Heimskringla - 01.02.1922, Blaðsíða 7

WINNI'PEiG, 1. FEBRÚAR 192i
i i c. i M s K )< ' N <i L A.
7. í» L ADS I F>A.
* M-l —
The Oominion
Bank
HORNl NOTRB l»«H í*®-
tHEUANKB BT.
Höfuístóll, uppb...I 6,000 000
Varasjóður ........I 7,700,000
AUar eignir, yfir..$120,000,000
Sérsfcakt athygll veitt
uin kairpmann* og Teral«naT#É-
aga.
SpsrisjóSsdeilíUH.
Vextir nf innstœðufé greiddir
jafn háii og annarsstaðar við-
g^ngsk
rnflSEa i
P. B. TUCKER, Rá&maW
raö var'Oar rn.nsta, Itive Knieg
v.nna (þún er, sé Ifoún 'bara unnin á
je/í ta bátt. Ðf þiú snýrí 'pér a?5
henni semi sniillinguT, sn eídki ein.
göngu sem bandiíSnaðarmafSur —
meS ólgandi fjöri og álhuga þeiim
e.r a'lt upip'svelgir, mun leicSinida-
t.ífinning sú, ®em jþú df til yÍM' áS-
ur varst var viS, dkki Iframar ó-
náSa (þig. Sé verlciS unniS j rétt-
um anda, verSiur :þú meistari(
þrátt ifyrir, aS þaS sem þú gerir,
virSist ‘fremur lítilfjörílegt; en ihins
vegar verSur jyú Ibara vesaell íhand
iSnaSamaSur, þó þú sitjir býsna
hátt í sessinuro.
bARNAQULL.
ÞÓRA OG ÁLFARWIR.
Áramóta-eef in l ý r.
NiSurlag.
“ViS komum ftiéma meS ný-
ársgjölf t3! þín,” sagSi hann og
benti á .kidtil, er hinir báru.
Þóra sá strax, aS þar var 'kom- i
inn isami kisti'Minn sem i fyrra, og
hún þóttist 'vita, aS í honuim
Óajálfnátt verSum vér varir viS ' vera yg hama og
yfdbuxSi vora og manndáS, þcg. | ..,Nei> nei|- hrópaSi bún,
Löngun til vinnu.
eftír O. Swett Marden
(P. SigurSsson, þýddi.
------ ! _ i
þaS má vel daema lyndiseinkun
mannsins dftir starfsaSferS þeirri,
er hann notar viS verk sitt. Ef
hann gengur aS því meS ólundar- ^
svip, eins og þraell undix dkiS, ef
eins og þrae’ll undir okiS, er á-1
huginn ifyrÍT því og kaeileikinn til
vinnunnar ekki getuT orsakaS því
aS hún verSui sönn ánaegja í staS
inn fyrir eintáin leiSindi, já, svo
mun bamn aldrei nú neinum fyilsta
bakk í 'lífinu.,
ASferS sú, ei maSurinn notar
er hann gengur aS vinnu sinni, á-
kveSiur hve fullkomlega verkiS
verSur unniS og hvaSa alhrif þaS
hefir lá luniderni mannsins. ÞaS |
sem maSurinn vinnur, er partur af
honuim sjíálfuím. VeikiS er eins-
konar spegili eSlisfars hans.Vinna
vlor er mynd aif hugsjónum vor- j
um og virSrngargimi; þessvegna
gefcur miaSur hiklaust daemt mann
inn dftií vinnu hátiS.
Enginn getur boriS virSingu
fyriir sjájflSim sér eSa haft þá miklu
trú lá sijáifum sér, sem nauSsyn-
ieg er fyrir þann sem sækja víll
fraim til fullko'mnunar, eif hann
gengur aS vinnu sdnni meS o-
gleSi. Enginn maSur getur lagt
fram sitt bezta,* df honum finst,
aS þaS, sem hann vinnpr viS sé
leiSinlegt.
Faestar mianneskjur bera nægi-
lega virSingu 'fyrir vinnunni; hún
ei alf flestum skoSuS sem óþægi-
leg nauSsyn af því nú menn einu
sinni þurifa aS vera til og halfa
fæSi og klæSi og þak yfir höfuS
sér — í staS þess aS skwSa hana
sem ihiS mikla þnoiskameSal mann
kynsinis. Menn sjá dkki ihiS guS-
dómiega í þessu aS vera neyddur
trl aS þroska ®ig, aS beita ölllum
rrrættii í barátturrhi um aS full-
nægja virSingargirnd sinni, til aS
sigra alt sem ®tendur í veginum
fyrir hamingju þeirra. Vinnan er
þeim eintóm IteiSinidi — bara ó-
mriflýjanlleg þjáning. Þeir sjá ekki
aS hver sá^ er sigrar og sækir á-
fra'm verSur stimiplaSur merki
tignarmannsins. 'Enginn mun halfa
gadfuna meS sér, sem kvartar og
klagar .og alfsakar gerSir sfínar.
