Heimskringla - 18.10.1922, Side 7

The Dominion
Bank
nen.Ni n«tkb uauh ath. •«
IHBtBHOOKB BT.
Höfuístóll, uppb.
Varasjóíur ........
Allar eignir, yfir ..
.» e,ooo ooo
..» 7,700,000
. .»120,000,000
Bérstakt athygli rettt riBekSft
wi kaupmann* oe TaralunmOB
SmrisjóSsdeildin.
Vextir af innstæðufé greiddir
iafn hálr og annarsstafJar rUV
(ren««t
rnoNK a aaaa.
P. B. TUCKER, Ráðsmaður
** or?5in svona hrifandi, ef nefndin, sem
sá um samkepnina, heföi látið viö
j það sitja, aö veita engum þektum rit-
^ höfundi aögang aö samkepninni, því
ekki rengir maöur þaö, sem stóð í
j l.ögbergi. Ef keimurinn er skrítinn,
veit maður, að það er úr skeljar-
skömminni. Fsestum, sem hafa séð
i itgerðir Lárusar, mun koma á óvart
þó eitthvert stórkostlegt meistara-
stykki komi út af honum; svo þó
f'úin ekki skrifi á íslenzku, mun eng-
vm dyljast, hve framúrskarandi mik-
ið getur orðið rir henni í íslenzku
BARNAGULL
Glæsimenni.
Vanþakklccti.
Gréta var fimm ára. Hún var ný-
staðin upp úr mislingunum. Og jafn
skjótt og henni batnaði, tók bróðir
Manstu?
I'essi saga gerðist í fyrndinni, þeg-
ar mennirnir héldu, að sánkti Pétur
hennar ,sem var yngri en hún, veik-
blöðunum. Það er von, þó Lárus í ina'
láti sér fátt um finnast það, sem j DaS nokkurn sat hann uppi i rúm-
Stejíhan G. leggur til íslenzkra bók-1 inu’ sótti þá mamma hans bezta sæta-|
menta, enda er fátt líkt meö þeim bra”Si?i, sem hún átti, handa honum
mönnum, og þarf ekki nema benda á j að h01"®3- Gréta horfði á hánn borða
vísuna: ‘‘I'egar sérhver ganti og
I'egar mamma þeirra var farin frá morffum
°S
er
I bónda sinn niðursokkin í hugsanir,
| horfandi með atihygli á egg, sem hann
hélt á hendinni, en úrið hans lá og
■ sauð í vatninu í pottinum. .
| Annar hugvitsmaður — vér látum
nafn hans ónefnt — gekk einu sinni
yfir götuna án þess að lita upp. Hann
| rakst á konu, en hélt að það væri j Tonni hét. Hann varð veikur, og
hundur og kallaði upp: “Farðu frá. þegar hann dó, hélt hann áleiðis. að
kvikindið þitt. I'egar hann tók eft- hinmahliðinu, til þess að biðia guð og
sig sánkti Péttir að lofa sér inn fyrir.
heilann um, hvernig á því stendur
að eg er hér, Tonni litli. Láttu bara
liggja vel á þér og vertu viss um, að
héldi vörð við koparhliðið mikla, sem eS er sálglaður yfir því að geta hjálp-
er inngangttr úr skýjunum og inn í
himininn stóra og víða.
Einu sinni var lítill drengur, sent
'gjóstur”, eftir Stephan. Þar
hrúgað í örfáar límtr efni, sent hefði j þeirn, reyndi Gréta með ýmsu móti
Það hefir verið sagt um Nelson já. j dugað Lántsi til að fylla með alt les- j aB ,obka bróður sinn til að leggja
varð, að hann kunni ekki að hræðast.!
Það sama má með sanni segja um
heimspekinginn og skáldið S. B. |
Benediktsson. Þar sent hinn mikli
Landon nú upp á síðkastið hefir not-
rúm í hér um bi! 360 töliíblöð afino'<*<u® af brauðinu frá sér, þvi hana
ir misgáningnum afsakaði hann
að þér. En líttu í kringum þig, því
það korna vist einhverjir fleiri.”
