Heimskringla - 03.05.1922, Síða 6

6. BLAÐSIÐA.
WINNIPEG, 3. MAI, 1922
Flakkarinn og
álfamærin
Eftir Jack London.
Axel Thorsteinsson þýddi úr ensku.
Hann lá á bakinu og svaf, Svefn hans var
þungur, svo þungur, að hófaspark, vagnaskrölt og
óp ökumannanna, er fóru yfir lækjar-brúna, sem þar
var skamt frá, gátu ekki vakið hann. Vagn eftir vagn,
hlaðinn víndrúfum, fór um brúna og upp dalveginn
til víngerðarhúsanna. Og koma hvers vagns að
brúnni var eins og fyrirboði stórsprengingar, svo
virtist hávaðinn mikill, því annars var alt svo kyrt og
hljótt þetta nónbil.
En þetta ónáðaði ekki fiakkarann. Hann hafði
búið sér til kodda úr gömlum dagblöðum, en höf-
uð hans hvíldi ekki lengur á þeim. Ógreitt, úfið
hans myncu mai.si mjóui^ „ _n svo æíti
það skyndilega. Kendur hans féllu máttlausar nið-
ur með hhðunum. Og í svip var sem hann
dreymdi ljúfa drauma. En nokkru seinna sóttu illir
draumar á hann enn á ný. Augnalok hans titruðu
og andartak sá í hvítu augnanna. Og hann umlaði í
svefni:
“Nei, við Guðs nafn, nei! Eg segi ekki frá því.”
Varirnar kreptust saman andartak. Svo hélt hann
áfram:
“í»ú getur bundið mig við stólpann, fangavörð-
ur og hýtt mig til blóðs. En það eitt skal eg láta þér
í té. Blóð, blóð! Að eins blóði skal ykkur takast
að ná úr mér, þó eg verði til æfiloka í þessari holu.”
Eftir það svaf hann reglulega. Og litla stúlkan
hélt áfram að skýla honum með sólhlífinni og það
var stór undrun í svip hennar, er hún horfði á þessa
illilegu, ógreiddu, óhreinu og óaðlaðandi manneskju
og bar hana saman við þær manneskjur, sem voru í
hennar eigin lífi. Að eyrum hennar bárust óp öku-
mannanna, vagnaskröltið og hófasparkið. Þetta var
á heitum, kyrrum Californiu haustdegi. Á ljósbláum
hanð var fult aLhorðum straum. Það var ekki sjon ... ,. . . .......
i r, r * ■ ' nimninum ytir hotoum beirra voru nokkrir skyiatem-
að sja hann. Hann svat með opmn munninn og 1 , , * v. , . , , ,
J «• ^ r/iv A H n t tmTtrvi n t « r\«T Ir 111. rt Irin rt K rt Ir Ir ■ I v ' , /tt v*vi
efri góm var tannlaust bil; honum hafði vafalaust
veriið einhverntíma gefið myndarlega á ’ann. Andar-
drátturinn var óreglulegur. Hann hraut hátt. Svefn-
hann sveiflaði handleggjunum til og
mn var oror:
ar á ferð. En í vestrinu þykkur skýjabakki. Úr þeirri
átt var regns von. Býfluga fór suðandi framhjá.
Lævirkjarnir sungu inni í skógarþykninu, og lækjar-
suðið kvað við sí og æ. En Ross Shanklin heyrði
eika mér, en sólin skein beint í andlitið á þér os
mamma segir, að maður eigi ekki að sofa beint á
móti sólunni.”
Hin hljómfagra rödd hennar snerti viðkvæman
streng í hjarta hans. Og hann undraðist hví hann
hafði aldrei tekið eftir því fyr um aðrar manneskjur.
Hann settist upp hægt og starði á hana. Honum fanst,
að hann ætti að segja eitthvað, en ^rðin dóu á vörum
hans.
“Eg vona, að þú hafir sofið vel,” sagði hún al-
varlega.
