Heimskringla - 25.04.1923, Blaðsíða 6

6. BLAÐSIE/A.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 25. APRÍL, 1923.
Hver varð erfinginn?
Sigmundur M. Long þýddi.
“Þú getur ekki, góöi vinur, hugsaö til þess að giftast
allslaus,.— eða hugsarðu þér það? Að minsta kosti þarf
heimili fyrir ástina, og — en Fred minn góður, eg má
biðja þig afsökunar. Ef til vill hefi eg farið of langt.
Mér til stórra leiðinda hefir þú aldrei borið |það traust
eða trúnað til mín, sem eg hefi svo innilega óákað eftir,
— máske það sé tilfellið — eg vildi að það væri svo —
að þú ættir eignir.”
Fred gekk rú um gólf. Wð komú hrukkur á ennið
og 'svitinn draup af iþví. I hinni talkmarkalausu gleði, er
hafði 'töfrað hann þenna litla tima er hann var hjá Dóru,
hafði hann steingleymt þvi, að hann var öreigi, og auk
þess í Skuldum; og hann sá engan veg út úr þessum voða-
íegfu vandræðitm. Nú var iþetta uppmálað fyrir hug-
skotsaugum hans, og hvert hinna sætu orða af munni
Georgs, höfðu sömu áhrif 'á ihann og 'ískaldir eiturdropar,
— hann vaknaði 4f sæludraum sínum trl hins virkilega.
Hvað gat hann gert? Ö, guð almáttugur, skyldi hann
virkilega neyðast til að þiggja fé af Georgr Kulda-
hryWingur fór ’í gegnum hann. Að hugsa sér, að lifa af
náð hans! Nei, það var ómögulegt. Fölur af geðshrær-
ingu sneri hann sér að Georg.
“Nei!” saigði hann, ‘ uppástunga þín nær engri átt!
Eg hvorki vil eða get tekið tilhoði þinu! Heldur fer eg
út á götuna og betla.”
Georg Ibrosti. Þessar kringumstæður glöddu hann, og
hann vildi sem mest teygja úr þessu þóknardega augna-
bl iki.
“Góði Fred, hvað heldurðu að Nichols segi, ef eg gifti
dóttur hans betlara. Þetta er það sem þú hefir sagt sjálf-
ur. Það er bara hlægilegt. En lcomdu og settu þig nið-
ur. Mér þykir þetta leiðinlegt. og mér sýnist það vera
skamsýni og þrjóska. og kemur mér mjög illa. Þú hefir
ætíð verið sérlyndur og þver, Fred minn, og sá skaplöst-
ur o11i því, aö ykkur frændunum kom ekki ásamt, og —”
“Eg viíl ekki Iheyra .meira um það,” mælti Fred birst-
ur. Georg aðeins hre>*fði hendina.
"Og nú, ef |þú ættir við annann mann en mig, mundi
þessi stífni og sérlyndi svifta þig heitmeynni. En það
skal ekki verða. Eg stend fast við það, I'red minn góð-
ur, að sannfæra þig um, að eg vil vera vinur þinn, og
þetta segi eg satt og í einlægni. Gefðu mér ofurl'itinn
umhugsunartíma. Máske eg geti fttndið veg til að lægja
í iþér stöltið.”
Fred settist niður og kveikti í nýjum vindli, en Georg
sat og lét sem hann væri þungt hugsandi. En það var
ekki tilifellið; hann hélt höndunum fyrir andlitinu og at-
hugaði Fred milli fingranna. Honum var það mesta á-
nægja, að sjá örvæntingu og vonleysi, sem auðséð var
á andliti Freds.
“Já, nú datt mér nokkuð i hug, Fred. Þú hrindir þó
ekki frá þér hjálparhendi, ef hennar hátign drotningin
réttir þér hana? Þú háfnar þó ekki embætti frá stjórn-
ínni r
V’
Embætti frá stjórninni!” sagði Fred efandi.
Georg hneigði sig.
