Heimskringla - 24.08.1921, Blaðsíða 6

<6. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 24. ÁGÚST 1921
Jessamy Avenal.
f
V Skáldsaga.
t
, Eftir sama Köfund og “Skuggar og skin”.
S. M. Long þýddi.
f '»
“ó, Lucy,” hrópaÖi Dick, eg get ekki hugsað
um annað en þaS, aS eg hefi fundiS ySur aftur.
Hvar hafiS þér veriS allan þennan tíma? Hefir ySur
liSiS vel? Og hvar er Rachel og Jessamy? Nú er
hún orSin rík, og hefi eg séS ýmislegt um hana í
blöSunum, en eg hefi ekki haft einurS á aS skrifa
henni bréf. Mér fanst sem Jessamy bera einhvern
Jtignarsvip meS sér, eins og hún setti ekki heima 1
hinum þröngu strætum Lundúnar.”
“Eg mundi ekkert eftir því, aS þér vissuS ekkert
um þaS er hefir skeS í seinni tíS," sagSi Lucy, og
leit til 'hans meS ifeimnissvip. “Jómfrú Jessamy
hefir oft minst'á þaSv hvaS sér þætti leiSinlegt aS
vita ekki hvar 'þér væruS. ViS höfum, veriS hjá
henni, Rachel og eg. ViS fórum þangaS — til
Btóhop Townley — þegar viS fórum frá London.
Eg trúi því, aS þaS h?fi veriS guSs forsjón aS viS
fórum þangaS, en ekki tilvrljun. Fyrst var eg her-
bergisþerna hjá frú Beringer, og síSan hjá jómfrú
Jessamy. ÞaS væri löng saga aS segja, iþví margt
hefir komiS fyrir, og hefir hún veriS okkur einstak-
lega góS."
“En þér ihafiS aldrei skrifaS neinum,” sagSi
Dick, hálfvegis ásakandi. “Jafnvel þegar þér senduS
Oarlo peninga, var ekkert um heimili ySar. Eg gat
•ekki fundiS ySur; þér höfSuS faliS ySuj fyrir okk-
.ur öMum.”
Hann hugsaSi meS sjálfum sér, aS hann hefSi
ekki átt aS segja þetta, þegar hann sá roSann færast
yfir andlit hennar, og aS hún horfSi á hann meS
raunarsvip.
“Eg skammaSist mín, og vildi ekki láta ykkur
■vita hvar eg væri," sagSi hún.
"HvaS höfSuS þér gert, Lucy, sem var þesis-
vert?” spurSi hann. f
“'ÞaS er ySur vel kunnugt tim, Dick,” svaraSi
liún og leit niSur, gráu augunum djúpu, sem Dick
hafSi svo oft dreymt um. “Jómfrú Jessamy sagði
aS þér vissuS þaS og hefSuS borgaS skuldina fyrir
mig. Eins og iþér vitiS, þá stal eg bókum frá Carlos,
■ eg var þjófur.”
“Þér haldið þó ekki, aS eg dæmi ySur hart
fyrir þaS,” hrópaSi hann, "Eg vissi vel hversvegna
þér gerSuS þaS. ÞaS eina sem eg get ásakaS ySur
íyrir, var aS þér vantreystuS mér. Eg skal segja
ySur, Lucy, aS þar sem frændi minn hafSi komiS í
leytirnar, og styrkti mig til aS byrja þetta fyrirtæki
mitt, og hefSi eg þá viljaS alt til vinna aS geta hjálp-
aS ySur, ef þér hefSuS gefiS mér tækifæri til þess.
Mér finst aS þér hefSuS átt aS hafa þá tiltrú á mér,
jiS leita til mín."
