Heimskringla - 15.03.1922, Blaðsíða 2

Heimskringla - 15.03.1922, Blaðsíða 2
2. BLAÐSIÐA. HE1M3KRINGLA. WINNlPEXi, 15. MARZ, 1922 HÚSBÓNDI OG I>JÓNN. Eftir Leo Tobtoi. (Þýtt úr ensku.) “Ertu helka'Iinn?” spurSi Vassili. “Já, og eg er að deyja; eg veit svo mikiS,” svar- aði Nik'ita og var sem kö'kkur væri { hálsinum á honum. Hann hélt afram að ifálma fyrir sér með hendinni. "FyrÍTgef mér, ó, guð, sakir Krists. Vassili varS augnablik hugsi og hreyfði sig ekki né talaSi orS. Alt í einu leit hann upp. Hann vék sér skref fxá sleSanum, tók í lafiS á yfirhöfn sinni og byrjaði eins ákveðinn og ótvíráSur og þegar hann rak einhverja kaupsýslu, aS moka snjónum meS höndunum innan í yfirhafnarlafinu ofan af Ni- kita og út úr sleSanum. Þegar því var lokiS, af- hnefti hann loð-yfirhöfnina,. teygSi Nikita úr krypp- unni sem hann lá í og lagðist sjálfur fyrir hjá honum í sleSanum. Hann breiddi yfirhöfnina ofan á hann eins log honum var unt meS sér og lá sjálfur aS nokkru leyti ofan á Nikita. Vassili var enn heitur eftir gönguna. Þannig grúfSi hann sig um stund yfir Nikita og tók hvorki eftÍT einu né neinu utan andardrætti hans. Nikita lá lengi hreyfingarlaus. Loks stundi hann viS og rétti um leiS úr sér. “Nú — þarna sérSu þaS. Fyrir stundu síSan sagSistu vera aS deyja,” byrjaSi Vassili. LigSu nu kyr og láttu þér verSa hlýtt og viS Sér til mikillar undrunar fann Vassili aS hann gat ekki 'lokiS viS setninguna og aS þá hrundu tár niSur kinnar sér. Hann kendi einnig óstyrks í neSri kjálkunum og Iþeir voru á osjalfraSri hreyfingu. Þetta var orsökin til iþess aS hann gat ekki lokiS viS orðin sem hann ætlaSi aS segja og aS þau köfnuSu I hálsinum á honum. _____ “Hve bljúgur og taugaslappur eg er orSinn, hugsaSi hann. En þo var Langt fra aS taugaveiklun sú ylli honum nokkurs harms; hún þvert á móti vakti tilfinningu hjá honum fyrir gleSi er hann hafSi aldrei áSur reynt. “Jú, meS þessu móti getum viS 'látiS okkur líSa vel, þrátt fyrir alt,” sagSi hann viS sjálfan sig og geSshraeringar hans æstust nokkuS um leiS. Hann lá lengi þegjandi og hafSist ekkert aS utan þaS aS strjúka tárin sem fram í augu hans komu af þeim meS erminni sinni og vefja yfirhöfninni fast- ara utan um sig og Nikita þar sem honum fanst kuld- inn leita inn. Loks fanst honum þó, sem hann þyrfti aS tala viS einhvern. “Nikita,” sagSi hann og hlustaSi eftir svari. "Mér líSur betur. Mér er aS hlýna,” var svar þess sem til var talaS. “Nikita, minn gamli vinur, eg hélt aS þaS væri úti um okkur. Þú værir nú hélfrosinn, og eg---------- Varir Vassili byrjuSu ennþá einu sinni aS skjálfa og augun fyltust tárum; hann varS aS hætta viS setninguna. “Nei, þaS er ekki til neins,” sagði hann vio sjálf an sig. “Samt veit eg þaS sem eg veit.” ÞaS er bezt aS þegja. Hann lá ennþá hreyfingarlaus. ÞaS var aS færast hiti um hann frá Nikita er hann lá of- an á og í gegnum yfirhöfnina hans ofan á sér næddi ekki neitst. ÞaS var aSeins á höndunum, einkum