Heimskringla - 01.03.1922, Blaðsíða 7

WINNIP^G, I. MARZ, 1922
IIEIMSKRING.A.
7. B L A Ð S II) A.
77ie Domlnion
Bank
HOKNI NOT'ltl! BAMB A»E. OO
SHEIIBROOKE 9T.
Höfuístóll, uppb...$ 6,000 000
Varasjóöur ........9 7,700,000
Allar eignir, yfir.$120,000,000
Sératakt athygli veitt viðskift-
um kaupmanna og verzlunarM-
aga.
SparisjóSsdeildin.
Vextir a£ innstæðufé greiddir
jafn háir og annarsstaðar við-
g’C'ngst
rHOHE A 0253.
P. B. TUCKER, RácSsmaður
Bréf.
Keera Heimsikringílu: —Viltu
gera sv<o vel og iflytja eftirfarandi
línur v>iS tækifæri^ Eg skál ekki
bera á móti ,því, að þaer géli að
ýmsiu leiyti VjrotiS bág við skoöanir
þúnar. En eg vonast samt eftir að
sjá íþær á prenti. Eg hefi þóst
verða var við íþað, að ritstjóm
blaðsins sé nú í höncfum þeirra
sem skoðanafyrelsi unna. Og
mér er ánægja að vita það. Mér
hefir læífinlega þótt vænt um
frelsis-anda íslenzku Iþjóðarinnar.
Eg hefi ávalt skoðað hann eitt af
iþví sem j því felíst að vera sannur
íslendingur. Munið ekkii vísuna
“kóngsþrælar ísilenzkir aldregi
voru”? Og vantar mikið í sa~n-
ræmið milli íslendinganna og Is-
'lands, landsins sjálfs, íþegar mað-
ur minnist myndarinnar, sem
skáfdið bregður upp af því í VÍs-
unni: Og aldrei, aldrei bindi þig
bönd, nema iblálfjötur ægis, við
klettótta strönd.
Héðan úr 'bygðinni er fátt að
frétta. Mönnum lfður Ihér yfirleit
vel. Að vísu Ihelfir peningakrepp-
an verið hér tilfinnanleg sem brin-
arsstaðar. Samt vonar maður að
vel rætist úr því og að við hér,
sem annarsstaðar fáum riftur að
sjá iþá góðu tu’ma. sem hér voru
áður en h.eimurinn kastaði vitinu
og steypti sér út í stríðið mikla;
gerði í ednu orði sagt, eins og
"fjandinn fyrir honuon diktaði,”
eins og þar stendur. Útibú frá
Royal Bank of Canada hefir verið
sett hér á 'fót. Það væri gott og
blessað, ef “ábúð og aftékja”
staðanna” hér þarf slíkras tofn-
ana við. Þvf beztir eru þeir sjiálf-
um sér ennþá bankagreyin og ef
satt ákal segja finst mér hjálpin
®em þeir veita okkur bændum o*ft-
ast vera of dýru verði keypt fyrir
okkur. Sama má segja um aðrar
lánstioifnanir og jafnvel sveitalán-
in (oklkar. Rentur eru sVo háar af
'lánunum °g tryggingar ákvæðin
svo ihörð, að það verður þegar
öllu er á botninn hvoilift, ágætis
hnapplhelda um fiætur bóndans.
En eg er nú svo gamaldags í mér,
að eg er ekkert hrifinn af þvíí að
Ihoppa í halfti, hvorki efnalega,
stjórnarfarsllega né trúarlega. Eða
því ætti annað að fjötra þessa
jþjóð, þetta land, en bHáfjötur æg-
is, ef eg má viðhafa þá likh.gu.
Það getur verið að þið kallið
þetta íslenzka þröngsýni. Vér höf
um heyrt stundum á hana minst,
af þeim sem "eysandi uður” al-
heims-ihrokans og menningarinn-
ar heifir borið í iburt frá fslenzkri
strönd í andlegum skilningi. Mér
fyrir mitt íleyti finst að sumir Is-
lendingar hér standi riokkuð djúpt
í því syndalflóði. En það má vera,
að mér glepjist þar sýn. Sé of
gamaldags.
