Heimskringla - 09.01.1924, Blaðsíða 7

é
WINNIPEG, 9. JANÚAR, 1923.
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSIÐA
........
The Dominion
Bank
HORNI NOTRE DAME AVE
og SHERBROOKE ST.
Höfuðstóll uppb........$ 6,000,000
Varasjóður .............$ 7,700,000
AUar eignir, yfir .... $120,000,000
Sérstakt athygli veitt viðskift-
um kaupmanna og verzlunai'-
félaga.
Sparisjó°sdeildin.
Vextir af innstæðufé greiddir
jafnháir og annarsstaðar við-
gengst.
PHONE A 9253
P. B. TUCKER, ráðsmaður.
------------------------------f
Orslit kosninganna.
Ath- ritstjóra. — til þess að þeir
Vestur-íslendingar, sem það láta
sig skifta, geti séð sem greinilegast
■úrslit kosninganna á Mandi, þykir
Hkr. réttlátt, að flytja sína grein-
ina úr hvoru flokksblaðinu “Tím-
*mim“ og “Lögréttu” um úrslitin.
Því er grein þessi úr I/iigréttu
tekin upp, þó í síðasta blaði væri
birt grein úr Tímanum mn það
•fni.
I.
I?ótt atkvæðatölur séu ekki enn
komnar úr öllum kjördæmum, eru
wiislit kosninganna þegar fyrir
nokkru orðin sýnileg.
Borgaraflokkurinn, semi af and-
stæðingum er kallaður “Morgun-
blaðsflokkurinn”, hefir sigrað.
Pramsóknarflokkurinn og Alþýðu-
flokkurinn hafa beðið ósigur-
Nafnið Borgaraflokkur er ekki
annað en bráða'birgðanafn, tekið
upp hér í Reykjavík í baráttunni
▼ið sósíalistaflokkinn, en hefir svo
▼erið notað um öll þau þing-
mannaefni, 'sem studd hafa verið frá
sömu herbúðum og andstæðingar
»ósíalistanna í Rvík. Það er ekki
líklegt, að nafn þetta haldist, þvf
það á ekki vel við þennan hóp
manna í heild. En hann er studdur
til þingmensku af samstæðum
kjósendaflokki, svo að kjósendurn-
ir hafa nú gert það, sem- iengi hef-
ir verið fyrir þeim brýnt, að nauð-
Hynlegt væri, þ. e. sent inn í þing-
ið ákveðinn meirihluta, kosinn
undir merki. Þjóðin ætlast fast-
lega tii þess, að þessi hópur manna
haldi saman, þegar á þing er kom-
ið, myndi samstæðan flokk með á-
kveðnu marki fyrir augum og taki
stjórnartauminn í ' sinar hendur
þetta kjörtímabil, sem, he^st með
næsta þingi. Sundrung um smá-
▼ægileg efni má ekki verða þessu
til fyrirstöðu-
Lengi að undanförnu hefir kjós-
endum með réttu verið gefin sök á
þvf, að heildfastur meirihiuti hef-
ir ekki verið til f þinginu, og allir
hafa fundið hve óheppilegt það á-
sigkomulag var. En nú hafa kjós-
endurnir gert hreint fyrir sfnum
dyrum að þessu leyti. Nú er sök-
in hjá þeim meirihhlutamönnum,
sem kosnir eru, ef ekki næst á
þinginu í vetur samkomulag um
fasta flokksmyndun.
II.
“Tíminn” játar afdráttarlaust í
síðasta tbl. ósigur Eramsóknar-
flokksins í kosningabaráttunni, og
ber sig betur eftir vonbrigðin en
margir mundu hafa ætlað, að hon-
um væri eiginlegt. Grein hans
um kosningaósigur flokks síns má
heita hógværlega og etillilega
skrifuð, og ef til vill hafa einmitt
þessar kosningar þau áhrif, að
ritháttur biaðsins verði annar eft-
ir þetta en hann hefir verið áður-
Engan lærdóm er líka auðveldara
að draga af kosningunum en þann,
að áhrif “Tímans” í landinu eru
miklu minni en bæði “Tíma”-menn-
irnir sjálfir og eins ýmsir af and-
(stæðingum þeirra hafa áður hald-
ið.
