Heimskringla - 25.07.1923, Blaðsíða 2

2. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 25. JÚLI, 1923.
Vetrarferðalag um fjöll
Eftir Steingr. Matthíasson.
(TekiíS úr “Islendingi”.)
Frh.
Feróir Sturlunga suður Kjöl og
Tvídægru.
Þegar forlögin bönnuðu mér að
fara á skíðum mcð sleða f eftirdragi
suður fjöll og breytti áætlun minni
til að fara ríðandi suður Stórasand,
Ixá hlakkaði eg til að prófa það
ferðalag, sem fyrrum var altítt, J).
e. að ríða á hjarni suður yfir óbygð
ir.
Frá fornöld fram á síðustu öld var
slíkt ferðalag mjög tíðkað, en al-
gengast var að fara annaðhvort
Kjöl suður í Biskupstungur eða
Tvídægru suður í Borgarfjörð.
1 Biskupasögum, Sturlungu og
Árbókum Espólíns má lcsa um
margar slíkar ferðir. Bjóðvegurinn
milii Norður- og Suðurlands lá þá
]>essar beinu línur milli bygða, en
ekki eins og nú, krókaveginn langa
eftir sveitum eins og póstarnir
fara, og því síður kringum annes og
inn 1 hverja vík, austur cða vestur
um land, sem tekur mann 1 eða 2
vikur.
Líkt og fornmenn voru vanir að
bíða byrjar áður ne þeir legðu í
fangferð á sjó, greðu menn fyrrum
svipað áður en þeir legðu í fjalla-
ferðir, a. m. k. þegar ekki lá því
meira á. í>egar vetrartíð er með
eðlilegum hætti, þá er venjan sú,
að hjarnið er 'bezt á fjöllunum eftir
að hláka hefir gengið, eða eftir að
gengið hafa frost og bjartviðri. Þó
asahláka sé í bygðum, þá er óvenju-
legt að þýðan nái upp á fjöllin
meira en í 1500 metra hæð. — Það
sem þar er ofan við og þiðnar, er
aðeins til bóta, hvað færi snertir.
iSuður Kjalveg fóru menn í stór-
um hópum um hvern tíroa árs sem
var, og er ekki getið um, að oft hafi
orðið slys að. Sjálfsagt hefir þó út-
búnaði margra verið ábótavant,
eins og reyndar sést á Sturlungu, en
menn voru vanari kulda og útivist
þá en nú (þá voru ekki ofnar og
eldavélar í hverju koti, og þá gerðu
menn sig ekki enn kulvísari með
stöðugum heitum mat og drykkj-
um). Aðeins í einum stað í Sturl-
ungu er getið um að maður hafi
króknað úr kulda á Kili. Hann hét
Þorgeir -og kallaður kiðlingur.
Hann var í liði Odds Þórarinssonar
er reið við þrjá tigi manna 5. dag
jóla frá Haukadal norður. Þégar
þeir komu norður á fjöllin, gerði
hríðarviðri á móti þeim og urðu
menn mjög þrekaðir af kulda og
þurfti Oddur að lyfta mönnum á
bak. Er þeir riðu úr Hvinverjadal
er sagt “að hræljós komu á spjót
allra”. Þeir voru eina nótt um kyrt
í dalnum, sennilegast í sæluhúsinu,
sem á öðrum stað er getið um. Og
þar var Þorgeir kiðlingur kasaður
(Sturlunga III. bls. 323).
Um ferðir suður Tvfdægru er oft
talað, og hafa menn kosið þá leið
vegna þess, hve slétt er yfirferðar
og einlæg vötn, sem öll eru lögð á
venjulegum vetrum. Eitt sinn hlekt-
ist þeim þó á Kolbeini unga og
mönnum hans á Tvídægru. Um
morguninn er þeir lögðu suður, var
krapadrffa og urðu menn alvotir.
