Heimskringla - 15.03.1922, Side 2

2. BLAÐSIÐA.
HE1M3KRINGLA.
WINNlPEXi, 15. MARZ, 1922
HÚSBÓNDI OG I>JÓNN.
Eftir Leo Tobtoi.
(Þýtt úr ensku.)
“Ertu helka'Iinn?” spurSi Vassili.
“Já, og eg er að deyja; eg veit svo mikiS,” svar-
aði Nik'ita og var sem kö'kkur væri { hálsinum á
honum. Hann hélt afram að ifálma fyrir sér með
hendinni. "FyrÍTgef mér, ó, guð, sakir Krists.
Vassili varS augnablik hugsi og hreyfði sig ekki
né talaSi orS. Alt í einu leit hann upp. Hann vék
sér skref fxá sleSanum, tók í lafiS á yfirhöfn sinni
og byrjaði eins ákveðinn og ótvíráSur og þegar
hann rak einhverja kaupsýslu, aS moka snjónum
meS höndunum innan í yfirhafnarlafinu ofan af Ni-
kita og út úr sleSanum. Þegar því var lokiS, af-
hnefti hann loð-yfirhöfnina,. teygSi Nikita úr krypp-
unni sem hann lá í og lagðist sjálfur fyrir hjá honum
í sleSanum. Hann breiddi yfirhöfnina ofan á hann
eins log honum var unt meS sér og lá sjálfur aS
nokkru leyti ofan á Nikita. Vassili var enn heitur
eftir gönguna. Þannig grúfSi hann sig um stund
yfir Nikita og tók hvorki eftÍT einu né neinu utan
andardrætti hans. Nikita lá lengi hreyfingarlaus.
Loks stundi hann viS og rétti um leiS úr sér.
“Nú — þarna sérSu þaS. Fyrir stundu síSan
sagSistu vera aS deyja,” byrjaSi Vassili. LigSu nu
kyr og láttu þér verSa hlýtt og viS
Sér til mikillar undrunar fann Vassili aS hann
gat ekki 'lokiS viS setninguna og aS þá hrundu tár
niSur kinnar sér. Hann kendi einnig óstyrks í neSri
kjálkunum og Iþeir voru á osjalfraSri hreyfingu.
Þetta var orsökin til iþess aS hann gat ekki lokiS viS
orðin sem hann ætlaSi aS segja og aS þau köfnuSu
I hálsinum á honum. _____
“Hve bljúgur og taugaslappur eg er orSinn,
hugsaSi hann. En þo var Langt fra aS taugaveiklun
sú ylli honum nokkurs harms; hún þvert á móti
vakti tilfinningu hjá honum fyrir gleSi er hann
hafSi aldrei áSur reynt.
“Jú, meS þessu móti getum viS 'látiS okkur
líSa vel, þrátt fyrir alt,” sagSi hann viS sjálfan sig
og geSshraeringar hans æstust nokkuS um leiS.
Hann lá lengi þegjandi og hafSist ekkert aS utan
þaS aS strjúka tárin sem fram í augu hans komu
af þeim meS erminni sinni og vefja yfirhöfninni fast-
ara utan um sig og Nikita þar sem honum fanst kuld-
inn leita inn. Loks fanst honum þó, sem hann þyrfti
aS tala viS einhvern.
“Nikita,” sagSi hann og hlustaSi eftir svari.
"Mér líSur betur. Mér er aS hlýna,” var svar
þess sem til var talaS.
“Nikita, minn gamli vinur, eg hélt aS þaS væri
úti um okkur. Þú værir nú hélfrosinn, og eg----------
Varir Vassili byrjuSu ennþá einu sinni aS skjálfa
og augun fyltust tárum; hann varS aS hætta viS
setninguna.
“Nei, þaS er ekki til neins,” sagði hann vio sjálf
an sig. “Samt veit eg þaS sem eg veit.” ÞaS er
bezt aS þegja. Hann lá ennþá hreyfingarlaus. ÞaS
var aS færast hiti um hann frá Nikita er hann lá of-
an á og í gegnum yfirhöfnina hans ofan á sér næddi
ekki neitst. ÞaS var aSeins á höndunum, einkum
þeirri er hann hélt utan um Nikita og á fótunum,
sem hann kendi til kuldans. En hann tók ekki sér-
staklega eftir því. Hugurinn og umhyggjan var nú
öll um þjóninn hans, sem hann lá yfir á sleSanum.
