Heimskringla - 22.06.1921, Blaðsíða 6

«. BLAÐ8IÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 22. JÚNI 1921
: sjá hana nú aftur, og þaS á hennar gamla, góða heim
! iH. - o >
Einn áf þjónunum kom ti! Roberts Beringer til
. i aS fá hans skipanir, hvenær ætti aS Dera fram <cveld-
i verS. Hann spurSi líka hvort gestirnir yrSu þar v:S
j máltíS og hvaSa víntegundir ætti aS koma meS
j upp úr kjallaranum.
íj “SpurSu mig ekki um þaS,” svaraSi Beringer,
og hló æSislega af reiSi og örvæntingu. “Eg er hér
■ líka gestur. FarSu til hennar sem nú er einráS í þessu
r’fSaskrá er ekki fölsuS, jómfrú, eg hefi hÚ3Í — hún hefir svikiS okkur öll, og rænt mig arf-
— Þjónninn starSi á hann meS ótta og
I undrun, en Beringer gekk inn í næsta herbergi og
! skelti hurSinni á eftir sér, svo greinilega, aS undir
tók í húsinu. — Hann var eignalaus ma.Sur.
Jessamy Avenal.
Skáldsaga.
Áftir sama höfund og “Skuggar og skin”.
S. M. Long þýddi.
Square. Eins og fleygt er, erfSi jómfrú Avenal, fyrir
því. Honum varS ákaflega hverft viS, og starSi
* Þessi e
3jálfur samiS hana hér, og hún er undirskrifuS af inum.
tveimur vottum."
“HvaS er þaS sem þér segiS? Og þér dirfist aS
• aS helda þessu fram, beint framan í mig, aS þér
hafiS veriS hér?" orgaSi hún næstum frávita af
reiSi. “Þér h|fiS ekki komiS í þetta hús á því tíma-
bili; þaS geta vinnumennirnir boriS vitni um.
I sömu svifum var sagt viS eyraS á honum:
“Robert.” — ÞaS var systir hans sem stóS þar í
m kostbæra klæSnaSi. Hann leit til hennar
Svo stökk jómfrú Beringer fram í dyrnar og, óhýrt mjög, jafnvel meS reiSisvip. Andlit hennar
kallaSi “Hill, Marks, Charles, komiS hingaS og seg-j varS fölt og afmyndaS áþessum litla tíma; hún
rS mér eins og er; hefir nokkur ykkar látiS þennanj sýndist hafa elzt um mörg ár. Hún settist þar á stól
herramann fara inn í húsiS? — Vinnumennirnir Qg t0k höndum fyrir andlitiS.
hristu höfuSin, en herra Trevor brosti. j
“Eg héfi ekki fengiS inngÖngu í húsiS sem sú
persóna sem eg er," sagSi hann. “Eg kom hingaS
kvöldiS þegar grímudansleikurinn var, torkendur
eins og aSrir. Mér var fylgt til herbergja frú Ber-
inger, og þar samdi eg erfSaskrána eftir hennar fyr-
irsögn; þaS var undirskrifaS af tveim vitnum, þeim
Denton, fyrverandi kjallaraverSi, og Lucy Devon,
hertbergisþernu hinnar látnu.”
Kapteinn Beringer og systir hans stóSu höggdofa
eins og steinstyttur, og kaldir svitadropar stóSu á
andlitum þeirra. ÞaS hafSi veriS fariS bak viS þau
aneS svikum, kvöldiS sem danssamkoman var.
“Úr 'því svo er, verSiS þér aS lesa þessa svo
kölluSu seinustu erfSaskrá,” sagSi kapteinn Beringer
Þetta er hræSilegt, já alveg drepandi," sagSi
hún.
AS sumu leyti máttu þakka þér sjáFri fyrir þaS,"
sagSi hann biturt. “Þú varst ætíS svo hárviss um aS
hún hefSi aldrei tækifæri til aS skrifa eitt einasta
orS.”
