Heimskringla - 10.10.1923, Blaðsíða 7

WINNIPEG, 10. OKTÓBER, 1923
HEIMSKRINGIA
7. BLAESIÐA
The Dominion
Bank
ROANl XOTIIB DAMB A»B. OQ
IUBRBROOKB 8T.
Höfuístóll, ujvpb.9 6,000 000
VarasjóOur ........9 7,700,000
Allar aignir, yfir .9120,000,000
Sórutakt athygli Teitt vlftakfft
>un kaupmanna 0« wáno»li9
«ra.
Sparisjóösdoildin.
Vextir af lnnstæðufé greiddir
Uín háir og annarwtaUar TlO-
rengst.
PROUR A HH,
P. B. TUCKER, RáðsmaBur
Bækur.
-Mörgunn virðist svo sem lestur
manna alment á íslendingasögun-
Й farl nú fremur þverrandi. —
Tiltölulega lítið er einnig að því
geit af skóiuin og heiinilum að
auka l>ar áhugann eða efla skiln-
mg manna á sögulegu og listrænu
gtldi sagnanna og kenna þeim að
níóta þelrra réttiiega, eða þess að
winsta kosti, sem snjallast er af
tehn. Jíf fjj vjjj hefir nokkru
v'aldið uin þetta alt, sú stefna, sem
e'nna mest ítök hefir átt í fræði-
mörinuin síðustu tfma á þessu
sviði og mikið hefir hneigst að þvi
að véfengja sannfræði sagnanna
°g þar með veikja að ýmsu leyti
I^að lífsgildi, sern áðijr skapaði
^ögunum helst vinsældir og við-
kald, þó list.gildi þeirra hafi hins-
^egar verið haldið aUmikið fram.
t'ögumar eru þó stöðugt rannsókn-
arefni sérfræðinganna, ný atriði'
kmna frann og ný sjónarsvið opn-
ast og sennile.ga eiga þær einnig
efllr að eignast nýja endurreisn í
huga þjóðarinnar.
Itleðal fræðimanna hefir dr.
^tnnur Jónsson staðið svo að segja
e|nn upp með varnir fyrir sann-
rseði sagnanna. Á suinuin sviðum
faUa þó saman skoðanir hans og
^eusler og B. M. Olsen. Það er þó
kersýniiegt, að allar sögurnar eiga
ekki ósldft mál í þessum efnum
°g kefir dr. Sigurður Nordal síðast
0g rsekile.gast rakið uppruna og
I’róun sagnaritunarinnar i bókinni
0,ri »Snorra Sturluson. Annað rit
einnig komið út i Nioregi, sem
le,£gur merkilegan skerf til þess-
a,fr miála. En það er Norske
■^ttesogor eftir Knut Liestöl
*Kria, o. Norli 1922), og hefir liann
aðllr iTiieðal annars skrifað um
ors,ke trolllvisor og norröne sogor.
^ 'þessari bók tekur höf. sér fyrir
kendur að r.eyna að rannsaka sann-
tr8eði nokkurra norska ættarsagna,
Se,íl gengið Ihafa munnlega nrann
nianni fram á þennan dag. En
ril<gin mótbáran gegn sannfræði
^lendingasagna hefir verið ,sú, að
a þeim langa tíma, som liðið hafi
fj'á v ,
r v’l að þær gerðust og þangað
1,1 V'ter voru skrifaðar, hafi þær
hloti« að brjálast mjög og þrengl-
flí* l‘í w, . .
1 niunni manna og minni og
^^ararnir aíðast lagað þær í hendi
sv° að þær megi, að suinra áliti,
mur teljast sögulegar skáldsög-
err sagnaritun. En út frá rann-
nunutn á hinuin nýrri sögum
höf. svo til, að draga megi
ktar ályktanir u:m hinar fornu
'Ó'Urriar og sannfræði þeirra, með
a móti. Er þessi bók að því
^eyti
aðeins ujiphaf lengri rann-
>1<na, seni einnjg eiga 'hð ná yfir
isjpri »-1 •
mingasögurnar. — Meginsagan
ska, sem K. L. rannsakar er svo
, fr,d skraddarasagan frá ögðum
Jhfanverðum (Robyggjeiaget) o.g á
hafa gerst lþ-ingum 1600.