Efi er leið á daginn hreptu þeir
norðan stórhríð með frosti. “Drósk
þá liðit mjök at kulda”, en Kol-
beinn lét menn sína stíga af baki og
glíma sér til hita. Þetta hjálpaði þó
aðelns litla stund, kuldinn svarf að
þeim, þeir urðu að kasía vopnum
sínum og “nokkrir gengu til heljar
af’ (Sturí. III. bls. 31).
En greiðfært er og fljótfarið yfir
fjöllin á hjarni, og líklega aldrei
meira gaman að ríða fjöllin en ein-
mitt í slíku í'æri, sem oft má fá um
hávetur. ^
Morðurreiö Árna biskups milda.
Einhver frægasta og fljótasta för
sem getið er um í fornum sögum, er
sú, þegar Árni biskup ólafsson
mildi reið frá óttusöng í Skálholti
páskamorgun og kom til kvöld-
söngs á Hólum saifla kvöld (1419).
Þetta þykir nú á tímum ótrúlegt,
og satt að segja hefi eg efast um
að slíkt væri hægt, en er eg átti tal
um þetta við Þorkel Þorkelsson
magister, fékk eg trúna aftur, því
að hann er gætinn maður og full-
yrðir ekki meira en hann stendur
við. Og hann var trúaður á að sag-
an væri sönn, enda skal varlega
rengja fornar sögur, ef í þeim er
skynsamlegt vit.
Biskup var mesti fræknleikamað-
ur og umrleið ríkur og voldugur.
Hann var hirðstjóri yfir íslandi að
auki og hafði umboð yfir Hóla-
biskupsdæmi. Hann hefir áreiðan-
lega átt góða hesta og sennilega
marga. Hann hefir undirbúið ferð-
ina vel og sent sveina sína á und-
an til að hafa ólúna hesta sjálfur
til taks. í sæluhúsinu í Hvinverja-
dal getur hann hafa átt beztu gæð-
ingana geymda til vara. Við geb-
um látið hann hvíla á leiðinni , 2
stundir, en annars ríða í loftinu
biena línu eftir hjarninu rennsléttu,
Hólminn í Skagafirði o. s. frv. — og
hæglega átti hann að komast 13—
14 kílómetra á hverri klukkustund
þær 16 klukkustundir, sem við ger-
um ráð fyrir að hann hafi verið á
hestbaki (Esp. Árb. II. bls. 14).
Garoan er að slíkri för á góðum
fákum. Einar Ben. segir hnyttilega:
“í mannsbai-minn stígur, sem að-
falls unn,
af afli hestsins og göfugu lund;
knapinn á hestbaki er kóngur um
stund,
kórónulaus á hann álfur og ríki.”
"Nú ræðst enginn á engi.”
Síðan menn fengu Sterling og
Esjuna o. m. fl. skip til að láta
skutla sér milli landsfjórðunga, þá
hafa flestir snúið baki við fjöllwn-
um, og fáir, sem rata þau lengur.
Ef menn þektu alment nú, eins og
í gamla daga, hve fjallafreðirnar eru
yfirleitt gréiðar og hve hressandi
og herðandi sál og líkama er að
glfma við ýmislegt mótdrægt í
kulda, fjúki og fönn en rneð góð-
um útbúnaði, þá mundu margir, er
nú láta kasast í ólofti þröngra og
dimmra káetuklefa, spúandi af sjó-
yeiki og ofáti, kjósa gömlu leiðirnar.
Fjallaferðirnar eru gengnar úr móð
fyrir ýmsar ástæður, en þó ekki
sfzt fyrir þær, að efnaðri höfðingjar
eru sjaldgæfir í sveitunum, þeir er
eigi gott val hesta og þurfi að
bregða sér milli bygða. En höfð-
ingjarnir nú á tíroum eru komnir í
kaupstaðina og þykir værðin góð í
stofuhlýindum jafnt á landi og sjó.
