Heimskringla - 20.07.1921, Blaðsíða 4

4. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, MAN. 20. JÚLI 1921
HEIMSKRINGLA
(Stofnað lhS6>
Kennr öt ft hverjum miSvlkudesL
CtKefeadur ok eiiceudur:
THE VIKING PRESS, LTD.
72« SHEHÐROOKB ST„ WINNIPEG, MAN.
TalMlmit JT-6337
Vert hlatlNlnN er S2.W firtcumcurlnn bor»-
Int fyrlr frunt Allar borganlf nendiut
rATÍMmannl blalteinM.
Ráðsmaður:
BJÖRN PÉTURSSON
Ritstjórar:
BJÖRN PÉTURSSON
STEFÁN EINARSSON
UtanA«krIft tlli blabsias:
THE VlKlMkA PRESS, UdL, Box 3171,
Wtaatpeff, Maa.
UtanAnkrlft til rltMtjftraM
EÐITOIt HEIMSKRIHGLA, Box 3171
Winalpeg, Man.
The “Helmskringrla'* he prtntad and pub-
lishe by the Viklng: Press, Limited, at
725 Sherbrooke Street, Winnlpe*, Mant-
toba. Telepbone: N-6537.
WINNIPEG, MANITOBA, 20 JOLI 1921
Friður á jörðu.
Þá er fyrst að athuga: Framleiðsluaukn-
ing náttúru-auðæfa landsins.. Vér sem hér
búum, í Vesturheimi, landi möguljeikanna,
sem oft hefir verið kallað og það með sönnu,
sjáum ef vér Iítum yfir landið og öflum oss
þekkingu á því, hvað margir og stórir fjár-
sjóðir liggja lítt áhrærðir eða þá alveg óá-
hrærðir og bíða aðeins eftir hugviti og kröft-
um til að vera framleiddir til notkunar og
uppbyggingar fyrir land og þjóð. Hverjir
eru þessir fjáisjóðir? Hversvegna færum vér
oss þá ekki í nyt? Hversvegna færum vér
leiðslu þeirra? Pessum spurningum er auð-
veldlega svarað, en hver heppilegust aðferð
væri fyrir þjóðina að koma á framkvæmdum
í þessa átt, er alt erfiðara að finna úrlausn á.
Ef vér lítum yfir Evrópu-löndin eins og
þau voru fyrir stríðið, segjum t. d. Danmörku
Þýzkaland, Frakkland og England, þá sjáum
vér hver einn einasti blettur má heita vera
settur til einhverra afnota. Vér gátum ferð-
ast þar dag eftir dag og mátti svo heita að
vér værum að ferðast um endalausan akiin-
garð. Horfum svo á landið hér. Séima gróðr-
armoldin, og víða betri, og hérumbil alstað-
ar margfalt ríkari. Sömu skógarnir, nema
mörgum sinnum stærri og auðugri. Vatns-
aflið þúsundfalt og auðlegð málma mikið
meiri en flestir hafa gert sér í hugarlund.
Það hefir glöggum jarðfræðingum reiknast
svo til að Canada eitt gæti framleitt nægi-
legan kolaforða til allra þeirrar notkunar sem
fjórði partur mannkynsins þyrfti um næsta
þrjú hundruð ára tímabil; einnig ef alt rækt-
anlegt Iand í Canada væri unnið, þá yrðu af-
urðir þess nægilegar til viðurhaldsþrjúhund-
ruð miljón íbúa. Svo eru fiskiveiðarnar og
eru þær eins og allir vita, ein fremsta at-
vinnugrein landsins, sem auðvelt væri þó að
margfalda ef þar að lútandi arðsvon væri
gerð viðunanleg.
Þar næst koma borgirnar, þar sem allar
lífæðar landsins hljóta og ættu í eðli sínu að
liggja í gegnum til þess að veita þeim nýtt
líf og veita rensli þeirra í nýjan og nýjan
farveg. Hversu stórkostlegir væru ekki mögu
leikar þessara borga, ef opnað væri gnægtar
megn Iandsins umhverfis þær. Svarið upp á
það: Hvers vegna vér færum oss ekki auð-
æfi þessi í nyt, verður því auðfundið og er
það; — Fyrst: Landið er svo strjálbygt, að
aðeins mjög Iítill partur þess er notaður.