í allmikl’tt gengi
“Já. Fyrir sérstaka tilviljun, er eg
hjá núverandi stjórn. Eigandi að Wood Castle hefir
töluvert að segja við kosningarnar á því héraði. Herra
Arthur skeytti þvi ekki, en það ætla eg aö gera. Þú skil-
ur það, Fred minn. Eg er að hugsa urn að útvega þér
stöðu, þar sem lítið er að gera, en þú færð þó kringum
þúsund pund í laun. Það getur ekki heitið mikið, en
Dóra er alin upp við nægjusemi, og henni mun sýnast
þetta vel viðunandi.”
Fred stóð upp og gekk um gólf. Dreymdi hann? F.ða
var Iþetta ananr Georg en sá, er hann hafði þekt aður og
þótt óþolandi? Hann hafði heyr.t, að það kæmi fyrir
að maður, sem yrði snögglega ríkur. gerbreyttrst. Hafö
Georg af þeim ásitæðum skift um ham r Hann efaðist
og var torffrygginn. En riú hafði hann sannanirnar
Hvaða ávinning gat Georg <ha|ft af þessu eðallyndi sinu
Engan — 'hreint engan. Það var undarlegt alveg
dæmalaúst. En hvers vegna mátti hann ekki trúa á eðal-
lyndi og góðvilja annars manns, einkum iþegar það var
honum sjálfum ti1 góðs. Fred kappkostaði af fremsta
megni að útrýma þeirri grunsemi og óvild, sem hann bar
til Geofgs. Svo gekk hann til hans og rétti honum hend-
ina. i
‘•Qeorír — eg hefi gert þér rangt til. Þú hlýtur að
vera góður maður, eftir breytni þinni að dæma. Og eg
eg hefí hegðað mér eins og þorpari, og á ekki skilið, að
þú sýnir mér slíkan góðvilja.”
Georg eins og hrökk saman við hið hlýja og hrein-
skilnislega handtak Freds.
“Ekki eitt orð meira, kæri Fred minn,” mælti hann.
“Það hefir svo mikil áhrif á mig, að þú talar vingjarn
lega tiil min.” Og hanm bar vasaklútinn upp að þurrum
augumum. En hjartalag Freds kólnaði strax og hin gamla
tortrygni kom aftur, en hann lét þó ekki bera á því og
settist niður.
“Nei, ekki eitt orð meira,” sagði Georg aftur og bar
sig til eins og hann væri að verjast tárum. “Eg hefi
lengi fundið það, Fred minn, að þú hefir vferið kaldur í
minn garð, en eg hdfi einsétt mér að yfirvinna það og
sýna þér. að þú hefir gert mér rangt tii Trúðu mér —
hin mikla og óvænta hepni mín angraði mig, því eg ótt-
aðist, að af þeirri ástæðu mundir þú dæma mig rang-
lega.”
Fred rieykti vindilinn og var ekki hýrlegur á svip.
Georg skildi, að hann hafði borið sig öfugt að og vildi
sem fyrst leiðrétta það.
Góði Fred, nú skulum við skilja hvorn annan. Eg
vona að þú trúir mér, er eg ægi, að mér sé inni'lega ant
tim velferð þína. Hvern hefi eg annars að láta mér
(þ>’kja vænt um — að undantdkinni ihenni móður minni?
Við getum nú skoðað það sem okkur hefir á milli farið
— þú sem biðill, en eg sem forráðandi stúlkunnar — til
lykta leitt. Finst þér það ekki, Fred? Þú færð erdbættið,
og okkur Dóru er fullnægt með því að sjá |þig farsæl-
ann.”
F.red hneigði sig. Að Georg nefndi Dóru, fyfl‘i hann
þakklátssemi. Auk þess mátti hann þakka Georg fyrir
Dóru lí tvöföldum skilningi — hann hafði sem íorráða-
maður hennar gefið honum hana, og nú hafði hann lofast
til að útvega honum lifvænlega stöðu, sem gaf hönum
tækifæri ti1 að giftast henni.
‘Þú ert góður maður. Georg, pg vel makliegur þess
að -þér líði vel,” sagði Fred. “Og það er áreiðanlegt^ að
þú verður betri yfirráðandi á Wood Castle en eg hefði
getað orðið. Að minsta kosti sérðu betur um Ifasteign-
irnar.”
