Heimskringla - 03.05.1922, Page 4

& BLAÐSIÐA.
HEIMSR.RINGLA.
WINNIPEG, 3. MAií, 1922
HEIMSKRINQLA
(StofnuS 1S8€)
Kemur flt 6 kvorjvn aI9rtkadefL
Útfefendar o*; elgendvrs
THE VIKLNG PRESS, LTD.
8S3 o* 855 9AR6BNT AVE., WLVNIPEG,
TalKfml: N-0537
Vert blatklae er |3.M flrKaafarlaa borg-
lit fyrtr fram. Allar boriraalr aeiálat
rábimanal blgbalna.
Ráðsmaður:
BJÖRN PÉTURSSON
Ri t s t j ó r a r :
BJÖRN PÉTURSSON
STEFÁN EINARSSON
Utanfi«krlft ,H blaSalnai
THB TIKIJHI PHflSS, Ltl, Bua >171,
Wlnaipeg, )Ian.
Utanflakrift tll rltitjðrmi
EDITOR HEIMSKRINGLA, Box 8171
WlantpeK, Han.
The “Heimskrlngrla'* is prlntod aná pub-
llshe by the Vikinar Press, Llmitedl, at
853 og 855 Sarg;ent Ave., Winnipegr, Mani-
toba. Telephone: N-6537.
WINNIPEG, MANITOBA, 3. MAÍ, 1922
u
Uppsprettulindir’,a
“Uppsprettulindir” heitir nýútkomin bók
eftir Guðmund Friðjónsson.
Efni hennar er, 4 fyrirlestrar, fluttir í
Reykjavík veturinn 1920—21 og nefnir höf-
undurinn j>á: Mennirnir'sem verða úti, AI-
þýðulíf og hugsunarháttur í sveit,, Arfleiðing
kynkvíslanna og Bolsvíkingin.
Fyrsti fyrirlesturinn fjallar um þá menn í
þjóðfélaginu, semá einn eða annan hátt njóta
sín ekki; eru það meðal annara þeir menn
er ekki geta lært eða iðkað það starf er þeim
lætur bezt eða eru hneigðastir fyrir; þeir er
í ónáð falla í almennings álitinu fyrir skoð-
anir sínar; konan er heima situr og þjónar
heimilinu, en hlýtur að launum fálæti og af-
skiftaleysi húsföðursins; alt þetta fólk verð-
ur úti í andlegum skilningi. Lækning þessa
meins, hluttökuleysis mannanna er þetta, að
breyta við aðra eins og að maðúr sjálfur
kýs að aðrir breyti við sig.
“Alþýðulíf og hugsunarháttur í sveit”, er
næsta erindið. Fjallar það um ástand bænda-
stéttarinnar og sýnir höfundurinn ótvírætt að
kostir sveitarlífsins eru margir, þó við ýmis-
legt misjafnt sé að stríða.
Þriðja erindið “Arfleifð kynkvíslanna”
er fult af fögrum dæmum úr fornöldinni og
reynir höfundur þar að sýna fram á, að
drarraðarvefur íslenzku þjóðarinnar verði
ekki vel ofinn án þeirra traustu þráða Sann-
færandi mjög er fyrirlestur þessi í því efni,
nema þegar höf. tekur til að hallmæla vín-
banninu heima vegna þess að forn-norrænu
guðirnir hafi drukkið fast!
Bolsvíkingin er fjórði og síðasti fyrirlest-
urinn. Er höf. þeirraar skoðunar að sú hreyf-
ing eigi ekki erindi til Islands. Segir hana
skaðlega þjóðlegri menningu og hag lands-
ins„ þar sem hún sé ekkert annað en hern-
aðarstefna! Eins og þjóðirnar hafi verið
gersneiddar hernaðarstefnu, fram að bylt-
ingunni rússnesku! Bylting sú olli mörgum
hörmungum í svip. Það skal játað. En í
dauðra manna kösina var stríðið síðasta
samt búið að leggj’a 14 ir.Í!’C;nir manna á
Rússiandi áSur en byítingin nófst ög kemst
mannfallið í byltingunni í engan samjöfnuð
við það, þar sem vafasamt er að Vi miljón
hafi fallið í henni (sum andstæðinga blöð
Rússlands segja eina miljón). — ísland er
að vísu ekki stóriðnaðarland. En þó virðist
ekki óskylt með alþýðu þar og í öðrum lönd-
um. Kaupgjald mun vera í svipuðum hlut-
föllum þar og í stóriðnaðarlöndunum. Á-
rartgur virtnunnar hinn sami. Auðfélög hafa
risið þar á fót og hafa rúið landið fjárhags-
lega og komið því á vonarvöl. Og þó segir
höf. að engin stétt sé til á Islandi utan al-
þýðustéttin; bætir þó inn í á milli sviga,
embættismannastétt og kaupmannastétt. Þó
lítið sé verið að reyna að gera úr stéttum
þessum með því, er sannleikurinn sá, að þær
ráða og að þeim er að kenna, að efnahagur
landsins er í heild sinni eins og hann er.