“Eg skyldi nú segja það,” sagði hann, án þess að
hætta að horfa á hana. Og hann undraðist hve fögur
og björt hún var.
“Hvað hélstu þessu öllu regnbogans lita “para-
plýi” lengi yfir höfði mér?” spurði hann.
“Ó, ó,” sagði hún eftir dálittla þögn. “Lengi,
Iengi! Eg hélt, að þú ætlaðir aldrei að vakna.”
“Og eg hélt, að þú værir dálítil álfamær, þegar
eg fyrst horfði á þig.”
“Nei, ekki álfamær,” sagði hún brosandi.
Hann gat ekki annað en dáðst að hvítu, smá-
gerðu tönnunum hennar.
“Eg var aðeins hinn miskunsami Samverji,”
bættti hún við.
“Og eg hefi aldrei heyrt um hann getið.”
Hann átti erfitt með að halda áfram samræð-
unni. Síðan hann varð fullorðinn hafði hann aldrei
t , i_. , , • . , i ii *. at i • k * i ekkert af þessu, hann Ross Shanklin, flakkarinn, . . _
fra °? veltl ser ym'St a þeSSa hhðma eSa hina> ,Það I úrkast mannfélagsins, fyrverandi fangi númer 4379, ;við barn talað- ^ , , ,, ,
var ems og jjssi illhðan hans væn að nokkru hinn harðsvíraði og áirðlundaði glæpamaður, sem “En hvað bað er skrítlð* að 1™ skulir ekkl hafa
andleg, en að sumu afleiðing him, sterka so arhita. ; Qg ergt alla fangaverði, er hann hafði; heyrt 8etlð um hinn miskunsama Samverja. Manstu
og flugnanna, sem skr.ðu suðandi um andlit hans^ . k j við hann Ross Shanklin, sem engin ekkl? Maður nokkur la8ðl af stað ll1 Jenkó-borg-
Skegg hans var mikið, uhð, ohremt og upplitað at . • v , . , £V,. . . .. ar___
»i * . • i i ,.i-. „ misþyrming eða retsing hatði neitt gott gert. !
so!, veðn og vinduni. Utlit hans var utlit manns sem, " , ,, r\ , , .1 “Jerikó, eg hefi verið þar, ef eg man rétt,”
greip hann fram í fyrir henni. \
Eg vissi, að þú varst.ferðamaður,” sagði hún
frekar eyðir sínum seinasta skilding fyrir sterka
drykki en
ings, sem þóttist viss um sekt hans, fanst að tvö ár
væri yfrið nóg refsing fyrir unglinginn. En dómar
“Staðinn, þar sem þjófar og ræningjar réðust á
hann og skildu hann eftir nær dauða en lífi. Og þá
bar hinn miskunsama Samverja að og hann bjó um
sár hans og helti í þau víni og olíu. Heldurðu, að
það hafi verið olífu-olía?”
Hann hristi höfuðið hægt.
Nú ertu að koma mér í klípu. Dagoarnir*) nota
anum var borgað eftir því hve marga hann sendi í (olífu-olíu, þegar þeir matreiða handa sér. Eg hefi
fangelsi, bar á hann sjö sakír og fékk sjöföld laun.! aldrei heyrt getið um þess háttar við hauskúpulækn-
Sýnir það, að sveitardómari þessi mat tólf ár af lífi ingar.