”AS sönnu vissi eg aS þér voruS hjálpsamur og
góSur — enda alt of góSur,” sagSi Lucy. “í staS
þess aS eg stundum var önug viS ySur — eg hugs-
aSi stundum um þaS, eftir aS eg var farin frá London
og ySraSist þess þá. Eg var engan vegin eins og eg
hefSi átt aS vera viS ySur, Dick..” •
“Eg minnist ekki annars, en aS þér hafiS ætíS
veriS kurteÍ9 og almennileg,” svaraSi Dick, "og þaS
var ekki líkt ySur aS vera öSru vísi. ÞaS var Gladys'
sem var stundum ókurteis. En — en þér vilduS
aldrei gefa mér tækif.æri til aS opinbera ySur þaS j
sem í huga mér bjó, þrátt fyrir aS þér hlu-
-uS aS vita aS eg elskaði ySur; en eg hefi engan rétt
iil aS áfella ySur þó aS þér gætuS ekki elskaS mig.”
ÞaS var þögn um stund. Aldrei þessu vön hafSi
"Lucy gleymt Jessamy, og öllu henni viSvíkjandi.
A þessu augnabliki mundi hún ekki hversu áríSandi
$>aS var fyrir hana, aS komast sem fyrst heim. Hún
var gagntekin af ástarorSum Dicks, og fanst nú
hamingjan brosa viS sér aftur. Ástin til unnustans
sem sveik hana, var nú útkulnuS, og hún hugsaSi nú
aldrei um hann framar, en í staS hans kom endur-
minningin um Dick; hann hafSi beSiS þolinmóSur
allan bennan tíma og haldiS áfram aS elska hana.
Eln hvaS hann var góSur og kurteis, viSkvæmur og
trúfastur. Hún lert til hans meS augun full af tárum.
“Eg skil ekki hvernig þaS kom til, hvernig þér
ÆenguS ást á mér,” sagSi hún.
“Hvernig á því stóS aS eg fékk ást á ySur,
Lucy?,” sagSi hann. “Eg gat ekki látiS þaS vera.”
ÍHann greip hönd hennar, og sagði henni, aS hann
hefSi veriS næstum vonlaus um aS finna hana aftur,
«n þaS KefSi veriS svo fjarri því aS hann hefSi
gleymt henni, heldur miklu fremur aS ást hans til
hennar hefði aukist eftir því sem lengra leiS. Loksins
kom þó tækifæriS, aS þau gætu talaS saman.
Lucy sat meS augun ljómandi af ánægju og
hlustaSi á alt sem hann hafSi aS segja.
‘Og, iþér hafiS heldur ekki gleymt mér, Lucy?”]
sagSi hann meS titrandi málróm.
Lucy fanst hún hljóta aS vera hreinskilin, sem
lítilsháttar viSurkenning fyrir alt sem hann hafði
liSiS hennar vegna. Hún halIaSi sér nær honum og
sagSi í hálfum hljóSum viS hann: “Eg — eg fyrir-
varS mig, svo Dick, og þaS því ferkar, sem — sem
eg held aS eg hafi veriS farin aS elska ySur áSur enf
eg fór frá London.” ;
Hann ætlaSi varla aS trúa sínum eigin eyrum.
Hann færSi stálinn sinn enn þá nær henni.
Þegar Sally frænka kom meS tebakkann, fann
hún ástæSu til aS hósta fyrir framan hurSina, en
hún lét sem hún hefSi einskis orSiS vör, fyr en Dick
sagSi henni alt; þá faSmaSi hún Lucy aS sér innilega.
/
Þegar þau höfSu drukkiS teiS, vildi Lucy kom-'
ast af staS sem allra fyrst, og Dick fór aS útvega1
vagn, og var hann ósegjanlega ánægSur og fanst
sem sólskinsgeislar stafa frá öllu. Sally hjálpaSi
Lucy í yfirhöfnina og kvaddi hana ástúSlega, þegar
þær skyldu.