En þetta átti, Heimskringla sæl,
ekki að vera fréttabréf héðan. Til-
efnið að eg skrifa þessar línur er
það, að mig langaði að segja fá-
ein or um sérstök miálefni, er ný-
lega Ihalfa drepið öðrum fremur á
dyr hugans.
Eg helfi stundum öfundað ykkur
Winnipegbúa af tækifærunum sem
þið hafið til að beita»ykkur fyrir
í félagsmálum vorum Islendinga.
Þið sitjið þar svo margir í éinni
þyrpingu og eigið ihægt með að
taka höndum saman. Það er eitt-
hvað ólfkt og fyrir okkur hér sem
húkum á sinni þúfunni ihver og sVo
langt er á milli, að við heyrum
ekki óminn hver áf annars orð-
um hversu sem okkur langaði til
mælast á málunri.
Þegar eg Ihefi ikomið því við
eða hefi verið staddur í Winnipsg
þegar þið íslendingarnir hafið
með höndum haft eitthvað félags-
lega, sem alíslenzkt hefir verið,
hefir ekki þuilft að segja mér tvisv
ar, að sækja þá samlfundi. Eg var j
stddur í W'innipeg þegar konungis-
, |hans sendi ihann í búð til að sækja
Koman t: 1 Isilands var sýnd. Miikla I , Tr . .
unun hafði eg af að sjá, þó ekki
væri nema mynd, af ýmsum stöð-
um h-eima. Það var þjóðræknis-
samkioma, þó ekki væri ‘hún hald
BARNAQULL.
Eitt brauð.
Hans litli var 8 ára. Mamma
brauð. Hans litli hoppaði eftir
gangtröðinni; æskan og fjörið
þault í blóðinu. Hann var glaður
•I og brosandi. Alt var bjart og skín-
in"af félagrþvíTr bT'þlð nafn. í andi f au^um hanS‘ S°rgin hafSi
i , ekki heimsótt hann enn, og þess-
Ug það eiga samkomur okkar / , ,
x I vegna hugsaði hann ekkert um
ao vera
Ennfremur var eg staddur í !hana: vissi ,saf,aS fgja ehki aS
Winnipeg um það leyti er ársþing væri til. Hans keypti brauð
þjóðriaéknklfélagsins var haldð.
I ið og lagði af stað Iheimleiðis jafn
Þar hélt maður ræðu er mig hafði i glaSur °g hann ÍÓr af staS’ Þegar
löngum langað tiií að hlýða á. Það j hann halfSl skamt lfariS’ sér hann
var forseti Þjóðræknisfélagsins, i koma á mótl sér mann- Wan fyr
séra Jónas A. Sigurðsson. Eg 1 lr 'hærUm og bogmn > bakl.: studdi
hlakkaði til að hlýða áhann og hann sig vlS Ötaf og var fátækleSa
heyra hantf ílytja erimdi um Þjóð- j huinn' GleSin 'hvarif af andliti
rr v 1 Hansar, en aumkunartilfinning úr
ræiKmsmal. Eg var viss um ao .... . . . ,s
hann heifði eld andans og orðaval
j nóg ti’l þess að gera þessa stund
sem íslenzkunni var helguð skemti
lega.’Og það gerði hann að mörgu
leyti. en samt dkki öllllu.
, Eg hefi orðið þess áskynja áð-
ur, að almiennir jslenzkir sam-
fundir hjá oss eiga ibágt með að
losa sig við sérmálakenjar þeirra
sem áþeim taka Ipátt. Það -er rif-
ist svo um sérmálin, bæði af ykk-
ur-blaðamönnum og ðrum að mér
djúpi sálar hans kom í staðinn.