Og þeir sem í sveU.inni eiga góða
reiðhesta, hafa ]m ekki á járnum,
heldur láta þá sprengéta sig í töðu
ok fá heymæði í húsunum og klepr-
aðan kviðinn. *
En fyrir þetta hrakar allri þekk-
ingu á landskostum og virðingu og
ást til Fjallkonunnar. Heimur
versnandi fer. Fram á helming síð-
ustu aldar fóru menn gangandi með
stóra fjárhópa suður Kjöl; og eitt
sinn til að sækja hunda fóru marg-
ir bændur úr Eyjafirði og Skaga-
firði suður Kjöl og höfðu þó léleg-
an útbúnað. Um gamla konu las
eg, sem fór með fé norður Kjalveg
seint um haust og hafði pálreku í
hendi til að hjálpa fénu við að
krafsa sér til beitar, og til að grafa
sjálfa sig í fönn, ef þyrfti.
“Nú ræðst enginn á engi,
af ástarbáli fyr sálast,
styttubands storð að hitta
stýrir priks yfir mýri.”
kvað Jónas, og má þó fremur syngja
þá vísu nú.
Eina góða undantekningu veit eg
þó. Fyrir nokkrum árum fór ung-
ur maður úr Bárðardal, sem átti
kærustu suður í Hreppum, gang-
andi suður Sprengisand að hitta
hana. Það var á útmánuðum.
Hann hét Skúli Jónsson frá Jarls-
sfoðum. Hann hafði í eftlrdragi
lítinn sleða með nesti og aukafatn-
aði, sem hann klæddi sig í á nótt-
unni og breiddi gæruskinn yfir mag-
ann. Svo var mér sagt.
Séra Jón Steingrímsson.
var ekki að krækja neina póstvegi
um sveitir, þegar hann þurfti að
fara seint um haust suður á land
úr Skagafirði 1755. Þeir voru tveir
saman ríðandi og höfðu fjóra klyfja
hesta með nógum vistaforða (þar
á meðal hálftunna af söltuðu og
niðurkæfðu kjöti). Þeir urðu veð-
urteftir í vikuillviðri á fjöllunum.
en alt komst vel af, menn og hest-
ar. Þeir höfðu tjald, og lestrarbæk-
ur höfðu þeir og kertaljós til að
við, og "Jón segir, að þeir
mundu sjálfir vel hafa getað bjarg-
ast fram á Þorru, og sennilega leng-
ur þó, því hrossakjöt heíðu þeir
haft nóg, þegar klárana hefði þurft
að slá af.
Svona kunnu menn að búa sig til
f’allferða í gamla daga. (Sjá æfi-
sögu Jóns Steingrímssonar bls. 95
-98.)
Reynistaðabræður.
Eftir að Reynistaðabræður urðu
úti á Kili 1780, er sagt að óhug hali
slegið á marga að fara Kjöl að
vetrarlagi. En það slys var auð-
vitað illum ýtbúnaði að kenna og
því, að þeir bræður og félagar voru
bundnir við fjárh'óp sinn og haml-
aði l»að þeim frá að bjarga sér eins
vel og ella. ((Sjá söguþætti eftir
Gísla Konráðsson, Kvík 1915, bls.
14). Sagan er svo ömurleg, að eg
vil ekki frekar minnast á hana. Alt
var að kenna fyrirhyggjuleysi og ill-
um úbbúnaði. Fjárhópar og ekki
síður hestar, eru aðeins til trafala,
ef ilt veður kemur og ófærð á fjöll-
um.
Vilji rnenn að vetrarlagi fara fjöll
og eiga ekkert á hættu, þá er sjálf-
sagt að fara hestlaus, og gangandi
með sleða og skíði.
En aðalatriði við að fjallaferðir
hepnist vel, hvort sem er vetur eða
sumar,. er. að. hafa. gott tjald og
hvílupoka.