“Já, eg veit þaS,” svaraSi hún meS gremju-
þrungnum róm. “En hún fór klóklega aS því, og
þaS svo, aS mér hefSi aldrei getaS dottiS í hug aS
hún ætti slfka djúphyggni í eigu sinni. En geturSu
ekkert gert, Robert?”
“Nei, eg sé engan veg, þó viS gætum orSiS af
meS þau bæSi — sem líka er ómögulegt, þá fengj-
um viS peningana ekki aS heldur — ViS fáum ekk-
ert og ékki svo vel einu sinni aS viS höfum æruna
“Seinna get eg sannaS aS þaS er ekki gilt, því kona óskemda."
mín var ekki meS fullu ráSi þegar hún upp á þenn
an hátt breytti er'fSaskránni — sem eg einnig mun
geta rökstutt fyrir rétti. Fólk sem er meS allri rænu
hefir ekki þann siS, aS nota grímuklædda emibættis-
menn til slíkra hluta.”
“Ef þaS er nauSsynlegt, get eg gert grein fyrir
Hann hló beyskjulega. "Öll farsældin og hepnin
er hennar megin,” veinaSi jómfrú Beringer.
“Já, svoleiSis lítur þaS út,“ svaraSi hann. Svo
leit hann snögglega upp og hélt áfram. En svo veit
maSur aldrei neitt, Anna. Þú manst víst, aS kærasti
hennar hvarf óskiljanlega á sjálfan brúSkaupsdag-
ári síSan, mikinn auS. Hún er ung aS aldri og afar
fríS og tekur þátt í margskonar góSverkum. Á mánu-
daginn ætlar hún aS opna þetta nýja kvennahæli í
Eystri hluta London; þaS hefir veriS bygt fyrir henn-
ar tilstilli og á hennar kostnaS aS öllu leyti. Þessi
mikilhæfa persóna er fjárráSandi Jocelyns Delaval,
frænda síns.”
Kapteinn Beringer Ias ekki meira; hann fleygSi
blaSinu frá sér fokreiSur, og sagSi veitingamannin-
um í skipandi róm, hvaS hann vildi fá.
“Eg vildi óska þess aS eg gæti hefnt mín á þess-
ari stúlku,” hugsaSi hann meS sér J’fir miSdagsmatn-
um. “Ef eg hefSi von um aS geta lítillækkaS hana,
eins og hún hefir þrygt mér niSur! — Hæli fyrir
kvenfólk — velgerSastofnanir, alt meS peningum
sem hún hefir stoliS frá mér.”
Hann var sannfærSur um
óhæfilega rangt til. Þetta hefSi alt veriS svik og
undirróSqr frá Jessamy; hún hafSi meS fortölum
sínum komiS Rósu til aS gera hann ar'flausann. ÞaS
var ekki til neins aS segja honum, aS Jessamy hefSi
ekki vjtaS neitt um þetta. Hann hugsaSi aS aSrir
væru eins og hann sjálfur. Svo var hann sokkinn
niSur í þessar hugsanir um hana, aS hann vetti þvi
enga eftirtekt, þó menn kæmu og færu hringinn í
kringum hann, unz hann' eins og hrökk upp af svefni
er hann heyrSi aS sagt var mjög nærri honum: “Hún
býr ásamt LafSi Carew í Porman Square”
Hin unga stúlka, jómfrú Avenal" sagSi annar.
“Þei, þei,” sagSi sá er fyr talaSi.
Kaptienn Beringer hélt áfram aS borSa, og lét
sem hann hefSi ekkert heyrt, en yfirbragS hans varS
enn skuggalegra og varirnar titruSu.
“HvaS átti þetta aS þýSa og hvaSa menn voru
þetta?”
“HvaS ætliS þér nú aS gera,” spurSi annar
þeirra.