Hann hægði gönguna, io-g var að
brjóta Iheilann um það, hvers-
vegna þessi maður ætti svona
bágt, log hvað hann langaði til að
geta hljálpað öllum sem að bágt
ættu, og hvað hann skýldi hjálpa
öllum sem hann næði til þegar
hann væri orðinn stór, Þegarhann
mætti gamlla manninum, stanzaði
ha'nn og virti hann ifyrir sér í
barnslegri einfeldni. Gamli mað-
að minsta kosti þykir það úr hófi | urinn hei!saði ^"um. Góðann
keyra. Af hverju? Af því að eg í da^lnn d>-engur mmn.
er svo hræddur um að þið drekk- ! ‘ GóSan daginn’ áttu ósköP
ið aðal-mállum vorum íslendinga
hér í sérmála-stappinu.
f sarr.lbandi við Þjóðræknis-
máliið, er það að segja, að slíkt
ætti ekki að eiga sér stað. En eigi
að síður fanst mér efnið í ræðu
séra Jónasar A. Sigurðssonar
minna óþarlflega á kantara-kápur
prestanna, sem auðvitað getur ver
ið nauðsynlegt fyrir þá að íklæð-
ast við þeirra embættisverk (
kirkjunum en sem hlýðir ekki þeg
ar um málefni allra Islendinga er
bágt ? ”
“Já, eg á bágt. Ellin hefir sett
sitt mark á mig.”
“Get eg ekki hjálpað þér? Eg
skal leiða þig heim og styðja þig.
Eg er stór og sterkur,” og Hans
rétti úr sérT svo hann yrði enn
stærri.
“Heifir þú verið í skóla í dag?"
spurði gamli maðurinn.
“Já, eg var í skólanum.og hafði
ált rétt, og kennarinn sagði að eg
væri góður drengur.”
iHan,s sá að garnii maðurinn
rendi augunum eiftlir brauðinu.
"Ertu svangur? spurði Hans.
“Eg skal gefa iþér þetta brauð.
Mamma verður ekkert vond við
mig; hún segir að eg eigi að
hjálpa þeim sem bágt eiga. Eg
ætla líka að hjálpa ósköp mikið
þegar ég er orðinn stór."
”Er mamma þín rfk?’ spurði
gamli maðurinn,
“Nei, Ihún er fátæk, og við
systkinin eruim þrjú, og eg er elzt-
ur; en eg fer bráðum að vinna og
þlá þarlf mamma ek'ki að vinna
eins mikið."
"Hvar er pabbi þinn?”
“Pabbi minn er dáinn. Hann
slasaðist við járnibrauitina og dó
af því.” Glitrandi tár glóðu í
augum liitla drengsins.
"Eg er svangur,” taultaði gamli
maðurinn hálíf hátt. Hans lét
brauðið undir handlegg mannsins
og sagði; ‘ Þetta brauð er vel-
komið til þín. Ef mamma á enga
peninga, þá getum við verið
brauðlaus til morguns. Þakka þér
fyrir. góða barn, en hvað heitir
þú og hvar áttu heiima?”
Hans Ainason, 745 Brjláns-
stræti.”
“Hans Árnason, 745 Brjáns-
stræti,” tautaði gamli maðurinn.
"Þakka þér kærlega fyrir brauð-
ið, og breyttu ætíð eins og þú
hefir gert í dag.”
Hanshljóp í einum spretti hejm
og inn í eldhús til mömmu sinnar
Hvað átti hann nú að segja?
Móðir ihans leit við er hann
klom inn. "Hvar er brauðið?”
"Eg helfi ekkert brauð. mamma
mfn," sagði hann, og svo sagði
hann Ihenni alt samltál sitt við
gamla manninn.
Mamma hans þagði stundar»
korn; svo gekk hún til hans og
kraup niður 'fyrir if/raman hann,
lagði hendurnar um háls hans og
kysti hann og seigði:
Er þetta satt elsku drengurinn
minn ? ”
“Já, élaku mamrna, það er satt.