ÞaS ier veikíeiíka merki.
Þú m'átt dkki l'áta eftir sjálf-
um þér aS gera neitt sem þér leiS-
ist. iEkkert er meir siSspillandi.
Sértu neydidur tJl aS háfast eitt-
hvaS aS, sem ekk'i er þér geS-
fdlt, [þá reynidu aS finna eitthvaS
akemtflegt og lærdómsríkt í því.
ÞaS eina, ®em um er aS ræSa, er
betta, mieS hvaSa lunderni viS
göngumi aS vinnunni. HiS rétta
hugarlástand megnar aS gera
hvaSa nauSsynlegt verk sem er
sEemtilegt, eSa aS minsta ko&ti
mentandL
Sér þú orSinn leiSur á starfi
þínu, þá mun hverskyn® uppreiist-
aihugsun, hverslkyns viSlbjóSistil-
finning umvefja þig á þann hátt,
aS þú .skapar þér umhverfi og
andrúmslöft þaS, þar sem ekkert
m'un 'lánast þér. S^gulmagn þaS. I
er veitir þér gæfu, verSur aS
höndlast meS jákvæSis og bjart-
výnis mætti.
ar vér skoSunn vinnu voTa sam-
eg
vi'l ekki kornin. Eg vil aldrei
kvæmt verSlei'k hennar. ÞaS er framar fá a8 ^ hvaS sagt er
ekki til svo lítiS atriSi, sem ekki
snertir viS bbli eSa blessun mann
um mig á bak!”
“Sjáum tii!” sagSi GrænKijóIi
í ifyrra elkki veitt þér þá gleSi sem
þú væntir. En vertu nú róleg,
Þóra. 1 fyrra réS eg þér frá því
aS gera þig ósýnilega, en nú ræS
eg þér fastlega tfl þess. Reyndu
kornin aftur, rýjan rriín, og þú
miunt ekki sjá eftir því.“
“Já, gerSu þaS bara í þetta
sinn-” sögSu allir hinir álfarnir. |
Þóra var lá báSum áttum.
“Nú íæt eg kornin i skóna
þína,” sagSi Grænkjóll. “Þau
hafa huIiSsafl til sólarlags á moTg-
anna, þegar um vinnuna er aS og kiinkaSi koiUi. “t>á he'fir gjöfin
ræoa.
MeS vinnu þinni reisir þú sjál'f-
um þér minnisvarSa. Og þú ræS-
ur þá sjiáifur hvort hann verSur
fallegur eSa ljótur, tignarlegur
eSa auSvirSileigur.
Hvert Ibréf sem þú skrlfar, hver
verzlun sem Iþú gerir, hvert crS
sem líSur þér alf munni, a'llar hugs
anii' þínar og gerSir eru meitlis-
för, sem annaShvort Ifegra eSa
skemma þennan minnisvarSa.
Þegar þú bara ásetur þér, aS
beita öllum þínum kröftum, mun un’ en v3jir þú verSa sýnileg fyr(
alt hepnast þér, og Iþú munt vera þalíftu ekki annaS en aS fleygja
viss um aS komast áfram. Ef þú beim ur skónum.
lærir dklki 'leyndardóm þann, aS 'Klukkan sló ditt, — álfarnir
ganga aS vinnu þinni meS líf og Eurfu og Þóra isafnaSi vært.
sál, muntu hvergi koimast nditt. I Þegar hún 'váknaSi morguninn
Ógadfan er sú, aS vér manneákj eftir’ fór hÚn 9trax aS lhug9t um
urnar komust svo auSveldlega ' frækornin' — Atti hun aS reyna
inn í fótmyilu hversdagdlífsins og halu afbur’ eða átti hún aS kasta;
vinnum vinnu vora bara ósjállf-j ^eim hurt^ ’ • ■ » 'i SF: i'J ,
rátt sem vél, sneiddir allri vinnu- ^ Gaman væri- ef h,un fen8» nu
löngun og án nokkurs ákveSins aS heyra eitthvaS *°tt um sigi
takmarks. Vér lærum ekki Tist þá, I Hun afréS aS ,fara aS ra»um
aS lifa ifyrir þroska lundernisins i alfanna sÍá svo lkvaS v«r»a
og þróun isálarinnar. Vér hugsum
ekki hátt um oss sjállfa, þegar vér
erum ekki niSursökkin í vinnu
vora, og vér gerum vort ítrasta.