ið,lrstöður höf. eru í stuttu
þessar hielst. Beinagrind sög-
ar er alveg sögulega sönn,
^^SUfólkið hefir alt sannanlega lif-
j ’ ^öfnin efu oftast rétt, ætt-
mV'1,,rnar og wttlItJlmlr líka og
’ö af einkennileguin smáatvik-
n °K uppiýsingum. Það sem ekki
er sögulegt í frásögninni, er einna
helst það sem gefur hienni lif og
2it; ekki staðrieyndirnar sjálfar,
heldur skiiningorinn á þeim eftir
ýmsum atvikum, eins og reyndar
kemur fram í allri sagnaritun.
Munnlegar frásagnir í samfeldnu
söguformi geta haldist að mestu
í 300—400 ár, en heldiur iekki lengur
nema einstök atriði, eða minni.
Svo geymist það líka best, sem
mönnum er næst og skyldast, en
síður það sem fjær gerist. — Bédier
•hefir ibent á það í Légendes
éptguies, hversu fátæklegar séu
munnlegar frásagnir Erakka um
hernaðinn þeirra í Alligier, Mark-
okko og Tonkin. Ættartilfinningin
styður sögufróðleikinn og frásögn
í fjölmenni styrkix ihann og heldur
á réttri braut, þar sem margir eru
til að leiðrétta, ef rangt e.r með-
farið. Erásagnarliðirnir þurfa
heidur ekki að vera nema helni-
ingur ættliðanna. Knútur sá,
sem lifir kringum 1650, getur
sagt son-arsyni sínum, sem lifir
fram um 1720, frá atburðuan sem
gerðust um 1580. Jafnframt þessu
hafa svo auðvitað veaúð að verki
ýms öfl, sem spilla sögunni og eru
þau sömu hér og í annari sagna-
ritan, eins og fræðimenn hafa rak-
ið (Bernstein, Seignobos, Erslev).
Af öllu þessu má nokkuð s-já
hvert rannsóknimar stefna, og
verður fróðlegt að sjá framíhaldið,
um Islendingasögur. Mjög er þetta
þó margþætt efni, og verður varla
leyst í einni hending ineð Jiessu,
enda máske oft varlega farandi í
.það, að álykta frá norskum að-
stæðum til íslenzkra. Ef til vill
væri hægt að fá einhver svipuð
sainanburðaratriði einnig héðan,
og er þó lfkiega hæpið, því hér
hefir lengi verið gert meira að
því af ýmsu.m aliþýðlegum fræði-
mönnum til og ifrá um allar
sveitir. að skrifa niður allskonar
sagnafróðlieik, en virðist vera i
Noregi. Annars virðist hér — og
það í þessu sambandi aðalatr-
iðið — vera komið. inn í sögiu-
rannsóknirnar, nýtt, merkilegt
atriði, eða rannsóknargrundvöllur
og vera farið með iliann í þessari
bók af fróð'leik og skarpskygni,
og iafnframt af vandvirkni og
varúð.
Heimsverzlunín.
1.
Á ófriðarárunum komst að
ýmsu leyti rót og ruglingur á
verzlunarmál Jijóðanna, verzlun-
armöguieikar þeirra og markaði.
austurströndinni. Því eðlilega var
um það að ræða, að frainleiða
f.vrir Kyrrahafslöndin þær vörur.
sem þau höfðu áður fengið frá
L'vrópu, svo sein vefnaðarvörur,
og jarðefnavörur frá Euglandi
og Þýzkalandi, glervörur frá
Belgíu, úr frá Sviss, vélar frá
Þýzkalandi og skartvarning frá
Frakklandi. — Vöruumsetningin í
Kyrrahafsverzlun Bandaríkji.nna
jókst einnig ákaflega; t. d. fimmr-
faldaðist hún milli Bandaríkjanna ;
og Japan á árunum 1913 til 1920.
Ennþá stórstógari varð þó aukning j
in á verzluninni við Indland
Lbretsku* löndin þar). Við Ind-
land var t. d. vöruveltan 162 milj. í
dollarar árið 1913. en 527 milj. doll-
arar árið 1913. — Svipuð aukning.
