Heimskringla - 09.01.1924, Page 4

4. BLAÐSÍÐA
-
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 9. JANÚAR, 1923.
HEIMSKRINQLA
(Mtofno* 18M>
Kram >t á kverjnra mlOrlka.lmt.
ElgeDdar:
THE VIKING PRESS, LTD.
Mi X 9ARUENT AVE, WINNIPEG,
TaUlmli K-tm»7
Tert blahlu er $S.M ár*aatrarlnn bor*-
lot frrlr fram. Allar korsaalr aeadlat
rlbiaanal klaWalaa.
STEFÁN EINARSSON, ritetjóri.
H. ELIASSON, ráðsmaður.
Utanáakrift tit klaSalaai
HelmKkrlntfla Newn A Falillahln* Co.
Lessee of
THB TIKINð PRB9I, Ltá.. lat BlTl.
Wlanlpea. Mu.
Ctaaáakrtft tU rttatjárana
EDITOH HKIblSKRIffGLA, Box *1T1
Wlaalpoc, Man.
The •Heimskringla” ls prlnted and pub-
lished hy Heimskrlngla Newa aaá
Puhlishing Co., 853-855 Sargent Ave.
Winnipeg, Manitoba. Telephone N-6537
WINNIPEG, MANITOBA, 9. JANÚAR, 1923.
Komandi ár.
*
i.
“Árin koma og árin fara”. Eitt af
öðru hverfa þau* “aldanna fram í djúpan
sjá”. Og önnur ný koma. Fyrir fáum dögum
stóðum við á slíkum tímarrtótum. Klukkur
tímans sungu lotningarfylst líksöngslag
gamla ársins og 'heilsuðu því nýja með
vöggusöng. Ef líf ymannanna og breytni
gætu á sama hátt byrjað nýtt ferðalag,
væri hugðnæmt að hlýða, bæði á hinstu
kveðju og vögguóð tj'maklukknanna.
Eflaust efast nokkrir um, að til séu eðli-
leg tímamót. Og að því er mælingu tímans
snertir, má það að ihörgu leyti til sanns
vegar færa. . Sekúndurnar, mínúturnar og
klukkustundirnar líða oft án þess, að þeim
sé ininsti gaumur gefin. Jafnvel vikur, mán-
uðir og misseri þjóta hjá, án þess að augað
festi á. Árin og dagarnir gera það sjaldn-
ast. Þegar:
“ííýrunnin sól frá austuröldum
alfögrum hjúpi klæðir láð,
og geislar hennar í geimi köldum
gJóandi rnynda loga-iþráð,---
verður maðurinn þess var, að það eru tíma-
mót á ferðinni, að nýr dagur er að heilsa.
Með hverju nýju ári verða menn einnig varir
tímamóta vegna þess, að þá . lengir sólin
göngu sína “upp á himins breiðum boga”.
Þó nýárið hafi ekki ávalt byrjað nákvæm-
lega um það leyti, er daginn lengir, á það
uppruna sinn að rekja til hugmynda mann-
anna um það. En þá eru líka eðlilegu
tímamótin upp talin. Þau eru aðeins tíma-
mót nýs árs og nýs dags.
• Það er langt síðan, að menn tóku eftir
áramótunum. Það er sagt, að hiijir fornu
Babýloníumenn hafi haldið nýárið hátíð-
legt 3000 árum fyrir Krist burð. En þá há-
tíð helguðu þeir sólarguðinum Marduk. Ell-
efu og tólf daga stóð hátíð sú yfir. En í
Nisa mánuði, eða marz, var hún haldin; um
vorjafndægur. Hinar svokölluðu Purim há-
tíðir Gyðmga, Krónus-veizlur Grikkja ^g
rómversku veizlurnar nafnkunnu (satur-
nalia) til forna og seinni tíma miðsvetrar
samkvæmi um allan heim, eru sagðar að
eiga rót að rekja til hinna gömlu nýárs há-
tíða Babýloníumanna. Þó að seinni tíma
hátíðirnar væru víðast hvar haldnar um
vetrar-sólstöður eða seinni hluta desember-
^r.ánaðar, þá eru þær samt allar haldnar í
minningu um það sama, um það, að daginn
lengir og að sólríkari tímar og sumar og sæla
sé í væntum. 1 Rón] og á Frakklandi, skift-
ust menn á gjöfum á hátíðum þessum. Og
sá siður hélzt viþ á Englandi fram á 1 7. öld.