Hann leit o*ftar en einu sinni til hestsins. TeppiS
var fokiS af honum og lá sem drusla niður meS hliS-
inni. Hann langaði til aS setast upp ög líkna skepn-
unni, en hann gat ekki fengiS sig til þess aS yfir-
gefa Nikita, jafnvel ekki eina mínútu. ÞaS gat orS-
iS til þess aS spilla gleSinni sem honum fanst hann
Lafa af því aS hjúkra honum. Hann óttaSist nú
ekkert. KvíSinn um örlög hans var algerlega horf-
húsiS hans, meS rúmi í og í því þóttist hann sofa. — sem nú heyrðist hvorki stunur né hósti frá og
Hann þurifti aS fara á fætur. En hversu nauSsyn- ekki einu sinni andardráttur.
legt sem þaS var, gat hann ekki risiS upp í rúminu. "Brúnn hlýtuir einnig aS vera dauSur,” hugsaSi
Hann átti von á aS Ivan vinur hans kæmi á hverri Nikita. ÞaS voru orS og aS sönnu. Skellirnir, sem
ítundu aS sjá hann og viS hann þurfti hann margt vöktu Nikita voru dauða-kippir hans.
aS tala og reka dálitla viSarkaupsýslu. Þá fanst
bændurnir sem grófu þá úr fönninni létu fyrst til
sín heyra, furSaSi Nikita á því, hve líkir þeir væru
þvi í öSru h'fi sem þeir hefSu veriS í þessum heimL
Þegar hann loks áttaSi sig á því, aS hann var í
þessum heimi, varS hann önugur í skapi og alt ann-
aS en ljúfur á svip, einkum þegar hann varS þess
“Ó, guS og faSir vor, vissulega kallar þú mig
nonum hann verSa aS fara á fætur til þess aS leggja Kka til þín,” sagSi Nikita. “Ef þaS er þmn vilji, þá áskymja* aS .fingurnir á báSum höndum voru tals-
vert kalnir.
á hestinn og nú var hann ekki viss um hvort þaS lát svo verSa. ÞaS væri þungbært fyrir alla, ef eg
var aSal erindi hans á fætur eSa hitt aS kaupa viS- | einn lifSi eftir aS tveir af ferSafélögunum eru kvadd
nn af Ivan. Hann spurSi konuna sína: “Hefir hann ir. Lát dauðann bera aS hvenær sem þaS er vilji
ekki komiS enn, Nikolovna?” En hún svaraSi hon- þinn,” sagSi hann og hann huldi andlitiS aftur og
um: “Nei, ekki ennþá.” Þá heyrðist honum ein- lokaSi augunum og sofnaSi meS fullri vissu um, aS
hver aka upp aS húsdyrunum. ÞaS getur ekki ver- nú væri hann einnig dauSur
iS neinn annar en hann? En, ónei — sá ók fram-I Um miSjan dag komu nokkrir menn þama aS
hjá og nam ekki staSar. Hefir hann ekki komiS og grófu Vassili og Nikita upp úr ifönninni; þeir
enn, Niikolovna?” spurSi hann aftur konuna sína. j voru aSeins sjötíu yards ifrá veginum og taepa hálf-
En hún svaraSi hinu sama: “Nei, ekki ennþá.
Þannig lá hann í rúminu, án þess aS geta risiS upp-
mílu frá þorpinu.