"Já!” sagði Tonni, sem var kom-
inn á bak Blesa, og setti hönd fyrir
augu, “eg sé eitthvað rísa upp á göt-
unni langt i burtu. Þetta er undar-
Iegt! Hver ætli það sé ? — Lubbi, ó !
stnnum.
Lögbergi, og hefðtt þó sttmir máske
haldið, að vantaði eitthvað af frttm-
legum sannleik, sem þeir héldti sig
Iangaði einnig t það; en bróðir het n-
ar gaf því ekki gaum.
Loks voru ekki eftir nema siðustn
að sitt stóra vit og fratnúrskarandi því almáttugur með pennanttm, það
' Iærdóm til að særa fram drauga írá, er‘ getur Sert a,t ur enSu a» heita
finna i vísunni. En Lártts er næstum‘s,eitar brauðsins. En þegar Gréta sá,
að það var alt á förttm, stóðst hún
ekki lengttr mátið, og mamma hennar
löngu liðnum öldutn. Hefir hann
má. En gallinn er santi ög var, þeg-
magnað þessa uppvakninga sina úr,ar þessi-visa var kveðin: “Margttr
öllu hófi fram, og sent þá einum hin, fene{ mettan kviS” °' s' frv' Þá er
«m fjölhæfasta listamanni og mesta skarð f-vrir ski,di’>r sem sauíSurinn
göfugmenni, sem íslenzka þjóðin á' var’ sem hljóp ffá þér í vankakastinu
og hefir nokkru sinni átt. En sem,"’60 tj^urbandið. Svo hafði eg
betur fór, þá hefir þetta islenzka bjartanlega vonast eftir, að þú snerist
glæsimenni erft í ríkum mæli frá öf-j á.sveifina með tendlim' að þú mynd-
um og ömmum aftur i ómuna tið'þa ir níóta Sóðs frá Voraldarritstjóran
heyrði hana kalla ttpp, um leið og
hann lét seinustu bitana upp í sig:
“Líttu bara á hann! Hann vil!
ekki gefa mér munnbita af brauðinu
stntt, og þó gaf eg honum misling-
ana til þess að hann fengi það.
kominn kippkorn lengra. ætlaði hann
að ganga vfir götuna aftur, en þá
varð kýr á vegi hans. í þetta’skifti
hélt hann, að það væri kvenmaður.
Ilann beið við, tók hattinn >kitrteic-
lega ofan, brosti blíðlega ti! kvrinnar
og mælti: “Eg bið yðttr þúsund
sinnum að afsaka mig, kæra frú, með
vðar leyfi ætla eg að
götuna.”
F.n er hann var i Hann var alveg viss um, að mamma eIsku Lubbi, ert það þú?”
ganga yftr
Þegar minniS hregst.
Minnið er, eins og Montague hef-
fágætu og miklu hæfileika, að kttnna vm SiS' JuI- þvi e8 mundi- hvað | ’-r SaRt' meðhjálf skynseminnar, e"
að taka á móti slikum sendingum. | rosk,e?a hlin Voro,d ,it,a (blessuð sé, það leikttr þó mjög oft á okkur; og
Þó maðurinn að ytra útliti beri það minning hennar) talaði máli okkarjvið sjáttm, að vitmenn verða engtt
ekki með sér, að eiga slíkt í fórum bændanna. En eftir því sem gamli, síður fyrir því en þeir. sem ófróðir
smttm, því andlit hans er góðlegt um bnsbóndi hennar hagaði sér um kosn-jeru. Smælki það, sem hér er tint til,
leið og það er giftusamlegt, og er eins inSarn»r, er ekki gott að segja, með sýnir þetta að nokkru leyti:
og yfir allri ásjóninni hvíli einskon- hverjum hún hefði farið, því hann
ar himneskur blær. Hann er frá- befir sjáanlega gleymt flestu, sem
bærlega fríðttr sýnum og tigttlegur á bann lét ‘Voröld segja okktir, nema
velli; fáskiftinn og orðvar með af- einhvef ju úr Fellibíldsrimu, svo sem
brigðum; hinn vandaðasti til munns e’ns °S > hverju traustast sé að lafa,
og handa. Hjá honum er samfara
karlmenskunni sterk trúarsannfæring,
og er til saga um hann, er sýnir hvort
tveggja í senn. Hann var þá fiski-
maður á Manitohavatni og þótti fiski-
sæll sem forfeður hans. Bar svo við
einn dag, að sprunga kom í ísinn æði
langt frá landi. Þess má geta, að
vatnið var ekki alt lagt, og þar eð
livassviðri var mikið og stóð af
landi, tók ísinn að hrekja óðfluga, og
var skáldið á spönginni og millum
að. minsta kosti fór hann ekki eftir
öðru.
