Heimskringla - 28.12.1921, Qupperneq 2

2. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 28. DESEMBER 1921
HÚSBÓNDI OG ÞJÓNN
Eftir Leo Tolstoi.
(Þýtt lir ensku.)
/
Þeir koma aldrei liingaS til okkar,” sagSi Ni-
kita. ' ÞaS hlýtur aS vera langt m'San aS viS fórum !
út af veginum. iEn svo getur veriS aS }>eir hafi einn-
ig vilzt, sagSi hann eftir nokkra umihugsun.
“Ja — hvert ætti maSur nú aS halda?” spurSi I
Vassili.
SlakaSu á taumunum,” sagSi Nikita. “ViS
skulum sjá til hvort Brúnn skilar okkur ekki á rétta J
leiS. Láttu mig hafa taumana,"
Vassili slepti þeimi strax viS hann, því honum 1
var fariS aS verSa ikalt a höndunum Jhrátt fyrir stóru
vetlingana sem hann hafSi á (þeim. Nikita tók taum.
ana og lét Jþlá liggja sílaka í hendi sér. Honum þótti
í raun og veru gaman aS sýna hvaS þeasi uppáhalds-
skepna hans væri vitur. Þegar Nikita IhalfSi lekiS
viS taumunum, sperti Brúnn upp eyrun, fyrst í eina
átt og svo í hina og fór svo af staS.
”ÞaS vantar lítiS á aS hann geti talaS!" sagSi
Nikita. Eg er alveg hissa á aS sjá hve viss hann er
um taS hvert eigi aS haldal Jæja, áfram þá, áfram
Brúnn.”
Nú höfSu þeir storminn á eftir sér og þeim fanst
talsvert hlýrra en áSur.
"Já, hve vitur skepna hann erl" hélt Nikita á-
fram og var auSsjáanlega montinn af hestinum.
“Gráni okkar gamli er nógu duglegur. En hann
htífir ekki vitiS þessa. Tókstu eítir hvaS honum
vitraSist meS eyrunum einum saman? Hann þarf
ekki a leiSarsteini aS halda; hann getur fundiS staSi
i margra mílna fjarlægS héSan utan af galeySu í
svarta myrkri l”
Eftir hálftíma ferS, sáu þeir hylla undir eitt-
hvaS framundan. Og nú urSu þeir varir viS staura
a hægri hönd. ÞaS var ekki aS efa aS þeir voru
komnir á veginn aftur.
, ■ VÍS ekki aftur kömnir til Grish.
kmol kalIaSi Nikita upp alt í einu.
Jú, (þeir voru komnir þangaS. A vinstri hönd
aau þeir hloSuna sem áSur var um getiS og nokkuo
þaSan stagiS meS fötunum á. Þeir fóru arnir göl-
una mn í þorpiS og urSu áskynja Iognsir.s og hlýj.
unnar þar sem áSur. Gelt og söng laggj enn sem
yr i eyr-i peirra. Ema breytingin sem á var þarna
var su aS nú skynu Ijós ,í flestum húsgluggunum.
enda var I.tiS sem ekkert fariS aS skyggja þegar
þcir komu þangaS ' fyrra skiftiS.
Þegar peir voru komnir inn í mitt þorpiS, sneri
Vassih hesn -umút af götunni og upp aS sióru húsi
sem bygt var úr múr,teini. L.jós stóS í einum glugg-
anum og snjókornin g.itruSu eins og perlur birtunni
sem af þv. lagSi úb Nikita gekk upp aS einum
glugganum og drap þriú högg á rúSuna.