Skal eg nú næst lýsa því, hvernig
eg bjó mig til ferðarinnar í vetur,
því eg hygg þann útbúnað ábyggi-
legan og þess vegna eft.irbreytn.is-
verðan, t'yrir t. d. fjárleitarmenn á
haustin. Það dugar ekki að láta
rollur verða að “hornum og ull”
uppi í Hvinverjadal eða Jökuldal
fyrir það, að enginn ræðst til að
ná þeim, Og of gott hangikjötið
til að slíkt megi viðgangasb En
syndugt fyrir unga menn að verða
'úti. .(NiðurL)
----------xx----------
Sams nti.
Samsæti héldu margir af vinum
og kunningjum dr. Sig. Júl. .Jóhann-
essonar og frúar hans, þeim hjónum
í samkomuhúsinu á Lundar, 25. júnf
1923. Um 300 manns voru í þessum
fagnaði; flestir frá Lundar og
grendinni, Winnipeg og víðar. For-
seti samkomunnar var Ásmundur
Johnson frá Sinclair.
Ymsir töluðu við þetta tækifæri,
svo sem forseti, Mrs. Skúli Sigfús-
son, Skúli iSigfússon, Páll Guð-
mundsson, Arngrímur Johnson,
Hjálmar Gíslason, Jón Sigurðsson
og Guðmundur Jónsson, en aðal-
ræðuna hélt séra Adain Þorgríms-
son, og talaði mest um skáldskap
læknisins.
Ávarp, skrautritað af Fr. Sveins-
syni, las forseti til heiðursgestanna.
Ágætar veitingar voru framreidd-
ar, og munir til minja voru læknifi-
um og konu hans afhentir af Mrs.
Skúli Sigfússon, frá samkomunni.
Heiðursgestirnir JiökkUðu velvilj-
ann, sem samkoman lýsti í þeirra
garð.
Frumsamið kvæði flutti Ágúst
Magnússon og Páll Guðmundsson.
Hjálmar Gíslason las upp kvæði eft-
ir Þ. Þ. Þorsteinsson.
Með íslenzkum söngvUm skemtu
Mrs. Sveinsson, Miss .1. Halldórs.son,
W. Breekman og G. Breckman. Á
slaghörpu lék Þorsteinn Goodman.
Menn skemtu sér ágætlega, unz
hver fór ánægður til sín.s samastað-
ar.
(Aðsent.)
KVEÐJA
til Sig. Júl. Jóhannessonar læknis
og konu hans.
Lundar 25. júní 1923.
I.
Nú ætti við að syngja söng,
sem sumar lífsins geymdi,
svo soJskinsgleðin Ijúf og löng
til lesendanna streymdi.
Þvf samlíf ykkar sumar er
með .sól á hverjum degi.
Sú ást, er sannan samhug ber,
er sælan lífs á vegi.
í fimtung aldar æfiskeið,
var indæli júnfheimur;
sem draumur sæll hver dagur leið
með dætrum ykkar tveimur.
Og húsið ykkar vinum var •
sem vermireitur blómum.
Og sérhver aumur aðgang þar
á enn með vö.sum tómum.
II.
A meðan fólkið fest í bönd,
> ’
sinn fjötra-þrældóm tignar,
þú sendir bál þitt út frá önd,
svo ískalt stálið dignar.
En frelsið leikfang fólks er enn,
því fjöldinn elskar hlekki,
svo ]>að eru’ ekki margir menn,
sem misskilja þig ekki.
En kærlleiksríka hjálparhönd
samt hjörtun flestra skilja.
1 f æskudal, á elliströnd,
þeir allir lækning vilja.
Svo þótt þeir hræðist hugmóð þinn
og hlaupi burt, sem gengur,
þeir hvfslast á um Sigurð sinn,
að sé hann bezti drengur. .*
En slæmt er vondri veröld I
að vera’ of góðhjartaður,
fyrst enginn græðir gull á því,
en gull er herramaður.
Það hverfa flestir, hljóðalaust
til hiranaríkis, snauðir.
