Heimskringla - 03.05.1922, Blaðsíða 5

WINNIPEG, 3. MAI, 1922
HEIMSKRINGLA.
D. BLAÐSIÐA.
Látið drauma yðar rœtast.
Elrhi a?S safna fyrir — húsíð sem þú býst viS aS
eignast, skemtiferðina sem þig iangar aS fara, verzl
unina sem þig langar aS kaupa, hvíldarstundimar er
þú býst viS aS njóta?
Byrjaðu að safna í sparisjóðsdeildinni við þennan
banka og stöougt innlegg þitt mun verða lykill að
framkornu drauma þinna.
IMPERIAL BANK
OF CANA.OA
Riverton bankadeild, H. M. Sampson, umboðsmaður
Útibú að GIMLI
(309q
blær, alveg eins og þegar nýjum
morgunroða slaer yfir heiðan kveld
himininn. Hún hélt áfram á þessa
leið:
“Að síðustu sannfærðist eg um
að það var staðlaus lygahuggun
að hver einasti blóðdropi, sem út-
helt sé í stríði, geymist um alla ei-
lífð. Nú hefir sú spurning vaknað
í sál minni, hvórt þeir hafi ekki
látið líf sitt til einskis, sem féllu
fyrir ranglátt mál, logið og tapað.
Það eina sem nú heldur lif-
andi, þó á veiku skari sé, viðreisn
vona minna, er það að þrekið.sem
þessir menn vörðu þannig, verði
af drengjum framtíðarinnar not-
að í þjónustu sannleikans.
Eg horfi fram í tímann og mig
dreymir. Eg sé með augum vona
minna, bjarta vita loga á hverri
strönd, sem bera birtu yfir og
bæta fyrir alt það tjón og allar
þær hörmungar, sem við erum
sek um.
Og þessi draumur hvíslar því að
mér að sjálfur guð og himnar þeir
sem mennirnir byggja sér, séu ó-
framkomnir draumar og ávísan á
framtíð þeirra.
Þetta hefir haldið mér við um
hin löngu og dimmu vetrarkvöld,
alveg eins og meðvitundin um vor
dýrðina knýr þröstinn og lóuna til
söngs.”
VI.
Hún virtist hafa leikið alt það,
sem harpa hennar átti til; og nú
lágu strengir gígjunnar í hönd-
um þagnarinnar, alveg eins og
hljómnæm kirkja verður hljóð
þegar söngflokkurinn þagnar.
Eg stóð áfætur. Hún sat kyr
eftir; söknuður bjó í svipnum og
jók það fegurð hennar; er hún
lét höfuð sitt hníga. Eg rétti henni
höndin um leið og eg kvaddi
hana í allra síðasta skifti og hvarf
út í skuggann.
Þökk fyrir þennan kveldsöng,
kæra vina. Þú skapaðir okkur
báðum þor til þess að vaka með
söng þínum, jafnvel þótt Ijósin
okkar slokni löngu fyrir aftureld-
ing.
Ómar söngsins fylgja föru-
manninum hvar sem hann hrekst
um heima hrekkvísinnar.
Já, söngur þinn hljómar í sál
minni eins og helgur dómur, sem
pílagrímurinn hafði að heiman
með sér.
Þannig er efni kvæðisins í ó-
bundnu máli. Bið eg skáldið vel-
virðingar á því hversu ófullkom-
inn orðabúning eg á til þess að
klæða í hversdagsföt þá miklu
mynd, er hann hefir skap-
að og sent oss í hátíðarbúningi.
Hér geta menn séð það, sem Lárus
Guðmundsson segir að ekkert er-
indi hafi átt í Þjóðræknisritið og
ekki hefðr átt að fá rúm í því.
Af því eg þekki þá svo vel
báða, Lárus Guðmundsson og
Sigurbjörn Sigurjónsson, þá veit
eg að hvorugur þeirra er svo
heimskur að hann skilji ekki kvæð
ið. Þeir ættu því að hugsa vel
um orðin hans Georgs Brandesar
í fyrri setningunni áður en þeir
setjast í dómarasætið í næsta
skifti.
Sig. Júl. Jóhannesson
Hríseyjarpistill
til Heimskringlu..