Hver erþar? svaraSi einhver strax inni í húl-
talsverSum hiávaSa. Hænsnin vöknuSu á prikun- !
um í hestlhúsinu og tóku aS sletta til vængjunum, |
og ærnar, sem voru þar í kró í einu horninu, þusitu I
frá grindunum. Hundurinn úti fyrir rak upp ámát- í
legt gól, en kom svo vinalegur og geltandi til þeirra
út aS hesthúsdyrunum. *
Nikita hafSi hlý orS aS segja til allrar þessarar
samkundu sem þarna var. Hann baS hænurnar
fyrirgefningar og kvaSst aldrei aftur s'kyldi ónáSa '
þær. Ánum sagSi hann aS vera ekki svona hrædd-
ar þó hann kæmi inn til þeirra, og viS hundinn lét
hann dæluna ganga meSan hann var aS ibinda hest-
inn.
“BráSum verSur þetta alt gott og blessaS,”
sagSi hann, um leiS og hann barSi snjóinn úr fötum
sínum. “Þegi þú, hvuti, hvaS^á þeta urr í þér aS
þýSa I ÞegiSu, kljáninn þinn. Þú ert aS gera þér upp
gremju af engu. ViS erum ekki þjlófar!”
“Þessar skepnur eru þaS sem eg stundum kalla
heimiIisráSgjáfana okkar," sagSi Pétur og kipti
sleSanum inn fyrir hurSina og ýtti honum út í eitt
horniS á kofanum.
“Hversvegna ráSgjafa?" spurSi Nikita.
' Vegna þess,” sagSi Pétur og brosti, "aS skrif-
aS stendur í Páls bók: Þegar þjóf ber aS garSi aS
næturlagi, segir hundurinn á sína vísu: :vakniS, og
haninn syngur: fariS á fætur! Jafnvel kötturinn’inni
í húsi veit um þetta því hann byrjar aS þvo sér og
þaS veit alf alf á gesti, ef köttur þvær sér!”
Pétu rvar eflaust efni í bókvitring. Þessa einu
bók sem hann átti og skrifuS var af einhverjum Páli
og var ýmislegs efnis, kunni hann utan aS. Og hann
hafSi sérstakar mætur á aS koma meS setningar úr
henni, þegar hann var góSglaSur eins og nú ____ og
honum fanst þær eiga viS þaS sem fram fór.
"Þú segir álveg satt,” sagSi Nikita.
•Jú, erþaS ekki sannleikur?” sagSi Pétur. "En
þú ent aS drepast í kulda. Eigum viS ekki aS koma
inn og fá okkur tesopa?"
Jú, í guSanna bænum!” svaraSi Nikita og þeir
héldu iheim aS húsinu.
Við Goðafoss í Svarf-
aðardal.
IV.
iinu.
"Vassili Brekbunoff frá 'Kresti, ibró'Sirkær,”
.svaraSi Nikita. "Getur Iþú gert svo vel og hýst okk-
,oir?
! Nikita heyrSi aS þaS var gengiS frá glugganum
iog eiftir tvær mínútur var innri hurSinni lokiS upp.
. heyrSi bnn aS komiS var viS læsingu útíhurS-
jnnnar og á sömu stundu kom út hár, aldraSur,
þwtskeggjaSur maSur. Hann lagSi hurSina nærri
þv. aftur a eftir sér til þess aS kuldan legSi ekki inn.
)Hann var , loStreyju, sem hann auSsjáanlega fleygSi
yfir s.g um leiS og hann gekk út, þvif hún var óhnept
r h°nUm, °g í hvííþvegna sunnudagaskirtuna
jmnan und.r henni. Á eftir honum kom unglings
snaSur i rauSn skyrtu meS trédkó á fótum.
1 i-i £íVemÍg StCnduT á fer8un* þínum?” spurSi
^ldraS. maSurinn þegar hann var kominn út.
.Þ,ann'g’ ,aS viltum»t. vinur," svaraSi Vás-
sAu Vdff ætluSum til Goviatchkina í dag, en lent-
,um hingaS. LögSum svo aftur upp héSan, en þaS
X 3 *°.?U eiS; okkur ber hin8a5 aS garSi í ann-
,ao sinn.