“Eg ætla aS leita fyrir mér á morgun; eg er bú-
inn aS tala viS biskupinn og er ekki hiS allra minsta
hræddur.”
efandi á spjaldiS, en svo varS andlitssvipurinn og
augnaráSiS smám saman hörkulegt og sigri hrósandi.
Þetta var nafniS á unnusta Jessamy Avenal. “Og
þetta eru einhverskonar fantabrögS,” hugsaSi hann
meS sér. “Og þaS gengur yfir hana; hann talaSi um
aS villa ibiskupnum sjónir og flýta sem mest fyrir
brúSkaupsdeginum. Loksins brosir nú gæfan viS
mér. Eg hefi alt hans ráS í hendi mér, þar sem eg
veit launungamáliS, og þegar hann er búinn aS ná
í peningana, skal hann fá aS borga mér ríflega fyrir
aS þegja. Þarna fær nú Jessamj’ makleg málagjöld
fýrir þaS sem hún lék á mig. Mér þykir vænt um
aS eg lét hana ekki vita hvaS eg var henni reiSur,
og þóttist taka öllu meS þolinmæSi, jafnvel meS
iSrun. Eg ætla aS láta Önnu vara og heimsækja
hana. —r Og hann þóttist hafa leikiS á biskupinn.
aS sér hefSi veriS gert' E.n eg er um Í°m{rú Avenal verSi ekki
1 eins auStekin, sem sögS er hafa elskaS kærasta sinn
allan þennan tíma.
Á sama augnabliki stutti einhver á arm hans; þaS
var gamall kunningi hans sem talaSi viS hann um
stund. Litlu síSar gekk Beringer heim til sín, meS
spjaldiS í lófa sínum. Hann-sagSi Önnu ekki neitt
þetta, en ásetti sér aS hún skyldi heimsækja Jessamy
Avenal. v
Mér er alveg óskiljanlegt hversvegna biskupinn
stansaSi mig, og þegar til kom, sagSi hann mér sem
næst ekki neitt,” sagSi LafSi Carew um kvöldiS, er
hún og Jesamy settust aS miSdegisverSi í borSstof-
unni á Portman Square. Denton stóS á bak viS stól-
inn, sem Jesamy sat í, og gekk um beina eins glaSur
og ánægSur og framast var unt.
“Eg mætti biskupnum snemma í dag,” hélt lafSi
Carw áfram. “Eg var aS fara inn í blómabúS, er
hann kom til mín; hann sýndist vera óvanalega á-
kafur, næstum hrifinn.”
“Án nokkurs formála byrjaSi hann svo: "Hvern-
ig líSur henni?” Eg spurSi hvort þaS væruS þér
sem hann ætti viS, og svo sagSi eg honum aS þér
“o . * *. , hefSuS fariS snögga ferS til ”The Court" til aS
Og hvað sagði svo hans haverougheit? ,, . . ., , ,,
..jj ,, , , . . , . ii . jc-ihta eftir. Hann hlo og sagSi: ÞiS hafiS aS líkind-
Hann tok a moti mer tveim hondum og hlustaoi ....... .
því, hvers vegna hún gerSi þaS,” sagSi Trevor kulda inn. Eg set nu svo aS viS getum fundiS hann og
lega. “En meS ySar Ieyfi les eg nú upp erfSaskrána.” j sannaS aS hann héfSi yfirgefiS hana viljandi; sjálfs-
Og svo gerSi hann þaS. InnihaldiS var svo hljóS virSing hennar nqundi naumast þola þaS. Einu sinni
andi: HöfuSbóliS "The Court” meS öllu tilheyrandi,
íöstu sem lausu, erfSi Jocelyn litli, eins og hafSi
•staSiS í viSbæti Sir Jocelyns. Alt sem þar var um-
iram, erfSi Jessamy Avenal; hún og Trevor skyldu
~vera fjárhaldsmenn barnsins. Enn á ný var JessamY
búin aS eignast mikinn auS.