átti sér einnig stað í viðskiftunum
við Mexiko, hollensku löndin í Jnd-
landi, Astralíu og Nýj,a-,Sjálandi.
Við Suöur Ameríku jukust vlð-
skiftin einnig, en ]>ó enganveginn
eins mikið og við Asíulöndin.
En þrátt fyirr alt þetta var þó
innflutningurinn altaf ininni en út-
flutningurinn, Kyrrahafsmegin í
Bandaríkjum, gagnsíætt því. er var ,
Atlandsihafsmegin. Innflutningur-!
inn var árlega um 500 milj. doll.
hærri en útflutningurinn, sn-o að
viðskiftaaukning Bandaríkjanna út
á við og gróði, var aðallega að
liakka Atlantslhafsverzluninni. Á
slðustu árum h.efir þessi verzlun
þó minkað, þar sem þorrið hefir
kaupþol Evrópu. — Þess vegna eru
kaupsýslumenn Bandarikjanna
meira og meira að beina athygli
sinni að Kyrrahafslöndunum. Yms-
ir rannsq^nar leiðangrar hafa ver-
ið farnir í þessum erindum til
Kína og Japan, og ineðal þeirra
sem farið ihafa til að athuga horf-
urnar ein dr. Arfchur Erank Vand-
eriip og Thomas, forstjóri Morgan-
bankans.
II.
Eitt helsta vandamálið, sem
fram ihefir komið í Kyrrahafsvið-
skiftum Bandarikjanna. er það að
löndin ihinu inegin hafsins hafa
fleiri og meiri rúinfrekar vörur að
bjóða, sem Bandarikjunum eru
nauðsyniegri en svo, að þau geti
íylt sama skiprúm með útflutn-
ingsvörum sínuin aftur til baka, frá
vestursirönd Ameríku. Vörurnar,
sem Bandaríkin ílytja helst inn frá
þessum slóðum ei-u aðallega
þrenns konar. Fyrst og fremst eru
ýmiskonar matvæli, einkum sykur
fná Hawaii. kafffi og te, kakó og
ýmsir ávextir, svo sem bananar,
appelsínur og sítrónur. Þessir
ávextir vaxa að vísu einnig í Kali-
forníu, en engan veginn nægilega,
til l>ess að fuillnægja hinni sívax-
al sénfróða manna í Évrópu og
ýmsar mismunandi skoðanir komið
fram. Dr. Key hélt því fram, og
sagðist s.yðjast við opinberar
skýrslur enskar (India in 1919. A
Report prepared for presentatóon
to Parliament), að Bandaríkjunum
mundi vera kleift, að halda vfð-
j skiffcum sínum við Kyrrahafslönd-
in. að meira eða minna leyti á
kostnað iðnaðarins í Evrópu.
Prófessor F. Mourette hélt þvi
einni.g fram í Reve éeonomique
internationale í ágúst 1922, að
Bandaríkin hefðu þegar náð undir
sig allri Kyrrakafsverzluninni og
mundu geta aukið mikið viðskifti
sín við Mexiko og strandlengju
Sa'o að Panamaskurðurinn hefir
skapað ýms ný verkefni og vanJa
í viðskiftamálum verzluagr stór-
veldanna.
IV.
Af verzlunarskýrslum hinna síð-
ustu ára er að vísu ef til vill ekki
gott að mynda sér heildarskoðun
um horfurnar, en þó virðast þess-
ar skýrslur um utanríkisverzlun-
ína ekki benda á neitt sérstaklega
góða afstöðu Bandaríkjanna gagn-
vart Bretaveldi. Þó getur til-
viljun ef til vill ráðið einihverjum
sum atriðin. Eftirfarandi tölur
eru teknar úr The Statesmans
Yeanbook 1923 og sýna vöruveltu
in, reiknaða í miljónum dollara og
Suður-Ameríku vestanverða.