Hann var fæddur í Texas. Forfeður hans töldust
- hólla fæðu. Líkami ''hanT var gagnsýrður | d frumbyggja þar. En þótt hann ætti kyn til þeirra ^ ^ aQ pu varsureroamaour, sag0, nun
af vínanda. Til þess að sofa úr sér vímuna þurfti.manna’ sem vart gu8nuðu> þ° a moti blesi, þa elti j,]aDDaði saman höndunum “Kannske hií hafir
hann langs svefns með. Á kinnum hans voru blóð- olanið ha1^- Þegar hann var sey9an ara var honum stlðinnV’
litaðir marblettir og sterka vínlykt lagði frá vitum'refsað fyrlr hestaþjofnað Þar að auki var hann ( »Hvaga stað?»
hans. Sægur flugna skreið um varir hans. Hann^var dæmdur fyrir að hafa stolið sjö hestum, en af þeim
sterklega bygður maðvr, hálsgildur og herðibreið-! var hann saklaus. Fyrir það varfhann dæmdur
ur. Hendur hans og úlnliðir voru þrútnir, eins og 1 fjórtán ára fangelsi. Það var harður dómur fyrir
hannhefði lagst ti! hvíldar (fti. eifiða vinnu. En sú 8lafP af W tag' °8 sérstaklega hvað hann snerti,
var ekki orsökin, heldur var útlit þeirra aðeins vitn- t)VI hann hafði aldrei verið dæmdur fyrir glæp áður
isburður um fornan röskleik. Við og við krepti hann fða afhrot. Almenningi, jafn vel þeim hlutajilmenn
hnefana, í svefninum. Og hnefarnir hans voru síð-
ur en svo aðlaðandi. Maðurinn sváf í þurru grasinu
í rjóðri nokkru, skamt frá lækjarbakkanum, sem
var settur skógi. Á báðar hliðar rjóðursins voru
gamlar girðingar, en vart sjáanlegar vegna bróm-
berjarunnanna, ungra eika- og madronatrjáa. Fyrir
aftan rjóðrið, skamt frá, var hlið í lágri girðingu,
sem umkringdi lágt, snoturt sumarhús, reist eftir
spanskri og californiskri tísku. Það var eins og það
væri hluti landslagsins. I slíku samræmi var það við
umhverfið. Það var eins og húsið hefði verið reist
af þeim, sem leitað hafði hamingjunnar og fundið
hana. Slík voru áhrif þessarar “myndar” á þá, sem
um fóru.
------Út um hliðið kom lítil stúlka og gekk inn
í rjóðrið. Eins fögur var hún og snotur og sakleysis-
leg og nokkur listamannshönd hefir málað litlar smá-
meyjar. Hún var eins og lítil álfamær. Hún var eins
fögur og aMaðandi og lítil smámey getur fegurst
verið. Þannig var hún. Svona á að giska átta ára,
ef til vill lítið eitt eldri eða yngri. Fíngerð og grönn
var hún, en þó var útlit hennar hraustlegt og hún
hoppaði, gekk, fast, hvatlega. Hún var ljós á brún
og brá, hárið gullið, augun blá. Og augnahárin lögðu
eins og hulu á þau. I svip hennar var barnsleg gleði
og hamingja. Eins og að slík andlit aðeins væri að
finna innan veggja sumarhússins litla.
Hún hélt á lítilli barnasólhlíf í hendi sér.' Og
hún gætti þess, að láta hana ekki snerta greinarnar,
þegar hún var að leita að viltum draumsólegjum
meðfram girðingunni. Það voru seinustu draumsól-
eygjarnir, sem sprungu út þetta árið; þriðji blómgun-
artími þeirra; þær höfðu ekki getað tsaðist yl heitrar
októbersólarinnar og breiddu út blöð sín móti geisl-
um hennar. — Þá er litla stúlkan hafði tínt með
Ross Shanklin minna en nokkra dali. Unglingurtnn
Ross Shanklin hafði þrælað í fangelsum, sem voru
sannnefnd víti. Og honum hafði tekist að flýja oft-
ar en einu sinni. Og þeir höfðu tekið hann fastan
aftur og sent hann í önnur víti og annan þrældóm.
Hann hafðii verið bundinn og barinn þangað til
leið yfir hann, og þegar hann raknaði við var hann
aftur barinn. Húðstrýktur er rétta orðið. Hann hafði
verið í myrkvastofu eins fangelsisins níutíu daga sam-
fleytt. Hann vissi hvað það var, að vera klæddur
Hún hugsaði um þetta um stund.