þeirri er hann hélt utan um Nikita og á fótunum, sem hann kendi til kuldans. En hann tók ekki sér- staklega eftir því. Hugurinn og umhyggjan var nú öll um þjóninn hans, sem hann lá yfir á sleSanum. Hann leit o*ftar en einu sinni til hestsins. TeppiS var fokiS af honum og lá sem drusla niður meS hliS- inni. Hann langaði til aS setast upp ög líkna skepn- unni, en hann gat ekki fengiS sig til þess aS yfir- gefa Nikita, jafnvel ekki eina mínútu. ÞaS gat orS- iS til þess aS spilla gleSinni sem honum fanst hann Lafa af því aS hjúkra honum. Hann óttaSist nú ekkert. KvíSinn um örlög hans var algerlega horf- húsiS hans, meS rúmi í og í því þóttist hann sofa. — sem nú heyrðist hvorki stunur né hósti frá og Hann þurifti aS fara á fætur. En hversu nauSsyn- ekki einu sinni andardráttur. legt sem þaS var, gat hann ekki risiS upp í rúminu. "Brúnn hlýtuir einnig aS vera dauSur,” hugsaSi Hann átti von á aS Ivan vinur hans kæmi á hverri Nikita. ÞaS voru orS og aS sönnu. Skellirnir, sem ítundu aS sjá hann og viS hann þurfti hann margt vöktu Nikita voru dauða-kippir hans. aS tala og reka dálitla viSarkaupsýslu. Þá fanst bændurnir sem grófu þá úr fönninni létu fyrst til sín heyra, furSaSi Nikita á því, hve líkir þeir væru þvi í öSru h'fi sem þeir hefSu veriS í þessum heimL Þegar hann loks áttaSi sig á því, aS hann var í þessum heimi, varS hann önugur í skapi og alt ann- aS en ljúfur á svip, einkum þegar hann varS þess “Ó, guS og faSir vor, vissulega kallar þú mig nonum hann verSa aS fara á fætur til þess aS leggja Kka til þín,” sagSi Nikita. “Ef þaS er þmn vilji, þá áskymja* aS .fingurnir á báSum höndum voru tals- vert kalnir. á hestinn og nú var hann ekki viss um hvort þaS lát svo verSa. ÞaS væri þungbært fyrir alla, ef eg var aSal erindi hans á fætur eSa hitt aS kaupa viS- | einn lifSi eftir aS tveir af ferSafélögunum eru kvadd nn af Ivan. Hann spurSi konuna sína: “Hefir hann ir. Lát dauðann bera aS hvenær sem þaS er vilji ekki komiS enn, Nikolovna?” En hún svaraSi hon- þinn,” sagSi hann og hann huldi andlitiS aftur og um: “Nei, ekki ennþá.” Þá heyrðist honum ein- lokaSi augunum og sofnaSi meS fullri vissu um, aS hver aka upp aS húsdyrunum. ÞaS getur ekki ver- nú væri hann einnig dauSur iS neinn annar en hann? En, ónei — sá ók fram-I Um miSjan dag komu nokkrir menn þama aS hjá og nam ekki staSar. Hefir hann ekki komiS og grófu Vassili og Nikita upp úr ifönninni; þeir enn, Niikolovna?” spurSi hann aftur konuna sína. j voru aSeins sjötíu yards ifrá veginum og taepa hálf- En hún svaraSi hinu sama: “Nei, ekki ennþá. Þannig lá hann í rúminu, án þess aS geta risiS upp- mílu frá þorpinu. SleSinn var alveg fentur í kaf, en sleSa-armarn- í því og beiS — beiS. Og sú biS var í senn bæSi ir meS vasaklútnum á stóSu uppúr. Og þannig fundu tilfinnanleg aS honum fanst og gleSileg. Og gleS- j menn þá. Brúnn var hér um ibil fentur í kaf Hann inni af biSinni var nú alt í einu fullnægt. Sá sem j