Um viðskiftin við Kína og Jap- er fyrst- talinn innflutningurinn.
an hefir áður verið rætt nokkuð,
en um tilraunir Bandaríkjanna til
aukinna viðskifta við Mið og Suð-
ur-Ameríku verður talað í næsta
kafla, og er það að ýmsu leyti eft-
irtektarvert og merkilegt hvernig
Bandarfkin hafa reynt þar að vit-
vega sér rnarkað og viðskiftaítök,
fram um það, að ná undir sig verzl
ið að ýmsu leyti.
III.
Og enn eru þessi mál að mörgu an<fl t*örf í iiandarfkjunum. Því
leyti í óvissu og óútkljáð og j
stendur utn þau streita milli stór-
næst er mikill innflutningur alls-
konar hráefna handa iðnaðinum í
veldanna ýmsra. Af þeim ástæðum Bandarfkjumim. inest gúmmf. En
er erfitt að fá yfirlit um þessi
mál, því álbyggjlegar skýrslur
vantar viða og los og ókyrb er á
öllum fjármiálurn. Mikið hefir þó
verið um mál þessi skrifað, og
m. a. hefir dr. Helmer Key ný-
lega reynt að draga saman helstu
atriðin í þessu.
Bandaríkin i Ameríku haifa að
ýmsu leyti verfð for-gönguþjóð á
sviði fjármála- og verzlunar á
síðustu árum og svi þjóðln. sem
mest hefir tög'lin og hagldirnar í
þessuin máJum. Á ófriðarárunum
er verzlun Bandaríkjanna mest
við Evrópu og græddu þeir þá
drjúgum, og rann til þeirra megin-
hlutinn af öllum guillforða heims-
ins. Og l>að gull liggur þar ennþá,
því miður, að ýmsu leyti til lítils
gagns, því Ameríkumenn hafa enn-
þá ekki fundið neina leið til þess
að hagnýta það verulega alt sam-
an, hvorki fyrir sjálfa sig né aðra. J*eir haldi annars að ýmsu leyti
En um leið og vöruumsetning-
in jókst hjá Bandaríkjunum At-
landsihafsmegin, jókst hún líka
Kyrrahafsmegin. Kringum styrj-
aldaruppliafið mistoi sem sé
helstu verzlunarlönd í Evrópu,
England. Þýzkaland, Belgia og
Fraikkland, að mestu leyti sölu-
möguleiika sína til landannca <*g
nýilendanna kringum Kyln'ahalfið,
og þau urðu þess vegna að bæta
sér það upp með þvf, að fá vör-
ur frá Bandaríkjunuin, þar sem
það var eina landið, þar sem þær
vom i'áanlegar. Hins vegar voru
sölumöguleikarnir aðrir en frá
gúmrní iniifflutningurinn var árið
1919 230 þús. smál., eða um fimm
níundu 'hlutar allrar heimsfram-
leiðslunnar. Einnig er flutt inn
mikið af kamfóru frá Pormósa í
Japan, en hún er nauðsynleg vegna
hins mikla celluloid-iðnaðar; hrá-
silki frá Japan og Kína, húðir. hör
og hamipur.
.1 sambandi við áfstöðu lianda
ríkjanna í þessum inálum, verða
rnenn að mfjiiast þess, að þan
standa ekki sé'fega vel að vígi. þar
»em nýlendur þeiira um þessar
slóðir fratnleiða ekki nema 1 af
hundraði af þessum \xjrum, en ný-
lendur Evrópuþjóðanna 59 af
hundraði, en það, sem eftir er, eða
40 af hundraði, er íramleitt í lönd-
um. sem ráða sér sjálf. Þess vegna
er það, að Bandaríkjamenn koiiia
fram í Kyrrahafsmálunum sem for-
svarsmenn opindyrastefnunnarj þó
fram gagnstæðri stefnu hinumegin
eða í Atlan tshafsviðþkíi ftunum.
Japan er eina Kyrrahafslandið,
sem Bandaijtókin hafa hingað til
átt við svo sæmilega verzlun, að
vöruveltan hafi verið þannig að
staðist hafi nokkurn vcginn á inn-
flUtningur. Þitó Japanar hafa flut
inn til sin aftur ýmsiskonar þunga
vöru fná Bandaitókjunum, svo sem
kol. olíu, járn, stál og ýmislegt ann
að, sem minna skiprúm hefir þó
tekið, svo sem vélar og slíkt.
