Heimskringla - 15.03.1922, Page 6

B L A Ð S 1 f) A.
dEIMSKRINGLA.
WLNNIPEG, 15. MARZ, 1922
MYRTLE
Eftir CHARLES GARVICE
Sigmundur M. Long, þýddL
‘Gengur nokkuð að,” spurði Brian áhyggju-
fullur.
“Já, þetta er að,” sagði herra Outram alvarleg-
ur, og ýtti skjali til Brians.
Brian las það, hallaði sér upp að stólbakinu og
nú kom röðin að honum að taka svipbreytingu.
“Hvar eða hvenær funduð þér þetta?” spurði
ihann.
“I morgun — það var í umslagi, þar sem áður
hafa verið bréf annars efnis, listi yfir húsgögn —
alveg ómerkilegt. Eg hugsa að þér skiljið hvernig
þetta hefir atvikast. Frændi yðar hefir ætlað að
eyðileggja erfðaskrána, en hefir rifið listann í stað-
• *♦
inn.
“Já, það er skiljanlegt,” sagði Brian stutf. “F.n
það er Iíka auðvelt að lagfæra það.” Hann ætlaði
að rífa erfðaskrána sundur en herra Outram náði
henni af honum.
“Kæri lávarður,” sagði hann alvarlegur. “Mig
furðar á því, að yður skyldi detta í hug að gera
nokkuð svona ólöglegt og saknæmt og sem stór-
hegning liggur við, og það í minni viðurvist-”
“Þér verðið að afsaka mig,” sagði Brian. “ef til
vill hefir þetta ekki verið rétt af mér. En líklega
dettur yður ekki í hug að eg hugsi til að nota mér
þennan misgáning frænda míns. Dytti mér seinast
í hug að svifta þessa ungu stúlku, dóttir hans eign-
um sínum. Eftir því sem mér skilst, er eg erfingi
að hverjum einasta hlut frænda míns, með þessari
erfðaskrá.”
“Já,” sagði herra Outram, “og hún er löggild
að öllu leyti, rétt skrifuð og lögboðin vitni og dag-
sett seinna en hin sem gerði yður arflausan.
“Það getur vel verið að til sé önnur erfðaskrá,
og óska eg þess af heilum hug, að svo sé,” sagði
Brian.
“Eg held að það sé ekki, eða réttara sagt, eg er
viss um að hún er ekki til. Þér getið að sönnu sagt,
að ástæða sé til að rengja orð mín, þar sem eg vissi
ekki af þessari erfðaskrá, en eins og eg hefi sagt,
lá þessi erfðaskrá í umslagi sem eg hélt að geymdi
lista yfir nokkra húsmuni sem eg héfi leitað að í
allan dag yfir í húsi Cravenstones. Nú, þér megið
trúa mér, að þetta er seinasta erfðaskráin, og eftir
henni verð eg að fara.”
“En eg get ekki liðið það,” sagði Brian hörku-
lega. “Eg vinn á móti því Það er trúlegt að yður
finnist það heimskulegt af mér, herra Outram, en eg
hirði ekki um þá peninga sem væri mér byrðarauki
og gerðu mér lífið óbærilegt.”
“Það getur ekki gengið,” sagði herra Outram,
og ihorfði kuldalega á þennan einkennilega unga
mann. “Eg hlýt að vekja athygli yðar á því, Crav-
enstone lávarður, að hvorugur okkar getur losað sig
undan þeirri ábyrgð, sem forsjónin hefir lagt
okkur”
“Hversdagslega heyri eg margt og mikið sagt
um forsjómna,” sagði Brian oþolinmóður, en eg
held að þessi erfðaskrá komi forsjóninni ekki mikið
við. Eg segi það ekki af lítilsvirðingu, en eg er sann-
færður ui^ að frændi minn ætlaði að eyðileggja
þ>etta dýrmæta skjal. Má eg líta á dagsetninguna."
Lögmaðurinn þorði ekki að sleppa erfðaskránni
við Brian, en sagði honum aðeins ártalið og mán-
aðardaginn.
“Það var sem mig grunaði, það hefir verið skrif-
að áður en við deildum, og svo hefir hann ætlað að
eyðileggja það og, og því álít eg að við getum með
góðri samvizku skoðað það sem hlut sem aldrei hef-
jr verið til.”