Georg stundi við.
“Eg veft ekki, Fred. Þar er mikils fjár að gæta og
margt að athuga. En s'kyldu minnar vil eg gæta.”
“Það gleður mig,” sagði Fred. “Ekki öfunda eg
þig, en að sönnu er ekki langt síðan að eg gerði það. En
nú met eg Dóru meira en herragarðinn Wood Castle með
öHum sínum gögnum^og gæðum. Og þegar eg fæ hana,
þá ertu mín vegna velkomfnn að Wood Castle.”
Georg hafði grun, að Iþað væri ekki att^af fullri ein-
lægni talað, sem Fred sagði. Hann gaut hornauga til
Freds og vildi fá vissu sína í þessu efni. En þar var ekki
annað að sjá en hreinskilni og drengskap.
“Já. látum það vera svo. Látum þau viðskifti standa,”
sagði Georg og 'hló um leið.
Fred hugsaði sig um sem snöggvast.
“F.n hvernig er það viðvíkjandi herra Nichols?”
spurði hann efandi.
“LáttnAnig um það,” sagði Georg vingjarnlega. “Eg
skal ta1a við hann. F.n eg held að það sé hyggilegast, að
halda þessu leyndu fyrst um sinn; og 'helzt ætti eg að
segja honukn frá því. Eg vona að þú skiljir það, Fred
minn.”
Fred skildi það ekki til blitar. Hann hefði helzt kosið
að iara til Nathans Nichols og fá þetta afgert, — en nú
mátti kalla að Georg hefði hann í hendi sinni.
“Jæja, látum svo vera,” mælti hann.
“Fáðu þér nýjan vindil, Fred minn. Þenna, sem þú
hefir. ertu næstum búinn að bita upp til agna.”
Fred vildi he'lzt fara. Hann óskaði eftir einveru, þar
sem hann í næði gæti hugsað ttm þetta einkennilega sam-
tal, og sett sig inn í það, hvort það væri áreiðanlegt, að
Dóra tilheyrði honum.
“Ójá, gf iþtt viít endflega fara,” mælti Georg, ‘1þá verð-
ur svo að vera. En eg vona, að hér eftir skoðir þtt þetta
berbergi sent heimili þitt að hálfu leyti.”
Fred leit í kringunt sig hikandi.
“Og að sjálfsögðu sjáumst við hjá ntóður minni.”
Fred tók á móti þessu tilboði hjartanlega, og svo tók
hann mjög svo hlýlega í hendina á Georg.
“Góða nótt, minn kæri Fred!” Og svo Jýsti hann
honuni ofan stigann. Þegar Fred var kominn út, fór
Georg aftur tíl herbergis síns og skelti aftur hurðinni
og settist niður. Þar sat hann unt stund grafkyr og
með krosslagða handleggi.
“Já,” sagði hann við sjálfan sig. “Eg hefi leikið
sni'ldarlega — eg hefi Vilt honum sjónir. Flestir mundu
með hnúum og hnefum hafa opinberlega sett sig upp á
móti þessari trúlofun, og það hefði valdið afarmiklum
hávaða. Mitt ráð er hyggilegra, og þó hafa forlögin leik-
ið i'llilega á mig, því eg hélt hana algerlega óhwlta hjá
móðtir minni.” Flann þerraði svitadropana af hinu
hruWkótta enni sinu. “Eg hefi_ verið reglulegur asni.
og betur hefði hún verið gevnid inn i skóginum. En
samt — en samt,” hélt hann Sfram, — “það er ekki sem
•verst. Maðurinn 'hefði getað verið voldugri og hygnari
en þessi bjálfi. sem eg get haft i hendi mipni eftir vild.
Eg formæli þessum Fred. Aldrei sé eg svo hans njósn-
andi, tortrygnislega andlit, að eg titri ekki. Eg hata
hann !” Og hann sló kreptum hnefanum út frá sér. —
LTm 'leið varð glas Freds fyrir hendinni á honum. I
bræði sinni tók hann það og fleygði því í éldstæðið. Það
var eins og honum væri hugfróun í þessu. En svo áttaði
ihann sig og varð nokkurnveginn rólegur og tók í klukku-
strenginn. Simpson ‘læddist inn hávaðalaust og stað-
næmdist við borðið, niðurlútur. Hann hafði þó tekið
eftir glasinu, sem brotið var.
