Heimskringla - 25.07.1923, Blaðsíða 7

WINNIPEG, 25. JÚLI, 1923.
HEIMSKRINGIA
7. BLAÐSIÐA.
The Dominion
Bank
BORHl NOTRB DAHB ATB.
IHBRBBOOKB MT.
HöfuSstóll, up-pb.....$ 6,000 000
Varaijóður ...........$ 7,700,000
Ail&r eignir, yfir....$120,000,000
Sórsfc&kt atbygli veitt viGokSft-
rna kaupmannA oc wiÉUKlt
a«a
Sp&riijófSsdeildin.
Vextir &f innstæðuifé greiddiT
Jafn háir og annarsataðar vlO-
gengrt.
PHOKE A MNB.
P. B. TUCKER, Ráðsmaður
Hugsaði fyrir Lenni
(Framhald frá 3. síSu)
veðsett; það væri hægra að selja
það, ef svo væri, þegar að því kæmi
að þau seldu það.
I>egar hún fyrst fann hitt húsið,
fanst henni að sig langaði eins sár-
iega til að eignast það, eins og
hana langaði til að hafa Jón og
börnin. — ó, hversu mjög hana
langaði til að eignast það!
Einu sinni sunnudag nokkurn,
þegar þau fóru í sína venjulegu eft-
irmiðdags sunnudagsgöngu, háfði
hún ieitt Jón og börnin í áttina
þangað — ieitt þau, að því er sýnd-
ist án ásetnings — inn í það og alt
í gegnum það. Sú ánægjulega, stóra
dagstofa, með opnu eldstæði. Þrjú
svefnherbergi, tvö af þeim rétt
mátuleg handa Betty og Allan, og
baðherbergi. Þetta þægiiega eld-
hús með öllum nauðsynlegum raf-
magns útbúnaði — og verðið alls
engin frágangssök, á þessum tíma,
áður en stríðið skall á, þegar fast-
eignir voru ennþá í reglulegu og
sanngjörnu verði. Hún hafði sýnt
Jóni það alt, þar sem þau fóru í
gegnum hvert einasta herbergi, og
henhi fanst sem hálfgerð eignar-
tilfinning streyma í gegnum sig, þá
strax. Hún iét börnin ákveða,
hvaða herbergi hvort fyrir sig
skyldi hafa, hvar þau skyldu ganga
frá hlutum sínum, og hversu á-
nægjulegu lífi þau skyldu lifa í því.
Svo eftir kvöldverð hafði hún
sagt: ‘‘Jón, mig langar til að kaupa
þetta hús.”
Um þessar mundir var Jón orð-
inn meira að segja nískur við sjálf-
an sig, með að reykja. Hann lét
ekki eftir sér að reykja nema einn
vindil á dag; hann sem æfinlega
hafði haft svo miklar mætur á tó-
baki. En þetta kvöld hrá hánn út
af sinni fyrirsettu reglu, og kveikti
í öðrum vindli áður en hann svar-
aði.
“Eg held að enginn líti minna á
okkur vegna þess að við búum hér,
gamJa húsfreyja,” hafði Jón sagt.
“Jíf nokkur gerði það, væri það
naumast sú tegund af fólki, sem þig
mundi langa til að hafa mök við.
Mundi það?”
Auðvitað hafði hún ekkert svar,
gagnvart þessari hlið málsins. Hún
hafði hreyft fjárhagshliðinni á því.
Hús þetta var boðið fyrir lágt
verð; og þessd litli kofi, sem þau
bjuggu í, mundi auðveldlega seljast
með veðinu, sem á því væri.
“Það er ekkert veð á því, Eli-
nora,” hafði Jón sagt stiililega.
“Og eg kæri mig ©kki um að hleypa
mér í skuldir.”
Hún hafði starað undrandi fram
undan sér. En hún var fyrir löngu
síðan hætt að láta í ijós, hversu
það sœrði hana eða gerði hana
hissa, þessi iaunungaraðferð Jóns
í fjárhagssökum, og auðvitað vissi
hún um helgi þessara verðbréfa, er
aldrei gætu verið snert.
“Nú jæja,” iét hún íilleiðast að
segja, í þeim róm, sem gaf ýmislegt
til kynna. Svo eftir nokkra þögn
reyndi hún þá leið, sem sómatil-
finning .hennar sjálfrar sjaldan
leyfði henni. “Látum okkur þá
tala um það á annan hátt,” sagði
hún. •^ig langar til að eignast
þetta hús. Mig langar til þess um-
fram ait. Eg hefi fest huga minn
við það og hjarta líka.”
Hann hafði reykt með þögn, og
horft niður fyrir sig.