Það er stundum bent á að stóriðnaður sé
ekki til á íslandi. En það segir ekki, að þar
sé ekki peningavald til í dálitlum stíl. T. d.
benti Jón heitinn Ólafsson á, að 50% af öll-
um almennum útgjöldum landsins lentu hjá
embættismönnum. Á Bretlandi nema þessi
útgjöld 5%. Getur þetta ekki og því um
líkt að einhverju jafnað muninn sem er á
hag atþýðu heima og í öðrum löndum og
stóriðnaðurinn orsakar? Eitthvað hlýtur að
valda því, að arður vinnu er jafn heima sem
annarsstaðar; að þeir sem að framleiðslu
vinna, eru þar ekki betur af en í stóriðnað-
arlöndunum.
Nei, jafnréttishugsjónin á erindi heim. Hún
er annað og meira en “menðalmenska” eins
og margir kalla hana. Og hún er ekki fólg-
in í blóðugri byltingu eins og alment er sagt.
Hún er andleg í éðli sínu. Þegar jafnaðar-
menn tóku völdin í Ungverjalandi, varð eng-
in bylting. En þegar Horthy auðsinninn ill-
ræmdi tók völdin þar, varð þar blóðug bylt-
ing. Að kalla jafnréttishugsjónir hernaðar-
stefnu er frámunalega óbilgjarnt, að maður
segi ekki annað verra.
En hvað sem sumum skoðunum þeim líður
er í bók þessari eru framsettar, er eins og
vant er ekki hægt annað en að dáðst að
íslenzku höfundarins. Það er nærri því eins
skemtilegt að lesa eftir hann um þau efni er
maður er honum ósammála um og hin, sem
maður aðhyllist. Svo mikil er list höf. í því
efni, að það dregur ekki nema lítið úr nautn-
inni að lesa eftir hann.
“Uppsprettulindir” fást hjá F. Jónssyni
bóksala í Winnipeg og kosta $ 1.30.
Stephans G. og geta þá þeir sem þetta blað
lesa dæmt um hve sanngjarn sé dómur Lár-
usar og einnig ummæli S. Sigurjónssonar í
Lögbergi, þótt skemmra fari á vegum öfg-
anna og hleypidómanna.

<<Eimreiðin,,l
Fyrsta hefti 28. árgangs Eimreiðarinnar
er komið vestur.
Eimreiðin hefir bæði fyr og síðar verið
skemtilegt og fróðlegt rit. Vinsældir hennar
meðan Dr. Valtýr Guðmundsson vár ritstjóri
hennar voru orðnar miklar og ritið var yfir-
leitt mjög kærkomið Islendingum hér sem |
heima. Og meðfram vegna þeirra vinsælda, |
mun það hafa verið, að einstöku menn tóku
ritstjóra skiftunum með fálæti í fyrstu. En
reynslan er nú búin að sýna, að til þess var
lítil önnur ástæða. Ritið virðist, þó í ýmsu
sé frábreytt þVí er það áður var, vera mjög
vel þegið enn, enda kennir oftast nokkurs
fróðleiks í því; og margar ritgerðir sem
ekki hafa einungis verið fróðlegar heldur
einnig skemtilegar hefir það flutt í seinni
tíð.