Kvað hann einnig enn tíðkast á Frakklandi
og á Skotlandi. Á jólahátíðum; kristinna
manna, var sá siður aftur tekinn upp víðast
hvar síðar. Sézt af því skyldleiki jólanna
og þessara nýárs-hátíða fornu, að þ#í leyti,
er ýmsa ytri siði snertir, og að þeim var og
er enn helgað afar roargt af því, er nýárs-
hátíðunum heyrði áður til.
r II.
Þetta forna hátíðahald hefir eflaust haft
margt gott í för með sér. En sá galli var þó
á þeim, að hátíðahaldið var mest fólgið í ó-
hófi í mat og drykk og hálf eða algerðum
sukk-lifnaði, sem af því leiddi. Einkum
eru rómversku hátíðirnar nafnkunnar fyrir
þetta. En ekki ber að kasta þungum steini
á þessi fornu hátíðahöld, því margt á sér
enn stað í sambandi við þau, sem minnir á
hið sama í fari okkar. Þau eru át-veizlur
öllir'oðru fremur ennþá. Að koma til vinar
síns á þessum hátíðum sannar það best.
Fyrst er settur fyrir þig nægur kraftmikill
matur, hangikjöt og annað þessháttar. Svo
kemur súkkulaði. Þá kaffi. Næst því hnot-
ur, brjóstsykur, fíkjur og döðlur. Á eftir
því koma aldini, svo sem epli og appelsínur.
Þá vindlingar og kaffi íiftur, af vissum á-
stæðum. Þetta má nú nærri því átveizla
heita — ef til vill engu betri en til forna. Að
gera upp ársreikninginn sinn og yfirvega af
útkomu hans, hvað gera skuli á komandi
ári, vill gleymast. Það er ekki byrjað nýtt
líf með hverju nýju ári.
III.
“Nú blikar röðull austri f
er upprís fagur bak við ský,
frá dimmu rökkva djúpi.
Hvað boðar ársins blíða sól
er bjartan vefur Tindastól ‘
með gullnum geisla-hjúpi?
Hvað boðar nýárið, ef það boðar ekki
nýtt ferðalag? Ferðalag, sem i greiðara
ætti, og getur gengið, en hið fyrra, ef vel er
að öllu hugað. Það er ekki hægt að neita því
— og það er árangurslaust að fela það, að |
það er margt, sem amar að og einsta/klings
framför og þjóðar velferð stendur .í vegi.
Og slíkir Þrándar í Götu, eru bæði líkam-
legs og sálarlegé eðlis.
. •
IV.
i Við byrjun þessa nýja árs, og byrjun sól-
ríkari daga á vel við, að vorhugi íbúa þessa
lands vakni, og geri sér grein fyrir því hvern-
ig ársreikningurinn stendur, eftir liðið eða
liðin ár, og hvort vors sé að vænta á hinu
nýja ferðalagi á komandi ári. I öðrum
^flálki ársreikningsins eru háar tölur, sem
sýna, að ýmislegt stendur efnahag jands-
ins fyrir þrifum. Framfarirnar hafa verið
hægfarari en oft áður s. I. ár. Ef nafngreina
skal nokkur atriði sem þessu valda, má fyrst
geta öfugs hugsunarháttar, sem mest stafar
þó af hugsunarleysi. Þá verzlunarmálanna.
Næst því innflutnings og útflutningsmál, og
ótal margt fleira. En til þessa upptalda
eiga meinin flest rætur að rekja, sem við
eigum við að búa.
í hinum dálki reikningsins standa, ó-
numin ein hin víðáttu mestu og auðugustu
landflæmj í heimi. Bújaijðir góðar, reisu-
legar borgir, • feiknamikið af járnbrautum,
iðnaðarstofnunum og stórum verzlunarhús-
um og bönkum. Iðjugefin, vel mönnuð
þjóð. Lifnaðarfiættir í bezta lagi I kring
um sig verður lengi að líta til þess, að
finna Iand, sem meira af náttúru-auði feli í
skauti sínu en Canada og fleiri framfara
skilyrði eigi. .
Samt er það öllum Ijóst, að lýður þessa
lands er ekki ánægður með ástandið. Marg-
ur er sárt Leikmn, að því er atvinnu snertir.
