Heimskringla - 07.03.1923, Side 7

WINNÍPEG, 7. MARZ, 1923.
riElMSKRINGLA
7. BLAÐSÍÐA.
The Dominion
Bank
ItlltNI NWTKK BAHl A VB. M
SHBBHROOKH 1T.
Höfuðstóll, uppb......$ 6,000 000
Varasjóðnr ...........9 7,700,000
A.llar eignir, yfir....9120.000,000
Kérstakt athyjll reitt riMkVt-
>m kaupmanna o* wrimV
a«a.
SDtrisjóðsdeildin.
Voxtir af innstseðufé grtsiddir
afn hóir og annarsataOar TÍO-
«r«ngst
rHOSEA
>* B. TUCKER, RáðsmaJKir
Athugasemd
við grein eftir P. G. Magnús
\ Lögbergi 22. febrúar.
Greinin er um söngsamkomur Egg-
erts Stefánssonar í Argylebygð. Hef-
ir herra Magnús hlaupiS þar gönu-
skeiS þaS, sem þjóðráeknir Islending-
ar munit seint fyrirgefa. Lýkur hann
tvímælalausu lofsoröi á söng Egg-
erts, þrátt fyrir allharöa dóma, er
söngvarinn hlaut í stórblöðum Winni-
pegborgar. "Má eigi svo til ganga,
bræöur mínir.” Hvar mun íslenzk list
lenda, ef íslenkir menn eiga einir um
hana aö dærna ? Og þá færist skörin
upp í bekkinn, þegar aö vettugi er
virt þaö, sent Enskurinn hefir um
oss aö segja. Annaötveggja hefir
ekki herra Magnús kynt sér dóm
nefndra blaöa, eöa hann hefir (þvert
ofan í allar meginreglur Islendinga)
dæmt án hliösjónar álits hérlcndra
manna; því þeir eittir rnunu bera skyn
á það. sent gott er og fagurt meö
þjóðarbroti voru. Hvaöa gildi hefir
það, þó íslenzk a'þýöa gráti og standi
á öndinni,, þegar íslenzkur listamaö-
ur hellir yfir hana flóöi lífs og Ijóss
— ef Enskurinn hefir lítiö gott um
þann listamann aö segja? Hvaða vit
er í því aö láta hlekkjast at' því að
strengir hjartans eru snertir, ef það
er án samþykkis hérlcndra manna?
Eða kemur það til mála, aö Islend-
ingar fái notiö eldmóðs Eggerts, ef
ensk stórblöö segja aö hann gretti
sig?
Nei, herra P. G. Magnús hefir
hlaupiö á sig. En þó hvergi nærri
eins hatramlega í þessu efni, eins og
þar sem hann lofar lag eftir Björgvin
Guðmundsson — "Nú legg eg augun
aftur”. Þar hleypur herra Magnús
hreint og heint á hundavaði!
Björgvin þessi hefir fengist viö að
semja lög í mörg ár, og heíir ef til
vilt gert eins mikið í þá átt eins og
nokkur annar Islendingur — fyr eöa
síðar. En "vér Jítum svo á málið".
aö þaö gangi glæpurn næst, að ljúka
lofsoröi á verk þessa tónskálds, er
kallar “Jazz” klám og nýtizku vaude-
ville-söngva leirburö. Eöa hvernig
ættu Amerikumenn að leggja þeim
náunga liösyrði ? Enda hefir það
sýnt sig í mörgu, aö Björgvin þesri
er mesta "hunTbug” á sviði tónlistar-
innar. Og skal nú gera nokkra grein
fyrir þessari staðhæíingu.
1. A Islendingasamkomu á Allen
leikhúsinu í vetur voru sungin lög
eftir menn, sem tæplega geta allir tal-
ist tónskáld. Par var Björgvins
hvergi getið. En eins og Lögberg
komst svo gullfallega aö orði; "Eng-
an slikan vísi til þjóölegrar söng-
menningar má þegja í hel". Getur
nú herra Magnús látið sér til hugar
konta, að nokkuö sé í þaö variö, sem
Björgvin skapar? A þessari söng-
samkomu voru einnig sungin lög eft-
ir annara þjóöa rnenn. Ketnur þar
til greina víðsýni þjóðrækninnar, eins
og á Jóns Bjarnasonar skóla, þar sem
mikið af textunum eru tslenzkar
þýöingar. En nú er Björgvin ekk-
ert nenta I slendingur og neitar og
neitar aö apa annara þjóöa verk.
