voru komnar í gröfina, og fór meS
þær heim til sín. ÞaS hafSi hún
Ólöf sagt heni sjálf. — Hvernig
því aS hann þekkir aSstæSurnar, átti j,á jesús Kristur aS geta hjálp
sem hann hafSi, og hver um sig
í hópnum veit hvar hann stendur í
samanjburSi viS hina, sem hann
^ reyndi sig viS. Og þaS er þó stór-
flesta um )mun ,t>etrai en aS
aS henni Ólöfu?
Aftur harSnaSi hræSsla Siggu
litlu. Aftur gleymdi hún brúSunni
h f kk t s*nn'’ hylti ser a a^'a vegu í rúm-
-rf *”*•?*< "K“"*kl.8m«k,igviS.-Þáa.‘ue,nöirg i--. joh—I upp og Wu,.,5i
þá íþrótt, er ©k em alibúinn
er ©k em alibuinn at
reyna, at engi er hér sá inni, er
skjótara skal eta mat sinn en ek.”
*»á svarar ÚtgarSaloki: “lþrótt er
jþat, er þú efnir, ok freista skal þá
þensar fþróttar.” Þjálfi bauSst til
«8 freista kapphlaups, og sagSi
ÚtgarSaloki aS þaS væri "góS í-
þrótt,” en Þór bauSst til aS þreyta
rírykkju viS einhvern mann. Kunn
ugt er hvernig fór meS þessar í-
störf þannig vaxin( aS eg býst
naumast viS aS nökkru sinni yrSi
fjölmenn kappmót um þau, þótt
fá mætti á eiuum staS jafnar aS-
stæSur fyrir alla keppendur. Svo
er t. d. um þaS aS rista torf. Eins
hugsa eg aS menn keppi seint á
íþróttamóti í því aS raka gærur.
En verk má vel gera aS íþrótt
þótt þau séu aldrei sýnd á íþrótta-
mótum, svo framarlega sem unt er
grandgæfilega á andardráttinn og
þróttir þeira félaga, en eg minni á ag ákveða afrek manna þeim. I
þessa sögu vegna þess. aS alt orSa | hverju jí|ku verki ætti aS vera
hægt aS vinna met, alveg eins og
Lag hennar sýnir svo vel, hvaS þaS
■er sem gerir eitthvert starf aS
^>rófct. Starf verSur aS íþrótt, þeg-
«t menn vinan þaS meS þeim
ásetningi aS verSa íremstir í því,
■leyisa þaS sva fljótt, vel og fagur-
4ega af hendi sem frekast má
vierSa. í hugtakinu “íþrótt” felst
«4t af, aS lögS er stund á fullkomn
wn. En mannh'finu er svo háttaS,
*8 fullkoimnun fæst ekki á neinu
srviSi nema einn læri af öSrum og
«nn keppi viS annan. Því aS maS-
w er annars manns fyrirmynd og
■aælikvarSi. Enginn getur vitaS
kvers virSi hann er í raun og veru,
nema hann beri sig og verk sín
saman viS aSra menn og verk
þenrra, sérstaklega þeirra sem
■fremstir eru. Þessvegna sjáum vér
aS hvar sem íþróttir eru stundaS-
•r af alvöru, þar keppa menn iSu-
hroturnar í sofandi fólkinu í baS-
stofunni, eins og hún ætlaSi aS fá
aS heýra hjá því, hvaS hún ætti
aS gera.
Svo lagSist hún aftur út af, tók
brúSuna í faSm sér, ýtti sér lengst
niSur í rúmiS og togaSi brekaniS
upp yfir höfuS. Ein sofnaS gat
hún ekki. Hún gat ekki meS
nokkru lifandi móti hætt aS hugsa
um, hvaS hún ólöf ætti bágt, ef
ljóti karlinn færi meS hana ofan í
þennan óttalega hita, og hún gæti
aldrei, aldrei sofnaS og kæmist
í iþróttum.
En hvernig ætti uS vera hægt
aS koma því í kring á landi hér, j
hvernig ætti aS koma skipulagi á eSa mýrlendi, rót sendin eSa ösku
slíkt? Gáum aS! I hverju verki, borin o. s. frv. Væri um heyband
vondir andar kæmuust ekki aS
manni. En þeir höifSu ©kki veriS
látnir ofan a hana Ólöfu í kistunni.
FólkiS hafSi sungiS á lþá( áSur en
hún var borin fram í stofuna í
kistuna. En hún hafS.i tekiS eftir
því, aS svo voru þeir látnir upp
hillu yfir rúminu hennar.
