Heimskringla - 30.01.1924, Blaðsíða 4

4. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 30. JANÚAR, 1924
HEIMSKRINQLA
(BtufnaS 188«)
K«n« M I hverjHBi ml«vtkulr(t
Elgendur:
IHE VÍKING PRESS, LTD. •
968 og 866 9AROENT AVE^ WIPÍNIPKÖ,
TaUdmli N-9617
%
T«« blmSalaa nr (t.N írnoKurlnn k»M-
tat tjrír fris. Allar bvrgantr avadtnt
rdSaaaannl blattalaa.
STEFÁN EINARSSON, ritstjóri.
H. ELIASSON, ráðsmaður.
d
Vtandakrtft tit blaValaai
HelmMkrlnRla News & Pnbllshlng Co#
Lessee of
THE TIKINÖ PRB8I, LíIn Bok HTl.
Wlnnlpeg, Ilan.
Vteuiskrlfi tll rltntjértm
EDVTOR BEIM9KRINOLA, Box 8171
Winnlpng, Man.
The ‘Heimskringla” is printed and pnb-
(ished by Heimskringla New« an«
Publishing Co., 853-855 Sargont Awe.
Winnipeg, Manitoba. Telephone N-6537r
s.-------------------------—--------------------
WINNIPEG, MAN., 30. JANÚAR, 1924.
Stjórnarskiftin
á Bretlandi
.... Stjórnarskifti hafa verið tíð á Bret-
landi síðustu árin. Það má svo heita, að
þau hafi verið daglegt brauð síðan sam-
steypustjórn Lloyd Georgp fór frá völdum.
I nóvember árið 1922 tók íhaldsstjórn
þar við völdum af samsteypustjórninni, með
Andrew Bonar Law sem leiðtoga. Fimta
maí 1923, varð hann að láta af stjórnar-
formensku vegna heilsuleysis. Tveim dög-
um síðar var Standley Baldwin tekinp við
stjórnar taumunum.
Ástandið var hið versta er Baldwjn tók
við völdum. Utanríkismálin voru í slaemu
horfi, sambandið við Frakka var að fara út
um þúfur, og verkamannamálin voru alvar-
leg. Varð afleiðingin af þessu sú, að til
almennra kosninga dró. Fróu þær fram
6. des. s. 1. Verndartollastefnan sem Bald-
win ætlaði að ráða myndi fram úr atvinnu-
leysinu og efldi iðnað nýlendanna og við-
skifti, festi ekki djúpar rætur í huga kjós-
endanna. Tapaði Baldwins-st. mjög í þeim
kosningum, að hún hlaut ekki meiri hluta
þingsæta; samt varð flokkur hennar fjöl-
mennastur á þinginu.
Þingið kom saman þ. 8. þ. m. Vænti
stjórnin sér ekki Jangra Iífdaga, eins og á
stóð. Birkenhead gerði ýmsar tilraunir með
að sameina alla flokkana. Bauð hann frjáls-
lynda flokknum samvinnu við íhaldsstjórn-
ina, eða þá hitt, að frjálslyndi flokkurinn
tæki við völdum og nyti styrks íhaldsflokks-
ins. En þó rausnarlega væri nú boðið, og
tvær grímur virtust renna á suma innan
frjálslynda flokksins, varð samlt ekkert af
sameiningu. Eftir J>að var ljóst hvert
stefndi fyrir stjórninni. En hún einsetti sér
að bfða átekta og víkja ekki fyr en van-
traustsyfirlýsing skylli á hálsinn á sér í þing-
inu.
Og mánudaginn 21. þ. m., þegar þingið
hafði staðið yfir tæpa tvær vikur dró upp
drungalegt ský urf kvöldið og reiðar slagið
datt á undir mtiðnætti. J. R. Clynes, sem nú
er ríkisráðsfulltrúi Hans háfignar (Lord
Privy Seal) bar upp vantrausts-yfirlýsingu
á hendur stjórninni. Var hún samþylct með
72 afkvæða meiri hluta. Frjálslyndi-
flokkurínn greiddi atkvæði með henni, að
9 þingmönnum undanskildum, sem stjórn-
inni veittu að máli.
Stjórn BalcWins 'lagði tafarlaust niður
völdin James Ramsay MacDonald, leiðtogi
verkamanna var kallaður á konungsfund, og
var falið að mynda nýja stjórn. Og verka-
m(annastjóm var nú í fyrsta sinni í sögu
Brétlands tekin þar við völdum.