Eg mátti itil með að ihjálpa hon-
um, hann atti svo bágt, og þú hef-
*r oft sagt að maður ætti að
hjálpa þeim sem eiga bágt,. ef
menn geta það."
“Hlauptu nú áftur út í búð og
sæiktu annað brauð. En gefðu
það nú ekki aftur { burtu,” sagði
hún og leit brfosandi í andlit
drengsins sem liómaði af gleði.
og með það sama var HanS litli
horlfinn út úr húsinu.
Nokkrum dögum seinna, þegar
Hans kom heim af skólanum,
sýndi móðir hans honum bréf sem
hún hafði fengið, og 50 dala á--
vísan, Þetta bréf er frá gamla
manninum, sem þú gáfst brauðið,
og sestu nú niður, og eg ætla að
lesa það fyrir þig.
"Kæra frú:—Eg sem skrifa
þessar Gínur, er sami maðurlinn
sem sonur þinn gaf brauðið fyrir
ifáum dögum síðan. Eg var hvorki
hrumur né svangur, en eg var í
dularbúningi að ganga um bæinn
til að leiita að ungum pilti eða
dreng, þar sem sannleikurinn,
kærleikurinn og sakleysið réði
bæði hugsunum, orðum og gjörð-
um, og eg fann drenginn. Eg fann
son þinn, og sú móðir, sem þann-
ig getur alið upp börn sín, er gim
steinn mannfélagsins, er sendir
geisla mannkærleikans sem frjóg-
andi dögg yfir hinn hróstuga ak-
ur mannlí'fsins. Og eg óska þes3
og bið, að allar mæður ælu börn
sfn upp sem þú hafir gert. Ávísun
sú sem fylgir þessu bréfi, er beðið
| um að þegin verði sem. lítil hjálp
fyrir munaðarlausa ekkju til að
ala upp þrjú föðurlaus börn, og
að hún megi borgast þér fram-
vegis mánaðarlega. Einnig bið eg
þess að mega styíkja Hans tiil að
verða góður og vel mentaður
maður,"
“En mamma, hversvegna gefur
hann okkur svona mikið,” spurði
Hans, Móðir hans kysti hann og
sagði: “Það eru laun mannkær-
leikans, elsku drengurinn minn.”
Aug. Einafsson
við sjáum sólina rísa upp í austri,
vekur það lotningu hjá okkur.
Það er okkur einfeldningunum á
við bæn. Þar eru engar kreddur,
engin játningarrit, ekkert sem
bindur. Tilfinningin er óþvinguð.
Hugurinn Ieitar upp á við. Að þvf
að ræða, sem auðvitað eru ekki; háa, göluga og stóra. Það verður
allir alf sama sauðahúsi, ihvorki trú I sólarupprás í huganum, Það gerir
arlega né í ö,þrum skilningi nema I mennina ein'læga, sanna og meiri.
iernislegum ætti engum að En því þá að vera að setja oss í
vera ljósara en forseta Þjóðrækn-
umgjörð trúarlega í tíma og ó-
isfélagsins. Að vísu skal eg játa | tíma ?
það, að mér findisít bezt að þau
sérmál væru ekki til, en að aillir
íslendingar í þess stað ihefðu einá
og siömu itrú, oig skoðanamunar
gætti minna í veraldlegum málum
einnig; réttara væri ef til vill að
Ekki fæst eg samt um það hér
þó prestarnir "smíði utan um”
trúarhugmyndir manna { kirkjun-
um. Það er hitt sem eg vildi
benda á, að ræður með tilliti til
sérstákrar trúardeildar eru á ó-
um íslendinga. Samein.ingin í þeim
efnum, er olf lítil til þess að það
beri góðan ávöxt, en getur sáð
sundrungarfræi í þjóðræknis-a-k-
urinn. Með öðrum orðum: slepp
um sérmálum vorum er í hlut á
eina stóra sameiginlega málið sem
við fsléridingar eigum — Þjóð-
ræknismálið.