Ekki er það nema eðlilegt og
afsaganlegt, þótt "Tíminn” reyni að
gora ósigur sinn töem minstan í
augum lesenda sinna, eigni sér vafa-
kama menn, sem opinberlega hafa
hvað eftir annað afneitað stefnu
iilaðsins og flokks þess, og rétt út
fingurna eftir þeim “nær stand-
andi”, né heldur hitt, að hann spái
fyrir andstæðinga flokknum í sam-
ræmi við óskir sjálfs sín. Um slíkt
skal ekki fjöiyrt hér.
En vonir þær, sem ‘Tfminn”
gerir sér ura sundrung og ósam-
lyndi innan meirihlutaflokksins,
mega ekki rætast. Þótt allir þeir,
sem nú teljast til meirihhlutans,
hafi ekki áður staðið saman í flokki
þá eru þeir nú kosnir af einhuga
kjósendahópi til samvinnu í þeim
málum, sem hafa verið á oddinum
höfð í hinni nýafstöðnu kosninga-
baráttu og því ráða flokkaskift-
ingunni eins og nú stendur.
Þetta blað veit ekki til þess, að
neinn verulegur skoðanamunur
Þigi sér stað innan meirihlutans
um þessi mál, en hitt veit það, að
þjóðin ætlast nú til þess, að meiri
festa komist á flokkaskipunina 5
þinginu hér eftir, en átt hefir sér
stað nú að undanförnu.
— Lögrétta, 10- nóv.
------------x-------------
Gibraltar.
Eitt af fyrstu verkum hinnar
nýju stjórnar á Spáni hefir orðið
það, að fara þess á leit við Brcta,
að þeir iáti af hendi vígið Bibralt-
ar.
Það var sami maður og nú er
hæstráðandi á Spáni, sem fyrir
nokkrum, árum kom fram með til-
lögu um, að Spánverjar fengju
Gibraltar, gegn því að þeir létu
Breta fá land f staðinn í Marokkó.
De Rivera var þá yfirhershöfðingi
í Gadiz.
Bretar hafa nú haft yfirráð yf-
ir Gibraltar, sem er eitt af öflug-
ustu vígum heimsins, í 119 ár, eða
frg, stríðinu 1704, að þeir náðu
víginu í spánska erfðastríðinu. En
fyrsta virkið á Gibraltar-klettin-
uin gerðu Márar árið 711, er þeir
héldu liði sínu inn á Spán. Yar
Tarik foringi þeirra og nafnið
Gibraltar er runnið af nafninu
“Djebel al Tarik” (Klettur Tariks )
Bretar liafa alla tíð látið sér mjög
ant um, að hafa virkið sem ram-
bygðast, og er það talið nærri ótak-
andi. Setulið Breta þar er aðeins
6.000 manns, en fallbyssurnar 800,
og eru sumar lieirra í byrgjum,
sem holuð hafa verið inn í klett-
ana. Kletturinn og land það, sem
Bretar eiga umhverfis er aðoins 5
ferkílómetrar og íbúar þar um 25.
000.
Það var enski aðmírállinn, Sir
Georges Rookes, sem fyrstur vann
Gibraltar Bretum til handa, og
vita menn ekki, hvort hann hefir
unnið það verk af sjálfshvöt eða
haft skipun um það frá yfirvöldun-
um. En víst er um það, að Gi-
braltar hefir síðan verið eitt af
merkustu “seljum” enska flotans-
Sem verzlunarhöfn hefir Gibraltar
einnig haft afar mikla þýðingu.
Þar er fríhöfn og fjöldinn allur af
skipum tekur þar koi. En þó Gi-
braltar hafi, undir yfirráðum Breta
verið þýðingarmikill staður fyrir
verzlun og siglingar, þá hefir hann
þó verið enn þýðingarmeiri jsera
flotastöð. Gibaitar gerði Bretum
mögulegt að hafa herflota í Mið-
jarðarhafinu, meðan á Napóleons
styrjöldunum stóð, og frá Gibraltar
kom enski flotinn og Nelson, til
þess að heyja Trafalgar-orustuna
frægu. í heimsstyrjöldinnl höfðu
Bretar miðstöð í Gíbraltar fyrir
skip þiu, sem börðust gegn kaf-
bátunum.