Þetta nýkomna hefti er einkar skemtilegt
og hugðnæmt; má að minsta kosti segja að
að eigi heima um ritgerðirnar: Hugljómun,
m málaralist nútímans og andlegleiki. Þá er
ritgerð Guðm. Hannesonar læknis um “að
byggja landið upp á 25 árum”, þörf hug-
vekja. Heldur læknirinn þar fram, að húsa-
gerð á Islandi þurfi að breytast og að fram-
kvæmdir í þá átt séu ekki eins mikil ófæra
og alment sé haldið. Með því að nota jafn-
vel innlend byggingar-efni að mestu leyti,
grjót eða torf, segir hann, að byggja megi
sómasamleg íveruhús, ef bygt sé eftir ráðum
sérfróðra manna í þeim efnum. Er hér um
eitt mikilsverðasta mál landsins að ræða. —
“Veðurspár dýranna” heitir ritgerð eftir
Dr. Guðm. Finnbogason, skemtilegt og at-
hugunarvert efni. “Tímavélin” hin ágæta
saga eftir H. G. Wells enska rithöfundinn
fræga byrjar og í þessu hefti. Einnig er rit-
sjá í því eftir ýmsa, þó ntest eftir ritstjór-
ann eins og að undanförnu. Fyrir þessari
deild blaðsins mun margur hafa gengist með-
an Dr. Valtýr var ritstjóri. En ekki þarf nú |
neitt að fælast hana þó annar sé tekinn við
henni, þVí þó áherzla sé nú minni lögð þar i
á frágang máls á þVí er dæmt er um, eru þar ,
eigi að síður oft ágætar hugvekjur.
Vlerð ritsins hefir orðið að hækka um eina |
krónu árganginn erlendis, vegna þese hve j
burðargjald undir “Krossbandssendingar” til
útlanda er orðið afskaplega hátt og munar
það minstu á hverju hefti.
Heimska eða hatnr.
“Sá sem svo er þröngsýnn að hann getur
ekki unnað sannmælis í bóknfentum þeim
mönnum, sem hann hatar, hann ætti að
minsta kosti að gera það sjálfs sín vegna að
halda kjafti..
Sá sem svo er heimskur að hann þekkir
ekki gull frá Ieir en gerist samt dómari, hann
verður að þola þá óhjákvæmilegu afleigingu
að verða að athlægi.”
George Brandes.
I síðustu Heimskringlu birtist grein eftir
Lárus Guðmundsson, sem einkennilegt er að
skyldi vera tekin í blaðið andmæla og at-
hugasemdalaust. Greinin er viðurstyggileg
árás á Stephan G. Stephansson, og ástæðan
fyrir níðinu er sú að skáldið hefir ort kvæði
fyrir rit Þjóðræknisfélagsins; kvæðið heitir:
“Á rústum hruninna halla” og er áreiðanlega
“Á rústum hruninna halla.
Eftir Steph. G. Stephansson
Það kom mér á óvart að hún ætti hér
heima. Ekki átti hún heldur von á því að
mig bæri nú að dyrum hennar. En eg gat
ekki fengið það af mér að ganga fram hjá
heimili hennar án þess að gera vart við mig,
þegar gatan lá rétt við dyrnar. Eg bjóst við
að henni væri engin þægð í því að eg heim-
sækti hana að óvörum.
Skyldi hún annars hafa hugsað nokkuð
um mig ? — hugsað um það hvar eg væri eða
hvernig mér liði í öll þessi fimmtíu ár?
Hvað sem því líður þá er það víst að eg
hefi geymt mynd af henni í sál minni og
hugsað oft um hana í þessa hálfa öld sem
Hðin er síðan eg var 'í skóla. — Og á þeim
tíma hefir margt á dagana drifið. —
Þegar eg gerði vart við mig kom hún til
dyranna frjálsleg og fögur; fögnuður skein
út úr augunum alveg eins og hún hefði orðið
fyrir einhverju óvæntu happi. Tign var í
svipnum en fölvi í kinnunum, og þó gat hún
enn þá roðnað. En nú hafði blossi æsku-
blóðsins brent sig dýpra 'í skap hennar; hún
hafði öðlast meiri festu. Eldar langrar æfi
höfðu brent allan eirinn úr því gulli, sem
sál hennar átti yfir að ráða. —
Við töluðum margt um liðna daga — um
æskusorgir okkar á meðan við sátum þarna
saman eins og systkini gömul að árum en
ung í hjarta. —
Nú bjóst eg til farar. Eg sá hvar harpan
henanr lá og hafði víst ekki verið snert lengi.
Eg leit á hana og sagði:
“Syngdu mér söng og leiktu mér lag um
Ieið og eg fer og láttu þau fylgja mér út í
kveldkyrðma.”