Nú sá hún hvaS hún átti aS
gera, til þess aS iljóti karlinn kæm-
ist ekki aS henni Ólöfu í gröfinni
og Jesús Kristur hefSi einhver ráS
meS aS ná henni til sín.
Hún læddrst upp úr rúmiinu,
undur hægt, svo aS Gunna 3kyld
ekki vakna. Og hún laumaSist
hka hægt inn eftrr baSstofunni og
inn í húsiS hennar Ólafar, sem nú
var mannlaust, og vakti engan.
Svo staulaSrst hún upp í rúmiS
hennar og teygSi sig upp á hilluna
eftir Passíusálmunum. Eftir drykk-
langa stund var hún komin meS þá
fram í stofuna.
ÁbreiSa var lögS yfir kistuna.
Sigga litla fletti henni ofan af.
Ólöf lá þar undir í nærfötunum.
Hendurnar voru krosslagSar fyrir
neSan brjóstiS, og voru ekki leng-
ur blárauSar, heldur ibláhvítar.
viS
litlu þótti gott aS koma ofan í hlý-
una. Og nú sofnaSi hún vært meS
brúSuna í faSminum.
(Smælingjar)
GUÐ OG SANKTI PÉTUR
F.inu sinni voru þeir GuS og
sankti Pétur á gangi niSri á jörS-
unni. Sankti Pétur var lengi þög-
ull og hugsandi, en rlo'ks mælti
hann viS GuS:
“En hvaS þaS hlýtur aS ver?
dýrlegt aS vera GuS almáttugur.
Ef eg fengi aS vera GuS almátt-
ugur aS eins hálfan dag, þá skyldi
ég aS þeim tíma liSnum aftur
verSa sakti Pétur.”
‘ VerSi vilji þinn og ver þú GuS
þennan dag til kvölds,” sagSi I
drottinn brosandi.
Þegar þeir komu í nánd viS ’
þorp nokkurt, mættu þeir ungl-
ingsstúlku, sem rak stóran gæsa- I
hóp út á engiS. Evo sáu þeir aS ■
hún skildi gæsirnar eftir og hljóp
heimleiSis.
Þá kallaS'i sakti Pétur til hennar
og sagSi:
HeyrSu, HeiSa Iitla! Ætlar þú
aS láta gæsirnar vera þarna í
greinarleysi i dag?”
“HvaS er a’ tarna! Þú ætlast j
þó ekki til þess aS eg vakti gæsir
í dag? ÞaS er sunnudagur, og eg
ætla aS fara í kirkju,” svaraSi litla
stúlkan.
“Hver á þá aS vakta gæsirnar?’
sagSi sankti Pétur.
‘GuS verSur aS gæta þeirra(‘
sagSi mærin, og hljóp leiSar sinn-
ar.
“Jæja, Pétur minn,” mælti
Hann varS reyndar hálfsúr á svip-
inn; en hann óskaSi sér þess aldroi
framar aS vera guS almáttugur.
Sigga litla var ekkert hrædd
þær.
Hún lagSi bókina fyrir ofan
hendurnar.
Vorsólin var komin upp, skein
inn um stofugluggann og ‘varpaSi
sama geislanum á glóbjartan koll- j drottinn; “eg ætlaSi nú reyndar
inn á Siggu litlu og bláhvítar hend- aS fara meS þér í kirkju í dag, en
urnar á Ólöfu. Því aS guS lætur þaS gæti eitthvaS orSiS aS gæs- ^
sól sína skína á góSa og vonda. j unum á meSan. Þú ert GuS í dag, j
— Gunna kiptist viS í rúminu, og Iþú mátt víst til meS aS vakta ;
þegar Sigga litla kom viS hana ■ gæsirnar fyrir litlu stúlkuna þang- |
meS járnkaldar fæfurna, en vakn-1 aS til í kvöld.
aSi ekki aS fullu. En hvaS Siggu1 Nú var Pétur í ljótu klípunni. '
“HvaS eru stjörnurnar?” sELgSi
einu sinni dáiítill krakki viS annaS
barn; "skyldi þaS vera litlir gull-
naglar, sem GuS hefirvrekiS í him-
ininn, til þess aS þeir skuli blika
fallega og skreyta hann?
Sussu niei, ’ sagSi hitt barniS.
“Stjörnurnar eru iítil, logandi
kerti, sem guS 'hefur sett á him-
ininn til þess a3 viS getum séS,
þó ekki sé tunglsljós."
“Nei, þú veist þaS ekki heldur,”
sagSi þriSja bamiS. “Stjörnurnar
eru litlir gluggar, og í gegn um þá
getur GuS horft niSur á jörSina og
séS, hvort viS erum hlýSin, þegar
viS eigu maS hátta og glevmurn
ekki aS lesa kyöldbænimatr.”