Það eru því býsna lítil líkindi til,
að Bretar taki í mál að sleppa
þessu fornfræga hervígi, jafnvel þó
mikið byðist á móti. Því naum-
ast er sá staður til sem jafnast geti
á við vígið- Talað hefir verið um,
að Spánverjar léti. borgina Geuta
á Marokkóströnd fj’rir. Hún stend-
ur á skaga, eins og Gibraltar, en
þar er ekkert fjall, sem jafnast geti
á við Gibraltarklettinn. Ennfrem-
ur mundi það taka mörg ár að
byggja þar höfn, sem jafnast gæti
á við höfnina í Gibraltar. Fyrsta
skilyrðið til þess að Bretar vildu
skifta væri það, að vígi og höfn
væru bygð í Geuta, jafn rammbyggi-
leg eins og í Gibraltar, og Gibraltar
vígin jöfnuð við jörðu.
Aðalherflotastöð Breta í Miðjarð-
arhafinu er á Malta. En Gíbraltar
er eigi að síður lykillinn að Mið-
jarðarhafinu. Ilinn lykillinn er í
Aden, og þar hafa Bretar einnig
lyklavöldin- Bretar geta þannig
“lokað” Mlðjarðarhafinu þegar
þeiin líst, og þau forréttindi vilja
þeir ekki láta aí liendi. Þeir vifia
ekki einu sinni “breyta um skrá”
á vesturhurðinni, af hræðslu við
að sú nýja mundi ekki duga eins
vel og sú gamla.
Viðburðirnir í fyrrahaust sýndu
ljóst, hve mikils virði það er
Bretum, sem stórveldi, að lmfa
lyklavöldin að Miðjarðarhafinu. Án
þeirra hefðu þeir lítiis verið ráð-
andi um viðskiftin milli Grikkj-i
og Tyrkja. Og fleira raætti nefna.
Það gæti einnig komið siglingum
Breta tilfinnanlega í koil, ef mót-
stöðumenn þeirra f ófriði lokuðu
fyrir þeim Miðjarðarhafinu og þar
með beinustu siglingaleiðinni milli
Bretiand og Indlands og annara'
landa þeirra í Asíu. Miðjarðar-
hafið er og verður um sinn nauð-
synlegt skilyrði þess, að Bretar geti
haldið sainan heimsveldi sínu- Og
það er einnig skilyrði fyrir því, að
þeir haldi þeim mikla íhlutunar-
rétti, sem þeir hafa nú um málefni
Evrópuríkjanna yfirieitt.
Það er því skiljanlegt, að mála-
leitun Spánverja um Gibraltar eigi
lángt í iand. Bretar álíta haina
enn svo mikla fjarstæðu, að það
mundi ekki vekja raeiri furðu hjá
þeim þótt Þjóðverjar færu fram á
að fá eyjuna Mön.
— Lögrétta
-----------x-----------
Vefnaðarnámskeið.
sást einlyft hús. Yið vatnið stóð
sumarskáli umkringdur af trjám.
Hljóðið kom annaðhvort frá húsinu
eða skálanum.
Fáein áratog fluttu hann að
skálanum, rótt undir giuggann sem
snéri að vatninu, og þar var hann
kyr í skugga trjánna um stund-
Alt í einu sá hann gluggann opn-
aðan af löngum., berum, vansköp-
uðum handlegg, sem kastaði ein-
hverju 1 áttina til hans. Áður en
hann gat séð hvað það var, lenti
það á enni hans og hann datt með-
vitundarfaus piður í bátinn.
Þegar hann raknaði við aftur,
sá hann að eikjan hans var fest við
lögreglubát og umsjónarmaður laut
niður að honum. Hann settist
upp og leit til lands, sem nú var í
50 yarda fjarlsegð. Ekkert hús og
engan skála var að sjá.