Annað: Oflítil hliðsjón hefir verið viðhöfð
1il að gera starf landnemans arðvænlegt og
opn£k möguleika fyrir honum að bæta kjör
Þriðja: Iijnflutninga tilraunir hafa ekki
sin.
gengið nógu mikið í þá átt að fá þá helzt
inn í landið sem líklegastir eru til að verða
góðir bændur og borgarar og opna slagæð
auðlegðar þess. Og í fjórða lagi: Skyldurnar
gagnvart strjálbygðum héruðum hafa ekki
verið teknar nægilega til greina. Or öllu
þessu þarf framtíðin að ráða og lífsspurs-
mt! fyrir þjóðarvelferðina er að það sé ráðið
á viturlegan hátt.
Skuldir landsins eru nú orðnar gífurlegar
að mörgum,virðist óhugsandi að þjóðin geti
risið undir, og er það von að svo sýnist fljótt
á að Iíta. En ef teknir eru til greina fram-
leiðslu möguleikar og auðæfi vor frá náttúr-
unnar hendi, þá þarf engu að kvíða, ef rétt
er á haldið. Ráðgátan verður þá leyst með
því, að fá landið bygt og unnið upp. Fyrst
og fremst með öllum þeim kröftum sem vér
nú höfum yfir að ráða, og svo með því að
láta aðrar þjóðir fá nógu sterkt traust á
landi voru og þjóð, svo sumt af þeirra beztu
kröftum vilji gera vort land að sínu heim-
kynni og vora þjóð að sinni þjóð.
Vér viljum þá athuga annað átumein þjóð-
ar vorrar og það er atvinnuskorturinn, og
á hvern hátt bezt yrði. úr honum ráðið. Það
má kai'iast napurt háð upp á stjómarfyrir-
að dauðu verkfæri sem aðeins hefir líf til að
saína einum krafti, kraftinum til að geta unn-
íð endalausa sama starfið, og líf til að næra
eina hugsjón, hugsjón hefndargirninnar
gagnvart þeim' sem þeim finst að hafa gert
sér rangt. Önnur ástæðan er sú, að stjórnir
komulagið, að þurfa að kannast við jafn til- ] þær sem að völdum sitja, hafa ekki stefnt
finnanlegan skort á atvinnu, eins og átt hef- j eins og vera skyldi hjálp sinni gagnvart þeim
ir sér stað hér í stórborgunum; í boigum atvinnulausu í þá átt að hjálpa til að gera þá
þess lands sem einmitt þarf á miklu meiri
kröftuim aó halda en pao sjálft hefir á að
skipa til "hð opna framleiðslu auðlegðar
sinnar. Þetta hefir átt sér stað, og það í stór-
um stíí, og horfurnar eru að atvinnuleysið
haldi áfram, nema að við því sé gert, og þvf
fyr sem bót er ráðin á sííku, því betra.
Læknirinn gerir sér ætíð grein fyrir sjúk-
dómnum og orsökum hans áður en hann reyn-
ir að lækna hinn sjúka. Eins er um þjóðlífs
sjókdómana; vér verðum að þekkja þá og
grafast eftir orsökunum að þeim, áður en vér
reynum að finna læknislyfið sem líklegt er
að muni hrífa. Fyrir hálfri öld síðan voru
yfir 80 % af öllum íbúum landsins jarðyrkju-
menn, en aðeins um 20% voru í bæjum eða
borgum. Nú er essu alveg snúið við, svo eftir
að sjálfstæðum mönnum, með því að gera
þeim mögulegt að byggja upp landið og fram
leiða hulið eða óhrært auðmagn þess. Bitar
gefnir af hjálparfélögum, eða því opinbera,
til að viðhaida lífi þess atvinnulausa, án þess
að hjálpa honum til að innvinna sér þá sjálf-
um, miða að því að gera hann að minni, en
ekki meiri manni.
Ef löngunin til sannarlegs sjálfstæðis gæti
vaknað á ný, ef viljakrafturinn fyrir því að
Ieggja sinn skerf til að sjá óg gera blómlega
bygð og blómlegt land, glæddist og ef stjórn'
in gerði sitt ítrasta til að hjálpa þessu á veg,
þá væri gátan ráðin og atvinnuskorturinn
horfinn. Vér búum í Iandi tækifæranna. Feð-
ur okkar voguðu sér að yfirgefa ættjörðina
og leita máljausir yfir hafið til að nálgast
eru aðeins um 20 % er vinna að landvinnu þau. £rum vér nú orðnir þeir ættlerar að
eða að framleiða vöruna, en hin 80% í bæj-
um og borgum til að höndla með það sem
þessi 20% geta framleitt. Þetta er sýnilega
ekki rétt aðferð og hún verður að breytast.