“Eg — eg braut glasið,. Simpson,” sagði hann með
ttppgerðar kæruíeysi. “En hirtu ekki um það, láttu það
vera til morguns. —• Nú, en hvers hefir þú orðið vísari?”
Simpson rælksti sig og svaraði án þess að sjáanlegt
væri að hann opnaði munninn.
Allmikið, herra minn. Hin unga stúlka hjá ffrú La-
nionte —”
“Eg veit alt um hana,” tók Georg frani í fyrir Simp-
son ójþolinmóður. “En hvað er um herra Hamilton?”
Simpson var ekki feiminn. Hann stratik þttrrar var-
irnar með vasaklút og svaraði:
“Það er eins og yður grunaði, herra minn; efnalega
er Hamilton í stökustu vandræðum.”
“Einmitt það !” sagði Georg mjög ánægjulegur.
“Hann hefir sptlað og tapað og gefið handskrift fyr-
ir skuldinni. Og svo eru fleiri garnlir reikningar og
handsikriftir á móti honum. Það er í vörzlum eins okur-
karlsins.”
Georg strauk lófana glaðlegur.
“Já, eg þekki þann mann og veit hvar hann á heima;
hvað hann heitir, gerir minst til. En eg veit að hann
er miskunnarlaus.”
“En það er sagt,” sagði Simpson og gaut augunum upp"
“Lafði Edith Rusley.”
Georg varð alveg forviða. “Hvað?”
“Lafði .Edith Rusley," endurtók iSimpson, en útlit
hans og málrómur bre> ttist ekkert.
“Nei, það er ekki satt!” hrópaði Georg og skellihló.
“Hvar heyrðirðu þetta ?”
“1 klúþbnum; og þetta er altalað i borginni. Hamil-
ton hefir í seinni tíð mikið umgengist lafðina. Það
er sagt að vagninn hennar hafi nærri farið yfir herra
Hamilton, og hún sjálf flutt hann heim. Eg veit að það
er satt, þvi ökumaðurinn hennar sagði mér það,”
Georg hallaði sér upp að stólbakinu og tók höndum
fyrir andlitið. Þessi saga var honum mikið umhugsunar-
efni.
“Haltu áfram,” ékipaði hann.
“Þetta er alt, herra minn.”
Georg þagði eina eða tvær mínútur, svo sneri hann
sér að skrifborðinu og ritaði nokkrar línum.
“Farðu til Gyðingsins Móse9, eða hvað hann heitir,
og segðu'honum, að hann megi ekki ganga altof hart að
herra Hamilton. Eg skil varla, að hann þur.fi meira en
þessa einit bendingu. En svo geturðu sagt honum, að eg
kaupi allar handskriftir Hamiltons fyrir sanngjarnt
verð. Mundu eftir þvi. Eg vil tiafa allar .þær skuldaí
kröfur, sem eru. í hans vörzlum, skilurðu mig?”
“Eg skil það, herra Lamonte,” svaraði Simpson, og
dauflegt, illmannlegt bros lék um varir hans.
“Ef honum sýnist að Iáta herra Hamilton fá smáupp- vmi sma’
hæðir, þá skal eg taka við handskritftinni. Hér eru
nokkrar línur til hans, svo hann sé öruggari. En hann
má ekki láta mín við getið.”
Simpson tók við bJaðinu en Georg strauk hendinni um
cnnið og sneti sér undan Ijösirm.
“Ekkert annað nýtt, Simpson?”
“Jú. Eg ihefi verið á heimili Halcomlts. Gamli mað-
urinn er dáinn; svo það var rétt, sem við höfðum heyrt,
herra minn. En ungfrú Halcomb var þar ekki, og eng-
inn vissi, hvert hún hafði farið..”
Georg varð léttara um andardráttinn.