“Þér virðist hafa orðið fyrir ó-
liappi, hr. Blake”, sagði umsjónar-
maðurinn- “Við fundum yður með
vitundalausann í áralausum bátn-
um.”
"Og garðurinn og skálinn og
neyðarópið voðalega”, sagði Blake
Umsjónarmaðurinn ieit forvitn
islega á hann.
“Eini garðurinn með skáia, er
eina mflu fyrir ofan Richmond”.
sagði hann, “en við eruin tvær
mílur fyrir neðan Richmond núna.
Fáið þér yður sopa af fiöskunni
og segið okkur svo hvað skeð hef-
Heimilisiðnaðarfélag fslands hef-
ir ákveðið að koma á fót vefnaðar-
námskeiði f Reykjavík næstkom-
andi október og nóvember (1924.) !
En fyrir þá sók er þetta gort
kunnugt með svo löngu fyrirvara,
að menn og konur geti undirbúið
si^ undir að geta sótt námskeiðið.
Er tilætlunin sú, sem rétt er, að
nota sem mest íslenzka ull til vefn-
aðarins, enda le,ggi þeir, er náms-'
skeiðið sækja, sér sjálfir efnið til
Til þessa þurfa menn undirbún-
ingsfrest.
Formaður Heimilisiðnaðarfélags-
ins, frú Karólína Guðmundsdóttir,
sem og mun hafa umsjón með
kenslunni á námskeiðinu, er með
afbrigðúm listfeng á vefnað og
hefir áður verið getið hinna ágætu
verka hennar á því sviði-
Er þetta mál hið mesta nauð-1
synjamál, allra helst á þeim alvar-1
legu tímum, sein nú lfða yfir land |
okkar. Fjö'lgun vefnaðaráhaida út j
um sveitirnar, og það, að sem
flestir kunni að nota þau og noti
er mikið nauðsynjamál.
Vill blaðið eindregig beina þeim
tilmælum, bæð til einstakra manna
í sveitum og jafnframt til sveitar-
félaga, að taka til afhugunar að
láta sækja námskeið þetta.
Víða hafa sveitarfélögin hlutast
til um að senda nemanda t- d. á
I
yfirsetukvennaskóla eða eftirlits-
námsskeið o. fl. o,g séð sveitinni
þannig fyrir nauðsynlegum starfs-
manni.
1 þessu efni er um svipað nauð-
synjamál að ræða- Gæti orðið að
því drjúg heimilisbót og drjiigur
sparnaður að fá góðan vefara með
góðum áhöidum í sveitina.
Eitthvert mesta ólagið á bú-
skaparlagi okkar, eins og það er
nú, er þetta: að flytja út óunnið j
meginið af ullinni, en fiytja inn
rándýr fataefni og ullarvörur yfir-
leitt.
Hins er og að minnast, hve marg
víslegur fagur vefnaður getur
prýtt heimilin stórkostlega og gert
þau hlýlegri.
Af hálfu Heimilisiðnaðarfélags-
ins er málið tekið upp níeð ágæt-
um fyrirvara- Ekekrt ð að gera
um fyrirvara. Ekkert á að geta
orðið þvf til fyrirstöðu, að náms-
skeið þetta verði vel sótt og komi
miklu góðu til leiðar.
Litli kaffiketillinn.
ír.”
Blake tók fegins hendi við flöi-k
unni. Hann sagði frá hljóðinu og
því, sam var kastað í liann, og le't
um leið á hotn bátsins.
“Hérna er það”, sagði liann, “það
er skrftið, lítill kaffiketill”
“Þér munið auðvitað eftir pláss
inu”? sagði umsjónarmaðurinn.
Við skuluin flytja yður þangað aft-
ur, ef þér viljið.”
Blake rannsakaði kaffiketilinn að
innan, og liegar hann leit á um-
sjónarmanninn aftur var hann
hugsandi.
“Það mun vera of seint”, sagði
hann, “en eg .skal vera ykkur þakk-
látur, ef þið flytjið mig til Chelsea
Eg rannsaka l>enna viðburð á
morgun.”