Og margir yfirgefa landið til þess að leita
gæfunnar annarsstaðar. Þó er þörfii) fyrir
vinnu þeirra hér meiri en ætla mætti. Verk-
sviðið sér enginn út yfir. Það þurfa margar
hendur til að vinna sér það verk létt. Hvern-
ig verður >5ð>n bót á því öfugstreymi, því
stóra lands og þjóðar meini, sem tækifærin
slær úr hendi íbúunum. Um það er vert að
hugsa, eigi síður en fagnað í mat og drykk
á þessu nýbyrjaða ári.
v / *
V.
Hagfræðingar, stjórnmálamenn, hug-
sjónamenn og skáldin hafa í ræðu og riti sýnt
ástæður svo hundruðum skifta fyrir núver-
andi ástandi. Og lyfin sem þeir !hafa séð til |
þess að bæta með úr því, eru jafnmörg. En
þó hefir fátt af þeim góðu bendingum fallið
í frjóva Jörð. Að miinsta kosti hafa þau ekki i
knúð til verka í hina réttu umbóta átt. Ef
til vill stafar það af því, að ofmikið hefir
verið sagt um þessa hluti, og að það hefir
valdið truflun og þar af leiðandi aðgerðar-
leysi. Nú við uppgerð ársreikninganna og
með þá fyrir framan sig ætti, að vera hægt
að tala um þessa hluti skiljanlega og vöflu-
Iaust.
VI.
Aðal gallinn á þjóðarbúskapnum öllum
er sá, að menn hafa ekki kunnað að sníða
sér stakk eftir vexti. Landsstjórnin, fylkis- J
bæjar- og sveitastjórnir eru of flott. Þa$ ;
er augljóst, hvað af því leiðir, er einstak- j
lingar taka upp þann sið að lifa ríkmann- i
lega, áður en þeir eignast nokkuð sjálfir. !
Og þeir eru vanalega taldir heimskir, er !
sækjast svo mikið eftir því, sem í sjálfu sér
er ekkert annað en fánýti. En þessa synd
drýja allar stjórnir, stórar og smáar. Þær
leggja ekki aðeins út í að gera margt það,
sem arðvænlegt er og nokkuð gefur í aðra
hönd til þess að mæta með- rentum á lánun-
hvað sem er, þó engan arð færi, og þó það
um, sem þær tóku, heldur er lagt í nærri því
sé í raun og veru ekki til neins annars en að
halda sig nógu ríkmannlega. Landið hefir 1
ofmörg og ofdýr þinghús og of voldug dóms-
hús, of margar og ríkmannlegar stjórnar-
skrifstofur, of margar stjórnir. Okkur er
stjórnað of mikið. Lincoln sagði, “því
minni stjórn sem við höfum, því betra er
það”. Hann skoðaði þetta fyrst og fremst
frá sjónarmiði einstaklingsfrelsisins. En
hann hefir vissulega ennig séð efnalega
kostnaðinn, sem það hafði í för með sér, áð
hafa of mikla stjórn. Yfirleitt er alt of mik-
ið á ferðinni af ímynduðum uiúbótum, bæði
stjórnarfarslegum og öðrum; umbótum, sem
ekki snerta við meinunum sem þær eiga að
lækna. Meðferð opinbers fjárs er oftast
þannig, að oft verður ekki séð að hún
stjórnist af öðru en prjáli. Að reisa hallir,
sem líkastar væru fyrir að eiga að vera bú-
staður japanskra prinsa, er hlutur, sem hér
er of kostnaðarsamur. Og eins og stjórn-
irnar gera sig seka í óhófi og eyðslusemi,
eins gera einstaklingar þjóðarinnar það, sem
fjárráðin 'hafa, peningavaldið. Qg hvað hef-
ir svo alt þetta prjál í för með sér? Meiri
lán og aukna skatta. Og svo byrjar met-
ingurinn um það, hver eigi að bera lán og
skattabyrgðina. Hver reynir að koma henni
af sér og á herðar öðrum. Þannig skapast
óvild og hatur milli borgaranna, sem svarið
hafa að lifa saman í einingu og bandi friðar.
Og þegar þeir, sem ekki sjá sér fært að bera
byrðina finna, að þeir bíða lægri hlut, og að
böggullinn á baki þeirra smá þyngist alt af,
í stað þess að léttast, tína þeir saman föggur
sínar og flytja burtu, — flýja land.