( "Hvemig í ósköpunum fóru þiS aS því aS vill-
;aat? spurSi aldraSi maSurinn. "En heyrSu, Pét.
Uf’ . °g Hann Sneri ser aS manninum lí rauSu skyrt-
unm. FarSu meS hestinn og láttu hann inn ”
* wÆS ztz* ma8“,inn -
„J&s? œt,un'etki •* **■ 1 »**.
r .s‘En hvert *tIarSu héSan af í kvöld? ÞaS er
fariS aS ákyggja og eg held aS þaS ,é bezt fyrir þig
• M' Í’ rgr,a; 3VaraSÍ aldraSi ma5urinn.
aS ^ ' VCrÍS ndtt lkærara’ vinur- en
aS gista hjla þer, en eg má þaS ekki. Eg er aS reka
dahtla kaupsyslu og hún þolir enga biS.”
Þú xemur aS minsta kosti inn og færS þér te
** * -•" —«
”ÞaSJá’ íf f Cg 1,1 bakka.” svaraSi Vassili
ÞaS verSur eldki myrkara yfir en nú er, hvort slm
er þv, tunghS kemur ibráSum upp. Eigum viS ekki
aS koma mn Nikita og hlýja okkur? ”
íótum ug var ekki Ö8,u *í”2"”" °*
« .8 sér viS eid oVXóÍ TT “ **
\/ ... r, . . , og ralca ur ser hrollinn
Vassih for mn í hús meS a’ldraS,, m ' -
Dyrnafá ZÍT ^ Ót f hesS
yymar a því yoru dkk. iágar. en haugurinn fvrir
ramau t—r o«I J,vi ,S erfit, va, fyriXr.
íVTT, tier' e?d’ rát“' í terSunum
8 ' *”*"* lei* »* •“»» fór inn o8 offi þaS
HeimiliS sem þeir höfSu lent á, var eitt hiS rík-
asta í þorpinu. Fjölskyldan var stór og hafSi fimm
jarSir til ábúSar og átti auk þess nokkrar fleiri jarS-
ir sem IeigSar voru öSrum. Húsbóndinn áíti sex
hesta, þrjár kýr, tvö akneyti og nokkum sauSfénaS.
Á þessum fimm jörSum bjuggu alls tuttugu og tvær
sálir; voru þaS fjórir synir húsbóndans, allir giftir,
sex barnaböm (eitt af þeim Pétur, nú giftur), tvö
bama-bamábörn, þrír munaSarleysingjar, fjórar
tengdadætur og börn þeirra. Auk þess átti hann
tvo syni í Moskva og var atvinna þeirra aS bera
vatn í hús þar — og einn son ógiftan ff hernum. Sem
stoS voru ékki a heimili göm',u hjónanna aSrir en
þau, einn sonur þeirra giftur og annar sonur þeirra
frá Moskva; hann heimsótti þau um hátíSarnar. Auk
þeirra nokkuS áf venzlakonum og krökkum þar úr
nágtenninu og ein kljaftakind alþekt og allra sveita
kvikindi sögS.
HeimiliS var eitt af þessum íáu, þar sem öll
fjöflskyldan taldi sig enn eiga heima; auSvitaS átti
þaS fyrir höndum aS skiftast upp og ættingjarnir aS
tvístrast; þaS sem tfl þess leiSir byrjar oftast nær
hægt sem þlærinn hija kvenfólkinu en brýzt svo fram
sem stormur og hrýktir í greinar síSar.
Yfir borSinu hékk lampi meS stórum hjálmi og
lagSi skæra birtu frá bonum niSur á borSiS meS
leyrtauinu á og flösku af víni sem stóS á því miSiju.