“Ætiar þú ekki að segja neitt við
þessu, Jón?” sþurði hún.
Hann horfði á hana og hún sá
daufa kvöl í augum hans; en hún
mýktist ekkert við það; hún hlaut
að herja þetta í gegn, vegna sín
sjáifrar og vegna hans.
“Yeiztu það ekki — veiztu það
ekki, Elinora, að mig iangar ekki
til að neita þér um nokkurn hlut?”
hafði Jón spurt.
Hún hafði stokkið upp. Nei, nei!
Eg veit það ekki! Eg var vön þvi
— það var venjulegast svo. En
nú — ”. Hún sneri sér eirðarleysis-
' lega við, undrandi og hrygg. “Jón,
i hefi eg ekki gert alt, sem eg hefi
getað, altaf síðan við giftustum?
| Hefi eg ekki unnið eins hart og eg
hefi megnað, óg stjórnað og spar-
| að og — farið flests á mis? Eg veit
að þetta er svo og þú veizt það —”
"Elskan mín.” tók hann fram í fyr-
ir henni í angistarróm, með aðra
hendina krepta, en í hinni hélt
hann á vindlinum.
i
“En eg segi þér það, að eg hefi
fullan rétt til þess að fara mina eig-
in götu í þessu. Hað er hinn eini
þlutur, sem mig langar til og eg
ætla mér að fá hann, Jón. Við skul-
um fara og — kaupa — þetta —
hús!”
Það var þögn um stund. Svo
sagði hann í þesum sársaukaróm,
sem hún var þegar farin að hafa
viðbjóð á og skjálfa af hræðslu
fyrir. Þessa rödd, sem hún aldrei
hafði heyrt hin fyrri árin.
“Nei”.
Og hún kannaðist við endirinn á
því. Hann kom til hennar og lagði
handlegginn utan um hana. “Eli-
nora, getur þú ekki treyst mér?”
Hversu köld hún var!- “Elinora!”
Slíkar kvalir í málróm hans og
hin biðjandi snerting' handleggs
hans, hafði einu sinni hrært hana.
Hún færði sig í burtu; og þegar
hún fór út úr herberginu, vissi hún
að liann hafði látið fallast niður í
stólinn sinn og að hann hallaði sér
áfram og fól andlitið í hönduna sér.
Eftir þetta hafði hún farið að sækj-
ast eftir meiri fjarveru frá húsinu.
Mercier iæknir ok Ciara kona hans
höfðu ætíð verið þeirra nánustu
vinir, eins og litlu stúlkurnar
þeirra, Anna og Peggy, voru beztu
vinstúlkur Betty. Frú Clara Mer-
cier tók hana ti) kvenfélags þess,
er hún tilheyrði, þegar leyfilegt
var að koma með utanfélagskonur.
Og næsta vetur sparaði hún nóg —
mestmegnis eirpeninga — til að
innritast í félagið, til þess síðar að
verða hissa yfir sinni eigin hepni.
En þenna eftirmiðdag var ánægjan,
sem hún venjulega fann til yfir því
hve vel henni gekk í félaginu, snú-
in upp í óánægju og gremju. Hún
gat ekki og vildi ekki halda áfram,
e fhún gat ekki verið eins og hin-
ar konurnar utan á að sjá, ef hún
gat ekki tekið sinn sanngjarna
skerf 1 hverju einu, er þær höfðu
með höndum. Hún gekk heimlelðis
með þessa fyrirætlun í huganum.
Hún hafði tapað í öðrum bardög-
um sínum — í pessmn mundi hún
ekki tapa.
Betty — tólf áii gomui, há og
grönn — kom að mæta henni. “o
, mamina, eg er í svo miklum æsingi,’
hrópaði hún um leið og hún hjálp-
aði móður sinni úr yfirhöfninni, er
var snjáð og úr tízku. “Allar stúlk-
mnar ætla að sameina flokk til að
læra ýn■ ckonar dans, og og ætla a3
ganga í flokkinn líka. Má eg það
ekki, mamma? Segðu -'ð eg megi
það, elsku mamr. ". *r.‘:i I o gerðu
það!’
Hún gat ekki annað en brosað
framan í þetta bjarta andlit. En‘
með sárurn sting kom hugsunin um
flokksgjaldið, dansskó, silkisokka,
viðeigandi klæðnað — og Jón.
Aldrei á æfi sinni hafði Elinora
gert það er hún nú gerði. “Þú verð-
ur sjálf að biðja föður þinn, góða
mín!” sagði hún, og varð sárhrygg
þegar hún sá, hversu fljótt að barn-
ið skildi, en hún hljóp frá henni.
