Heimskringla - 11.05.1921, Blaðsíða 2

2. ÐLAÐ5ÍÐA.
HE Ifc KRINGLA
WINNIPEG. 11. MAI, 1921
Stefán Stefánsson,
Skólameistari.
GefiíS hljóíS! — Nú er höfSinginn dáinn.
Allir húmiskuggar læSast á braut.
En l'jómuð er sigurbrosi bráin
j>ó aS brostin sé. — Nú er úti þraut.
GangiS, vinir, aS síSustu hviílu hans hljótt;
drúpiS höfSum og bjóSiS góSa nótt.
Hann var mörgum 'Sem móSir og faSir
til aS móta og leiSa á veg.
Af hjarta minnumst viS himinglaSÍT
ihversu handleiSsla hans var guSdómleg.
ViS mmnumst sem börn hve hann benti og leiddi
og úr barnssálar-vegleysum mjúklega greiddi.
Gegnum sorg í svíSandi iþrautum
skal hans síunga Jifandi önd
leiSa bkkur á ókomnum brautum;
höldum öruggir leiStogans hönd,
því hans leiSandi andi aS eílífu lifir
og meS æskusól börnunum vakir yfir.
KrjúpiS hljóSir aS höfSingjans leiSi.
BeygiS hné hér viS legstaSinn hans.
Þótt sig yfir hann snæblíæjan breiSi
honum bindum viS minningakrans
a'f öllum þeim helgustu æákunnar vonum,
sem hver elskaSur faSLr fær hlotiS af sonum.
f
Næst Iþegar fuglarnir fljúga yfir haf
meS flugléttum vordagablæ
þeir %fta, er svífa þeir útsænum
aS íslenzkri sveit eSa bæ,
þaS vantar einn vininn,
er var þeim svo náinn.
Og fuglshjörtun hljóSna:
Hann er dáinn!
Naest þegar ilmlbl'óm úr íslenzkri mold
réttir ylræna blómkollinn sinn,
sér hljóSlega blærinn þá hraSar 'um fold
og hvíslar í blómhjartaS inn:
ÞaS vantar einn vininn.
sem var okkur náinn.
og blórrthjartaS hl'jóSnar:
Hann er dáinn!
Næst þegar börnin Iþín búast til starfs
og blómkrýna létffleyga þrá,
þau finna' aS þau njóta þíns eldlega arfs,
en ómar í hjörunum slá:
ÞaS vantar einn vininn,
sem var okkur náinn.
og barnSnjörtun hljóSna:
Hann er dáinn!
En vorblómin ungu og vorhiminsljós
æ vaka yfir minningu hans.
Og sóley og fí’fill og fjóla og jrós
þá flétta hans minningakrans.
Þau vaki yfir vini,
sem var þeim svo náinn.
Og hljóS eru hjörtun:
Hann er dáinn!
ViS heilsum og kveSjum hinsta sinn.
I heilagri þögn viS krjúpum aS leiSi.
En þjóSina dreymir um drenginn sinn,
•em dó á hálfnuSu æfiskeiSi.
Nú 'lokast gröfin. — Þú hvílir hljótt
í heilagri minningu. — GóSa nótt!
GuSjón Benediktsson
Frá Einholti.
I Weingarten.
lega. Eg hefi ráSfært mig viS
hann um alt fyrir morgundaginn.”
Svo nefndi hánn þá sálma sem
Heimsókn þjá særSum frönskum þeir vildu syngja, flesta margradd-
stríSsföngum í Schwaben á
Þýzkalandi.
Eftir Jón Sveinsson
aS; eg gat ekki fundiS aS þeim,
en lofaSi hann mjög fyrir áhuga-
semi hans.
Hér tók eg svo á móti heim
sókn æSi margra, þeirra er verst
voru á sig komnir. ÞaS var orSiS
Þá var drepiS á dyr. "Entrez!”, 4]iSiS kvöldsins er eg kom aftur
inft í prestsihúsiS til þess aS snæSa
WöldverS, þar á eftir varS eg aS
umsemja ýmisllegt í prédikun
NiSurlag
boSskapinn upp úr "paroissien an tíma, því eg varS aS ganga frá
romain (rómversku handbók- ’ einu rúminu til annars og gat ekki
inni). Því næst flutti eg stólræS-1 tekiS nema einn fyrir í einu.
