Heimskringla - 18.05.1921, Blaðsíða 7

WINNIPEG, 18. MAI, 1921
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐStÐA.
The Dominion
Bank
HORNI PÍOTRE DAMH AVE. OG
SHJERBROOKK 8T.

H-8f««NtAll uppb..........$
VartNjAönr ...............9 7,0*A,Oft»
Allar cÍKulr ............$79,000,000
Sérstakt athygli veitt viftekift-
um kaupmanna og verzlunarfé-
aga.
Sparisjó'Ssdeildm.
Vextir af irmstæðufé greiddir
jafn háir og annarsstaðar.
Yér bjóðum velkomin amá sem
et5r viðskifti-
PHONE A »3153.
P. B. TUCKER, Ráðsma?5ur
JÓNSARGAR
“Þjalar-Jón” meS þykkju svip
þjcöinni sargar reiSun
fær til láns eitt fúitS "Ihrip”
felst í skugga gleiSur.
Annara tuggu tyggur frekf!
treystir þaS muni niSra,,
Auglýsir sliíkt andans nekt,
aumingjans þar sySra.
Sjálfsagt nær, eg seinna kem,
sjái’ ei aS sér gapinn, -
alvarlega’ úr honum lem,
ílsku- og tudda-skapinn.
G. H. Hjaltalín.
Nokkur kvæði.
KveíSin á ensku, af Láru Goodmar Salverson.
I.
ICELAND
A llittle Island lying in the sea,
By idle wind and wave and billow courted;
In calmness thou hast dreamed full many a dream
(While age on age with time has gaily sported)
When men at length from wisdom file a key
To glorious realms of love and unity.
Thy crags and peaks in misty shrouds asleep,
Are lifted to tþe azure of the sky,
Waiting tlhe j'oy of summer’s first warm kiss
To wake thy glowing glory; then, to lie
A gjeaming jewel borne upon God’s deep,
And fifm of faith thy lonely vigil keep.
A1 little Island resting on the Waves,
In silence brooding on the dreams oif yore;
(And all the deeds of valor lost to men)
When dauntless Norsemen hailed the lonely shore
And welcomed exile and the vaulted caves,
In lieu of plenty and yoke of slaves.
II.
AD FINEM.
2f
Dusk. and the moon’s fair gleam
Falls on tlhe sea;
Love and a far-off dream
Beckon to me.
Night, and the storm clouds ride
Over the sky;
Anguished in mind and soul,
%Stricken I lie.
Winds, from the gates of Power
Swift whirling by,
Cleansed is the gloomy bower,
Stillled every sigh.
Datkness, and gleaming star
Glows o’er the deep;
Bathed in the Master’s grace,
Calmly I sleep.
III.
SLUMBER SONG
'■t
,.a!
Sleep, prStty baby, the daylight is fading;
flocked by the breezes the blossoms all nod; ,
Over the heavens a warm glow is spreading —— 1
Gilded each pathway the angles haVe trod.
Night now is nearing with bálm and with bJessing;
Weary, each ibirdling worn wings now may rest;
Comes softly stealing, the care-worn caressing,
Dreamy-eyed sleep of the peace-giving breast.
$leep then, my baby, in God s grace o’ershadowed,
E’en as the lamlbkin the shepherd holds dear;
O’er silver-ibrower bridges that span darkened
shallows,
Angels come speeding to lulil every fear.
iv.
WHERE MADONNA LILIES GROW.
In the valley. in the valley
Where Madonna lilies gröw;
And tlhe breezes, warm ánd gentle,
Fair as memory, glide and go;
Half revealing, half concealling,
Where the fragrant flowers 'blow.
In the valley, in the valley
Lies a bower that I know;
Wherein Love, with heart enraptured,
Chants a chorale sweet and low;
Mother lowly, pure and holy,
Mid Madonna lliliea glow.
STJCPSYSTURNAR
NiSurlag.
Svo fóru þær báSar aS reyna
sig aS spinna út við brunn; átti nú
dóttir kerlingar aS spinna svíns-
hár, en dóttir bónda hör, og sú
sem fyr misti upp í rokkinn, átti aS
fara í brunniinn. Alt í einu missir
dóttir kerlingar upp í rokkinn, og
má hún þá til meS aS steypa sér
i brunninn, eins og nœrri má gefa.