En allir barkar eiga raust,
þá auðmenn leggjast dauðir.
En samt er víst þín Ijúfu ljóð,
Þau lifa Mammons kempur.
Þín leiftur geymir lands vors þjóð,
j er leggjast niður hempur.
I Þótt enn sé vetur — alt sé kalt,
\ er andinn gulli hærri;
j og vortrú sú, sem elskar alt,
er ölllum lögum stærri.
i Sú heill, sem orkað óskin fær
og einlægninnar máttur —
i Sá hlýi vina hugarblær,
1 sem heims er andardráttur —
sem æska vaki ykkur hjá
! og yngi lífsfns sporin,
og falli ykkar framtíð á,
sem frjódögg hlý á vorin.
Þ. Þ. Þorsteinsson.
Til
Dr. S. J. JÓHANNESSONAR
að Lundar.
' 4
Til baka skygnumst eina öld
og yfirlítum þjóða meinin,
])ó grafin séu og glötuð beinin,
vér letruð sjáum sagnasipjöld,
að fáar hetjur fengu heiður
fyr en að jörð var beygður meiður
og lögð til hvíldar lúin hönd
og langt í buj-tu flúin önd.
Hvort leiðast tekur loksins þjóð
j svo láta marga helveg troða,
er leiðsögn veittu um brim og boða
og mistu eigin merg og blóð.
Samtíðin fer að #sjá og skilja,
sjálfshagnað því að flestir vilja,
þakklætið vekur meiri mátt,
meiri framsókn, þó kosti smátt.
Svo margir hafa húmið gist
og hlotið enga viðurkenning,
en brúist höf og breytist menning,
að verðleik metin verður list;
og sá er lyftir Ijósi hærra,
leyfir dögunum rúmið stærra,
skal þegar finna hér í heim
hagsæld, er fylgir verkum þeim.
í kvöld eru orð og atvik skýr,
engin því ríkir hugargreining;
mun það óefað allra meining,
að lífsins strauma feigðin flýr.
Á Sigurð lækni munum minnast
meðan þau hugtök saman tvinnast;
að meta skulum manndómssipor
og menning, sem geymir vilja og þor
A. M.
Til
Dr. SIG. JÚL. JÓHANNESSONAR.
Flutt í samsæti að Lundar
25. júní 1923.
Hvar seon frelsi á liði lá,
lágst þú ekki þínu á.
Attir þú við ofurlið,
aldrei gafst né baðst um frið.
Stefnan óskift ein og bein,
aldrei bragðaflækja nein.
Þú til bjargár bróður þíns
barðist móti spellum víns;
fús að ganga í fárra lið,
fyltir því hinn nýja sið.
hirtir ei um herstyrk þar,
heldur hverju oarist var.
Þegar kúguð kvenna sveit
krafði um rétt og hlekki sleit
heimti skipað lýðvald lands
lögum "iðs en ekki manns,
andans sjóð þinn ei þú grófst,
upp þú merkið greipst og hófst.
Þegar skall á hildarhríð,
heimur allur fór i stríð,
vígi þú þeim veiku hlóðst,
varnarlausum með þú stóðst.
Ekkert hugaðs hermanns spor
hefir kraíið melra þor.
Gott er að eiga cins og þú
á því góða sigurtni;
þó að skyg.gj skýin svört,
skín þér vona.sólin björt.
Hafitm er .1 hærra stig
heimnrinn, fyrir mann sem þig.
Páll Guðmundsson.
-------------x-----------
Listasafn
Einars Jónssonar.
Opnað 23. þ. m.
