Heimskringla - 24.01.1923, Blaðsíða 7

WINNIPEG, 24. JANOAR, 1923.
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSIÐA.
The Dominion
Bank
ItRNI XiOTRIS DAMB ATM. •«
IHBRHROOKa »T.
HðtuSstóll, uppb......$ 6,000 000
▼arasjóður ...........Í 7,700,000
Allar eignir, ytir ..6120,000,000
SórabAkt athyeli Teitt TÍtWt«-
tuu kaupmann* oc
Sparisjóðsdeildin.
Textir at innstæðufé greiddir
Jatn háir og annarsstaCar rMJ-
renKflt
riosR a im.
P. B. TUCKER, Ráðsmafcur
Aldaskifti.
tJr öllum áttum koma nú spárnar
um að aldaskifti séu í nánd. A þýzkri
bók, sem mér er send eru nefnd árin
1924—27, og notaö orðiö Welten-
wende, heimshvörf. I dönsku blaði
sé eg þess getiö. að Amerikumaöur,
sem talar um slikt í ekki meiri trúar-
bæ en Kaupmannahöfn er, viö aösókn
svo mikla aö hundruö verða frá aö
hverfa, nefni 1925 sem ár hinnar
miklu breytingar.
Náttúrlega er í slíkum spásögnum
ekkert af skilningi á því sem i vænd-
um er. En þó eru þær ekki einskis
virði, fyrir þann sem veit hvernig
spásögur eru til komnar, og kann að
nota þær. Ekki þykir mér olíklegt,
aö nær sönnu muni spáö vera á Nýja
Sjálandi, þar sem á heima sá maður,
er eg tel ágætastan brezkt'a rithöf-
náma segir frá og aörar Islendinga-
sögur, og hvaö hefir getað komiö
fram á landi hér, af arfinum frá
þessu fólki, þrátt fyrir kuldalegar á-
stæöur. þá munu þeir sjá, aö frétt
völvunnar er ekki alveg eins fjar-
staðleg og í fyrstu virðist.
III.
Þörfin á aldaskiftum er mikil og
vafalaus. Böl þaö sem yfir mannkyn-
iö hefir gengið, er langt fram yfir
þaö, sem nokkur haföi við búist. Og
enn mundi veröa miklu ver en áöur
hefir verið verst, ef haldið yröi
þeirri stefnu sem ráöiö hefir. Um
aldamótin næstu mundi Evrópa öll
vera oröin aumlegri álfa, heldur en
Þýzkaland var eftir 30 ára - striðið.
Hrvllilega Ijót mundi sú saga verða.
Ut í löndum virðist menn varla gruna
ennþá hvaö á mttndi dynja, ef ekki
vrði undan stýrt. En þaö er þaö sem
ntun takast^Rétt er sú saga hins for-
spáa fólks, að önnur öld sé fyrir hönd
um. Og aldaskiftin geta byrjaö þeg- j
ar menn vilja. Hér á íslandi er vit- ^
aö þaö sent þarf til þess aö umskifti
geti orðið
gang og eöli lífsins. Lífiö er hleðsla
eða magnan hins óæöra, árangur af
tilraun hins æöri kraftar til aö gera
hiö óæöra sér líkt. Hinn lifandi lík-
ami er samsafn af koli, kalki og
mörgum fleiri jaröefnum, sem stilt
eru til samst;
BARNAGULL
V iskukennarinn.
Eftir Oscar Wilde.
Frá bernsku haföi hann líkst þeim,
sem kann hina fylstu grein á guði,
og harms, og hver og einn lærisveinn
minn er líkur fjandmanni, er geng-
ur í berhögg?”
Og sál hans svaraði og mælti:
“Guð gæddi þig hinni fullkomnu
á
og aukheldur meöan hann var barn . þekkingu á sjálíum sér og þeirri
að aldri höföu margir helgir nienn j þekkingu hefir þú miðlaö öðrum.
og eins nokkrar helgar konur, sem
heima áttu i ættborg hans, fylst mik-
illi undrun yfir hinni alvarlegu vizku
er fólst í svörum hans.
Og þegar foreldrar hans höfðu
fengið honum yfirhöfn og hring hins
fullvaxna manns, kysti hann þau og
yfirgaf þau og hélt út í heiminn svo
aö hann gæti talað um guö viö alla.