Af því að eg héld að mér sé
ohætt að fullyrða að síðan þú
komst á legg hafir þú aldrei flutt
línu héðan, og ennfremur af því
að það er ekki með jafnaði sem
þú ert ónáðuð af okkur Norðlend-
ingum, þá þykist eg viss um að
þú munir flytja svona lítinn pésa
með góðu til sveitunga minna og
kunningja vestra sem þú heimsæk-
ir vikulega eins og vant er, því
eg veit að sumir þeirra a. m. k.
I vilja gjarnan heyra eitthvað héð-
an þó fátæklega verði úr garði
) gert, og eigi falli máske við allra
smekk.
Afli á mótorbáta var yfirleitt
mjög góður síðastliðið sumar, svo
. þó verðið væri ekki sem bezt á
fiskinum varð útkoma flestra út-
gerðarmanna all góð. Kaupgjald
I á þeim bátum og við fiskivinnuna
í landi var einnig þolanlegt — að,
i minsta kosti í loforðum — 1000
—1200 kr í fjóra mánuði. En
| því miður hittist það, að útkoma
! verkamannsins vill verða slitrótt á ■
borgunardegi. Enginn skyldi ráða
sig til sjós eða fiskvinnu í landi nú
orðið nema með vottföstum samn-,
ingi, alveg eins, og ekki síður þótt
efnamenn eigi í hlut, því það er
sorglegt, en satt, að óorðheldni og
óprúttni 'í viðskiftum fer hröðum
skrefum í vöxt hér hjá okkur. Eg
hefi ekki unmð hjá neinum fá-
tækling hér í eynni og þó orðið
fyllilega var hinnar megnustu grey
mensku í viðskiftum.
Beitusíld náðist nóg í fyrirdrátt
innarlega á firðinum alt fram að
j hafsíldartíma, og höfðu Hrísey-
j ingar motorbát í félagi aðeins til
j þess að sækja beituna daglega inn-
I eftir. Formaður bátsiris — og oft-
| lega einn í förum — var Þorvald-
! ur Jónsson frá Kleif, reyndur
dugnaðarmaður, og er óhætt að
segja að útgerð þess báts hafi
marg borgað sig, því mjög sjald-
an var beituskortur.
Dönsk járnskonorta “Rigmor”, j
strandaði í haust í norðanveðri að
nóttu til norðan á Helluhöfðanum,
vestan Eyjafjarðar. Skipverjar
komust heilu og höldnu í land.Upp
boðið stóð fáum dögum seinna og
keypti Þorsteinn kaupmaður Jóns-
son á Dalvík skipskrokkinn, með j
dýrri vél fyrir tvö þúsund og þrjú
hundruð krónur.
Enskan togara “Norman” frá
Hull tók Fálkinn nálægt Húsavík
í haust og fór með hann inn til
Akureyrar. Var hann sektaður um
tuttugu þúsund krónur, og afli —
all mikill — og veiðarfæri upp-
tækt. . Var aflinn boðmn upp í
stórkösum á bryggjunni, mest
smáfiskur og koli, og buðu bæjar-,
búar í þetta hálfskemt — marið — j
sem óðir menn, svo Englendingum
sjálfum ofbauð. Það var eins og
menn álitu það lifsspursmál að ná
í sem mest af svona góðgæti, það
væri ekki al-íslenzkt, það var veitt
á ensku, slægt á ensku, og marið
á ensku.
Grafreitur í Hrísey.
Föstudaginn 2. september var
fyrsta manneskja jarðsungin í hin-
um nýja grafreit Hríseyinga, af
séra Stefáni Kristinssyni á Völlum, j
að viðstöddum 150 manns. Það j
var Margrét Guðmundsdóttir kona
Jóhannesar Davíðssonar, sem all-
lengi hefir búið myndarbúi á
Syðstabæ, og áður ekkja Jörund-!
ar Jónssonar sem lengi bjó á og
átti suðurhelming eyjarinnar. Graf j
reiturinn, sem prestur vígði í þetta'
sinn, er sunnan undir svo nefndu
Saltanesi, suðvestan á eynni, og j
var eigi völ á fegurra plássi fyrir!
hann. Margrét sál., var mesta j
myndarkona í sjón og raun. Hún j
var seinni kona Jörundar. Með j
fyrri konu sinni Svanhildi átti \
hann Sigtrygg, Jóhannes, Björn og J
Svanhildi, konu Páls kaupmanns
Bergssonar — sem nú hefir keypt
Syðstabæ — og Loft, sem Iengi
hefir búið í Winnipeg, en með
Margréti átti hann Sigrúnu, Þor-
gerði, Guðmund, Aðalstein, Odd,
Jón, Þórodd og Jörund. Að Jör-
undi látnum giftist Margrét eftir-
lifandi manni sínum Jóhannesi, og
eignaðist með honum tvö börn,
Jakob og Sóleyju. Hafa þau Jó-
hannes og Margrét sál. lengi búið
rausnarbúi á Syðstabæ, þar til
þau hættu búskap og seldi Páii
kaupmanni jörðina, sem fyr er
sagt.