Svo verð eg nú að kveðja, og vona,
að þú náir þér aftur bráðlega.
Gestur Einarsson.
Edison kvað hafa ágætt minni, en
þó . er hann stundum utan við sig.
Einu sinni hafði hann setið fleiri
tíma samfleyt vi^S efnafræðistilraun-
Miðdagsverðurimi.
Á Þýzkalandi var einhverntíma á
ntiðöldttnum skrifttð bók, sem heitir
“Saga Howleglas”. Er innihald henn-
n margar kímisögur af manni nieð
því nafni, og frægttr þykir fvrir smá-
hrekki, sem menn oft grömdust af i
svip, en hlógu að á eftir. Hér er ein
af þessum 'ögum.
sín, sem var dáin fyrir rúmu ári, Lubbi stóð upp og heilsaði Tonna.
væri þar inni, því hún var betri en Hann stóð á afturfótunum, stór, loð-
allar mömmur á jörðinni. inn og grár, og gleðin skein úr aug-
Lifandi menn sjá ekki veginn að unuln.
hliðinu, en hinir dánu sjá -hann undir- j “Það er eg, Tonni, eg er búinn að
eins. Hann er Iangur og beinn, og bíða lengi eftir þér. Mig Jangaði Hka
Iiggur upp í móti; há skttggaleg tré til að fylgja þér að hliðinu, eg þurfti
eru til beggja handa, og fyTÍr ofan er að þakka þér fyrir svo margt. Manstu
þögult eins og kirkjugarði. þegar við vorurn að leika okkur ?
“Eg vildi að það væri ekki svona Manstu þegar "þú lézt brauðið ofan í
langt upp til gtiðs,” sagði Tonni litli tóman eldspítnastokk, og hafðir svo
og þrammaði áfrarn. “Það er eins gaman af að sjá, hvernig eg fór að
og eg sé að verða dálítið smeykur að bíta liann í sundur, til þess að geta
hugsa til að fara einn í gegnum öll ná® • góða bitann; manstu, þegar þú
skýin, sem eru á sveimi þarna uppi; ,ezt kjötbitann ofan í vatnsfötu, til
ætli það sé mögulegt, að enginn sé þess að láta mig reka trýnið ofan í
á allri þessari leið ?” | vatnið upp undir eyru, til að ná í
“Eg er hérna,” heyrÖi hann ein- bann; þú veltist um af hlátri, því
Stór víggirtur kastali, sem greifi e^'r
.___... . , tnástofnanna.
etnn atti, var etnu stnnt umsettnn af J
1 hvern segja bak við trén og rétt á þetta var alt leikur. Manstu, hvernig
kom hestshaus fram á milH vi® sofnuðum saman, þegar sólar-
geislarnir voru að hverfa, og öll
óvinum. Hovvleglas var nýr í þjón-l “Hér hefi eg beðið eftir þér, afVi ^btnöfnin, sem þú gafst mér.