“Við notum olífu-olíu, þegar við matreiðum,
svo við hljótum að vera dagóar. Eg vissi ekki fyr
hvað það var. Eg hélt það væri eitthvað ljótt.”
“Og Samverjinn helti olíu í hausinn á honum,”
sagði flakkarinn og svo umlaði hann eitthvað í hálf-
um hljóðum, sem litla stúlkan heyrði ekki.
“Mig minnir, að eg hafi einu sinni heyrt einhvern
sálnahirði segja frá þessum náunga. Veistu nú hvað^
eg hefi verið að leita að honum alt mitt líf og €g
kvalakápunni. Hann hafði þrælað á fangajörðum,hefl ekkl einu slnni seð sPorin hans. Það eru ekki
ríkisins. Hann hafði verið eltur um fen og foræði.neinir mishunsamir Samverjar til ”
af blóðþyrstum sporhundum. Tvisvar sinnum hafði
verið skotið á hann. í sex ár hjó hann hálfan annan
eldviðarfaðm á dag í skógarhöggsbúðum fyrir glæpa-
hafði vitað fanga, jafnvel klefafélaga sína, eggjaða
til ódáða af þeim, sem áttu að gæta þeirra, heyrt þá
formæla Guði, er þeir gengu til gálgans. Hann hafði
verið með í flóttatilraun, þegar ellefu af hans Iíkum
voru skotnir til bana. Hann hafði verið með í upp-
þoti ífangahúsgarði, þegar þrjúhundruð fangar voru
barðir með hakasköftum, af hraustum sterkum
gæslumönnum. Hann hafði kynst öllum þeim mis-
þyrmingutn og svívirðingum, sem hugsanlegar eru,
fram einni girðingunni, fór hún að þeirri næstu, sem orðið fyrir þeim sjálfur, en kjarkur hans hafði aldrei
menn. Hvort sem hann var heilbrigður eða veikur,
Og Ross Shanklin hafði ekki mildast við með-
ferðina. Hann var þrár, hann ragnaði, neitaði að
hlýða, jafnvel ógnaði. Hann hafði séð fanga. semlhennar. Honum fanst, að hann gæti séð gegnum
urðu örkumlamenn til æfiloka, vegna illrar meðferð-! það- Hann undraðist fínleik hennar og litbragð,
af í fangelsum. Örkumlaða á líkama og sál. Hann! dáðist að bláma augna hennar og gullnum lit hárs-
Var eg ekki hinn miskunsami Samverji?” sagði
hún fljótlega.
Hann horfði á hana, starði á hana óg það var
undrun í svip hans. Andartak feykti golan til hári
hennar, svo hann sá eyra hennar. Honum fanst, að
hann gæti séð gegnum það. Hann undraðtst fínleik
var beint á móti. I miðju rjóðrinum kom hún auga
á flakkarann. Hún hrökk við og það var undrun,
en engin hræðsla í svip hennar. Hún horfði á hann
fast og Iengi. Og hún var í þann vfeginn að snúa við,
þegar hann hálfvaknaði í svip og veltist frá hægri
hlið á vinstri. Og hún tók eftir flugunum. Og nú
veltist hann á bakið og hún tók eftir því, að sólin
skein beint í andlit honum. Hún varð skyndilega al-
varleg á svipinn. Andartak var eins og hún væri að
hugsa sig um. Svo varð hún alt í einu ákveðin á svip-
inn. Hún gekk nær, á tánum, sem væri hún hrædd
um, að hann mundi vakna alveg. Svo hélt hún sól-
hlífinm yfir höfði hans og bandaði burt flugunum
Eftir dálitla stund varð hún alveg róleg og settist
niður við hlið hans, en hélt áfram að hlífa andliti
hans með sólhlífinni. Og flugunum reyndi hún að
bægja frá. Klukkustund leið. Við og við skifti hún
um hönd, því hún var farin að þreytast. I fyrstu
hafði flakkarinn sofið illa og óreglulega, en bráð-
brostið. Hann hafði barist, þrjóskast fram á seinasta
daginn í fangelsinu, þegar hann, bitur í lund og
dýrslegyr, hlaut frelsið. Fimm dali gáfu þeir honum
fyrir erfiði hans og manndómsár. Og árin á eftir
hafði hann vart unnið. Hann hataði vinnu, erfiði.