þvi á þeim timjym voru margir, sem
annaðhvort þektu ekki til
vissu mjög 'litil deili á honum og
dýrkuöu afguði er heima áttu í trjá-
Hinni dýru perlu hefir þú skift og
hinni saumlausu yfirhöfn hefir þú
skift sundur. Sá sem miölar af vizku
sinni rænir sjálfan sig. Hann er !ik-
ur þeim manni sem gefur ræningja
fjársjóö sinn. Er ekki guð vitrari
en þú? Hver ert þú aö þú opinber-
ar leyndardóm þann, sem guö hefir
skúta, sem kentári nokkur haföi eitt
sinn haft aðsetur i, og bjóst hann þar
um, geröi sér ábreiðu af sefi til að
liggja á og varð einsetumaður. Og
hverja stund lofaöi einsetumaðurinn
guö fyrir að hafa leyft sér aö varö-
veita nokkuð af þekking sinni á hon-
um og undramætti hans.
En kvöld eitt, er einsetumaöurinn
sat úti fyrir skúta sínum, sá hann
ungan mann einn fríðan sýnum en
illilegan ganga fram hjá, tómhentan
og lítt búinn. Hvert kvöld gekk hinn
ungi maður tóníhentur fram hjá, og
hvern morgun kom hann aftur meö
fullar hendur af perlum og purpura,
Þaö harf aö þekkja til- . , . ...
lundum og htrtu alls ekki um dýrk-
! endur sina.
Og hann horfði til sólai'innar og
feröaðist, gekk berfættur, ilskóalaus,
eins og hann haföi séö hina hefgu
menn gera, og viö belti sitt bar hann
starfs viö æöri kraft. Lík- leÖurskreppu og litla flösku af hrend-
trúaö þér fyrir ? Eitt sinn var eg rík
en þú hefir gert mig fátæka. Eitt því hann var ræningi og rændi lestir
guðs eöa - s'nn s;i e" guð, — og nú hefir þú fal- ; kaupmanna. Og einsetumaöurinn
' iö hann fyrir ntér.” — j horföi á han nog aumkaöi hann, en
Og 'hann tók aftur aö gráta, því ; sagði ekki orö, því hann vissi, aö sá
hann fann aö sál hans sagöi satt — i sem talar glatar trú sinni.
ami þýöir líkur hamur. Lifiö má alt
hamfarir kalla. Lífiö á jöröu hér er Og hann gekk þjoövegmn.
sem nýlenda fi'á öflugri lífstöö, og
af þvi risa vandræðin, aö sambandið Re'vu
viö þessa móðurstöö jarölifsins er
svo lítið og ófullkomiö. Af þessari
er
unda, prófessor Macmillan Brown ástæðu
(= Godfrey Sweven, höfundur þess-j k^a ;e ^
arar stórkostlegu “framtiðarlýsingar
sem heitir Limanora eöa Framfara-
evjan). Þó aö ekki sé það tekið t,num
. . í sannleika
beint fram, virðist mer sern helzt
muni vera frá Nýja Sjáland. merk.- | *r' yér tum rhm þetta af
legt bréf. sem Conan Doyle getur um j f ; __ ^ ^ þegar þag mistekst.
Hclgi Pétnrss■
það, sem hér er heimur
eöa meö öðrum orð-
um. helvíti. Og þegar það samhand
' kemst i rétt horf. þá verðúr vandræö-
lokið. Þá en ekki fvr, verður
hyrjaö aö lifa* jöröu
Og þaö gæti veriö svo fagurt
í sinni frægu ferðasögu (Wanderings
of a Spiritualist, 1821. s. 206). Endar
bréfritarinn á að láta í ljós þá sann-
færingu, aö nú sé alveg komiö að
einhverri stórkostlegri uppgötvun.
Þetta er sannspá, og þaö vill svo til,
að mér er kunnugt um. hvaöa upp-
götvun þetta er. Orö þessi skrifaði
eg Conan Doyle, og þcf ekki af því
því, hversu
— Lögrétta.
um leir
íullur
fagnaöar, sem stafar frá hinni al-
jekkingu á guöi. Og hann
r *4ofaöi guö án afláts. — Og loks kom
hann í ókunnugt land. sem i var fjöldi
borga.