Það eru ekki full tuttugu ár síðan að
verkamaður var fyrst kosinn á þing á Eng-
landi. Næstu tíu árin eftir það f jölgaði þeim
að vísu, en ekki svo mikið, að nokkum
dreymdi á þeim tímum um, að þeir kæfust
til valda. Að svo myndi verða einhvem-
tíma, hafa ef til vill einhverjir vonað. En
það virtist svo fjarri, að ekki var kostur á,
að gízka á hvenær slíks væri að vænta.
Það var á síðast liðnum 10 árum, sem fyrst
fóm að heyrast spámannsraddir umí það.
Og eftir 20 til 30 ár þótti þá ekki óhugs-
anlegt, að draumur sá rættist. Hitt mun
jafnvel ekki hinum bjartsýnustu merkisber-
um verkamannaflokksins hafa komið til hug-
ar, að þeir yrðu teknir við völdunum í byrj-
un ársins 1924, eins og nú er raun á orðin.
Sigurinn má !því heita óvæntur. Og spum-
ingin, sem mörgum ef fil vill dettur nú í hug,
er sú, hvort að þann sigur hafi ekki borið
fullbráðan að höndum. Þó að margt kunni
að ganga verkamannastjórninni að óskum,
verður það ekki dulið, að hún getur í raun
og veru engu komlið til leiðar nema með
samþykki og góðu geði frjálslynda-flokks-
ins. I ýmsum málum má þetta vel fara. En
þegar kemur til þess, að leggja skattabirð-
ina auðvaldinu á herðar aðallega eða með
öllu eins og hinn nýji stjórnarformaður og
flokkur hans^ru fylgjandi, er hætt við að
samvinnan fari út um þúfur og frjálslynda
flokkinum þyki nóg um jafnréttið. Öðru
máli gegnir með utanríkismálin. Það er
fullyrt, að Rússland verði viðurkent og að
viðskifti hefjist á gömlum grundvelli milli
þess og Bretlands. Þar hljóta samsteypu-
flokkarnir því að vera sammála. Þegar að
öllu er gætt, hlýtur verkamannastjórnin að
eiga erfitt verk fyrir höndum. Það hljóta
að koma við og við mál upp á þingi, sem
stjórnin verður ósammála um, og sem and-
stæðingunum íhaldsflokknum gefst færi á að
gleðjast yfir, ef ekki að gera sér mat úr.
En þrátt fyrir alt vekur sigur verkamanna
flokksins fögnuð alþýðu út um heim allan.
Þó augum hennar dyljist það ekki í hvílík-
um vanda verkamannastjórnin á Bretlandi
er stödd, vonar hún, að hugsjónum þeim er
verkamenn og alþýða ann gefist með sigriir
um á Englandi betra tækifæri en áður að
sýna hvers verðar þær eru fyrir velferð-
þjóðfélagsins í reyndinni.
James Ramsey MacDonald, hinn nývígði
stjórnarformaður á Bretlandi, er 37 ára
gamail. Hann er sjálfmehtaður maður sem
kallað er. Faðir hans var skozkur bóndi.
Erfiðisvinnu er sagt, að Macdonald hafi ekki
unnið að ráði. En leiðtogi verkamlanna
varð hann vegna þess, hve fróður hann var
um iðnaðar- og verkam)annamál. Hann
lagði sig eftir fræðslu um þjóðmálastefnur á
þeim grundvelli, og er nú sagður jafnsnjall
hverjum þjóðmegunarfræðingi á því sviði,
og vita gerla en flestir þeirra um þau fræði
frá hlið verkamannsins. Hann hefir kynst
hag hans og ástandi flestum þeirra betur. Ár-
ið 1893 var hann einn af forkólfum þeim er
verkamannaflokkinn stofnaði. Var hann
þá 27 ára gamall. Hefir han nsíðan helgað
flokkinum starf sitt.