Uppi á Skólavörðuholtinu, þar
sem fjarsýnin er fegurst, stendur
Listasafn Einars Jónssonar, eins og
stuðlabergs-orgel í einhverja furðu-
lega framtíðarkirkju. Það stendur
])arna óbifanlegt, sem óhrekjandi
andmæli gegn öllu því, sem næst
er: andmæli gegn illhýsinu, sem
skriðið hefir upp ’holtið síðustu og
verstu árin, og nú stendur hikandi
_við þankastrik bæjarstjómarinnar:
rennuna húslengd vestur af safn-
inu; andmæli gegn þefi þeim, sem
andar af sorpvallargerðinni við
Bai'ónsstíginn: andmæli gegn land-
broti og hálfrudduin hrjónum alt
umhverfis. Girðingin um safnið
ber' millibils ástandi menningar
vorrar vottinn, að á alt er leitað,
nema ókleifar grindur og gaddavír;
jafnvel steinsteyptar tröppurnar
að safninu eru ekki óhultar, nema
bak við lokað hliðið. En innan
girðingarinnar er gróðrarmagn í
öllu. Smátt og smátt, böri-r fyrir
börur, hefir frjómoldin færst að fót-
stallinum og túnhjallinn og garð-
flötin myndast. Nú er þar iðja-
grænt á þrjár hliðar, grasrótin að-
eins ókomin við austurstafninn,
sem sýnilegt merki þess, að efnin
berast hægt að, þótt um síðir komi.
Svo hægt og hljóðalaust hefir
þetta safn risið, að fæstir vita
hvernig, og éf til vill grunar enn
færri, að þa.rna er eitt af því, sem
])jóð vor mun hafa sér til réttlæb
ingar á dómsdegi, og eitt af þeim
táknum, er sýna hvað hún er í raun
réttri og hvað hún á að verða. Og
þó er alt, sem þarna er innan garðs
eins manns verk, á alt upptök sín
'í huga og höndum Einars Jónsson-
ar, hefir fengið líki og liti, sál og
svip frá honum. Þetta er veröld út
af fyrir siig, frumleg og forma'uðug,
og enginn almenningur! Einar
Jónsson hefir frá upphpafi vega
gengið sína götu, verið sjálfum sér
löginál. Hann hefír hlýtt skapara-
eðli sínu, öruggur þess, að öllu
mundi skila heim um síðir. Og er
það ekki merkilegt, að þessii ein-
ræni maður, fátækur sonur minstu
þjóðarinnar og fyrsti mj5idhöggv-
arinn herinar, er ekki einu sinni
fimtugur, ]>egar hann situr einvald-
ur í ríki sínu heima á ættjörðiflni,
í safninu, sem geymir öll verk hans,
hvert á þeim stað og í því ljósi, sem
hann hefir sjálfur valið því, safn-
inu, sem jafnframt á að verða
vinnustöð hans um ókomin æfiár.
Einu sinni talaði eg um Einar
Jónsson við ungan, erlendan
myndasmið, auðugan vel, er þekti
hann og lofaði mjög, en bætti því
við, að hann gæti ekki skilið hvern-
ig fátækur maður, eins og Einar
væri, gæti verið myniThöggvari. Til
þesis l^ffti mikið fé. Eg sagði Ein-
ari þetta. En hann svaraði: “Eg
skil enn sfður, hvernig auðugir
menn gtea verið myndhöggvarar, ef
þeim er ekki gáfan gefin”. Mér
detta í hug önnur orð Einars, þau
er hann sagði um þjóð sína, í einu
ræðunni, sem hann mun hafa sam-
ið um dagana, “að henni skuli enn
verða leyft að verða fremst í kapp-
hlaupinu, ef hún selur ekki sitt sól-
arfylgi fyrir fánýt foldargæði.”
Einar Jónsson hefir aldrei selt
sitt sólarfylgi. Hann hefir ekki
skort drengskap til að leita Ijóss-
ins, hvaðsem fánýtum foldargæðum
leið. Svipur hans var jafn hreinn
og heiður, þegar verk hans voru á
víð og dreif í erlendum skemmum
og hann átti ekki óbrotinn stól að
setjast í, eins og hann er nú, þegar
hann er seztur í ríki s-itt. Þessí
bjarta trú og biðlund listamanns-
inannsins var annað sem þurfti til.