Akureyri.
Tveir menn hafa horfið héðan
úr bænum ásíðastliðnu sumri.
Magnús kaupmaður Franklin fór á
færi fram á Pollinn seint um kvöld.
Hafði maður tal af honum frammi
klukkan að ganga fimm um morg-
uninn, og spurði hann hvort hann
vildi verða með íland, og kvað
hann nei við því, og hefir ekki
sést síðan. Báturinn fanst rekinn
um morguninn á réttum kili, enda
er hann svo stór, að einn maður
hvolfir honum ekki undir sér.
Magnús átti allstóra verzlun hér í
bæ, og myndarlegt íveruhús, ný-
lega giftur í annað sinn, góður
smiður, dugnaðarmaður á bezta
aldri og álitinn í góðum kringum-
stæðum. Hann var sonur Jóhanns
Jóilassonar frá Látrum.
Hinn maðurinn var H. Benben-
see klæðskeri þýzkur að ætt, sem
búið hefir hér í bænum í mörg ár,
giftur íslenzkri konu og átti með
henni 6 börn. Hann átti einnig
stórt og vandað íveruhús og álit-
inh vel stæður efnalega. Hann fór
frá hcimili sínu að kveldi þess 13.
október, kl. rúmlega 10, og hefir'
ekki fundist síðan. Álitið að hann
hafi gengið í sjóinn. — Vanalega
hafa líkamir þeirra fundist sem
Iagt hafa af stað sjóveg til Himna-
ríkis. en þrátt fyrir ítarlega leit,
hafa þessir tapast alveg.
Millisíldarafli hefir verið tölu-
verður hér á innfirðinum í vetur
og er enn. Hefir Ásgeir kaupm.
Pétursson keypt mikið af henni
fvrir 10 kr. strokkinn, og er nú
eitt af fiskiskipum hans, “Grótta
farin suður, hlaðin frosinni síld
handa skipum þar sýðra. Nú er
hver dallur drifinn á flot í fiskinn,
að undanskyldum hákarlaskipum,
sem fara víst ekki. Ásgeir gerir
nú út 8 skip sem hann á sjálfur.
Fiskiafli allmikill hefir verið á
svæðinu frá Hjalteyri og út að
Haga, í allan vetur, en hvorki ut-
an né innan. Hefir því sjaldan
verið skortur á sjófangi til matar,
og hefir það létt undir með mörg-
um í þessari dýrtíð sem kölluð er.
Já, fólk ber sér á brjóst og æpir
um óþolandi dýrtíð, en sá sem
kunnugur er aðsókninni að Sam-
komuhúsi bæjarins, t. d. meðan
Fjalla-Eyvindur stóð yfir, og eins
“Bio”, gæti borið um hvert inn-
koman benti á mjög tilfinnanlega
áuraþurð í bænum eða umhverf-
inu.
Veturinn allur er, fljótsagt, svo
einstakur að gæðum að fólk á
elli árum man eigi hans líka, snjó-
lítið og snjólaust víða, varla hægt
að segja, að hélað hafi glugga.
Hér á Pollinum er Árni Væni
ætíð sjáfkjörinn forustusauður.
Nótt og dag er hann á verði, árið
um kring, og leggur við það meira
í kotsnað en nokkur annar maður.
Það hefir verið siður sumra sjó-
manna að bíða rólegir með veið-
arfæri sín í landi þar til Árni “verð
ur var.” Ámi er lítilþægur. Hann
heimtar ekki mikið úr sjónum.
Síldarhreistur er honum hin bezta
sending, kallar það “góðan vott .