‘Minn kæri Cravenstone lávarður, þetta er ekki
annað en bull,” sagði Outram gramur. “Getur yður
hugkvæmst, að úr því að erfðaskráin barst mér svo
óvænt í hendur, að eg vildi vera með í að eyðileggja
hana? Það væru regluleg svik. Þessari erfðaskrá
hann sló með hnefanum á hana — skal verða full-
nægt. En þegar þér hafið fengið ráð eigna yðar, —
alls þess sem yður með réttu tilheyrir — þá hafið
þér auðvitað fult leyfi til að fara með peningana
eftir eigin vild. Til dæmis getið þér þá gefið ungfrú
Haliford helminginn, en hvort hún vildi þiggja það
væri undir henni sjálfri komið. Eg efa það mikil-
lega, eftir því sem eg hefi kynst henni, og það get
eg sagt yður, Cravenstone lávarður, að eg er nú
orðinn henni vel kunnugur, og það er hvorttveggja
að eg virði hana mikið, og þykir sérlega vænt um
hana- En eg er hérumbil viss um, að ungfrú Hali-
ford er engu óstoltari en þér — þegar hún gerði yð-
ur svipað tilboð, höfnuðuð þér því.”
Brian Ieið afar illa. “Er ómögulegt að fara í
kring um þetta?” hrópaði hann. “Getið þér ekki
leynt hana þessu? Styrkt hana sem fyr, án þess að
láta hana vita um þessa breytingu?”
“Nei, það er með öllu ómögulegt,” sagði hinn
staðfasti gamli Iögmaður ákveðinn. “Ungfrú Hali-
ford verður að fá tilkyr.ningu um erfðaskrána, og
það strax; hún er sjálf svo réttvís, að það væri
rangt að fara á bak við hana augnabliki Iengur en
nauðsyn krefur. Þér vitið það, að ungfrú Haliford
hefir þegar notað mikið af því fé sem yður tilheyrir.
Allar þessar breytingar og endurbætur og viðaukar
við verksmiðjurnar hefir alt kostað ærna peninga,
fyrir utan alt það fé sem hún hefir varið til góð-
verka, því er öllu ólöglega eytt frá réttarfarslegu
sjónarmiði, mætti skylda hana til að borga þetta alt
til baka.”
“Hvaða vitleysa,” hrópaði Brian, stóð upp og
gekk um gólf í stofunni. “Alt það sem hún hefir
gert mundi eg einnig hafa gert, hefði eg fengið arf-
inn strax. Eg samþykki með ánægju alt það sem
hennar góða hjartalag hefir bent henni á að gera.
Guð blessi hana. Með sinni kvenlegu snild, hefir
hún bent mér á þann veg sem hefði tekið mig langan
tíma að finna, og svo segið þér að eg skuli brjót-
ast inn og taka allar eigurnar af henni, og stöðva
alla þá vinnu sem hún framkvæmir margfalt betur
en eg hefi verið fær um að gera- Sjáið þér til, Out-
ram, eg efast ekki um að þér séuð duglegur mála-
færslumaður —
Herra Outram hneigði sig, en var samt á verði
gagnvart Brian — honum var þegar kunnugt um
fyrirætlan hans.
“Getið þér ekki á einhvern hátt hagað því svo til,
að eg sé ekki tilneyddur til að svifta þessa ungu
stúlku eignum sem hún er réttur eigandi að, og þann-
ig hindra hið mikla mannúðar verk sem hún er byrj-
uð á?”
Lögmaðurinn hristi höfuðið. “Eg er yður inni-
lega þakklátur fyrir yðar góða álit á mér, Crayen-
stone lávarður, en enginn Iögfræðingur, hversu lærð-
ur sem hann er, getur með réttu losað yður við að
fullnægja þessari erfðaskrá.”
Brian stansaði snöggiega frammi fyrir herra
Outram.
“Eruð þér búinn að segja henni það?” spurði
hann.
“Nei, ekki ennþá, því satt að segja gat eg það
ekki strax. En nú fer eg til hennar.”
Og þá fer eg með,” sagði Brian.
til að þær heyrðu það ekki- “Þið líðið bæði tvö fyrir 1 þess að hún, aumingja barnið, skyldi fara svona
sama ókostinn; þér verðið að hugsa um þetta ná
kvæmlega, og minnast þess, að það sem þér Ieggið á
yður við að taka boði frænda yðar, hefir vinnufólk-
ið á verkstæðinu gott af; það er óhyggilegt af yð-
ur að taka ekki peningana, sem stuðlar að vellíðan
svo afar margra.”