“Já,.einmitt það, það er gott,” sagði hann. “Ef þú
hefir eihverjar fleiri nýungar, þá komdu með þær.”
Simpson hóstaði.
“Nei, ekkert, herra minn. Aðeins vil eg minna yður á,
að það er góðgerðasamkoma annað kvöld.”
“Já, það er rétt, Simpson. Gefðu mér síðustu fréttir
frá Velgerðafélaginu. Góða nótt.”
á húsbónda sinn sem snöggvast, “að herra Hamilton fái
al'lar sinar peningasakir lagfærðar með ríkri glftingu.”
Georg brosti og ihallaðist upp að 9tóllbákinu.
“Er tþað þannig lagað?” mælti hann, “Og hver er
þessi gæfuríka frú?”
27. KAPITULI.
Hafi nokkurntima verið til .farsælar persónur, þá voru
það þau Dóra og Fred Hamilton. Henni fundust dagarn-
ir setn sæluríkur draumur. Himininn var henni alheið-
ur, og það lá nærri að hún ímyndaði sér, að heimurinn
væri skapaður til þess að stuðla að hamingjtt hentiar..
Eftir morgunverð dag hvern heyrði hún Fred ganga
hratt inn í húsið. Oftast kom hann inn i morgunverðar-
herbergið og hélt svo lengra inn í húsið. Frú Lainonte
tók á móti honurn með hlýlegu brosi, og andlitið á Dórtt
sagði alt, þó varirnar bæt ðitst ekki.
Vanalegast dvaldi Fred þar um eina klukkustund og
sagði nýjustu fréttirnar, en Dóra gætti þess að vera
ekki langt frá honttm. Hann var hetjan hennar, ljós á
vegum hennar og sól hennar sálar, — og ásf hennar fór
dagvaxandi. — Hún fékk það líka endurgoldið. Fred
sagði, og það í alvöru, að jafn fögur stúlka og Dóra væri
hefði aldrei verið til, sameinað þarnslegtt saklevsi og
yndisþokka. Hann gat setið heiltim stundum og horft
á hana með aðdáttn.
Það var þó engan veginn svo að skilja, að elskend-
tirnir eyddu timanum i að horfa hvort á annað. Fred
fann t»pp á hintt og öðrtt konunttm til dægrastyttingar, og
það kont stundu mfyrir, að Fred sagði: “Hverju eigum
við nú að finna upp á í dag? Getum við ekki ekið til
árinnar, leigt þar bát og skemt okkttr á ánni?” — Þegar
svo bar urtdir, ljómaði andlitið á Dóru, en frú Lámonte
brosti vingjarnlega. Innan hálfrar stundar voru þau
ferðbúinn, og Fred var sérlega farsæll og hreykinn yfir
að vera með stúlku, sem var svo falleg, að aHir, sem sátt
hana, dáðust að henni.
Til tilbreytingar kom hann stundum nteð aðgöngu
miða að leikhúsum eða söngsamkotmtm. Og þó hann
sjálfur væri ekki mjög hneigðttr fyrir þess háttar slkenit-
anir, var honum það hin mesta ánægja, að sjá, hvað Dóra
var innilega glöð við slik tækifæri.
F.n sérstakir vortt þó dagarnir, sent þatt skemtu sér
á fljótinu. Já. þessar kvöldstundir í tunglsljósinu,_ þeg-
ar báturinn seig áfram undan straumnum, en elskend
ttrnir sátu og héldust í hendur, og hvísluðu hvort að
öðru eldheitum ástarorðum;
Stundum spttrði Fred Georg, hvort hann vildi ekki
vera nteð þeim, en ætið hafði hann einhverja afsökun.
En með engtt móti hindraði hann samveru þeirra, og það
var þeirra mesta ánægja. og frú Lamonte samgladdist
þeim af heiltim huga.
Af og.til kom Georg þó til móðttr sinnar. S'tundum
borðaði hann kvöldverð með þeitn, en stundum þáði hann
einungi’s 'bolla af te. En ætið var hann með þetta vin
gjarnlega bros á andlitinu.