„stu greifans, og honum var valin e» vissi' að þú mimdir koma miS Ma"StU’ hva8 Ótal SÍnm,m þÚ færSir
staða að vera á verði i háum turni og ’an«a8i tfI að ta,a dá,itið vi« Þá mér sva,adrykk- þeSar var þ>'rst-
hafa nákvæmar gætur á hreyfingum
rranst eflaust ettir mér. E/ heiti ur °£ bitinn var óþolandi. Þú þreytt
óvinanna. Ef þeir nálguðust, átti Bfesi' Manst„ hvað oft þú komst cil, ist a,drei á aö Sera mér K0^ Þ«s
Iiann að hlása i lúður, til þess að láta min °? Kafst mer brauð ? — Manstu ve^la er eS nu komtnn htngað, ti! að
eftir kvöldinu, þegar vinnumenni'ui' f>,SÍa Þer ah hliðinn. En líttu nú í
1 höfðtt tjóðrað mig lengst úti á engi kringum þig, því það koma víst ein-
gleymt að sækja mig, þeim fanst bverjir fleiri.
eg geta verið þar kyr, en þú komstj Það fór að þjóta svo undarlega í
þá. sem í kastalanum voru, vita um
-X-
Ferfraimnningar.
ið
Framh.
Flláka og hlýtt Veður var mt kom-
viku af nóvember. Lá þá fyrir
ir; svo fór hann með aðstoðarnianni
sínúm inn í lvorðstofuna og settist ‘>a *
undir borð. Þegar hann hafði tekið' X°kkru eftir að Howleglas var
sér mat á diskinn, fór hann aftur að! k<'minn UPP ' turninn, verður hann , , . , . ,,..x . ..
sem hann skildi Þess áskynja, aö grefinn og helztu um nott,na 1 þokunni' sem þu varst ?rænu htoðnnum alt t krtng og yftr
httgsa ttm málefnið,
við, lét höfuðið síga niður á hring-1 Hðsforingjar hans eru að ganga
til
ttna og sofnaði — án þess að hafa ntiðdegisverðar. Sætan ilminn af rétt
unttm, sem á borð voru bornir, lagði
borðað nokkuð. Nú skifti aðstoðar-
maður hans um diska og setti tóma
diskinn fyrir framan Edison. Þegar
hann váknaði og sá tóma diskinn,
neri hann aitgun og visis hvorki í
þenna heim né annan.
þó svc hræddur við, ti! þess að hjálpa höfði hans, alveg eins einmanalega og
mér. Manstu eftir öllum hlýlegtt hljóðlega eins og þegar þýtur í lauf-
hugsununum, öllum vinahótunum og inn á trjánum kringum kirkjugarð-
ívrir vit hans, og það var sannarkga &óöu or8unum' sem þú íefin,eSa haf8,inn' °* Tonni fann’ aS hann hvitnaSi
meira en nóg freisting fyrir hann að ir á reiðum höndum Það £etur ver', Upp af hræ8sIu’ en hann mundi Und'
Iiefjast handa. Greip því lúðurinn i8> a5 þu sért búinn að &1e-vma því ( >reins eftir, að hann var ekki e.nn, og
. og hlés í hann, alt hvað hann gat.! 5,,u' en eS man það alt sv0 vel' þess,óttinn hvarf með ö,lu' þ<*ar hann sá’
Loksins sagði Oreifinn og foringjar hans hlupu all-' ve^la bið eí? nu eftir þer t!1 þess aðiað alt ! krinSum hann voru ,ifandi
hennar og landsins var kolgrænt vatn- j ferðin úr fjörðum til Flateyjar. Þar , hann : “Hvað eg er minnislatts ! Eg
ið í ölduróti, sem breikkaði æ meir og er dálítil verzlttn, svo með hægu móti hefi etið, en get ekki mttnað eftir
meir. Maðurinn hafði lítil umsvif, komst eg úr fjörðunum, og við feng-
Isgðist fram á spangarbarminn í um gott sjóveður. Mig langaði til að
hjartnæmri bæn, kastaði sér svo > ^ skoða mig um á eyjttnni; en engan
h:nar æðisgengnu öldur og synti á-, þ>ekti eg þar nema eina kontt. Tók
lciðis til lands. En svo breið var þá ]lán vej á móti mér og át þar og' inn
sprungan orðin, að þó maðurinn se drakk. Eyja þessi liggur óbifanlegj
reglulegur selur á sttndi, þá er sagt, ^ á Skjálfandaflóa. Engar eru hæðir
að hann hafi haft yfir nær því a,1a|á henni eða hamrar í kring. Hún er
Passíusálmana, áður en hann náði
því.”
