Heimskringla - 17.01.1923, Síða 7

WINNIPEG, 17. JANO'AR, 1923.
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSÍÐA.
The Dominion
Bank
ROR.’VI NRTHK DAMB ATE. #G
9HEHBKOOKB ST.
HdfuSstóll, uppb.
▼»r«sjó8ur........
AlUr eignir, yfir .
..$ 6,000 000
. .$ 7,700,000
. .$120,000,000
8ér»t*kt athyeli veitt vi3«kSft-
nm kaupmann* oc
Sd »r is j óSsdeildin.
Vertir af innstæðuifé greiddLir
iafn hAir og annarsstaðar riO-
rong»t
rHOMBA
P. B. TUCKER, RáðsmaíKir
fólkiS var þar eftir, og miklu lakara
en íslenzkt sveitafólk af betra tæi.
]>aö, sem eg sá af Rín, þessari miklu
og merkilegu á, sem er svo fræg i
sögum og ljóöum, iþaö var ómerkilegt,
og þar sem eg kom að henni, rann
hún i lygnum straumi á flatlendi.
Hið fagra Rínarland byrjar ekki fyr
en sunnar, og þar er fult af rústum
og föllnum múrum og tindum af
gömlum riddaraborgum, raunar minn
ing um tíma, sem engir óska eftir
nú, þó síðan hafi verið fegraður með
skáldlegum ljóma. Það er merkilegt
I að þýzk skáld hafa látið Sigurð
Fáfnisbana vera riðinn við svo ó-
skáldlegt land, eins og Norður-
Þýzþaland er. I Völsungasögu eru
nefnd “Húnaland”, “Gautland” o. s.
frv., sem ekkert að márka. Hitt
heldur ekki
Einhversstaðar — eg man nú ekki
, . . hvar — hætti járnbrautin, og þar
gert fyrir nng nema dt eitt, og eg . , ,, ,
, , , , : stigum vrð upp 1 vagn, og okum lengi
gerði mer gott af þvi, sem eg sa, þo , . , . v.
, , á breiðum vegum, sem plantaðir voru
mer þætti það ekki serlega merkilegt. ; „ , , .. . •,
v v & 'æggia vegna með havoxnum trjam.
Islandi glevmdi eg aldrei, og bera j , . . , .*. ,,
h 3 , , ’ Ekkert vtssi eg hvert vrð forum. F.g
v'tm um það yms kvæði, sem eg! _ ; Mnnster hafði
gerði þá,
Við ókum á járnbrautum á harða
flugi fram hjá borgum og bæjum —
eg sá stráka fyrir neðan brautina, er
voru að reyna hvort þeir gætu hlaup
Suðuríörin.
(Framhald frá 3. síSu)
ið eins fljótt — eg sá hesta, sem
hristu makkann í sólargeislunum, eins
og þeir væru að reyna að hrista þá
af sér, en þeir gátu það ekki — mér
datt i hug, að svona færum við að
lika, við reyndum að hrista af okkur
það góða, sem .okkur er gefið, en við
getum það þó ekki ætíð — eða við
erum ekki látnir geta það. Sumstað-
ar gengu alvarlegir storkar og litu
ekki við, en gufuvagninn fór áfram
man það samt, að i Munster hafði
Djúnki talað við einhvern kirkju-
höfðingja, hvert hann skyldi fara
með mig, en eg skifti mér ekkert. af
því, eg var alveg tilfinningalaus,
nenia fvrir minum eigin poetisku
draumum. Loksins komum við um
kvöld að þorpi einu litlu, sem heitir
Kevelaer — eg hafði aldrei heyrt það
nefnt fyr, en þar er alt katóiskt,
j Maríukirkjá fneð Mar'ulíkneski, sem
i eg aldrei sá), sem var haldiö heilagt,
jog rr:kill átrúnaður á, og voru stórar
| próec'.síur eða helgigöngur ge’ ðar
j þang; ð úr héruðunum i knng. ag
I konui þar þá saman rnargar þúnuvbr
manna. T’ar var klaustur, eða ein-
með ískri og blístri - þaðjar ó-, f ^ bygging, og presta-
san.kunda; voru þar ávalt prest.ir.