stóS uppi aS mestu, meS hringaSann makkann og hann hafSi beSiS eftir var nú hjá honum, en hvorki hausinn inn á milli brjóstanna. Nasirnar voru þrútn- var þaS Ivan né nokkur annar. Og þó var þaS maS- ar og ísstönglarnir hengu niður^úr þeim Augun voru urinn sem ihann hafði beSiS eftir. Kom inn—og kall- jþakin gljáandi gagnsærri svelllhúS; þau höfSu fylst Ap * , *I \ / * 1 * T I 1 11 _ * i'l 1 ._ 1 1 tv,, \n — - — * I i r v- • . «. aSi til Vassili. Hann kallaSi til hans og bauS hon- tárum. Meira aS segja, hann hafSi visnaS svo upp um aS fara og grúfa sig yfir Nikita eins og hann hagSi , þessa einu nótt, aS hann var nú IlítiS orSinn annaS gert. Vassili varS glaSur, aS þessi itiaSur — hver j en skinniS og beinin. AS því er Vassili snerti, var sem hann var — hafSi komiS til hans. “Já, eg skal j hann stígur eins og freSinn skrokkur og þegar tekiS fara!” hrópaSi hann fagnandi og viS þaS vaknaSi var í annan fótinn á honum, valt hann öfan af Ni_ Vassili. kit 3 eins og gadd hnaus. Augu hans voru hálf op- Já —hann vaknaSi, en mjög ólíkur maður var ‘n °8 hvöss sem í hauki; munnurinn hálf opinn og hann nú því sem hann var þegar hann sofnaSi. Hann fnllut af snjó. Nikita einn var lifandi, en kalinn reyndi aS rísa á fætur en gat þaS ekki. Hann reyndi aS hræra hendina, en þess var heldur enginn kost- ur. Hann reyndi aS hreyfa fæturná, en þaS var ó- mögulegt. Þá reyndi hann aS snúa höfSi viS, en einnig þaS var ihonum bannaS. Hann var hissa á þessu öllu, en samt olli þaS honum einskis ama. Þá mundi hann eftir því aS hann lá ofan á Nikita og aS þjóni sínum var hlýtt og líf var aS færast í hann aft- Honum virtist hann vera Nikita og Nikita vera talsvert. Og þegar hann var reistur á fætur, var lengi ekki hægt aS sannfæra hann um þaS aS hann væri ekki dauSur. Honum fanst alt sem fram fór vera aS gerast í öðrum heimi. I sannleika, þegar Hann lá tvo mánuSi á sjúkrahúsi. Þrjá fingur varS aS taka af honum, en aS öSru leyti var hægt aS lækna hann. Gat hann eftir þaS gengiS aS vinnu sem áSur. Og í tuttugu ár lifSi hann eftir þettau Framan af gengdi hann vinnu sem annar verka- maSur, en síSar, í ellinni, var hann vökumaSr. Hann dó, áriS sem leiS, heima 'hjá sér meS mynd af líkru eskinu helga yfir rúminu sínu og logandi tólgar- kerti í^hendinni a'lveg eins og hann -hafSi óskaS sér aS deyja. ÁSur en hann dó, kallaSi hann konu sína fyrir sig og fyrirgaf henni, aS hafa tekiS sam- an viS beykirinn. Hann kvaddi son sinn og venzla- menn og kunningja og dó rólegur. Hann kvaddi þenna heim, er ihafSi oft reynst honum erfiSur og gleSisnauSur, í sterkri trú um aS þaS sem tæki viS yrði honum til meiri ánægju og gleði, en þaS sem hann hefSi haft aS bjóSa. Hugsanirnar um lífiS sem hann átti í vaandum, höfSu einnig meS hverju ári og hverjum deginum orSið' honum handgengn- ari og þaS Iíf var jafnvel huIiS óviSjafnanlegur töfra blæ, er hann hlakkaSi næstum til aS kynnast frekar reyna. LiSur honum nu 'betur vöknuSum