Th. Eyvindsson 4
, Wesitbourne, Man.
segja, að ósk mín væri sú að þvíjhentugum tíma frambornar enn
er trúmlálin snertip að trúin væri1 sem komið er á Þjóðræknisþing-
svo rúm, að *dýpstu strengir herin-
ar næðu itil íhjarta allra íslend-
inga. Að engar kvaðir og engin
ytri bönd væru 'hnapphelda á
hinuim hreinu og dýpstu tilfinning
um utan þau sem væru eðlileg
einis ,og t. d. Míáfjötrar ægis utan
Uim fslanid. En um þetta Iþýðir víst
ekki að tala. Ástæðan er sú Ifyrir
þvf, að hinn frjálsi vilji eintsakl-
ingsins hefir ekki fengið að ráða
og njóte sín í Iþessum sérmálum,
hvorki trúmálum né stjórnmálum.
Þar í er afvega-leiðsla sú sem
bæði prestarnir og blöðin eru
völd að fólgin. En Þjóðræknis-
fálagið má e'kki gera sig sekt um
það sama. Þó að prestarnir vilji
hver mieð sinni' stefnu sínum tota
fram ota, þá verða þeir
um elið og nn í þjóðræknismál-
vort er ldomið, að leysa þá skó af
fótum sér, en ekki hampa kirkju-
legum stefnum, sem 'sumir að-
hyllaist, en aðrir ekki þar. Slíkt
veldur óþarfa sundrungu, sem
hættuleg getur orðið Ifyrir veg
Þjóðræiknisfélagsins.
Sem gestuir á þessu þjóðræknis-
þingi var eg er þessar hugrenn-
ingar mínar vöknuðu. Eg er ekki
að vekja upp deilur um þetta mál
með þessu. Sá getur verið vinur
Ritsmíð bóndans írá
Piney.
Skrattinn fór að skapa mann
skinnlaus köttur varð úr því,
'sanikti Pétur Ihjálpa vann
húðina færði dýrið J.
( Gömul vísa)
Þessi viísa datt mér ósjálféátt í
hug þá er eg hafði lesið fréjtta-
brófið ’frá Piney-bóndanum í Lög-
bergi sam út kom 26. jan. s. I. —
Oft hdfir maður séð lélegt ritverk
niú á dögum, en fátt sem er öllu
illgirnislegar frágengið en einmitt
þetta umtálaða ritsmíði bóndan*
frá Piney.
Jæja, bóndi sæll, jþú byrjar þiitt
fágaða aifkivæmi með því að »egj»
. A , , , að það se orðið svo langt kðan
sem til vamras segir. Ug ykkur j . . „ , ,. , . , •, »v
W7. n . , , . , að nokkuð hafi se«t a prenti heð-
an. Já, og ll'iefðí eflaust vei“ið
mikið betra bæði þfn vegna og
annara að enn lengra hefði liðið
hiéldur en að setja annaðeins leir-
bulllailhnoð á prent og riitsmíði þitt
er, Meira að segja þótt ekkert
Winnipeg vex eflauts ekki í aug-
um eins og mér að I'áta andmæli
ykkar í ljósi hverjir við aðra. Hér
er róin og kyrðin sv*o mikil, að
það hlýtur að vera ólíkt þvf sem
á sér stað hjá ykkur. Má því vera
að mér finnist það trufla mig.
, , -ii . hefði sést á prenti ’héðan fyrri en
sem ekkert genr ykkur t,l. Þegar piney.búinn ;hefSi byrjaS aS
, kvaka í Kringlu aftur, því það
I eitt er þó víst að hann þarf ekki
I neinar liánsfjaðrir til þess að fljúga
rr.eð, en sem er auðsýnilegt að
þú þarft, og ihöfir þuilfað, éf þú
ælltir að koma fjórum orðum rétt-
um niður á blað, hvað þá heldur
helilli ritgerð í fréttabréfsformi.