una. ÞaS tók hálfa kílukkustund.— j Eg hafSi ekki lokiS þessu fyr ea
Sjaidan hefi eg haft gaumgæfnarr tæpri stundu áSur en hátíSahöld-
áheyrendur. Eitt var þaS sem in áttu aS hefjast.
vakti sérstaklega athygli mína hjá Af veizluni sjálfri er þaS aS
þessum sjaldgæfa söfnuSi: A8 j segja> ag hún fór hiS prýSiIegasta
vanda mínum fléttaSi eg smásög-; fram. MeSan á borShaldinu stóS
ur og dæmi inn í ræSu mína. Á- , var söngur og hljóSfærasláttur,
valt er eg kom meS einhverja flika meira ag segja leikinn sjónleikur.
sögu tók eg eftir snöggri hreyf- BorS voru sett fyrir um 400 manns
ingu hjá öllum, eins og þeir kipt- Frönsku fangarnir voru um 300
ust eSa hrykkju viS. Andlitin Qg auk þess mju-gt borSsgesta,
sneru sér öll aS mér í einni svipan
og eins og eftir skipun störSu öll
augu á mig. Stundum voru þess-1
ar hreyfingar svo litlar aS varla
mest yfirmenn úr þýzka hernum;
meSal gestanna vöru einnig viS
prestarnir. Öllu var hagaS meS ná
kvæmni heragans, og gestum skip-
varS tekiS eftir þeim, en ávalt jafn J aS { sæti eftir virSingarstöSum.
snöggar. AuSsjáanlega var þó eft-j Salurinn var prýddur hiS bezta,
irtekt þeirra altaf vakandi, en at- • enda hafSi mikiS starf fariS f
hyglin sem sögurnar vöktu var eins þann undirbúning. Peninga til há-
og af alt öSru tagi, þeir sátu þá tíSahaldsins höfSu konungshjón-
hreyfingarlausir, eins og dæmdir. 1
— Er mintist ástvina -þeirra í | j
fjarlægu, sólríku
átthögunum prakkar skotiS sarnan sin a
heima á Frakklandi, sá eg glitra
á tár í auguim æSi margra.
AS guSsþjónustunni lokinni fór
eg aftur inn í hermannaskálann^
því enn átti eg starf eftir, þaS sem
in í Wurtemiberg gefiS, rausnar-
ega fíúlgu, en auik þess höfSu
millli
um 600 mörkum.
Und'ir borSum hafSi eg sæti
milli tveggja foringja, hafSi þýzk-
an á vinstri hönd en franskan á
hægri. Þýzki foringinn var pró-
sízt mátti vanrækja og mér lá sér- fesgor frá háskólanum í Munchen;
staklega á hjarte: Eg þurfti aS' hann var f genn hinn reifasti og
ganga um hetbergi þeirra sem Iáu' plúSlegasti samkvæmismaSur og
hálærSur vísindamaSur. Hann
þyngst haldnir af sárum, vildi
ræSa eitthvaS viS þá fyrst og svo
undirbúa þá undir hiS heilaga
sakramenti, sem eigi allfáir þeirra
höfSu beSiS um. Þeir láu í þrem
stórum stofum út frá salnum mikla
þar sem hátíSahöldin áttu aS fara
fram.
Er eg kom inn og kastaSi hlý-
legri kveSju á alla, var eins og
birti yfir fölu andlitunum og augu
allra leiftruSu vingjarnlega á móai
mér. Eg sá fljótilega hve vænt þeim
þótti urrt aS eg heimsófti þá. Eg
kom mér upp aS glugga, þar sem
eg gat séS yfir alla og byrjaSi á
aS segja þeim hver eg væri.
Eg sagSi þeim frá hvernig eg
hefSi kynst fjölda af löndum
bar foringúabúning og átti aS fara
á vígstöSvarnar óftir nokkra daga.
Er hann komst af því aS eg var
Islendingur glaSnaSi mjög yfir
honum, því íslenzk tunga og ís-
lenzkar bókmentir voru sérfræSi-
grein hans. Mér til miikillar gleSi
komust samræSurnar fljótt inn á
hinar fornu bókmentir ættjarSar
minnar. Hann var ágætlega vel
heima. Eg varS einnig aS segja
honum allskonar um Island nú á
dögum.
En ekki mátti eg sneiSa 'hjá
sessunaut mínum á hægri hönd.
Vegferðin.
Oft er þaS. fróSlegt og skemti-
legt aS Ihlusta á velsagSar ferSa-
sögur, því margt er sem fyrir aug-
un ber á langri leiS. Oft gleSi og
ángja, líka þrautir og andstreymi.
