Heimskringla - 19.09.1923, Blaðsíða 5

WINNIPEG, 19. SEPT. 1923.
HEIMSKRINGLA
5. BLAÐSIÐA.
sig svo lítið vitsmunalega “bona-
fide”.
Hvort slíkt hafi nú hent hann í
sambandi við ]vetta skrif sitt, skal
alveg iátið “liggja á milli hluta”,
fyrst um sinn. Sjái eg mér fært að
vefengja eitthvað af staðhæfing-
um hans — og ekki er eg alveg
grunlaus um að ]>að sé hægt — mun
eg þó ekki hafa orð á því fyr en'
mér gefst tími til að ganga dálítið
rækilega frá því máli. Við erum
svona, við séra Páll, við getum ekki
rætt áhugamál okkar, án þess að
“gera okkur töluvert breiða”. Og
ekkert liggur á; seinna koma dag-
ar. Auk þess er greinarhöfundur-
inn að fara burtu, eitthvað út í
veröidina — mönnum kemur ekki
saman hvert — og er því ekki lík-
legur til þess, að geta. borið hönd
fyrir höfuð sér, þótt þess þyrfti
með. Ennfremur stendur til að
hið unga Samlbands Kirkjufélag
leggi opinberlega plöggin á borðið,
óður en langt um líður, og kynni
það að verka að einhverju leyti
sem kælir í þetta eldheita vandlæt-
ingar- og ádeilubað , frá séra Páli,
sem sjálfsagt hefir átt að “fixa
mig fyrir gott”. Og út af smágá-
leysis-rangfærslum, sem bregður
fyrir í greininni, get eg ekki verið
að býsnast, að sinni; sama er að
segja um hinar persónulegu árás-
jr; eg á sem sé, ekki von, að mér
blási það byrlegar en flestum öðr-
um mönnum, sem þora áð taka á-
kveðna afstöðu til opinberra á-
gjreijningsnfála, — að andstæðing-
ar mínir reyni að fara neinum silki-
glófum um mannorð mitt né hvatir
slíkt þarf jafnvel ekki að vænta frá
þeim sem er “persónulega hiýtt” til
manns eins og séra Páli er til mín,
eftir því, sem hann segir. Og grein-
in hans er, þrátt fyrir býsna harð-
orða ádeilu, síst nokkur ama-gest
ur í minn garð — nei, þvert á móti,
sérlega .kærkomin. Hafðu þökk
fyrir, séra Páll minn! Grein þín á
,ieftir að gera samskonar ómetanlegt
gagn eins og návist þín og orð að
Wynyard, í vetur sem leið — ef ekki
beinlínis með tilþrifa miklu, já-
kvæðu mannviti, þá þó áreiðanlega
með því, að draga fram, á þann
hátt, sem þér er laginn, inörg atriði
til umræðu sem mjög er þarflegt að
gera sér grein fyrir.
“So long”!
Wynyard, 14. september 1923.
Friðrik Friðriksson.
Til Jóns í Hlíð.
Heyrðu kunningi!
Eg ætla að biðja þig svo vel að
gjöra, að íta við einhverjum með
að rita um Húdsonsflóabrautina,
af einhverju viti, svo flýtt verði
fyrir brautarlagningu.
l>að er ekki nægilegt að dreyma
<um það. Menn verða að hefjast
handa.
ííú þarf að sameina alla krafta
sem mögulegt er að ná í, og hrynda
málinu á stað hið bráðasta. Það
er ekkert unnið með því að tefja
málið með dofinskap, nema ógagn
eitt.
Rita þú sjálfur um málið, þó þú
sért fyrir handan haf. 3>að er um
að gera að flýta fyrir þvf, að upp-
skipunarstöð, sem um munar verði
stofnsett á íslandi, svo þar aukist
atvinna og peningar streymi inn í
landið. Við nafharnir erum viljug-
ir til þess að “brúa hafið”, ef þið
þama hinu megin viljið hjálpa.
Það er mögulegt. Grænland getur
notast sem máttarstólpi.
iÞú sérð það auðvitað, að eg hefi
ekki nógu mikið vit á málinu og
verður, því sem að sjálfsögðu, að
fá ýmsa ógætismenn til þess, að
skerast í leikinn, og seinna meir
framkvæma verkið.