“Eg get ekki lengur náð því, sem eg áður
fann í tónum meistaranna miklu.” svaraði
hún: “Skyldi það annars vera eg eða þeir
sem farið hefir aftur?” bætti hún við: “Eg
skal samt reyna. Hvað vilt þú að eg leiki?”
“Eg vil hvorki að þú syngir né leikir neitt
frá öðrum né um aðra — ekkert nema þína
eigin sál. Þegar þú varst ung lékstu og söngst
fyrir mig söng svananna, sem tíða frjálsir
um himinblámann — þú veizt að eg skil lög
J lækjarins; Jþú veizt að eg héfi numið söngva
sævarbáranna; þú veizt að eg get þýtt fram-
sóknarsöng fjallastormsins þegar hann snertir
I veggina á kofanum mínum með ósýnilegum
fingrum.”
Hún lék stundarkorn og söng undir. Lagið
| sem hún lék átti ekkert ákveðið nafn; söng-
urinn átti engan vissan hátt; en það fann eg
| óðar að hún snerti alla strengi sálar minnar.
| Hún kom með það í rími og hljómi sem eg
átti í ófæddum hugsunum. Tónar hennar
vöktu ýmist grát eða gleði. Hér fer á eftir
! byrjun á söng hennar;
“Þegar eg var ung í dalnum mínum heima,
þar sem eg átti alla æskudraumana, kyntist
eg pilti og lék við hann sem barn; hann var
hvorttveggja í senn, hugljúfur og ertinn, rétt
eins og áin sem rann eftir dalnum. Mér fanst
eins og hann ætti eitthvert töfraafl í öllum
leikjum okkar og gæti leitt mig eftir vild;
en mér fanst jafnframt eins og hann gæfi
upp öll völd í mínar hendur.
Hann var í mínum augum eins og dular-
fullur konungur, sem bar svip af hátign hinna
himinglæfandi fjalla og regindjúpi hafsins.
Eg hafði hugboð um að hann ætti frægð
og glæsilega framtíð fyrir höndum, en að
mitt hlutskifti yrði það að skara hvergi fram
úr fjöldanum; þessvegna kveið eg því að
leiðir okkar gætu ekki legið saman.
Á unga aldri hvarf hann eitthvað út í blá-
inn — eg vissi ekki hvert hann fór.
Síðar barst orðstír hans heim í dalinn
þegar frægðarsólin skéin honum í hádegis-
stað og hann var hafinn til skýjanna í höll-
| um stórborganna af þeim sem lítið skyn bera
á listaverk, en lofa þau samt. Þetta frétti
eg um haustið þegar selráðskonan kom heim,
og syrgði eg það með sjálfri mér.
Eftir nokkurn tíma var hætt að tala um
skraut það, sem öðrum mönnum
dylst en er þó falið í blómguðum
grundum og gróðurvana söndum.
Alt þetta málar hann svo fagur-
lega, að nýir unaðsheimar opnast
fyrir augum manna, sem þeir aldr-
ei höfðu tekið eftir áður; þeir
höfðu ekki þekt sitt eigið land fyr.
Stundum kveður hann gælu-
kvæði við börnin í bæjunum um
ný og ný leikföng. Alt sem hann
talar um hvort sem það er saga
landsins eða daglegir viðburðir,
verður fagurt á tungu hans.”
III.
Þarna hætti hún, leit framan í
gr DODDS 'l
^KIDNEY^!
m. PILLS Él
KlDNEVr<e,í
thep^
Dodd*s nýrnapillur eru bezta
nýrnameðalið. Lækna og gigt,
mig og sagði: “Nú get eg ekki bak^erk> hjartabilun, þvagteppa
og önnur veikindi, sem stafa frá
nýrunum. — Dodd’s Kidney Pills
kosta 50c askjan eða 6 öskjur fyr.
ir $2.50, og fást hjá öllum lyfsöl-
um eða frá The Dodd’s Medíc^ne
Co-, Ltd., Toronto, Ont.
7V/ .iirwT
haldið áfram lengur.” “Jú, jú,”
svaraði eg: “Haltu áfram með
Iagið; þetta var aðeins forspil.”