Nu fór alt á sömu leiS fyrir
henni og bóndadóttur, aS hún
meiddi sig ekkert, þegar hún kom j
niSur, og sá fríSa völlu og víSáttu
mikla framundan sér. Gengur hún
svo sömu leiS og stjúpsystir henn-
ar, og þegar Ihún kemur aS hrís-
runnanum, biSur hann hana aS
stíga ekki fast niSur, svo aS hún
bæli sig ekki, og segist skuli hjálpa
henni. þegar .henni liggi á.
‘Ó, eg held eg kæri mig ekki
'Um kvistangana þá arna,” segir
stelpa, og þrammar svo þunglama-'
lega á hríslunum sem hún getur,
svo aS þaS brakar í þeim og brest-
Svo kemur húft til kýrinnar.
“Æ, viltu ekki vera svo væn aS
mjíólka mig, litla stúlka?” segir
kýrin. “Þú mátt drekka svo mik-
iS af mjólkinni sem þú vilt, en
heltu afganginum á klaufir mér, og
þá skal eg hjálpa þér síSar.”
Stelpa mjólkar nú kúna, en
drekkur alla mjolkina, og hendir
svo fötunni langar leiSir frá sér.
SíSan heldur hún áfram.
Þegar ihún er komin spottakorn
þaSan, .mætir hún ihrútsa, sem þá
er enn alullaSur, og dregur flyks-
urnar á eftir sér.
“Æ, viltu ekki vera svo væn aS
klippa af mér ullina?" segir hann
viS hana. “Svo máttu taka svo mik
iS af ullinni sem þú vilt, en vefSu
hinu um hálsinn^á mér. Þá skal eg
njálpa þér aftur.”
Stelpa klippir nú hrútinn, en fer
svo illa aS því, og ógætilega, aS
hún klippir víSa til blóSs. Svo tek-
ur hun alt reifiS og fer burt.
Eftir dálitla stund kemur hún aS
eplatrénu, og er þaS sVp þakkiS
eplum, aS greinarnar svigna niS-
ur aS jörS.
Vertu svo væn aS tína af mér
eplin, litla stúlka, svo aS greinarn-
ar mínar geti staSiS réttar, þær
svigna svo mikiS undir þeim,"
sagSi eplatréS. En farSu varlega
svo þú meiSir mig ekki. Ettu svo
mikiS af eplunum, sem þú vilt, en
láttu afganginn inn aS rótum mín-
um; þá skál eg ihjálpa þér aftur.”
Stelpa tínir nu rneS höndunum
þau epli, sem ihún nær í, en tekur
svo stöngina, og ber hin eplin niS-
ur af alefli, án þess aS skeyta nokk
uS um, þótt hún merji tréS eSa
brjóti greinarnar. Svo etur hún
þaS sem hún getur í sig látjS af
eplunum, en hendir hinu einhvern-
veginn inn undir tréS.
Loks kemur stelpa aS bæ tröll-
skessunnar, og biSur um atvinnu.
Skessa sagSist engan vilj*a taka
í sína þjónustu framar, því aS ann
aShvort væru vinnukonurnar svo
ónýtar, aS þær dygSi ekki til neins
eSa þær væru alt of duglegar, og
svo sviki þær út úr sér þessar litlu
reitur sem hún ætti. En ste'lpa sat
viS sinn keip, og hætþ ekki fyr en
skessa IofaSi henni, aS hún skyld;
taka hana, ef 'hún væri til nokkurs
nýt.
Fyrst átti hún aS sækja vatniS í
sáldiS. Fer hún meS þaS út aS
brunni og eys vatni í þaS, en í því
tollir enginn dropi, eins og viS var
aS búast. Þá sungu fuglarnir:
Taktu leir og límdu í,
taktu sfár og stíktu í.”
En hún skeytti engu því, sern
fuglarnir sögSu, heldur henti í þá,
og fældi þá burtu. Svo varS hún
aS fara heim vatnslaus, og skessan
barSi ihana fyrir ónytjungsskapinn.
Næst átti hún aS moka fjósiS, og
mjólka svo kýrnar. Henni fanst
J hún vera alt of góS til þess aS
gera s'Iík skítverk, en þó drattaSi
I hún út í fjós. —: Þegar hún ætlar
aS fara aS moka, getur ihún ekki
bifaS rekunni, og veit ekkert,
hvernig hún hún á aS fara aS.