Og hann kom í ellefu borgir, og
voru st.mar þessara borga í dölum og
aörar á hökkum mikilla fljóta. og enn
aðrar á hálsum. Og'í hverri horg
hættist honum lærisveinn, sem elsk-
aöi hann og slóst í för meö honum,
og einnig fvlgdi hon-unt ntikill mann-
fjöldi út af hverri horg. og þekking-
in á guði hreiddist út um gervalt '
landÍÖ. Og margir þeir. sem manna- ti
forráö höföu. snerust til trúar, og
að hann haföi gefiö öörum hina fttll-
komnu þtkkingu á guði, aö hann var
I líkttr þeim, sem heldttr dauöahaldi i
kirtilskaut drottins, og trú hans var
á hvörfttm sökttm fjölda þeirra er mt
trúöu á sjálfan hanfl.
Og. hann mælti við sjálfan sig:
Og morgttn einn. er hinn ungi maö
ttr kom aftur meö fttllar hendttr af
perlttm og purpura, nam hann staöar,
ygldi sig og stappaöi fótunum í sand-
inn og mælti til einsetumannsins:
“Hvers vegna horfir þú ætíð svona
til min er eg geng hjá ? Hvaö er þaö
Ekki mun eg oftar tala urn guð, því j sem eg sé í'aiigum þínum? ÞvLeng-
sá er miðlar vizktt rænir sjálfan sig.
Og aö stnndu liðinni gengtt læri-'
sveinarnir til hans, lutu honttm og
sögött: "Meistari, seg þú oss frá
guði, þvi' þú hefir hina fullkomnu
þekkingtt á guöi og enginn maöur
atinar.”
Og han nsvaraöi þeint og sagöi:
“Eg skal tala viö ykkur ttnt a11a hluti
að-a. sent erti á hinini og jörö, en
ekki ntttn eg tala ttm gttö viö ykktir.
Og hvorki mun eg tala viö vkkttr ttnt
guð nú né síöar.”
| Og þeir reiddust honum og mæltu
hans: "l’ú heíir leitt oss í eyöi-
mörk, svo aö vér mættum h'lýöa á
í dögun.
i.
Lífið hér á jörðu er ekki
I prestarnir i hofunum. þar sem goöin þig. Ætlar þú nú.aö lata oss f.ua ])ekkir ekki <rUö," mælti einsetumaö-
i voru> fundtt aö tekjur þeirra vorti frá þér og allan mannfjöldann. sem urjnn
jorönar hálfu minni. Og er þeir þu hefir leitt til fylgdar við þig: | ••}?,. þessi þekking á guöi dýrmæt?'
böröti bumbur stnar á hadegi. konm Og h.ttm s\araöi þeim og sagöi . spur^j |linn utlgj maöur og færöi sig
aö hellismunnanttm.
"Hún er dýrmætari en perlur og
• purpuri altrar veraldar,” svaraöi ein-
setumaöui'inn.
j "Og hana átt þú,” mælti ræninginn
inn hefir horft þannig til mín fyr.
og mér er þetta þyrnir í holdi og
veldttr ntér óróa.”
Og einsetumaöurinn svaraöi hon-
utii og sagöi : “f’aö sem þú sérð í
augnabragði. mínu er meðaumkun.
Meöaunikttn er þaö sent horfir á þig
úr auguni mér.”
Og hinn ttngi maöur hló háöslega
og hrópaöi til einsetumannsins beisk-
um rórni og mælti: "Eg held á perl-
tini og purpura i höndum minum, en
þú hefir aöeins sefdínu ;tö liggja á.
-Ættir þú aö aumka mig? Og hvers
vegna attmka mig?”