Hitt var, að þjóðin kannaðist við
son sinn og rétti honum hjálpar-
hönd meðan tími var til. Og hún
gerði það. Því að þjóð vor hefir í
fátækt sinni aldrei verið svo fátækr
að hún seldi frumburðarrétt sinn,
ástina á “iandei.gn í hugsjónaheimiV
Og heiður og þökk sé þeim mönn-
um, innan þings og utan, er átt
hafa sinn þátt f því, að listasafn
Einars Jónssonar er komið svo
langt, sem raun gefur vitni.
23. þ. m. (júní) var safnið í fyrsta
sinn opnað fyrir almenning. Þeir,
sem þangað ganga, munu gleðjast
yfir þessum nýja marksteini á
menningarbraut vorri, gleðjast yfir
þeim andans krafti, frumleik og
fegurðarviti, er þarna birtist, hvar
sem litið er, gleðjast yfir þvf, að
listamaðurinn, sem orpið hefir og
verpa mun um ókominn aldur
frægðailjóma á land vort, hann er
enn á bezta aldri mitt á meðal vor,.
bjartur og brosandi. Og allir munu
þaðan fara með þeirri ósk og von,
að þjótí vor láti hann aldrei skorta
það, sem hann þarf til að njóta sín
og hún má veita. Það, sem hún ger-
ir honum, hefir hún sjálfri sér gert.
Guðmundur Finnbogason.
— Lögrétfa.
-xx-
Til sauðfjárra|ktar-
manna.
Hér með tilkynnist, hvað Mani-
toiba Woolen Mills framleiða af tó-
skap:
Það kembir ull, stopp í teppi,
spinnur og tvinnar band tví til
fjórþætt, vefur rekkjuvoðir og aðr-
ar þykkar ábreiður, voðir fyrir
verkamanna milliskyrtur, vaðmál
(mackinaMþ, fæst það í álnatali;
yfirhpfnir tilbúnar, einnig efni f
buxur; dúka fyrir drengjaföt, eða
þau tilbúin; vetlingar og sokkar
prjónaðir. — Vélar fyrir annan tó-
skap hefir verksmiðjan ekki að
sinni.
Til þess að svara eftirspurn, er
mér hefir borist bréflega og einnig í
viðtali við menn, um að fá duggara-
peysur með tvöföldum kraga, prjón-
aðar úr bandi sínu, þá hefi eg kom-
ist í kynni við verkstæði í Winni-
peg, s§m slíkt gerir; skýri frá þvf
síðar, hvað mér getur ágengt orðið
með að ná rýmilegum kjörum við
það að koma slíku í framkyæmd.
Til þeirra er gerast vilja hluthaf-
ar, er nú eigi á hendi hafa meiri
ull en til eigin ])arfa, þá geta þeir
sent liana til verksmiðjunnar, og
verður þar úr henni unnið hvað af
því ofangreinda, er hlutaðeigandi
óskar; nær það einnig til þeirra, er
xiII hafa keypt eða hafa á hendi, en
vilja koma henni í band eða eitt-
hvað annað. Band er ekki hægt að
að spinna úr ull neins sérstaks ein-
staklings, hvorki með neinum sér-
stökum litum, eða á neinn annan
hátt. Vélar þær, er að þessu vinna,
eru til slíks um of umfangsmiklar.
Spinnarinn snýr upp á 240 þræði á
sama tíma; að því skapi er kemb-
ingarvélin stórtæk. Um verðmæti
ullar er þannig ákveðið, að hún er
flokkuð eftir gæðum og er verð
hennar frá 18 centum og upp; en
pund af bandi kemur til að kosta'
$1.25, hvort að „ tvöfalt eða marg-
þætt. Verðmæti á öðru hefir enn
ekki verið ákveðið. Band ér hvítt,
grákembt eða á ýmsan annan hátt;
einnig er band litað á hvern hátt
ef fólk óskar.