“ó, Jón! Jón!”
Enn meiri reynsla lá fyrir henni.
Allan var í dagstofunni að grúska
yfir námsgreinum sínum. Og vinnu
konan, sem beið óróleg eftir þvi, að
hann tæki bækurnar af borðinu, svo
hún gæti lagt á það. Elinora sá
fijótt tiívað um var að vera.
'iGerðu svo vel, húsmóðir,’ sagði
vinnukonan úr dyrunum, og móð-
irin gekk undireins til drengsins
síns.
“Já, sjálfsagt, Katrín, svaraði hún
um leið og hún ballaði sér ofan yf-
ir Allan. “Komdu, kæri. Katrin hver óskiljanleg áhrif rækju hana
bíður. Eru námsgreinarnar þínar
erfiðar í dag?”
Hún strauk hendínni yfir hið
ljómandi enni, og drengurinn lagði
aftur bækur sínar fremur letilega
og tók þær saman og gekk frá þeim
og fylgdi svo móður sinni upp á
hennar eigið-herbergi.
“Mér mundi standa á sama þó
námsgreinarnaf mínar væru erfið-
ar, ef þær bara væru skemtilegar,”
sagði hann. “Móðir mín, er til nokk-
urs að eg sé að fat’a á Jienna skóla?”
Hjarta hennar barðist. — Allan
hennar, sem var iðinn og samvizku-
samur, einmitt sá drengur, sem
þurfti sérstaka stjórn í einkaskóla,
Allan hennar, sem þau höfðu orðið
að halda frá ýmsum likamsæfingum
vegna hinnar vægu, en sem enn
hræddi, þessi óhreinindi á tung-
unni, er hann hafði æ síðan hann lá
í taugaveikinni. Hann, sem þau
höfðu orðið að neita um svo margt,
sem tilheyrði drengjaskemtunum!
— Drengurnin endurtók spurningu
sína.
Elinofu tókst samt einhvernveg-
inn að hlæja. “Hvers vegna sonur
minn? Langar þig til að fara með
hest eða flutningsvagn, eða eitt-
hvað þess háttar?” spurði hún.
Ailan roðnaði. “Nei, nramma,
stríddu mér ekki. Mig — það veiztu
— langar til að ganga á skóla. En
heyrðu, hvers vegna get eg ekki
gengið á Denhamskólann, með
þeim sem eg þekki?”
“Allan!” sagði hún, um leið og
hún hafði tekið ákvörðun, sem
styrkti hana. “Eg vil ekki að þú
talir um þetta aftur fyr en eg geri
það. Þú skalt fara á Denham-
skólann.”
Hún sneri í burtu næstum því
skömmustuleg, yfir gleðiblænum,
sem fór yfir andlit drengsins, því
hún vissi það vel, að hún nafði lof
til dyranna. Jón stóð þar á dyra-
mottunni og hélt annari hendinni
um dyrastafinn og andaði þuijgt.
“Hvað er að, elskan mín?” spurði
hún. Og þá rétti hann undireins úr
sér og brosti við henni um leið og
hann gekk injj. Betty flaug upp i
fangið á honum en Elinora gekk til
eldhússins.
Altaf meðan á mátíðinni stóð
gaut hún leynilega til hans augun-
um, til að reyna að komast að
sannleikanum, hvort hann væri
verulega fölari en venjulega, hvort
kvalir væru reglulega sjáanlegar í
augum hans. Sjálfsásökun bældi
hana niður. Gat það skeð að það
gengi nokkuð að honum? Gat það
verið að hann væri veikur? Svo á-
lyktaði hún með sjálfri sér að það
væri huganburður. Hann var rétt
eins og venjulega, að stríða Betty,
spyrja Allan, horfa á hana aftur og
aftur, vegna þessarar þögulu sam-
úðar og ánægju yfir börnum þeirra.
Hún mátti til að herða sig upp
fyrir stríðið, sem hún var ákveðin
í að vinna að þessu sinni. Hún
skyldi sannarlega sigra.
Þegar þau gengu út úr borðstof-
unni' greip Jón aftur um dyrastaf-
inn, eins og hann hafði gert við
útidyrnar — rétt eins og hann væri
gamall maður. En svo fór hann og
settist í sinn venjulega stói, og
I Betty tilti sér á stólbríkina hjá hon
i um.
“Pabbi!” byrjaði him undireins.
“Eg ætla að fara í dansskóla. Yiitu
ekki’leyfa már það, pabbi?”
Jón hló og togaði í einn hrokna
háriokkinn hennar.