Hvað er hægt að gera, til þess að bæta
úr þessu? Aðeins eitt. Það þarf að breyta
hugsunarhætti manna. Það þarf að láta þá
menn, sem með stjórnar- og peningavaldið
fara, vita og skilja það, að þetta land hefir
ekl^ert með þá menn að gera, sem ekki
kunna að sníða landinu stakk eftir vexti
þess. Þetta tvöfalda vald verður að hætta
að leggia auðinn, sem hér er framleiddur í
það, sem ekkert gefur landinu eða þjóðinni
í heild sinni í aðra hönd fyrir vikið, en er
lagður í þess stáð í það, sem engan arð gef-
ur af sér, eins og stjórnarbyggingar, eða í
það, Sem einstaklingar raka saman miljónum
á. Auðsuppsprettúr eru hér miklar. Landið
getur orðið eitt hið auðugasta og þjóðin ein
hin voldugast í heimi. En eins lengi og ein-
stakir mienn eiga kost á að leggja þjóðar-
auðinn og framleiðsluna uiidir sig, er til lít-
ils að tala um gæði landsins og glæsilegar
framtíðarhorfur. Slíkt 'verður aldrei al-
mennings eign. Og meðan að arður af
vinnu þjóðarinnar er þannig notaður, er
frairitíðahheill almennings fjarri. Húað mik-
ið sem framleitt er, þyngist byrðin á herð-
um hans í stað þess að léttast. En auðurinn
safnast meira og meira í fárra hendur. Þjóð-
skipulagið, sem við eigum við að búa, er
skapað til þess að gera fátækan og ríkan.
Jöfnuðurinn er útilokaður. Réttindin, hin
fullkomnu og háu þjóðarréttindi, eru véluð
úr höndum fjöldans. Samt er okkur kent,
að við eigum að elska hvorir aðra vegna
réttlætisins, sem við séum aðnjótandi í
þjóðfélaginu. 1
VII.
Vér sögðum, að hugsunarhátturinn
þyrfti að breytast hjá borgurum landsins.
Hann þarf að breytast í tvennum skilningi.
Þeir, sem á hinn háa hest eyðslusemiinnar
hafa sezt, og lifa eftir því lögmáli, að afla
sér á fáum árum svo mikils auðs, með réttu
eða röngu, að þeir geti eftir það lifað í vel-
Iystingum og iðjuleysi, verða að fara af
baki þeim háa hesti. Landið má ekki við þvíj
að róa undir slíku. Að hinu leytinu verða
þeir af borgurunum, sem þessa afls eða
valds njóta ekki, og þeir eru margfaldur
meiri hluti þjóðarinnar, að vakna til með-
vitundar um það, að þeir vinni þjóðarheild-
inni ekkert gagn með því, né sjálfum sér að
halda áfram/ iðju, sem reikningar ársins
sína, að boða ekki sólríkari daga. Hvað
áttu við? Byltingu? segja ef til villl sumir. Nei
— og aftur nei. Er það bylting í ríki náttúr-
unnar að daginn lengir? En það er breyt-
ing eigi að síður. Og svo hægfara er hún,
að ekki munar nema hænufeti á dag. En
innreið vorsins á rót til þess að rekja. Getur
ekki á sama hátt vorað í huga canadisku
þjóðarinnar. Getur ekki hugur hennai1
stigið hænufet á dag í áttina til betri tíma?
Brautin stendur opin. Frelsið er þjóðinni
ekki með öllu fyrirmunað. Noti hún það
viturlega, í stað þess, að hyggja ekki að
neinu, hlýtur henni að skila áfram í áttina
til meiri sælu og betrf daga.
VIII.
Lítið á ársreikninginn! Meinin ,eru þar
auðséð. Og lyfin eru víð hendina, þar sem
náttúru-auður þessa lands er. En læknirinn?
Þjóðin öll verður að vera sinn eigin læknir.