Seinni partur nítjándu aldarinnar tók stór
skref í uppfyndingar-áttina. Vélar af ótal
tegundum komu í notkun,, sem gerðu verk
það sem margir urðu áður að vinna, mögu-
legt fyrir fáa að geta afkastað. Verksmiðj-
urnar risu upp hver af annari. Símskeyta- og
talsímakerfin komust til almennrar notkunar.
Bifreiðarnar og loftförin voru að ná hámarki
sínu. Stígin voru mörg og stór spor í fram-
farar áttina, en alt hlaut þetta að hafa viss
áhrif sem stýrðu, einkanlega hinni uppvax-
andi kynslóð, út frá brautum þeim sem áður
tíðkuðust, og stefndu huga hennar frá Iand-
búnaðinum inn til borganna. Annað heimti
alkr þessar uppfyndingar, og það voru sér-
fræðingar — menn sem lærðu einhverja eina
grein eða eitt verk til fullnustu, en kyntu sér
ekki neitt annað, og unnu svo að þessari einu
grein eða við þeta eina verk, mánuð eftir
mánuð, ár eftir ár, unz þeir voru orðnir að
nokkurskonar hjóli í vélarkerfi verkstæðis
þess sem þeir unnu við, en búnir um leið að
missa meðvitundina um nokkra einstaklings
tilveru eða sjállfstæðar hugsjónir. Þetta olli
því að fjöldinn hætti að hugsa fyrir sig sjálf-
en eftirlét réttindi þau til fárra, og þessir fáu,
sem eðlilegt var, hagnýttu sér vald þetta
aðallega sjálfum sér ti'I gagns. Þama var
myndaður stór flokkur, er að mestu leyti
hafði glatað einu því dýrmætasta hnossi í
mannseðlinu, sjálfstraustinu, en ekkert feng-
ið aftur í staðinn nema lítilfjör'legar líkur til
að hafa ofan í sig og á, svo lengi sem líkami
þeirra entist til að gera þetta eina verk er
hann hafði tamið sjálfan sig tii að gera í
vélarkerfi verkstæðisins. Eftir nokkurn tíma
risu upp nokkrir á meðal flokks þessa til með
vitundar um að hafa afsalað sér rétti sín-
um og fundu að þeir höfðu selt sig í ánauð
og gerðust mjög óánægðir með kjör sín. Þeim
fanst þeir hafa verið beittir stórum rang-
indum, og rangmdi þessi voru bæði sönn og
ímynduð. Þessir menn gerðust talsmenn og
forsprakkar í fiokki þessum, og gerðust há-
værir mjög í dómum sínum gagnvart þeim er
þeir álitu að hefðu undirokað sig, og sem
oft og einatt var í sannleika svo. Úr úr þessu
mynduðust félög, sem kölluð voru verka-
mannafélög, og var auðvitað tilgangurinn að
bæta kjör sinnar stéttar. Fyrsta atriðið var að
draga sem mest af valdinu úr höndum yfir-
boðara sinna o^ hægt væri áð gera, og koma
svo ár sinni fyrir borð, að hægt væri að skipa
þeim. í stað þess að taka þeirra eigin skipun-
um. Þessi meðul var hægt að brúka til að
jafna ágreining þann sem á milli stóð; fyrst
oss vaxi í augum að vappa fáein stig og rétta
út hendurnar til að nálgast þau. Vér trúulm
því vart um Jslendinga að þeir kjósi heldur að
sitja íbælum sínum aðgerðarlausir og kyrja
hefndar söngva með Anarkistum og Bolshe-
vikum, en reyna að byggja upp úr því sem
við höfum, og stefna því í farsæla átt.
Vér komum þá að þriðju ráðgátunni, sem
er “Jafnari niðurröðun á auð, án þess að
skerða sérréttindi einstaklingsins (Distribu-
tion of Wealth). , Framhald
Bækur og rit.
Heljusögur Norðurlanda, I. bindi,
eftir Jakob A. Riis, séra Rögnv.
Pétursson ísilenzkaði og gaf út. —
Winnipeg 1921.