“Eg er hjartanlega ánægS yfir aS alt er afgert
ykkar í milli,” sagSi hún, því Dick er bezti drengur,
og fyrirtæki hans er á góSum vegi; en þrátt fyrir
vellíSan hans, hefir hann þó aldrei sýnst verulega
ánægSur, og var eg sannfærS um, aS þaS var eitt-
þvaS sem amaSi aS honum. Ekki alls fyrir löngu,
sagSi Gladys Jenkins mér, aS hann hefSi orSiS
ástfanginn, og þá skildi eg hvernig á öllu stóS. Ef
þér viljiS ekki vera lengur, þá fariS þér vel, og guS
btess ySur; eg vona aS viS sjáumst aftur bráSum.
Þegar þau voru sezt upp í vagninn, fræddi Lucy
Dick alt um Jessamy, og hann varS alveg forviSa
yfir því.
“Og þetta er í annaS sinn, sem ekkert verSur af
brúSkaupinu,” hrópaSi Dick, “og enn er enginn
sem veit hvar hann er. Ertu viss um aS hann hafi
sagt “hinn rétti Rúpert,” Lucy ÞaS má til meS
aS þröngva honum til aS segja til hans. Aumingja
jómfrú Jessamy! hún hefir sannarlega í þungar raun-
ir rataS." t; ^
Eftir því sem þau nálægSust heimili Jessamy,
varS Lucy meira og meira áhyggjufull. Ef nú skyldi
vilja svo til, aS þessi svikari væri þar, og segSi alt
saman lýgi. Honum var til alls trúandi. Hún sté
niSur úr vagninum, flýtti sér heim.aS dyrunum og
hringdi; Dick fylgdi henni eftir.
Denton lauk upp fyrir henni. Gamli maSurinn
rak upp undrunaróp er hann sá Lucy, en hún þreif í
handlegginn á honum meS ákafa miklum.
"Hvar er jómfrú Jessamy?” spurSi Lucy fljót-
lega. (
“Hún er farin út,” svaraSi Denton, “en hún er
búin aS senda út um alt til aS/leita aS ySur. Hvar
hafiS þér veriS?"
“Hjá vinum,” svaraSi Lucy. “Þetta er Dick
Phenyl, Denton frændi, þú kannast viS hann. En
segSu mér, hefir Rúpert Hallowes veriS hér?"
Denton vísaSi þeim inn í borSstofuna, og horfSi
á þau bæSi meS miklum alvöru svip.
“Hann var hér í gærkvöldi,” svaraSi hann, “en
hvernig lýst þér á, þaS verSur ekkert úr brúSkaup-
inu?” v.
“GuS veri lofaSur,” sagSi Lucy og gat tæpast
ráSiS sér fyrri fögnuSj.
Denton horfði. á hana meS undrun. “ÞaS er
undarlegt, aS eg heyri svo aS segja sama svariS
hjá öllum,” sagSi hann. “Eg heyrSi LafSi Carev:
segja þetta í morgun, og Bessie viS vinnukonurnar,
og þú ert einnig á sama máli, en í gamla daga höfS-
um viS öll svo mikiS álit á honum.Hvernigvíkurþví
viS?” sagði Denton.
“Já, hér fyrrum," sagSi Lucy, en þaS er svo
margt í þessu, sem þú veizt ekki, og eg held aS
hyggilegast sé aS segja þér þaS ekki, fyr en eg hefi
talaS viS jómfrú Jessamy. Viltu vera svo góSur og
gera mér aðvart þegar hún kemur inn. Komdu nú
meS mér, Dick, og heilsaSu upp á Rachel, eg er viss'
um aS hún verSur glöS. — En frændi, hvert fór
Jessamy?” X
“Eg heyrSi aS hún sagSist ætla aS fara aS hlusta
á þennan mikla ræSumann, herra Roger Hampton,”
sagSi Denton. “Hún sagSist ætla aS koma heim
fyrir klukkan sjö. ÞaS verSur henni gleSiefni aS þú
ert komin heim. Hiún var fremur föl og sorgbitin aS
sjá þegar hún íór.”
