Heimskringla - 20.07.1921, Blaðsíða 7

WINNIPEG, MAN. 20. JílLI 1921
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSIÐA
The Dominion
Bank
HORNI NOTKE DAME3 AVE. OG
SHERBROOKE 8T.
HBfnHstOll upph............* 6,000,000
Varasjðfiur ...............$ 7,000,000
Ailar elgnlr ..............$79,000,000
Sérstakt athygli veitt vi<5sklft-
um kaupmanna og verzlunarfé-
aga.
Sparisjóísdeildin,
Yextir ai' innstæðufé greiddir
jafn háir og annarsstaðar.
Vér bjóðum vclkornin smá sem
stór viðskifti-
PHONE A 9253.
P. B. TUCKER, Ráðsmaður
Fréttabréf ti! Hkr.
*"«■ (Frajnh. frá 3. bls.)
hér aS rausnarbúi og afbragSs
góSu íveruhúsi, sem er sameign
þeirra bræðra, Ola og Sigmund-
ar, sem enn er ógiftur, mesti efnis
maður eins og öll þessi Mel-
staðs börn, og hafa þessir bræS-
ur bygt upp og aukiS föSurleifS
sína aS látnum sínum merka föS-
ur og frumherja, Joseph SigurSs-
syni, og eiga þeir nú Iþrjú lönd,
log hafa margt örSugt handtak á
þeim unniS.
VeizlugleSi var mikil og söngur
ræSuhöld og veitingar af mestu
rausn og myndarskap. Séra Sig-
urSur Olafsson gaf þau saman —
og um leiS og eg minnist á iþenn-
an prest, sem er hrókúr alls fagn-
aSar, og var þaS í veizlu þessari,
þá verS eg aS bæta fáum orSum
viS í hans garS.
Eins og mönnum er kunnugt,
þá kom séra S. O. hingaS til
Gimli safnaSar vestan frá Kyrra-
hafsströnd. Hann hafSi sína fyrstu
guSsþjónustu á Gimli s. 1. Pálma-
sunnudag. Hlýddi eg á þá pré-
dikun og líkaSi mæta vel, og viS
fleiri hans embættisverk hefi eg
veriS staddur. En þaS sem öllu er
æSra', fyrir mína skoSun og til-
finningnr er þaS, aS maSurinn ber
meS sé* sólskin og einiægan hlý-
leik til alla. rem hana umgengst
og til nær. Hann er barnungur
meS ungum, g’eSimaSur og söng-
elskur og hefir fögur og sterþ
hljóS. Hann er meS lífi og sál
í hópi unga fólksins, og ef hann
ekki nær tökum á hug og hjarta
ungu kynslóSarinnar í < þessum
söfnuSum, þá er engum öSrum
þar hægt framar aS ganga. En til
þess mun trauSla koma. Hann
hefir alla jafna góSa áheyrn og
eykst alúSarfylgi, og óska eg hon
um alls góSs gengis í framtíSinni.
AS eiga prest alúSlegan, skemti-
legan og góSan félagsmann, er
happ fyrir hverja nýlendu.
Enginn góSur drengur, sem er
ant um heiSur og velferS þjóSar
sinnar, getur gengiS framhjá gam-
almenr.ahælinu Betel, ef hann á
annaS borS reynir aS rita fréttir
héSan frá Gimli. Eg hefi nokkrum
sinnum komiS þangaS, og alla tíS
orSiS meir ogmeir sannfærSur um
nytsemi þeirrar stofnunar, og feg-
urSar og kærleika sem þar ríkir.
HugsiS útí þaS, heiSruSu lesend-
ur, þar voru í vetur 34 gamal.
mnenni og alla tíS er talan herum
Ibil sú sama, því þó dauSinn komi
meS sinn kalda kærleik og slökk-
vi eitthvaS af þessum gömlu
iskörum, þá er óSara auSa plássiS
aftur fylt. Byggingin er prýSis-
góS og þægilega fyrirkomiS, þrí-
lyft meS vatnslejSslu og hituS frá
vélum niSri í kjallara. Setustofur
eru á öllum gólfunum þremur.
Bókasafn, spil og tafl fyrir þá sem
þess geta notiS. 6 manns vinna,
slöSugt á þessu stóra heimili, þar
meS taldar 2 forstöSukonur, Mrs.