SNATI OG ÓLI.
HeyrSu snöggvast, Snati minn,,
snjalli vinur kæri,
heldurSu eldíi hringinn þinn
eg hermannlega bæri?
Lof mér nú aS leika aS
látúnshálsgjörS þinni;
ég skal seina jafna þaS
meS jólaköku minni.
Jæja þá í þetta sinn
þér er heimil ólin.
En hvemær 'koma, kæri minn,
kakan þín og jólin?
Hver á flak, kver á flak?
Einu sinni hieyrSi maSur, sem
skildi hrafnamál, til tveggja
hrafna, sem voru aS tala saman,
og hékk þar hjá Iþeim heilagfiskÍ3-
flak.
Þá segir annar hrafninn:
‘‘Hver á flak, hver á flak?^’
Hinn svarar:
“KoIlbeinn( Kollbeinn.” *
Þá ssgir sá fyrri:
“Kropp’i, krop>p'í”
sem unniS er á landi hór, eru ef-
'Iaust einhverjir, einn eSa fleiri,
sem skara fram úr öSrum samtíS-
armh’.r.Lin sínum, menn sem hafa
unniS mesta afrekiS í iþví verki.
Þó veit enginn eS vissu hverjir
þessir menn eru. Þeir hljóta fyrir
þaS enga frægS, enga viSurkenn-
ingu, er hvetji aSra til aS feta í
fótspor þeirra. Emginn veit hvaS
hann nú heitir, bezti sláttumaSur
aS ræSa, yrSi aS vega nokkra
bagga tekna af handa ihófi, gera
grein fyrir hvort bundiS var úr
sæti eSa göltum, hve langt væri á
milli þeirra, hvers konar hey var
bundiS, hvernig reipin voru o. s.
frv. ASalreglan ætti aS vera sú,
aS tilgreina alt sem hugsamlegt
væri aS hefSi haft einhver áhrif á
starfiS. Þessa skýrslu ættu svo
dómendur aS staSfesta meS fullu
á Islandi, bezti garShleSslumaSur- nafni sínu, stétt og heimilisfangi
..
torfristumaSurinn, bezti flatnings-
maSurinn o. s. frv. Og hefSi ekki
GuSrún Ósvífsdóttir sjálf
látiS
kveSiS. Og sumar ílþróttir eru
fólgnar í beinni sókn og vöm gegn
•Srum mönnum. Enginn getur t.
«1. glímt viS sjálfan sig. Aftur á
móti má í sumum greinum keppa
vi8 aSra, þótt höf og lönd og aldir
«én á milili. ÞaS er þegar afrekiS
«r mælanlegt og hægt aS koma
sama mjæ’likvarSa viS á ýmsum
sköSum og tímum. "Met” kallast
«ú á íslenzku í hverri íþrótt, mesta
afrek sem unniS hefir veriS í þeirri
Iþrótt, af mönnum í þeim flokki
•em “metiS” er miSaS viS. Og
aaet má vinna hvort heldur er á
leíkmóti eSa utan þess( sé aS eins
séS fyrir hæfum mönnum til aS
dæma um afrekiS. MeS þetta í
Jiuga skulum vér nú athuga hvaS
gera mætti til þess aS glæSa í-
þróttamannshugsunarháttinn hjá
verkamönnum og þar meS gera
vinnuna aS íþrótt.
Fyrst er iþá þess aS geta, aS
sum störf eru í eSli sínu þannig,
aS mjög erfitt eSa ógerningur
snundi aS láta marga keppa viS
þau á sama staS og tíma. Svo er
inn, bezti plægingamaSurinn, bezti 0g leggja viS drengskap sinn, aS
hún væri gerS eftir beztu vitund.
Skýrslan yrSi því næst birt á
prenti. Mér virSist eSlilegast aS
skýrslur um öll þau verk er aS
landbúnaSi lúta væru birtar ann-
aS hvort í iBúnaSarritinu eSa Frey,
I eftir þá vissum vér nú ékkert uim' en um þau störf er sjávarútvegi
þaS hve mikil spunakona hún var,
og frægS hennar yrSi aS minni.—
lega hver viS annan í Iþví, "reyna þess getiS, aS hún spann tólf álna
•ig. °8 °8 heppillega er aS orSi garn daginn sem Bolli vó Kjartan,
og höifundur Laxdælu haft þaS
atiSum og gerS um þaS skýrsla.i eg hefi ekki í annan tíma séS
AuSvitaS tála þeir sem næstir
standa stundum um þaS sín á
milli,, aS sá og sá muni vera iflest-
um eSa öllum fremri í þessu eSa
þessu verki, en þar viS situr. Eng-
inn getur fært sönnur á þaS. þaS
verSur getgáta ein.