SleSinn var alveg fentur í kaf, en sleSa-armarn-
í því og beiS — beiS. Og sú biS var í senn bæSi ir meS vasaklútnum á stóSu uppúr. Og þannig fundu
tilfinnanleg aS honum fanst og gleSileg. Og gleS- j menn þá. Brúnn var hér um ibil fentur í kaf Hann
inni af biSinni var nú alt í einu fullnægt. Sá sem j stóS uppi aS mestu, meS hringaSann makkann og
hann hafSi beSiS eftir var nú hjá honum, en hvorki hausinn inn á milli brjóstanna. Nasirnar voru þrútn-
var þaS Ivan né nokkur annar. Og þó var þaS maS- ar og ísstönglarnir hengu niður^úr þeim Augun voru
urinn sem ihann hafði beSiS eftir. Kom inn—og kall- jþakin gljáandi gagnsærri svelllhúS; þau höfSu fylst
Ap * , *I \ / * 1 * T I 1 11 _ * i'l 1 ._ 1 1 tv,, \n — - — * I i r v- • . «.
aSi til Vassili. Hann kallaSi til hans og bauS hon- tárum. Meira aS segja, hann hafSi visnaS svo upp
um aS fara og grúfa sig yfir Nikita eins og hann hagSi , þessa einu nótt, aS hann var nú IlítiS orSinn annaS
gert. Vassili varS glaSur, aS þessi itiaSur — hver j en skinniS og beinin. AS því er Vassili snerti, var
sem hann var — hafSi komiS til hans. “Já, eg skal j hann stígur eins og freSinn skrokkur og þegar tekiS
fara!” hrópaSi hann fagnandi og viS þaS vaknaSi var í annan fótinn á honum, valt hann öfan af Ni_
Vassili.
kit
3 eins og gadd hnaus. Augu hans voru hálf op-
Já —hann vaknaSi, en mjög ólíkur maður var ‘n °8 hvöss sem í hauki; munnurinn hálf opinn og
hann nú því sem hann var þegar hann sofnaSi. Hann fnllut af snjó. Nikita einn var lifandi, en kalinn
reyndi aS rísa á fætur en gat þaS ekki. Hann reyndi
aS hræra hendina, en þess var heldur enginn kost-
ur. Hann reyndi aS hreyfa fæturná, en þaS var ó-
mögulegt. Þá reyndi hann aS snúa höfSi viS, en
einnig þaS var ihonum bannaS. Hann var hissa á
þessu öllu, en samt olli þaS honum einskis ama. Þá
mundi hann eftir því aS hann lá ofan á Nikita og aS
þjóni sínum var hlýtt og líf var aS færast í hann aft-
Honum virtist hann vera Nikita og Nikita vera
talsvert. Og þegar hann var reistur á fætur, var
lengi ekki hægt aS sannfæra hann um þaS aS hann
væri ekki dauSur. Honum fanst alt sem fram fór
vera aS gerast í öðrum heimi. I sannleika, þegar
Hann lá tvo mánuSi á sjúkrahúsi. Þrjá fingur
varS aS taka af honum, en aS öSru leyti var hægt
aS lækna hann. Gat hann eftir þaS gengiS aS vinnu
sem áSur. Og í tuttugu ár lifSi hann eftir þettau
Framan af gengdi hann vinnu sem annar verka-
maSur, en síSar, í ellinni, var hann vökumaSr. Hann
dó, áriS sem leiS, heima 'hjá sér meS mynd af líkru
eskinu helga yfir rúminu sínu og logandi tólgar-
kerti í^hendinni a'lveg eins og hann -hafSi óskaS
sér aS deyja. ÁSur en hann dó, kallaSi hann konu
sína fyrir sig og fyrirgaf henni, aS hafa tekiS sam-
an viS beykirinn. Hann kvaddi son sinn og venzla-
menn og kunningja og dó rólegur. Hann kvaddi
þenna heim, er ihafSi oft reynst honum erfiSur og
gleSisnauSur, í sterkri trú um aS þaS sem tæki viS
yrði honum til meiri ánægju og gleði, en þaS sem
hann hefSi haft aS bjóSa. Hugsanirnar um lífiS
sem hann átti í vaandum, höfSu einnig meS hverju
ári og hverjum deginum orSið' honum handgengn-
ari og þaS Iíf var jafnvel huIiS óviSjafnanlegur töfra
blæ, er hann hlakkaSi næstum til aS kynnast frekar
reyna. LiSur honum nu 'betur vöknuSum eftir
bundinn síSasta, dauSann sem nú reyndist honum
annaS en draumur? Hafa vonir hans brugSist um
annaS líf, eða ihefir hann fundiS þaS og reynt þaS er
hann bjóst viS? BráSum getum viS öll svaraS þeirri
spurningu.