Eg ætla hér með að taka upp
nckkrar setningar úr þessu ’há-
fleyga ritsmíði þfnu, ekki af því
mér finnist það svo kjarngott
eða á nokkurn hátít fyrirmynd.
heldur þveröfugt. 1 einum stað
I segir þú: ‘ því það er milfíð sáð
, hér ajf törr.du h eyi". Ekki skal mig
I furða Iþótt þú viljir koma fólki í
skilning um það, að gott sé að
vera hér, þar sem að þú getur siáð
tamda heyinu iþínu; jþú þarft ekki
I að sá fraginu, nei, þú siáir bara
'heyinu, og ge'tur svo að sjálfsögðu
! slegið um leið; eða hvað gerir þú
| eJÍitir að þú he'fir sáð heyi, og hvers
j k'onar uppskeru færðu af því?
Það er hér að sönriu ekki mik-
ið af ríkum mönnum, að þú segir,
en það er þó vfst eitthvað, eða
svo er að heyra. En má eg spyrja,
hverjir eru það. Eflaust ert þú
einn af þeim; það má svo sem
treysta þér til að segja eitthvað
g'o/tlt um sjálfan þig, eða það
skyldi maður halda eftir ritgerð
þinni.
Og svo er nú það, bóndi sæll,
iþú kallar kjörstaði þessarar bygð-
ar forarpo'lla (pools). Ekki vant-
ar nú það, að vel eru þeir heima
í enska mlálinu ékki síður en í því
ísllenzka, Pineyjbændurnir. Sýnir
iþað sig bezt iþar sem þú telur sjálf
an iþig með þeim beztu, og þú
veizt svo vel viðeigandi nöfn. Og
í þessum sjö tforarpollum sem þú
segir að hér séu, búa bara landar
á tveimur atf þeim. Ojiæja, svo
landarnir hér í Piney eru allir í
þvögu niður í tveimur forarpoll-
unum. Það er þá ekki tfurða þott
sumir alf þe'im séu orðnir hálf ó-
myndarlegir á fæti, þá sjaldan að
þeir stíga á þurt land, og um leið
sansarnir ekki í sem beztu ásig-
komulagi, eins og sjá má á jit-
smíðinni í Lögbergi.
Heyrðu nú, bóndi góður! /Erii
að það hefði nú ekki verið betra
fyrir þig sjál'fs þín vegna, að ytfir-
fara í næði og nri'eð stillingu rit-
smiíði iþitt áður en að þú sendir
það til prentunat. Setjum nú til
dæmis, að þér einhverntíma dyfti
í hug að leita á náðir kjósenda
hér í Piney með atkivæði, eins og
nú sjðastliðinn des. að B. G. Thior
valdson gerði, og vann svo fræg-
an sigur, að þú segir, og enginn
.efar það. Þú skyldir nú gera eit't-
hvað líkt þessu, þá er eg hræ-dd-
ur um að margur muni minnast
hins velorðaða ritsmtíði þíns, og
vil eg þá segja, að betra hefði þér
verið heima* að sitja, en ilium
heillum að tfara. Þú máske hugsar
þér að skáka í því sikálkaskjóili,
að þú þekkist ekki fiá öðrum
Piney-bændum, en þar mátar þú
sjálfan þig í þinni eigin skák, því
allir sem lesið hatfa þetta djásn
þitt í Lögbergi þekkja þig af því,
þvií ekki nema einn bóndi hér í
Piney getur skrifað jrifn ómerki-
legt og um leið vitlaust hug-
myndarug'l, mest um sjálfan sig.
Og þótt að þú hafir nú fengið
þér meðhjálp með skriftina, þá
hefir þú verið svo óheppinn í val-
inu að meðhjálparinn viljandi eða
óviljandi gefur upp nalfn skapar-
ans að beinagrindinni.