Mætti henda herra Magnús á það, að
síðan Einar myndhöggvari settist að
i klettaborg sinni á Islandi, hefir lít-
ið um hann spurst hér vestra, en á
meðan verk hans urðu á vegi enskra
blaöamanna, var hans oft getiö í
vestur-íslenzkum hlöðum. Nú á hann
það ekki skiltð.
2. Sprenglærðir tónfræðingar ís-
lenzkir í Winnipeg hafa aldrei látiö
Björgvins getiö aö neinu. Ef þeir
Hta á verk hans, sjá þeir kvintir og
allan þremilinn og heyra — já, guö
veit hvaö ? Og ætlar svo hr. Magnús
og íslenzk alþýöa Argylebvgðar aö
koma upp meö þá fjarstæðu, aö
“Bænin” hans Björgvins sé fögur?
3. islenzka Þjóöræknisfélagið lagði
til síöu fjárupphæð, til þess að glæða
íslenzka sönglist í Winnipeg. Björg-
vin var t höfuöstaönum í alt sumar
sem leið. Hann 'hefir talsvert feng-
ist við að æfa söngfélög. Heldur nú
hr. Magnús að hann sé til nokkurs
nýtur í þessa átt, fyrst Þjóðræknis-
félagið fann hann ekki aö máli þesstt
viövikjandi ?
4. Björgvin ritaði grein um áminsta
Allen-samkomtt. Lögberg, þessi út-
vörðitr vélsæmis vors og þjóðernis-
þrifa. kannaðist ekki viö fangamark
höfundarins, haföi ef til vill aldrei
heyrt nafnsins getiö. Og hver og
hvar er þá þessi höfundttr að laginu.
sem Argylebúar dá svo mjög?
5. Vestur-Islendingar eiga í fórttm
síntim krítikussa, sent kttnna að dæma
um alla skapaöa hluti, er að list og
visindttm lýtur, þótt þeir heri ekki
nokkurt skynbragö á þá hluti. Mundu
þessir menn ekki hafa ritað um verk
Björgvins, ef þatt værtt þess viröi,
að þeirra væri getið?
6. Blóts-gestur ritaði fréttagrein
ttm síöasta Þorrablótiö á Leslie. Seg-
ir hann þar satt frá ttm, aö litið varð
úr söng Björgvins og hans manna,
eftir að þjóðræknin fór af staö. Hún
fór hvitfvssandi og "canvassandi”
yfir salintt. Roskinn maöur sagði
mér að þaö væri eitthvað t lögum
Björgv.ins, sent hlési á íslenzka glóð.
þó hún væri falin undir hellubjargi
vestrænnar efnishyggju. Þetta þurfa
þjóöræknir menn að muna; þvi ekki
þyrfti meira til að brenna hina löngu
og dýrmætu nafnaskrá Þjóðræknis-
félagsins. en aö logaði upp úr i httga
einhvers terlegs Islendings. Ovatrlega
er þvt fariö, ef lög Björgvins eru
lofuö,
En nú ætti hr. Magnús og aðrir.
Argvlébúar að sjá heimskupör sín
að verða hriínir af einu smálaginu
hans Björgvins Guömundssonar. Það
er enn viðsjárverðara vegna þess, aö
höfundurinn á tirmul af miklu stærri
og hetri verkttm. Það er gott og
blessaö aö veröa hrifinn. En vær/
ekki vissara aö mynda sjoö'. sem
verja'mætti til þess aö kattpa álit hér-
lendra hlaöa þvi í vil. sem vér höfum
ánægju af að heyra ? Alt þesskon-
ar fæst fyrir peninga hér í Ameríktt.
Er ekki hér heilmikiö verksvið fyr-
ir Þjóðræknisfélagið ? Er ekki tvi-
svnt um, hvort róðrarfélag yröi nokk
ttöhappasælla ? Hitt er óhugsandt,
aö vér leyfum oss að dá þaö, sem
hcrlcndir menn vita ekki um að jafn-
vel sé til !