Stundarkorn sat hún þögul og
hugsandi. Svo byrjaði hún aftur,
og eftirfarandi vísur eru brot úr
bergmálinu af því sem hún söng:
“Árum saman dvaldi hin unga
mær í kastala einverunnar. —
Loksins gaf hún viljug hönd
sína fræknasta riddaranum.Þar sá
hún vorið — upphaf Iífsins —
verða að fegursta sumri — full-
komnu lífi — þegar fyrsta rós
riddarans hennar Iá við rúmstokk-
inn hjá henni; iþað var sonur og
hinn hugprúði faðir hans var for-
ingi í frelsisverði lands síns, til
þess að verja hinn dýrasta föður-
arf gegn árásum fjandmanna ef á
þyrfti að halda.
í fyrstu var þetta nýja Iíf leikur
og lystisemdir í auðugri borg. Þó
fór svo um síðir að við urðum
bæði uppgefin á þeim óhreinleika,
sem því fylgdi. Þar var svall og
ólifnaður. Þar heyrðist fátt ann-
að en lognar sigursögur og
drambið var þar foreldri eyði-
leggingarinnar. Allskonar ofnautn
ir fleygðu auðæfum á glæ og ör- jafníengi og þær ef vér værum
byrgðin var svo gífurleg að menn! eins hugheil og eins trústerk.
Haltu áfram að leika!” sagði
eg: “Leiktu þetta hatur burt úr
Síðan ásækir mig stöðugt sú
spurning hvort heimurinn —
stjórnarfyrirkomulagið — eða eg
sjálf, sé sekari um þetta broU
Þeirri spurning hefi eg aldrei get-
að svarað.”
Þarna sleit hún sönginn sund-
ur; það var eins og hún hefði
stungið sig á hvössum broddi af
brotnum tóni.:
“Nú get eg ekki leikið Ieng-
ur,” sagði hún: “Það var eins og
hrollur bærist frá hljóðfærinu f
gegnum fingurgómana og alla
Ieið ínn í sál mína.
Mér fanst eg heyra fins og
drynjandi raddir inst inni í fylgsn-
um hörpunnar; mér fanst sem eg
heyrði þar heljarraddir þeirra
Brynhildar Buðladóttur og Guð-
rúnar Gjúkadóttur.”
Ljóð vorra daga mundu lifa
n luaiuiii íii uiiiima naiia ug l-i aiuwuiuv6u » # . ... . .. .
hreinasti og fegursti gimsteinninn sem íslenzk j ^anrí. Það var eins og hann heföi hor 1 a t
um bókmentum hefir hlotnast í seinni tíð. Eg » einu. Menn spurðu hver annan — og
spái því að þetta kvæði verði, áður en langt j sögðu: Hvað æth hafi orðið a^ onum^
líður, tekið upp í kenslubækur á Islandi og
notað þar sem fullkomnasta bókmentaleg
fyrirmynd
En svo gleymdist hann. Og þó hann sé nú
í dalnum sínum þá þekkir fólkið hann ekki.
Þar hefir aðeins orðið einum húsganginum
En stór orð hafa litla þýðingu nema gögn fleira og beiðist gistingar nótt og nótt í se
senn.
og sannanir fylgi. Tek eg því það ráð sem
tíðkast hjá Englendingum, Þjóðverjum og
öðrum bókmenta þjóðum. Þar eru valin feg-
urstu og fullkomnustu kvæði stórskáldanna
og þeim snúið lauslega á óbundið mál. Er
það gert til þess að börn og unglingar, sem
eðlilega skilja ekki Ijóð til fulls, fái inn í sál
sína þá mynd er skáldin hafa skapað. Þann-
ig leyfi eg mér að fara með þetta kvæði
Og blessað fólkið skilur ekkert í því að
þessi sníkjugestur, sem gefið er að borða
skuli kunna mannasiði og geta talað eins og
spekingur, rétt eins og hinir vitru menn, sem
getið er um í sögum og söngum og fóru frá
einni hirð til annarar til þess að flytja kvæði
og skapa gleði.
Stundum vefur hann inn í mál sitt lýsing-
ar á fegurð fjallsins; málar með orðum
blátt áfram dóu af óþrifnaði.
Þetta skildum við bæði; sáum
greinilega hönd eyðileggingarinn-
ar rita á vegginn. Okkur kom
saman um það að fara heim, upp
í dalinn og lifa þar það sem eftir
væri æfidaganna. Við áttum bæði
nýjan ásetning og Hýjan vilja, al-
'reg eins og á brúðkaupsdaginn
okkar, og fluttum heim. Þar átt-
um við góða daga og sæ!a með
tveimur drengjunum okkar.