Já, far þú á stað sjálfur og
vertu ekki vondur, þó eg hafi hreift
þessu velferðarmáli.
Þinn einlægur
J. E.
ið hefir uin Grænland nú upp á
síðkastið, einkum frá Norðmanna
hlið. Vilja löggjafarnir dönsku nú
auðsjáanlega sjá með eigin augum
það, sem um er deilt og kynnast
því rækilega, hvers virði það er í
raun og veru.
Hver flokkur hefir valið sína
tvo menn, eða fulltrúa. Af hálfu
róttæka flokksins fara Zahle, fyr-
verandi forsætisi-áðherra og Poul-
sen, fyrverandi kirkjumálaráðherra
fyrir hömf jafnaðarmanna þing-
mennimir Kammersgaard og Olaf-
sen; frá hægrimannaflokknum
Purschel og Lemvigh Möller og
loks frá vinstrimanna flokknum
Vangsgaard og annar til, sem ekki
er getið um nafn á. Ferðinni er
ætlað að vara um tvo mánuði.
Allmikið 'hefir verið rætt um
þessa Grænlands-ferð í dönskum
blöðum. Segir “Pólitíken” m. a.
um hana, að ^ýjnsir hafi talið það
of dýrt spaug, að senda 8 þing-
menn til Grænlands. En blaðið
segir það smásálarlegt. “Ef við ætl-
um okkur að hafa nokkurt gagn
af Grænlandi, og halda fram sögu-
legum og siðferðislegum rétti okk-
ar til þess, þí verður það ekki gert
með öðru en Skipulagsbundnu og
nákvæmu starfi, og við megum bú-
ast við miklum útgjöldum til l>ess
sarfs — miklu meira en það, sem
tveggja mónaða ferð 8 manna kost-
ar. Kunnugleikinn á landinu er
skilyrðið til að geta notað það. Og
inngangur að eða undirbúningur
til þess kunnugleika ætti þessi
ferð að verða. En verði hún ekki
nema inngangur, þá er peningun-
um illa varið.”
Danskir þingmenn til
Grœnlands.
Eitt af því síðasta, sem ríkis-
þingið danska samþykti, áður ©n
því var slitið, var það, að 8 ríkis-
þingffienrtirnir' tækju sér ferð á
hendur ti!l Grænlands í sumar.
Mun þessi ferð standa i mjög nánu
sambandi við umtal það,1 sem orð-
Börnin hennar.
Kvöldið fyrir brúðkaupsdaginn
hafði hann setið lengi heima hjá
henni, og talað um hið gamla
sorglega, sem nú var umliðið. Einn-
ig talaði hann um hið nýja, S-
nægjulega líf, sem biði þeirra.
Þannig skyldu þau sitja mörg,
mörg kvöld, hún og Laurenee
— hún og Laurenoe------
Hún hallaði sér aftur á bak í
stólnum og lokaði augunum. En
hve það var undarlegt hvernig alt
snerist til góðs, Fyrir 10 árum sfð-
an hélt hún að lif sitt væri að
enda. Hún hafði orðið fyrir svo
biturri sorg, að hún hélt það ó1
mögulegt að lifa og — starfa. Hin
fátæka Vioiet Crooker, mátti ekki
sítja og sýto. SkrifstofustóHinn
beið hennar á hverjum degi, og
endalausar töluraðir kröfðust allr
ar athygli hennar. ó, hvers vegna
var hún fátæk — því var hún ékki
ríkur erfingi eins og Ethel Stone,
sem gat fengið hesta, vagn og
skrautklæðnað, og manninn sem
hún elskaði, en sem Víolet elskaði
líka.
Laurence hafði aldrei sagt neitt,
sem koin henni til að ætla að hann
elskaði hana, og þó var hún svo
heimsk, óreynd og ung, að hún í-
myndaði sér það. Daginn sem að
trúlofun hans og Ethel Stone var
auglýst í öllum blöðunum, hvarf
æska Violet Crooker út í geiminn.