Myrtle stundi.
“Eg sé að þér skiljið meiningu mína.”
“Ó, já, já, munið þér eftir öilum öreigunum
Constance”
“Þeir eru mér ekki lengur tilheyrandi,” sagði
Myrtle hnuggin. “Nú er það Cravenstone lávarður
sem er húsbóndi þeirra.”
“Já, einmitt,” sagði lögmaðurinn þurlega. “Lá-
varður Cravenstone er nú húsbóndi þeirra.”
“Hafið þér nokkuð á móti því, herra Outram,
alein. Hvað ætli að verði um hana? Ó, hvað get eg
gert? Mér þykir eins vænt um hana og hún hefði
verið mitt eigið barn.” Og svo fór hún að gráta.
“Það er aðeins eitt sem fyrir liggur,” sagði Bri-
an æstur, “við verðum að finna hana.”
29- KAPITULI
Clara hljóp syngjandi upp stigann til herbergis
síns. Verkafólkið á Hahfords verksmiðjunm var nú
alt glatt og ánægt, og höfðu líka ástæðu til að vera
það, en Clara þagnaði fljótt er hún sá Myrtle sitja
við eldstæðið í herberginu hennar.
Nei, Myrtle, hrópaði 'hún, það er vel gert af
yður, en eg hefði betur vitað að þér væruð hér, því
að spyrja hann hvort hann vilji halda áfram með hefði eg komið fyr, því nú er því aldrei mótmælt
" ’ °8 PV1' síðu1- afsagt þó það komi fyrir að maður biðji
um frí fyrir hinn ákveðna hættutíma- Þér getið ver-
ið viss um að það er öðru vísi að vinna hjá Haliford-
verksmiðjunum núna en þegar þér voruð þar. Geng-
ur nokkuð að yður? Mér sýnist þér svo fölleit, eins
og yður Iíði illa að einhverju leyti?”
Ja, það hefir dálítið komið fyrir, Clara, sem
það sem eg hefi byrjað?” spurði Mytrle.
“Mín kæra ungfrú, eg held að þér ættuð að
spyrja hann um það sjálfar,” sagði Outram. En
jafnvel þó hann vildi gera það, álít eg að hann geti
ekki framkvæmt hin mannúðarríku verk yðar eins
vel og þér sjálf.”
“Það er ekki óhugsandi,” sagði Myrtle, “en
samt vona eg að hann haldi sömu stefnu og eg byrj-
aði.”
“Ó, ungfrú Haliford, um stund skulum við nú
víkja frá þessu aumingja fólki,” sagði lögmaðurinn,
“en snúa hugum okkar að yður sjálfri og framtíðar-
kjörum yðar.” Hann sneri sér að frú Raymond, “og
eg vona að þér getið gert þessari ungu stúlku það
skiljanlegt, hvers virði það væri fyrir hana, að hafna
ekki kostaboði Cravenstones lávarðar- Sjálf hefir
hún áður gert honum svipað tilboð, munið þér eftir
því — lofið mér nú að laga það svo til, að aliir
hlutaðeigendur verði ánægðir.”
“Eg skal gera það sem eg get,” sagði frú Ray-
mond vingjarnlega, “en þér vitið, herra Outram,
hvernig Constance er; 'þó hún sé ung, hefir hún þó
“Eg held réttara væri að þér gerðuð það ekki,” j mikið viljaþrek, og ekki auðvelt að snúa henni, eink-
sagði Outram. “Það væri aðeins til að gera málið um ef hún hefir tekið ákveðna stefnu. Já, góða
enn flóknara, og þessi samfundur hlýtur að verða j Constance, þér vitið að þetta er satt.”
afar óskemtilegur bæði fyrir ungfrú Haliford ogj “Eg ætlast til að þið jafnið þetta milli ykkar,”
mig-” jsagði Outram og ypti öxlum, eg verð nú að fara,
“Nú jæja, en innan skams verð eg að finna hana, þvf eg er viss um að Cravenstone lávarður bíður mín
sagði Brian. “Viljið þér segja henni, að eg komi á » skrifstofunni- Hvað á eg að segja honum, ung-
morgun. — Takið þér nú eftir, herra Outram. Þér frú Haliford?”