Frásagan
ttm Ifewton er alþekt,
ir til liðs stns og skipttðu sér hver á, bera þiS að koparhliBintt; með því.verur; alstaðar út úr rttnnunttm á bak
sinn stað í fylkingunni. Á meðan j er eS að "evna að sýna þér þakklæti^ við og til hliðanna. skauzt eitthvað
þeir vortt að þesstt, hljóp Howleglas mitt‘” | hvitt þyrptist 1 krin^m hann' og
oían t Ixirðsalinn, settist að borðum! “Mér þykir fjarska yænt ttm að bann for að brosa og leggja hofttðtð
þegar hann ætlaði a« sjóða egg mcð . og mettaði sig óhindrað af réttum
morgunmatnum. Þegar stúlkan kom grcifans og liðsforingjanna.
verkstofuna, fann hún hús-|
hitta þig, Blasi minn, þvt hér er svo
einmanalegt, en eg skil ekkert í —”
“Þú skalt ekkert vera að brjóta
til allra hliða, án þess þó að vita,
hvað um var að vera.
(Niðurl. næst.)
landi.
Vmsar fleiri sögur eru til ttni hann
tnjög flöt, eins og nafnið bendir á.
hygg. F.iga þau 5 myndarleg börn,
tvo drengi og þrj-ár stúlkur. Þau
heita: Egill, 28 ára; Aðalgeir 24;
Nokkur býli eru á suðurenda ^eyj
^arinnar, en beithagi og engjar á norðjKristbjör„ sigm-veig, 19; Maria Ja-
þessart ltkar, sem avalt mtnna menn j urhelmingnttm. Tún eru dálítil kring- kobina og Helga Sigrún 14. —
Nelson lávarð og Grím pritða. og )m bý,in íbúar eyjarinnar eru um púnast hefir Sigurði vel á Máná, og
mun hann rekja ætt ti! h.ns st ar-; hundragi Qg er aðalatvinnuvegur j e.. ji)rgin þó hargba1akott uppblásið
nefnda, en ekkt ti æstta , þe;rra fiskiveiðar. ''Þriggia tíma við- 0„ gróðurl'ttið. En Stgurður er bú-
dvöl hafíSi eg á Flatev, og fór þaöan! j1Vggjuinaður mikill, þrifinn og reglu
Svo á hann duglega drengi,
samur.
með ferð. sém féll til Húsavíkur. —;
I aglegt þorp er Húsavtk, vel hýst og srm stunda allan veiðiskap af dttgn-
raflýst. Systursyni tnína tvo heim- Lgj.
Aðalgeir var aðeins 14 ára, er
hefir
t? sumir hafa haldið fram.
Um grein hans “Andarnir a T.anga
hrút”, sem Lögberg var svo heppið
að fá að birta hér á dögunum, er
ekki neitt nema eitt til að segja. Oll .
, . ... ... sótti eg þar, Gttðmund og Ittgtmar.H hattn fvrst for a selavetðar, o...
bendtr hún á htna rntkkt sntld manrtfi- .. ... . , . . . „i; s„m;r
_! sem báðtr ertt gtfttr og busettir þar. hann nu dreptð 2?0 selt. sem stttntr
Stóð við aðeins yfir nóttina, en hélt|]iafa vegið uni 800 pttnd. Auk þess
síðati út á Tjörnes og kom fyrst að
Héðinshöfða. Það er gamalt sýsltt-
mannssetur, stór og niikil jörð, sem
>ns; jafnvel nafnið Langiþrútur, sýn
>> þessa óþrjótandi httgmyndagáfu
skáldsins, og er aðdáanlega fallegt.
Óháður nr. 3..
0r flóanum.
1. október.