Því finst mér líkja megi æfi allra
manan, karla og kvenna, viS lang-
ferS. Enda er oft æfi mannsins
köIluS vegferS lífsins. Sá eSa sú
kona sem ætti aS segja frá því
sem 'henni hefSi mætt og fyrir
auguboriS á 70 ára vegferS, hefSi
frá mörgu aS segja. AS einu leyti
er byrjun langferSarinnar lík hjá
öllum, aS allir þrá vegferSina,
hlaikka til aS komast sem lengst
og sjá sem mest. Börnin hlakka
til aS( verSa sem allra fyrst stór og
sterk, og taka þátt í allri gleSi og
allri þraut og sorgum sem ferSa-
laginu er samfara. Alt sem huliS
er, er mönnum mest forvitni og
löngun aS kynnast. ViS sem göm-
ul erum þekkjum öll fjalllendiS
Island, og oft héfir mér dottiS í
ihug, aS IffsvegferS mín og allra
annara væri eiginlega ekkert ann-
aS en heiSarvegur. LífsfjöriS og
áhuginn báru okkur flest sem átit-
um því láni aS fagna aS eiga ást-
ríkt og ott uppeldi, meS flughraSa
upp á fyrsta hjallann, en ætíS tók
annar hjallinn eSa haeSin viS,
hvert af öSru, og oft gangurinn
því erfiSari sem ofar dró. Ávalt
reyndist svo. aS næsta sjónarhæS-
in sem vér stefndum aS og hé'Id-
um þá hæSstu, og aS þaSan sæj-i
um viS öll ríki veraldar og þeirra
dýrS, voru aSeins hyllingar; önn-
ur hæSin kom þá aftur í ljós þeg-
ar þangaS kom, og þannig gengur
koll af kolli vegferS flestra manna.
En áfram aS keppa, er lögmál
lífsins, og því hlýSum viS öll, og
állir sem háum aldri ná, mega
heita aS vera yfir IheiSina komnir.
TEETH
WÍTHOUT
' PLATES
Þetta þrent fylgist jafnan að.
Byrji'ð vorið með því að láta
gera við tennurnar í ykkur, sé þess
þörf. Það bjTtir yfir sjóndeiídar-
hringnum, og staffslöngunin eykst,
þegar heilsan er þér trygð.
1 annlækningastofa rnín gefur
yður tækifæri að fá hina beztu
tannlækningu fáanJega fyrir lægsta
verð. Ætti öllum að vera hugar
haldið að færa sér þetta tvent í
nyt.
Með J>ví að koma á skrifstofu
vora, getmn vér talað við yður á
yðar eigia tnngu.
ÖH skoðun og áætlun um kostn-
að við aðgerðir á tönnum ókeypis.
Skrifleg ábyrgð gefin með öllu
tannverki.
Dr. H, C. JEFFRY
205 Alezandínr Ave., cor. Main St.
Winnipeg.
Verkstofan opin á kvöldin.
stekkinn og hlaupiS í kringum litlu
lömbin og mömmur þeirra, þá
gleSi man eg Iengst, og gleymi al-
drei, á fögrum vormorgni, þegar
sólin var nýbyrjuS aS þurka upp
dögg næturinn af grængresi og
glitfögru bllómskrúSi, og för okk-
ar mpS ungdóms gáskann og elt-
ingaleikinn, voru sem netaský,
breydd yfir grundir og hóla. Yfir
höfuS voru állilr okkar æskulsikir
og skemtanir aS meira og minan
leiti háSir og bundnir viS náttúru-
fegurSina, og þannig he*fir alLa tíS
á Islandi veriS. Og þessvegna hef-
ir aS minni hyggju skapast og náS
rótfestu í hugsjónalífi íslendinga
meiri skáldskapur og hugmynda-
smíS en hjá nokkurri annari smá-
AS minsta kosti ættu allir örSug- j þjóS. Og í öSru lagi, hefSi ekki
Hann var franskur höfuSsmaSur,
hinn ástúSlegasti maSur. Þar urSuj leikarnir aS vera yfirunnir. Og þessi óviSjafnanlega blíSa og feg-
samræSurnar allar um Frákkland j hvaS lúamörk og mörg sár úr bar-, j urS annaS veifiS og óskaþleg
- - . scumccuuuiai 11 --------- *• ’ ----------o------13 - .--- -----
þeirra er eg var svolítilll drengun r a5 sem franskt var. ÞaS var 1 daga bfsins, eru mviS á leiS ofan ; harSindi og atníS hinn aprettinn,
I í!___ c:___1____t.l_____I: Al' B .. . r? _-l I . .. ,. jr ...