“Eg arfleiSi Jessamy Avenal aS þessum pening-
•um, því fyrri maSurinn minn ætlaSist svo til, og svo
talaSi Rósa um hann; hún fullyrti aS Jessamy elskaSi
hann meSan hún lifSi. Ef viS til aS mynda, gætum
sannaS þaS fyrir henni, aS hann hefSi veriS fantur?"
Jómfrú Anna horfSi framundan sér meS dimmu
og vonleysislegu augnaráSi.
“Hinir slingnustu leiyilögregluþjónar á Englandi
gátu ekki fundiS hann," sagSi hún. “Þú manst víst
alt þaS uppistand sem þetta orsakaSi, og hve afar-
til aS votta henni ást mína og þakklæti,” háfði Rósa' mikið var leitaS eftir honum’
skrifaS, "fel eg barniS mitt hennar umsjón, svo hún
geti aliS hann upp sem góSan og heiSvirSan mann. j
Eg ánafna henni eigurnar, því eg veít aS hún fer vel ]
meS auSinn, og bætir úr mörgu, mörgu, sem eg hefi
vanrækt. Manninum mínum, Robert Beringer, á-
nafna eg fimm hundruS pund árlega.”
Þetta var efni erfSaskrárinnar.
Svo varS löng þögn, þar til Anna Beringer stóS
upp úr sæti sínu og sýndist gera þaS meS veikum
burSum. Hún leit frá Jessamy til lögmannsins: |
“Hver var þaS sem fylgdi ySur til Rósu,” spurSi;
hún meS hásum róm. “Var þaS hún — Jessamy
Avenal?"
Jómfrú Avenal vissi ekkert um þes'a erfSaskrá.
ÞaS var herbergisþerna jómfrú Beringers, sem kom
til mín meS þau skilaboS frá húsmóSur sinni, aS eg
kæmi til hennar grímuklæddur um kvöldiS semj
grímudansleikurinn var haldinn,” svaraSi herra!
Trevor. |
Jómfrú Beringer krepti hnefana eins og meS
krampadráttum, gnýsti tönnum og tautaSi: “Sú viS-
bjóSslega stelpa."
“HaldiS þér virkilega, aS þessi vitlausa erfSa-
ukrá, sem gerir eiginmann hennar arflausann, hafi
nokkurt lagalegt gildi?" hélt hún áfram.
“Já, þaS verSur ekki hrakiS,” svaraði herra
Trevor.
Jómfrú Beringer leit til bróSur síns. Hann var
•afar dökkur yfirlits, en hann þagSi. Þetta óvænta
voSalega slag virtrSt eins og hafa dáleitt hann fyrst,
og lamáS hugsanirnar, en systir hans varS hálfóS af
hatri og ilsku, svo hún hefSi veríS til meS aS rífa
þau öll í stykki; hún sneri sér aS lögmanninum og
ítalaSi til hans enn þá einu sinni:
“Ef eg má spyrja, hver er yfirráSandi á “The
Gourt” nú?*’ spurði hún og eldur brann úr augum
’hennar.
Jórrifrú Avenal. Hún og eg erum fjárhalds-
menn Jocelyns; hún er hæstráSandi hér, þaS
skýrt tekiS fram í erfSaskrá frú Beringers.”
Þetta var einum dropa of mikiS í hinn fleytifulla
bikar þessarar örvinngluSu stúlku; organdi eins og
villidýr fleygSist jómfrú Beringer út úr herberginu.