verðið endilega að reyna að koma henni á þá skoð- "Viljið þér segja honum að eg sé honum mjöfe
un, að það sé skylda hennar — óhjákvæmileg skylda þakklát, og eg skuli yfirvega boð hans. — Eg skal
að hún taki á móti boði mínu. Þér getið Iíka sagt j senda yður skriflegt svar í kvöld.”
henni, að ef hún geri það ekki, sver eg það, að eg 1 “K *-------------“ ” —*'■ -------*
vil
sagði lögmaðurinn hálf-órólegur,
svarið þá sem verulega hyggin
Það er gott,
~ , . .. |“og eg vona þér
Að þér viljið fremja heilan haug af heimsku-' stúlka.”
pörum, og eg efa það heldur ekki,” tók Outram fram ! Hann tók í hendina á Myrtle og kvaddi hana inni-
í ergilegur. Það er skylda mín, sem lögfróður Ieið-, lega, en hún stundi við, og svo fór hann heirn á leið
togi yðar, að hamla yður frá því — ef eg væri fær
um það,” bætti hann við enn gremjulegri..
“Ó, þið lögmenn,” hrópaði hann og hló
leysis kuldahlátur.
von-
í þungu skapi.
“Frú Raymond og Myrtle töluðu saman svo tím-
um skifti, og þessi kona með hina löngu lífsreynslu,
reyndi af fremsta megni að sannfæra Myrtle um að
Já, það er vafalaust að við erum slæmir, en við hún væri skyldug að taka tilboði Cravenstones lá
erum eitt af því illa sem ekki verður hjá komist, og
við höfum Iíka vist a^tlunarverk. Meðal annars verð-
um við að sjá um að skjólstæðingar okkar geri sig
ekki að heimskingjum. Þér fyrirgefið, að eg tala
svona, herra.”
^ “Þér megið segja við mig, hvað sem þér viljið,
herra Outram,” sagði Brian og hló, “ef þér getið
losað mig við þessa byrði.”
'Ojæja, eg hefi heyrt peninga nefnda ýmsum
nöfnum,’” sagði Outram, “en það er í fyrsta sinni
sem eg hefi heyrt þá nefnda byrði að hafa mikið af
þeim. Nú fer eg til ungfrú Hailford, og verð líklega
kringum klukkutúna í burtu; ef þér viljið bíða eða
koma aftur — ”
Mér er sama hvort eg geri,” sagði Brian- En
her hafið þer nu tækifæri til að syna hvað hygginn
og duglegir þér getið verið, ef þér gætuð fengið
ungfrú Haliford til að taka við helmingnum af þess-
um ólukku peningum, þá er eg yður þakklátari en
eg hefi orð yfir.”
Hálfum tíma síðar sat herra Outram í dagstof-
unni í húsi Cravenstones, ásamt þeim Myrtle og frú
Raymond, og var í sannleika illa haldinn. Myrtle
hafði þegjandi heyrt söguna um hina nýfundnu erfða-
skrá, en frú Raymond gat ekki stilt sig um að opin-
bera undrun sína og angur yfir þessum óvæntu tíð-
indum.
“Er það virkilega meiningin að Constance missi
allar eigurnar?” hrópaði hún og Ieit af Myrtle á hið
alvarlega og áhyggjufulla andlit lögmannsins-
“Já, eg er hræddur um að það verði svo að
vera,” sagði hann, “en Cravenstone lávarður,. ja, eg
hefi máske ekki sagt yður að eg hefi fundið hann,
og hann hefir komið með verulega góða uppástungu.
Hann óskar framar öllu öðru að skifta peningunum
milli sín og yðar, ungfrú Haliford. — Nei, bíðið þér
nú við, eg vil biðja yður að segja ekkert þar til eg
hefi talað út,” tók hann fram í er hann sá að Myrtle
ætlaði að svara.
Hún sat og studdi olnboganum á borðið, og með
því móti huldi hún andlitið að miklu leyti. Frú Ray-
mond hélt í hendina á henni, og var með augun full
af tárum.
Eg þykist vita að fyrsta hugsun yðar sé að
afsegja tilboð Cravenstones Iávarðar, en mín inni-
Iega bón til yðar er, að þér gerið það ekki; í það
minsta hugsið yður vel um áður. Ef þér vilduð fara
að mínum ráðum, réði eg yður til að taka boðinu.