Að endingu vona eg aö Argyle-
húar heyri ekki í bráð fletrl lög eftir
Björgvin Guðmundsson;; ’þvi svo
gæti fariö aö >eir gleymdu göönm
ráðum. og klöppuöu lof i lófa þeirri
list. sem skeytir hvorki heimsku tízk-
unnar né hégóma hinna skriftlæröu.
J. P. Pálsson.
keisara, sem þjáöist af magaveiki, að
hann skyldi taka ákveöið lyf, bora
holu í axarskaftiö og sniokka lyfinu
inn t hana; aö því búnu skyldi hann
grípa um skaftiö, þar sent holan var,
og höggva við þangað til hann svitn-
aði; þegar lyfið heföi breyzt í loft
af hita handarinnar, þá vrði sýkin
bötnuð. Og í raun og veru reyndist
þetta réttur bati.
Þessi keisari er ekki sá eini, sem
eítir reglttlega tilraun hefir komist
að þvi, aö líkamsæfingar og líkamleg
vtnna er ágætt lyf gegn langvinnum
þjáningtim.
Skrifaðu þctta ckki.
“Skrifaðu þetta ekki, sagði faðir
inn viö son sinn, er skrifaði eitthvað
raeö demanti á gluggarúðurnar. “Þú
getur ekki þttrkað það af aftur.”
Skrifttm viö ekki á hverjum degi
eitthvað. sem ekki er hægt að þurka
af aftur?
Talaðir þú ekki nýlega eitt óvin-
gjarnlegt orð, og særöir með því til-
finningar lrvggs vinar? Það hefir
tioðiö sér inn eins og demantsþrodd-
ur og þú getur ekki evöilagt þaö.
Hvíslaðir þú ekki vondri hugsun að
félaga þíntim, sent geröi blett t huga
haps, er ekki verður þveginn af?
Gættu þess, hvar þú skrifar og
hvað þú skrifar; þvi prófdagurinn
kentttr átinna, þegar rit þitt á aö op-
inherast og þú að bera ábyrgö á því.
sent þú hefir skrifaö.
(ífundsvcrð n[>pskcra.
F.itt áriö, þegar uppskeran í Vest-
{ ur-Ameríku var óvanalega góö. var i
einu blaöinu sagt frá þessari gleöi-
legtt nýung á þenna hátt:
"Skelfilegar nvtvngar koma frá
! vesturhluta búnaöarsvæöis Cherokee-
, kynflokksins. Það er sagt frá því,
aö drengttr liafi klifrað ttpp eftir
' maisjurtarlegg, til að sjá hvort niais-
kornin væru fullþroskttð. en nú ltækk
I aöi jurtarleggurinn hraöar en dreng-
ttrinn gat klifraö niður. Drengitrinn
i sést nú ekki lengur. Þrir ntenn hafa
tekiö aö sér aö höggva jurtarlegginn
niðtir, til þess aö foröa drengnttm frá
aö svelta í hel, ett hann vex svo fljótt,
aö þeir geta aldrei höggið tvö högg
á sama stað. Drengurinn hefir ekk-
ert annað en mais aö lifa at', og hann
er nú þegar húinn aö kasta niöur nta-
is i fjóra poka.”
X.B. — Eftir aö athugasemdir
þessar vortt skrifaöar, rak eg mig á
aöra meinloku í Lögbergi. Einar P.
Jónsson lofar mjög þetta sama lag,
sem varð Argylebuttm aö asteitingar-
steini. E. P. J. er skáld, eins og
mörg kvæöt hans bera vot tum, en
þar eö ekkert heíir veriö þýtt á önn-
ttr mál eftír hann, ættum vér ekki aö
fara meö gildi kvæða hans í hámæli.
Skáld er han nþó, og skáld ertt galla-
gripir, þeír geta oröiö svo hrifnir,
að þeir gleymi öðrttm þjóöum í svip.
og loíi það, sem fagurt er, þrátt fyr-
ir alla lxilvun. Hefir hann haft þau
orð um eitt smálag Björgvins Guö-
mttndssonar, aö ef nokkur mætti
marka þau, er þessí Björgvi nsá lista
maðnr, sem þjóÖ vor hefir lengst
beöíö. Og hvaða heimildir hefir E.
P. J. þessi til aö gera slíkar staöhæf-
ingar ttm B. G. á meðan Enskurinn
hefir ekkert sagt ttni lagasmíö hans?