“Eg aumka þig sökttrn þess, aö þú
held- !
vanlíf.
að eg byggist viö miklum árangri. ' Jífs, Alt þaö sem unun veitir, alt hiö yerifi .-lfiur en kom til. j Og mannfjöldinn möglaöi gegn
En samt er þaö aldrei alveg áhrifa- góða og fagra. er einungis eins og , ^ þvi meir Sem lýöurinn hneigöist hontim og mælti til hans: "Þú hefir
laust, aö sannleikurinn sé sagöur. — ijósglæta sent skín i gegnum sky, og j ^ ^ þy. meir' em ]ærisveimtm farið meö os sí eyöintörk og enga
þó skamma stund. Og því lengur sent j f.’ö]ga8i _ þvi hryggari varö fæðit gefiö oss aö eta. Tala viö oss
sjálfur vissi hann ekki um gtið og munum vér þá veröa á-
. .. . II1VCIS VCs„„ hann var svo hryggur. ; nægöir.” - En hann ansaöi þeim
ar hefir veHÖ ltkt þvi ems ofarsælt , um guS> og af engtt orði. þvi hann vissi. aö ef hann
og mannkyniö. sem er yngsta harn.ö. | hekkinsru „uJSi. er guö talaöi viö þá ttnt guö. gæfi hann öör-
engir eða sárfáir til þeirra
Vanskapnaötir ohæi'ui 1,1 ] fug]a ^og sláturfórnir. sem landssiöur ur.
á hádegi, komu I Og hann svaraöi þeim og sagði:
meö pá- "Eg’mun ekki tala um guð viö ykk-
II.
Einhver nverkilegasta spásagan,
sem eg hefi séö, er eftir þýzka spá-
konu, sem kallar sig v. Ferriem. Er
hún reynd að því að vera sannspá.
Frú v. Fei'riem spáöi því um síðustu
aldamót, aö í vændum væri styrjöld,
ferlegri miklu en nokkttr sem áöur
heföi gengið yfir — þýzk-franska
stríöiö 1870 segir hún hafa verið sem
harnaleikur einn hjá þessari komandi
styrjöld — og nijög var hún nærgæt
hvenær þeirri stvrjöld myndi lokiö
veröa. Spáir~hún ennfremur, aö
koma muni fram, að þeirri styrjöld
lokinni, heimsumbótamaöur (Welt-
reformator). — Frú v. Ferriem er
trúkona mikil, og er þvi mjög eftir-
tektarvert að þaö er ekki endurkoma
Krists, sem hún spáir. Hún tekur
einmitt fram, aö þessi umbótamaður
sé ekki Kristur. Viö lítinn kost seg-
ir hún aö hann hafi lifaö, og mum
þó verða máttugur mjög af því aö
guö sé meö honum. ' Ennfremur seg-
ir hún að fram mtini koma ný nátt-
úruvísindi og kend veröa viö alla há-
skóla. Svo ríkt kveöur völvan að
orði um aldaskiftin, aö hún segir aö
heimurinn muni verða nýr.
Annarar völvu þýzkrar hefi eg séö
getið, sem spáir nógu skemtilega.
Maöur er að leita hja völvunnj, frétta
um framtíöina, og segir hun þá að
mikilla tiöinda sé von frá yfirmann-
kyni frá Norðurheimskautinu (Uber-
tnenschen vom Nordpol) . Þjóöverj-
inn ti'úði þessu illa og spuröi hvort
völvan vildixekki sagt hafa Ubermen-
schen vom Hima1»ya, þvi hann mun
trúa á hina svonefndu meistara guö-
spekinga, sem þeir halda aö heima
eigi í Himalayafjöllum. En völvan
hélt fast á þvi, aö hinir æöri menn
mundu koma frá Noröurheimskaut-
inu.
Ef menn gæta að þvi nógu vel,
hverskonar fólk það er sem Land-
lifaö hefir verið. því verra hefir litiö j
oröið. Ekkert ' f börnum náttúrunn- |
ungi og gekk enn nær.
— sinn átti eg vissulega
hitt
fullkomnu
, ÖCIM Ci ' ... 1,1*
.' . þeirri algervu þekkingu a g
agöi griski spekingui- v .
sjálfur haföi veitt honttm.
Fyrir longu
inn Epikúros, aö hezt af öllu væri aö
hafa ekki fæðst. Og djúpvitrasti
spekingur síöari tíma, Arthur Scho-
penhauer sagöi: Das Lehen ist et-
was das hesser nicht were. Þaö væri
hetra aö lífið væri ekki til. Og spek-
ingar þessir heföu ré't fyrir sér, ef
ekki væri unt aö bæta þetta. sem vér
kölhtm líf, og breyta svo til aö í sann-
leika veröi lifaö. En þaö er þaö sem
rná. Maður sem heíir veriö mjög ná-
lægt þvi kominn að hiöa fullan ó-
sigur i viðureign, sent síöar mun
þvkja ekki ófróðleg, segir þetta hik-
laust.
