Heimskringla - 06.02.1924, Blaðsíða 4

I
I
HEIMSKRINGLA
4. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINQL.A
(Htofn«S 18M)
Itfniar fit A BltJTlknlegi
Elgesdart
THE VIKíNG PRESS, LTD.
»58 »8 »65 9AKGK.NT AVK., WIMNIPBÖ,
Talalmii IN-8587
VerW bla*alaa er 88.0» trcamiirln bor«-
lot frrtr fraaa. Allar borsaalr aeadlat
rdSamanal blaCetaa.
STEFAN EINARSSON, ritstjóri.
H. ELIASSON, ráðsmaður.
Utaadakrlft tli blaSalaai
THR TIKINÖ PRCH, Ltt., Box 8171,
Wlanlprf, Ilaa.
Dtaadakrlft tU rttaOdrana
KtílTUH HHUHKRINÖLÁ, Box 8171
WlaalpoB. Ham.
The “Heimskringla” is printed and pub-
lished by The Viking Press Ltd.. 853-855
Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba.
Telephone: N 6537
WÍNNIPEG, MAN., 6. FEBRÚAR, 1924.
Woodrow Wilson.
Woodrow Wilson fyrrum forseti Randa-
wkjanna, lézt að heimili sínu í Washmgton s.
1. suninudag.
Orsök að lát' hans var hjartabilun, sem
var áframhald af veiki þeirri er greip hann
svo sviplega í Wichita i Kansas, er hann var
að halda fyrirlestur um Alþjóðafólg’ð. Hann
var þá nýkominn heim af Versala fundinum
og fanq sér til undrunar, að efrideild Banda-
ríkja þimgsms var að hleypa af stað aðf'nsl-
uhq við gerðiir hans í Evrópu-málunum. /Etl-
aði hann þá að ferðast um öll Bandaríkin og
skýra fyrir þjóðmni þýð'ngu Alþjóðafélags-
ins. En eftir að ihafa flutt 40 fyrirleStra á 26
dögum þraut hann hetlsu * og laeknar hans
ráðiögðu honum að fara heim til Wash'ng-
ton og sjá hvort hvíldiin gæti ekki læknað
hann. En heilsuna fékk hann ekki aftur.
Seg'r læknir hans svo frá láti hans, að hann
hafi sem þreyttur maður gengið tii svefns,
og hafi nokkru fyrir cindlátið verið með
öllu mkðvrtundarlaiis, hafi dá'ð í svefm eða
möki.
Með Wilson er í valinn falhð eitt af
mikilmennum, ekk' aðe^ns Bandaríkja þjóð-
arininar, heldur alls heimsins. Svo stórt er
nú á störf hans litið, þó gagnrýnd væru og
misboðið á ýmsan hátt meðan hann l'fði.
Að honum látnum, er- sem samvizkurnar
vakni hjá þeim er “þversum-menn” gerð-
ust hugsjóna hans og viðurkenni nu mann-
inn, sem á neyðartímum þjóðanna bjó yfir
bugsjónum, sem fögnuð vöktu í sálum h'nn-
ar okuðu aiþýðu, bæði í ófriðarlöndunum
og út tim heim allan. Nú er Woodrow Wil-
ton hefir látið lífið fyrir þær hpgsjónir, er
hann syrgður, sem boðber' meira og víð-
tækara frelsis, mannúðar og mannréttinda,
en heimurinn gat látið sig dreyma umú að
tileinka sér í veruileika enn sem komið var.
Svo hljóðar oftast saga þeirra manna, er á
undan tímanum eru. wilson er ekki sá
fyrsti, sem krossfestur er fynr að boða mann-
kyninu slíkt fagnaðar-er'ndi.
En hví kom hann ekki hngsjónum sínum
í framkvæmdi* spyrja eflaust margir. Hví
rann hann er á hólmmn kom? Við þessum
og þvílíkum spumingum er aðeins eitt svar.
Heiimjur'nn var ekki undir það búinn, að
færa sér þær í nyt. Þær lutu í lægra haldi.