I. P. P.
Glcðin af þvi að gcfa.
Hinn mikilsmetni enski sagnaritari
Tómas Carlyle, var fæddttr á bónda-
b;e á Skotlandi. Foreldrar hans vortt
fátæktr, en skildtt honuni þó eftir
mikinn arf meö þeirri kristilegu fvr-
irntynd. sent þatt gáfu houitm.
j SkiTdingana. sent drengttrinn gat
! unttiÖ sér inn á einn eöa annan hátt,
geymdi hann i ♦ leirkrukku á efstu
hilluntii i skáp nokkrunt.
Einn kaldan vetrardag voru for-
eldrar hans farnir til bæjarins. Þá
kom fátækur og kaldttr maöur, sem
i baröi aö dyrum og bað um 'hjálp.
j Tliomas varö ntjög klökkttr viö að
| sjá þenna vesalings mann. Hraöaöi
sér inn í stofuna, sté upp a stól, tók
krttkkuna og tæmdi hana í lófa fá-
tæka betlarans.
Þegar drengttrinn var íutlþroskað-
ttr og orðinn að stórum, nafnfrægum
ntanni, lýsir hann tilfinningum sínum
þenna dag á þenna hátt: "F.g vissi
ekki fyr en þenna dag. hverju mætti
líkja viö riki himinsins.”
-XX-
Smivegis.
Eftir J. V.
Undraverð lcekmng.
Hinn nafnkunni uppíyndingamaður
Thomas Edison segir frá líflækni
nokkrum, er skipaöi nafnkunnum
Elzta skáhisagan.
Elzta skáldsagan í heiminum er ef-
laust sú saga. sem fvrir 3200 árttm
síðati var samin af egypzkum manni.
Enana aö nafni. Nafn skáldsögunn-
ar er “Saga tveggja bræöra”. Höf-
undurinn var hirðskrifari hjá Me-
ramtah konungi Egvpta. sem álitinn
er aö vera sá Faraó. setn réöi ríki
þegar Lsraelsmenn fluttu frá Egypta-
landi.
“Saga tveggja bræöranna”, sem
skrifuö var til skemtunar fyrir syni
Meramtahs, var skrifuð á 19 sefpapp-
írsblöð með helgirúnum. Arið 1857
eignaðist itölsk kona þessa verðmiklu
bók, sem seldi hana nokkrum árum
seinna til British Museum t Liindún-
ttm, þar sem hún er enn gevnid og álit-
in aö vera nteöal merkustu bóka safns-
ins.
BARNAGULL
Skrifað af séra E. J. Mclan.
mjog ungt,
Hann frétti nú að Maximius Rómakeisari væri
voldugur, svo að hann lagði af staö til Italiu og komst
ífvörö keisarans. Maximusi þótti auövitaö vænt um aö
hafa slíkan risa í návist sinni, ef hættu skyldi bera aö
höndttm, þvi aö slikt gat ætíö boriö við á þeim dögunt.
Offero varö nú ntjög nafnfrægur, því að hann var svo
hugaður, aö hann kunni ekki að hræðast. Gekk hann ætíð
fremstur í öllum hinum fjölmörgu orustum, sem Maximus
keisari háði unt þær mundir.
Dag nokkttrn hélt keisarinn hátiölega sigttrför, eftir
rómverskri venjtt, og á eítir var slegiö upp mikilli veizlu.
Á meöan stóð á máltíöinni og drykkjunni'kom skáld eitt
fram og flutti kvæði sitt um sigurinn. I kvæðinu var
Kölski oft nefndur á nafn, og í hvert sinn er nafn hans
var nefnt, signdi keisarinn sig, rétt eins og hann væri
hræddttr við þann, sent bar þetta nafn. Þar sent Offero
haföi aðeins veriö illa upplýstur fjárhiröir, furðaði hann
sig á þessu; og þegar hann var einn orðinn með keisar-
anttm, spttrði hann hver Kölski væri, og hvers vegna hann
geröi krossmark fyrir sér, þegar hann væri nefndttr.
Keisarinn var tregitr til að segja honum þetta. en lét þó
loksins tilleiöast og sagöi honum þá, að Kölski væri óvin-
ur allrar veraldarinnar, og krossmarkið væri gert til þess
að reka hann i brottu.