Úr þessu mætti nú bæta meS
þeim hætti, aS þegar einhver væri
kunnur aS frábærri leikni í ein-
hverju starfi Qg sjálfur væri fús á
aS sýna afrek isitt íþví. ESlilegast
væri aS hann ynni starfiS heilan
dag, t. d. 8 eSa 10 sunda vinnu-
dag. Dóm. athuguSu afrek hans
bæSi aS vöxtum 6g gæSum, og
þaS svo nákvsema
þeim væri unt, og
lýstu öllum tækjum og aSstæSum
sikilmerkilega( rnaeldu þaS sem
mælanlegt væri. VæriS verkiS t.
d. aS rista torf, þá væri tíl tekiS
hve langar og breiSar torfurnar
gæfu um
skýrslu sem
væru, hve imargar undanskerur,
t. d. um sauSfjárhirSing í husi. AS j hvort staSurinn væri, harSvell
heyra, þá væru skýrslumar birtar
í'Ægi, en ölluim iblöSu'm frjálst aS
taka þær upp. MeS þessum hætti
kæmi þaS smám saman fram í
dagsljósiS( hverjir væru mestir áf-
réksimenn í hverju staríinu. Og
þaS væri rétt aS birta skýrslu um
slíkt próf, þó aS reynlur hfSi ekki
fariS fram úr eSa jafnaist alveg viS
þá sem áSur hefSu reynt sig, því
þaS er ált af sæmd aS vera næst
beztur, og misjafnar ásta-Sur í*cj
valdiS, aS einn varS öSrum fremri
ÞaS væri sérstaklega æskilegt aS
hafa skýrslu um mestu áfrek 1
hverri sýslu landsins i þeim verk-
um sem prófuS væru þannig, þvi
aS þaS .mundi vel falliS aS vekja
kapp. Þegar svo meS þessum
hætti væru fundnir nokkrir mestu
afreksmennirmir viS eitthvert starf,
þá væri mjög mikilsvert aS koma
á sérstö'ku kappmóti meS þeim og
láta þá reyna sig þar sem aSstæS-
urnar væru eins fyrir alla. Jafn-
framt væri þá aSferS hvers þeirra á grænum teig í góSu veSri.
Einmitt slíkir menn væri mesti
fengur fyrir vinnurannsóknir. Mér
virSist aS rikiS ætti, beinlínis eSa
óbeinlínis, aS kosta slík kappmót,
þ. e. annaS hvort veita beint fé til
þess á fjárlögum eSa vei’ta BúnaS-
arfélaginu eSa Fiskifélaginu fé til
þes3. Met sem unnin væru þannig
á opinberu kappmóti væri auSvit-
aS í mestum heiSri IhöfS, vegna
þess aS þar væn tryggingir, mest
fyrir því, aS alt væri vel athugaS
og rétt hermt. En hitt yrSi þó aS
vera byrjunin og undirstaSan, aS
einstakir menn létu prófa sig, hver
þar sem hann dveldi, og þaS væri
alt af mikils virSi aS fá þó svo
góSar heimildir fyrir því hvaS af-
rekaS er á hverju sViSi, í staS þees
að nú er, þaS tlt lauslegar getgát-
lítiS er á aS byggja. \—
ur sem
áhuga áhorfenda á kappleilk hér
landi meiri, en á kappsláttumótum
sem eg hefi veriS á. ÞaS er skilj-
anlegt. Menn hafa aS jafnaSi þv.
meiri áhuga á aS sjá afrek í e.r,
ihverri list, sem þeir skilja hana
bstur, cn rnenn skiija þaS bezt sem
þeÍT jafnfTamt iSka sjálfir, og slát
hefir hver maSur iSkaS, sem alin,
er upp í svit á 1 slandi. Alveg ein
mætti hafa kapprakötur, og þai
einmitt í samlbandi viS sláttumót
in. Enda hafa ýmsir hreyft því viS
mig. En til þess þyrfti fyrst aS
rannsaka rakslturinn á líkan hátt
og gert hefir veriS meS sliáttinn og
finna fastar reglur fyrir því( hvem-
ig gefa skyldi einkunnir fyrir hann
o. s. frv.