Skoðun MacDonalds er sú, og hefir verið
frá því fyrsta, að auðvaldið taki lítinn þátt
í skattabyrðinni; virðist það ávalt smeygja
sér út úr því. Hvort sem að stjórn hans orkar
nú að breyta skattafyrirkomulaginu eins og
hann kýs, er eftir að vita. En mikinn gaum
vekur það atriði í stefnu hans og vekamanna-
flokksins. Einnig hefir stefn^ stjórnarfor-
mannsins snertandi Alþjóðafelagið vakið
athygli margra. Það var tæplega búist við
því, að verkamannastjórn mælti Alþjóðafé-
Iaginu bót. En þáð gerir nú MacDonald. Ekki
þó athugasemdaláust, eins og gefið er í skyn
í blöðunum, heldur með þeirri breytingu, að
skaðibæturnar séu virtar að nýju af hlutað-
eigandi þjóðum og Alþjóðafélaginu sé svo
falið að sjá um framkvæmdirnar. Að sú
virðing sé möguleg, efar MacDonald ekki, ef
Frakklandi sé gefin næg trygging fyrir
greiðslu skuldar sinnar. Á Alþjóðafélagið
lítur því MacDonald sem framíkvæmdar-
vald þjóðanna, en ékki sem yfirvald, sem
segja eigi þjóðunum hvað þær eigi að gera.
En til þess að félagið geti á þennan hátt kom
ið að notum, segir hann allar þjóðir eiga að
heyra því til. Og með þessari stefnu skoðar
hann, að þær þjóðir, sem nú vilji ekki heyra
félaginu til verði fúsari til þess.
Um viðurkenningu Rússlands er það að
segja, frá sjónarmiði MaóDonalds, að hann
skoðar hana sjálfsagða, þar sem flestir eða
fjöldi stórviðskiftamanna á Bretlandi,
skoða hana heppilega. Enda er talið víst,
að bæði Frakkland, Ítalía og Jugo-SIavía séu
í undirbúningi með að viðurkenna og hefja
viðskifti við Rússland.
Yfirleitt virðist bæði utanríkis og innari-
ríkisstjórnarstefna MacDonalds vera breyt-
ing og hún talsverð frá því sem áður var á
Bretlandi trl bóta. Það sem eftir á nú að
sjást, er hvernig hans fáliðuðu stjórn tekst að
koma henni í framkvæmd.
Þess má að síðustu geta, að verka-
mannaflokkurinn á Englandi hefir ekki neina
samivnnu við kommunistana. Þó margt sé
sameiginlegt með þessum flokkum, greinir
þá um, hve langt skuli gengið í afnámi sér-
eígnarréttarins. Komunistar vilja, eins og
kunntigt er, að hann nái til ábúðarjarða.
Það skoðar verkamannaflokkurinn á Eng-
landi oflangt gengið og sættir sig við að
hann nái til stórfyrirtækja landsins, svo sem
járnbrauta, iðnaðar. viðskiifta, námureksturs
og ónotaðra landsvæða.
Nikolai Lenin.
Nikolai Lenin, eða seml réttu nafni hét
Vladimir Illyitch Ulyanov, forseti Rússlands,
Iézt þ. 21. þ. m., eins og áður var getið í
þessu blaði, í þorpi því á Rússlandi er Gorky
nefnist og er skamt frá Moskva.
Með Lenin er eitt af mikilmennum heims-
ins að foldu fallið. Það skiftir engu máli
hvað menn hafa um stjórnmálaskoðanir hans
og störf að segja. Það yerða allir, jafnt þeir,
er and^tæðir eru skoðunum hans sem hinir
að kannast við afreksverk hans í sambandi
við stjórnskipunar-breytinguna á Rúss-
landi. Engum meðal manni var fært að
færast hana í fang; sá einn sem mikilmenni
var gat haft hemil og taumhald á einni þeirri
stærstu þjóðskipunarlagsbreytingu, er átt
hefir sér stað í sögu heimsins og leitt hana tíl
farsællra lykta, að því er bezt verður séð,
enn sem komið er, eins og hann gerði.
Stjórnarbyltingar hafa ávalt mikil á-
hrif á hugi manna. Hið sama verður um
rússnesku bytinguna sagt. Áhrif hennar
hafa borist út um allan heim. Það er því
ekki neitt óeðlilegt þótt máhnsins sem mest-
an átti þáttinn í henni, sé getið um heim all-
an — að góðu af sumum, eins og þjóðinni
fyrst og fremst, er hann leiddi út úr myrkri
keisara-ofríkisins fram í dagsbirtu lýðveld-
is-frjálsræðisins og þeirra annara hvar sem
eru, er því unna, en að illu af þeim er slíkum
stjórnskipulags-breytingum amast við. Dórn-
arnir falla Iþannig bæði með og móti Lenin
og starfsemi hans, sem stendur. Sagan kveð-
ur upp endanlega dóminn á sínum tíma.