K*ra Kringla mínl
Lá sendi eg þér skildingana þína,
Þ6 sumir segi, að ekki sé meira eftir
þér en kerlingunni, sem sagöí:
Áður voru það þjó-þjó”. Og þegar
e& hugsa ttm þetta, sé eg, að þú hefír
töluvert af í seinni ttð, þó ekki
v*ri nema ritgerðir Lárusar, sem upp
Uóma síðurnar á Bergi, þó sárast sé,
að þú mistir umsagnirnar um dóttur
bans, sem þrjár eru koninar í Lög-
bc’rgi á stuttum tíma, sú seinasta t
bæjarfréttum. Og þar í eru þessi
myndarlega fram settu orð: “Margir
af í*rustu rithöfunudum Vestur-
Canada reyndu við þeta tækifæri, og
fcar Mrs. Salverson ægishjálm yfir
þeim öllum’,. Þetta er hressilegá sagt
og vel af sér vikið. Það hefði ekki
hefir hanti skotið ttnt 300 hnýsur; og
má kalla þetta vel að verið af ung-
lingi. — Viku dvaldi eg hjá þessu
nú er orðin hændaeign. Hafa syst- j fólki t bezta yfirlæti. Sigurður á
ursynir mínir þrír keypt jörðina, þeir. jörðtna og hefir hýst hana prýðilega..
Ingimar, Benedikt og Skarphéðinn. j Aðra jörð á hann og, sem Bankastað-
Tveir hinir fyrstnefndu hafa selt ]ieita.
sinn hlttta eignarinnar, hálfa jörðina,
Eg heft hugsað mér með þessum
en Skarphéðinn býr á hinttm helm- ]inum. að gefa sern beztnr lýsingar a
irtgnum, og er ttú hja honttm að
skrifa þessar línur. — Tafði eg hér
fyrst nokkra daga hjá frændfólki
mínu, en fór svo út á Tjörnesenda, að
Máná. Þar var. gamalt kunningja-
fólk mitt, Sigurður Jónsson, Hall-
dórssonar, sem lengi bjó á Höskulds-
stöðum í Reykjadal. Er kona hans
Gttðrún Sigurveig Guðnadóttir, Þor-
kelssonar, frá Laugaseli í Reykjadal.
og Kristínar Jóhannsdóttur, systur
Sigurbjörns JóhannssoVtar skálds, seni
dáinn er fyrir fáum árum í Argyle-
bvgð. Móðir Sigurðar var Ingibjörg
Erlendsdóttir, dó í fvrra, systir Sig-
ttrðar Erlendssonar, seni lengi bjó í
fólki því, sem eg kytitist á ferðalagi
ntíntt í vetur. og er það vegna þess,
afí flestir eiga ættingja í Ameríku.
Held eg, að það gæti hnýtt aftur slit-
in hönd milli ættingja og vina austan
hafs og vestan. — Eg sný þá víð á
Máná ,í suðurátt, með nýja, brydda
stlskinnskó á fótunum, sem vtnur
minn gaf ntér að skilnaði, og setrt ent-
ust þriggja mánaða göngulag yf>r
grýttar auðnir og frosna jörð.
Verður þá næsti áfangastaðurinn á
bænttnt Breiðuvík. Hafði eg ekki
þekt það fólk áður, og tók það mér
þó' sem nákomnum ættingja og var
eg þar viktt við hezta kost. Bóndinn
Selklrk, Man., en er nú dáinn, að eg þar heitir Benedikt Benediktsson frá
Grund t Höfðahverfi og Ingibjargar
Jónsdóttur. Kona Benedikts er Þor-
björg Jónsdóttir, Einarssonar, sem
lengi bjó á Breiðuvík á Tjörnesi. 8
börn eiga þau hjón, 3 drengi og 5
stúlkur, prýðis mannvænleg og upp
komin. 4 þeirra eru ógift heima,
unglingspiltur t Ameríkti, stulka i
Höfn, stúlka á Akureyri og stújka
uppi i ^íývatnssveit. — Held eg svo
þaðan, útleystur með stóru myndar-
spjaldi af allri fjölskyldunni ab gjöf.