Ásdís Hindriksson og ungfrú Elin-
ora Julíus, og ráSsmaSur Oli OI-
afsson, og sannarlega hafa þar all-
ir nóg verkefni aS vinna. Eftir því
sem eg ber skyn á alt þar, þá er
öll stjórn frábærilega góS og reglu
bundin. Engu heimili mun jafn-
mikill vandi aS stjórna svo vel sé
»em þessu, og eiga þær góSu og
göfugu forstöSukonur sérstaklega
meiri og hjartkærari þökk skiliS
frá allri íslenzkri alþýSu hér vestra
en eg er fær um aS setja á papp-
írinn. Mér skildist þannig, aS
mikiS, fagurt og gott verk væri j
aS sjá um og veita forstöSu 50—
60 ungbörnum; munaSarleysingj-
um, en hundraS sinnum væri þaS
auSveldara heldur en aS sjá fyrir
gömlu börnunum; því börnin má
hugga og hughreysta meS ást og
■dIíSu; en gamalmennin sem þreytt
eru og hálfsturluS af löngu og erf-
:Su lífastriSi, er vandfarnara meS,
því hætt er því viS nöldri og óá-
r.ægju, og engum er þaS fænt
utan framúrskarandi stiltum
sSynsömum og velgefnum konum,
aS gera öll þessi gömlu börn
ánægS. Engin; stofnun á meSal
Vestur-íslendinga er í mínuim
augum neitt í þá átt aS vera eins
þörf, kærleiksrík og göfug, sem
þetta hæli. Og ætíS fyrst, á und-
an öllu öSru, ættu menn aS hafa
Betel í huga þegar um dánargjaf-
ir, arfleiSslu, áheit og annan styrk
er aS ræSa. Þetta er veglegasta !
minnismerki sem Islendingar hafa
reist hér, og sé öllu haldiS í sama
horfi af þessum góSu og göfugu
nmönnum sem nú hafa aSal um-
sjón, þá er full vissa fengin fyrir
því, aS yngri kynslóSin tekur viS,
þegar þessir hverfa í duftiS.
Kærleiki guSs og þaS göfugasta
bezta og fegursta sem mannssálin
á, er ljósiS og lífsafliS sem sífelt
svífur og vakir í kringum þessa
stofnun — jafnvel þó aldir renni.
Ekkert skólaimál, eSa nein stór
hugsjónamál komast íneinn saman
burS hér á meSal vor, viS þessa
þörf og þann heiSur sem þjóSin
ávinnur sér meS þessari stofnun.
LÁRUS GUÐMUNDSSON
BARNAQULL
GÓÐUR DRENGUR
HALLDÓR H. SVEINSSON
LÁTINN
F.26.sept. 1859, D. 22.marz 1921
Þánn 22. marz, s 1. andaSist aS
heimili sínu “Lovdand Stock
'
Farm”, Cypress River, Man. heiS- j
ursbóndinn Halldór Hjaltason
Sveinsson, á 62. aldursári; fæddur
26. sept. 1859. |
DauSann bar snögglega aS
höndum; hann kom því sem næst
án fyrirvara. Hann fór á fætur aS
vanda um morguninn og afgreiddi
sín venjulegu mörgu störf, en
kvartaSi þó um lasleika; um miSj J
an morgun kom hann inn og var í
þá veikur; lagSist hann fyrir og
var læknis strax vitjaS sem kom |
án tafar, en árangurslaust, því j
hann dó rétt fyrir hádegisibiliS.
Halldór sál. var ættaSur úr lsa-
fjarSarsýslu á Islandi; voru for-
eldrar hans Hjalti Sveinsson og
kona hans ÞorgerSur frá SúSavík
viS IsafjörS. Hann ólst upp viS
faSm íslenzkrar náttúru, og var
strax á unga aldri hinn efnilegasti
maSur, meS framgjarna lund.