1 einu horninu á stofunni stóS stytta af dýrling
hengu ndkkrar myndir á veggjunum til hliSar út frá
henni. I heiSursskyni viS Vassili, var hann settur í
húsbóndasætiS viS borSiS. Hann var kominn úr
yfirhölfninni og var aS slíta fsstönglana, sem enn
voru óbráSnir í efri vara skegginu á honum. Hann
rendi gráum vals-augum til skifitis á þá Sem í kring
um hann voru. NæstuT honum sat húábóndinn sjálf-
ur, höfuS fjölskýldunnar, sköllóttur meS grátt sítt
skegg í hvítri Skyrtu sem konan hans hafSi saumaS.
En á aSra hliS húsibóndans sat sonur hans frá Mosk-
Hann sat beinn og herSabreiSur viS borS-
iS, í svipaSri skyrtu og faSir hans, nema hvaS hún
var ur finna efni. Næstur honum var elzti bróSir
hans, sem altaf hafSi veriS heima; hann var bústinn
og kraftalegur. Einnig var konan þar inni, sem áSur
var getiS og ekfld taldist ein af fjölskyldunni.
HeimiIiáfólkiS var aS ’ljúka viS kveldverSinn,
þegar ferSamennina bar aS garSi; átti aSeins ó-
drukkiS te á eftir, og IþaS sauS nú í pottinum yfir
eldinum. I kringum eldstæSiS hópuSu nokkur böm
s.g, og húsfreyjan, sem í andlitinu hafS. hrukku viS
hrukku, jafnvel niSur á varir, tvísteig fyrir aftan
mann sinn, reiSúbúin til aS gera þaS sem gera þurfti.
Þegar N3klita kom inn, var hún aS hdla víni úr
Hosku í glösin sem á borSinu stóSu fyrir framan þá
er viS þaS sátu.
‘‘Þú mátt ekki neiita aS þyggja eitt glas, Vassili,’.
sagSi hún. “Nei, þaS máttu ómögdega. Þú þarft
aS hressa þig á einhverju. Tæmdu þaS viSstöSu-
laust og þér VerSur gott af því; reyndu til.”
ÞyS kom hálfgert fát á Nikita, þegar hann fann
vanlyktina þarna inni, enda var hann ibæSi kaldur og
hungraSur. Han nhniklaSi brýrnar og hristi snjóinn
alf húfunni og frakkanum sínum, nam svo staSar fyr-
ir framan líkneskiS og sneri baki aS fólkinu. Hann
krossaSi sig þrisvar sinnum og féll á kné fyrir fram-
anlbaS' AS M loknu sneri hann sér viS og heils-
aSi húsbóndanum, og þá hverjum a'f öSrum, er bar
T*,Ínnt Var SMum f einum anrfa boSin
g eS.Ieg ,hat.S. Hann for nú úr frakkanum, en ekki
haroi hann ennþá iitiS á borSiS.
I.
Þokan er horfin út í 'hafsauga.
Eg geng upp aS GoSáfossi.
HeiSur er himinn og ®ól í suS-
vestri.
f Ihuga mér ihillir undir munnmaeli:
— Þegar Svarfdælir sviku sína
ifyrstu guSi, eins og íslsndingar
allir gerSu, komu þeir gulli
þeirra og gersemum lí kistu og
köstuSu henni í fossinn.
Unidir honum er hún geymd þann
dag í dag,
GoSafoss hlaut gullkistuna frá
Holfi í naífnfestur.
II.
GoSafoss er þríeinn gljúfrafoss.
Þó er hann eigi undra-stór né
undur-snotur.
En hann er íslenzkur valdhafi,
sem veit hvaS hann syngur, og
virSir sín lög.
Hann er ræningi.
Hofsá grípur Ihann héljartökum-
upp á biún, og þeytir henni
stall af stalli í þremur iköstum,
hverju eftir öSru, ofan af berg-
inu.
En í þvfí eilífa ofbeldisverki er
fólginn núverandi veruleiki
hans, riíki, máttur og dýrS.
III.
En enginn vaknar umskiftingur,
sem gofnar hljá GoSafiossi..