Svo þegar aðrir koma með net sín
og lóðir í kring um Árna, má hann
oft og tíðum gera sér að góðu að
fá minna en aðrir, og er það ef-
laust oft því að kenna að veiðar-
væri hans eru þá svo mjög af sér
gengin eftir harða og langa úti-
vist, að þau mega ekki á móti
þeim tækjum sem leggjast í kring-
um hann. En Árni gugnar ekki,
því áhuginn er óbilandi, og haft er
það eftir honum að síðan hann
kom til Eyjafjarðar — sem mun
vera yfir fjörutíu ár — hafi hann
aldrei haft tíma til að snúast í því
að gifta sig.
Viltu gera svo vel Kringla mín
að flytja fyrir mig tvær orðsend-
ingar til gamalla kunningja, önn-
ur er til Jóhanesar J. Stefánssonar
frænda míns að Wynyard; vildi
eg mælast íil að hann sendi mér
Iínu við tækifæri og lofaði mér að
vita — svona uppá gamlan kunn-
ingsskap — hvernig þeir hafi rent-
að sig dalirnir sem hann fékk lán-
aða hjá mér þar vestra.
Hin er til Karls Hanssonar,
snikkara sem hér var, hvort hann
sé ekki kominn svo niður í málinu
að hann megi missa orðasafn
Jóns A. Hjaltalíns sem eg lánaði
honum í enskufátækt hans hér á
Akureyri og honum gleymdist að
skila mér áður en hann fór vestur.
Vildi eg mælast til — sem þóki.un
fyrrir lánið — að hann sendi mér
það sem eftir er af bókinni.
Nú erum við búnir að fá
Tryggva ykkar til okkar aftur.
Standa nú á honum mörg járn í
einu. Um þá viðureign kastaði
einn hagyrðingurinn fram þessari
stöku hér um daginn:
Tryggvi engum tapar mátt,
trausti glatar eigi,
þó virðar reiði vopnin hátt
í Verkamanni og Degi.
Að svo mæltu bið eg Hkr. að
flytja fyrir mig heillaósk til allra
vina minna og kunningja þar
vestra, ásamt velvirðingarbón á
línum þessum.
Gott ár!
1.3.—'22 Halldór Steinmann.
Anna Pálson
(fædd Sigurgeirsson)
fædd í marz 1896, dáin 26. marz
1922.
“Vinir berast burt á tímans
straumi
og blómin fölna á einni
hélu nótt.”
Kynslóðir koma og kynslóðir
fara, það er staðreynd mannanna
á öllum öldum. Ungir og gamlir
hníga til moldar eins og blómin á
einni hélunótt. Dauðinn, hinn vold-
ugi einvaldur yfir öllu lífi þessar—
ar jarðar, biður engan leyfis og
færir engin rök fyrir gerðum sín-
um. Dularfullur og þögull kemur
hann án fyrirvara og hriífur konu
frá elskandi eiginmanni og móð-
ur frá ósjálfbjarga börnum, jafn-
kaldur og mizkunarlaus og hann
væri að slá til jarðar hið minsta
blóm.
Mennirnir vita þetta eins vel og
það að nótt kemur á eftir degi, —
og þó er eins og við trúum því
ekki og getum ekki sætt okkur
við þann beizka sannleik, þegar
við missum ástfólginn vin. Okkur
finst það hljóti að vera óttalegur
draumur sem við munum vakna
upp af. — En einhversstaðar langt
inn í ókönnuðu djúpi hugans,
stendur eins og oddhvast spjót í
gegnum viðkvæmustu, helgustu
og göfugustu tilfinningar sem sá
einn skilur sem ann af öllum mætti
sálar sinnar. Og í loftinu í kring
liggur einhver skelfileg leyndar-
dómsfull kyrð sem lamar og tæm-
ir alla hugsun. Okkur finst við
hafa slitnað úr sambandi við alt
sem við þektum áður ög hafa
hrapað inn í óþektan heim sem
komi okkur í raun og veru ekk-
ert við. — En alt í einu hrökkv-
um við saman, því að dómsorð-
ið: “Þið sjáist aldrei framar,”
klífur kyrðina eins og þrumu-
leiftur sem þýtur gegnum loftið
á níðdimmri nótt.
Þá er sorgin komin.
Og sorgin virðist verða að
stýrislausu, allslausu skipi, en líf-
ið sjálft að stormæstu, ógurlegu,
endalausu hafi, og sá sem syrgir
er einn, aleinn á skipinu. En yfir bólga, lá aðeins fáa daga rúm-
hvílir nóttin dimmri en dauðinn,— ! föst.