Þá kemur nú næst að því sem
þér virðist hafa verið tamast að
láta afkvæmi þitt fjalla um, nefni-
lega kosningarnar hér í haust er
leið. Fyrst sambandskrisningarn-
ar 6. des, en ekki T. eins og þú
segir. Um það talar þú lítið,
nema þér fundust þær þurrar. Ojá
þeir frjálslindu hafa víst gleymt
að senda þér nokkur brennivíns-
Mát til geymslu í þetta skiifti, enda
kvað ekki ein9 hátit í tálknunum
á þér í haust og áður hefir verið
um blessaðann fijálslynda flokk-
inn, þótt á hinn bóginn að fylli-
lega megi ætla iþað að þú hafir
gefið þeirra fllokksmanni atkvæði
þitt, því þó þú haifir nú ekki beint
ætlað að gera það, þá var það
gamli vaninn, nefnilega að gera
krossinn við sama gamla nafnið.
Svo rótgróin í ihuga þjnum, að
óviljandi hetfir það máske orðið.
Þá kemur nú að hinum síðari
kosningum, sveitarkosningunam;
þær þóttu iþér ekki eins hávaða-
litlar, og jdfnvel ekki eins þurrar.
En hverjir höfðu vökvann? Þú
munt víst vera næstum einn með
þína skoðun um að hér hafi verið
unnið hart að sVeitakosningunum
að þessu sinni. Má vera að þeir
sem ekiki samsinna það með þér,
sem að þú segir að hafi ekki \erið
eins kunnugir og þú, um þann
harða kosninga bardaga, sem þú
talar um. En því er þér svo mikið
kunnugra um það en öðrum lönd-
uin hér, etf unnið hdfir verið hart
á móti þeim öllum. Má vera að
þeir halfi vel vjggirta þessa tvo
forarpolla sína, og aðeins þér ein-
um hafi verið hleypt út fyrir þær
víggirðingar. Gott e að eiga hug-
rakkann fliokksmann, sem einn
getur unnið 'frægan sigur á hund-
ruðum mótstöðumanna, og ger-
samlega anúið hugum þeirra svo
að þeir hafa gefið sig á vald ein9
fslenzks fullhuga. Já, mikill mað-
ur var hann Björn hlíðd'ælakappi.
Jæja bóndi góður, svo þú varst
líka var við, að það voru menn
á mannaveiðum, þá er þú fórst
út fyrir víggirðingar lslendinga
hér. iHvaða vopn höfðu þeir?
Ðf að ’þeir hafa haft skotvopn j
höndum sér og otað þeimað mönn
um þá ættir þú sannarlega að
draga þá riáunga með þínu mikla
valdi fyrir lög og dóm réttvís-
innar, fyrst af ölllu fyrir sveitar-
oddvka, sem hefir svo hátíðlega
loifast tiil að gæta þess að rétti
einstaklinga væri ekki mishoðið
í þessu bygðarlagi. Ef að þú ekki
gerir þetta verður það að álítast
að þetta sé aðeins ein áf þínum
hugsanavillum eða ósannsögli, og
verst að þú ræðst þar á mann af
öðrum þjóðflokkum, sem all9
ekki geta lesið eða skilið það
mál sem ritsmjði þitt er prentað
á. Þú ert nú máske líka ekkert ó-
ánægður yfir því, en sem betur
fer ert þú vtfst harla ifámennur
með þær hugsanir á meðal I»-
lendinga í Piney.
Þá kemur að niðurlagsorðun-
um í ritgefð þinni: ”og er því
j'slenzka klikkan svokallaða sest
á laggimar,” segir þú. Hver er
þessi íslenzka klikka oghverjir eru
í henni? Hverjir eru í henni o-g
hver gefur þetta nafn? — Bf þú
ekki bráðlega svarar þessum spurn
ingum rriínum opiniberlega, eða aS
öðrum kosti tekur þær til bAa,
sömuleiSis lopinberlega, þá verð
eg og fleiri að álíta að þetta alt
gjálfur þitt { sitgerð þinni sé 'heil-
ber ósannindi íog ómerkt þvaður,
og þar afeliðandi þig sjálfan ó-
mer'kilegan mann í þessu sveitar-
félagí.
| 14._n.~5.

<s