Nú skil eg.
ÞaS er sólin, sem nú er svifin í |
vestur, ier skrýSir fossinn og j
gljúfur hans geislapelli sínu og
sumarkvölds-gimsteinum.
IX.
En IþaS er guTI í GoSaíossi.
GuSaguill: — gulll imáttarins.
I ihonum búa guSir afls og elds og
Ij óss.
Hieyfingar hans eru hundruS þús-
unda sterkari en mínar.
Þó þekki eg ráS til aS gera hann
aS þjóni mínum, og Iláta hann
framselja guSi siína í mannanna
hendur.
En mér er illa viS ofbeldi.
ÞaS verSur aS vera goitt, frjálst
og göfugt fólk, sem ekki ein-
ungis veit og skiTur skyldur sín-
ar, heldur kann og vill ráSa yfir
ríki ifriSareiningarinnar, mlætti
samvinnuinnar og dýrS kær-
leilkans til a'Tls og allra.
Þ. Þ. Þorsteinsson.
---------o----------
Sýningin í New York
HRAFL
eftir ASalistein ICristjánsson
Framh.
III
Eg horfi ihöggdofa á fossinn.
Um bl'áhvítt vatnsfalliS 'leika log-
ar, og úr giáum úSanum sindr-
ar eldur.
Nú skrýSir hann sig gullskrúSa
goSanna týndu.
Gul'Ii drifin er öll hans hamragils-
höl'l.
Hver klettadrangur ber guM-
andi belti um ibol, meS gul'l-
bauga gimsteinum settu á hverj-
um bergfingri.
X.
Eg býS foissinum félagsbú.
Hann gdfur öl'lum dálslbörnunum
part af þrótt stfnum, en þau gefa
bonuim ölll hluta af ®ál sinni.
Þá lifir hann, hrærist, Týsir og ylar
Ihverju heimili.
Hann verSur óaSskiTinn hluti
mannlífsins og h'lýtur ódauSTega
aá'l.
ÞaS er borgun blóStökunnar.
Anægjan fyrir eignamissirinn.
1 'lífsfarsældinni verSur þá ríllci
hans, máttur og megindýrS.
XI.
Sögu minnist eg frá SuSurlöndum:,
BTómleg 'sveit blasir viS.
Búendur allir ibjargálnamenn.
Jötun-foss ibýr þar í 'fjallshL'S
einni.
AuSssafnendur annars héraSs ná á
honum dauSahaTdi, og hneppa
viS Ihann vé'lar í gróSabrálls-
.,IVJ »,vU1aujangui ucr guiu- verksmiSjum stóriSnaSarins.
hlaS um enni sér, spentur blik- Fossinn tt>egir-
' VerksmiSjurnar arga.
Búendur eru eigi lengur bjargálna-
mlenn.
Þeir eru smáitt og smlátt aS verSa
aS vélaþræTum—fátækum, sál-
aiHausum smávélum.
Hámarki ölfughyggjunnar er nláS:
— TíflseTiixTr vestrænu menning-
arinnar.
IV.
Hví bregSur hinum bleika málm
’fyrir sjónb svo?
Eru augu mín haldin af amerísku
iblóSguTli? -....—.
ESa er í þau runninn gullsýring- Fáeinir fjárglæframenn — fossa.
urinn, sem gyílir: — íslenzkt
spilagull stríSisaranna?
m gullkýnirnar eru svo margskon-
ar.
ViS erum apakettir þleirra um-
'félagiS — á foissinn, vélarnar,
vinnuna, arSinn, sveitina, býlin;
líkama manna, kvenna og
Ibama; og — IþaS, sem kann aS
vera eftir af sálum þeirra.
hverfa, sem a]a okkur og fjötra. En óánægjan f áugum verkalýSs-
ins er vakandi, og hún eitrar
alt og bllindar, eins og ó-
IhreinsaSur v'ínandi
drukkinn.