Þetta skygSi á gleSina fyrir þeim ölluim; einkum
var Lucy þungt hugsandi. “HvaS skyldi hafa komiS
fyrir?" hugsaSi hún.
Jessamy keyrSi stundarkorn um garSinn meS
Joselyn áSur en hún fór á samkomuna, til aS heyra
Roger Hampton prédika.
Á þessari stundu fann hún verulegan friS í sálu
sinni, þó hafSi hún rétt áSur, klukkutímu/m saman
bilt sér fram og aftur í rúminu viSþoiIslaus af kvíða
og örvinglan. Um síSir sofnaði hún, og þá dreymdi
hana Rúpert — hinn rétta Rúpert — og hún varS
svo glöS í svefninum aS hún vaknaSi. Hana dreymdi
aS hún væri á ferS í myrkri alein — henni hafSi
líka ætíS fundist hún vera einmana, frá þeirri stundu
er þau skildu — henni fanst hún vera svo ákaflega
hrædd og huglaus, en þá hafSi hún enn á ný heyrt
hina sömu, hreinu viSkvæmu, hughreystandi rödd:
Bíddu ögn lengur, Jessamy,” sagSi röddin, “eg
kem bráSum."
Draumurinn gaf henni undarlega mikla hugsvöl-
un og von, og meSan hiín var aS klæða sig, lýsti
vonarljósiS úr augum hennar. IHún þóttist nú hafa
vissu fyrir aS Rúpert var enn hinn sami, þó ekki
gæti hún fundiS hann.
Afar mikill mannfjöldi hafSi safnast saman viS
samkomuihúsiS, og er Jessamy kom þar aS, voru
dyrnar opnaSar og fólkiS streymdi inn. ^Jessamy
var meS þeim síSustu sem gengu inn, og hún fann
hvergi autt sæti, nema á bak viS steinstólpa nokk-
urn, og hún var í efa hvort hún mundi heyra til
ræSumannsins þar; en þaS varS svo aS vera, því
hún komst ekki lengra, og kona sem stóS rétt hjá
j henni sagSi aS Roger Hampton talaði hátt svo og
skýrt aS þær hlytu aS heyra.
hyrst var sunginn sálmur, einn af uppáhalds sálm
um Jessaruy; hún sat niSurlút og söng meS mestu
ánægju.
Svo stóS prédikarinn upp í ræSustólinn; Jessa-
my leit upp snöggvast og sá ihann. ÞaS var hár maS-
ur meS gáfulegt andlit, meS þunglyndislegu yfir-
bragði. Jessamy þekti hann samstundis — þaS var
Rúpert Hallc^wes — Rúpert unnustinn hennar. Hún
sat hreyíingarlaus og ekkert hlóS kom frá vörum
hennar.
Nú hafSi hún fengiS Rúpert aftur; hann tilheyrSi
henni, og þaS var alt sem hún vissi. ,011 sú hugarkvöl
og söknuSur sem yfir hana hafSi gengiS öll þessi ár,
var nú horfin, og hin langa biS loksins á enda —
hún var búin aS finna hann.
Hún sat í emskonar sæludraum og hlustaSi á
ræSuna, sem var flutt meS sama hlýleik og andríki
er henni var svo minnisstætt frá fyrri tíS.
Hann var öldungis ólbreyttur; þaS var hinn
sami Rúpert sem hún hafSi áSur þekt og unni hug-l
ástum. Samt fanst henni þaS eins og draumur, aS
hún væri nú loksins búin ,aS finna hann aftur. Yfir
andlit hennar brá eins og einhverjum Ijóma, og'
augun lýstu ánægju á hæsta stigi. Konan sem sat
næst henni, tók eftir þessu, en skyldi ekki hvernig í
því lág, og aS ræSunni lokinni, studdi hún á hand-
legg Jessamy og sagSi: “Var þetta ekki afbragSs
ræSa? En hann hlýtur aS vera raunamaSur. Molly
dóttir mín, sem er veik, baS mig aS vita hvort hann
vildi ekki koma til hennar í dag, og er eg meS miSa
frá henni, en veit ekki hvort eg get komiS horium á
framfæri í þessum þrengslum, en í öllu falli, verS
eg aS reyna aS ná tali af honum, því hann fer héSan
á morgun.”