LegSu af staS út í lí.fiS meS
þeirri 'HljóSu ákvörSun, er þú ger
ir meS sjálfum þér, aS umfram
vildi.
Þegar hún kom niSur í borS-
stofuna, voru bömin og móSir
þeirra sezt viS borSiS.
Á þeim stól sem Þóru var ætl-
aSur, stóS lítil og lagleg sefkarfa.
Um baíldiS á henni var vafiS

ÞAKKARAVARP
alt viljir þú vera sanr.ur maSur, rauSum silkiböndum og hún var
aS vinna þín slkuli vera myndin af
þvií stærsta og bezta í þér, aS þú
megir dkki viS því aS vanvirSa
þig eSa spílla sjiálfum þér meS
því aS eySíleggja vinnu þína.”
“Bf þú ert óiánægSur meS
stöSu þiína,' þá kvartaSu ekki viS
neinn, og sízt af öllu viS ýfir-
mann þinn. Sta'ttu vel í stöSu
þinni( betur en nokkur hefir áSur
gert. Ræktu slkyld'u þína yfir-
gnaafanlega vdl. Ger þig haafari
fyrir verkiS. Sýndu aS þú séfls
SíSastliSiS suimar og haust var
eg veikur og ifrá vinnu á tvo mán-
uSi. Einnig varS þá og elzta barn
okkar velkt, og siíSar tvö af börn- 1
um okkar, og urSu þar af lleiS-
andi heknilislástæSur okikar mjög {
bágar, þar sem hey voru óhirt og
akrar óslegnir og alt lá undir
skemdum; en þlá hlupu nágrann- |
full nf ávöxtum, sykri og »æla.
brauSi.
Aiilir lifcu eftirvæntingarauguni
til dyranna.
'Fer .ekki Þóra aS korna?”
spurSi Kari.
“1/eriS ekki svona óiþolinimóS,
börnin mín,” sagSi móSirin.
“Þóra getur ekki veriS alstaSar.”
“Mig langar svo míkiS til aS
sjá gleSisvipinn lá andlitinu á
henmi, þegar ihún sér körlfuna. Eg
hefi 'fléttaS hana sjálfur. Fyrst
aetlaSi eg aS gefa Ihenni hana á
jólunum, en eg gat dkki lokiS viS
aS ibúa hana til ífyrir þann tíma,
a’f því aS eg hafSi þá svo mikiS
aS læra; en í gær var hún al'búin.
— Effiísa vafSi rauSu böndunum
um haldiS á henni og k°kurnar
eru frá olkkur öilum. Eg held þaS
glaSni y’fir henni þegar ihún sér
þetta. Hún er alt af svo falleg
þegar hún hlær. Hann Pétur son- ]
ur hans nábúa okkar sagSi í gaer. I
aS systir sín væri 'bezta sfcúlkan í
bænum, en þaS er ekki satt, —
i
Þóra er miklu 'betri. Er hún þaS
ékki?”
"Jú, þaS er hún vissúlega. —
MaSur getur leikiS sér viS hana
eins og — ein's og — dreng!"
ÞaS var Hans( sem kom meS
þessa heppílegu samlíkingu.
‘Þóra verSur aS fara aS koma,’
sagSi María litla; nú var hún orS-
in nær því altalandi.
“Eg sk^J hlaupa upp á 'lioift og
sækja hana,” sagSi Elísa.
Nú hafSi Þóra heyrt nóg.
Hún 'fór fram ifyrir hurSina,
fleygSi kornunum úr sikónum, og
horfSi á reykinn, sem leiS upp í
lo'ftiS þar sem kornin komu niS-
ur. Svo fór hún inn aftur.
“GleSi'legt nýtár!” sagSi hún
þegar hún kom inn í stofuna.
“GleSilegt nýár!" kvaS viS frá
öTlum, er inni voru, og María lit'la
h'ljóp tfl Þóru( 'lagSi hendumar
NV TOÚIXXFUÐ |
ANNA; Elisku Jói minn, ó, i
hvaS mér þýkir vænt ulm aS geta
'liSiS meS þér og tdkiS þátt í öll-
um þíníum raunulm.
JÖI: Kæra Anna mín( en eg
hefi engar raunir.
ANNA: Eg veit þaS, þú hefir
engar núna; ekki 'fyrr en viS erum
gift.
JÓI: Vertu sæl, Anna.
upp um hálsinn á henni og kysti
hana.
Karl afihenti niú Þóru kóifuna,
meS öllu því sem í 'henni var, og
Elísa tólk þaS skýrt ifram, aS
rauSu iböndrn væru frá sér.