Og svo kom þetta fyrir — þetta,
sem breiddi sólskin yfir alla til-
veru hennar. Ethel var dáin, og
Laurence var kominn til hennar
— eftir 10 iöng ár. Og hann hafði
gert grein fyrir öllu, og hún skildi
það undireins, þetta sem hún hafði
verið að hugsa um þessi 10 ár, án
þess að hún skildi það nú á einni
sekúndul, þegar höfuð hennar lá
við öxl hans og hann þrýsti henni
að éér. Hann gat ekki tengt hana
við sig þá, hann, sem var enn fá-
tækari en hún. Hennar vegna yf-
irgaf hann hana — en nú var þetta
alt gleymt og umliðið, alt var orð-
ið gott, og á morgun varð hún kona
Laurenoes.
Violet brosti og stóð upp. Af til-
viljun sá hún andlit sitt í speglin-
um, það var mikið breytt, ungt,
gæfuríkt og geislandi af ánægju.
En hún var líka aðeins 30 ára, það
var mikið eftir af lífinu ennþá, og
á morgun — |
Alt í einu brá skugga á svip
hennar. Hún gekk frá speglinum
að borðinu, og fór að laga blÖðin
á þvl, að hálfu leyti utan við sig.
Bömin — alt af vorú það bömfn
— Laurence böm — Ethel Stones
* ...» ... ..
böm. Hugsunin um þau kvaldi han»
meira en hún vildí kannast við.
Það var ekki afbrýði — hún hafðt
nákvæmlega rannsakað tilfinning-
ar sínar — hún fann ekki til af-
brýði gegn þeim af því, að þau áttu
svo stórt pláss í huga manns henn-
ar. Það var svo eðlilegt, að hún
gat ekki verið afbrýðissöm við
tvær litlar stúlkur, aðeins 6 og 7
ára. En hver var þessi undarlega,
beiska, næstum hatandi hugsun,
sem greip hana í hwrt sinn er hún
rendi huga til bama Ethels? Hún
hafði aðeins séð þau einu sinni
fyrir 3. órum síðan, þegar hún var
í London í vikufríi sínu, sem henni
var veitt á hverju sumri frá rit-
störfunum. Eyrri hluta dags, þeg-
ar hún var ein á gangi í skemti-
garðinum, fóru þau fram hjá, Laur-
ence og kona hans, ásamt litlu
stúlkunum. Hún hljóp bak við
runna og horfði þaðan á þau,
skjálfandi frá hvirfli til ilja. Laur-
ence með kæra, fagra, rólega and-
litið, Ethel Stone, beinvaxin, föl en
skrautleg — og svo börnin, tveir
fjörugir, órólegir, fallegir sumar-
fugiar, s>em dönsuðu í kring um
foreldra sína og voru símasandi sín
á milli. Þí.u gengu öll eft'r liiiðar-
stig, og ekkert þeirra hafði séð
hina einmanalegu persónu bak við
viðarmnnann. En aldrei á æfi sinni
hafði henni fundist hún jafn ein-
mana, yfirgefin og auðmýkt, eins
og þarna í skugganum bak við
runnann, meðan börn Laurence
dönsuðu fram hjá henni í sólskin-
inu.
Hún krosslagði hendurnar og
fór að ganga aftur og fram um
gólfið.
Nei, hún hafði ekkert að ásaka
sig fyrir, hún gat ekki látist elska
það sem hún ekki elskaði. Hennar
eðli var hreint og sannleikselsk-
andi, henni var ómögulegt dag éft-
ir dag að láta sig sýnast vera það,
sem hún var ekki. Hún gæti aldrei
elskað þessi börn, þau yrðu aldrei
hennar — það var svo mikið djúp
á milli þeirra — þau voru börn hins
ríka erfingja, og hún aðeins skrif-
stofustúlka.
En, hamingjunni sé lof, það var
ibúið að ráðstafa þeim, Laurence
hafði getið sér til kringumstæð-
anna. Án þess hún hefði sagt eitt
einasta orð, hafði hann skilið ásig-
komulagið. Hann hafði af sjálf;
sögðu boðist til* að senda börnin
á fæðisskóia, hún hafði engu svar-
að, en hún vissi að hann hafði í
augum sínum lesið þá ánægju,
sem þetta tilboð veitti henni, og
Laurencec hafði skrifað sama dag-
inn til skólastjórans.