Og hún getur það. Borgaralegt samlíf er
voldugir og vesælir tækju höndum saman,
ekki nærri eins flókið og oft er haldið. Ef
og allir sættu sig við að sníða sér stakkinn
eftir vexti, sættu sig sameiginlega við þá
lífshætti, sem arður af þjóðar framleiðsl-
unni leyfir væri gátan á svip-
stundu ráðin og öllum gæti liðið
vel, ekki einungis líkamlega, held-
ur einnig andlega. Og þá yrðu
mennirnir betri og vingjarnlegri
hverjir við aðra, að ekki sé sagt
kærleiksríkari. En sé einhverj-
um jafnréttið og kærleikurinn
svo fjarri, að slík samvinna og sú
fórnfærsla sem það hvorttveggja
krefst, geti ekki orðið í té látinn,
er það samt þess vert fyrir hina,
að tapa ekki auga af hugsjón
þeirri og nota þau tækifæri sem
þeir hafa til þess, að koma henni
í framkvæmd. Á þjóðin öll að
'eiga auðsframleiðslulindir lands-
ins, eða fáir menn? Það hefir
lengi verið kapprætt um þetta.
Og það verður eflaust víða
kapprætt um marga áratugi enn-
þá. Er það svo flókið mál? Alls
ekki. Það væri útrætt fyrir löngu,
ef menn fengjust til að gera sér
alvarlega grein fyrir því. Sé land,
þetta hætf til að búa í því, og það
mun hver maður fúslega kannast
við, þá verður einnig um leið að
kannast við það, að framleiðslu
nægtir þess séu nægilegar til þess
að öllum geti liðið vel. Það er
þetta gamla, skifting auðsins, sem
ógæfunni veldur. Hún er óréttlát. !
Þegar þjóðin öll fæst til að at- j
huga ársreikninginn og draga
upp ferða-áætlun komandi árs, J
getur það ekki dúlist, að það er !
samhugur fyrst og síðan samvinna !
í stjórn, í viðskiftum, í öllum J
þjóðleguml athöfnum, sem sam'Iíf |
borgaranna gerir arðsamara, í j
efnalegum skilningi og unaðslegra
og æðra í andlegum skilningi. j
Er það ekki þess vert, að beina
athygli að því?
Dodd’s nýmapillur eru bezta
nýrnameÖalið. Lækna og gigt,
bakverk, hjartabilun^ þvagteppu,
og önnur veikindi, sem stafa frá
nýrunum. — Dodd’s Kidney PilL
kosta 50c askjan eða 6 öskjur fyr.
* $2.50, og fást hjá öllum lyfsöl-
um eða frá The Dodd’s Med>c|M
Co.. Ltd., Toronto, OnL
Sindur.
Manni nokkrum hraut vfea jþesBi
af munni, er hann ias jóiablað
Lögbergs:
Kaupendunum kynna má því frá
hvað 9®s tinst nú dimt í veröldinni!
auglýsingar ekki er hægt að fá,
af þvi verður jólagleðin mlnni.
Maður sem ekki sagðist hafa
notið vínkaupaieyfi sitt fyr en á
aðfangadag jóla, bauð gleðilegar
hátíðir -með eftirfarandi orðum:
“Að svo búnu óska eg heila h....
heiminum gleðilegra jóla!”
Hann: Hvað yrði þér við ef eg
kysti þig?
Hún: HVað heldurðu?
Hann: í>ú reiddist mér?
Hún. Gettu aftur.
Hann: Þú fyrirgæfir mér-
Hún: Hvernig í óeköpunum gaztu
getið rétt ujip á þessu?
Stúlka var að næl£ blóm i
treyjubarm piits, sem hún ætlaði
með á dans, að sögn, bkki þess
fyrsta.
Glatt er æsku lífsins ljos,
leikur blóm-vig fingur;
oft er ]>ó að ilmsæt rós
ailra sárast stingur.
Björn Líndal.
Þegar Lögb. kom út einfalt.
Stríð er háð við stjórnarbrunn,
styrkur fæst nú hvergi,
af því verður öllum kunn,
einfeldnin hjá “Bergi".
-----------x------------
íþróttasjóður Reykja-
víkur.
[Fyrsta ræða, sem Jónas Jónsson
frá Hriflu hélt á Alþingi. Einn hinn
bezt menti íþróttmiaður á landinu
sagði, að frumvaripið um sundhöll
við Reykjavík ^iefði verið 'irierkA
asta málið, sem þingið í fyrra hafði
til meðferðar. Jón Magnússon
talaðr móti hugmyndinin og alt lið
Mbl. vann að því, að tefja fyrir
henni, líklega af því, að þar var
að ræða um framlög til að auka
menningu og bæta heilsu mörg
þúsund manna, en ekki að stofpa
óþarft embætti handa óhæfum
mönnum.]