Nú brosti mér framtíðin í öll-
um áttum, eins og víðlendur,
blómskrýddur völlur. Við bygð-
um kastala handa drengjunum
okkar. Ellin byggir æfinlega
handa æskunni en hinir ungu
leika sér og hugsa mest um sig
sjálfa.
Loksins skullu einhver ósköp yf
ir heiminn að öllum óvörum. Þ'á
voru allar vonir mínar brotnar.
Mér fanst eins og eg ætti heima í
litlum og veikum kotbæ undir
heljarháu fjalli, þar sem ægileg
skriða félli niður.
Einhver Napoleon, einhver Al-
exander eða einhver blóðþyrstur
keisari kallaði allan heiminn út
það skæðasta stríð sem mannkyn-
ið hefir þekt.
Þetta stríðsóp var eins og ýlf-
ur ótal hungraðra úlfa, sem ein-
búinn hlustar á með skelíingu alt
í kringum litla kofann sinn í eyði-
skóginum; það skarst í gegnum
hann allan. Þessi heiftarheróp
brutust inn í hvert hreysi og
hverja höll. Þetta voða bergmál
barst frá tungu hinna blóðþyrstu
eins og skrugga alla leið inn í
dalinn minn.
Mér fanst sem hér væri telft um
líf, frelsi og frið. Mér fanst eins
og heimurinn væri að þvo sjálfan
sig með sínu eigin hjartablóði —
og mér fanst sjálfsagt að vercfmeð
við þann þvott.
Eldri sonur minn brást ekki
von minni — hann fór sem sjálf-
boði í herinn. En bóndi minn —
sjálfur hermaðurinn lét sér fátt
um finnast.
Drengurinn fór glaður í hermn;
faðir hans varð að fara líka, en
var fálátur.
Eg kvaddi þá báða hrygg, en
þó hróðug yfir því að vera bæði
móðir og eiginkona þessara her-
manna. Eg hefi hvorugan séð síð-
an — sé þá aldrei aftur.
heiminum. Harpan þín á til það
mál, sem fælir burtu allar vofur
helvítis. Beittu því máli til þess
að friða sál mína, sem nú er orðin
eins utan við sig og Sál konung-
ur forðum.”
Hún hélt áfram á þessa Ieið:
“Eg átti ánægjulega daga og
hafði bygt allar mínar vonir og
alla mína sælu á dfengjunum
mínum og framtíð þeirra. Eg var
þó ekki laus við að vera óróleg
með sjálfri mér yfir því að mér
fanst eg elska yngra drenginn enn
þá meira en hinn — alveg óvilj-
andi. Þó þetta væri vitleysa —
því hvorugan hafði eg útundan —
þá fanst mér hann bregðast von-
um mínum þegar hann var vaxinn
og í raunir rak. Hann þverneit-
aði að hlýða herskyldulögunum,
og fremur en að gera það lét hann
draga sig eins og hugleysingja út
af heimilinu og inn í fangelsið.
Hann var ungur þegar hann var
látinn í hegningarhúsið. Eftir
mörg ár kom hann aftur heim; þá
var hann rétt eins og umskifting-
ur og svo að segia karlægur.
En hann faðmaði mig að sér,
leit beint framan í mig feimnislaust'
brosti glaðlega og sagði: “Móðir
mín, á meðan eg var að beiman
naut eg þess þreks, sem eg hafði
erft frá þér. Samt varð eg að
taka á öllu sem eg átti til þess að
standast ögranirnar, ásakamrnar
og háðsyrðin. En eg hefi þó unn-
ið sigur þrátt fyrir alt, móðir mín;
og þessvegna er það að engin sak-
Iaus ekkja syrgir nú látinn son
eins og þú, mín vegna. Föður-
land mitt er mér alveg eins kært
og þeim sem fóru og féllu. Mundir
þú telja mig sannan son þinn,
móðir mín, ef eg sviki það, sem
helgast er í fari þínu?
Þegar barnabörnin verða beztu
drengir í hverju landi, þá hlotnast
ömmum þeirra mesta upphefð sem
hugsanleg er.”
V.
Nú hélt hún áfram ótilknúin
eftir stutta hvíldarbið alveg eins
og hún ætlaði ekki að hætta fyr
en hún hefði sungið út alt það
sem innifyrir bjó. Nú var yfir
hverjum hljómi hugarléttis gleði-