Svo kemur óveSriS.
.'2? ■
V
Eg þelkki einn, sem seldi sig fyrir
gylt kókoshnot.
Honum var sagt aS þaS geymdi
leyndardóm lífsins.
Hann varSveitti þaS sem he'lgan
grip.
En er hann opmaSi IþaS, kom eitr-
aSur yrmlingur í ljós, sem beit
hann til bana.
LífiS lét hann, en leyndárdómin.
um náSi hann.
Eg hefi ekki séS Ihann síSan.
daglega
VI.
Annan iþekki eg, sem gekk móSur
sína svo djúpt ofan í jörSina,
aS þaS hefir ekki bóllaS á henni
'síSan.
Hann gekk alftur á bak í gullsandi
og atti aS eiga þaS sem sá’Idr-
aSist niSur um vörpin og undir
iljiina.
1 fjörutíu ár ráfaSi hann þannig
öfugur.
Þá voru skórnir fullir, æfin þrotin
og aSeins nóg til aS iborga mjeS
útförina
VII.
ÞriSji var þjóSmálasikörungur.
Hann sneri sveif á erlendri ispiila-
dós, sem hann kvaS vera inn-
lenda uppfundning.
Lög hennar, sem voru útlendir
valsar, sagSi hann þjóS sinni aS
væru ættjarSarsöngvarnir henn
ár.
FólkiS trúSi; iborgaSi hlijóSfæra-
'slíáttinn meS gulli sínu og söng
sig í svefn.
Þegar þjóSin vaknaSi, var hún
orSin uimskiftingur.
Þá var SþjóSmálaskörungurinn orS
inn umsýsIumaSur útlanda.
VIII.
Fossinn hjefir sungiS mig í svefn.
Mig héfir dreymt.
Himininn opnar flóSsitííIurnar og
héllir vatninu yfir landiS,
Fossinn fær au'kinn mátt og færist
í ifornan ham.
Nú drynur Ihann hærra en verk-
smiSjumar.
Hann vekur fólkiS.
ÞaS kreppir hnefana á móti hon-
um íböllvandi:
— Vei þér, sem veldur tortíming
okkar!
Þá hlær fossinn ögrandi:
— SvikararnÍT, sem svikuS mig,
og svíkiS æfinlega sjálfa ykkur
— blindandi!
Fossinum eykst stöSugt magn.
Hann öskrar ægilegur og hams-
laus.
Hanin trylllir fó'lkiS.
ÞacS verSur óstöSvandi.
ÞaS æSir aS eigendum slínum
meS asnakjálkann í hönd og
drepur og drepur og drepur.
ÞaS mölvar vélarnar, brennir niS-
ur verksmiSjurnar, eySileggur
alt.
HeliS 'landsins handsamar þaS og
hefnir sín á því.
BHámlIega sveitin er strilkuS út af
landabréfi lífs og fagnaSar.
En bfáSum koma þangaS nýir
kaupahéSnar lífs og lima, og
byrja á nýjum sorgarleik
endurtekning eymdarinnar.
XII.
GoSafoss má a'ldrei 'lenda í illum
höndum.
Þá verSur hann heifndargjöf, eins
'Og ifoissinn á SuSurlöndum.
FramtíSin á aS færa hann í allra
hendur.
En sameining allra krafta krefur
vandaSs 'fólks.
Er þá næst aS minnast á búS-
irnar, sem voru 28.. Sjö hinna
smærri voru í kringum hiS hring-
myndaSa opna sviS þeirra. Ef trl
viH hefir einhver gaman af aS
vita í hvaSa 'félagsskap viS Vor-
um. Þessir IþjóSflok'kar höfSu
hinar 6 minni búSir: Belgía, Arm-
eni'a, Syria, Rjumenra, Esthonia,
Uk’rania. Hinar stærri búSir voru
meS veggjum fram á báSar hliS-
ar, og breiSur gangur á milli
'þeirra og hinna smiærri búSanna.