Þegar þeir korau til Chelsea, fór
Blake að tína upp kaffigroimsið
með hnffnum sínum og lét ]>að'í
umslag, sem hann stakk í vasa
sinn en snerti það ckki.
Alla nóttina var Blake á efna-
•starfhýsi sínu, og þegar hann bað-
aði sig kl- 7 og sendi húsmóðirina
eftir vagni, var svipur hans í roeira
lagi liörkulegur. Hann leit yfir
morgunblaðið sitt og rakst á þessa
fyrirsögn: “Sorgleg tilvilj'un í Rich-
mond.”
“Harmþrungnir verðum við að
tilkynna það, að hinn nafnkunni
land könnuður Fordham Baxtér
er dáinn. Skömmu eftir miðnætti
fanst hann liðið lík á hjallanum
hjá húsinu sínu fyrir ofan Rich-
mond. Orsök dauðaus sýnist glögg,
því rétt hjá honum lá koralhögg-
ormur með brotinn haus, sem án
efa hefir sloppið út úr búri sínu,
þar sem hinn framliðni átti
nokkura eiturhöggorma. Eitthvað
er })ó einkennilegt við þottp, þvf
enda þóítt læknirinn fullyrti að
dauðinn hefði orsakast af högg-
orimseitri, fanst hvergi á líkaman-
um merki þess, að högogrmurinn
hefði stungið hann. Þessi óvænti
dauði lians, er því sorglegri, að
hann ætlaði að giftast í næstu
viku- Vinur hans, prófessor Dud-
ley varð fyrstur til að finna líkið
af því hann dvaldi í húsinu hjá
honum, þegar slysið vildi til, og
gerði hann strax boð eftir lækni.
Kl. var nærri 9 þegar Blake
barði að dyrum í húsi Baxters.
Kjallarvörðurinn opnaði dyrnar og
spurði kuldalega hvað hann vildi.
Blake lagði hálft pund sterlings í
Það var nálægt miðnætti. Tungl-
ið sást að eins fyrir ofan skóginn
kringum Richmond. Og mannin-
um, sera lá uppi í loft f kanadisku
eikjunni, er rak með hægð undan
kvöldblænum, sýndist stjörnurnar
hanga á gullþræði.
Alt í einu lieyrðist hátt hljóð,
svo Sexton Blako þaut á fætur.
Gagnvart honum á norður-
ströndinni náði sáðgarður niður
að vatninu, og bak við trjárunna
lófa hans.
“Mig langar til að fræðast af
yður”, sagði Blake. “Eg geri
máske ónæði, en herra Baxter var
nafnkunnugur maður, og blöðin
vilja vita nákvæmlega um alt”
"Ó, ef þér eruð blaðamaður,”
sagði kjallaravörðurinn um leið
og hann opnaði dyrnar og lét Blake
ganga inn, “þá á eg samkvæmt skip-
un að segja alt sem eg veit.
Blake leit f kring um sig í for-
stofunni.
“Hér er enginn annar en eg”, •
sagði kjallaravörðurinn. “Prófes-
sor Dudley er farinn til að sjá um
jarðarför húfebónda mfns sáluga”.
“Hr. Baxter liefir þá enga aðra
þjóna?” spurði Blake.
“Aðeins mig,” svaraði hinn, ‘\ig
á morgnana kom kona. Hann var
sjálfbjarga maður, og bjó oft til
matinn sjálfur, þegar hann fór ekki
til bæjarins.
“Nær sáuð þér hann seinast á
lífi?”
“KI. 8 í gærkvöldi. Þegar eg
var búinn að bera mat á borð fyr-
ir hann og vin hans, prófessor
Dudley, fór eg að finna bróður
minn, sera liggur veikur í Cambor-
vell, og kom ekki hingað aítur fyr
en í moigun ”
“Þér vitið þá ekki hvernig hr.
Baxter eyddi tímanum f gær-
kvöldi?”
“Nei, það veit eg ekki herr’a. En
liann og prófessorinn voru vanir
að tefla í skálanum í garðinum; og
það er áreiðaniegt að þeir voru þar
f gærkvoldi, því mennirnir standa
enn á taflborðinu og öskukerin eru
full af vindlastúfium.”