! Strax eftir giftinguna, þegar hún
var búin að heilsa þeim, áttu
börnin að fara til hins nýja heim-
ills sfns, og svo skyldi iífið byrja
fyrir hana og Laurence.
Laitrence Grant hjálpaði konu
sinn ofan úr vagnirihm .
Framdyrnar mru opnar. FyriV
innan þær stóðu þjónarnir tveif,
gamla ráðskonan og aliar vinnu-
konurnar, Iþegar hin nýja frú sté
ytfir þröskuldinn, rétti ráð^konan
henni ilmríkan blómvönd • og
hneigði sig. Tár komu fram í augu
Violet. Allir voru svo góðir og
ástúðlegir við hana, en hvað lífið
var bjart og indælt — hvernig gat
hún verðskuldað slíka gæfu.
Laubence færði hana úr kápunni
og fyidi henni upp stigann.
Þykk og mjúk teppi lágu á gólf-
inu og veggirnir voru skreyttir
verðmiklum myndum. Aldrei hafði
henni komið til hugar að heimili
Laurence væri svo skrautlegt. Og
thér átti hún að vera, hér átti hún
að lifa alla æfi sína með Laurence.
Laurence tók um mitti hennar
og þrýsti henni að sér.
“Velkomin á heimili þitt, elsku
konan mín”, sagði hann og kysti
innilega tárvotu augun hennar.
“Það hefir dregist lengi, Violet, en
nú er ekkert sem getur skilið okk-
ur.”
“Ó Launence”, hvfslaði hún lágt,
“hvemig get eg gert mig verðuga
slíkrar gæfu?”
Alt f einu voru dyr opnaðar upp
á loftinu fyrir ofan þau, og hröð en
stutt skref heyrðust á gólfdúknum
Svo hljó>maði lágur en hreinn hlát-
llr’ ■ ;. m B h-"
Violet leit upp. Tyo lítil,
rík höfuð gægðust yfir handríjðið
tryppin mín,” sagði Laurence — ó,
hve rödd hans var blíð og ástúð-
leg. — “Komið þið hingað og heils-
ið kurteislega.”
Tvær iitiar, hvítklæddar verur
flugu ofan stigann — beint um
hálsinn á Violet.
“Góðan daginn — litla mamma
— mamma eftir vagninum — kýstu
okkur svo — það er seint? — Við
höfum staðið og gáð að vagninum
— kystu okkur, ó — það gerði okk-
ar gamla mamrna altaf.”
“Þær eru dálítið óstjórnlegar,
Violet”, sagði hann afsakandi. “Þú
sérð að þœr eru ekki óframfærn-
ar. Svona, verið þið nú rólegar,
þið megið ekki ama---------mömmu
ykkar”, hann leit fljótt og kvíðandi
til Violet.
ViOlet stóð þögul og föi án þess
að hreyfa sig. Svo áttaði hún sig,
laut niður og kysti börnin.
“Hver ykkar er Kitty og hver
Aliee?”.spurði hún. En rödd henn-
ar var svo þur og kuldaleg, að hún
varð sjálf hrædd við að heyra
hana.
En hún virtist engin áhrif hafa á
litlu stúlkurnar. Þær fóru strax
að spjalla saman.
“Það er eg, sem er Kitty”, sagði
sú minni, dökkeygð með ljósjarpt
hár og ljómandi snoturt andlit.
Og þetta er Alice.”
“Já, og eg er s úeldri,” sagði Alice'
jafn áköf. “Það sérðu Jíka strax, er
það ekki? — Mitt hár er mikið
lengra eo Kitty — og þú getur séð
að eg er eldri?” Og hún tók'í einn
af löngu lokkunum, Jil að sanna orð
sín.
“Ó, hvað það er indælt að þú ert
komin,’ sagði Kitty aiflðlega og
iagði litiu hiýju kinnina sína við
liendi Violets. “Við höfum hlakk-
að svo mikið til þess. Við höfum
ekki átt mömmu í meira en ár.”
“Já, gamla mamma okkar dó,”
sagði Alicee, “veiztu það?”