Hann fýsti snemma aS sjá út fyrir
túngarSinn og skoSa heiminn. Ár-
iS 1883, rúmlega tvítugur, kvaddi
hann skyldmenni og vini og for
einn síns liSs til Vesturheims. Til
Canada var ferSinni heitiS og
hann settist aS í Winnipeg og þar
dvaldi hann lengi, og fyrst fram-
an af var hann í þjónustu FriS-
finns Jóhannssonar kaupmanns. 7.
júlí 1894 gekk hann aS eiga ung-
frú Ingibjörgu Jónsdóttir Magn-
ússonar Nordalí ættaSur úr NorS-
urárdal í Mýrasýslu á Islandi. Árr
iS 1900 fluttist þau hjón til Ar-
gyle-bygSar og keyptu bújörS
viS austur takmörk íslenzku bygS-
arinnar; blómgaSist hagur þeirra
fljótt, því þau voru saman valin
ráSdeildar og dugnaSarhjon sem
meS kjarki hrintu örSugleikunum
úr vegi aS íslenzkum siS. Þeim
hjónum varS 6 barna auSiS;
mistu þau pilt og stúlku en á lífi
eru 3 piltar og ein stúlka.öll heima
hjá móSur sinni, hin efnilegustu
börn, og harma þau öll í hljóSi
góSan og trúfastan eiginmann og
föSur.
Eg átti heima í einni aSalgötu
Lundúnaborgar. Einn dag gekk
eg aS heiir.an, og mætti á aS
gizka tólf ára gömlum dreng.
Hann var tötralega búinn, og and-
litiS magurt. BaS hann mig aS
gera gustuk á sér og kaupa af sér
einn eldspýtnastokk.
Eg dró upp pyngju mína, og
voru þá tómir gullpeningar í henni
“ÞaS var leiSinlegt, drengur
minn,” sagSi eg viS hann; “eg
hefi enga smáspeninga á mér, og
ekk fer eg heim aftur aS sækja þá.
* ViS því má gera, herra minn.
FáiS þér mér gullpening, eg skal
bregSa mér íbúS og skifta honum,
svo færi eg ySur peningana aft-
ur.”
Er þaS nú víst?” sagSi eg, og
horfSi hvast á hann.
“Já, þaS er alveg víst, herra
minn. Eg er enginn þjófur.”
AndlitiS var fölleitt, en svip-
urinn hreinn og drengilegur. Eg
fekk honum gullpening; hann
hljóp burt og hvarf í mannþröng-
inni.
Svo leiS fjórSungur stundar.
Mig fór aS gruna margt, þó eg
ætti bágt meS aS trúa því aS svo
drengilegur svipur kynni aS ljúga.
En 'biS mín varS árangurslaus, og
aS hálftíma liSnum hélt eg áfram,
og hét því meS sjálfum mér, aS
eg skyldi láta þetta mér aS kenn-
ingu verSa, og trúa ekki þessum
litlu þorpurum oftar.
AS nokkrum stundum liSnum
kom eg heim aftur, var þá atvik
þetta liSiS mér úr minni; sagSi þá
þjónn minn mér aS lítill drengui
biSi mín í biSstofunni, og þættist
þurfa aS tala viS mig. Þar var
þá kominn lítill drengur, líkur
þjófnum mínum, en hann var auS
sjáanlega nokkrijm árum yngri.
Andlit hans var enn megra og
fölleitara en hins, og skein sorg
og örvænting út úr því.
“Herra,” mætli hann, “eruS
þaS þér sem fenguS Robert gull-
pening?”
Eg játaSi því.
“Þarna eru peningarnir, herra
— Robert sendi mig meS þá til
ySar — Hann bróSir minn —
Hann gat ekki fært ySur þá —
Hann varS undir vagni, herra, og
er nú heima hjá okkur — og eg
held hann deyji —
Veslings drengurinn gat naum-
ast talaS fyrir gráti.
j "Hvar er hann?” sagSi eg.
| “Fylgdu mér til hans."
J Eg fór meS drengnum. ViS
gengum nú úr þeim hluta borgar-
I innar sem ríkisfólkiS býr í, og
1 göturnar sem viS fórum um urSu
ýx þrengri og skuggalegri. Fylgdar
J maSurinn minn litli fór svo hratt
sem fætur toguSu.
Eftir nokkra stund nam hann
staSar viS dyrnar á kjallaragreni,
sem gein viS eins og koldimm
gryfja undir gömlu, hálfföllnu
húsi. “Hérna er þaS, herra minn,
geriS þér svo vel aS ganga inn,”
sagSi hann.