Hann flakkaði, betlaði, stal, laug eða ógnaði, eftir
því sem honum hentast þótti í það og það skiftið.
Og hann drakk sig “dauðann” þegar færi gafst. —
Smámeyjan litla horfði á hann, er hann vaknaði.
Eins og villidýr var hann á því andartaki, er hann
opnaði augu sín. En það fyrsta sem hann augum
leit, var sólhlífin, útþanin, honum til verndar frá
sólargeislunum. Hann hreyfðist ekki og þó var sem
titringur færi um allan líkama hans.' Augu hans litu
á sólhlífarskaftið og svo neðar, á litlu, hvítu figurna,
sem héldu svo þétt um það. Og svo horfði hann á
handlegg barnsins. Og loks í andlit þess. Beint og
djarflega leit hann í augu hennar. Og hún, er hún
leit hann á móti, fyltist undrun, því í augum hans
Jega, þá er hún hafði setið stund/rkorn við hlið hans, var kuldi og gremja og þau voru bróðsprengd og
og sólargeislarnir og flugurnar náðu ekki lengur til það var ekkert í þeim, sem minti á mannkærleikann,
hans, varð svefn hans rólegri. Andardrátturinn varð
reglulegri og alt svefnbrölt hætti. Þó nokkrum sinn-
um gerði hann hana hrædda. I fyrsta sinni mest. Þá
hafði hann kallað hátt: “Krisfur! Hve djúpt! Hve
djúpt! ”
Þá hafði litla smámeyjan hræðst, í svip, en þó
bráðlega náð valdi á sér aftur. Og hún hélt áfram
kærleiksverki sínu. I næsta skifti var það gnístran
tanna hans. Hann gnísti tönnum eins og í afskap-
legri líkams og sálarkvöl, af slíku afli sem tennur
sem hún var vön að sjá skína úr augum fólks. Augun
hans voru sönn fangaaugu, fangelsisaugu, augu
manns, sem hefir lært að mæla fátt, sem hefir næst-
um gleymt að tala.
“Halló”, sagði hann loks, án þess að hreyfa sig
hið minsta. “Varstu að Ieika þér?”
Rödd hans var hás og dimm og hörð í fyrstu, en
það var eins og einhver snefill af mildi væri í sein-
ustu orðunum, eins og hann hefði reynt af veikum
mætti að tala hlýlega.
“Komdu sæll,” sagði hún. “Eg var ekki að
ms. Og hann var hissa, að sVo fíngerð vera gæti
lifað. Honu mfanst, að hún myndi ekki þoola hið
minsta áfall. Hann horfði á sterklegu hnefana sína
og svo á litlu, hvítu hendurnar hennar. Honum fanst
næstum skrítið, að hann skyldi ekki sjá blóðið renna
undir þunnu, hvítu skinni hennar. Hann vissi, hvað
hann mátti bjóða sér, þekti styrk sinn, vöðva sína,
þekti allar aðferðir, sem aðrir menn nota til þess að
misþyrma meðbræðrum sínum. 1 raun og veru þekti
hann fátt annað og hugsanir hans voru því í fyrstu
þann veg. Honum datt í hug, að ef hann tæki í hönd
hennar með aðeins Iitlum hluta krafta sinna, þá
myndi hönd hennar merjast. Hann hugsaði um högg,
sem hann hafði hlotið á höfuð sér og högg, sem
hann hafði veitt öðrum, og hann þóttist viss um, að
hið léttasta af þein^ myndi brjóta höfuð hennar eins
og eggskurn.