Eg veit að vísu, barnið mitt gott. Já, þér verðið að
afsaka, ungfrú Haliford, en eg veit að þér eruð stolt.
Það er Iíka gremjulegt,” tautaði hann, og ætlaðist
varðar. Myrtle sat og hlustaði eftir því sem hún
sagði, en svaraði hérumbil engu, og bar ekki á móti
rökfærslu hennar, en fann með sjálfri sér að hún gat
ekki þegið þessa peninga, og þó var hún að hugsa
um hvernig nú færi um Minnie Giggles og Tedd, sem
hún hefði gert sér svo glæsilegar vonir um framtíð
þeirra — nú var það alt eyðilegt, og æfintýrið úr
1001 nótt horfið. Loksins bað hún frú Raymond að
fara að hátta, en sjálf var hún eftir og braut heil-
ann um þetta langan tíma. Að síðustu skrifaði hún
miða til herra Outram og sendi með hann.
Morguninn eftir kom Brian mður á skrifstofu
Outram lögmanns-
“Nú,” sagði hann og reyndi að vera rólegur.
Án þess að svara rétti herra Outram honum upp-
brotinn bréfmiða. Innihaldið var svohljóðandi:
“Góði herra Outram! Viljilð þér gera svo vel
og segja Cravenstone lávarði að eg sé innilega
þakklát fyrir tilboðið, en mér sé ómögulegt að
þyggja peningana- Kæra þökk fyrir alúð yðar og
góðsemi mér til handa, yðar skuldbundin Can-
stance Haliford.”
“Brian kastaði bréfinu á borðið en fleygði sér á
stól með hendurnar í vösunum. I svipinn gat hann
ekkert sagt; svo stóð hann upp skyndilega og hróp-
aði: “Eg fer til hennar.”
"Eg held líka það sé það bezta sem þér getið
gert,” sagði herra Outram og hristi höfuðið.
Brian ók til húss Cravenstones og spurði eftir
ungfrú Haliford; honum var sagt að hún væri far-
in út, en frú Raymond væri heima. Honum var vís-
að inn í dagstofuna, sem hann þekti svo vel, og von
bráðar kom frú Raymond.
“Góðan daginn, herra Aden, sagði hún forviða,
þér verðið að afsaka, en mér var sagt að Craven-
stone lávarður væri hér — hann er máskeí bóka-
herberginu?”
“Nei, þetta er alveg rétt, frú Raymond, “sagði
Brian stuttlega. “Eg er Cravenstone lávarður.”
“Þér?! ?” hrópaði hún-
“Já, eg skal útskýra það altsaman. . En hvar er
ungfrú Haliford?”
“Ja, það er nú einmitt það sem eg vildi vita- En
eg skil ekki að þér séuð Cravenstone lávarður. Ung-
frú Haliford er farin í burtu.”
“Hefir hún brugðið sér út?”
“Nei, hún er alfarin burtu. Hún skrifaði á þá leið
að hún færi, því hún hafi engan rétt til að vera hér
lengur. Ekki nefnir hún hvert hún fari, en hún kvaðst
mundi skrifa innan skams. Hvað get eg gert, herra
Aden — eg á við Cravenstone lávarður? Að vita til
mér fellur ílla, sagði Myrtle. Eg hefi tapað stöðu
minni.” - 'r
Það var leiðinlegt,” sagði Clara með hluttekn-
ingu. “Setjist þér niður og segið mér um þetta. Þér
ættuð ekki að taka það svona nærri yður; þér kom-
ist fljótlega að annarsstaðar, eins og þér lítið vel út
—— og eruð svo góðar. — Hvað kom fyrir, voruð
þið ekki sammála?”
“Jú, maður getur kallað það svo,” sagði Myrtle,
“en það kemur í sama stað niður, eg hefi mist at-
vmnuna og nú er eg — hún hló með augun full af
tárum — eins fátæk og eg var áður.”
“Hvað segið þér, hafið þér ekki lagt neitt fyrir?
spurði Clara undrandi.
Myrtle hristi höfuðið. “Nei, það hefi eg ekki
gert- Eg er peningalaus, og því kom eg til yðar.