eftir bundinn síSasta, dauSann sem nú reyndist honum annaS en draumur? Hafa vonir hans brugSist um annaS líf, eða ihefir hann fundiS þaS og reynt þaS er hann bjóst viS? BráSum getum viS öll svaraS þeirri spurningu. ENDIR F réttabréf ■ i hann og aS hans eigiS ilíf var ekki fremur í honum { sjálfum heldur en í Nikita. Hann hlustaSi. Hann j heyrSi andardrátt, já — en daufan, en þaS var 1 andardráttur Nikita. “Nikita er lifandi!” kallaS hann upp meS sigurhrósi, “og eg hlýt því einnig aS vera lifandi!” Hann tók því næst aS, hugsa um fé sitt, búSina sína, húsiS, kaupsýslut og Mironoff og miljónirnar hans. Hann gat ekki skiliS í hvernig á því stóS aS 6926 Estrella Ave. Los Angeles, Cal. 1. Marz, 1922 Pétursson Mr. B, GóSi vin:- Bréf þitt fríá 22. febr. meStek- iS nú sam'stundis meS beztu þökk til þín. Mér þykir gaman aS fá bréf frá gömlu kunningjunum maSur sem kallaður var Vassili gæti fariS aS því, ' sem ennþá búa í gömlu og góSu viS dvöldum þar suSur frá, og ekki hefSi okkur betur getaS liðiS í foreldrahúsum þann tíma, og þau hjon búa Iþar meS fjórum börnum sínum uppkomnijm, myndarlegum og mannvænlegum. Þar dettur manni í hug gamla ís- lenzka saganjþegar húsiS var bygt á þjóSbraut og nægur matur á borS iborinn 'fyrir alla Islendinga sem um veginn fóru til aS eta og drekka, enda sýnist þaS stærsta aS láta sig skifta þaS sama og þessi miljónamæring- ur Jét sig skifta. “Sá maSur hlýtur aS hafa fariS á mis viS IþaS æSsta í lífinu,” hugsaSi hann um þenn- an Vassili. Hann getur ekki hafa vitaS um þaS sem eg veit. Eg er nú viss um þaS. Loksins — veit eg það! Eínu sinni enn heyrði hann sama rrrannirm og ■_ j átthögum mínum, Winnipeg, alt j ánœgja þeirra Sohevings hjóna aS í fyrir þaS þó Heimskringla flytji I fa sem flesta Islendinga til sín, til mér margar fréttir þaSan, enda aS samgleSjast þeim viS aS eta get eg ekki lifaS án hennar, þótt hún kostaði mig $1.00 á mánuSi, 1 og drekka af borSum þeirra. San Diego sýnist vera nu í cg áilít hana líka þess verSa, og býsna miklum uppgnagi. Er þar tel eg hana mitt kærasta kjör- áSur kalla til sín. Og sál hans svaraSi fagnandi i kaup fyrir aSeins $3.00 um áriS. meS þeirri ástúS sem ekki verSur lýst: “Eg kem, eg kem!” Hann fann aS hann var nú loks frjáls og aS ekkert hélt í sig. Og þetta var þaS síSasta sem Vassili sá eSa heyrSi í þessum heimi. HríSin blés meS hörku-afli í kring um hann. Mér fanst hún býsna dauf oft í sumar og haust, en nú er eg orS- inn hæst ánægSur meS hana. Hún er eins og hún á aS vera, bæSi skemtandi og- fræSandi, enda flytur hún nú hverja ritg^rSina Stormurinn reif snjóinn 'ofan af bakkanum og þyrl- annari betri. Eg hefi jafnvel hálf aSi ihonum í iðum eftir árfarveginum, og hlóS hon- j gaman af trúardeilunum, þótti Á- um yfir sleSan sem Vassili lá dauSur í og Brún sem gústi Einarssyni segjast býsna vel, mikiS bygt nú af húsum og sala á þeim sýnist býsna góS, hefir því talsvert veriS selt af lóðum, og hefir