Þóra þakkaSi þeim öllurn inni-
lega tfyrir gjö'fina.
Þetta varS ánægjuiegur og
indæll nýársdagur.
Þegar Þóra var aS 'festa sveifn-
inn um kvöldiS, var bariS hægt
á gluggann hennar.
ÞaS var Grænkjóll."
Þóra klæddi sig, fór út aö
gTugganum og lopnaSi hann g'lóS
í bragSi.
Nú, nú," sagSi GrænlkjóII um
leiS og hann stökk inn lá góIfiS tO
hennar; “fór nú ékki alt vél Þóra
litTa?”
Jú, ágætlega, — yndislega.—
Nú er eg ?vo hjartanlega glöS og
ánægS af því sem eg hefi heyrt í
dag. Eg þakka iþér kærtlega fyrÍT
gjöfiina þína, Grænkjóll minn.”
“ÞaS er gott.” sagSi hann; “og
greiSinn, sem .þú gerSir mér í
fyrra er nú aS fuTTu borgaSur. Þá
hafSir þú enga gleSi af gjöf minni
en alt er gott þegar endirmn er
góSur. GleSiilegt nýár, Þóra
litla!”
Kluldkan sfe eitt — og álfiurinn
hvartf.
—Fanney—
MánuSirnir.
1 Eyrarsikólanum voru 20 börn,
og þau eignuSust ö'll um jólin af-
mladli daga'bækur( og komu meS
þ'ær í skólann éftir nrýáriS1, og
byrjuSu áþví aS segja hvert öSru
afmælisdaginn sinn, og skrifa alla
fæSingardagan inn í baékurnar.
Kennarinn fékk svio- aS sjá
bækurnar hjlá þeim, og las upp
fæSiiingardagana inn í bækurnar.
uS. Þetta var þó skrítiS, flest
taedd í fobrúar; þá áttu 4 börnin
fæSmgardag. — Og því var þaS
skrítiS ?
Og upp úr þessu fóru bömin aS
hafa yfir mánuSána, og þau voru
ekki öll viss í röSlinni, en óll
mur.-du bömin etftir veSrinu á af-
mælilsdagmn sinn, og hvernig þá
var út aS líta, hvort þá var \ etur
eSa su.uai.
'Halli ’litli sonur hans séra Jóns
kunni vísuna:
Ap- jún- sept- nóv- þrjtíu hver,
einn til hinir'kjósa sér;
febrúar tvenna fjórtán ber,
frekar einni þá hílaupár er.
T0 alilra hamingju átti enginn
sem þau þektu afmæliS sitt á
hTaupársdaginn, og þaS var held-
ur ekki skemtilegt.
SíSan spurSi kennarinn börn-
ín hvort þau þéktu mánann, og
stóS á srvarinu. lEn þegar kennar-
inn fór aS syngja:
“Máninn hátt á himnt skín,”
tóku þau öll 'undir,' og könnuS-uat
viS. Tung'liS haifSi veriS fult á
gamlárskvöl'd, og kennarinn tók
upp hjá sér almanak, og sýndi
þeim muninn á tunglmánuSi og
almanakamánuSi, og þá lærSu
þau vísuna: -
Tólif eru’ á lári tunglin greiS,
til ber aS þrettán renni;;
só'lin gengur ána leiS,
svo sem guS bauS henni.
Seinast bar kennarinn upp fyrir
þeim þessa gátu:
Hver er sú eik sem hefir hundr-
aS greinar, oig á hverri grein tólf
kvisti, og á hverjum kviati fjögur
hreiSiur, og í hverju hreiSri sjö
unga, sem ibera sitt nafniS hver?
| ----------o----------
VinnumaSur og vinnukona.
“Beta,” hvíslaSi’ hann er þaiu
sátu saman út viS 'fijósiS rétt hja
svínastíunni. Ó, hvaS þaS verS-
ur yndæltl Bara hugsaSu tíl þess,
Beta, þegar viS erum gift; þá get-
um viS sjá'llf eignast svín.’
“GóSi Jón minn." sagSi hún,
‘Thvers vegna œtti eg aS hugsa uim
aS eignast svín? Eg hefi nóg af
þeim þegar eg er gift.”
Skuggar og Skin
Eftir Etkel Hskkle.
Þýdd af S. M. Lm(.
470 blaSsíJur af spcuaidi lesmáb
Yer $1 ÍK)
THE VIKING PRESS, LTD.
verSugur einhvers langtum bétra. 1 ar okkar nær og f jær undir bagga
Lát óák (þlína í Ijósi á þennan hátt meS okkur og veittu okkur hina
svo berlega sem þú vil't, því þaS drengflegustu hjálp bæSi meS
er sú einasta aSferS sem borgar
sig.-------”
Syngdu víS vinnuna.