“ViljiS þér gera svo vel og koma til hans miSa
frá mér um leiS?” spurSi Jessamy hikandi.
“Já, þaS er sjálfsagt,” svaraSi konan. Jessamy
reif blaS úr vasabók sinni og skrifaSi meS blýanti
þessi orS: “Mundi herra Roger Hampton vilja heim-
sækja einn vin sem hann þekíi í fyrri tíS, og elskaSi?
Máske hann vildi vera svo góSur aS koma sem allra
fyrst. — Jessamy Avenal.” Hún skrifaSi heimil-
isfang sitt fyrir neSan.
Ókunna konan tók viS blaSinu sem Jessamy fékk
henni og þær skyldu viS dyrnar þar sem mann-
fjöldinn vanaS rySjast út.
Jessamy kallaSi á vagn, og var ekiS heim. Hann
mundi koma, hún var viss um þaS, “en — ætli
hann muni nú eftir mér?”
Svo leiS einn klukkutími, sem henni fanst óvana
lega langur. vN'í
Rúpert hélt á báSum miSunum, eftir aS allir
kunningjarnir voru farnir — því margir höfSu kom-
iS til aS kveSja hann. — Hann las fyrsta miSann
frá Mally; svo færSi hann sig nær ljósinu til aS lesa
þaS er Jessamy hafSi skrifaS.
“Sem hann háfSi þekt fyrrum og elskaS. Jessa-
my Avenal."
“Loksins, ó, loksins; máske nú fari aS grysja í
myrkrinu sem hefir veriS yfir minni liðnu æfi. — Ef
eg aS eins fæ aS sjá hana og heyri hana tala ryfjast
þaS alt upp fyrir mér," sagði hann viS sjálfan sig.
Hann leit á klukkuna, og mundi þá eftir því, aS
hann varS bráSum aS fara aS búa sig til brottfarar;
þaS var aSeins hálfur annar tími þar til hann átti aS
fara á skipsfjöl; en þaS var samt nægur tími til aS
sjá Jessomy Avenal. Hann gekk út úr skrúShúsinu
og kallaði á vagn og baS ökumanninn aS keyra sig
til “Portman Square.” 1 sama vetfangi gekk maður
framhjá og sneri sér hastarlega viS þegar hann heyrSi
þaS nafn. ÞaS var kapteinn Beringer.
“Svo þá er leiknum lokiS — hún veit alt saman.
En hvar skyldi Levris vera; hann hefir ekki komiS á
veitingahúsiS síSan í gærkveldi. Þetta er slæmt áfall
fyrir hann. Eg held aS eg ætti aS koma viS á veit-
ingahúsinu og vita hvort hann hefir komiS þangaS.
Hafi áform hans algerlega mishepnast, þá er úti um
allar mínar fögru vonir. ÞaS lítur út fyrir aS Jessamy
ætli aS bera sigur úr býtum hér sem áSur. Kapteinn
Beringer hélt feiSar sinnar og var í hinu yersta skapi;
honum sýndist forlögin vera sér mótstæS nú sem
áSur.
Denton vissi ekki hvaS hann átti aS sér aS gera
þegar hann lauk upp dyrunum, og sá hiS föla and-
lit á Rúpert. ’Hann hafSi fengiS skipun um aS ljúka
upp fyrir herra Roger Hampton, og hann gat ekki
annaS gert en aS taka á móti honum; en hann hugs-
aSi meS sér: “AnnaShvort eru tveir svo mjög líkir,
eSa hann hefir rakaS af sér yfirskeggiS, en hvers-
vegna nefnir hann sig nú öSru nafni?”