(kom inn) og inn kom ungur
franskur JriSþjálfi; er hann sá aS
viS vorum á eintáli baS hann af-
sökunar og ætlaSi óSara aS hverfal m'nn>, því eftir þessi nánu kynni
út aftur. “Nei, geriS svo vel; sam-
tali okkar.erlhér loki3."Eg kvadcþ
viS tilvonandi áheyrendur mína,
þuiifti talsverSu aS breyta frá því
hinn blinda vin minn og leiddi. er e£ ^afSi upphafl ega ætlaS.
hann til félaga hansf sem beiS fyr-J Laust fyrir kl. hálf tíu daginn
ir utan dyrnar. j efbr, var eg kominn inn í skrúS-
“Eg þurfti aS ráSgast ofurlít.S hÚs, dómhirkjunnar miklu. Allir
viS ySur viSvíkjandi söngnum á ^jakkar, þeir er gengiS gátu, eSa
morgun,” mælti liSþjálfinn. “Eg TflLara sa”*- meo einhverju móti
er ofurlítiS brot úr söngstjóra og gatu dreS'st áfram, voru þegar
hefi myndaS dáKtinn söngfíokk I komnir lil kirkjmmar, meS foringj-
meðal særðu fanganna hér, og hefi | ana ^remsta 1 flokki. Þeim hafSi
fyrir guSsþjónust- l veriS ædaS PIá*s í miSri kirkjunni
i inst. Undir hliSarhvelfingum
kirkjunnar, báSum megin viS
Frakkana, var allmikiS af öSru
| fólki, sérstakíega þýzkum foringj-
um, sem vildu einnig vera viS guSs
þjónustuna.
Klukkan nákvæmlaga hálf tíu
steig eg í stólinn og eítir stutta
bæn íhafSi eg yfir jólafagnaSar-
veriS aS æfa
“ÞaS gleSur mig mikiS aS;
heyra. LeikiS þér einnig £ org-
eliS?”
Nei, faSir. Eg verS aS stjórna
flokknum. Á orgeliS leikur dóm-
kirkjuorganistinn her sem er þýzk-
ur prófessor. Hann gerir þaS ágæt-
úti á hinu fjarlæga Islandi. Á
hverju sumri koimu þangaS fjöldi
frakkneskra skipa, sagSi eg þeim,
bæSi fiskiskip og stór herskip.
Franskir sjómenn dvöldu þar svo
þúsundum skifti yfir sumariS.
Mér þótti altaf sérstaklega gam-
an aS heimsækja fjörugu Frakk-
ana úti á skipum þeirra. Eg reri
oft einn á báti út á höfnina og var
tíSur gestur á skipunum.
Eg mundi enn þá nöfn nokk
urra herskipanna:Eitt hét Clorinde
annaS Meta, þaS þriSja La Pan-
dore. HiS síSastnefnda bjargaSi
lífi mínu og Ármanns bróSur míns
er viS vorum staddir í hættu úti
á sjó.*)
Þá þótti mér ekki hvaS sízt
gaman aS leika mer viS litlu
frönsku drengina, sem á skipunum
voru, þegar þeir komu a land. Eg
útvegaSi þeim stundum hesta og
riSum viS svo um allar trissur á
litlu skemtilegu íslenzku hestunum.
Ennfremur sagSi eg sjúkling-
unum frá ýmsu sem 'fyrir mig hafSi
boriS í æsku úti á eynni fögru og
stórfenglegu, lslandi. Þeir virtust
verSa mjög hrifnir af lslandi. Eg
sagSi þeim líka frá því hve mig
hefSi IangaS aS komast til ættjarS
ar þeirra og meS hve einkennileg-
um hætti sú ósk hefSi ræst áriS
1870 — þegar Frakkar og ÞjóS-
verjar áttu í ófriSi eins og nú.**)
Á hinu undurfagra föSurlandi
þeirra hefSi eg dvaliS tólf ár og
sagSi eg þeim ýmislegt af veru
minni þar.