En þá átti Wilson að falla með þeim og
skrifa ekki undir neitt annað á Versala-fund-
inum, segja ýmsir. Að hann ætti ekki neitt að
aðhafast fyrir það, að hugsjónir hans biðu
ósigur, getur verið áiitamál. Sjálfur hefði
hann eflaust grætt það við það, að, halda
áliti manna á sér óbreyttu. En það gleym-
ist svo mörgum, að það eru til menn, sem
ekki láta sig álita annara neitt skifta. Og
fyrir hugsión r str.ör c. nú Wilson í \al fall-
inn.
Woodrow Wilson var fæddur í Staun-
ton, V'rgina, 28. des. 1856. Faðir hans var
prestur, Joseph R. Wilson að nafni, af írsk-
um og skozkum ættum; var hann lengi prest
ur í Staunton og Augusta Ga. og mjög mik-
ils metinn maður. Móðir Wilson hét Janet
Woodrow og var prestsdóttir. Bræður átt'
hann tvo; var Wilson elztur þeirra., I
Áugusta ólst Woodrow Wilson, og þar var
fyrsta undirstaðan Tögð að mentun hans.
Fuilu nafni hét hann Thomas Wocfdrow Wil-
son, og af foreldrum sínum var hann lengi
kallaður “Tommy”. En fyrra Skírnarnafn-
inu slefti hann snemma.
Árið 1870 fluttu foreldrar hans til
Columbia S. C. Kendi faðir hans (Dr. Wil-
son) þar um tíma á guðfræðiskóla. Gekk
Woodrow þar á skóla (Davidson College).
Nokkru síðar varð faðir hans prestur í Witt-
ington, N. C., og úr því gekk Woodrow á há-
skólann í Pr'nceton. Lauk hann þar námi
árið 1879. Byrjaði hann þá að nema lög
við háskólann í Virginíu. Lauk hann námi
þar árið 1882 með heiðri og verðlaunum
fyr'r mæOsku. Lögfræðisskrifstofu hafði
hann um tíma í Atlanta Ga. En brátt lét
hann Samt, af þeim starfa og stundaði enn
nám á John Hopkins háskóknum, til þess
að búa sig undir kennarastöðu við háskóla.
Þar skrifaði hann r'tverk sitt “Congressional
Government”, sem hann hlaut doctors nafn-
bót fyrir í heimspéki. Litlu síðar eða árið
1885, varð hann kennari í sögu og stjóm-
fræð' við Bryn Mawr skólann. Kendi hann
við þann skóla og Wesleyan háskóla í
Connecticut' í 1 7 ár eða þar til hann varð
forseti.xeða yfirkennari á Princeton-háskól-
anum ár'ð 1902.
Þegar hann kom að skóla þessum þótti
honum fyrirkomulag hans að mörgu á eftir
tímanumi. Og hann hugsaði sér að ger-
breyta því. En þó að hann vegna íhaldssemi
meðstjómenda sinna feng' ekki nema litlu
komið í verk í þá átt, bars't orðstír þessa
víðsýna og frjálslynda kennara mjög út og
hann var brátt viðurkendur sem boðberi
frjálsra skoðana.
Leiðtogar lýðveldismanna í New Yersey
sáu að þarna var maður kom'nn fram á
sjónarsviðið, er mikið kvað að. Utnefndu
þeir hann -nú sem fylkisstjóraefni sitt 1910.
Lýðveldiss'nniar höfðu ekki náð þar 1cosn-
ingu síðan 1892. En Wilson vann kosninigu
þessa auðveldlega. Fanst mönnumi svo
mikið um þetta, að á Wilson var brátt
lit'ð, sem sjáilfsagt forseta-efni flokksins í
Bandaríkjunum.
Sem fylkisstjóri reyndist Wilson hinn
beZti. Hann breyfti og bætti löggjöf'na að
mörigu leyti, því ekki skorti hann víðsýni.