“Kitty man ekki hvernig hún leit
út,” bætti Alice við, “en það er
líka meira en ár síðan, og Kitty
var þá svo litil. En það stendur
stór mynd af inörnmu á borðinu
hans pabba, viltu sjá hana? —
komdu, þá skal eg sýna þér hana”.
Hún greip f liendi hennar og
reyndi að draga hana upp stigann.
“Þú getur gert það seinna,
Aíice”, sagði Laurence órólegur.
Hann hafði séð kvaJasvipinn á
andliti Violets. “HJauptu nú held-
ur upp í herbergið þitt /aftur.i
Mamma ykkar —” en hvað henni
þótti leitt að heyra þenna hikandi
hreim í röddinni þegar bann taiaði
þetta orð. “Mamma ykkar er
þreytt og þarf að hvíla sig og hafa
fataskifti fyrir dagverðinn.”
“Já, en eg vil fyrst kyssa þig”,
sagði Ivitty. Hún lagði litlu hand-
leggina sína um hálsinn á Violet,
og lyfti andlitinu sínu að hennar.
“Kystu mig svo — litla mamma”.
Svo þutu þær upp stigann eins
og hvirfilvindur. Upp á pallinum
nam Kitty staðar og sendi Violet
fingurkoss. Svo hurfu þær báðar
inn í ganginn.
Violet stóð í búningsherberginu
sfnu og klæddi sig úr ferðafötun-
um með hægð. Hún ,var þreytt,
hálfrugluð og viðkvæm. Hún skildi
ekki sjálfa sig. Henni lá við að
gráta á hverju augrtabliki, og þó
var þetta gæfuríkasti dagurinn á
æfi hennar.
Og svo skrautið alstaðar. Hún
vissi raunar að Laurence var nú
orðinn rfkur, en henni hafði aldrei
komið til hugar að hann væri jafn
auðugur. Hún hafði aðeins hugs-
að um Laurence sjálfan og ást sína
til hans.
En guði sé lof! Laurence var alt-
af hinn sami. Hinn sami tryggi,
elskuiegi, göfugi maður, sem kom
til hennar í fátækt hennar og ein-
manalegu tilveru — hann var á-
valt hinn sami. ó, hvað hún skyldi
vera honum góð og gera hann
gæfuríkan.
Og svo feom hún aftur þessi
undarlega ruagandi, viðkvæma óró-
semi. Hún sá skyndilega tvö
dökkhærð, brosandi höfuð — það
var þó undarlegt, alt öðruvísi en
hún hafði hugsað sér. Hvað átti
hún að segja og hvað átti hún að
gera? — Nú, það var aðeins ,einn
dagur, á morgun færu þau mQÖ
lestinni, og börn Ethel Stones
var Laurencce sem kom að sækja
hana til dagverðar. Hlið við hlið
leiddust þau ofan breiða stigann
til hinnar fyrstu máltíðar á hinu
sameiginlega heimili þeirra.
Laurence lyfti glasinu sínu.
“Fyrir framtíðina, Violet”, sagði
hann, “og fyrir gæfuna”.
Hún klingdi sínu glasi við hans
— brosti til hans með tár í augum.
Já, fyrir gæfuna, sem loks var kom-
in, og sem hún ætlaði að varð-
veita.
Eftirmaturinn var borinn inn.
Laurence hafði sent þjóninn burt
svo ]>au,sá^ nú alein, þessi gæfu-1 *Kitty.
Kitti, “eg hefi aldrei verið í skóla,
en Alice hefir. Ungfrú Stevens*
kemur hingað á hverjum degi og
býr Alfce undir skóla”.
“Því komsitu ekki fðalestinnix
Kitty, “þá hefðir þú getað verið
hér lengi áður en við fórum á skóla
og þá hefðum við átt svo indælt.”
“Já, en við fáum hvíldai'tíma”v
sagði Alice, “þá komum við heim
og Iþá læturðu okkur líða vel, er
það ekki, mamma?”
“Jú”, svaraði Violet án þess að
vita hvað hún sagði.,
“.Segðu okkur nú eitthvað”, sagði
áköf, fögur og forvitin. . jg væru úr hennar nájægt. j.