Sjúklingarnir hlýddu á meS
hinni mestu athygli og báSu mig
stöSugt um aS halda áfram. Eg
gerSi þaS líka enn þá nokkra hríS,
sótti því nst gjafir mínar, er eg
úthlutaSi meSal þeirra. Þakklæti
þeirra fæ eg ekki lýst,
Eftir þennan inngang kom því
næst aSalatriSiS: undirbúningur-
inn undir móttöku hins heilaga
sakramentis. ÞaS tók nokkuS lang-
tilbreytni fyrir mig í samtalinu: hlíSina hinu megin. En IhvaS spöi- miætt, mótaS og steypt íslenzku
ÖSru megin germanst-norrænt,
hinu megin rómankts-suSrænt!
Dagirin eftir lagSi eg af staS
heim aftur. Eg varS aS kveSja
vini mína, frönsku fangana, og fór
fyrst til fyrirliSanna. Þeir þrýstu
allir hönd mína hjartanlega og
sérstaklega þakkaSi höfuSsmaSur-
inn mér prédikunina og annaS þaS
er eg hafSi gert fyrir landa hans.
MeSan eg var aS kveSja fang-
ana barst stöSugur ómur af fyrir-
skipunum og fótataki fjölda
manna neSan fra skálagarSinum.
ÞaS voru ungir, suSur-lþýzkir her-
menn, mest kjarnþroska unglingar,
sem veriS var aS búa undir hiS
blóSuga starf á vestur- og austur-
vígstöSvunum. Nokkrir franskir
hermenn stóSu viS gluggana og
horfSu þungbrýnir á heræfingar
fjandmanna sinna.
En nú mátti eg ekki tefja. Eg
lagSi af staS og var aS nokkrum
stundum liSnum kominn heim t.l
Feldkirch, fagra AlpaJþorpsms,
meS hug og hjarta fult af endur-
minningum, alvarlegum, angur-
bllíSum, en þó einnig ljúfum, un-
aSslegum, um særSu stríSsfang-
ana, sem voru eins og einícenni-
legur heimur útaf fyrir sig irinan
háu múrveggjanna í eldforna her-
mannaskálanum í Weingarten.
urinn er langur ofan aS strönd
dauSahafsins, sem ófarinn p.x fyrir
þjóSina, þá hefSi hún aldrei úr á-
nauS miSaldanna komist. Og þeir
þeim sem 70 ár á aS baki sér, er frumherjar þessa lands af okkar
ekki gott aS reikna út. ÞaS er eitt íþjóS uppgefist í 'baráttunni hér, ef
af því sem huliS er, og aS minni íslenzka náttúran og eSliS hefSi
o><
/*a
hUOMOIi |
*) Sbr. “Nonni und Manni.”
ÞýS.

) Sbr. “Nonni”. ÞýS.
Gigt.
Oi4nrm« .k«luM>)iii| .a*K« mt
Irmtmm, mrtm ajajfnr mrrmét kua.
Vort* ltSS T»rt tg farntakliin »f
|]lkynj»*rt Kg Ult» «llk-
mr krmllr, un enrliLxi gmtur irart Ȏr
i hukfcrlund, n«m» c«m cjilíur h«flr
rcynt h«er. Kf rcyndl m«Scl cftlr
«ae*al cn alt AracgurcUnct, >ar tll
lokalnc «B mg hlttt 4 ríH þetta. ÞCS
læknehl tnlc C«raunleca, cro nd citt-
»n hefl eg ekk! tll cUrtarlnnar
fnndl*. E* hefl reynt þetta eama
aootlal i mönnum, «em legid höfCu
um lencrl tima rúmfaatir i glgt,
etundum 70—80 ára öldungum, og
atllr hafa tenglV fullan batci.
Kg vlld! mV hrar maSnr, cem glft
haflr reyndl þetta malial. Sendn
ekk! penlnc*; oendo CCelne nafn
þltt og fcd faard »9 rmynm þatl frltt
Eftlr ah >d ert bðlns af) aj& aV >aU
laakaar þtc, cetnrVn aent andrtrCltl,
etnc dal. en mundu aS osa vantar
þan ekkl teaa J>ð «.l!tlr a« meVaUC
hafl lmknatl )!(.
Er þetta ekkl BanncJarntT Hvera
vecna &3 kveljast lengnr þecar
hjklpln er vlð hendlna? Skrlfm ttl
Mark H Jackeoa, Ho. W O, Dnretea
Bldc-, Byraenae, N. T.
Mr. Jaok&on hhyrctet eannlelkiflldi
ofanrltaHe.
hyggju, þaS farsaölasta fyrir alla.
Sá sem á allan fyrri hluta æfi-
sögu sinnar á Islandi, fram á full-
e.ga þá e5' ieg> skcrit
legasta og fegursta þáttinn aS
segja þaSan, af gamla Fróni.