skáldjegt! l>á var nokkuð öðruvi-
þegar Schiller og Goethe fóru um | ^ ^ áfta aS tölll, einn íorseti
Þýzkaland og suður á Ttaliu. eða ætli ^ ^ firprestur : enginn kvr.imaðnr
Heine hefði gert "Reisenbilder" eins ^ ^ nema ejn öldruS kon;l. sem
yndislega úr garði, ef hann hefði ver j matinn_ gn nokkrir þjónar, eða
ið keyrður inn í járnbrautarklefa og 1
hvinið á honum í loftinu, svo að alt
sýndist hringsnúajt ? Hvernig sem.
er, þá hafa ertgin skáld vorra prísuðu
uppfvndinga- og gufumágnstíma get-
að jafnast á við hina fyrri menn,
hvað svo sem skálddómendur
blaðamenn segja — eg tel Island ekki
hér með, því það á eng<tr járnbraut-
ir og hefir ekkert með þær að gera.
Það hefir oftar en einu sinni verið
kvartað yfir, að þessi “civilisation”.
“b’ræður”, sem þeir kölluðtt. Alt var
þetta eitthvað munkalifilegt og klaust-
tirlegt, en þar var svo mikiH friðttr,
svo heilagur og unaðslegur blær vfir
lífintt, að það var eins og maður væri
kominn út úr heiminum og í einhvern
°? friðarstað, enda' höfðtt þorpsbúar
engar samgöngur við klausturmenn.
Okkur var vel tekið, og vorttm við
látnir fara inn i Ixirðsalinn. og var
matreitt svo, að mer þottu það krasii.
------- -- ( Rínarvin og allskonar ávextir og
em kölluð er svo (sent raunár er að __ llvafi Djúnki talaði um ntig,
aiiklu leyti Barbari, nenta i augum j ^ ejí ekk;. en |,aS veit eg, að hann
nateríalista og sólgbelgja), þessi j sparafli ekki að prédika ttm ntinn lær-
dóm og gáfur — við borðið trakter-
íufumagns- og rafmagnssótt eyði-
egði skáldskapinn, og víst er ttm það
tð hann hverfur um leiö og menn
atga náttúruna til að hlýða sér.
Við ókum á járnbrautarlestinni til
Delle (sem eg kallaði “Seljtt”), þar
;em hin fagra drotning Karólina
ifatthildur sat síðasta hluta æfi sinn-
tr, sorgmædd og þjáð: þar orti eg
nsur tvær með fornyrðalagi, sem eg
;endi M. Goldsmith til ITafnar, en
tann lét prenta þær í “Nord og Syd’ ,
isamt hinunt gamanvísunttm, sent eg
irti á ýmsum málum, og þaðan kom-
ist þær í aðra útgáfu af “Snót”, alt
ið mér fornspuröum; vísurnar “Salve
ni bone fons” gerði eg i gestgjafa-
iitsi einhversstaðar nálægt Rín, e.t
tnnars var öll ferðin ómerkileg. Við
tomum til Hannover, þaðan til Min-
Ten, og var sjálfsagt að fara þar i
cirkju; þar var fátt fólk og kirkjan
limm og alvarleg; þaðan til Osna-
iruck, og létum þar fvrirberast i
jestgjafahúsi; Djúnki fór til bisk-
vps þess, er þar var. Það var Páll
Vlelchers, sem síöar varö erkibiskup
Kölni, og seinna settur af, en varð
)á kardinalprestur. Mér sýndist hann
imerkilegur, en góðlegur og atkvæða
ítill. Þar komum við í dómkirkjuna
ivi Djúnki þurfti náttúrlega að
<oma í allar kirkjiur, hvar sem varð;
drkjan var stór og gamaldags, i got-
Jeskum stíl og fornfáleg — kirkju-
ykt og fúalykt; þar voru myndir a f
lauðannm, beinagrindur með sigð i
lendi, og þessi orð: “Si on revertim-
ni, sic eritis” (Ef þér iðrist ekki,
/erðið þér þannig) ; þar voru og mynd
r aí postulunum og ýmislegt annað,
5g sýndist vera illa viðhaldið. Eg