ENDIR
F réttabréf
■ i
hann og aS hans eigiS ilíf var ekki fremur í honum {
sjálfum heldur en í Nikita. Hann hlustaSi. Hann j
heyrSi andardrátt, já — en daufan, en þaS var 1
andardráttur Nikita. “Nikita er lifandi!” kallaS
hann upp meS sigurhrósi, “og eg hlýt því einnig aS
vera lifandi!”
Hann tók því næst aS, hugsa um fé sitt, búSina
sína, húsiS, kaupsýslut og Mironoff og miljónirnar
hans. Hann gat ekki skiliS í hvernig á því stóS aS
6926 Estrella Ave.
Los Angeles, Cal.
1. Marz, 1922
Pétursson
Mr. B,
GóSi vin:-
Bréf þitt fríá 22. febr. meStek-
iS nú sam'stundis meS beztu þökk
til þín. Mér þykir gaman aS fá
bréf frá gömlu kunningjunum
maSur sem kallaður var Vassili gæti fariS aS því, ' sem ennþá búa í gömlu og góSu
viS dvöldum þar suSur frá, og
ekki hefSi okkur betur getaS liðiS
í foreldrahúsum þann tíma, og
þau hjon búa Iþar meS fjórum
börnum sínum uppkomnijm,
myndarlegum og mannvænlegum.
Þar dettur manni í hug gamla ís-
lenzka saganjþegar húsiS var bygt
á þjóSbraut og nægur matur á
borS iborinn 'fyrir alla Islendinga
sem um veginn fóru til aS eta og
drekka, enda sýnist þaS stærsta
aS láta sig skifta þaS sama og þessi miljónamæring-
ur Jét sig skifta. “Sá maSur hlýtur aS hafa fariS á
mis viS IþaS æSsta í lífinu,” hugsaSi hann um þenn-
an Vassili. Hann getur ekki hafa vitaS um þaS sem
eg veit. Eg er nú viss um þaS. Loksins — veit eg
það!
Eínu sinni enn heyrði hann sama rrrannirm og
■_ j átthögum mínum, Winnipeg, alt j ánœgja þeirra Sohevings hjóna aS
í fyrir þaS þó Heimskringla flytji I fa sem flesta Islendinga til sín, til
mér margar fréttir þaSan, enda aS samgleSjast þeim viS aS eta
get eg ekki lifaS án hennar, þótt
hún kostaði mig $1.00 á mánuSi,
1 og drekka af borSum þeirra.
San Diego sýnist
vera nu í
cg áilít hana líka þess verSa, og býsna miklum uppgnagi. Er þar
tel eg hana mitt kærasta kjör-
áSur kalla til sín. Og sál hans svaraSi fagnandi i kaup fyrir aSeins $3.00 um áriS.
meS þeirri ástúS sem ekki verSur lýst: “Eg kem,
eg kem!” Hann fann aS hann var nú loks frjáls og
aS ekkert hélt í sig.
Og þetta var þaS síSasta sem Vassili sá eSa
heyrSi í þessum heimi.
HríSin blés meS hörku-afli í kring um hann.
Mér fanst hún býsna dauf oft í
sumar og haust, en nú er eg orS-
inn hæst ánægSur meS hana. Hún
er eins og hún á aS vera, bæSi
skemtandi og- fræSandi, enda
flytur hún nú hverja ritg^rSina
Stormurinn reif snjóinn 'ofan af bakkanum og þyrl- annari betri. Eg hefi jafnvel hálf
aSi ihonum í iðum eftir árfarveginum, og hlóS hon- j gaman af trúardeilunum, þótti Á-
um yfir sleSan sem Vassili lá dauSur í og Brún sem gústi Einarssyni segjast býsna vel,
mikiS bygt nú af húsum og sala
á þeim sýnist býsna góS, hefir
því talsvert veriS selt af lóðum,
og hefir þjóSbróSir okkar herra
Barnason fasteignasöluskriifsofu
í First National Bank Bldg. í
hjarta borgarinnar og er sagt aS
hann geri ágæta verzlun, enda
ætti svo aS vera, því hann
sagSur duglegur og mjög áreiSan-
legur maSur, og um leiS góSur
nötraSi á beinunum af kulda og ofan á Nikita sem er jafnvel farinn aS kenna í brjósti drengur, enda er sagt aS hann
falin lá þar undir líki húslbónd
a sins.