L 1T.
Fyrir nteir en 25 ártttn byrjaði eg
aö revna til aö skilja eðli svefnsins.
Og árangurinn varö sá, aö eg fann
þenna lífskraft. sem svo mikiö hefir
vei'ið talaö um, en margir jaínvel
neitaö aö til væri. Eg hefi ftindiö
aö hinn lifandi líkami er aflvél. sem
er hlaöin af utanaðkomandi krafti.
Ef allir, sem þetta lesa, væru mér svo
vel samtaka, að þeir skildtt, aö þaö
er óhætt aö treysta þvi fullkomlega
aö eg segi satt, þá mundu þeir á
sömu stundu finna kraftinn streyma
í sig. Og aö þeim krafti fýlgir vit,
mundti þeir fljótt geta niarkað af
því hversu miklu aftöskildara margt
mundi veröa þeitp eftir en áöur, og
hversu margt íleira þeim kænti í hug.
Og ef vér værum svo þúsundum
skifti samtaka uni hina nýju þekk-
ingtt, þá gætum vér haft nokkra
stjórn á þessum krafti. sem magnar
oss til lífs, og gert þaö sem kallaö hef
ir verið kraftaverk. Af samstillingu
vorri mundi þaö leiða, aö áhrifin frá
sterkum og góöum verttm, sem í ööí'
Og kvöld eitt gekk
hinni elleftu Ixtrg. en sú
hann út af
um dýrmætustu eigu sina.
Og lærisveinar hans gengtt hryggir
á hrott. Og lýöurinn sneri aftur til
hina
þekkingu á guði,” mælti
einsetumaöurinn. "En , t heimsku
minni lét eg hana af hendi og skifti
henni meö öðrum. ttn þó er sú þekk
ing, sent eg á enn, langtum dýrmæt-
aVi en perlur og purpuri.'”
vægja þeim, sem á dýrari fjársjóö en
eg?”
Og einsetumaðurinn breiddi út
hendur sínar og mælti: “Væri mér
ekki betra, að hverfa til hinna yztu
heimkynna guðs, en lifa hér og vita
ekki af honum. Dreptu mig, ef þig
lystir, en eg læt ekki frá mér þekking
mína á guði.”
Og ræninginn ungi féll á kné og
sárbændi hann. En einsetumaðurinn
vildi ekki tala við hann um guð, né
fá honum fjársjóö sinn. Og ræning-
inn stóð á fætur og mælti til einsetu-
mannsins: "Verði sem þú vilt, en
sjálfur ætla eg aö fara til borgar
hinna sjö synda. en hún er einar
þrjár dagleiðir héðan. Og fyrir
purptira minn munu þær fá mér
skemtun, og selja mér kæti við perl-
tim niínttm.” Og han ntók purpur-
ann og perlurnar og gekk hratt leiö-
ar sinnar.
Og einsetumaöurinn hrópaði á
hann og fylgdist meö honttm og sár-
bændi hann. Og hann fylgdist meö
ræningjanum- unga þrjá daga á leið
hans og lagði að honum. að hann
sneri við og færi ekki inn i borg
! hinna sjö synda.
Og viö og við leit ræninginn um
öxl til einsetumannsins, hrópaði til
hans og mælti: “Vilt þú gefa mér
þessa þekkingu á guöi, sem er dýr-
mætari en perlur og purpuri ? Ef þú
^ gefur mér hana, mun eg ekki ganga
í borgina.” Og einsetumaðurinn
' svaraöi jafnan: “Alla hluti, sem eg á,
s gef eg þér, nema þenna eina.-þvt
hann er mél' ekki levfilegt aö láta".
Og að kvöldi hins þriðja dags nálg-
uðust þeir hin miklu rattöu hlið borg-
ar hinna sjö synda. Og heyröist frá
borginni ómur af miklum hlátri.
Og ræninginn ttngi hló við og vildi
knýja á hliöiö. Og í því hljóp ein-
setumaöurinn til hans og gi'eip fald
klæöa hans og mælti: “Breiddu út
hendur þínar og legðu armleggi þína
um 'háls mér og eyra þitt aö vörum
minum. Og eg mun gefa þér þaö.
sem eg á eftir af þekking minni á
gttöi.”