Hvað er þá til ráða? — Ekkert. Anna var myndarkona og ást-
Án stýris er ekki hægt að halda rík móðir. Trygg var hún vinum
stefnu. En í óráði, eða af gam- sínum og nærgætin. Foreldra sína
alli hefð eða máske af meðfæddri styrkti hún með hug og dug með-
þörf eru hrópuð orðin alkunnu: an hún dvaldi í föðurgarði. Og í
Guð minn! guð minn! hví hefir heilsuleysi móður hennar sem var-
þú yfirgefið mig? — En vinur, aði mörg ár, reyndist hún sönn og
vinur enginn ansar” á öldum hafs- ræktarsöm dóttir.
ins bænin stansar. Og nú er hún horfin, farið að-
Á slíkum stundum starfar hugur eins 25 ára gömul, orðin sjálf
inn án afláts. Allar hugsanir beria eiginkona og móðir.
þá á múrinn himin háa, sem dauð- Imyndunar íítþrá þeirra sem
inn bar vininn yfir á dökkum arn- unnu henni flýgur yfir múrinn og
arvængjum — og krefjast ákveð- sér hana í draumi á æfintýralandi
ins svars. ódauðleikans.
Aldir hafa liðið. Miljónir hafa Séra Sig. Ólafsson jarðsöng
barið á múrinn, en hann stendur Önnu sál. að viðstöddu fjölmenni.
óhaggaður — og svarið er ekki Hefi eg ekki séð almennari sorg
komið. Imyndunar útþráin hefir né hluttekning við aðra jarðar-
lyft sér til flugs og horft á landið för.
hinu mégin í draumi. Hún hefir
málað myndir fyrir okkur af æfin-
týralandi ódauðleikans, en þær
myndir fölna í ljósi örlagaþungr-
ar vöku. Og aldrei er maðurinn
betur vakandi en á sogarstundum
lífsins. Þá duga ekki dulráð
draumsvör, heldur ákveðin stað-
reynd.
En svarið er ekki komið.
Það eru okkar rök, sem efumst,
enginn getur hrakið þau að svo
stöddu máli.
Þessvegna syrgjum við.
Það þykja ekki mikil tíðindi,
út um heim, þó ung, ónafnkend
kona deyi. En ef konungur eða
auðkýfingur deyr, flýgur það á
vængjum allra vinda út um víða
veröldu, og mundi verða feykt út
fyrir hnöttinn af þytmönnum
þjóðanna ef þeir gætu blásið svo
langt.
Eg fyrir mitt leyti álít hið fyr-
nefnda meiri atburð í raun og sann
leika.
Og ástæðurnar eru þessar.
Kona! Móðir! dáin frá manni,
sem elskaði hana, og frá ungum
börnum sem enginn mannlegur
máttur getur bætt þeim. — Ást
er engin hversdagsvara. Þess
vegna segir skáldið: “Sama rósin
sprettur aldrei aftur, þó önnur
fegri skreyti veginn þinn!
Konung er hægt að krýna aft-
ur, — en ást óbrotins alþýðu-
manns er hæpið að hægt sé að
vekja í annað sinn,
Auðkýfing er létt að fá, þó að
einn fari. Þar sannast hið forn-
kveðna, “að eins dauði er annars
líf. En með öllum miljónum jarð-
ar verður ekki móðurást keypt.
Anna sál. var fædd á Reyni-
völlum í Mikley árið 1896. Hún
var dóttir Boga Sigurgeirssonar
sem síðar bjó um mörg ár á Öldu-
landi hér á eynni. Sigurgeir faðir
Boga var prestur að Grundarþing-
um í Eyjafirði. Hans faðir var
umboðsmaður og hreppstjóri
Jakob Pétursson á Breiðumýri,-
nafnkunnur gáfumaður og læknir.
Liggja í þeirri ætt gáfur bæði til
munns og handa. Hefir sumt af
því fólki ekki þótt vera við al-
þýðuskap, eða binda bagga sína
sömu hnútum og samferðamenn.
Hafa íslendingar löngum misskil-
ið slíka menn, sér til lítils sóma og
eldir enn eftir af því, einkum
vestan hafs.
Móðir Önnu var Kristín Ás-
mundsdóttir, dáin 1919; kann eg
engin skil á hennar ætt.