Fuglarnir segja henni aS taka
hænsnaprekiS og bera örlítiS út á
því, þá muni hitt koma á eftir. En
í staS þess aS gera þaS, fleygir
hún hænsnaprekinu eftir fuglunum
Þegar hún ætlar aS fara aS mjólka
voru kýrnar svo óþlaagar, aS þær
stikluSu og spörkuSurí sífellu, og
þó aS hún gæti mjólkaS lítiS eitt
í fötuna, þá Iheltu þær því óSara
niSur aftur. Þá sungu fuglarnir:
“Litlum fuglum lítinn boga,
láttu hönd úr spena toga.”
Stelpa skeytir því engu, en ber
kýrnar, og rýtir öllu í fuglana, sem
hún finnur lauslegt í fjósinu. cg
læ'bur eins og hún sé1 gengin af
göflunum. En hvorki gat hún mok-
aS fjósiS né mjóIkaS kýrnar, og
þegar hún kom heim, barSi skess-
an hana og atyrti .fyrir ódugnaS-
inn. Seinast átti nú stelpa aS þvo
svörtu ullina, svo hún yrSi hvít.
En alt fór á sömu leiS. Henni tókst
þáS ekki. Þá 'þykir nú skessu full-
reynt, og segir henni, aS hún hafi
ekkert meS hana aS gera, af því
aS hún ge'ti ekki gert eitt einasta
handarvik, en sarm skuli hún nú fá
kaup. Kemur hún svo meS þijá
kistla, og segir henni aS hún megi
taka íhvern, sem hún vilji helzt
eiga. Þá sungu fuglarnir:
"Tak ei svartan, tak ei grænan,
tak þú heldur bláan, vænan,
sem viS höfum ofan á
áSur merkta krossa þ rjá."
Hún hlustar ekki einu sinni á þaS,
sem fuglarnir segja. en tekur rauSa
kistilinn, af því aS hann var glæsi-
legastur aS sjá. SíSan hdldur hún
heimleiSis meS hann í góSu næSi,
því aS þaS eltir hana enginn til
þess aS ná honum af henni.
Þegar hún kemur heim, verSur
móSirhennar heldur en ekki gleiS,
og fara þær mæSgur nú báSar
meS kistilinn inn í viShafnarstof-
una. Þær áttu svo sem von á, aS
hann væri troSfullur af gulli og
silfri, og hugsuSu sér aS prýSa
stofuna hátt og lágt meS því, eins
og bóndadótfir svínastíuna. En
þegar þær opna kistilinn, stekkur
upp úr honum naSra, sem beit
nefiS af dóttur kerlingar. ÞaS voru
'launin, sem ihún fékk fyrir aS
vinna hjá tröllkerlingunni.
“Tak ei rauSan, tak ei grænan,
tak þ ú helduru bláan, vænan,
sem viS höfum ofan á
áSur merkta krossa þrjá.”
ENDIR
—Æfin týri—
HreiSriS mitt.
Þér frjálst er aS sjá hve eg bóliS
mitt bjó,
ef börnin mín smáu þú lætur í ró;
þú manst aS þau eiga sér móSur;
og ef aS þau lifa, þau syngja þér
söng
um sumariS blíSa og vorkvöldin
löng —
þú gerir þaS vinur minn góSur.
Svar.
Herra ritstjóri Heimskringlu:
MeS því aS þér hafiS léS rúm
í blaSi ySar hinn II. þ. ,m. grein
eftir Sig. Júl. Jóhannesson, <sem
hánn nefnir “Sendisveinninn.” en
þér píslarsögu læknisins,” þá er
eg tilneyddur aS beiSast rúms í
heiSruSu blaSi ySar fáeinum lín-
um út af þeim þætti sögu hans, er
snertir mig.
Eins og þegar er kunnugt setti
eg yfirlýsingu í ísllenzku vikublöS-
in hér í 'borginni því viSvíkjandi,
aS eg hafSi engan þátt átt í því, aS
Mrs. N. Holmes — sem eg vissi
ekki aS væri til — hefSi látiS taka
Sig. Júl. Jóhannesson fastan; en til
þess var eg knúinn sökum þess, aS
þaS gekk staflaust á svissu svæSi
MiS-WinnipegÆorgar, aS eg væri
valdur aS sagSri framkvæmd Mrs.