“Vér segjuim meS Carlyle, ‘Ó,
látiS oss haifa þann mann, sem
syngur meSan Ihann vinnur. Hann
vinnur meira, vinnur betur, end-
ist betur. MaSur verSur varla
var ViS þreytu, er maSur gengur
(neS hljóSfæraslætti. Menn 9egja
aS jáfnvél sjörnurnar myndi fag-
urt samræimi, er þær hreyfa sig í
geiminum. Máttur sá, ér létt lund
og gleSi gefur( er undursamleg-
ur, iog þoTgæSi þaS er hann fiær
veitt er ómótmlaélanlegt.
IÞaS er góSs viti," segir annar
höfunduir, þe.gar konumar syngja Fjarski er dýrt aS flækjast meS
yfir rjukandi pottinum eSa sauma j kút,
körfunni, þegar sópurinn gengur, fimm da'Ii er keyrsla á nótt sem
vinnu og peningagjöfum og Ihjálþ-
seimi á allan hátt. Fyrir þetta
þökkum viS' þeim áf hjarta og
biSjum góSan guS aS launa þeim
og blessa alla starfsemi þeirra í
komandi tíS, og munum viS ætíS
minnast meS hrærSu hjarta veL
vild þeirra tiil okkar á tímum neyS
arinnar.
VíSir P. O. ! 8. janúar 1922
Ármann Magnússon
. ÁsgerSur Magnússon
BENDING
Eftir aS htifa lesiS v ísiu S f*.
í Hkr. nýlega.
degi.
Og "hættuspil aS héfja aS vörum
stút”.
eins og éftir iöfnu hljóSfálli, og
rykþuilkunini er sveiflaS í “takt”
viS Ifjömgt lag. Vér getum veriS
viss um, aS dískar og föt verSa heimabruggiS variega menn
betur gljáandi, og aS fæing, ræst- 1 leigi.
un og fataviSgerSir verSur öll mik |
iS viSunanTegri viS undirspil Bezt er aS vélta burtu flösku og
söngvanna. FaSirinn brosir, er | «tút
hann heyrir dóttir sína syngja viS böl sem auka lím allar heimsins
vinnuna, hiS þreytta anidllt móS- | leiSir,
urinnar verSur hýrara viS hljóm-. Þvlí bmggararnir búa þau nú út,
inn. BræSur og sýstur smitast ef ( meS banvænt igutl sem veikir
til vJIl óaifvitandi alf hennar glaSa
lunidernii.”
ifólk og deySir.
G. H. H.
Vilhjálmur Stefánsson.
Nú þekkist iþú í hópi þeirra háu
og hlaust aS voruum byr í öIT þín skaut.
Þú hreykir upp og Tyiftir þessum láu
Lagámönnuim sem urSu a þinni braut.
Þú varaSist þaS aS vOla áf þefim trúna
og varaSir þá viS menningunni nuna.
Því þú, sem hiefir heimsífræigS þlína blotiS
í hríSarlbil, um norSurskautalönd,
á menmngunnii báta þína brotiS(
en bjargast sjálfur ýfir þeissl strönd,
veizt kannöke bezt, aS kált er hennar hjarta
og Ikaldaija en jölkullskaufciS bjarta.
Úr dómarabókum.
Ennþá eru dæmdir refsidómar
dygSalaust bara elftir líkum
þeim, er óvild sinni samtíS rómar
sigur-Idædducm otft í lygaJfllíkum.
Nú þarf elkkert syndleysi aS sanna
sök á hendux kærSra olans manna.
Keyptir lögmenn keppa aS þeim skerjum
królkaleiS aS finna sök á þessum
ólánsmiönnum, sem aS eiga i erjulm
óvitans, í sérgæSinga pressum.
Þair eru hlaSnir mjúkum maSk aS beitum
máka króik á snauSra manna reitum.
Jak. Jónsson
Tauge-
veiklun’
lœknar

08MILES
NERVINE
Bf fcú þjá-ist af
taugaveiklun á
eþin efcur annan
hátt, þá reyndu
Dr. Mllea Nervlne
ÞaB er þraut-
reynt taugametial
sem œtiti hefir
geflst vel. Allir
sem þekkja þati
gefa því beztu
metimælt. Sama
munt þú gera. er
þú heflr reynt
þati.
FaSu þér f'«'ku
hjá lyfsaiatvim
undirelns. þa« er
engtn ástætia ats
litia lengur.
I