Fred var orðinn sannfærðttr ttm. að hann hefði gert
Georg stórkostlega rangt til, — yfirleitt hlyti hann að
vera allur annar maður en hann hefðu áðttr ímyndað sér.
Flin stöku sinnum'vildi það þó til, að hin gamla tor-
trygni og grunsemi ásótti hann og ol'li (því, að hann vissi
ekki, hverju hann ætti eða mætti trúa. Það var helzt, er
hann aðgætti tillit Georgs, án þess að hann vissi af því.
En þá reyndi hantt sem fljótast að útrýma svo ljótum
hugunum. því það var ómögulegt, að það gæti verið
nokkur ávinningur fyrir Georg, að sýna þeim slíkt eðal-
Jyndi sem hann hafði gert í seinni tíð.
Eins og skiljánlegt er, eyddi Fred talsverðu af pen-
ingum ttm þessar mundir. Skemtiferðir á vatni og Iandi
og margt fleira. varð honum allkostnaðarsamt. En hon-
um til mestu undrunar hafði Gyðingurinn verið óvanalega
þægilegur og fús á að lána honum peninga. I staðinn
fyrir að krefja hann um það, sem hann skuldaði, bauð
hann honum nýtt lán; ög Fred, sem ætíð hætti víð kæru-
leysi í peningasökum, þáði boðið fúslega.
“Eg get borgað honum, þegar eg fer að vinna og fæ
launin mín,” sagði hann við Ed Newton, sem varaði hann
við að láta okurkarlinn klófesta sig atlof. alvarlega.
“Já, þegar Iþú færð launin !” sagði Newton.
“Hvað áttu við?” spurði Fred. “Ertu hræddur utn
að Georg efni ekki það sem 'hann lofar?”
“Eg hefi ekki þann heiður að þekkja, svo teljandi sé,
herra Georg Lamonte,” svaraði Ed. “Og eg get ekki
sagt um, 'hvort hann er ábyggilegri en aðrir stjórnmála-
menn, sem lofa upphefð og embættum. En það veit eg,
að margur hefir veriö orðinn gráhærður, áður en slík
loforð vortt upp'fylt.”
“En þú þekkir ekki Georg,” sagði Fred einlægnislega.
“Hann framkvæmir alt, sem hann áformar. Við erum
mjög ólíkir. Hættu nú við þessi heilræði og aðvaranir
og komdtt með mér til frú Lamonte og borðaðu miðdegis-
verð með okkur.”
Newton fór með honumi, því Fred hafði sagt honttm,
að Dóra hefði mætur á honum, af þvi að þeir væru vin-
ir. Hún var elkki eins og sumar trúlbfaðar stúlkur, sem
sjá ofsjónttm yfir því, þó kærastinn haldi trygð við forn-
“Eg er vists um,” hafði hún sagt við Fred, “að New-
ton vinur þinn er sannur maður.”
“Já,” hafði Fred svarað, “betri maður er ekki til í
Lundúnum, og 'hann er trúr eins og skiirasta gull.' En eg
vorkenni honttm gamla félaga minum.”
“Hvernig stendur á því?” spurði Dóra, sem var ærið
forvitin, þegar Fred átti hlut að máli.
“Já, taktu nú eftir. Það hefir nokkuð skáldlegt kom-
ið fyrir Ed.” Og svo sagði hann henni frá æfintýri hans.
“Ög hann hefir ekki fundið hana siðan ?” spurði Dóra.
“Nei, aldrei,” svaraði Fred.
“En hann hefir ekki gleymt henni og elskar hana,”
sagði Dóra við sjálfa sig. “Já, eg hefi gott álit á vini þín-
ttm, Fred, og eg vona að hann verði svo gæfusamur að
finna stúlkuna aftur. Eg vildi óska, að öllum liði eins
vel og mér.”
“En sjáðu nú til, elskan min, það er ekki allir slíkir
englar sem þú,” svaraði Fred og kysti hana.
Þó trúlofuninni væri haldið leyndri, eftir fyrirmælum
Georgs, var það farið að kvisast hér og þar. Vinir Freds
í klúbbnum veittu honum átölur fyrir, að hann léti aldrei
sjá sig.