lenni nú ekki að telja nákvæmar þá
itaði, sem við komum til, því öll ferð
n var eins, eða með litlum tilbreyt-
ngum. Landiö alt var flatt og varla
;kógi vaxið, sviplítið og ómerkilegt;
aði eg þá strax á þvi, sem þeir höfðu
ekki hevrt áður; Að lesa: Mæcenas
atavis edite regibus” (Mesenas, þú,
sem að langfeðgatali ert af konung-
um kominn — upphafið á Odum
Hórazar) þannig: “me caenas, at av-
is edit e regibus" (þú etur mig. en
fuglinn etur af kóngunum). — Þetta
þótti þeim frábær fyndni, þvi þe:r
vorti glaðlyndir og vel að sér í lat-
íntt. Svo, þegar búið var að eta, þá
var mér vísað til sængur; eg féltk
þar tvö herbergi og ágætt rúm. og
svaf vel ttm nóttina. Þegar eg korn
á fætur ttm morguninn, þá var
Djúnki farinn veg allrar veraldar; eg
sá hann aldrei síðan. nema einu sinni
i Höfn snöggvast, eitthvað tveim ár-
unt eftir. og atyrti hann mig þá fvrir
óþakklæti, þ. e.: að eg hafði brugðist
honum — en eg hafði aldrei lofað
honum neinu. en þá sá hann að ekk-
ert varð úr katólskunni, og að honum
hafði niistekist að gera úr mér truar-
boða, sem eg a1t<af hefi haft óbeit á
aíS vera mecSn.1 kristinna manna
alt annað er að boða heiðingjum trú.
Annars var Djúnki ntér góður, og
má eg minnast hans með þakklæti.
F.g veit ekkert um hann, nema það,
að hann var loks settur af fyrir
drykkjuskap. og heyrði eg seinna, að
hann hefði farið til Rússlands og
orðið Kósakki, en eg veit ekki hvað
satt er 't því.
Af því að það var þegar orðið
hljóðhært í klaustrinu. að eg væri vel
að mér, einkttm 't klassisku máltvn-
um, þá höfðtt þeir mikla virðingu
fyrir mér; þeir leiddtt mig strax iim
morgttninn inn á bokasafn klausturs-
ins, sem var allmikið i tveimur stor-
um sölunt; ekki var það samt eins
mikið og Landsbókasafnið, en þar
var nóg af latneskum og grískum
rithöfundum, og eg held enginn lút-
ersktir. Eg var eins og hungraður
úlfur, því eg hafði ekkert lesið eðu
fengist við bækur í meira en heilt ár,
og svo var þetta mér alt nýtt — Au-
gúsfínus í tólf folio-bindum, Summa
totius theologae, eftir Thomas Aqtti-
l
nas, Bonaventura, Albertus Magnus,
Raimundus Lttllus og margt annað.
— Þar var Cantus veraldarsaga á
ítölsku með öllum viðaukunum
(documenti), sem aldrei hafa verið
lagðir út — alt þetta fór eg að gleypa
t mig með áfergju og stilti mig ekki;
Cantú mátti eg til með að bögglast
við á ítölsku, þvi engin þýðing var
til af honum. Eg íékk skáp í her-
bergi mitt og fylti hann með bækur;
eg fék knóg ritföng og sat allan dag-
inn við að lesa og rita
A bak viö klaustrið var indæll ald-
ingarður, með hávöxnum trjám, sem
vfirskygðu hann allan með blaktandi
laufum, en hið neðra var grundinni
skift i reiti, og þar uxu allskonar
blóm, faðmháar sverðliljur og ýmis-
legt annað; vínviður vatt sér í kring-
um trén og upp með múrveggjunum.
og héngu þar stórir vínberjaklasar,
bláir og grænir. Þetta fengum v:ð á
hverjum degi með Rínarvíni, eftir
miðdegisverð. Hingað og þangað '
garðinum voru bekkir og laufskálar,
og þa sit e> oít m var ^ð ureyma.