Sögur þessar birtust fyrst fyrir rúmu ári
síðan í “Heimskringlu; var þei^n vel tekið,
sem ekki er að furða, því margir eru þeir til
enn á meðal Islendinga, sem heju-andanum
norræna — gömlu forfeðra vorra — unna,
og æskja að eiga við hann til frændsemi að
telja. En sökum þess að sögurnar birtuot
slitrótt í blaðinu, hefir þýðandinn nú gefið
þær út í einni bök; segist útgefandinn halda
áfram að gefa þær út, ef þessu fyrsta bindi
verði “vel til vina”. Þótt það stundum reyn-
ist valt, er um útgáfu góðra bóka er að ræða,
að reiða sig á undirtektir almennings, telj-
um vér útkomu framhaldsins á þessum sög-
um vísa, því sá er á annað borð hefir sinnu
á að lesa nokkuð og kynna sér þetta bindi,
mun illa finnast hann mega sjá af framhald-
inu.
I þessu fyrsta bindi eru 6 sögur. Er sú
fyrsta af “Absalon erkibiskupi” í Danmörku,
er uppi var á dögum Valdimars kon. mikla
Knútssonar er við ríki tók II57. Absalon
var bæði andlegt og líkamlegt mikilmenni
þeirra tíma, unni vísindum og sagnaritum,
en var jafnframt hermaður góður og sagði
“vopnin syngja guði lof, eigi síður en kór-
söngva,” ef til þeirra þyrfti að grípa til varn-
ar föðurlandinu. Naut Danmörk mjög hreysti
hans að og ráða, eins og sagan ber vitni um.
Þátturinn sem um hann er skrifaður í þessu
bindi, er skemtilegur og sýnir glögt hetju-,
anda karlsins og karlmensku. — Næsta sagan
er af Valdi mar sigur, Danakonungi; en ríkis-
ár hans voru skrykkjótt, í aðra röndina
blóma tími, en hina hnignunar tími; og loks
áður en þeim lauk viðreisnartími. Valdimar
var fremsti maður þessara tilbreytinga ríku
tíma, og getur fátt skemtilegra og um leið
fróðlegra verið en að kynnast ger þó ekki sé
nema einum þætti úr sögu slíkra manna. —
Það verður ekki hér farið út í
að lýsa þeim kenningum er hver
þessara sagna kann að geyma; til
þess er hvorki rúm né tími í þetta
skifti. Að gildi til virðast “Hetju-
sögur” þessar svara til “Minninga
feðra vorra” eftir Sigurð Þórólfs-
son. Sá eim munur er á þeim, að
“Minningar feð-ra vorra” fjalla um
efnið innan vébanda Islands-sögu,
en “Hetjusögurnar” um minningu
feðra vorra og frænda utan þess
sviðs; þær eru með öðrum orðum
þættir um sumt af því veigamesta,
er getið er um í Norðurlanda sög-
unum. Öllum Islendingum er það
efni kært, enda komu fyrirspurnir
um þessar “Hetjusögur” að heim-
an um leið og þær fóru að birtast
í Heimskringlu. Á þessum þjóð-
ræknisvakningar tímum á meðal
Islendinga hér vestra, var einkar
tímabært að byrja á útgáfu þess-
ara söguþátta; þeir geta átt drjúg
an þátt í að styrkja þá taugina
sem hættast er, en sízt mætti slitna,
sambandið við hreystina og hetju-
andann norræna.
Þýðingin á “Hetjusögum” er
góð og málið er betur sniðið en
“gengur og gerist” eftir efninu.
Vonandi fær þetta fyrsta bindi svo
góðar undirtektir, að útgef. sjái
sér fært, að gefa út áframhaJdið
af þeim. Þetta bindi, som er fast
að 200 blaðsíður að stærð, kostar
$1.50 og fæst hjá íslenzkum bók-
sölum hér og á skrifstofu Heims-
kringlu. S. E.
Fylkir, 6. árg. Ristj. og út-
gef. Frímann B. Arngrímsson
Akureyri 1921
Rit þetta er eitt með þörfustu
ritum sem út eru gefin heima. Rit-
stjórinn hefir í sannleika hitt nagl-
ann á höfuðið með að velja verk-
efnið fyrir ritið, því ekkert getur
íslandi verið meiri þörf að hugsa
um, en atvinnumál landsins og
ve'rkvísi Þeir menn er þau mál láta
sig varða og reyna að koma þjóð-
inni í skilning um það, hve framtíð
hennar er miklu meira undir þeim
málum komin, en yfirborðs stjórn-
málabulli, sem aldrei nær til róta
eða gruncKallar-atriða velferðar-
mála alþýðunnar, eru að vinna
þjóðinni þarfasta verkið sem unt
er fyrir hvort tveggja að vinna.