Hann leit á litlu axlirnar hennar og þóttist viss
um, að með höndum sínum gæti hann rifið hana í
sundur. Slíkar voru hugsanir Ross Shanklin á þeirri
stundu.
“Var eg þá ekki hinn miskunsami Samverji?”
spurði hún aftur. Hann hrökk við. Hann hafði ver-
ið viðutan, næstum gleymt návist hennar, að nokkru
leyti að minsta kosti.
“Hvað sagðirðu?” sagði hann. “Ó-já. Vis^u-
lega varstu miskunsamur Samverji, þótt þú hefðir
enga olífu-olíu.’
Þá mintist hann þess, sem hann hafði verið að
þugsa um og sagði: “En ertu ekki hrædd?”
, Hún horfði á hann eins og hún skildi ekki við
hvað hann ætti. ,!Hk
“Við — við mig,” bætti hann við hljóðlega.
Hún hló við eins og börn ein hlægja.
“Mamma segir, að eg eigi aldrei að óttast neitt.
fjún segir, að ef maður sé brjóstgóður og hugsi að-
“Og þú hugsaðir hlýlega til mín, þegar þú varst
að skýla mér fyrir sólarhitanum?” spurði hann með
undrun í svipnum.
Hún játaði því. “En það er erfitt,” bætti hún
við, “að hugsa hlýlega um pöddur og þess háttar.
Og ýms Ijót kvikindi sem skríða á jörðunni.”
En það eru til ljót skríðandi mannkvikindi,”
sagði hann.
“Mamma segir þvert á móti. Hún segir, að það
sé eitthvað gott í öllum.”
Samt er eg viss um, að hún lokar húsinu á hverju
kvöldi.”
Nei, hún Iokar því aldrei. Hún hræðist ekkert
Þess vegna lofar hún mér að leika mér hérna, þó eg
sé ein. Það var aðeins einu sinni brotist inn hjá okk-
ur- Og gettu nú til. Hann var þá bara svangur
vesalingur. Og hún gaf honum nóg að borða í búr-
:nu og seinna útvegaði hún honum vinnu.”
Ross Shanklin undraðist stórlega. Voru þá slík-
ar manneskjur til? Honum hafði altaf fundist það
óhugsandi. Það hafði verið hans hlutskifti, að lifa
lífi sínu með þeim, sem tortrygðu og hötuðu aðra
menn, með mönnum, sem trúðu á hið illa og unnu
ill verk. Hversu oft hafði hann ekki læðst um göt-
jr sveitaþorpanna á kvöldin, og séð börnin hlaupa
gratandi í burtu, er þau komu auga á hann. Hann
hafði jafn vel séð fullorðnar konur skjálfa, er hann
gekk framhjá.
Eg veit hvað þú ert. Þú ert einn af þessum sér-
vitringum, sem dvelja undir beru lofti. Þessvegna
svafstu í grasinu.”
Hann langaði til þess að hlægja hátt og kulda-
lega-
En hann stilti sig.
Hún hélt áfram.
“Og það er það, sem flakkararnir eru, sérvitr-
ingarnir, sem vilja dvelja undir beru lofti. Mamma
hefir mestu tröllatrú a góðu lofti. Eg sef á svölunum
á nóttunm. Og hún líka. Þetta svæði, sem við erum
á núna, er okkar eign. Þú hlýtur að hafa klifrað
yfir girðinguna. Mamma lofar mér að klifra Iíka,
en þá verð eg að klæðast í buxur, eins og þú skilur.
En eitt verð eg að segja þér. Þeir, sem hrjóta vita
ekki af því, af því þeir sofa. En þú gnístir tönnum.