Nei, nei, ekki til að fá lán — ”
“Heyrið þér nú, Myrtle,” tók Clara fram í hálf-
gröm. Það er ekki rétt af yður að tala svona, og
mér kemur það óþægilega- Eg er ekki það sem
menn kalla vel efnuð, en dálítinn afgang hefi eg þó,
og eg get ekki haldið að þér séuð of stolt til að lofa
stallsystur yðar að rétta hjálparhönd.”
^ “Nei, nei,” sagði Myrtle, til að gera hana rólegri.
Eg er alls ekki stolt, en eg hefi aldrei getað — og
eg vil ekki lána peninga hjá yður, Clara — en eg vil
fengin fá leyfi til að vera hjá yður þartilegkemst að
einhverri vinnu. Eg hefi ráð á herbergjunum hér
uppiyfir og húsaleigan er borguð fyrir næstu þrjár
vikur, svo eg get sofið í einni þeirra, en á daginn
vil eg gjarnan mega vera hér hjá yður, Clara. Mundi
eg ekki geta fengið verk hjá Halifords?”
‘Ja, eg veit ekki,” sagði Clara, “þar er svo mik-
il breyting á öllu. Það er lítið um verkefni sem send
eru út, og þegar nýja byggingin er búin, verður það
með öllu aftekið.” ^
Myrtle stundi við. Það var verk forlaganna, að
hennar góðu áform urðu nú þröskuldur á leið henn-
ar.
Eftir litla umhugsun sagði Clara- “Engu að síður
er ekki víst nema að eg geti gert eitlhvað fyrir yður.
Eg get sagt að það sé fyrir vinstúlkumína eðasyst-
ir, og það hafið þér verið mér- Eg get kannske feng-
ið handa yður eitthvað sömu tegundar og þér unn-
uð að fyrrum.”
“Óá, reynið þér það,” sagði Myrtle áköf. “Ef
eg aðeins fengi eitthvað að vinna, þá skyldi eg vera
glöð — og þó á eg erfitt með það,” sagði hún við
sjálfa sig er henni komu þau í hug, Giggles, Minnie
og Tedd. Þeim yrði hún að skrifa til og segja frá
hinum breyttu kringumstæðum sínum. Það hlyti að
verða þeim ónotaleg vonbrigði. Það var oft þung-
bært að komast í gegnum lífið, já, voðalega þung-
bært.
“Nú, verið þér nú ekki alt of leiðindafull yfir
þessu, Myrtle, sagði Clara, “þó það sé náttúrlegt
að yður falli þungt að missa ágæta stöðu. Hún hlýt-
ur að hafa verið eitthvað undarleg þessi frú sem þér
voruð hjá, að segja yður upp fyrirvaralaust.”
“Það var ekki henni að kenna,” sagði Myrtle
og stundi við, er hún hugsaði til frú Raymond, og
hve mikils hugarangurs hún olli henni. Eg get ekki
út skýrt það fyrir þér, Clara; það hefir verið eins og
undarlegur draumur fyrir mér, og nú er eg vöknuð
frá honum.”
Eg skil yður ekki verulega, Myrtle,” sagði
Clara, en það verður svo að vera. Samt er eg viss
um að það er ekki yðar skuld að þér mistuð vinn-
una; þér gerið aldrei annað en það sem rétt er, eins
og frú Layton — en hvað gengur að mér- Eg hefi
ekki einu sinni boðið yður tebolla.”
Svo fór Clara að búa til Te, og síðan sátu þær
við eldinn og töluðu um gamla daga og komandi
tímann- Ef Ciöru hepnaðist að útvega Myrtle vinnu
og leigutíminn væri útrunninn á efra herberginu, þá
gætu þær leigt saman eins og systur, og sú tilhugsun
gladdi Clöru mjög svo mikið; en það var ýmislegt
sem amaði að Myrtle, ekki að hún væri hrædd við
að fara að vinna aftur, og ekki skelfdi fátæktin hana
og ekki þráði hún auðinn sem hún hafði mist svo
hastarlega — en hún saknaði frú Raymond afar
mikið, og svo var nú þungbært fyrir hana að verða
að hætta allri hjálpseminni og góðgjörðunum. Samt
var það, hugfró og léttir í rauninni að hún hafði Clöru
og Halifords verksmiðjuna að hlífiskyldi, annars
hefði hún neyðst til að rölta um strætin og svelta.
rtleira.