Þeir sem nærstaddir voru þyrptust í kringum Jessa-
Tny og óskuSu henni til hamingju. LafSi Carew
grét af gleSi. t
Robert Beringer laumaSist burtu þeyjandi; hann
heyrSi óminn af fagnaSarlátunum viS Jessamy og
hamingjuóskunum. FóIkiS spurSi hvar hún hefði
veriS allan þennan tíma, sem þaS misti sjónar af
henni. Þeir voru svo glaSir og innilega ánægSir aS
Ro^ert hló hæSnislega. “Þú hatar hana ekki eins
! og eg, og hún hefir heldur ekki gert þér eins mikiS
lt og mér; en heyrSu þaS Anna — eg lifi til aS
hefna mín. En taktu «ú vel eftir því sem eg segi
í þér: ÞaS dugar ekki aS iþú komir hér fram eins og
j aS undanförnu; þú verSur aS vera hógvær og lítil-
j lát, annars gæti þaS komiS fyrir, aS kjóllinn sem þú
! ert í yrSi tekinn af þér upp í skuldir. Gagnvart Jessa-
j my verSurSu aS vera auSmjúk og undirgefiri. Láta
| sem þú iSrist misgerSa þinna, hafa kristilega tals-
hætti og tilvitnanir í biblíuna á reiSum höndum; þá
er ekki ólíklegt aS hún aumkist yfir þig, og meS
tímanum sjáum viS svo, hvaS viS getum gert."
Jómfrú Beringer fanst þetta lítilfjörleg hughreyst
ing, og svo var hún ekki í því ásigkomulagi aS hún
gæti haft þess full not. En hvaS hefndina snerti,
fanst henni fyrir sína parta, hún vera óframkvæman-
leg, og var þaS henni lítill raunaléttir.
BróSir hennar hafSi aSra skoSun; þaS var hátr-
iS og hefndarvonin sem hélt honum viS. “HatriS- er
sterk driffjöSur,” sagSi hann “og þaS er ekki alveg
ómögulegt aS meS tímanum komi hepnin til okkar!
O, ef eg lifi, skal eg lítillækka hana; þaS sem mest
á ríSur er aS vera þolinmóður.
34. KAPITULI
‘ÞaS er líklega sama þó eg borSi kveldverS hér,’
tautaSi kapteinn Beringer, er hann aS kveldi dags í
febrúar í myrkri og rigningu, gekk hjá matsöluhúsi,
sem alment var taliS meS þeim lakari.
H*ann hafSi breysts mikiS slíSastliSin ár. Fötin
fóru vel en voru mikiS slitin; skipunarbragurinn og
mikilmenskan var horfin, en svartsýni, óánægja og
þunglyndi kom í þess staS. Hann settist viS borS í
miðju herberginu og fór aS lesa í dagblaSi sem fyrir
tilviljun Iá á borSinu.
I seinni tíS vildi Beringer helzt hugsa sem allra
minst — hann þoldi ekki verulega sínar eigin hugs-
anir, en vanalega las hann, ef hann hafSi ekkert
tækifæri til aS tala. Hann var örsnauSur maSur, meS
rangíndum sviftur því sem hann átti meS réttu, og
því fanst honum lífiS einskis virSi, hann hafSi sam-
iS viS skuldunauta sína, og átti þá eftir sæmilegt sér
til viSurværis meS sparsemi. Þau systkinin höfSu
leigt nokkur herbergi í einum af útjöSrum Lundúna.
Frá Jessamy fékk Anna árlega peningaupphæS sér
til framfæris. Hún var ekki bróSur sínum til mikillar
skemtunar, og þau sneyddu nær því hvort hjá öSru.
MeSan Beringer, svipþungur og leiSinafullur,
leit yfir dálka blaSsins, varS þessi grein fyrir honum.
"Jómfrú Jessamy Avenal og gæzlukona hennar,
LafSi Carew hafast viS um þessar mundir í Portman
meS sérstakri athygli á þaS sem eg sagSi honum.