Hamn var á uindan öllum í því efni og naut
trausts og v'rðingar fyrir.
Og árið 1911 var hann sendur af lýð-
veldissinnum um Bandaríkin til þess að tala
máli flokksins við í hönd farand' forseta
kosniimgar. Urðu áhrif hans geysimikijl.
ÞegaF samveldissinnar sáu hvað verða vild',
sendu þeir Taft út af örkinni. En svo fóm
leikar, að Wilson vann s'gur í forsetakosn-
ingunni haustið eftir.
Þann 4. marz 1913, tók hann við forseta
embætti í Bandaríkjunum. Hafð' hann
meiri hluta beggja þingdeilda með sér. Tók
hann brátt að hreyfa við breytinigum á lög-
gjöfinn'. Fyrst vom það tolllögin sem hann
breyiti til bó'ta fyrir landið og þjóð sína.
Síðan kom hann á sameiginlegri mynt fyrir
landið. Þá breytti hann og bætti viðskfta-
löggjöfiina. Boðskap s'mn til þingsins Jas
hann sjálfur, sem försetar höfðu ekki lengi
áður gert. Nýárs veizlurnar afnam hann.
Þótti andstæðingum hans hann fara æði geýfct
,í þessar sakir, og fanst nóg t'I um ný-
breytni hans. En Wilson skoðaði það
meira en nafnið að vera forseti. Störfin
urðu í hans augum að belga réttinn t'l em-
baéttisins. Að þjóðin kynni að meta það,
sást á því, að hún endurkaus hann fyrir
næsta kjörtímabil fyrir forseta (frá 1916
— 1920).
Árið 1885 g'ftist Willson ungfrú Hélen
Louise Axson frá Savamah Ga. Eignuðust ;
þau 3 dætur. En Mrs. Wilson do 6. ágúst !
1914. Giftist Wilson í annað sinn 18. des. j
1915, og hét seinn' kona har^s Mrs. Norman j
Galt frá Whsthington. Lifir hún nú mann
smn.
Skeyti hafa borist frá flestum þjóðhöfð-
ingjum heims'ns í trlefni af láti Wilsons.
Lýsa þau öll virðingu þeirri er maður þessi
nau't að verðleikum. En einna fegurst og
innilegust em orð Goolidge forseta í garð
hins látna. Otförin verður ein hin viðhafn-
ar mesta.
Nýju ákvæðin um
atk væðagreiðsu n a.
Frumvarpið um að taka upp nýja að-
ferð við atkvæðagreiðsluna við þingko^n-
ingar í sveitakjördæmunum, hefir verið
sarriþykt við fyrstu umræðu á Manitoba-
þinginu, og er líklegt að það verði innan
skamms að lögum gert.
Fmmvarp þetta er fólgið í því, að ráða
bót á að menn nái þingkosn'ngu með minni
hluta atkvæða. En mjeð nú verandii fyrir-
komulagi á það sér oft stað. 1 síðustu kosn-
ingum hlutu 12 þingmenn kosningu með
minn'hluta atkvæða. Ef aðeins tvö þing-
mannaefni sækja, köma þessi fyrirhuguðu
nýju lög ekki til greina. En ef fleiri en tvö
fulltrúaefn' em í kjöri, eins og oftast er
raun á orðið þar sem stjómmálaflokkunum
hefir mjög fjölgað síðustu árin, þá vill oft
svo verða, að kosni þingmaður hafi ekki
me'ri hiuta fylgi í kjördæmi sínu. Ef kjós-
anda er nú gefin kostur á, að velja um tvo
eða fleiri eins og þessi nýju lög gera ráð fyr-
ir, þá kemur þó að nokkm leyti viljí me'ri
Wuta kjósenda í ljós. Minni hlutinn, sem
engan kost á nú á því að sýna áhrif við úr-
slit kosninga, getur það með þessari nýju að-
ferð. ,
Að vísu hefir S. J. Farmer, borgarstjóri
og þingmaður í Winnipeg, bent á, að það
sé ekkert með þessu unnið frá sjónarmiði
stjórnmálaflokkanna er þingmannaefnin til-
heyra. Hann segirj að bændasinna t. d. sé
ekki Ijúft að géfa mönnum úr öðmm flokki
atkvæði sitt. Og það má saltt vera. En
fyrsti réttur kjósendans er atls ekki aif hon-
um tekinn, þó honum sé gefinn kostur á að
gefa öðrum atkvæði, ef han^ eigin flokks-
maður nær ekki kosningu við fyrstu taln-
ingu. Þau atkvæði myndu öll eyðileggjast
— og gera 4>að nú. Með hinni nýju ^kosn-
inga-aðferð koma þau til greina, eftir sem
áður, þó þau komi þeim ekki að haldi er
kjósandi hefði frekast óskað.