Þessar verzlunarhorfur Banda-
ríkjanna við Kyrrahafið hafa einn
ig verið allmikið umræðuefni með-
Bandaríkin hafa gert sér inikið
og hversu erfiðlega Jiað hel'ir.geng-
uninni við Mexikó, Mið- og Suður-
Ameríkú. einnig latnesku löndin
þar. Þessar tilraunir vor nokkurs-
konar framhald Monroe-sítefnunij-
ar. Til þess að styrkja þessa
starfsemi gengust ýmsir Banda-
ríkjabankar fyrir því, að stofnuð
voru ifélögin The Pan-American
Socei.ty og Pan-Amcrican Montary
Converition. Spor í sörnu áttina
var einnig það, að 1915 var, að
undirlagi Bandarikjanna, kvatt til
hinanr fyrstu Pan-American Pin-
ancial Oonference, sem uppruna-
lega var aðeins einstök fj'ármála-
ráðstefna, en seinna varð föst
stofnxm. kölluð American High
Ooinmission og sat í Washingtóon
og var skipuð Bandaríkjameðlim-
um ráðstefnunnar. f fyrstu var
þessi stofnun einskonar ófriðar-
ráðstöfun, en féfck seinna það verk
efni, að vinna áð þvi að koma á
samræmi á vcrzlunarföggjöif Norð-
ui?- og Suðuir-iAmerfkfu. önnur
sam-amerisk fjármálaráðstefna
kom saman 1920 og var sett af iran
rfkisráðherranum, Robert Lansing.
Árangur þessara ráðstefna hefir
þó ekki orðið mikill í framkvæmd-
inni. Bandaitókjamenn eru ekki
taldir sérlega vel til þess fallnir
að eignast mikil verzlunarítö'k með
al spænskra þjóða. — Siiánverjar
álíta Norður Ameríkumennina alt
of r‘pushing”, aft of ágöngula og
með of ínikið kald-liyggið verzlun-
arvit, segir dr. Key. .vSpánverjinn
elskar kurteisi og skartsania um-
gengni og hann gefur sér nægan
tíma til þess að taka ákvarðanir.
Hið snara og ákveðna já eða nei
norðurameitókanans er Siiánverjan
úm þvert um geð. Þessar andstæð-
ur í luiKÍareinkennum og hið mikla
gildi þeirra kemur oft 'fram. einnig
í bókmentunuin, sem sótt hafa sér
j efni til beissara landa, og befir t. d.
; Bret Hart notað þær mikið. Það
j þarf umgengnis-sveigjanlegri þjóð
en Bandaitókjamenn til samvinnu
j við afkomendur henna fornu Spán
j verja, og er þar hæfflegt viðfans-
| efni fyrir Evró'pumenn.
Loks er svo einn liður enn í
; viðskiftainiáhim þessum og hoitóum
þeirra. Og liað er Panamaskurð-
urinn. Hann var ognaður í ágúst
1914, rétt áður en stitóðið liófst.
Skurðurinn var Bandaitókjaverzl-
uninni milkil l)ót í niáli, bar sem
viðskiftaleíTi þeirra til Kyrrahafs-
landanna styttist að miklum mun
og flutningarnir urðu ódýrari. þar
sem 'samkepni og járnbrautargjöld
hurfu.
En á sama tíma hefir skurður-
inn einnig orðið til þess, að stytta
leiðina og auka samgöngurnar
milli Kyrraliafslandann*' og helitu
verzlunarhafnaiina í Evrópu. —
Evrópumenn liafa líka hagnýtt sér
]»etta. Beinum ferðum var komið
á milli Evrópu og Kyrrahafsland-
anna og það varð að ýmsu leyti
til þess, sumpart að auka sam-
kepnishættuna fyrir Bandaríkjun-
um og «umpart til þess, að þeir
’i istu afstöðu sina og ’ agnað sem
íii> ' liöir í viðskiftunum mii.i
EYrópu og Kyrrahafslandanna.