Nii veröum viö aö minnast þess, aö Offeto haföi heit-
strengt aö þjóna’ aöeins þeini, sem mestur væri, og er
hann nú heyrði aö Kölski væri svona máttugur, að jafn-
vel Rómakeisari væri hræddur við hann, þá ákvað hann
að fara úr þjónustu hans og finna þenna nýja húsbónda.
Hann vissi ekkert, hvar hann átti aö leita hans, því
þótt fólk léti eins og Kölski væri alstaðar, þá vissi enginn,
hvar hann hélt hirö sína.
Eftir rnargra daga leit kom hann í eyðimörk eina og
mætti honurn þar flokkur hermanna og var fortngi jteirra
búinn svörtum herklæöum. hár og hræöilegur, illúðlegur
yfirlitum og brann eldur úr augum hans. "Hver ert þú?”
öskraöi hann. Offero sagöi honum sögu sína t mesta sak-
leysi. og þegar svarti riddarin nheyrði. að ’hann væri að
leita eftir Kölska til þess aö ganga í þjónustu hans, hló
hann grimmilegan hlátur og sagði: "Þú þarft ekki aö
leita lengra, því að eg er Kölski, eins og allir hérna viö-
staddir geta þorið vitni uttl Eg tek þig meö ánægju í
mtna þjónustu: slíkt hraustmenni, sem þú ert. kenntr sér
vel.”
Þannig rak Offero nft erindi Kölska, þvt aö maöurinn,
sem hann réðist til, var stigamaður. Þeir ræntu og myrtu
menn. konur og jafnvel litil börn. Offero hlýddi i
bHndni öllu, sent foringinn sagði honum að gera.
Nú liöu þannig nokkvtr ár. Þá bar þaö við einn dag,
er ránsflokkúrinn fór til spellvirkja sinna. að þeir fórtt
fram hjá mynd er stóð viö veginn og átti að tákna Krist
á krossinum. Er ræningjahöfðinginn. er sagðist vera
Kölski. sá nterki þetta álengdar, hélt hann ekki eftir veg-
inum, heldtvr gerði langan krók á leið stna og komst þann-
ig fram hjá krossmarkinu. ÞeBa þótti Offero undarlegt
og spurði, hverju það sætti. "Sástu ekki krossmarkið?
spvtröi ræningjaforinginn. "Víst gerði eg það." sagði
Offero, "en hvaö er á því ?" “Þaö er myndin af Kristi
og það getur verið varasamt fvrir menn af okkar tæi. aö
koma nærri þvi: þaö gæti vel gert okkvtr blinda eöa ban-
að okkttr alveg.” "Er það svo?" sagði Oft’ero. "Þaö
er þá auðséð, aö ti! er konungttr, sem 'þú hræðist, og fvlgi
eg þér ekki framar. Eg ætla nft að fara að þjóna þeim,
sent þú hræöist.”
Hann yfirgaf nú ræningjana og fór að leita Krists.
En þvt er vkkttr óhætt aö trúa. að svo illa sem honum
gekk að finna Kölska, þá gekk hin leitin ekki betvtr. Hanti
ferðaðist vtm heiminri, ttnz hann kom að klaustri einu úti
i óbygöum. Stóö klaustriö viö mikiö fljót.
Er hann sagði munkunum frá erindi stnu, kváöust þeit'
skyldu kenna honum ráð til að þjóna Kristi, þótt ekki
gætvt þeir sagt honttm hvar hann væri að finna í allri sinni
dýrö.
Þeir klæddu hann úr blóðstokknum herklæöunum og
færöu hann i imtnkaserk. Þeir tóku herfákinn hans og
beittu honum fvrir plóginn, meö spjótinu hans sniött þeir
af greinar, en skjöldinn hans höföu þeir fyrir trog. Þá
rökvtðu þeir af honum háriö í hvirflinum og kendtt hon-
ttm að lesa bænir frá morgni til kvölds.
Ekki féll Offero þessi iöja, því aö verk voru honttnv
tanvari en bænalestur. Heföi honttm falliö betvtr, aö
berjast fyrir þetvna nýja konung sinn, ctv aö flytja fyrir
hann bænir; en mvtnkarnir sögðtt honttm. aö hér þyrfti
engra bardaga viö og lét hann sér það þá vel lika. Þeit'
reyndtt aö kenna honvtrn aö lesa og skrifa og skilja helgar
ritningar. en hann var betur ger til Hkamans en sálarinn-
ar og lét honum illa lærdómurinn.