‘IHann hefiir líklega drukkið
kaffið sitt þar eftir dagverðinr.?”
sagði Blake.
Kjallarbvörðurinn horii á hann
undrandf.
“Það er leiðinlegt að þér skulið
spyrja að þessu, hr.”, sagði liann.
“Húsbóndi minn drakk mikið af
kaffi. Hann drakk vanalega 6 eða
7 bolla á hverju. kvöldi. Hann
bjó það til sjálfur á lftilli stó í
skálanum, og stundum gerði pró-
fessorinn það. En í gærkvöldi hafa
þeir ekki drukkið kaffi, því boll-
arnir liafa ekki verið notaðir; en
það scm mig furðar er, hvað orðið
r-r af litla katlinum, sem húsbónda
mínum þótti svo vænt um, eg finn
hann livergi og hefi þó leitað al-
staðar.”
“En svo eru það nú höggormarnir”,
sagði Blake. “Vitið þér hvernig
þeir hafa sloppið”?
“Um það hefi eg verið að hug' a
síðustu fjó; i.' stundirnar. Hús-
I. óndir.n hefir hlo'.ið að taki einn
út, því búrið er alveg heilt. Þeir
hafa ekki komiist út sjálfir.”
“Þér segið þeir,” sagði Sexton.
Blake. Fanst nema einn höggorm
ur?”
“Nei, en það vantar tvo f búrið,
og þó eg leitaði um allan garðinn
gat eg hvergi fundið hann.”
“Mig lt ngar til að sjá höggormirm
•Hausinn var mölbrotinn, en hann
opnaði munninn nroð hníf og benti
með hnifsoddinum á tóma ginið.
“Af þessu getið þér séð, hvers
vegna engin stunga finst á líkam-
anum,” sagði. hann. ‘Tunga högg-
ormlsinLs og eiturblaðran hafa ver-
ið tekin úr honum.”
Kjallaravörðurinn fölnaði.
“Hvað þýðir það, hr.?” spurði
hann.
“Það þýðir, að húsbóndi yðar
hefir verið myrtur, og að þér verð-
ið að hjálpa mér til t.ð finna morð-
ingjann. Farið nú með mér þang-
að sem líkið liggur.”
Blake dvaldi þar fáeinar mínútur
Andlit hins framliðna var afmynd-
að og munnurinn var opinn. Blake
laut niður, þefaði af vörunum og
rannsakaði tennurnar með stéekk-
unargleri. Með hnífsoddinum tók
hann nokkur mórauð kom úr fram
tönnunum og lagði þau á pappfrs-
blað.
"Húsbóndi yðar hefir drukkið
kaffið á tyrkneskan hátt?” spurði
þann.
“Já, lierra. Hann sauð það tvis-
var, unz það varð sem þunnur
grautur.
• “Þér sjáið”, sagði Blake, og benti
á kornin á pappírnum, að þann
hefir drukkið kaffi í gærkvöldi, og
að kaffikannan hefir verið falin og
bollarnir þvegnir af einhverjum
ástæðum.”
“Hvað þýðir þetta?” sagði kjall-
aravörðurinn.
“Hr. Baxter er var álitinn ríkur
maður. Vitið þér hver hafa mundi
hag af dauða hans?”
“Það er ekkert leyndarmál, hr.
Daginn eftir að hann var heit-
bundinn ungfrú Stirling, samdi
hann erfðaskrá sína og arfleiddi
hana að öllum eigym sfnum. Eg
heyrði hann segja prófessor Dudley
það.”
“Prófesisorinn hefir þó verið góð-
ur vinur lians?”
“Bezti vinurinn, þeir voru sem
bræður.”
“Mig langar til að'Sjá skálann og
garðinn,” sagði Blake.
Sú heimsókn varð árangurslaus.
Kjallaravörðurinn hafði sópað
skálann og þar fundust engar
bendingar, en Blake var * samt í
engum efa um, að hér hefði verið
framinn giæpur, sem sannaður
yrði með hinum tóma munni högg-
ormsins og gromsinu sem hann
fann í raunni hins framliðna, en
hann taldi víst, að væri jafn eitrað
og gromsið sem var í katlinum.