“Dansskóla? Mér sýnist þú dansa
fremur vel nú þegar, iitla fiðrildið
mitt ” sagði hann.
“Já, eg veit að eg geri það,” sagði
Betty, sem æfinlega var fremur
, , „ .1 upp með sér at kunnáttu sinni og
að meirú en hun gat efnt, Komi ,
I atgerfi. En Jiessi dans er oðruvísi.
hvað sem koma vill. Hér eftir ætl
aði hún að Sjá um það, að Jón léti
börnin og hana hafa það, sem þeim
bæri. Og það var með útvortis ró-
semi — hverjar sem hennar innri
tilfinningar kunna að hafa verið
— að hún beið eftir heimkomu
bónda sins. Þrátt fyrir alt þetta
höfðu þau fram til þessa tíma sýnt
hvort öðru, hin venjulegu ytri
merki
var vel lifandi á milli þeirra. Þessi
ást — dofnaði. Já, hennar viljuga
svar, hennar dásainlega hluttaka í
lífinu, hennar einarða aðdáun og
samþykki og samhljóman. — Þetta
alt var að réna, en þau elskuðu
hvort annað ennþá,
Og nú þegar hún beið eftir lion-
um og meðan Betty hamraði lélfega
eftirlíkingu af lagi nokkru á slag-
hörpuna, og Alian söng versið, með
þeirri rödd, sem fremur var óviss,
greip hana sú tilfinning gagnvart
Jóni, sem sjaldan hafði snert hana
áður — meðaumkvun. Ef til vill
hafði þessi tilfinning lifnað af sam-
vizkubiti. Hvin hafði ekki rétt nvina
leikið hlutverk sitt hreinskilnislega
vel, þegar hvin hafði sagt Betty —
— Samt sem áður skyldi hún — hún
skyldi! — að þessvr sinni ætlaði
hún að neyða' hann til að láta und-
an!
Hún leit á klukkuna. Hann var
seinn í kvöld. Lyktin af rjúkandi
steikinni baret inn til þeirra úr
eldhúsinu, og Jón hataði lykt. Hún
fór til að líta eftir því, en í gangin-
um hélt hvin að hún heyrði fótatak
hans úti á dyrsvölunum. Hún nam
staðar og vonaðist eftir að heyra
hinn kúnnuglega snúning á úthurð
arhúninum. En svo var eins og ein-
Anna og Peggy fara þangað og all-
ar stúlkurnar. Þú lofar mér að
fara! Ætlarðu ekki að gera það,
pabbi?”
Elinora, sem á laun aðgætti út-
komuna á þessu, sá andlit þans
dökkna smátt og smátt, eins og
dauft deyfðarský læddist yfir það.
“Við verðum að hugsa um það,
hjónaástár, og ’ sem ennþá ! kisa litla’” sagði hann 1 Þreytuleg-
um róm.
Elinora, sem var hrædd við að
fara lengra út í þessa sálma, sagði:
“Betty, eg veit að þú hefir ekki
farið yfir námsgreinarnar þínar enn
þá. Farðu nú upp á loft, barn —-
pabbi er þreyttur í kvöld.
I fyrsta sinni liðsinti hann ekki
barninu, þegar hún bað um að fá
að vera í nokkrar mínútur enn.
þegar þau voru orðin ein saman, þá
audvarpaði hann og hallaði höfð-
inu aftur á bak í stólinn. Og þá
glúpnaði hjarta Elinoru. Það gat
skeð, eftir alt saman, að þetta væri
ekki réttur eða hentugur tími.
“Ertu mjög þreyttur í kvöld, elsk-
an min?” spurði ln'in.
Hann eins og hikaði. “Ó já, ofvfr-
lítið.” lAugu hans lögðust aftur.
Og ennþá hertók hana þessi 6-
venjulega vorkunnsemi eða iðrun.
“Hafðirðu sérstaklega erfitt í
dag?” spurði hún.
“Dálítið.”
“Er nokkuð að?”
Hann opnaði augun og útlit hans
gerði hana hrædda. Á öllum þeim
árum, sem þau höfðu lifað saman,
hafði hún aldrfei séð svona svip í
augum hans. Hvað táknaði hann?
Löngun — kvöl — bæn — hvað?
Niðurl.
• SÖGUBÆKUR.
Eftirfarandi sögubækur fást keyptar á skrifstofu Heims-
kringlu, 853 Sargent Ave., Box 3171 :
Jón og Lára ' 50c.
Viltur vegar 75c
Skuggar og skin $1.00
Pólskt Blóð 75c '
Myrtle $1.00
Bónorð skipstjórans 40c
Ættareinkennið . 40c
Til kaupenda
Heimskringlu.