Þeir gengu saman upp tröppurnar, og Denton
vísaSi Rúpert inn í hinn ptóra gestasal. Þar var held-
ur dauf ibirta, en hann sá þó viS skímuna frá lampa
sem þar var, aS þaS var vandaS herbergi meS dýr-
um húsgögnum, mjög smekklegt alt og aSlaSandi
og var þar ilmandi blómaþefur.
Á litlu borSi þar, stóS grænn blómapottur meS
fjólum. Honum fanst eins og á þessu augnabliki
eins og í óljósri endurminningu, aS stúlka sem hon-
um hafSi veriS vandabundin aS einhverju leyti,
hefSi haft mætur á þesskonar blómum, og hinn
græna pott kannaSist hann viS frá liSinni tíS, en
þaS var alt eins og í þoku; tilheyrði hann Jessamy,
og hver var hún?
Hann strauk hendinni um enniS, eins og til aS
reyna, hvort hann gæti ekki munaS eftir fleiru.
Þá heyrSi hann frá litlu heribergi, sem þar var til
hliSar og stóSu dyrnar opnar, lága, hljómfagra og
viSkvæma rödd — þá sömu og hann svo oft hafSi
heyrt í draumum sínum.
iHonum brá og svitinn kom út á enninu á honum.
ÞaS var eins og tjald væri dregiS til hliSar frá hans
sálarsjón, og minniS kom nú alt í einu aftur.
Hann þekti málróminn og vissi aS þaS var Jessa-
my. Nokkrum augnablikum síðar, kom há og vel-
vaxin kona í hvítum kjól, sem lagSist í fellingum
aS líkamanum, fr*á litlu herbergi, sem var aSskiliS
frá gestasalnum meS rauSu tjaldf.
I fyrstu sá Rúpert ógjörla andlit hennar, en er
hún kom nær, sá hann þaS betur og starSi á hana
eins og í draumi. ÞaS var eins og hann hefSi óljósa
hugmynd um aS þetta væri engill, sem birtist hon-
um, en þessi engilfagra persóna, hafSi þó andlits-
drætti jarSneskrar konu, sem honum fanst hann
þekkja vel.
SíSasti hluti fortjaldsins sem aSskildi liSna tím-
ann frá nútímanum, var snögglega svift frá sálar-
sjón hans, er sagt var meS lágri og ástúSlegri rödd:
“Rúpert, loksins ertu þá kominn aftur til mín?”
Þetta var sama röddin og hann hafSi áSur heyrt
í draumum sínum. Á sama augnabliki mundi hann
'alt er fyrir hafSi komið, og þá hrópaSi hann:
“Jessamy — mín elskuleéa Jessamy.”
Hann gekk til hennar og tók hana í faSm sér.
44. KAPITULI
ÞaS var frá mörgu aS segja frá báSum hliSum,
en svo komu augnablik sem þau töluSu ekkert, en
sátu þegjapdi f sæluríki. Hálf nauSug og meS sárri
tilfinningu, varS Jessamy aS segja honum hvernig
| Lewis Darrell hefSi breytt viS hana.
Rúpert hlýddi á sögu hennar meS viSbjóS og
skelfingu. ÞaS var eins og hann ætti bágt meS aS
trúa því. Hann vissi meS sjálfum sér, aS hann hafSi
aldrei gert Lewis annaS en gott. ÞaS var voSaleg til-
hugsun, aS hann skyldi ætla aS endurgjalda alt sem
hann hafSi gert fyrir Lewis, á þennan hátt.