Lenin var fæddur 10. apríl 1870 í bæj-
arþorpi því er Simbirsk heitir við bákka
Volga-fljótsins'sunnarlega. Faðir hans var
skólakennafi af göfugum ættum. Byrjaði
hann snemma að kenna syni sínum. Að námi
loknu á barnaskóla, gekk Lenin á miðskóla
í sókn þeirri er hann var fæddur í. Kennari
hans þar var Fedor Kerensky, faðir Alexand-
ers Kérensky, er völdin hafði um tíma á Rúss
land). Hefir kennarann þá eflaust ekki
dreymt um það að Lenin ætti eftir að steypa
syni sínum frá völdum. En um það leyti
kyntist Lenin samlt fyrst jafnaðar kenning-
um Karls Marx, Þjóðverjans nafnkunna.
Varð hann svo hrifinn af þeim, að hann gerð
ist þegar talsmaður þeirra.
Að loknu námi á miðskólanum, gekk
•Lenin á háskója í Kazar. En þá var hann
svo æfur talsmaður jafnaðarkenninganna,
að hann var rekin úr skóla. Því næst hélt
hann til Pétursborgar. Lagði fyrir sig lög-
fræði á háskólanum þar. Um það leytí
skrifaði hann bók um “Sögu auðvaldsstefn-
unnar”. Var hann með henni viðurkendur
einn af færustu mönnum í þeirri grein.
I Árið 1897 þótti keisaranum heldur mjk-
ið orðið koma til áhrifa þessa unga manns.
Tók hann þá til þeirra ráða, er hann var
vanur að beita við frjálslynda unga efnilega
menn á Rússlandi, gn það var að dæma þá tíl
útlegðar í Síberíu. Lenin var dæmdur í 3
ára útlegð þangað. En það hafði ekki neitt
gott í för með sér. Lenin vann þar bæði
með munni og penna, sem honum lét hvort-
tveggja óviðjafnanlega vel', að útbreiðslu
jafnaðar kenninganria. Og þar var jarð-
vegurinn fyrir þær. Var sagt, að fátt hefði
verfð hægt að aftra honum frá að gera þan
svo vel var hann liðinn.
Á útlegðarárunum kyntíst Lenin stúíku
þeirri, er varð konan hans. Var hún jafn-
aðarmanna sinni, og var einnig í útlegð
dæmd. Giftust þau um það l'eyti er þeim
var aftur veitt frelsi. Var það árið 1900. En
ekki dvöldu þau í Rússlandi nem|a lítið eftir
það, þar til árið 1917. Voru þau oftast í
Sviss og á Þýzkallandi og víðar. Var blaða-
menska starf þeirra þau árin. >
Árið 1917 héldu þau til Rússlands. Og
söguna af iþví hvernig Lenin fór að því að
korna byltingunni af stað og koma á fót lýð-
veldi með jafnaðarmannastjórn, en steypa
einni þeirri ráðríkustu og ósvífnustu keisara-
stjórn af stóli, sem nokkursstaðar hefir að
völdum setið, verður ekki farið hér út í að
lýsa. Það er sagt, að Lenin hafi aldrei örf-
að menn til að grípa til hryðjuverka
í Rússlandi, er 'nann útbreiddi jafnaðarkenn-
inguna þar áður. I þetta skifti varð nú
samt ekki hjá því komist. Og þó að engum
heilvita manni í löndum þeim, er sæmilegri
siðmenningu eiga að fagna, detti í hug að
mæla hryðjuverkum og byltingum bót, eru
þeir margir er skoða aðfarirnar á Rússlandi
um þetta leyti eðlilega afleiðingu af ástandi
íbúannar*-— bæði fáfræði alþýðunnar og
drotnunargimi og ósvífni keisara-valdsins.