Bændafélögyn úti í sveitum hafa verið
þess mjög hvetjandi, að þessi aðferð við
kosningar sé gerð að Iögurii. Einnig var
mjög mæilt með henni á ársfundi bænda-
félaganna sem fyrir skömrnu var haildinn í
Winnipeg, enda mælir miklu fleira með því
fyrirkomulagi en móti, og það ætti sem víð-
ast að vera að [ögum gert.
Kveðja “Lögbergs” til
dr. Ág. H. Bjarnasonar
Flesta mun furða á ritstjórnargrein í síð-
asta Lögbergi til Dr. Ágústs H. Bjarnasonar,
út af komu hans hingað vestur í fyrra suroar.
Munu fáar greiniar hafa verið skrifaðar (og
birtar) meðall ísllendinga er með sér bera
meiri óvild og minni sannindi en ritsmfS
þessi. Er hún hin dónalegasta og .staðlaus-
asta árás er vér iriinnumst að hafa séð á
preniti, jafnvel í “Lögbergi” og er þá til alls
jafnað. Er naumast unt að segja, að hún
beri vinaboð milli landa, eða stuðli að sátt
og samkomulagi milli Islendinga vestan kafs-
ins og austan. Því það er ekki nóg með
það, að ráðis't sé á persónu Dr. Ágústs
sjállfs, heldur er reynt að spilla fyrir þeim
málum líka, sem eru framfara og metnað-
arfyrÍT'tæki þjóðarinnar, sökum þess að
hann, svo sem að sjálfsögðu, er við þau
riðinn, t. d. samskotunum til Stúdentagarðs-
ins við háskóla Islands, til minningasjóðs
Jóns Ólafssonar o. fl. Hefir þó Þjóðræknis-
félag vort bundist fyrir hinu fyrnefnda máli,
og eigi talið það óviðeigandi, fið íslenzka
þjóðin m tæki höndum saman um það.
Þó eigi sé annað látið uppi, en að óvildin
til Dr. Ágústs H. Bjarnasonar ráði orðalagi
ritstjórans um þessi fyrirtæki er þó fleira á
botnimjfh, og munu fíestir kannast við þann
anda er þar sveimar yfir vötnunum. Er
það andi þess félagsskapar og þeirrar
dauðu trúar er ritstjórinn og Lögberg þjóna
undir og eru trogberar fyrir. Hefir andi sá
áður gert sig sýnilegan og með svipuðum
hætti, með því að láta þjóna sína er ölllum
hans bendingum blýða, ráðast á persónur
þeirra manna er borið hafa fram málefni er
hann hefir eigi treyslt sér til að ganga í ber-
högg við, en viljað úr vegi.
Hefir því yerið treyst, að ef
hægt væri að gera persónuna tortryggi-
Iega eða vekja úífúð gegn henni, myndi mál-
efmin líða með. Og því miður hefir þraska-
Jeysi vort Islendinga stutt að því á stundum.