Að leggja sig niður við það, að
kynna sér í raun og sannleika, eins
....Oodd’s oyiTiapiiitir eru bezíiv
nýrname'ÖaliíJ. Lækna og gigt,
bokverk? hjartabílun, þvagteppu.
og önnur veikindi, sem stafa frá.
nýrunum. — Dodd’s Kidney Pilly-
kosta 50c askjan eSa 6 öskjur fyr-
ir $2.50, og fást hjá öllum lyfsöL
um eÖa frá The Dodd’s Medicine
Co. Ltd., roronto, Ont................
anda, en þrekmenni mesta með;
djúpar og hreinar tilfinningar, en
sem mjög dult er farið með. Eftir
að höf. er búinn að lýsa Þórði
snildarvel, lætur hann finnast í fór
um hans skrifaða sjálfslýsingu afl
manninum og þó hún sé ekki ann-
að en endurtekning á frásögunni,
gerir hún sögu þessa samt verri, og
kastar alt öðru Ijósi á Þórð, en
sagan gerir; Þórður hefir verið sér
þess svo meðvitandi íhvað hana
var, að hann sezt niður og skrifar
lýsingu af sér af tómri sjálfsaðdá-
un! Önnur sagan heitir “Leik-
föngin” og er um rithöfund sem
ætlar að hafa ofan af fyrir sér
með því að skrifa, en getur efckJi
selt neitt af handritum sínum, og
sveltur svo og hálf-frýs í herbergi
sínu þar til honum dettur þaS
snjallræði í hug, að brenna hand-
rit sín til þess að hita upp herberg-
ið sitt með. Þriðja sagan “For—
boðnir ávextir” er um glys og gjá—
lífi og er hálf ómerkileg. Fjórða
sagan “Hún kemur seinna”, er um;
hrakfarir andatrúar prests, veí
sögð, og fellur eflaust öndungum
vel í geð, að vita að þeir séu písla-
vottar. En ekki eru þeir allir and-
legir aumingjar sem andatrú hafna
“Hún kemur seinna” á eflaust að
tákna að andatrúin sé frámtíðar
velferðarmál mannanna, en þá fer
oss að finnast tilgangur sögunnar
varla helgur af meðalinu. Fimta
sagan heitir “Guðsdýrkun”; en
og hr. Frímann Arngrímsson hefir þótt það sé engin saga, heldur rit-
gert, hvernig raf-afl megi nota á gerð, er hún ekki það lakasta í
Islandi til hitunar, ljósa og til að bókinni. Sjöttu söguna kallar höf.
hreyfa vélar ódýrara en með að- Jj “Sól og tjörnur”. Persónurnar
með sammngum, annað með verkföllum og i Þriðja sagan er um hetjuna alkunnu "Gustav
þriðja með því að fjöldinn hyrfi aftur til baka i Vasa”, en einkum þó um yngri æfiár hans,
til starfs þess sem ekki gat orðið ofskipað, j þegar hann er að brjótast áfram og upp á
n.I. landbúnaðar og framleiðslustarfsins j við til vegs og valda. Þeir sem gengis, virð-
Tvent af þessu hefir verið reynt til þrauta án j ingar og valda njóta nú á tímum, eru ekki
ferðum þeim er nú eiga sér stað.er
svo stórt atriði til raungæfra fram-
fara, að það er stór furða, að þjóð
in skuli ekki taka þau mál upp á
arma sína, og gera alt sem hún
getur til þess að koma þeim í fram
kvæmd. En eftir því sem ritinu
farast sjálfu orð um það, eru und-
irtektirnar fremur daufar enn sem
komið er, og er það enginn góðs-
viti; auðvitað kemur sá tími, að
þjóðin mun sjá sinn vitjunartíma
í þessu efni, en því lengur sem
það dregst, því hægfarari hljóta j jr “Söknuður”; um áhrif mists
hinar raunverulegu framfarir og j vinar, falleg og vel sögð minning.
breyting á hag alþýðu að verða. j Enginn held eg verði sérstak-
Veigamestu greinar Fylkis í ár, ; ]ega hrifinn af sögum þessum.
sem þar um ræðir eru þrjár, og er/
þeim þannig lýst, að lesarinn miss-
ir ekki sjónir á þeim til söguloka.
Efnið er að tvær stúlkur unna
sama manninum og hann þeim,
annari á æskuskeiði sínu, en hinni
eftir að hann er kominn á mann-
dómsárin. Vonbrigðin verða æsku-
ástarmegin, sem oftast er raun á,
þó engan .veginn virðist það eðli-
Iegra eða líklegra að svo þurfi
ávajt að fara. Sagan er vel sögð.