1920—21 1921—22
Frá Japan .. .. 253 308
— Mexiko .. .. 155 123
— Chile .. . .. . 79 39
— Kína .. .. 113 109
— Indlandi (br.) .. 123 79
— Indlandi (hl.) .. 141 28
— Filippseyjum.. f.. 94 60
Því næst er talinn útflutningur
á sömu árum
1920—21 1921—22
Til Japan .. .. 189 249
— Mixiko .. 267 138
_ Chile .. .. 50 17
— Kína .. .. 138 101
— Indlandi (br. .. 93 36
— Indlancli (hl.) .. 61 9
— Pilippseyjum .. 86 _ 39
Leiðrétting.
I smásögunni “Crainquebille”.
sem út kom í tveimur síðustu
Iblöðum Heimskr., hefir af vangú
fallið burt í prentuninni, niðurlag
V. kafla. yér birtum því kafla
þennan hér á ný. —
1
V.
Crainquebille beygir sig undir
, lög lýðveldisins.
Þegar CrainquebilJe kom aftur í
fangelsið, settist hann, fullur
undrunar og aðdáunar, á hinn
fjötrum bundna stól sinn. Hann
gat ekki gert sér það fyllilega ljóst,
hvort dómurunum hefði yfirsézt. A
því sem þeir voru sérstaklega
huklandi, fklæddu. þeir tignar-
skrúði formsins. Hann gat ekki
trúað því, að hann hefði rétt fyrir
sér, þar sem hann ekki skiMi á-
stæður þeirra. Hann gat ekki í-
myndað sér, að neitt gæti verið
bogið við jafn ítarlega Iögfræðis-
rekistefnu. Þá hann aldrei hafði
komið í kirkju eða farið út í Elýsí-
um skemtigarðinn, hafði hann
aldrei á æfi sinni séð neitt, sem-
eins var tilkomumikið eins og
málisóknin í .réttarsalnum. Hann
war fyllilega sannfærður um það,
að hann sagði aldirei: “Mort aux
vaches!’’ Að vera dæmdur til
fimtán daga fangelsisvistar, fyrir
að hafa sagt það, virtist honum
eitthvað svo tignarlega leyndar-
dómsfúlt, eins og trúar lærdómam-
ir þeim trúuðu, sem gleypa við
Að sömu leyti eru þesasr lækk- þeim, þó þeir skilji ekkert í þeim.
andi tölur þó afleiðing af fallandi Eitthvað svo óljós, hrífandi og dá-
vöruverði, en það atriði virðist þó samtleg, en þó ægileg opinberun.
ekki hafa mikið gildi hlufcfallslega, j Þessi vesalings gamli maður,
þegar þessi tafla er borin sainan
við samskonar skýrslur fná Eng-
landi á sama tíma. Þær eru einnig
teknar eftir The Statesmans Year-
book og er þar reiknað í þúsund-
um punda og fyrst talin innflutn-
ingurinn:
Frá Indlandi ..
— Ástrailíu
— Nýjk-Sjálandi
— Japan .......
1913 1921 1922
48.420 44.268 47.6811
38.065 67.8S8 64.863
20.338""48.828 43522
4.388 8.735 8.440
— Kína .. . . .. 4.072 11.269 9.723
_ Peru............. 3.178 6.437 í.450
— Ohile........... 5.359 6.564 6.022
iSíðan er talin útflútningur frá
Bretlandi. á söinu ánum og reikn-
aður á sama hátt.
1913 1921 1922
Til indands .. 70.273 109.002 91.621
— Ástralíu .. 34.471 45.645 60.457
— Nýja-Sjálandi 10.838 14.928 15.868
— Japan .. .. 14.530 21.369 23.974
_ Kína .. .. 14.845 26.001 23.734
_ Peru.......... 1.488 2.141 1.749
— Chile 7......... 6.011 5.154 5.47
í þessu yfirliti eru einkum at-
hyg'lisverðar útflutningstölurnar til
Jndiands, því Bretar voru lengi
háll' smeikir um. að þeim mundi
veitast erfitt að halda þar við
verzlun sinni. Einnig er auknirigin
á Japansverzluninni merkileg.
Ástandið er því að flestu leyti
þannig í heimsverzluninni nú, að
framundan virðist vera mikil og
hörð samkepni milli stórveldanna.