Ixtks komust mvtnkarnir á þá skoðun, aö hann yröi
ekki gerður aö læröum nvanni, svo aö þeim kom ráö í httg
til að nota afl hans á þann hátt. sem konungi hans myndi
geðjast.
Nálægt klaustrinu var straumhart fljót. Engin var
brú á þvi og eigi var hægt aö ferja yfir þaö. því ttrött
rnenn að vaöa þaö, en það var ntjog erfitt. Offero bygði
sér þvi hreysi niðvtr við fljótið, og bar yfir þaö hvern,
sem vildi komast yfir um. ,
Um langan tima var hann viö þenna starfa, aö bera
menn yfir fljótið endurgjaldslaust, og ttngir sem gatnlir
blessuöu hann fyrir þetta kærleiksverk og töldu hann trú-
an þjón herra síns.
Á dimmri vetrarnóttu einni, mjög kaldri, þegar storm-
urinn þaut nístandi gegnum fjallasköröin, heyröi Offero,
þar sem hann svaf í hlýjvt rúmi sinvt, barn kalla til sín á
þessa leið : “Offero! Offero!”
Hann reis úr rekkjvt og fór út. Hann heyrði þá hróp-
aö á ný. Það var rétt eins og barnið ætti bágt. Hann fór
ofan á fljótsbakkann og fann þar litið barn, sem grét
aumkunaríega og baö hann að bera sig yfir ána.
Offero tók barnið í fang sér og bar það til kofa síns
og gaf þvi að borða. Hann reyndi að fá það til að sofa
i kofanum til morguns, en barnið, sem var
hrópaöi: “Offero ! Offero ! beröu mig yfir !’
Þá tók risinn barniö á handlegg sér og staf í hina
m i ösf' °
, ^ hendina og óð út í ána. Barnið var lítiö, en stafurinn var
bæöi langur og digur. Hann fann að fljótið var storm-
bólgið, en hinn hjartagóði risi hræddist þaö ekki.
Stundum haföi hann borið tvo eða þrjá fullorðna í
einu — já, einu sinni haföi hann borið hest yfir. Þaö var
honvtrn því hægðarleikur aö bera smábarn þetta, en löngvt
áðttr en hann kom út í mitt fljótið, fann hann að byrðin
var aö þyngjast, hann kiknaði í knjáliðunum og skalf frá
hvirfli til ilja. Þrátt fyrir þaö barðist hann áfram og
næstum því yfirkominn af byrðinni náöi hann hinum
bakkanttm. T
Er hann lagði barniö mjúklega niöur i grastð, sagöi
hann viö þaö : “Hver ert þú, unginn minn, sem ert svona
þungur?” F.n er hann horföi á barnið, var það ekki framar
barn. heldttr fullvaxinn niaöur. Þó lfktist hann ekki nein-
um venjulegum manni. Augu hans skinu eins og stjörnur
og yfir ásjóntt hans breiddist dýrðarljftmi himneskrar
dýrðar, ástúöar og feguröar. Hann svaraði: “Eg er
meistarinn, sem þú ihefir leitaö svo lengi. Eg er Jesús
fra Nazaret. sem þú þjónar t þessum óbygðum. Eg kalla
þig mtna eign, sakir þess aö þú kant að starfa þótt ekki
kunnir þú að hiðja. Þú hefir borið Krist á herðum þín-
»m. og eg var svona þttngur af þvi eg ber syndir alls
heimsins. Nafn þitt er ekki lengur Offero, heldur
Kristófy, því aö þú hefir boriö meistara þinn þessa nótt.
Friður sé nteð þér.”
Ódysseifur og Sirenurnar.
Kom þú eigi á götu óguðlegra og gakk eigi á vegi
vondra manna, sneið hjá honum, farðu hann ekki, snú þú
hjá honum og faröu fram hjá — (Orðskviðirnir %, 14.15.)
*
Eitt kóngsríki kotsmátt á eg,
þar kend mín og hvigsun er,
aö gæta þar góðrar stjórnar -
þó gengur oft illa mér;
því ofsinn oft mig villir
og einþyknin hamlar sýn,
en sjálfselskan sendir skugga
svarta’ yfir verkin mín.