Á þann hátt hefir það llfka tekist að ginna
miargan fáráðlingin til að skifta brauði fyr-
ir s'tein. I bókstaiflegum skilningi er nú
minna um brauðin en meira um steinana,
og því minna, er molamir verða fleiri er
hrjóta kynnu til Stúdentagarðsins, eða ein-
hverra annara ærlegra fyrirtækja. Þess
vegna eru olnbogaskotin til' Háskóla Islands
og fcil Jóns Ólafssonar látins. Óvíst er þó
samt að þau komi að þeim notum, sem ætl-
að er, í þetta sinn. Af hvaða ástæðum að
óvildin til Dr. Ágústs er sprottin verður
naumast ráðið af greininni, og efumst vér
um, að ritstj. sé það fyllilega ljóst sjálf-
um. Hefir Kirkjufélagsandiinn þar, “stýrt
hendi hanis og lesið honum það fyrir, er
hann héfir skrifað”. Má óhætt skoða árás-
argrein þessa sem eina af mörgum samskon-
ar ritgerðum er Kirkjufélagið hefir lagt til
vomm andlegu bókmentum. Em þær allar
úr sömu skúffu. I gegnum allla greinina, er
ékkert að finna annað en óvilld og heipt er
gjóta grænum öfundaraugum upp á lesand-
ann frá hverri línu, neðan frá hyldýpisbotni
trúarhrokans og ofstækisins Búnar em til
sakir á Dr. Ágú^t, sem hann á ekkert fyrir, til
þess að hægt sé að auglýsa á hontim hinn
“göfuga rétttrúnaðar kærleika”, umimælum
hans í ferðasögukaflanium í Iðunni snúið við
og þau afvegafærð, svo fesendur skuli síð-
ur átta sig á hvað hann hafi sagt, en með
lævísi látisí vera að halda uppi vöm fyrir Is-
leridinga hér, gegn árás sem hvergi er gerð!
Sagt er, að hann kalii Islendinga hér þræla, j
og fýlli þar flokk þeirra “bræðra” heima á j
ættjörðinni er nefni oss “ættjarðar svik-
ara, móðurmorðingja og skríl”. Fögur er
frásagan og von er þó ritstj. renni hún tii
rifja! En hverjir em þetir “bræður” heima,
sem nefna oss þessum nöfnum? Nefni hann
þá með nafni, viti hann til nokkurra því-
líkra.
\ /
Þá segir ritstj., að Dr. Ágúst
geti þess, að skáldið Steph-
an G. Stephansson hafi skoðana
sinna vegna á heimsstyrjöldinni
miklu, orðið fyrir árás “blaða-
snápa” og vijji hann eigi láta
þau ummæli fram hjá sér fara.
Vér hér vestra erum nú því máli
allkunnug, og þurfum ekki að
iáta segja oss margt um það.
Það , hefði kannske farið betur
á því, að Dr. Ágúst hefði kallað
þá einhverju öðru nafni, t. d.
rithöfunda”. En honum hefir
sjálfsagt ekki fundist vera sá
meistarabragur. á þeim ritgerð-
um, að hann hafi treyst sér til
þess, að örannsökuðum andan-
um og tilganginum er á bak við
þær greinar fólust er allir vita
a vom lofisamlegir og llastvarir.
En hætt er við, að það verði
fleirum en Dr. Ágúst að líta svo
á, er fram í sadkir, að eigi hafi
þeir, er óvildarorðin mestu höfðu
um hið aíldna skáld þá, unniið sér
til annarar sæmdar eða metorða
en þeirrar — en tignamafnsins
“blaðasnápur”. Það er ekki
eins virðuiegur 'fcitill og sumir hafa
fengið aftan við nafnið sitt, vér
skulum játa það, en eins og skrif-
að stendur, “þeir semi áliitlegir
em hafa þess ekki þörf”.
lOrðin sem ritstjórinn reynir að
snúa út úr, eða réttara kaflinn í
ferðasögribroti Dr. Ágústs, er hann
segir að úppnefni Vestur-Isfend-
inga og kaffii þá þræla, er á þessa
leið:
v‘Eftir “messuna” (fyrirlestur-
inn, er Dr. Á. H. B. flutti í kirkj-
unni í MarkerviMe) og er fólkið
hafði óskað mér “góðra stunda”,
hitti eg einkenniiltega fróðan
mann að máli, Jósafat ættfræð-
ing, sem miargir munu viðkann-
ast, en nú nefnir sig Véstein
Helgason Dofra. Maður þessi er
sjör að fornum fræðum, en lifir
eins og margur annar landinn þar
vestra þradlalífi, hefir naumast í
sig og á, hvað þá hann geti sint
bókaiðju sinni og satt fróðleiiks-
týsn sina-----------.