,Þar orti eg “Hugró”. Eg hafði enga
samgöngu við neina nema prestana,
| þeir vortt allir ttngir og fjörugir, og
i ekki í rauninni með neinum helgi-
svip; eg merkti ekki eiginlega mikið
1 til katólsku, nema hvað farið var á
fætur á hverjum morgni kl. 6 og í
kapellu klaustursins, þar beiddust
þeir fyrir og þangað varð eg einnig
að fara, og var mér það alls ekki móti
skapi. Mataræðið var mjög einfalt
j kvöld og morgna, hveitibrauð og
smjör og kaffi eða einskonar létt öl;
j en ttm miðjan daginn var etið eins og
\ veizla væri á hverjum degi, og oft
prestar úr nágrenniriu, því margir
j komu til að sjá þetta Norðurlanda-
■ dýr, sem þeir sögðust hafa haldið að
j væri kafloöið; þeint þótti gaman af
að tala við mig, því eg talaði vel
i þýzku óg var heima í ýmsu, og í
þeirra eigin literatur höfðu þeir ekk-
ert við mér; eg kunni heillöng kvæði
eftir þýzk skáld, svo þeir voru hissa
I Yfir höfuð var lítið kem ekkert tal-
i að um trú, enn stður að nokkur bæri
| við að telja um fyrir mér; eg var alt-
| af að lesa og excerpera úr ýmsum
j verkum; meðal annars hafði eg kom-
| ist þar i Görres Christliche Mystik
| og var vakinn og sofinn yfir henni;
j það er verk i fjórum bindum, alt fult
J af (jhemjulegtún kraftaverkasögum
j um heilaga menn, um Magnetismus
I og allskonar undur ; en þeim likaði
ekki, að eg legöi mig mikið niður i
þetta. Þá sjaldan tim katólsku eða
trúna var talað, þá dispúteraði eg við
þá svo freklega, með mótmælum og
þjarki, að eg hefði ekki þorað það
nú, en þeir reiddust mér ekki. En
þeir hljóta að hafa séð, að mér var
meira að gera um annað en guð-
fræði; katólska Dogmatik las eg
aldrei, hvað mikið sem þeir voru að
hrósa eða bjóða mér Möhler og þess-
konar rit, bæöi Peronne og Liguori
— eg' hafði lesið eitthvað í þeim á
stangli, en það hefir ekki orðið fast
í mér. Eg hafði nóg af æsthetiskum
ritum og skáldskap til þess að halda
mér vakandi og vekja upp aftur mína
stöðvuðu æð; yfir höfuð komst all-
ur minn skáldskapur þarna a miklu
meira flug en hann hafði verið á áð-
ur, því þarna hafði eg frið og ró, eg
þurfti ekkert að hugsa fvrir lifinu,
eg var umkringdur af indælli náttúru
og góðum mönnum, engar freistingar
þjáðu mig og eg hafði nægilegar
bækur og gat notið þeirra. Þar orti
eg Prometheeus og fleiri kvæði, sem
prentuð voru i Svövu, Belzassar o.
fl. og svo ýmislegt sem óprentað er
og engu lakara, sumt með. alveg ó-
bundinni og hamslausri Fantasi.
Þannig leið lífið þarna, ánægju-
legt og tilbreytingalaust, nema ein
helgiganga varð um haustið; þá
streymdi fólk þúsundum saman frá
Flollandi !og viðar að til að tilbiðja
Maríulíkneskið og færa þvi fórnir,
sem einkum voru vaxkerti, sum stór
eins og siglutré á áttæringi1, og sá eg
þessi bákn þá einu sinni og kom ’
kirkjuna, þar var þá messað um það
leyti og kveikt á svo mörgum vax-
kertum að þykt haf var i kirkjunni.
Annars var þetta helgigöngufólk ekki
sem guðrækilegast, þó það kærni til
að játa syndir sínar og fá syndafyrir-
gefningu; það var allskonar lýður,
stelpur og strákar, og létu öllum i 11 -
um látum; þeir döðruöu við þær og
kjössuðu þær, og alt drakk og dufl-
aði, svo eg var ekki mjög uppbygður
af katólsku þessa fólks; en það var
eins og prestarnir ekki sæju þett.i,
því þeir hafa sjálfsagt verið svo
uppteknir af sinni eigin trú, og þar
að auki sátu þeir í skriftastólunum
allan daginn og vissu ekkert um hvað
gerðist; en eg sá þetta á kvöldin,
þegar eg blandaði mér í hópana —
mig þekti enginn; eg sagði prestun-
um frá þessu, og kvaðst ekki vera
mjög hrifinn af þessum trúarlátum,
en þeir urðu hálf sorgbitnir viö, og
var sem þeim væri þetta alveg ó-
kunnugt. Eitt kvöld ,því þetta varaði
hér um bil viku), vorum við úti og
vorum að horfa á halastjörnuna
miklu (Donatis Kometu), sem þá
skein sem skærast — þá stekkur einn
presturinn alt í einu upp — það var
ungur ólátabelgur — og segir: “Hvað
erum við að horfa á þetta! Þá er
betra að heyra syndajátningarnar í
skriftastólnum”, og þaut í burtu, en
eg fór inn til mín og gerði Hala-
stjörnukvæði.