Enda hefðu þær aðfarir, að líkindum ekki
verið mögulegar í neinu öðru landi en
Rússlandi. Þar vom tvö svo herfilega and-
stæð öfl, að ekkert áttu sameiginlegt, að
berjast hvort móti öðm. Afþýðan átti þar
ekkert samieiginlegt með stjórnarvaldinu, sem
sífelt kúgaði hana. Slíkan mun stjórna og
alþýðu er ekki að finna í löndum Norður- og
Vestur-Evrópu, enda hefir mentun og ein-
staklingsfrelsi haldist þar að mikllum mun
betur í hendur í þjóðlífinu og er það einkum
á orði haft um hinn ensku mælandi heim,
hvort sem okkur finst nú svo vera eða ekkí.
Eftir að Lenin tók við völdum,
sem var fyrir nærri sex árum,
halda andstæðingar hans því
fram, að hann hafi stjómað
með grimd. Affallalaust er ekki
hægt að taka við þeirri staðhæf-
ingu. Honumi var að vísu blá-
alvara með að koma jafnaðar
stjórnskipulaginu á. Og það get-
ur oft hafa kostað mikið, jafnvel
mörg mannslíf. Þó honum væri
sá kostnaður óljúfur. En gamlla
stjórnskipulagið og þá sem merk-
isberar þess voru, bar hann megn-
asta óhug til. Segja sumiir, að
það hafi átt rót að rekja tíl grimd
arverkanna, sem það hafðí í
frammi. Seýtján ára gamall sá
hann bróður sinn Alexander rek-
inn í gegn með spjóti, ásamt
nokkrum fleirnm þjóðbræðrum
sínum; vom þeir dæmdir fyrir að
sitja um líf keisarans, hvort sem
það var nú annað og meira en
tómur hugarburður. Einnig sá
hann bændur og verkalýð hýdd-
an til bana með svipum fyrir litl-
ar eða engar sákir. % Þessu er
sagt, að hann hafi svarið eið að
nota æfina titl að afmá og hefna.
Og hvað sem um það er, verður
hinu ekki neitað, að rússneska
stjórnin var gerræðisfull og svo
lagnt á eftir tímanum orðin, að
hún hlaut að hverfa úr sögunni.
Fylgjendur Lenins bera honum
þannig söguna, að hann hafi á-
valt eftir ástæðum breytt
sanngjarnlega. Og það eitt er
víst, að hann starfaði ekki að
tþessari nýju stjómskipulags-
stofnun í eigingjörnum tilgangi.
Kaupið sem hann reiknaði sjálf-
um sér sem forsetta og s'tofnend'a
eiris stærsta llýðveldis í heimi
vom einir $50. á viku.
Við lát Lenins, sem óefað bar
fyr að höndum en ætla mætti,
vegna ofmikillar vinnu, syrgði
þjóðin hans hann öll mjög mikið.
Eftírmaður hans verður vafa-
Iaust maðurinn, sem í broddi
fylkingar stóð með honum á hin-
um erfiðu tfmum þjóðarinnar,
byltinga tím|unum og alt fram tíl
þessa dags. Það er Leon Trotz-
ky.
----------o-------—v
Æfiminning
MRS. A. B. JOHNSON
Aðfararnött hins 16. janúar 1). á.
skeði sá sorgaratburður, að Lund-
ar, Man., að húsfrú A^thildur
Benjamínsson Johnson frá Lauf-
ási í Álftavatnsbygð andaðist af
Larnsförum- Yar hún í höndum
tveggja lækna, er ekkert fengu að-
gert. Ásthildur fæddist f Sænauta-
seli í Jökuldalshreppi, f Noráur-
Múlasýsiu á íslandi, 16. jiMí 1890( ?)
og var dóttur Benjamíns Jónsson-
ar, Benjamínssonar frá Háreks-
stöðum í sama hreppi. Býr hann
nú á Lundar^ Man., Hún flutti^t
til Vesturheims með fólki sínu ár-
ið 1905, og hefir síðan lengst af
dvalið í Winnipeg við ýmsa vinnu,
þangað til í marzmánuð i síðastl-
ár, að hún gekk að eiga Lárus
Þórarinn Jónsson, fósturson þeirra
Laufáis^hjóna, ÍHögna Guðsmundsi-
son og konu hans, er á henni nú
á bak að sjá eftir minna en eins
árs samvistar. — Ásthildur sál.
var lág vexti, ljóshærð, bláeygð og
björt að yfirlit. Hún var glaðlynd,
örgeðja, trygg og vinföst, enda vel
látin -af öllum er kyntust henni.