— Næst heimsótti eg Hálfdan Takohs
són, bróðttr Jóns Armanns, sem átti
heitua í Argvlebygð, en er nú kominn
ti! íslands. Hann býr nú á Mýrar-
koti. Hafði hann gaman at' að fá
fréttir að vestan. þvi hann var þar
viða kunnugur. — Þaðan íór eg að
IIól, sem er næsti bær, mest til að sjá
þar gamla kotitt, Hólmfrtði Andrés-
dóttur, systur þeirra bræðra Björns
og Andrésar Andréssona í Argyle-
bygð. Er hún báöldruð og bútn að
vera 20 ár bltnd. Eotferð hefir hún
samt enn, og er nú mest við prjóna-
skap'. Mjög þótti henni vænt utn að
hcyra af bræðrum sínum vestra, og
höfðttm við bæði gaman af að skrafa
satnati. Sendir hún ltklega í hinsta
sinn hjartkæra kveðju sína með
þessutn línnum til bræðra sinna og
annars frændfólks hinttmegin við hiö
mikla haf, sem um mörg ár hefir að-
skilið bræður og frændur. Jón son-
ut hennar býr á jörðintti með tveim
systrum sínum ógiftum.
< Framh.
----------i----------'
Krókódílsveiðin,"
að komast gegnum brynju hans.
! Veiðimaðurinn skýtur á hann eitt-
hvað 5—6 skotum með litlum eða
engum árangri; hættir hann þá við
Ferðamaður einn dvaldi um hríð svo búið og hyggur samt á hefndir.
lengst inni í fruniskógum Filippseyj-
anna á fljótsbakka nokkrum og var
erindi hans að safna náttúrgripum
og stunda veiðiskap.
Dag nokkurn sat hann í kyrð og
næði á sveggsvölunum á bambuskofa
sínum og var að troða út fuglahami.
Kom þá innborinn maður hlaupandi
og sagði, að heljarstór krókódíll
hefði þá í sömu andránni gripið
stúlku eina, sem var að þvo við fljót-
ið, og farið burt með hana. Ferða-
maðurinn greip riffil sinn í skyndi,
hlóð hann á leiðinni, ýtti á flot báti,
sem altaf var til taks, og gætti nú
grant í allar áttir á fljótinu, sem var
rauðlitað af blóði stúlkunnar, hvort
ekki gæti hann komið attga á ófreskj-
una, svo hægt væri að hefna stúlk-
ttnnar að minsta kosti, þó að ekki
væri hægt að bjarga henni.
Ræninginn liggur á sandeyri einni
í hálfgerðu móki og grillir óglögt i
hann fyrir vafningsjurtum. Er hann
líkastur trjábol tilsýndar, og liggur
þarna t makindum á meltunni. Þá
miðar ferðamaðttrinn byssunni og
kúlan þýtur hvinandi út úr hlaupinu,
en krókódíllin fleygir sér eins og ör-
skot í vatnið. Hefir kúlan að vísu
gert honunt ónæði, en ekki megnað
Nokkrum dögum síðar fær hann
sér tvö net afarsterk og þvergirðir
með þeim fljótið á tveim stöðum með
tilhjálp annara manna. Er nú óvætt-
inum ekki undankomu auðið. Þvt
næst er slátrað geit og hún höfð að
agni, en í kvið hennar er látin flaska
full af sterku púðri og það sett i
samband við leiðsluþræði, sem ná upp
á bakkann og í rafmagnsvél, sem
ferðamaðurinn hefir þar til taks. Er
nú agninu ýtt gætilega út t vatnið og
líður á æðilöngpt, að hinn tortrygni ó-
vættur kæmi í ljósmál, en loks sjá
veiðimennirnir, er liggja í leyni, móta
fyrir skrokk hans rétt undir vatns-
fletinum og nálgast hann þetta nýja
æti með mestu varasemi. ^Biða veiði-
mennirnir fullir óþreyju eftir því,
hvernig vélræði þeirra muni hepnast,
en þá er snögglega kipt í þræðitta og
verður bttsl mikið í fljótinu, en svo
kvrrir alt aftur. Ferðamaðurinn veit
nú vissu sína og sameinar þráðend-
ana mjög gætilega og bíðttr svo á-
tekta. Alt í einu heyrist dinkur mik-
ill og hefst upp dimmgrár strókur úr
vatninu, er því næst klofnar t sundttr
og tvístrast, en á fljótinu fljóta ótöfc-
legar skinntægjur og kjötþjóttur.
(Skuggsjáin.)