Þess konar kappmót, hvort sem
þau eru höifS í samlbandi viS aSr-
Sjálfsagt mundu smám saman rísa ar íþróttir eSa ekki, eru nú ekki
upp áhugamenn, er hétu verSlaun- aS eins til sikemtunar og til aS
um hverjum þeim sem færi fram vinna sér frægS, heldur eru þau
úr öSrum í þeim störfum sem met um leiS hiS bezta námsskeiS í því
væm komin í og þaS væri hins sem kept er í. Þarna má sjá mestu
vegar mjög vél til ifalliS, aS ríkiS afréksmennina reyna sig. ÞaS er
legSi eitthvaS til slíkra verSlauna hrein og bein sýniskensla. En þeg-
fyrir met er kæmi viS opinbert ar te'kin er jafnframt nákvæm
kapjxmót. | skýrsla um öll atriSi verksins( eins
Þá er aS líta á þau störf eem og gert hefir veriS meS sláttinn,
vel eru fallin til aS hafa um hönd og hún birt, svo aS hver sem hefir
á almennum íþróttamótuim. Eitt skyrsluna í höndum getur sjalfur
starf er slátturinn, og svo sem af henni séS aSferSirnar og hvern-
kunnugt er, þá hefir á síSustu ár- ig verkfæri hvers eins vorú, þá get
um kappsláttur fariS fram á nokkr ur orSiS úr þv4 eins konar þjoS-
um stöSum hér á landi. Margt ber skóli í þessu verki. Þar fær hver
t.l þess, aS slátturinn ætti aS geta keppandi aS leggja orS í belg,
orSiS einhver vinsælasta íþrótt. hver sem viill getur tekiS aSferS
Hann er þokkalegt, holt og skémti hans eftir skýrslunni tamiS sér
legt Starf, og getur þroskaS állán hana og prófaS. En auSvitaS vék-
líkamann, ef rétt er aS fariS. Tiil ur dæmi þess sem sigurinn fékk
aS verSa góSur sláttumaSur þarf mest til eftirbreytni. Tilgangur
mikla ástundun og iSkun, og þaS kappmótanna er einmitt sá aS sá
er beinlínis fögprr sjón aS sjá vel beztu mennina fram á sjónarsviS-
slyngan sláttumann slá iÖ til aS læra af þeim. GóS fyrir-
mynd er bezta útsæSi sem til er,
rannsökuS nákvæmlega í öllum
vaxinn os
ÞaS er og sannast aS segja, aS því aS hún getur boriS þúsund-
faldan ávöxt.
Enginn getur sagt um þaS fyrir-
ram. hve mörg þau verk kunna
íS verSa meS tímanum, er reynast
íæf til kappmóta. Einu störfin
sem enrt hafa hlcrtiS þann heiSur
hér á landi er sláttur og vélritun.
I öSrum löndum hafa ka ípplæg-
ingar tíSkast sumsíaSar, cg Ame:-
íkumenn hafa lagt mikla stund á
kapppróf í vélritun. En þau z-'.öi f
v'erSa eflaust flelri og fleiri eam
’ins ve:Sur fariS meS, jafnóSEm
og mönnum skils't betur en áSur,
aS kappiS og frægSarlöngunin eru
einhverjar sterkustu hvatir heil-
brigSrar sálar( jafnskjótt og réttar
aSstæSur og tilefni eru fengin. AS
ifá sig fullreyndan er í raun og veru
þroskans æSsta 'boSorS, þvi menn
þToskast ekki til fullis í neir.u.
nema því aSéins aS þeir reyni á
sig af fremsta megni, en þaS kem-
ur bezt meS því aS keppa viS sér
meiri menn. Sá sem hefir unniS
met íeinhverju, er um leiS orSinn
mælikvarSi á aSra, er stunda hiS
sama, dæmi hans er sönnun þess
hvaS takast má, og verSur um leiS
ögrun til annara aS koma á eftir,
vera ekki minni menn. Iþrótta-
rnenn í hverju sem er, eru forustu-
menn á srviSi hæfileikanna, þeir
færa út kvíar mannlegrar getu,
hver á sinu sviSi. Og þar sem vinn-
an fær meginhhifca æfi vorrar, þar
sem atvinnuvegur hvers eins er
lífsvegur hans, og alt annaS aS
eins atkýli og skemtistaSir meS
fram þeim aSaVvegi, þá er auSsætt
hve mjög persónugildi hvers
rnann ykist viS þaS, ef vinnan yrSi
stöSug leit aS fullkomnun, og
frægSarljóminn félli jafn á afreks-
manninn viS moldarverkin eins og
vísindamanninn, er leiSir mann-
kyniS upp á nýjar sjónarhæSir.
Guðm. Finnbogason.
(Skírnir)