— Jarðarförin fór -fram frá sam-
komuhúsinu á Lundar á sunriudag-
inn þann 20- jan., að vToslÖddu
miklu íjölmenrií, og flutti sifra Al-
Dodd’s nýmapillur eru bezta
nýrnameðaiið. Lækna og gigL
bakverk, hjartabilunf þvagteppu.
og önnur veikindi, sem stafa frá
nýrunum. — Dodd’s Kidney Pills
kosta 50c askjan eða 6 öskjur fyr.
«f $2.50, og fást hjá öllum lyfsöl-
um eða frá The Dodd’s Medkrtoe
Co.. Ltd., Toronto, OnL
bert Kristjánsson líkræðuna. Hún
var jarðsett í grafreitnum sunnan
við Lundar, þar s&m afi henriar og;
systurnar tvær eirinig hvíla.
“Syndir annara^
leikrit í þrem þáttum, eftir Einar
H. Kvaran, verður sýnt að tilhlut-
um safnaðarnefndar Sambands-
safnaðar, miðvikudaginn 6. og 7-
feb., svo sem -auglýst er á öðrum.
stað í blaðinu.
Jafnvel þó það mætti virðast ó-
þarfi að -minna menn á, að láta
ekki undir höfuð leggjast að sækja
þennan leik, þá teljum vér þó
sjálfsagt að ^gera það- Ber þar
margt til. Eyrst er það', að leikrit-
ið er íslenzkt og eftir þjóðkunnan-
höfund, en þó eigi síður hitt, -að
efni það, sem leikritið fjallar að-
nokkru leyti um, er -sífelt að fær-
ast ofar á dagskrá íslenzku þjóð-
arinnar. Tvær stefnur eru, sem sé
látnar leiða fram hesta sína á
leiksviðinu- Annarsvegar er sá
Skilningur, að íslendingar verði að
sjálfsögðu að f-eta i fótspor annara
stærri og voldugri þjóða í m-enn-
ingarleitinni, leggja afl sitt og á-
ræði í framfarabaráttuna og auð-
söfnu-n. | Hiínisvqgar er skilningur
þeirra manna, sem telja jafnvel
þau hlunnindi verða keypt of
dýru verði. Ef það eigi að kosta
ræktarleysi við það, sem þjóðinni
sé og eigi að v-era heilagt, vilja
þeir heldur verða af kaupunum.
IÞetta er ein hliðin á þes-su annars
maré'hliða leikriti- Og Jafnmikil-
vægt og þetta* efni er út af fyrir
sig, verður það þó ekki talið að-
ailefni leikritisins.
Aðal-efnið er lýsingin á hjóna-
bandi Þorgeirs ritstjóra Sigurðs-
sonar og Guðrúnar konu hans. Er
það hin mesta leikraun að kom-
ast klakklaust út úr hinum stór-
fefdu igeð'shræringum, sem steðja
að þeim, og virðist um skeið, ætla
að hvolfaj fleytu lijónabandsins,
jafn traust skip og það þó hafði
áður virst. Yitum vér að vísu að
öllum, sem lesið hafa leikritið, eða
séð það áður á leiksviði, leiki for-
vitni að sjá, hvernig þeim Mrs-
Jakobsson o-g Mr. P. Pálsson tak-
ist að komast i gegnum þann
vanda allan, eigi síður en að sjá,
hvernig Mr. S- B. Stefánsson tak-
ist með hinn þróttm-iMa Grím lög-
mann, eða Miss E. Thorlacius með
hina vitru frú Berg.
Séra Ragnar E- Kvaran befir haft
með höndum undirbúning og leið-
beiningar við leiksýning þessa.
,-------xx--------
Almanak
0. S. ThorgeirssoHar.
Þrít-ugasti árgangur af Aimanaki
Ó. S. Thorgeirssonar- er nýkomið út-
Er það vandað að prentun og
innihaldi, eins og að undanförnu, og
verður eflau-st nú sem fyr -kærkom-
ið Vestun-lslendin-gum. Er það
vel, því Alman-akið verðskuldar að
komast inn á hvel't einasta heimili.
Lesmál þess í ár, að fráskildu
tímatalinu, er sögulegs efnis og
hefir því mikið bókmentalegt gildi,
sem sérstaklega snertir oss íslend-
inga hér vestra- Þó hart sé í ári,