Og er einsetumaðurinn haföi gef-
; iö burtu þekking sina á guöi, féll
hann til jarðar og grét. Og mikið
myrktir fól ræningjann og borgina
j sjónttm hans, og hann sá hvorugt
framar.
Og er han nlá þarna grátandi, varö
: hann þes svar, áð einhver stóö hjá
' honum. Og sá, sein hj4 honum stóð,
| haföi fætur'af eir, og hár, sem var
torg var t,
f i - _:n_ I heimkvnna sinna og fórust margir á
Armeniu, og fylgdu hontjm lærisvein •
ar hans og fjöldi ntanna. Og hann ei innl- I
gek kupp á fjall eitt og settist á klett. | Og er han nvar einn oröinn horfö.
,tóöu lærisvein hann til tunglsins og ferðaðist sjö (
en mann- ! tungla tíma og ávarpaöi engan ntann ’ sínum. hrá hvössu sveröi af skygöu ; fullkomnu þekkingu á guði. En héð-
f'öldinn lá á knjánum í dalverpintt. j né svaraöi nokkru ávarpi. Og í lok stáli. og mælti til einsetumannsins: | an í frá skalt þú eiga hinn fullkomna
J oVTann fól andlitið i höndum sér hins sjöunda tungls kom hann í eyði- j “Fá þú mér tafarlaust þekking þá á kærleika guös.
<v oH-t' ()“ hann mælti viö sál sína. ! mörk þá sem heitir eyðimörk hins guði. sem þú átt, eöa eg mun sannar-
“Hví ^sætir "þaö aö eg er fullur ótta ' mikla fljóts. Hitti hann þar fvrir lega ráöa þér bana. Hví ætti eg aö-— Eimreiðin.
sem var á fjallinu, og s1
ar hans umhverfis hann
(ág er hinn ungi maöur heyrði þaö ! Hkt smágeröri ull. Og hann reisti á
varpaöi hann frá sér perlum þeim og j fætur einsetumanninn og mælti til
purpura, sem hann haföi í höndurn hans: “Alt aö þessu áttir þú hina
Hví grætur þú?”
Þ. }. þýddi.
um stööum eiga heima, gætu komiö
hér fram. Og þau áhrif mundu fljótt
leiöa til þess aö miklu auðveldara
yröi aö herjast gegn hinu margs-
konar Ixili jarölífsins. T veöurfari
og gróöri mundi þeirra áhrifa veröa
vart- Eg er jafnvel aö halda. aö svo
greinda menn og vel innrætta hitti
orö mín fyrir, aö á næsta hausti muni
það vera oröið greinilegt, aö eitthvaö
hafi miðaÖ til þess aö sumar og gras-
vöxtui' yröi líkt þvi sem var, áöur en
loftslag hér brevttist á þann hátt, sem
getið er um í ritgeröinni Island og
Islendingar.
III.
Muna veröur eftir þvi, aö hér er
bygt á þekkingu. sem áöur hefir ekki
til veitö. Og ef menn lesa ritgerðirn-
ar Hiö mikla samband. Lífgeislan og
magnan, Stjörnulíffræöi. og enn
aðrar í Nýal, þá munu þeir skilja,
hverskonar þekkingu er bygt þaö sem
hér er sagt. En annars þarf ekki
annað en mannþekkingu til þess aö
treysta mér i þessu. Þeir sem mann
þekkjarar eru, munu glögt skilja, að
ferli, að eg mundi ekki koma meö ar C. P. R. járnbrautin var lögö þvert
stórkostlegar staðhæfingar og fögur yfir Canada, þyrptist ótrúlegur fjöldi
fvrirheit, ef ekki heföi eg áður séð visunda að brautinni á báöa vegu og
fvrir þeirri undirstööu sem trevsta ■ voru þeir strádrepnir og innan fárra
má.
Hdgi Pcturss.
— Lögrétta.
Vísundarnir í Canada-
j ára var örlítið oröiö eftir af þessum
I einkennilegu villinautum. Þá var þaö
aö Strathcona lávarður náöi nokkr-
| um visundum og lét setja þá í girö-
I íngu á landsetri sinu í Manitobafylki.