(Niðurl. nrest.)
----------xx-----------
Aramótastef.
Flutt af Jóni Youkonfara á Gamlárs-
kvöldssamkomu Islendinga í „Seattle,
1922.
‘Arin líða, aldir hverfa
eilífðar í regin sæ:
blómið fölnar. báran titrar,
bifast hriettir sí og æ.
Akarn lítið ekkert fellur
alheims gagnstætt viljanum.
Aflið það, sem ei vér skiljum,
áfram hrindir tímanum.
Arin liða, og vér sjáum
umbrevtingu margt er háð ;
a’heimssrúmið ekkert breytist,
at’ hið forna þó sé máð.
Eitthvað nýtt því ætíð þrykkist
endalaust á tímans spjald.
Rúnir þær ef rétt vér lesum.
rúnin þýðir áíramhald.
Arin líða. Svásleg sunna
sina heldur réttu leið,
umkringd sólna ótal fjölda.
er um geiminn þreyta skeið
með herskara at' miljón hnöttum.
Mundu’ að það er ekkert glys,
nær um hvelið sérð þá svífa
í segulböndum jafuvægis.
Ifeimsins dýrðar-ljósin loga
leiftrandi með geislaskraut.
Ötakmarkað undraveldi
er sem stjórnar tímans braut.
Um það heilan hafa brotið
heimspekingar fvrri og nú,
en þó um aílar aldir leiti,
aldrei ræðst hún, gátan sú.
Ilvar að býr sá mikli máttur,
mannsandinn ei skilið fær,
sem að himna sóJkerfunum
segulaflið sterka ljær, ,
ekkert svo úr skorðum skeiki
skvr né tapist stjarna ein.
Eilífðar i almanaki
áramót ei finnast nein.
Heimsvitringar liafa skipað
hnetti vorum ára tal,
tölvísinnar ritað rúnum,
rökkurskuggi er áður fal.
Arið nú hér eitt við kveðjum,
en þess geymum minning þó;
hreif það burtu hraðrás timans,
horfið, týnt í alda sjó.
Góðir vinir, gleðjast látum,
gamla árið horfið er,
en í fögrum æskuskrúða
annað til vor þrengir sér.
Gyðju líkt frá guðasölum
gnllinn sprota ber í mund.
Það slkal annast áframihaldið,
aðeins þó um skamma stund.
Árdagsroði ris í austri,
rjóður eins og meyjarkinn;
Uppheims dýrðar undraljóma
öll þá skreytist hvelfingin.
Nýja árið oss þar heilsar,
ef þess skildum huliðsmál.
Legíónir ljúfra vona
leiðir það í mannsins sál.
Notum tímann. Nýja árið
nú oss kveður verka til.
Látum okkur glis ei ginna,
það getur verið hættuspil.
Þar sem alt er stærra, stærra,
stefnu vorri beinum að.
Reisum merkið hærra, hærra,
hugsjón æðri glæöir það.
Skipulag sg véíar.
Framh.