ÞaS fór vel á öllu okkar á milli, og hann sagSi mér
frá henni. ÞaS er hérumbil eitt ár síSan hún 'fékk
arfinn, og síSan hefir hún ausiS peningunum út —
mest ti! ý:n ssa líknarstofnana, en hún er svo rík, aS
þaS saka’- ekkert; þaS væri þó goít hlutskifti aS ná
í hana.” ,
“Jú. eglhefSi nú sagt þaS, en getur þaS ekki
veriS hættuspil fyrir þig aS reyna aS ná í siíka bráS.‘
“ÞaS get eg ekki séS; hann er í Bandaríkjunum
og er þaS sæmilega langt í milli, og svo má álíta
hann sem dauSan. Og eg er hér — sem kem í staS-
inn hans. Bréfin hans og dagbókina kann eg utan
bókar, og svo er eg fæddur leikari. ÞaS fór vel um
mig þessa stund sem eg var hjá biskupnum; hann
bauS mér te, og gerSi mig kunnugan konu sinni og
dætrum. Jessamy Avenal er ekki í borginni í dag,
hún er úti á landslbygSinni; hefSi hún veriS heima,
mundi eg h»fa heimsótt hana.”
“En hvaS ætliS þér svo aS gera viS gömlu kon-
una?”
“MeS LafSi Carev;? — Ó, eg verS ekki ráSa-
laus meS hana.”
“En hafiS þér nóga peninga á meSan á þessu
stendur? "
“Fyrir þaS fyrsta he’fi eg nóg, og þaS er sjálf-
sagt aS eg reyni aS flýta fyrir giftingunni sem allra
mest.”
Ef eg væri í ySar sporum, mundi eg viShafa þau
klókindi og varfærni sem eg ætti til. En hvernig
ætliS þér aS bera þetta upp viS hana?”
“Eg auSvitaS læt þaS vera sem næst sannleik-
anum. Eg verS einnig aS laga til endann á sögunni.”
“ÞaS er þó ekki líklega aS þér hugsiS til aS taka
prestsembætti ? ”
“Nei, eg sagSi biskupnum aS eg væri ekki nógu
vel búinn aS ná mér til þess." Þeir hlógu báSir.
Litlu si'Sar fóru þeir aS borSa og héldu þá áfram
samræSunum.
"En haldiS þér aS jómfrú Anvenal verSi ekki
föst á því, aS þér haldiS áfram prestsemlbættinu?”
“Eg ætla aS segja henni, aS eg verSi miklu meiri
framkvæmdarmaSur sem leikmaStfr,” svaraði hinn.
“Og eg á von á aS hún trúi öllu sem eg segi henni.
1 dag hefi eg látiS prenta nafnspjöld handa mér.
ViljiS þér sjá þau?" Hann rétti aS sessunaut sínum
öskju meS prentuSum heimsóknarspjöldum; hann
tók eitt spjaldiS og skoSaSi þaS brosandi.
“Lítur þaS ekki vel út?” spurSi sá er byrjaS
hafSi samtaliS.
“Jú, þaS er laglegt,” svaraSi hinn. “Þetta get-
ur alt fariS vel, en eins og eg hefi sagt, er þaS stór-
kostlegt hættuspil.”
Já, aS vísu, en eg er hérurribil viss um aS mér
hepnast þetta áform mitt, en nú skulum viS fara aS
tala um eitthvaS annaS.”
Robert Beringer sat meS nokkur vínber milli
fingranna, þar til þejr voru staSnir upp; síSan fór
hann í yfirhöfnina sína og setti upp hattinn.
NafnspjaldiS sem var tekiS úr öskjunni, lá eftir á
borSinu. — Beringer beiS þar til þeir voru farnir úr
herberginu; er þeir höfSu borgaS ;fyrir sig stakk hann
því í vasa sinn. Hann fylgdi þeim e'ftir úm stund,
unz Iþeir hurfu fyrir götuhorn. Þá kastaSi hann frá
sér hinum þungu hugsunum sínum, og bar spjaldiS
upp aS götuljósi. “Séra Rupert Hallovtes stóS á|
um ekki haft neinar heimsóknir?” Ef maSur mætti
komast svo aS orSi um svo háæruverSuga persónu,
þá var spurningin ibæði einfaldleg og þýSingarlaus.”
Jessamy brosti viS; hún var aS borSa stilt og
siSsamlega.