um hana RagnheiSi, mig minnir j Lafi þann stærsta og áreiSanleg-
aS þaS sé nafniS á Leslie frúnni, ; asta lóSasölulista af öllum ifast-
X.
og nú í síSustu Kringlu eru smell- eignasölum þeirrar borgar, og er
in ljóS frá NirSi, og hafSi eg æfinlega gott aS frétta þegar land
Undir
■'Hamingjan hjálpi mér, eg ætla ekki aS láta
neiitt aftra mér frá því!” ÞaS sem Vassili átti viS
var þaS, aS hann ætlaSi aS reyna aS frelsa Nikita.
Og hann sagSi þetta eins ákveSiS og öhikandi eins
og hann átti aS sér þegar hann var aS reka kaup-
sýslu.
Þannig lá hann eina klukkustund, tvær, þrjár
og veitti tímanum enga eftirtekt. 1 fyrstu sveif fyrir
hugskotssjónum hans draugaleg mynd af bilnum,
af flaggstönginni, af 'hestinum skjálfandi hjá sleS-
anum. Svo komu aftur aSrar myndir fram í huga
hans sem ruddu þessum burtu; minningarnar um
hátíSahaldiS daginn áSur, um konuna hans, um lík-
neskin helgu, um kertin, um sjálfan sig og um Nikita.
Þá runnu upp í huganum dagarnir þegar hann rak
viSskifiti viS nágranna sína, bændurna, um húsiS
sitt fagra, en á eftir öllum þessum myndum, eSa á
bak viS þær allar var svipur Nikita. Svo rugluSust
allar þessar sýnir svo saman, aS hann gat ekki aS-
greint þær. Þær svifu um í vitund hans, eins og
litir regnbogans og honum var ómögulegt lengur
aS aðgreina einn litinn frá öSrum, þann hvíta frá
því rauSa, o. s. ifrv., unz hann gleymdi þeim öllum
og sofnaSi. Hann svaf lengi draumlausum svefni;
en undir d'ögun tók hann aS sjá sýnir í svefninum.
Hann dreymdi aS hann stóS í búS sinni og gömul
kona var aS biSja hann um aS gefa sér kerti til há-
tíSarinnar. Hann reyndí aS rétta hendinni til kert-
anna, en hún var sem límd viS vasa hans. Þá reyndi
hann aS ganga nær þeim, en nýju og fögru skómir
voru fastir viS steingólfiS, svo aS hann fékk ekki
hrært sig úr sporum. Hann reyndi þá aS taka af sér
skóna, en þaS gat hann heldur ekki.
En svo varS búSin hans ekki búS, heldur íveru-
ir morgun vaknaSi Nikita. Kuldinn var far-
inn aS læsa sig um hann einkum frá botni sleðans
svo aS hann gat ekki sofiS. Hann hafSi veriS aS
dreyma, aS 'hann væri meS æki af hveiti til mark-
aSarins frá kornhúsi húsbónda síns og aS hann hefSi I mn J>6 nafniS sé nýtt
i staS þess aS fara yfir brúna sem á ánni var, fariS
gaman af því. ÞaS er eins og ■ ar rySija sér braut meS dugnaSi,
annaS frá þeim kunningja, fult af gætni og ráðsnild og hafa orS á
lífi og hnitni, hittir æfinlega nagl- 1 ser nm leiS fyrir ráSvendni og á-
an beint á höfuðiS, og þykist eg reiðanlegheit til orSa og verka,
þekkja hver muni vera höfundur- i e'ns og herra Barnason hefir.