þjóSbróSir okkar herra Barnason fasteignasöluskriifsofu í First National Bank Bldg. í hjarta borgarinnar og er sagt aS hann geri ágæta verzlun, enda ætti svo aS vera, því hann sagSur duglegur og mjög áreiSan- legur maSur, og um leiS góSur nötraSi á beinunum af kulda og ofan á Nikita sem er jafnvel farinn aS kenna í brjósti drengur, enda er sagt aS hann falin lá þar undir líki húslbónd a sins. um hana RagnheiSi, mig minnir j Lafi þann stærsta og áreiSanleg- aS þaS sé nafniS á Leslie frúnni, ; asta lóSasölulista af öllum ifast- X. og nú í síSustu Kringlu eru smell- eignasölum þeirrar borgar, og er in ljóS frá NirSi, og hafSi eg æfinlega gott aS frétta þegar land Undir ■'Hamingjan hjálpi mér, eg ætla ekki aS láta neiitt aftra mér frá því!” ÞaS sem Vassili átti viS var þaS, aS hann ætlaSi aS reyna aS frelsa Nikita. Og hann sagSi þetta eins ákveSiS og öhikandi eins og hann átti aS sér þegar hann var aS reka kaup- sýslu. Þannig lá hann eina klukkustund, tvær, þrjár og veitti tímanum enga eftirtekt. 1 fyrstu sveif fyrir hugskotssjónum hans draugaleg mynd af bilnum, af flaggstönginni, af 'hestinum skjálfandi hjá sleS- anum. Svo komu aftur aSrar myndir fram í huga hans sem ruddu þessum burtu; minningarnar um hátíSahaldiS daginn áSur, um konuna hans, um lík- neskin helgu, um kertin, um sjálfan sig og um Nikita. Þá runnu upp í huganum dagarnir þegar hann rak viSskifiti viS nágranna sína, bændurna, um húsiS sitt fagra, en á eftir öllum þessum myndum, eSa á bak viS þær allar var svipur Nikita. Svo rugluSust allar þessar sýnir svo saman, aS hann gat ekki aS- greint þær. Þær svifu um í vitund hans, eins og litir regnbogans og honum var ómögulegt lengur aS aðgreina einn litinn frá öSrum, þann hvíta frá því rauSa, o. s. ifrv., unz hann gleymdi þeim öllum og sofnaSi. Hann svaf lengi draumlausum svefni; en undir d'ögun tók hann aS sjá sýnir í svefninum. Hann dreymdi aS hann stóS í búS sinni og gömul kona var aS biSja hann um aS gefa sér kerti til há- tíSarinnar. Hann reyndí aS rétta hendinni til kert- anna, en hún var sem límd viS vasa hans. Þá reyndi hann aS ganga nær þeim, en nýju og fögru skómir voru fastir viS steingólfiS, svo aS hann fékk ekki hrært sig úr sporum. Hann reyndi þá aS taka af sér skóna, en þaS gat hann heldur ekki. En svo varS búSin hans ekki búS, heldur íveru- ir morgun vaknaSi Nikita. Kuldinn var far- inn aS læsa sig um hann einkum frá botni sleðans svo aS hann gat ekki sofiS. Hann hafSi veriS aS dreyma, aS 'hann væri meS æki af hveiti til mark- aSarins frá kornhúsi húsbónda síns og aS hann hefSi I mn J>6 nafniS sé nýtt i staS þess aS fara yfir brúna sem á ánni var, fariS gaman af því. ÞaS er eins og ■ ar rySija sér braut meS dugnaSi, annaS frá þeim kunningja, fult af gætni og ráðsnild og hafa orS á lífi og hnitni, hittir æfinlega nagl- 1 ser nm leiS fyrir ráSvendni og á- an beint á höfuðiS, og þykist eg reiðanlegheit til orSa og verka, þekkja hver muni vera höfundur- i