Holmes.
En eins og yfirlýsing mín skýrir
frá, var þaS fyrst einum eSa
tveifnur dögum eftir þennaú at
burS sögu hans, aS eg sá eigin-
mann Mrs. N. Holmes og baS
hann mig þá um nafn mitt og heim
ilisfang, og gaf eg honum hvort-
tveggja, þó meS þeirri athuga-
semd, aS þaS í raun og veru væri
honum eSa konu hans gagnslaust
meS öllu ií þessu máli, því eg væri
því ókuiyiur eins og ihann vissi. Út
af því aS eg gaf honum nafn mitt
er sagan spunnin um mig og allar
aSdróttanir í sambandi viS hana,
líkindalygalopinn teygSur og eg
úthrópaSur.
Svo heldur SigurSur áfram og
segir, aS eg hafi veriS sendur til
þess aS vera “fréttaberi viS land-
ráSaleitina,” eins og hann kemst
aS orSi.
Eg kom af tilviljun ofan í Vor-
aldarkjallarann aS finna Victor
Anderson, ráSsmann blaSsins.
Þannig stóS á, aS eg hafSi gefiS
SigurSi, eftir beiSni 'hans, kvæSis-
stúf sem hann ilét svo birtast í Vor-
öld. KvæSiS hafSi eg ort viS þaS
fcækifæri, er vér íslendingar í
Winnipegborg kvöddum Einar
myndhöggvara Jónsson og konu
hans. Af góSvild hafSi herra
Anderson lofaS mér einni tylft af!
sérprentun þessa kvæSis, og Ieit
eg nú þarna inn, og hafSi þaS eina
erindi, aS vita hvort þessir tólf
miSiar meS kvæSinu á væru prent-
aSir. Um þær mundir leit eg iSu-
lega ófan í Voraldar-ikjallarann,
en ekki sjaldan," eins og SigurS-
ur kemst aS orSi. til þes alt verSi
sem sennilegast um þessar njósn-
ir, sem hann dróttar aS mér. Þegar
nú eg í þetta skifti kom þarna ofan
í kjallarann, voru þar fyrir tveir
lögregluþjónar, og var annar
þeirra herra Jón Samson; hinn
þekti eg ekki. Laúk eg svo erindi
mínu viS herra Victor Anderson
og fór, án þess aS vita nokkurn
skapaSan hlutu um erindi þessara
tveggja 'lögreglulþjóna, annaS en
þaS, sem SigurSur Júlíus sagSi
mér í fáum orSum þar, á afskeláf-
um staS. En daginn eftir var Sig-
urSur búinn aS bera þaS út, aS eg
hefSi veriS sendur af Lögberging-
um sem “spæjari".SíSari hlutua
þess sama dags mættumst viS Sig-
urSur á Sargent Ave., og sló eg
þessu fram viS hann. SvaraSi hann
því á þessa leiS og breiddi yfir
andlit sér hiS einkennilega mann-
gæzkubros, sem honum er títt:
“Eg hefi bara veriS aS segja þetta
aS gamni mínu. Samt slöngvar
ihann því nú framan í lesendur
Hkr. sem skýlausum sannleik. aS
eg Ihafi komiS til aS vera “frétta-
beri” viS þetta tækifæri ot s. frv,
En ®vo kastar nú tólfunum þeg-
ar þar kemur sögn er eg reit grein
mína í Lögbergi, “I alvöru talaS á
alvarlegum tímum," er hann segir
aS eg hafi tvisvar þrætt fyrir faS-
ernihennar; vitahlega erþaS raka-
laus ósannindi, og aS því leyti í
algerSu samuæmi viS hinar á-
minstu staShæfingar hans um mig.
Satt er IþaS, aS eg ritaSi undir
grein mína “Ný-lslendingur”, því
um þær mundir átti eg ekkert ann-
aS heimilisfang í víSri vtröld en
í Nýja-lslandi. Þar hafSi eg veriS
skrásettur á stríS'3tímanum. Eg
gerSi rækilega grein fyrir dulnefni
þessu í síSari greininni, sém eg
reit og nefndi: ‘‘&áSsmanninum
svaraS”. En svo fræSir Sig. Júl.
lesendur Hkr. á því, aS eg hefSi
þókst vera bóndi í Nýja-Islandi.