AuSvitaS geta veriS þar nokkrar
undantekningar, þar sem fátaökt
og flækingur meSal vandalausra!
mana hefir orSiS upphaf aS æfi-
ferli sumra vor. en gaman væri
aS geta dregi'S Ihreina og sann-
gjarna mynd æskáranna, þaSan,
upp fyrir yngri kynslóSarinnar hér,
og einnig til endurminningar fyrir
gömlu samferSamennina i þessum
nýja heimi. — Byrjum þa a okk-
ar berurjóSri, og mér finst aS allir
sem sjötugir eru og þar yfir, aS
þegar aS því dregur aS fara aS
leggjast lúinn til hv.íldar, hafi því
gl’eggri hugmynd um sitt gamla
berurjóSur, eins og Oddur,, og all-
an fjöldann langaSi jafnvel mest
til þess aS leggjast einmitttttttct
til þess aS leggjast einmitt þar til
síSustu hvíldarinnar, sem hann var
iborinn, og eyddi sínum sælustu
æslkustundum, AS mínum skiln-
ingi skoSa eg alla tíS aS þessi þrá
hafSi knúS Övar-Odd til aS sjá
sitt gamla æskuheimkynni, jafn-
vel þó hann hafi búist viS aS þar
væri alt orSiS uppblnsiS og um-
breytt, þá samt voru svo margar
endurminningar viS þann blett
bundnar aS því gat hann ekki úr
huga hrint. Völvu spádómurinn
átti þar engan hlut aS máli.
Getur nokkur, maSur eSa kopa,
sem fædd er og uppalin á Islandi,
geymt fallega balanum, brekkunni
eSa (flötinni sem þau léku sína
barnaleiki á. “Fífilbrekka, gróin
grun, grösug hlíS meS berjalaut-
um." 1 þessum hendingum, eins
og öllu þessu gullfallega kvæSi
Jónasar, er heill endurminningar-
heimur æskudaga vorra. Og þá
einnig þegar viS getum fariS á
ekki 'brynjaS þá verjum framúr-
skarandi þrautseygju í öllum erf-
iSleikum. Og í hugsjónalífi, sterk-
um og fögrum vonum, sem undan-
tekningarilítiS hafa allar ræst, því
flestir hafa glæsilegum sigri náS
aS þakka Islandi, íslenzkri nátt-
úru og ólbrotnu uppeldi í sam-
bandi viS Ihenar blíSu og stríSu
hlutfölll. Eg get ekki betur séS en
aS viS megum öll vera stolt af því
aS vera fædd á þessu fagra beru-
rjóSri Islands, og börn vor megi
vera mjög vel ánægS yfir aS vera
af því bergi brotin. Og einnig inn-
lenda þjóSin sem viS rennum sam-
an viS, megi vera mjög þakklát
fyrir alla þá kosti og kynbót sem
vort íslenzka blóS flytur inn í þenn
an stóra, þjóSarlíkama.
Ef eg, eSa hver annar sem ber
kensli á æfistarf landnemanna ís-
lenzku, ætlaSi aS segja æfisögu
sjötugrar konu sem fluttist fyrir 44
árum hingaS, og settist allslaus aS
í frumsgógum þessa lands ásamt
manni sínum, meS þeim 'fasta á-
setningi aS rySja sér og sínum
ibraut til vegs og velgengis, þá yrSi
sú saga einn aSaljþáttur úr vorri
landnámssögu. Og meS fullum
rétti mætti kalla æfistarf og allan
þrautaferil einnrar af þessum elstu
'landnámskonum, æfisögu þeirra
allra. Svo nákvæmlega lík er ölll
sú baráttutíS. sem þessar gömlu
‘slenzku kverihetjur urSu aS ganga
í gegnum. En eg ætla ekki aS rekja
alia þá erfiSi braut nú, sem áttu
sínar mörgu skuggahliSar svo
varla grylti í gegnum myrkriS,
stundum. Og líka, þ.rátt fyrir fá-
tæktina og þreytuna, sínar björtu
hhSar og sólskinsbletti, og óhætt
mun vera aS fuiliyrSa þaS, aS
næjusemi <og einföld lífsgl^Si, var
í þá daga miklu meir síkjandi en
nú á sér staS. Menn treystu guSi
og sjál'fum sér, og datt ekki í hug
aS biSja um nein kraftaverk, eSa
i