! A öðrum staö þar í fylkinu voru og
T- , . . i i • ! nokkrir vísundar settir í girðingu og
Fvrir nokkrum arum vai ekki ann- ! ....
_ , /, cc , n örfáir voru til i eigu einstakra manna
að sýnna en aö vtsundarmr (huffalo) . , , .
, _ , , v, . e „ • í í Bandaríkjunum, en i óbygðunum
í Canhda væru aö hverfa ur sogunni, l •' . ,
, , ,, „ i r -x w f . var ekki einn einasti vísundur lif-
en þa let Canadastjorn friða þa fau. ]
sem til voru, og síðan hafa þeir am|n _ .,
...., v ,v I Fvrir 25 árum kevpti Canadastjorn
fjolgað oöum. — |
ífi i Vest- !
Margii' rnenn eru enn a
urheimi, sem muna það er visundarn-
ir gengu i miljónatali um alt megin-
land Noröur-Ameríku. Þeir fóru um
i stórhópum og þegar þeir hrunuöu
fi'am, skalf jöröin undir þeim, en
öskur þéirra voru'ógurleg og skutu
hverri skepnu skelk í hringu, sem
varö á vegi þeirra. Sumír ætla, að
veriö hafi um eitt skeið 20 til 40
miljónir vísunda i Norður-Ameríku.
En þó aö vísundurinn væri ægilegur
öörum dýrum, var veiðimönnunum
in væri 6146, en síöan hafa kálfarn-
ir bæzt viö, um 1000—1500. I nokkr-
um ööi'um stööum í Canada hafa al-
ist minni hjarðir og er giskað á aö
nú muni vera um 8000 vísundar i
öllu landinu. Nú er svo komið, að
Alhertahjöröin tná ekki stærri vera
vegna landþrengsla og var slátrað
1000 vísundum af hjöröinni í haust.
Vísundarnir eru svo harðir, að þeir
ganga sjálfala á vetrum og húast
Canadamenn viÖ. aö það geti oröiö
gróöavegur aö koma þeim upp sem
víöast, þar sem ónotuð lönd liggja.
;ss
mentun min er af þvi tægi, og skap- auSve)t ag ,egsja tiann ?í5 ve]ii, Þeg.
vísundahjöröina af Strathcona lá-
varöi og flutti hana á friðað svæöi
hiá hænutn Banff. Liöu svo nokkur
ár. aö menn bjuggust viö, að dýrin
myndu smátt og smsátt týna tölunni.
unz ÖII væru dauð. En þá kom mönn
um til hugar, aö koma mætti upp nýj-
urn stoíni, ef visundunum væri slept
á rúmgott svæði og var þá afgirt
stórt sléttlendi i Alberta, skógivaxiö
aö nokkru levti, og vísundarnir flutt-
ir þangað. Kom þá brátt í Ijós, aö
þeir þrifust þar ágætlega og tóku aö
Tiölga. 1 vor taldist svo til, aö hjörö-
Mál án Olíu.
U\DRAVERÐ I TTGÖTVIN, SEM SET
UR VERÐ A MALI NIÐl II UM
7.1 PRÓSENT.
ókeyplN sinÍNhoru Nent hverjnm, sem
eftlr |*vf Mkrlfnr.
A. L. Rice, mjög nafntogaíSur verk-
smitSjuframlei?5andi í Adams, N. Y.,
gerCi þessa miklu uppgötvun, atS búa
til mál án olíu. t»að "er nokkurskonar
duft og þarf ekki annað en at5 láta
kalt vatn saman vit5 þat5 til þess a?>
úr því fáist eins gott mál til málning-
ar bæfti úti og inni og framast vertiur
á kosití. Þab er hægt at5 setja þat5 á
hvab sem er, vitS. stein, múrstein. I>ab
lítur alveg eins út og oliumál og end-
ist eins vel, en kostar þó ekki nema
einn fjórtSa af vert5i olíumáls.
SkrifiÓ A. L. Rice Inc. Manufactur-
ers, 276 North St., Adams, N. Y., og
yt5ur vert5ur sent um hæl ókeypis sýn-
ishorn Rinig leit5arvísir til þess at5
sýna yt5ur, hvernig þér elgltS at5 nota
þat5 og spara yt5ur margan dollarinn.
Skrifit5 í dag.