Þfá er Los Angelles töfraborg
um byggist einnig mikiS af verzl-
unarhúsum, og sýnist mér hljóta
aS vera Ljomandi tækifæri fyrir
hvern sem hefði ofurlítiS af þeim
almáttuga, aS setja upp verzlun
í einhverjum pörtum sem eru aS
byggjast upp. lEg vildi óska aS
synir þinir sem hafa harSvöru og
byggingarefna verzlun á horninu
a Simcoe og Wellington í Win-
nipeg, væru komnir hingaS, því
ungir og efnilegir og í alla staSi
areiSanlegir piltar, eins og þeir
eru, finst mér aS ættu aS geta
gert hér Jjómandi vel. Eg vildi
bara aS fjöldi vina minna frá Win
nipeg væri kominn hingaS til aS
drífa sig áfram og hjálpa til aS
byggja upp Los Angeles, því ekki
trúi eg öSru en aS þessi borg eigi
eftir aS vaxa mikiS meir, og virS-
ist mér alt mæla meS því, því
hingaS eru fluttir alla tíS ógrynni
af peningum úr öllum hlutum
Iandsins, því þegar fólk fer aS
eldast og um leiS aS hafa nokk-
er urnveginn peningaráS, þá fer þaS
aS Ihugsa um aS fara vel meS sig,
og er því þá fyrst aS flýja úr kulda
beltinu og flytja til Los Angeles,
og hlýtur þetta aS fara í vöxt, eft-
ir því sem velmegnun eykst í
landinu, en þó sérstaklega eftir
því sem úttbreiSist 'betur þekking
á hlýviSri suSur í California, og
þá ekki síSur þekkingin á tæki-
færunum aS komast hér af. Ekki
virSist mér dýrara aS lifa hér en
annarsstaSar. Eg er nú búinn aS
Þú óskar aS fá aS vita hvernig SuSvestur landsins þessarar álfu.
rejma þaS í Wi'nnipeg og San
Fancisco, og ihefi eg hvergi kom-
ist af fyrir o'kkur hjónin meS jafn
litla peninga eins og hér, en Iifi
samt góðiu Lífi eins og eg hefi áS_
yfir hana á vaSinu og hafSi hleypt þar niSur. Hann mer 'fítis't á mig í California. Eg Eg er aSeins búinn aS vera Ihér í
sa sjalfan sig hnoSa sig saman undir ækiS og reyna i ^afSi einu sinni ætlaS mér aS 37 daga; kom hingaS 15. janúar
til aS hefja þaS upp meS bak-afli. En þótt ólík— ’ sen£Ia Heimskringlu ofurlítiS um og hefi veriS hér síSan nema þá
Iegt þætti honum þaS, gat hann ekki hrært þaS : ferð mína hingaS, og svo aS reyna . 8 daga sem eg var í San Diego.
og ekki heldur JosaS sig undan því, svo hann var nú 1 a® Sefa ykkur mína hugmynd um Um þessa borg miætti mikiS segja UF .... U Vlta.. getur maSur
þarna klemdur, og komst hvergi. Honum fanst þaS SuSur California — Los Angles ef kunnugleiki leyfði, og þó aS eytt Cr ° Um ns*i®Pu'm’ t>v* n°gu
ætla aS brjóta hrygginn í sér. Og kuldinn var aS °? ^an L>iego, en svo er eg held sagt sé aS glögt sé gestsaugaS,
eg orSinn svo ári latur, aS þaS og aS eg hafi veriS aS reyna aS
verSuraldrei neitt af neinu sem veita hlutunum eftirtekt, þá finst
eg hefi ætlaS aS gera.
verða óþolandi. HvaS sem tautaði varS hann aS
nfa s.g undan því. “Bíddu,” sagSi hann viS þann
sem honum fanst halda ækinu ofan á sér og ætlaði
að merja hann í srndur. “Taktu fáeina poka af
aekrnu. Samt þyngdist ækiS altaf í staS þess aS
'et t‘ ^ Ti! hCyrÍr Hann &fIuga skelli og vakn-
kom'ð' b ú Þá CftÍr Ö1,U SCm ^rir h*fSi
komiS. Þetta þunga æki sem ofan á honum Iá, var
hevr'rk T R Ónda hanS- °g hög8ÍS sem harm
eyrS. kom fra Brun, sem var aS iemja löppunum
í sleSann.