“Komið þið hingað ofan litlu
Nú var barið að dyrum. /Það
í'íku hjón.
Violet hafði gleymt öllu í kring
um sig. Hún sá aðeins eitt, and-
lit Laurences, heyrði aðeins eitt,
biíðu röddina hans, fann aðeins
að hann studdi hendinni á hand-
iegg siún.
Hún eins og vaknaði af draumi
þegar barið var að dyrum. Roskin,
gráhærð sttúlka kom inn, og stóð
við dyrnar hikandi.
“Atsakið að eg kem — ” sagði
hún loksins, “en bömin vildu endi-
lega —”
“Hvað er nú, Jana?” spurði Laur-
encö, “Þetta er gæzlukona bam-
anna,” sagði hann við Violet. “Er
nokkuð að, Jana?”
“Nei”, svaraði Jana, “það eru að-
eins börnin, þau vilja endilega
að frúin komi upp og bjóði þeim
góða nótt. Það dngði ekki að eg
segði þeim að þið sætuð við borð-
ið _ þau héldu áfram að heimta
þetta — og svo sagðist eg skyldi
fara ofan og segja ykkur frá
þessu”.
Violet strauk''hendinni um enn-
ið. Hún var orðin föl og höndin
skalf.
“Segðu þeim, að þau eigi að vera
skynsöm”, sagði Laurence, “og gera
engan óróa. Eg skal koma upp til
þeirra — seinna — ”
“Nei, nei — ” Violet var stað-
in upp. “Þess þarft þú ekki, Laur-
ence, eg fer auðvitað til þeirra,
það er skylda mín. Viljið þér
fylgja mér til herbergis barnanna,
Jana?”
í ganginum fyrir utan dyrnar á
barnaherberginu stóðu tvö koffort,
full af fatnaði, og ofan á þeirn láu
yfirhafnir, húur og skór litlu
stúlknanna. Jana hafði undirbú-
ið burtför þeirra. Violet opnaði
dyrnar og gekk inn.
Um leið og hún gekk inn, vissi
hún ekki hvað hún ætlaði að
segja — hvað hún ætlaði að gera
— hvað bún í raun réttri vildi þang
að. Hún stóð kyr á miðju gólfi
og horfði vandræðaleg f kringum
sig.
Fjórar litlar hendur gripu með
ákafa í Iqólinn hennar, og tvær
litlar verur í hvítum síðum nátt-
kjólum dönsuðu í kring um hana.
Ó, hvað þú varst væn að koma.
Jana sagði að þú vildir það ekki,
en þú vildir það auðvitað samt;
komdu nú, við setjumst á dúkinn
fyrir framan ofninn og tölum sam-
an, það gerði mamma altaf.”
“Ó, hvað það er indælt að eiga
aftur móður til að tala við á
kvöldin. Það er svo langt síðan
við höfum átt mömmu.”
Violet svaraði ekki. Hún vissi
eiginlega ekki hvort hún var í þess
um heimi eða hinum. Hún lét þær
leiða sig að ofninum og aettist á
dúkinn. Aiiee lá á knjánum og lagði
höfuð sitt á öxl hennar, og Kitty
litla skreið upp í kjöltu hennar og
lét fara vel um sig þar.
“Stundum kemur pabbi hingað
upp”, sagði Kitty, “en hann kann
nú ekki rétt. Eg man vel, þegar
mamma kom hingað. Nú er það
eins og þá.”
“Pabbi hefir sagt okkur að við
ættum að fá nýja mömmu", bætti
Aliee við. “ó, við höfum hlakkað
svo mikið til þess — ímargar vikur.
Oig paibbi sagði, að.við ættum að
vera góðar við þig, af því þér hefði
ekki liðið vel.”
“Já, en nú skal þér líða vel,”
sagði Kitty og kysti eyrað á Violet,
“því pabbi er svo góður og við
skulum líka vera góðar.”
“Finst þér ekki vera þægilega
hlýtt þarna?” spurði AJice; “veiztu
að vjð eigum að fara á morgun?