Voru ætíS emn eSa fleiri á \erSi
í búSum þessum, til þess aS út-
skýra þaS' er þar vaT til sýnis og
útbýta bó’kum og bæklingum, tsem
ritaSar höfSu veriS fyrir sýning-
una. Fólk þaS sem stjórnaSi búS-
um þessum vaT ált mjög myndar-
legt og kurteist í allri framkomu.
Vil(hjálmur Stefánsson segir í
einkar fróSIIegri ritgerS sem nú er
aS kama út í hinu vellþekta mán-
aSarriti “The Worlds Work”: Ef
stúdentar þeir sem úitskrifast úr
haskolum Ameríku og Evrópu
hafa tíu hugmyndir um norSur-
heimskautalöndin, eru níu a'f þeim
rangaT: Um stúden/ta í Ameríku
dæmi eg um alf 'eigin reynslu, en
lEvrópu af bókum þeim er þeir
rita og samt'ali viS þá. HiS sama
rria víst meS sanni segia um þek'k-
ingu okkar á öSrum þjóSum. ------
því þeklking og þiekk’n'garleysi á
löndum og þjóSrm fsr vanalega
saman. Þeir sem halda aS á ís-
larid1: I: ui Eskiirr.óar — og þ'eir ;ra
eininig margir sem ihalida aS landiS
sé IþakiS snjó ,og umkringt hafís
áriS um kring. Margir hafa þá
skoSun, aS því lengra burtu sem.
þjóSin er búsett, á þeím mura
lægra menningarstigi standi hún..
Fæistir Islendingar vita, aS á meS-
a! Hindúa og KínveTja eru há-
mentafcir hugjsjónamenn, seim
standa engum aS baki, en flestum
framar. Eg hlustaSi á 'fyrirlestra
s, I. sumar, sem háldriir Voru af
hámentuSum Ameríkumanni, senr
hafSi veriS mörg ár í Klína. Hann
®ynd’i og sannaSi meS mörgum
dæmum aS heimspeki og Vísindai
íannsokriir K.inverja í suimum
gréinum voru llengra á veg komn-
ar fyrir mörgum öldum þar en
slíkar rannsóknir eru enn á meSal
vesturlanda þjóSa. ÞaS þarf ekki
aS fara langt í burtu frá Islandi
til þess aS sannlfærast um þekk-
ingarletysi — jafnvel1 mentaSra
manna a ísllandi og íslendingum. ’*
Eitt aSalh'Iutverk þessarar
þjóSmyndunarsýningar er aS
gefa hinuim mörgu fjarlægu þjóS-
fl'okku'm tækifæri (til aS kynnast.
ÁSur en eg enda þessar línur,
reyni eg aS geria grein fyrir þeim
áhri'fum sem sýningin hafSi á mig.
Tvent var þaS aSallega sem
flestir þeir þjóSflokkar sem þátt
tóku í sýningunni, IögSu mesta á-
herzlu á aS sýna. Sögu og mál-
verk — mrilverk í sögu og sögu
í málverkum. Allir keptust viS
aS gra'fa upp úr djúpinu' afreicís-
verk forifeSranna. “Hin mæra dís
sem býr lí dimmu djúpi og svífur
yfir fyrri alda grund,” var þar al-
staSar nálæg.
Bardrigi sýnist liSinn leiftra
draumur,
Ljómar sem glaastar unnir hjörfa
flóS,
MeS heJgri rún frá ‘himna gullnum
isal,
Hrekur þú reyk er jarSartímann
ifól.”
Eru allir búnir aS gleyma Griön-
dal?
Þetta er útúrdúr, heyri eg aS
einhver segir. — Getur þaS vel
satt veriS, en þaS verSur hver aS
tjaldia því sem 'til er. Eg kánn
ekki orSa betri aSferS til þess aS