Hér á eftir fer skrá yfir nöfn þeirra, sem góðfúslega hafa lofað
Heimskringlu að vera umlboðsmenn hennar, í hinum ýmsu bygðum
Islendinga. Þegar skrá sú hefir verið birt undanfarið, hefir fjöldi
uf vinum blaðsins brugðist við að borga }>eim áskriftargjöld sín, og
er blaðið þeim velunnurum sínum mjög iþakklátt fyrir það.1 Ef að
þeir, -sem nú skulda blaðinu, héldu uppi þeim góða, gamla vana, og
lyndu umboðsmann blaðsins í sinni bygð að jnáli, um leið og þeir sjá
hver hann er, væri það sá mesti greiði, sem þeir gætu gert blaðinu.
Sumarmánuðurnir eru fjárhagslega erfiðir fyrir blöðin, og vér erum
sannfærðir um, að ef kaupendurnir þektu alla þá erfiðleika, mundu
þeir ekki draga blaðið á andvirði sínu.
Innköllunarmenn Heimskringlu:
1 Canada: 1
Árborg.............................G. 0. Einarsson
Árnes ............................F. Finnbogason.
Antler................................Magnús Tait
Baldur —....................................Sigtr. Sigvaldason
Beckville......................... Björn Þárðarson
Bifröst....................... Eiríkur Jóhannsson
Bredenbury....................Hjálmar 0. Loftsson
Brown .......................Thorsteinn J. Gíslason
Churchbridge .... .... .*.....................Magnús Hinriksson
Cypress Riveir..................... Páll Anderson
Blfros....................... J. H. Goodmundson
Framnes ......................... Guðm. Magnússon
Foam Lake.................... .... .77. John Janusson
Gimli .... :................ ... ..... B. B. Olson
Glenboro ............................ G. J. Oleson
Geysir ........................ Eiríkur Jóhannsson
Hecla .......................... Jóhannes Johnson
Hnausa ................. .-....... F. Finnbogason
Howardville...................Thorv. Thorarinsson
Húsavík.............................John Kernested
Icelandic River ..............Sveinn Thorvaldson
og Thorvaldur Thorarinson
ísafold ............................ Árni Jónsson
Innisfail ..................... Jónas J. Húnfjörð
Kandahar ............................ A. Helgason
Kristnes .... ....................... J. Janusson
Leslie ...............................J. Janusson
Langruth .................... ólafur Thorleifsson
LiIIesve ........................... Philip Johnson
Lonley Lake ...................... Inginu Ólafsson
Lundar................................ Dan. Lindal
Mary HiK ...... ............. Eiríkur Guðmundsson
Mozart............................. A. A. Johnson
Markerville .................... Jónas J. Húnfjörð
Nes .............................. Páll E. fsfeld
Oak View .... ..................Sigurður Sigfússon
Otto ............................. Philip Johnson
Piney ............P...... .>.......S. S. Anderson
Red Deer........................ Jónas J. Húnfjörð
Reykjavík........................ Ingim. Ólafsson
Swan River........................ Halldór Egilsson
Stony Hill....................... Philip Johnson
Selkirk............B. Thorsteinsson og Jón Elíasson
Siglunes...........................Guðm. Jónsson
Steep Rock ........................... Fred Snidal
Thornnill .......................Thorst. J. Gíslason
Víðir ............................. Jón Sigurðsson
Winnipegosis ...................... August Johnson
Winnipeg Beach ................... John Kernested
Wynyard ........................ Guðl. Kristjánsson
Vogar ............................. Guðm. Jónsson
Vancouver................Mrs. Valgerður Josephson
1 Bandaríkjunum.
Blaine......................Mrs. M. J. Benedictson
Bantry .......................... Sigurður Jónsson
Edinburg..........................S. M. Breiðfjörð
Garðar .......................... S. M. Breiðfjörð
Grafton .......................... Elis Austmann
Hállson .......................... Árni Magr.ússon
Ivanhoe ............................ G. A. Dalmann
Los Angeles ....... .......... G. J. Goodmundson
Milton ....................... Gunnar Kristjánsson
Mountain
Minneota ...........................G. A. Dalmann
Minneapölis .......................... H. Lárusson
Pembina ...................... Þorbjörn Björnsson
Point Roberts ................Sigurður Thordarson
Spanish Fork ................... Einar H. Johnson
Seattle.....................Mrs. Jakobína Johnson
Svold........................................Björn Sveinsson
Upham ........................... Sigurður Jónsson

Heimskringla News & Publishing Co.
Winnipeg, Manitoba.
P. 0. Bor 3171 853 Sargent Ave.