‘Tal Beverley biskups er sjaldan mjög lærdóms-
ríkt, sagSi hún. “Máske hann viti um einhvern sem
ætlar aS heimsækja mig.” ■
“ÞaS ætti þá aS vera einhver, sem hefSi haft
mikil áhrif á hann,’ sagSi lafSi Carew. “Hann starSi
á mig, eins og þaS væri eitthvaS sem honum langaSi
til aS segja mér. En þaS var sem hann hikaSi viS
þaS, en baS mig aSeins aS bera ySur kæra kveSju
frá sér; hann hefir mikiS álit á J’Sur, Jessamy. .Eg
man eftir hvaS hann varS bæSi hryggur og reiSur,
þegar eg sagSi honum aS — ” Hún þagnaSi snögg-
lega, er hún gætti aS því, aS sumt af vinnuhjúunum
var viS og heyrSi hvaS hún sagði.
"Hann var þá í SuSur-Afríku,” sagSi Jessamy,
er eftirmaturinn kom á borSiS. “Hann fór þangaS
litlu síSar en Rupert hvarf, og skrifaSi mér meS
alúS og hluttekfiingu því viSvíkjandi. Honúm þótti
miki’S út í Rupert variS,”
“Já, eg heyrSi hann oft tala um þaS."
Jessamy stóS upp, gekk yfir aS glugganum og
horfSi út.
“ÞaS stendur maSur hinu megin í strætinu und-
ir götuljósinu,” sagSi hún og sneri sér aS LafSi Carew
“Mér sýnist hann líkur kaptein Beringer.”
ÞaS fór eins og hrollur um hana er hún sagSi
þetta; þaS var eins og hún findi þaS á sér, aS hún
ætti von á einhverju misjöfnu . ÞaS rifjaSist upp
fyrir henni er hún heyrSi skóhljóSiS í ganginum um
nóttina forSum, þegar hún fann Rósu nær dauSa én
lífi af gasi í herberginu hennar. SíSan hafði hún oft
fundiS til eir.kennilegrar hræSslu, aS þessi maSur
ætti eftir aS koma fram á sjónarsviSiS, á einn eSur
annan hátt henni viSvikjandi.
En skyldi þetta áreiSanlega vera Beringer? ÞaS
var eins og svipurinn væri svo einstaklega illmann-
legur. Og hvaSa ástæSu gat hann haft til aS standa
úti fyrir hennar húsi, og þannig útlítandi?”
LafSi Carew gekk svo út aS glugganum og leit
út. “Eg held aS þaS sé ekki hann," sagSi hún, “og
hversvegna ætti hann aS standa þarna? — Hann er
óþolandi maSur og eg get aldrei skiliS hvaS Rósu
gekk til aS verSa ástfangin af honum. AS sönnu var
hann fríSur maður á sínum yngri árum, en þaS fórst
fyrir æriS snemma. HeldurSu, Jessamy, aS hún hafi
þekt hann fullkomlega?”
“Hún vissi ekki nærri því alt, svaraSi Jessamy
lágt. “Og nú fær hún aldrei aS vita af því. En viS
skulum sem minst horfa til baka, lafSi Carew, og
ekki hugsa úm þá voSatíma. Nú erum viS óhultar
og okkur líSur vel aS öllu leyti, og guS hefir veriS
góSur viS okkur, og fjTÍr hans staS vona eg þessar
persónur geri okkur ekki ilt framar.”
Þær fóru síSan úr herberginu, og inn í hinn hlýja
og bjarta gestasal.
LafSi Carew settist í hægindastól nærri eldstæS-
inu og sofnaSi, en Jessamy fanst eitthvaS leggjast
svo þungt á sig, svo hún varS óróleg, og þaS síðasta
sem hún gerSi um kvöldiSí, var aS hún gekk upp til
litla Joceb’ns, og vita um hvort hann væri sofnaSur.
Meira,