“Það er víst eitt eða annað sérstakt, sem villimaður-
inn okkar er að undirbúa,” sagði Cunningham. “Hér
sést hann svo að segja aldrei. Hann spilar nú ekki pg
flöskurnar forðast hann eins og eitur. Já, 'hann er ger-
breyttur. iMér kæmi iþað ekki á óvart, þó hann færi að
koma fram á góðgerðafundum og bænasamkomum, eins
og Georg Lamonte frændi hans.”
“Það er mitt álit,” sagði Byglow, “að hann eyði rnestu
af sínum tíma 'hjá frú Lamonte; stundum á heimili, stund
um á skemtiferðum í nágrenninu, með henni og ungri
stúlku. Villimaðurinn okkar, Fred Hamilton, hlýtur að
vera ástfanginn.
Smámsaman dreifðist þessa orðrómur um ,borgina,
og þannig barst það til eyrna lafði Edith Rusley. Hún
hafði ekki verið i borginni eina eða tvær vikur og náttúr-
lega ekki séð Fred eða Dóru. En þegar hún var komin
heim, ók hún til' frit Lamonte.
Dóra og frú Lamonte sátu við teborðið, og furðaði
á því, að Fred var ekki kominn. Þá kom lafði Edith inn,
og þar með var hinni vanalegu kyrð lokið.
“Hvernig liðttr vður, frá Lamonte? Og hvernig hat'-
ið þér það. flitli villifuglinn?” Um leið kysti hún Dórtt
og hélt henni frá sér, svo hún gæti séð hana sem nákværn-
legast. Hún horfði á hana og brosti.
“Hvernig hafið þér borið yður að, til að geta haft
þetta fagra og farsældarlega útlit?”
Dóra roðnaði.
“Þér ertið mjög undarlegt barn. Lítið á mig. Eg
kent nú úr dvöl við sjóinn, og þó er eg föl, eða réttara
sagt gttl eins og gullpeningur, en þér eruð eins og þér
værttð nýkomnar utan af landi. Góða barnið mitt, þér
erttð eins og sýnishorn af gæfu og heilbrigði.”
• Frú Lamonte og Dóra litu hvor til annarar, — og
lafði Edith skildi strax, hvað það þýddi.
“Ertt nokkur leyndarmáil 4 ferðinni?” spurði hún
snögglega. “Hafið þér fengið mikinn arf Nei, það
getur ekki verið, ,því það veit eg, að síðan eg fékk 'þenna
mikla auð til ttmráða, hefir mér aldrei liðið reglulega
vel.”
“Þér sýnist þó ætíð vera glöð og ánægð, lafði Edith,”
mælti frú Lámonte.
“Þér ntegið, frú mín góð, ekki láta ytra útlit blekkja
yðttr. Eg er alls ekki ætíð farsæl, og það. er. margt, sem
amar að mér,” svaraði lafði Edith. “En meðal annars,
getið þér ekki ibent mér á goða stúlku ? Sú, sem kom með
mér til þessa lands og fullvissaði mig ttm, að hún mttndi
aldrei fara frá mér, hún er nú að gifta sig. Eg hefði
reiðst henni, en eg mikht fremttr aumka hana.”
“Hafið þér enga trú á fansæld hjónaltandsins?” spttrði
frú Lamonte, en Dóra brosti.
“Nei.” svaraði lafði Edith gröm. “Karlmennirnir eru
harðstjórar og svikarar; það er ekki eintt orði trúandi
af því sem þer segja. Stúlka, sem giftir sig, verður
anlbátt og —”
Hún þagnaði snöggiega, því dyrunum var lokið ttpp
og Fred kom inn.
Heitur roði kom fram í andlitið á lafði Edith, en hýn
lagði svo mikið á sig íil að leyna því, að hún tók ekki
eftir fagra roðanum á andliti Dóru.
Fred var með nafn Dórtt á vörunum, þegar hann kom
inn, en þagnaði snögglega, er hann sá lafði Edifch. Og
að roðna virtist vera'smitandi, því Fred gerði það líka.