“Eg get búist við því, að sumum
háttvirtum þingmönnum muni
finnast sem svo, að hér sé ekki um
neitt stórmál að ræða- En eg lít
nú svo á, að þótt kostnaðarhlið
þessa máls sé ekki mikil, þá sé hug-
sjónin, sem liggur á b£k við þetta
frumrvarp stór. Þetta er eitt þeirra
ínála, sem ekki ætti aö vera erfitt
fyrir þetta þing að samþykkja,
því að hér er ekki um neinar kröf-
ur um fjárframlag úr ríkissjóði að
ræða. Hér er aðeins farið fram á
það, að skattur sá, sem >að undan-
förnu hefir runnið í bæjarsjóð
Reykjavíkur, verði hér eftir iagður
í sérstakan sjóð, sem síðan sé var-
ið til eflingar íþróttum um land alt.
Eg vfeit ekki, hvort eg má fara hér
lítinn krók, en mér finst, sem hér
á landi hafi veið talað meira um
fullveldi hin síðustu ór en í nokkru
öðru landi í heiminum, sem eg
þekki til. Það er aldrei minst svo
á ísland af vissum mönnum hér, að
þess sé ekki jafnframt getið, að
það sé fullvalda ríki. Þetti virðist
benda á, að íslendingar séu hrædd-
ir um, að fullveldi þeirra sé ekki
fullkomlega viðurkent og aðrar >
þjóðir viti ekki um það, ög því sé
sjálfs^gt að halda því á lofti- En
þetta sífelda fullveldisskraf verð-
ur fáránlegt til lengdar, vegna
þess, að þetta gera engar fullvalda
þjófjir, og eg gæti bent á það, að
fullveldi vort sé í raun og veru ekki
mikið. 'En á bak við þetta ligg- \
ur þó sú hugsun, að við eigum að
reyna að vera menn og byggja
iandið. En þá er þess að gæta, að
það verður ekki gert með orðum
tómum, gífuryrðum og glamri uni
iand og þjóg og forna sögufrægð,.
beldur verðum við að sýna dáð f .
verkinu. Og þetta frumvarp, sem
eg flyt nú hér, er einmitt lítill þátt-
ur í þjóðlegu viðreisnarstarfi. Hér
í Reykjavík er 1/5 hluti allra Is-
lendinga, og fyrir utan þá menri,
sem hér eru búáettir, er stöðugur
straumur híngað hvaðanæfa af
landinu. Reykjavík er því ekki að-
eins andlegur höfuðstaður, heldur
og allsherjar uppeldisstöð lands-
manna, fyrir áhrif þau, sem hún
liefir ó hiná ungu gesti. Dvöiin hér
verður þeim altaf til náms, þótt
fólkið feomi ekki beint í þeim til-
gangi. Eyrir ungu stúlkurnar, sem
koma hingað í vist, og þær eru
•margar, verður Reykjavík skóli til
ills eða góðs. Þvf er»æskilegt frá
sjónarmiði allra iandsmanna að
ReykjaVík sé heilbrigður bær og
hollur, ódýr og áhirifagóður. Því
er hver stofnun, sem eykur menn-
ingu f Reykjavik, iandsmól.
Ef við virðum fyrir okkur það
tímabii, sem við líturn upp og aft-
ur til söguöldina, þá sjáum vér, að
eitt af þvi, sem einkendi hana, var
óvenjulega fullkomin líkamsmenn-
ing. Hún hefir óvíða átt sinn iíka,
nema suður í Miðjarðarhafslönd-
um fyrir ca. 2000 árum. En með
andlegri' og fjárhagslogri hnignun
landsins hnignaði og líkamsmenn-
ingimni. En síðan h-afa verið gerð-
ar tilraunir af æskulýð þessa lands .
að reisa hana við. Það er sam-
band milli líkamsmenningar og
annarar menningar í hverju landi,
og þarf ekki að líta lengra en til
Englendinga, sem hafa sett markið
dýpst á andlega menningu, og eru J
ein af hinum mestu íþlróttaþjóð-
um heimsins. Eg vona, að menn
þurfi nú ekki að deila um það, að
æskilegt er að geta gert sem mest
fyrir líkamsmenninguna.