bónda^*81^1' kaUaS‘ hann ^ætilega til hús-
fyrir h ln\br,a 'hann ' °g meS gÍzkaSi á hvaS
miklu krmií' Ham’ „rfiSi
mér eg LítiS get sagt ennþá. Hér
San Diego er mjög lagleg borg er mikiS líf og fjör í öilum hlut-
meS ljómandi fagurt útsýni á eina | um aS heita má, enda er borgir
eru tækifærin mörg á leikhúsun-
um, ekki síSur en í öSrum borg-
um og svo eru hér í kring afar
fjöldi lististaSa til aS fara og
skoSa, sem þó kostar mjög lítiS
aS lyfta byrSinni sem ofan á sér lá U-
WSiM lítiS og Vassíli svaraði engu. N k'ita („td
”* m»'! BkÍ. t-™. o(,„ 4 ,0,
.( «; 'kji “» ÞaS .s e(a« aS hann e, dauí-
■ hugsaS, Nikita. Hann ,„e,i höíSinu viS og
ÞaS va,°ó“?S k* “r.08 ,auk UPP au*u"u»-
! aIf"a»- ÞaS h^,Si,t t/l
er hann for fram hjá sleSa-örmunum sem uoo
re.s .r voru °g snjóinn h]óg ^ ^ PP'
e,ns tess' munur a, aS snjórinn Jamdi nú ekki
sIeSann utan, en hlóS nú bæSi yfir hann og Br^
aS fara til sumra, en þó hægt aS
hliS, eSa jafnvel tvær mætti segja í afar upgangi og stækkar óSum býsna mikliu oft í þeim ferS-
Sjór meS fögrum eyjum á eina á alla vegu. Hér er selt afar mik- 6 t’f. hvi' Sem kver er UPP"
iS af lóðum og bygt í ákafa, og 3g UF ‘
húsin sýnast seljast eins fljótt og‘ Þetta er orSiS of langt bref hjá
þau komast upp. Þegar eg kom mer meS litlu efni sem 1 bví
hingaS á sunnudag þá var veriS er’ og biS eg '^ig aS skila kveSÍu
aS drífa upp Bögg og allskonar okkar bjóna 1,1 fólks bíns og góS-
auglýsingar meSfram auSu stykki
hliS borgarinnar, en á hina falleg-
ur dalur meS býsna háreistum
fjöllum þeim megin sem sem
borgin er ekki, og bla3Ír þetta út-
sýni fyrir manni úr borginni. Minn
ir þaS mann á hiS fagra og tign-
arlega Iandslag gamla hólmans j af landi' nálægt þar sem eg sett-
okkar meS dala, fjalla 'Og fjarSa | ist aS, og JóSasala byrjaSi svo á
kunníngja.
MeS vinsemd, þin neinlægur
G. J. Goodmundsosn
skrauti sínu. ViS fjórSu hliS San | því stykki daginn eftir, mánudag.
Diego liggur bærinn Naríonal I ÞaS voru 167 lóðir, hver á stærS
City. I þessum báSum bæjum
búa um 60 Islendingar, eftir því
sem eg bezt veit. I San Die&o búa
forn^óSkunningjar mínir heiSurs-
hjónin Mr. og Mrs. Einar Schev-
ing frá Akra, N. Dak. Þau tóku
okkur bjónum yndœlis vel og
héldum viS ti'l hjá þeim á meSan
Eg.biS vin minn, G. J. Good-
40x130 fet. Viku seimna voru mundsson fyrirgefningar á því
aSeins 37 óútgengin, 130 lóðir traustataki aS birta bréf þetta. En
voru seldar. I þessu stykki keypti vegna þess aS eg veit aS margi'r
eg eina (lóS og er aS hugsa um af vinum hans hér hefSu gaman
aS fara aS byggja á því, ef eg af aS lesa þaS, og þaS er frétta-
treysti mér til þess, því eitthvaS
þarf eg aS fara aS gera. Um leiS
og mikiS byggist af íbúSarhús-
bréf, ræðst eg í að gera þaS.
Ritstj. '