Við skulum ímynda oss, að hjá
manni, sem ekki hefir hugmynd um,
hvernig nútíðar blaði er komið út
með þeim ægilega hraða, sem nú tíðk
ast, kunni að vakna forvitni, sem
hann leitast við að seðja með því að
hnýsast inn í, hvernig það er gert. — j
llváð sér hann þá? Hann verður
þess fyrst og fremst var, að starfið er |
afar 1 margbrotið. Fyrst er það, að
af hverjum einasta staf sem notaður
er — það eru skulum vér segja að
meðaltali sex stafir í hverju orðií
níu orð í hverri línu, tvö hunðruð
linur i hverjum dál'ki, sjö dálkar á
hverri hlaðsíðu og tíu eða tólf blað-
síður eða kanske meira — verður að
búa til eftirlíkingar úr málmi og
setja hana síðan á sitt rétta pláss j
milli hinna. Með öðrum orðum, á
hverjum degi verður að steypa úr j
málmi svo sem þrjá fjórðu úr miljón '
af srstökum smástimplum, eftir vissri
röð, og er sömu röð aldrei fylgt oft- |
ar en einu sinni. Þessir smástimplar
eru svo notaðir einu sinni og síðan
bræddir upp aftur.
Við getum ímyndað oss, að mörgm |
kunni í fiijótu bragði að virðast þetta j
ganga kraftaverki næst. En höldum 1
nú áfram í huganum með hinum for-
vitna bróður vorum að athuga það.
sem fyrir augu hans ber, þegar hann
lýkur upp hurð prentsmiðjunnar. —
Hann sér fimtíu eða extiu mílur af
tvíbreiðum pappír glevptar á tveim
eða þrem klukkutímum. Eða með
öðrum orðum, þarna er á tveim til
þrem klukkustundum eytt öl.lum þeim
pappír, sem fæst af svo sem þrjátiu
ti! fjörutiu ekrum áf skóglandi. —
Fimtán þúsund blöð eru prentuð
þarna á einni minútu, eða tvö hundr-
uð og fimtiu á sekúndunni,'þegar vel
gengur, þar sem hin víðlesnu dag-
blöð eru gefin út.
Til þess að hægt sé að gera þetta
með þessum ógnar hraða, verður
skipulagið að vera hið bezta og vél-
arnar í góðu lagi. Hver maður má
til með að vera stranglega þaulæfður
1 sínu verki og vinna með nákvæmni
og óskiftu athygli.
Það er eftirtektarvert, að breyt-
ingarnar, hver á eftir annari, sem hiö
skrifaða orð veröur aö ganga i
gegnum til þess að komast á prent,
eru þrjár, nefnilega þessar:
1. Setning prentletursins.
2. Undirbúningur undir hina fljótu
hringsnúningsprentun, þegar um
stór fréttablöð er að ræðá.
3. Prentunin.
H. R.
(Meira.)
---------—xx-----------
Bréf til Hkr.
Það hefir verið vani minn.að senda
þér um áramótin þau áskriftargjöbl,
sem mér hafa verið afhent fyrir þína
hönd. Að þetta sé góður vani, veit eg
1 að þú samþykkír umtölulaust. Að
; upphæðin er ekki nieiri i þetta sinn,
verður þú að kenna þeim vana kaup-
i enda þinna, að borga ekki skuld sina
! fyr en i seinustu lög.
En svo lái eg nú ekki kaupendum
j íslenzku blaðanna (Hkr. og Lögb.)
þó þeir séu nokkuð tregir á borgun-
i inni, því þau eru oft sannkölluð var.d
ræðablöð og hreint ekki fréttablöð i
orðsins réttu merkingu, sem þau þó
þykjast vera. Söguruslið, trúmála-
staglið og skáldmálaþvættingurinn,
er svo langt tun of mikið, að það er
furðan mesta, að allir kaupendur eru
ekki flúnir á f jöll, eins og undan
bverri annari drepsótt. Því hefir ver-
ið fleygt fyrir, að Edison vildi ekki
heyra málvélina sína, Bell heitinn
ekki hafa sima i húsi sinu og Ford
ekki Ford-bíl. Eg gæti Jíka bezt trú-
að ritstjórarnir læsu ekki blöðin
sjáJfir, heldur létu þjóna sína
smeygja þeim út um prentsmiðjubak-
durin í hasti, gangandi að þvt vísu
— svona tókstu til orða nýlega,
Kringla góð — og teldu það sjálfsagt
að innihaldið væri gott og blessað, úij
því að það væri á íslenzku. Alt ncma
Tjóðin, sem nú eru farin að birtast i
enskum þýðingum, sem er hjákátlegt
að sjá í blöðum, sem Játið er í veðri
vaka, að séu gefin út i tapi, til við-
halds íslenzkri tungu.