e'ns og herra Barnason hefir. Þfá er Los Angelles töfraborg um byggist einnig mikiS af verzl- unarhúsum, og sýnist mér hljóta aS vera Ljomandi tækifæri fyrir hvern sem hefði ofurlítiS af þeim almáttuga, aS setja upp verzlun í einhverjum pörtum sem eru aS byggjast upp. lEg vildi óska aS synir þinir sem hafa harSvöru og byggingarefna verzlun á horninu a Simcoe og Wellington í Win- nipeg, væru komnir hingaS, því ungir og efnilegir og í alla staSi areiSanlegir piltar, eins og þeir eru, finst mér aS ættu aS geta gert hér Jjómandi vel. Eg vildi bara aS fjöldi vina minna frá Win nipeg væri kominn hingaS til aS drífa sig áfram og hjálpa til aS byggja upp Los Angeles, því ekki trúi eg öSru en aS þessi borg eigi eftir aS vaxa mikiS meir, og virS- ist mér alt mæla meS því, því hingaS eru fluttir alla tíS ógrynni af peningum úr öllum hlutum Iandsins, því þegar fólk fer aS eldast og um leiS aS hafa nokk- er urnveginn peningaráS, þá fer þaS aS Ihugsa um aS fara vel meS sig, og er því þá fyrst aS flýja úr kulda beltinu og flytja til Los Angeles, og hlýtur þetta aS fara í vöxt, eft- ir því sem velmegnun eykst í landinu, en þó sérstaklega eftir því sem úttbreiSist 'betur þekking á hlýviSri suSur í California, og þá ekki síSur þekkingin á tæki- færunum aS komast hér af. Ekki virSist mér dýrara aS lifa hér en annarsstaSar. Eg er nú búinn aS Þú óskar aS fá aS vita hvernig SuSvestur landsins þessarar álfu. rejma þaS í Wi'nnipeg og San Fancisco, og ihefi eg hvergi kom- ist af fyrir o'kkur hjónin meS jafn litla peninga eins og hér, en Iifi samt góðiu Lífi eins og eg hefi áS_ yfir hana á vaSinu og hafSi hleypt þar niSur. Hann mer 'fítis't á mig í California. Eg Eg er aSeins búinn aS vera Ihér í sa sjalfan sig hnoSa sig saman undir ækiS og reyna i ^afSi einu sinni ætlaS mér aS 37 daga; kom hingaS 15. janúar til aS hefja þaS upp meS bak-afli. En þótt ólík— ’ sen£Ia Heimskringlu ofurlítiS um og hefi veriS hér síSan nema þá Iegt þætti honum þaS, gat hann ekki hrært þaS : ferð mína hingaS, og svo aS reyna . 8 daga sem eg var í San Diego. og ekki heldur JosaS sig undan því, svo hann var nú 1 a® Sefa ykkur mína hugmynd um Um þessa borg miætti mikiS segja UF .... U Vlta.. getur maSur þarna klemdur, og komst hvergi. Honum fanst þaS SuSur California — Los Angles ef kunnugleiki leyfði, og þó aS eytt Cr ° Um ns*i®Pu'm’ t>v* n°gu ætla aS brjóta hrygginn í sér. Og kuldinn var aS °? ^an L>iego, en svo er eg held sagt sé aS glögt sé gestsaugaS, eg orSinn svo ári latur, aS þaS og aS eg hafi veriS aS reyna aS verSuraldrei neitt af neinu sem veita hlutunum eftirtekt, þá finst eg hefi ætlaS aS gera. verða óþolandi. HvaS sem tautaði varS hann aS nfa s.g undan því. “Bíddu,” sagSi hann viS þann sem honum fanst halda ækinu ofan á sér og ætlaði að merja hann í srndur. “Taktu fáeina poka af aekrnu. Samt þyngdist ækiS altaf í staS þess aS 'et t‘ ^ Ti! hCyrÍr Hann &fIuga skelli og vakn- kom'ð' b ú Þá CftÍr Ö1,U