Sjálfstjórn mig langar aö læra,
svo 'lund miti veröi rétt,
heiðarleg, hravtst og þolin,
• hvergi meö nokkttrn blett.
Sólskin i sálu veita,
svo aö hún verði góð,
og happ fylgi hverjum degi,
setn hverfttr í tímans sjóö.
Þú, faöir, sent alla elskar,
þú ætlar aö hjálpa mér.
æ, kendu nnér kærleiks vegi,
og kenn mér aö treysta þér.
I freisting mig falli veröu,
fjarlægöu öll ntín tár.
Þú læknar jafnt léttar sorgir
og lífsins djúpu sár.
(Lauslega þýtt.)
ódysseifur og félagar hans lentu í mörgum raunum og
æfintýrum áöttr en þeir komust heinv úr Trójustríðinu.
! Er þeir voru aö hrekjast land úr landi, komu1 þeir einu
sinni \ land Lótos-ætanna. Lótosblómiö var mjög svip-
aö vatnsliljum og var mjög gott á bragöið, en allir, sem
áttt af þvt, gleymdu heimilum stnvtm og uröu hálfdaúðir
hæglætismenn. Þeir vortt vtsir aö sitja í gulttm ægisand-
inttm og dreyma um heimkynni sitt og syngja:
Frá heima eyju
hafiö skilur oss,
vér leitum aldrei heim.”
Ódvsseifur var ráðagóður og vildi ekki eta lótosblónv-
in. Þá sigldu þeir til eyjar Kirku, er með töfrvim sínum
breytti förunautum Ódysseifs i svtn, af því aö þeir vildu
ekki gera neitt nema eta og sofa. En Ödysseifur var svo
vitur. aö 'hann bjargaði ekki aðeins sjálfunt sér frá þess-
ttm töfrum, heldur neyddi hann Kirku til að breyta félög-
um sínvtm aftur í menn. Er hann ætlaði aö fara frá eyj-
ttnni, þá sagöi hún honttm til vegar. Þannigmælti hún:
“Hygg nú aö þvi, sem eg segi þér: mttn og guð sjálfttr
minna þig þar á. Fyrst munt þú konta til Sirena, er seiða
alla ntenn, er nærri þeim koma. Ef nokkur nálgast Sfefn-
urnar óvörum og heyrir söng þeirra. þá mun hvorki kona
hans né ungbörn koma til fttndar við hann aö fagna heim-
kontu hans. Þvt Sirenur sitja t greinum og seiöa menn
meÖ snjöllum söng; þar er hjá þeint hrúga at’ beinunt
ntanna, er fúna þar og þorna upp í skinni. Þú skalt róa
langt út frá þeint; þú skalt taka hunangssæt vax og drepa
því i eyrtt förunauta þinna, svo enginn þeirra heyri. Þá
skultt þeir binda þig í skipinu á höndttnt og fótuni upp-
réttann á sigluþóítunni og bregöa reipttntim vtnt sigluna,
svo aö þú ntegir hafa þá skemtun aö heyra rödd Sirena:
en ef þft ferö bónarveg aö félögum þínum og biður þá aö
leysa þig. þá skultt þeir binda þig nteð enn flerri böndunt.”
Þannig mælti Odysseifur viö ntenn sína:
“Kærvt vinir, ekki hæfir aö einn eöa tveir menn viti
þaö, sent hin ágæta Kirka sagði mér aö fyrir oss lægi.
Eg skal láta yðttr vita af því, svo aö þaö konti ekki óvart
á. hvort sem vér bíðum bana eöa oss veröttr auðið af aö
komast og afstýra dauða og feigö. Hún baö ntig fyrst að
f iröast söng hinna raddfögru Sirena og hiö blómfagra engi.
Hún kvaö mig einan heyra mega rödd þeirra, én sagöi aö
þér skyldttö þá binda mig meö sterku bandi, svo aö eg væri
graíkyr, uppréttan á sigluþóftunni, og bregöa svo reipinvt
um sigluna, og ef eg færi bónarveg aö yöur og bæöi yður
aö leysa mig, þá skylduö þér reyra mig meö fleiri bönd-
um.”
Meira.