Bísna líklegt af mér! — eSa hitt
þó heldur. AJlir, sem nokkuS til
mín þekkja, vita, aS eg er ekki
svo heimskur, aS eg færi aS ljúga
slíku mér til heiSurs, eSa af ein-
hverjum öSrum ástæSum. 1 um-
ræddri grein duldi eg nafn mitt,
(og hafSi til þess fullan rétt) ein-
ungis af þeirri ástæSu, aS eg hafSi
gaman af aS heyra menn skegg-
ræSa um hana, og sagSi eg þá
mörgum manni, aS eg væri höf-
undur greinarinnar. Ein hver seg-
ir svo SigurSi frá því, hver höf-
undur greinarinnar sé. HvaS ger-
ir SigurSur þá? Hann se^t niStir
og ritar yfirlýsingu undir mínu
nafni og birtir hana á fyrstu blaS-
síSu Voraldar, 4. marz 1919. Reit
eg þá yfirlýsingu í næsta Lögbergi
og gerSi þaS heyrin kunnugt, aS
Voraldar-yfiriýsingin væri fölsuS
og nafni mínu stoíiS undir hana.
I næstu Voröld hrópar heiSurs-
ritstjórinn eitthvaS á þessa leiS:
Komi hver, sem koma vill og sjái!
“Vér höfum sannanir viS hend-
ina.” Þá lýsti eg yfir því, aS nýju
í sama blaSi, aS eg hefSi ekki rit-
aS Iþessa Voraldar-yfirlýsingu og
e.vdurtók þaS. aS hún væri fölsun
á fyrsta stigi. Þetta er sannleikur
sem ekki verSur raskaS. Hver ein-
asti ærlegur ritstjóri í SlgurSar-
sporum mundi hafa rit&S, aS hann
hefSi FRÉTT, áS eg væri 'aöfund-
ur greinarinnar, í staS þess aS
beita hinni aSferSinni.
SigurSur er óisanningamaSur aS
því, aS eg hafi nokru sinni þrætt
fyrir aS vera höfundur umræddrar
greinar; en eg hefi tvívegis áSur,
og nú í þriSja sinni neitaS, aS vera
höfundur yfirlýsingar hans, er
hann reit nafn mitt undir meS
sinni eigin hendi og heimildarlaust
á fyrstu blaSsíSu Voraldar 4. dag
NiarzmánaSar 1919.
AS svo mæltu eltist eg ekki leng
ur viS þessa ritsmíS Sig. Júl. Jó-
hannesonar, og læt hér viS staSar
numiS.
AS síSustu þaka eg ritstjóra
Heimskringlu fyrir drengilega at-
hugasemd hans í minn garS.
Wpg 14,—5.—’21
Jón Runólfsson
Aths. ritstj.
MeS þessu lýkur þessum um-
ræSum hér í blaSinu. Geta lesend-
urnir gerfc upp á milli doktorsins
og Jóns, og ályktaS hvorum þeir
vilja heldur trúa.
Læknaðist af kviðsliti
Fyrlr aakkrum á.rum lyftl
kl«tu kvl**IIt«aHl. LælniM *Sy»u
a15 *lua ImkulnRrarvontn vmrl uypsltvrtS
v.r. Beltl bmttl mlp ekkt. Kn loka nákl
etr í meHal er alsrerleyn Ireknakt ml(t
rfSan eru mSrf ár, op |>6 ep hafl nnn-
ÍTS erfVSa vlnnu, svo sem smittavlnnn
befl op aUrel fnnélH tll |>e«t stkan
Knglnn uppsknrHur, englnn tfmaratas-
Ir, ekkert ónsetll. ís sel ekkl þett*.
meHal, en er ret *efl» >4r allar npm-
lýslnrar um >a* epc kvar ha»«t er a« f*
me*al «em lieknar kTtBsltt in npp-
skurHar.
■Rngons M. Pullea, Carpenter,
No. 1» O.. Kareellns Avenue
Manaspnaa Jt. J.
Bf »iB Mtlrnm >etta. sem af kvt»«*ttl
>J**t.