SCm ^rir h*fSi komiS. Þetta þunga æki sem ofan á honum Iá, var hevr'rk T R Ónda hanS- °g hög8ÍS sem harm eyrS. kom fra Brun, sem var aS iemja löppunum í sleSann. bónda^*81^1' kaUaS‘ hann ^ætilega til hús- fyrir h ln\br,a 'hann ' °g meS gÍzkaSi á hvaS miklu krmií' Ham’ „rfiSi mér eg LítiS get sagt ennþá. Hér San Diego er mjög lagleg borg er mikiS líf og fjör í öilum hlut- meS ljómandi fagurt útsýni á eina | um aS heita má, enda er borgir eru tækifærin mörg á leikhúsun- um, ekki síSur en í öSrum borg- um og svo eru hér í kring afar fjöldi lististaSa til aS fara og skoSa, sem þó kostar mjög lítiS aS lyfta byrSinni sem ofan á sér lá U- WSiM lítiS og Vassíli svaraði engu. N k'ita („td ”* m»'! BkÍ. t-™. o(,„ 4 ,0, .( «; 'kji “» ÞaS .s e(a« aS hann e, dauí- ■ hugsaS, Nikita. Hann ,„e,i höíSinu viS og ÞaS va,°ó“?S k* “r.08 ,auk UPP au*u"u»- ! aIf"a»- ÞaS h^,Si,t t/l er hann for fram hjá sleSa-örmunum sem uoo re.s .r voru °g snjóinn h]óg ^ ^ PP' e,ns tess' munur a, aS snjórinn Jamdi nú ekki sIeSann utan, en hlóS nú bæSi yfir hann og Br^ aS fara til sumra, en þó hægt aS hliS, eSa jafnvel tvær mætti segja í afar upgangi og stækkar óSum býsna mikliu oft í þeim ferS- Sjór meS fögrum eyjum á eina á alla vegu. Hér er selt afar mik- 6 t’f. hvi' Sem kver er UPP" iS af lóðum og bygt í ákafa, og 3g UF ‘ húsin sýnast seljast eins fljótt og‘ Þetta er orSiS of langt bref hjá þau komast upp. Þegar eg kom mer meS litlu efni sem 1 bví hingaS á sunnudag þá var veriS er’ og biS eg '^ig aS skila kveSÍu aS drífa upp Bögg og allskonar okkar bjóna 1,1 fólks bíns og góS- auglýsingar meSfram auSu stykki hliS borgarinnar, en á hina falleg- ur dalur meS býsna háreistum fjöllum þeim megin sem sem borgin er ekki, og bla3Ír þetta út- sýni fyrir manni úr borginni. Minn ir þaS mann á hiS fagra og tign- arlega Iandslag gamla hólmans j af landi' nálægt þar sem eg sett- okkar meS dala, fjalla 'Og fjarSa | ist aS, og JóSasala byrjaSi svo á kunníngja. MeS vinsemd, þin neinlægur G. J. Goodmundsosn skrauti sínu. ViS fjórSu hliS San | því stykki daginn eftir, mánudag. Diego liggur bærinn Naríonal I ÞaS voru 167 lóðir, hver á stærS City. I þessum báSum bæjum búa um 60 Islendingar, eftir því sem eg bezt veit. I San Die&o búa forn^óSkunningjar mínir heiSurs- hjónin Mr. og Mrs. Einar Schev- ing frá Akra, N. Dak. Þau tóku okkur bjónum yndœlis vel og héldum viS ti'l hjá þeim á meSan Eg.biS vin minn, G. J. Good- 40x130 fet. Viku seimna voru mundsson fyrirgefningar á því aSeins 37 óútgengin, 130 lóðir traustataki aS birta bréf þetta. En voru seldar. I þessu stykki keypti vegna þess aS eg veit aS margi'r eg eina (lóS og er aS hugsa um af vinum hans hér hefSu gaman aS fara aS byggja á því, ef eg af aS lesa þaS, og þaS er frétta- treysti mér til þess, því eitthvaS þarf eg aS fara aS gera. Um leiS og mikiS byggist af íbúSarhús- bréf, ræðst eg í að gera þaS. Ritstj. '

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.