— Sjöunda og síðasta sagan heit-
um
Málið er gott hjá höfundi á þeim,
það virðist ekki láta honum
en
þess að hafa bætt þjóðfélags ásigkomulagið
að nokkrum mun, en það síðasta, sem mundi
reynast heillavænlegasta meðalið, hefir j
verið gengið fram hjá. Það má ekki bú-
ast við að hægt sé að gera heillavænlega
samninga svo lengi sem margfalt fleiri eru
uppá atvinnuna komnir, sér til lífs viðurhalds
en þörf er á. Þó kauphækkun fáist, þá þýð-
ir það aðeins aukna verðhækkun á vörunni.
Hvert einasta verkfall hefir gert hundruð,
jafnvel þúsundir, at.vinnulausa, og aukið alla
jafnan við tölu þeirra sem undir hafa orðið
í lifsbaráttunni.
Ástæðurnar fyrir því að fjöldinn hefir ekki
,snúið sér til framleiðslustarfsins eru mai*gar.
IÞær helztu eru, eins og áður er sagt, að
'fjöldinn er búinn að glata viljaþreki sínu og
sjáífstæðis hugsjónum sínum, og eru orðnir
allir mikilmenni. En eins og stóð á í Svíþjóð,
Þegar Gustav Vasa var að ryðja sér þar braut
þurfti bæði áræði til þess, þol og dugnað.
I þessari nýju bók, er svo vel sagt frá þessu
að unun er að lesa um það. — Fjórða sag-
an um “Hans frá Egðu”, er og ágæt saga,
er lýsir hetju og mikilmenni, þó hernaðar-
störf Iegði ekki fyrir sig. Hans þessi, sem er
prestur, fer frá heimili sínu í Danmörku til
Grænlands, og fórnar svo að segja lífi sínu
til þess að siða Skrælingja og hefja þá upp
úr fordild og viliu. — Fimta sagan er um
“Pétur Tordenskjold,” aðdáanlega snarráð-
an kappa, en hreinskilinn í lund og dánu-
mann mesta. — “Heinrekur Dalgas og Heið-
ardraugurinn” heitir síðasta sagan og lýtur
að ræktun józku heiðanna. Heiðardraugur-
inn er óræktin» en á henni ræður Heinrekur
böt og kveður drauginn með því niður.
ejru Um rafveitu-mál Akurej^rar,
mjög ítarleg ritgerð, bygð á mæl-
ingum og skýrslum um fjárkostn- j ejns ve| skrjfa sögur sem óbund
að fyrirtækisins, og um rannsókn- ’ jg má]. má] tj]þrjf Eans eru hent-
arferð höf. um Island til að kynna ■ arj ritgerðar-formi, en sögu-stíl;
sér byggingarefni landsins. Kemst
höf. að þeirri niðurstöðu, að þrátt
fyrir það að ísland sé fátækt af
kalksteini til byggingar, sé það
ríkt af ýmsum öðrum efnum, sem
eins nothæf séu til byggingar. Auk
þessa er margt smávegis til fróð-
leiks í ritinu, en á þessi tvö mál
nægir að benda því til sönnunar,
að fitið fjallar ekki um nein óþarfa “Ögróin jörð” er til sölu hjá
mál, heldur það sem landið mest Hjálmari Gíslasyni, bóksala í Win-
varðar.
sögustíllinn þarf að vera þýðari til
þess að ná hylli eða dálæti lesar-
ans.en ekki nauðsynlega eins þrótt
mikill og hjá höf. Jón Björnsson
skrifaði góða grein í Tímarit
Þjóðræknisfélagsins, og er stíli
hans miklu nær efninu sem hann
skrifar þar um, en í þessum sög-
um.
mpeg.
“Ógróin Jörð”, eftir Jón
Björnsson. Otg. Þorst. Gísla-
son; Reykjavík 1920
“Ógróin jörð” eru 7 sögur, flest
ar stuttar, eftir einn af hinum
snjallari yngri rithöfundum heima.
Fyrsta sagan heitir Þórólfur, um
gamlan einsetilmann, fornfálegan í
Aðalatriðin,
(Eftir O. S. Marden)
Eitt af því sem einkennir þá
menn, er vel hafa komist áfram í
heiminum.er hæfileiki þeirra til að
greina aSal-atriSin frá auka-atriS-
unum.