Það er ljótt. I hvert skifti, þegar þú ferð að sofa,
verðurðu að segja við sjálfan þig:
Eg skal ekki gnísta tönnum, gnísta tönnum,
gnísta tönnum. Eg skal, skal ekki gnísta tönnum,
hvað eftir annað, svona eins og eg sagði það, og
þá getur þú vanið þig af því. Alt slíkt er ávani, alt
slæmt. Og alt gott líka. Og það er alt undir okkur
sjálfum komið, hvað við venjum okkur á. Eg var
einu sinni búin að venja mig á að hrukka ennið. En
mamma sagði mér, að eg yrði að venja mig af því.
Hún sagði, að það væri nokkurs konar auglýsing um,
að eg væri hrukkuð í sálinni líka. Og það væri ekki
gott að hafa hrukkaða sál. Og svo strauk hún mér
'um ennið og sagði, að eg ætti að hugsa hreínt og
beint, ekki í hrukkum, vera hrukkulaus í ytra útliti
og eins innra fyrir. Og veistu nú hvað. Það var auð-
velt. Eg hefi ekki hrukkað 4 mér.ennið heil-lengi.
Eg hefi heyrt talað um tannfyllingu, sem er fram-
kvæmd með hugsun að eins. Eg trúi ekki þessháttar.
Mamma ekki heldur.”
Hún hætti til þess að draga andann. Hann þagði
líka. Orðastraumurinn frá henni hafði gert hann al-
veg orðlausan. Hann var orðinn ákaflega þyrstur.
Hann hafði sofið svo lengi með opinn munninn.
Honum fanst háls og munnur brenna innan. Hann
reyndi að væta varir sínar með tungunni. Hann átti
erfitt með að byrja að tala aftur. Loks gat hann
stamað fram:
“Hvað heitirðu?”
<« T r\ 99 \
Johanna.
Hann las spurningu í andliti hennar, en hún þurfti
ekki að bera hana upp.
“Eg heiti Ross Shanklin,” sagði hann. Og það
var í fyrsta sinni í tnörg ár. að hann sagði sitt rétta
nafn.
“Þú hefir víst ferðast mikið.”
“Svo er það, en ekki ems mikið og mig hefir
langað til.”
“Pabba hefir alt af langað til þ ess að ferðast,
en hann hefir alt af svo mikið að gera á skrifstof-
unni. Hann hefir aldrei tíma aflögu. Hann fór til
Evrópu einu sinni með mömmu. Það var áður en
eg fæddist. Það er dýrt að ferðast.”
, Ross Shanklin var á báðum áttum hvort hann
ætti að viðurkenna það eða ekki.
“En flakkarar þurfa ekki að eyða miklu þó þeir
ferðist. Flakkar þú þess vegna?”
Hann kinkaði kolli og vætti varir sínar.
“Mamma segir, að menn ættu ekki að þurfa
að flakka til þé?s að leita að vinnu. En það er nóg
vinna nú allstsaðar. Allir bændurnir í dalnum eru
að reyna að fá menn í vinnu. Hefir þú unnið ný-
lega?”
Óskemtileg þögn hófst. Hann starði á hana,
hungraður í sálunni. Það var eitthvað skylt orðinu
föður-ást, sem hann var að hugsa um, þótt það
alt í þoku. Og hann var hryggur, af því að
*) Dagoes, uppnefni á Itöluia, alment í vestur-
ríkjunum í Ameríku
eins hlýlega um aðrar manneskjur, þá sýni þær
manni góðvild líka.”
væri
hann hafði verið stuttur í spuna. Og það var honum
gáta hvað hann ætti að segja. Hún leit ekki á hann
Hún horfði langt í burtu, á skýin, sem tóku á
nu
sig allskonar undramyndir, og hann dirfðist að snerta
fald klæða hennar með óhreinni hönd sinni. Honum
fanst, að hún hlyti að vera það allra yndislegasta,
sem’til var í öllum heiminum. Enn sungu lævirkj-
arnir inni í skógarþykninu og að eyrum þeirra barst
nú hávaði frá þreskingarvélum, og það var eins og
/