“Nú, þegar eg er búinn aS fá minniS aftur, man
eg -eftir aS eg sagSi honum frá þér,” sagSi hann
loksins, “daginn fyrir brúSkaupiS þegar eg var í
London, fékk eg frá honum hraSskeyti aS sér væri
svo mjög áríSandi aS finna mig tafarlaust, og eg
varS viS bón hans, og viS töluSum margt og mikiS
saman. Eg sagSi honum frá hVaS til stæSi fyrir mér
Hann sagSist hafa heyrt talaS um Sir Jocelyn, og
sagSi aS eg væri lánsmaSur aS fá stórríka giftingu
og unga stúlku sem eg elskaSi. ÞaS er því hæpiS aS
eg geti trúaS því, aS hann skyldi haga sér eins og
hann hefir gert. En eftir aS eg hafSi mist minniS,
var eg aS öllu leyti á hans valdi og hefir honum þá
líklegast hugkvæmst Iþessi ráSagerS.”
Rótt í því kom Denton inn meS bréfspjald sem
hann afhenti Jessamy.
“ÞaS :om sendimaSur frá sjúkraþúsi í London,
jómfrú Jessamy,” sagSi hann, “og segir aS slys hafi
komiS fyrir herra Hallowes, en þó sagSi eg þeim aS
herra Hallowes væri hér — ”
!Hann lauk ekki viS þaS sem hann ætlaSi aS
segja, en horfSi á þau til skiftis í ráSalesi.
Rúpert var nú staSinn upp. Jessamy leit til hans
blíSlega og sagSr: “Eg held aS viS ættum aS segja
Denton hVernig þessu er variS. En segSu mér, Den-
ton, hvernig voru boSin eiginlega hljóSandi?”
“Þau hljóSa svo, aS herra Hallowes liggi á
London spítalanum. I þokunni í gær varS bann fyrir
vagni og meiddist mikiS. Seinni hluta dagsins fékk
hann meSvitundina og hann ibaS aS koma boSinu til
ySar, aS hann æskti þess aS þér kæmuS1 til hans
sem allra fyrst."
Elskendumir horfSu hvert á annaS. Denton
strauk hendinni um enniS öldungis forviSa, þar sem
aS herra íHallowes yar á spitalanum, en stóS þó
fyrir framan hann, og þó Denton væri ekki hjátrúar-
fullur í verunni, þá lá þó viS, aS hann áliti aS jþetta
væri dularfult fyrirbrigSi.
“GerSu honum skiljanlegt hvernig á þessu stend-
ur á meSan eg fer í yfirhöfnina,”sagSi Jessamy. “Eg
veit líka, aS LafSi Carew vonast eftir aS fá frekari
upplýsingar, hvernig á því stendur aS1 ekekrt varS
af brúSkaupinu.”
Rúpert sagSi nú Denton alt sem nauðsynlegt var
í þessum sökum, en Lewis hlífSi hann eins mikiS
og hann framast gat.
SíSan óku þau til spítalans; þaS var eins og
skuggi á ánægju <þeirra aS hugsa til þess er fyrÍT þeim
lá, en þau voru samhuga um, aS í púverandi kring-
umstæSum mrindu þau ekki tala eitt einasta ásök.
unarorS viSvíkjandi breytni hans.
Þegar þau kornu á spítalann, sagSi hjúkrunar-
konan þeim, aS þaS væri nú hver síSastur fyrir
herra Hallowes, hann hefSi rneiSst svo mikiS, aS'
honum væri engin lífsvon. ÞaS var ekki fyr en í dag,
aS hann var meS rænu og gat talaS, og baS hann
um aS senda eftir ySur, ungfrú Jessamy,” sagSi hún
aS lokum.
Þau færS-u sig aS rúminu. Lewis lá hreyfingar-
laus meS höfuSiS hvílandi á hvítum svæfli, en hann
var þá meS öllu ráSi. AndlitiS var afskræmt af
stórum sárum. Hann leit til þeirra einkennilega. Svo
laut Rúpert ofan aS honum og hvíslaSi. “Eg veit
alt, Lewis og fyrirgef þér. Biddu guS einnig aS fyrir-
gefa þér."
Hann sagSi þetta meS sínum viSkvæma róm..
(NiSurlag næst)