ViS gengum ofan nokkrar tröpp-
ur, allar rammskakkar og renn-
votar. I einu horni hins dimma
kjallara, þekti eg aftur betlaraíin
■ minn litla. Hann lá þar í leppa-
I hrúgu hjá gömlum ofni, sem eng-
inn eldur var í. Hann var snjó-
hvítur í framan, og andlitiS sýnd-
ist ennþá hvítara fyrir þá sök, aS
úr enni hans lagaSi blóSiS í rauSri
rák yfir andlitiS.
Hann leit til okkar.
“Herra,” sagSi hann meS veikri
röddu, eins og hann hvíslaSi,
“geriS þér svo vel aS ganga inn-
ar.”
Eg kraup niSur hjá honum og
tók um hönd hans, veílings litlu
köldu höndina.
“Þú hefir skilaS honum pening-
unum, eSa hvaS?" sagSi hann
viS bróSir sinn.. .“/E, þá er eg
ánægSur. Þér sjáiS þá, herra, aS
eg er enginn þjófur.” —
Alt í einu varS hann svo skelf-
ing sorghitinn á svip.
“GuS minn góSur," andvarp-
aSi hann. “Kalli minn, litli Kalli
minn, hvaS ætli verSi um þig! —
•Hann átti engan aS, herra, nema
mig, og nú — GuS minn góSur!”
Eg laut ofan aS honum, eg
kysti veslings meidda enniS; eg
baS hann aS vera rólegan, eg
skyldi vaka yfir bróSur hans. Eg
talaSi lengi og blítt viS hann, til
aS sefa dauSastríSiS. Eg hélt
alt af um litlu mögru hendina, en
hún varS kaldari og kaldari. Hann
þagSi, og andvarpaSi nú ekki
framar, en augu hans hvörfluSu
frá bróSur hans til mín.og úr þeim
skein gleSiblandinn friSur.
Svona dó litli betlarinn minn.
Hann sýndi mér þaS sem eg hefi
dýrSlegast séS á æfi minni: feg-
urS barnsálarinnar, sem var hrein
í hinni hræSilegustu fátækt.
SÓLIN OG VINDURINN.
Sól og vinduT deildu einu sinni
um aS,hvort þeirra væri sterkara.
Loksins urSu au ásátt um, aS þaS
skyldi teljast sterkara, sem fyr
gæti neytt gangandi mann, er þau
sáu á undan sér, til aS fara úr káp-
unni.
Vindurinn byrjaSi og gerSi
hvassviSri svo mikiS sem hann gat
meS regni og hagli. GöngumaS-
urinn barst lítt af og lá viS aS
gugna;en því meir sem hvesti.þess
Ifastara vafSi hann aS sér kápunni
Nú átti sólin aS sýna hvaS hún
gæti. Hún lét ylgeislá sína falla
þverbeint niSur, og glaSnaSi þá
yfir himni og jörS meS fegurstu
heiSríkju; loftiS hlýnaSi meir og
meir, og aS s'Sustu varS svo heitt.
aS maSurinn þoldi ekki lengur vicS
í kápunni. Fór hann þá úr henni
og settist til hvíldar í forsælunni
undir tré nokkru, en sólin fagnaSi
fengnum sigri.
Mörgum sinnum meira vinst
meS blíSu en stríSu.
STÖKUR
BlessuS sólin elskar alt,
alt meS kossi vekur.
Haginn grænn og hjarniS kalt
hennar ástum tekur.
Geislar hennar út um alt
eitt og sama skrifa
á hagann grænan, hjarniS kaTt-
'“Himneskt er aS lifa.”
SKRÍTLUR
Fljótur til svars.
Lítill drengur hafSi veriS svo
óheppinn aS brjóta rúSu ískólan-
um. Enginn hafSi séS til hans, err
samvizkan ásótti hann, svo hanr*
roSnaSi í hvert sinn, sem einhver
yrti á hann.
Einhverju sinni kemur svo
presturinn aS húsvitja og spyr
drenginn, hver hefir skapaS him-
inn og jörS?