Foreldrar Önnu eignuðust 6
börn, dó eitt í æsku. Anna sál var
elst systkina sinna. Hin heita Ingi-
björg, Lilja, Bogi og Ása, öll ógift.
Árið 1916 giftist Anna eftirlif-
andi manni sínum Gesti Pálssyni
frá Steinnesi; eignuðust þau hjón
fjögur börn, 3 drengi og cina
stúlku. Var elzti drengurinn 5 ára,
þegar móðirin dó en stúlkan rúml.
ársgömul. Eru örlög eiginmanns
hennar ein þau þyngstu sem fyrir
nokkurn mann geta komið — að
syrgja eiginkonu — því að hjóna-
band þeirra var ástríkt — og
standa á ströndinni með móður-
lausu börnin sín og vonirnar allai
dánar. Foreldrar hans og syst-
kini hafa styrkt hann bæði and-
lega og í verki sér ti! stórsóma.
En þrátt fyrir það, syrgjandi mað-
ur er alt af einn —
Banamein Önnu sál. var lungna-
Eftirfarandi kvæði var flutt við
kista hinnar látnu.
J. S. frá Kaldbak.
ANNA PÁLSSON.
Eiginkonan unga!
einkavinur þinn
horfir nú í hyldýpi
harmanna inn.
Ó, sólheimadísin!
lýsið nú leið,
og svæfið þyngstu sorgirnar
í sárustu neyð.
Ó, vor hlýju vonir!
viðkvæm læknið sár
og látið trega linna
við líðandi ár.
Ó, móðurlausu börnin!
Himnafaðir hár!
bægðu frá þeim böli
bernsku þeirra ár.
Þýðlynd, þráða móðir!
því var dvöl þín stytt?
Enginn, enginn fyllir
auða rúmið þitt.
Daprar dagsins gleði
dauðans beitti geir.
— Þó er harmur þyngstur
þegar rnóðir deyr.
Böl sitt grætur bygðin
blikna ljóssins tröf.
Þúsund harmtár hrynja
hljótt við þína gröf.
Hækkar sól með sumri
svífur yfir lönd.
En aldrei fær hún endurvakið
ást á dauðans strönd.
Tíminn seint um síðir
sárin græðir þó.
En lækning hans er löngum
köld
og Iíkist dauðans ró. —
Þungur reynslu skóli
er þetta stutta líf
þrótturinn og þrekið
þess er eina hlíf.
Óró var þín æska
unga dána fljóð.
Órór hugans eldur
eins og skáldsins ljóð.
Þú varst ein af þúsund
í þessum kalda heim
sem þráðir engils æfi
út í víðum geim.
Sofðu sætt í friði,
— sú voru örlögin —
Ljúflings lög á leiði þínu
leikur draumþráin.
Blessuð sé þín minning
blessað sé þitt starf,
en eftir er þitt auða rúm
sem einhver skipa þarf. —
Jónas Stefánsson. .
frá Kaldbak
—---------o----------
Bisurated Magnesia.
“Taktu svolítitS af magnesíu á eftir
máltítS,” er nú vanaleg forskrift vit5
meltingarleysi hjá þúsundum. ÁstætS-
an til þess er ati nálægt níutíu pró-
cent af magasjúkdómum orsakast af
sýru, er hin fíngertSa magahútl hólgn
ar og ókyrrist af, og gerir etililega
meltingu ómögulega. Lyf et5a matar-
hæfi verka ekkert vigna þess atS þatS
rekur ekki á burt sýTuna sem er atSal
orsök veikinnar GætSi magnesíu, sem
hvorki er deyflyf et5a metial, er í þvf
fólgin at5 hún er gagnverkandi sýr-
unni. Af öllum þeim margvíslegu
skömtum sem magnesia er uppsett (
er Bisurated Magnesia nits bezta. Te-
skeiti et5a fjórar töflur í heitu vatni,
tekit5 á eftir máltítS, gagnverkar á
móti sýrunni á augnabragtSi, stöt5var
uppþembu og veldur kvalalausri melt-
ing. Hrein Bisurated Magnesia fæst
hjá öllum áreit5anlegum lyfsölum, og
allir sem þjást af magasjúkdómum
ættu at5 reyna hana. (107)
Huthenian Booksellers and Publish-
ers, 850 Main Street, Winnipeg.