En það er bezt að ergja þig ekki
með aðfinslum i þetta sinn, Kringla
góð. Verði þér að góðu centin, og
láttu hvern kaupanda fá viðurkenn-
ingu eftir meðfylgjandi lista.
J. Janusson.
-xx-
Fiskimannabragur.
Á 'kampi út við ægi b!á
er örlítið hús með þaki á.
Og þarna eru þegnar sex,
sem þreyta kapp við smjör og kex.
Þeir eru kappar karl-lyndir
og kaffibrúsar íslenzkir.
Og hræðast hvorki hret né frost, •
en harðan oft þeir líða kost.
I fimtíu gráða frosti þeir
við fiska berjast einn og tveir.
Við illan pæk þeir eiga grátt
og elta pikkinn fram á nátt.
1 norðanstormi norpa þar
við nálfiskinn og keilurnar.
Þó gaddur nisti og grenji hret,
þeir greiða flækjur og staga net.
Er fiskiríið fúllegt er,
þeir fyllur rífa úr hári sér,
og fila grön og fara heim,
en fátt af æðru segist þeim.
Er koma þeir í kofann inn,
þeir kaffisopann teyga sinn,
og það sem dags þá eftir er
við ýmislegt þeir skemta sér.
Þeir spjálla glaðlegt spaug og fjas
og spila Pedro og Marías,
og sumir á fiðlu leika létt,
svo lifandi kátir jafnt og þétt.
Og beri kofanum einhvern að,
þeim ekkert líkar betur en það;
þeir gera’ honum alt það gott sem má
og glaðir og kátir eru þá.
Að fiska tekur dáð og dug
og drenglyndi og karlmannshttg,
og vit og ráð í raun og þraut
og ræntt að troða fiskimanns brauí.
T>að hæfir aðeins harðfengttm
með hendttr berar í vetlingum
að fást við þetta fiskirí;
það fara líka margir á því.
Og hrapi prísinn niður i núlí,
er neyðarstríð og vonlaust púll,
að fást við þessa fiskiraun
með fúin net og engin laun.
En fiskikaupmenn fá sinn part,
að fái þeir alt, er næsta hart.
Þeir Booth og Armstrong berjast á
mót Birni. Finna og Jóni H.
Það ólíkt betra yrði hér,
ef allir væru 'katólsker,
þvi afleiðingin yrði sú,
þeir ætu fisk i vorí og trú.
Fiskimenn ættu í félagi
að fleyta út stóru trúboði.
Það mvndi auðga Wienn og fl jóð,
að mynda licima-trúboðs-sjóð.
Þeir rnáske fyndu fróman mann,
að fá til geymslu sjóðinn þann,
og hafa blöðin að hæl’ ’onum
— að hann þá ekki stæT’ ’onum.
Svo farið vel, kæru fiskimenn,
að febrúar liðnum vorar senn,
og ísinn þánar og grundin grær
og gleðiblæ aftur lífið fær.
5. B. Swndahl.
fað,
J sín
Lœknaði kviðslit.
Eg fékk vont kvitSslit viti at5 lyftai
kistu fyrir nokkrum árum sít5an. Lækn
ar gáfu þann úrskurtS, atS hin eina
batavon væri meti uppskurtSi. TJm-
bútiir bættu mér alls ekkert. Loksins
nátii eg í nokkuti sem veitti mér fuli-
an bata. Arin hafa litsits og kvitislit-
iti hefir aldrei gert vart viti sig, jafn-
vel þó eg vinnl vitS erfitSa smítSa-
vinnu. Enginn uppskurtSur var gerts-
ur, enginn tímamissir, engin óþæg-
indi.
Eg hefi ekkert atS selja, en skal
veita fullar upplýsingar um, hversu
þér má veitast fullkominn bati án
uppskurtSar, ef þú skrifar wiér.
Eugene M. Pullen, Carpenter, 151 3.
Marcelius Avenue, Manasquan, N. J.
— Kliptu úr þessa umgetningu og
sýndu einhverjum er þjáist af kvitS-
sllti — metS því frelsartSu máske lif
einhvers etSa atS minsta kostl kemur i
veg fyrir þjáningar og hættulegan
uppskurS.
i