Drengurinn, sem ekki gat ann-
aS en hugsaS um rúSuna, svaraSl
í snatri: "Ekki var þaS eg.”
Pétur: Af hverju eru fiskarnir
mállausir?
i Páll: GeturSu ekki skiliS þaS„
! heimskinginn þinn. ÞaS er eSIi-
legt, af því munnurinn á þeim
j myndi fyllast af sjó, ef þeir byrj’-
| uSu aS tala.
A. Hvor heldur þú aS 3é á-
| nægSari, sá sem á $100,000, eSa
hinn sem á 6 dætur?
B. : AuSvitaS sá, sem á 6 dætux
því sá, sem á $100,000 vill bæi'ai
viS upphæSina, en hinum finst
hann eiga nóg.
Sá látni var mesti geSprýSis-
maSur, ljúfur og yfirlætislaus.
Skyldurækinn heimilsfaSir og trú-
maður, einlægur og vinsæll í
sínu nágrenni. Halldór sál. var
vel meSal maSur á vöxt, svaraSi
sér vel, ljós á hár og skegg, góS-
mannlegur á svip og ávalt meS
bros á vörum, og vel aS sér um
marga hluti.
Hann átti engin systkini eSa
önnur skyldmenni hér í landi, svo
mér sé kunnugt, en á Islandi átti [
hann þrjá bræSur og eina systir.
Á síSari árum lagSi HallcTór J
mikla rækt viS aS bæta gripa- j
stofn sinn, keypti hann afarverSi (
stofn af hinni alþektu Herford i
kynbótagripum, ól þá upp og seldi j
svo aftur; var hann búinn aS
koma á fót álitlegri hjörS af þess- |
um verSmætu gripum; stundaði
hann jarSyrkjuna jafnframt og’I
var hann í uppgangi, enda voru1
drengir hans honum hjálplegir og
samhentir viS búskapinn. En þá j
ko,m dauSinn kaldur og hluttekn-J
ingarlaus og svifti honum frá starf
inu og ástvinunum, og sætiS er
autt en minningin lifir og geymist
í hjörtum barnanna, ekkjunnar og

vmanna.
Halldór sál. var jarSsunginn af
séra FriSrik Hallgrímssyni þann
24. s. m. frá heimilinu og kirkju
FríkirkjusaifnaSar aS Brú, sem
hann tilheyrSi, var þaS fjölmenn
jarSarför. Hinar jarSnesku leyfar
voru lagSar til hinstu hvíldar í
Brúargrafreit. FriSur GuSs sé
meS honum.
BlaSiS á IsafirSi er vinsam-[
lega beSiS aS birta þessa æfiminn
ingu.
G. J. OIESON
Glenboro, Man.

D^MILES'NERVINE
LÆKNAR TAUGAVEIKLUN.
DR. MILES’ NERVINE er óbrigtSult metSal vitS hverskonkr taugasjúkleik;
þat5 hefir lseknatS fjölda manns, sem taidir voru ólæknandi, og hvarvetna
getiö sér gótSan oröstýr.
Þér megitS treysta DR. MILES’ NERVINE; hún er tilhúin af sérfrœtS-
ing í heila- og taugasjúkdómum, og eins og öll Dr. Mile’s metSöl, inni-
heldur hún ekkert af vínanda eða ötSrum hættulegum efnum. Nervine er
styrkjandi, heilsusamlegt metSal, sem ætti aö vera á hverju heimili.
FarltS til lyfsalans og bitijitS um DR. MILES’ NERVINE og takitS
hana inn eftir forskriftinni, ef ytSur batnar ekki, farltS metS tómu flösk-
una til lyfsalans aftur1 og bitsjits um peningana ytSar aftur og þér fáltS þá.
Sú trygging fyigir kaupunum.
Pitpend m tíu Lmbortdory #/ tkt
Dr. Miles Medical Company
ReynitS ... ......
DR. MILES’
NERVINE
vitS eftir farandi
kvillum; höfutSverk
UltSurfallssýku
svefnleysi, tauga-
bilun, Neuralgia,
flogum, krampa,
þunglyndi, hjart-
veiki, meltingar-
leysi, bakverk, mótS
ursýki, St. Vitus
Dance, ofnautn
vins og taugavelki-
un.
TORONTO,
CA.NADA