Kitty og eg eigum að fam Jangt
í burt á skóla. Vissir þú það?”:
“,Iá," svaraði Violet,
“Við eigum að fara i skóla”, sagði
Hvað á eg að segja?” sagði Vio-
let, sem var afar örðugt um mál.
“Það er sama — segðu okkur
eitthvað. Manstu ekki eftir neinu?
Hvað sagði mamma þín þér, þegar
]>ú varst lítil?”
“Hennar mamma — Violet lok-
aði augunum. Hún sá í huganum
sólbjartan sumarskála langt í b^rtu
á Indlandi. Hún sá móður sína
unga, hvítklædda og ánægða. Hún
sá föðru sinn,. rösklega herforingj-
ann — hún sá sjálfa sig sitjandi á
öxl hans, meðan hann gekk aftur
og fram um sólbyrgið. Svo kom
önnur mynd — lítið herbergi, en
svo viðfeldið og rólegt. Og þar
var móðir hennar aftur — eldri,
dökklædd, en með sama blíða bros-
ið, sömu mjúku hendurnar. Undar-
legt hve langt var síðan. Hún var
aðeins 12 ára þegar hún misti hana.
En hvað hún hafði saknað henn-
ar öll æskuárin, sem hún var hjá
sér óskyldum manneskjum. Svo
kyntist hún Laurence, allar henn-
ar hugsanir snerust um hann og
það var hann, sem hún saknaði og
grét yfir. — Ó, hefði hún átt móð-
ur sína þá, hún hefði lijálpað henni
til að bera sorgir sínar, eins og hún
bar sína -eigin sorg.
Hún skalf frá hvirfli til ilja sök-
um ekka, sem hún reyndi að dylja.
Hún beygði höfuðið aftur á bak og
lokaði augunum, til þess að hindra
tárin frá að koma í ljós.
“Mamma — hvað er að þér?”
spurði Alice óttaslegin.
Tveir mjúkir handleggir þrýstu
sér að hálsi hennar, og andlit henn-
ar var hulið með kossum.
“Það er ekki neitt — það er í
sannleika ekki neitt”. Hún reyndi
að losa sig, hálft í hvoru gagnstætt
vilja sínum. “Eg er aðeins þreytt
— og nú eigið þið líklega bráðum'
að fara í rúmið?”
Alice, sem var eldri og skynsam-
ari, sóð strax upp.
Komdu, Kitty,” sagði hún.
“Pa'bbi sagði að við mættum ekki
þreyta mömmu. Nú förum við í
rúmið, svo segir mamma okkur
eitthvað þegar við komum heim í
hvíldartímanum.”
Já, en mamma á að heyra kvöld-
bænina okkar fyrst,” sagði Kitty.
Yiolet stóð upp.
“Já, komið þið, mér þykir vænt
um að heyra kvöldbænina ykkar,
áður en eg fer ofan.”
Litlu stúlkurnar knéféllu við
rúmið og lásu bænina sfna — báðu
eins og bömum er títt með hugann
bundinn við orðin fremur en mein-
ipguna.
Svo bætti Kitty við með hreinu
mjóu röddinni sinni:
Þökk fyrir, góði guð, að við höf-
um fengið möramu aftur.”
Laurence gekk aftur og fram um
borðstofuna, þegar loksins að Vio-
let kom, föl og rauðeygð, en með
ánægjuiegan svip.
“Violet, hvað er að?” sagði hann
kvíðandi, “hafa börnin sagt nokk-
uð?”
Hún smokkaði handlegg sínum
undif hans og hallaði höfðinu að
öxl hans.
“Já, þau hafa”, sagði hún, “þau
hafa sagt alt, sem þurfti að segja
— einmitt það, sem eg þurfti að
heyra. — Ó, eg þarf að biðja þig
bónar, Laurence það er fyrsta bón-
in mín sem kona þín, um hana
neitar þú mér ekki?,”
Hann tók undir höku hennar og
horfði í hm ánægjulegu augu henn-
a c
“Nei, Violet, það get eg ekki”,
sagði hann innilega blfður, “segðu
mér hvað það er?”
“Að þú sendir ekki börin burt á
morgun|, hvLslaði húíi ánægjuleg
og fól andlit sitt við Jbrjést hans.