“Það er bezt að þér talið ekkf
um það sem eg hefi sagt yður”,
sagði Blake. “En nær kemur pró-
fessorinn aftur?”
“Eg býzt ekki við honum hingað
aftur, hr. Hann fór með ferða-
tösku sfna og kvaðst mundi fara og
skoða gripasafnið, þegar hann væri
búinn að skipa fyrir um jarðarför-
ina, og mér kæmi ekki á óvart þó
eg heyrði að hann hefði farið til
Hastington, til þess að segja ung-
frú Stirling frá dauðsfaliinu.”
“Hann er þá vinur hennar líka?”
sagði Blake.
“Það er skoðun mín,” sagði
kjallaravörðurinn gramur, “að
hanh hafi alt af verið of vingjarn-
legur við hana, hann gat ekki af
henni litið eitt augnablik, og hús-
bóndi minn var ekki ánægður með
það heldur, því einu sinni sagði
hann við ungfrúna, að hún hvetti
hann, en hún hló og sagði: “Vesa-
lings maðurinn, hann er bæklað-
ur, horfallinn, hvers vegna ætti eg
að vera honum óvinveitt?’’
“Hann er þá vanskapaður?”
sagði Blake ákafur.
“Kiryplingur”, sagði hinn, “með
annan fótinn beygðan inn og ann-
an handleggin beygðan eins og
afturlöpp á hundi.”
“Það er óhapp fyrir hann,” sagði
Blake, og gekk út og inn í vagn-
inn sinn og ók til járnbrautar-
stöðvarinnar.
Stundu síðar gekk hann inn f
South Kensington gripasafnið m?ð
böggul undir hendinri og
spurði að prófessor Dudley.
“Þér komið mátulega, hr. Blake”,
sagði gæzlumaðurinn, “því hann
er nýbúinn að gera boð eftir vagni
til að flytja sig til Charing Cross á
leið til Hasting, og þarna kemur
hann.“
“Góðan morgun prófessor,” sagðf
Blake. “Nafn mitt er Blake Sexton
Blake, spæjari, og eg vil fá að tala
við yður fáeinar mfnútur um árfð-
andi málefni.”
Prófessorinn leit ilskulega á hann
og Blake sá að hann hrökk við, en
rödd hans var róleg þegar hann
sagði:
“Eg veit ekki hvað þér getlð vflj-
að mér. “Eg hefi að eins tfma tfl
að ná í lestina, svo — ”
“Eg verð yður samferða,” sagði
Blake.
Hann settist við hlið prófessors-
ins í vagninum.
“Hvað viljið þér?” tautaði pró-
fessoriun ilskulega.
“Eg er kominn til að skila yður
þessu aftur,” sagði Blake, Og reif
f snatri umbúðirnar af bögglinum
og hélt litla katlinum fyrir frnman
augu prófessorsins.
“Heimskingi,” tautaði ’hann og
leit á Blake ofsareiður. “Þér get-
ið ekkert sannað.”
“Yður skjátlar, prófessor. “Eg sá
yður með berum handlegg kasta
þessum katli út um gluggann á
skálanum, svo sem tveim mínútum
eftir að Baxter æpti dauðaópið.
Yður til ógæfu skilduð þér eftir
broddinn af einni eiturtönninni í
gromsinu f kaffikatlinum — eitur-
tönninni. Úr korallhöggorrfinum,
sem þér skáruð tunguna og eitur-
blöðruna úr og gáfu þeim manni
sem átti heitmey, er þér sækist eft-
ir. Eg efast ekki um, að í ferða-
töskunni yðar eða í vösum yðar
finnist fleiri sannanir, til dæmis
eiturblaðran úr hinum höggormin-
um, sem þér tókuð úr búrnu. Ó, á
andliti yðar sé eg, að eg for með
sannar ágizkanir.”
“Farðu með okkur til lögreglu-
stöðvarinnar í Bowstreet, ökumað-
ur,” kallaði hann.
J. V. þýddi.
/