Bretland hefir nú sæmilega að-
sfcöðu, Bandarfkin ihins vegar
slæma að því leyti, að nýlenduríki
þeirra er svo takmarkað, en góða
að því ieyti, að fjármagn þeirra er
mjög mikið. Afstaða Frakklands
er svipuð, en í öfugu hlutfalli-
þannig að nýlenduríki þeirra er
allstórt, en fjármagn takmarkað og
bæði ítókin hafa takmarkað fólks-
I magn til útflutnings. LTm önnur
riki er það að segja, að Holland
hefir svipaða afstöðu og áður,
Þýzkaland mjög lamað, og Asíu-
i ríkin, einkum Japan i allmiklum
hátt^ sem
Hann
taúði því, að hann á einhvem ó-
skiljanlegan hátt, væri sekur um
að hafa móðgað lögregluþjón 64,
eins og drenghnokki, sem er að
byrja að læra kverið sitt, fmýndar
sig sokan um synd Evu. Dómui-
inn kendi honum það, að hann
hefði sagt, “Mort aux vaches!” á
| einhvern óskiljanlegan
hann ekki gat gert sér ljóst.
var hrifinn inn í yfirháttúrlegan
heiin. Dómurinn var hans opin-
berunarbók.
Hann hafði ekki ljósa hugmynd
um afibrot sitt, og ennþá óljósari
var hugmynd hans um hegning
! þess. Honum virtist dómurinn há-
tíð'legur, og helzt svipa ti'l helgi-
siðareglanna, eitthvað, sem væri
I svo skinandi bjart og óskiljanlegt,
og hafið yfir allar rökræðm-, og
sem hvorki bæri lof né meðaumkv-
un. Ef hann á þessu augnabliki
hefð'i séð Bouirriche dómsforseta
líða á hvítum vængjum með geisla-
baug um höfuðið, niður í gegnun*
rjáfrið, þá hefði hann ekki orðiS
neitt undrandi yfir l>eirri nýju op-
inberun á dýrð dómspekinnar.
Hann myndi hafa sagt: “Þetta er
áframhald máls míns!”
Diaginn eftir kom lögroaðurinn
hans til hans:
“Jæja kunningi, þetta er þá eftir
alt saman, ekki svo afleitt. Yertu
ekki stúrinn. Fimtán dagar líða
einhvern tíma< Við höfum ekki
um svo mikið að kvarta.”
; “Hvað því viðvíkur, þá get eg
ekki annað sagt, en að þessir
herrav voru mikið fremur kurteisir.
Ekki eitt einasta ónotaorð. Eg
hefði ekki trúað því. Og fanga-
vörðurinn með hvíta glófa. Tókuð*
þér eftir?”
“Þegar á alt er litið, gerðum við
rétt að meðganga.”
“Ef til vill”
“Crainquebille, e£ hefi góðar
fróttir að segja þér. Góðgjarn mað-
ur, sem eg þín vegna sagði frá á-
stæðrim þínum, fékk mér fimtíu
franka handa þér. Með þeim verð-
ur sekt þfn borguð.”
“Hvenær fæ eg þá?”
“Þeir verða borgaðir til^ réttar-
skrifarans. Þú þarft engar á-
hyggjur að hafa út af þvf’
“Það gerir ckkert til. Ei að
síður er eg manni þessum mjög
þakklátur”. Crainquebille taut-
uppgangi. Allnrikið hreifing virð-
ist nú vera í þá átt meðal þjóðanna
að reyna að koma á sömu við-
skiftasamböndunum og voru fyrir
stríðið og eykst að sjálfsögðu við
það samkepni út í író, frá þeim
þjóðum. sem eru að reyna að út-1 aðl og ' alð lmgsl'
vega sér nýja matkaði. - Einkum ^ er eitthvað óvana,ogt að
er afstaða Breta og Bandaríkjanna, konia fyrir llllg'
athyglisverð og má búast við. að* “Gerðu ^r engar grillllr At af
þaðan verði rnestra frétta að vænta
um heinffverzlunina á næstu árum,
enda vinna nú bæði kappsamlega.
—Lögrétta.
því. Ástæður þínar eru alls ekki
einsdæmi”.
“Þér gætuð ekki sagt mér, hvar
þeír létu börurnar mínar?”
-XXX-