WINNIPEG 6. FEBR. 1924.
Þetta er öll syndin, og eigi j
sýnileg ástæða til að þjóta upp
með þvílíkri fólsku sem ritstþ
gerir. Dr. Ágúst getur um mann, j
er hann sem gestur, hittir á samr
komunni í Markerv7;le (ritstjór- J
inn segir hann Ihafi leitað hann
uppiP) — Styrkar Vélsteinn ætt- |
fræðing — getur þess, s_em mun i
vera fullkomllega satt, að Styrk-
ar llfi þrælallífi, hafi hvorki í sig
eða á, og geti eiigi sinlt bóikaiðju. '
Þeir ®emi þessu eru kunnugir
munu fremur staðfesta en vé-
fenga þessi umimæli. Með einu
orði er ekki vikið að því, að ís-
lendingar séu þrælar — ekki einu
sirini þessi maður sem hann til-
nefnir — né það eefið í skyn í
anda eða orði. Af Jítiíli sann-
girni eða sannleiksáít eru því um-
mæli ritstjórans sprottin, að Dr. I
Ágúst nefni alla Isleadinga hér
vestra þraéla. . |
Það er sitt hvað að vera þræll,
eða ýmsra Icringumstæða vegna j
vera nauðbeygður til að lifa j
þrælalífi, og grunar oss að marg-
ur búandinn og erfiðismaðurinn
muni með fullum sapni geta sagt, 1
að þeir lifi þrælalífi, eins og öilu j
be'fir verið háttað þessi síðari ár. i
Ísiléndinglíir munu svo skilja sig
hvað þeir eiga við með
þessum orðum, þræla lífi, að eigi
þurfi að útskýra þau. Þau eru )
furðu algeng í daglegu má'Ii, og j
annað, en þenna algenga skilning
mun Dr. Ágúst ekki hafa ætlað
að gefa til kynna með þeim. All- !
ir vita að bændastéttin, en til
hennar mun mega telja meiri
hl'uta Islendinga vestan hafs, hef-
ir átt við marga örðugleika að
stríða þessi síðari ár. Marg oft
hefir verið á það bent, að búskap-
urinn hafi ekkí borið sig, síðan að
bæði skepnur og jarðar afurðir
féllu í verði. Þarf eigi annað en
vísa til allra helztu dagblaða og
tímarita hér í vesturiandinu er
sagt hafa hið sama. Stóra við-
fangscénið nú aö koma á ein-
hverjum þeim breytingum, að
fram úr þessu greiðist: En til
þessa virðast hvorki stjómirnar
eða einstakir menn hafa kunnað
nokkurt ráð að leggja.
Dodd’s nýmapillur eru bezta
nýrnameðalið. I^ækna og gigt.
bakverk, hjartabilun, þvagteppu.
og önnur veikindi, sem stafa frá
nvrunum. — Dodd’s Kidney Pillí
lcosta 50c askjan eða 6 öskjur fyr.
w S2 50, og fást hjá öllum lvfsöl*
•»ra eði frá The Dodd’s Med|c|n*
Co.. Ltd., Toronto, OnL
Islenz'kan er svo einkennileg ofe
hiáleg í samjíkingum sínum, að>
hún kallar það þradlalíf ef erfiðið
fer á mis við endurgjalld, ef vinn-
an og strytið er engu Iaunað. Hin-
um öðrum rnyndum þrældómsins
hefir þjóðin ékki kynst sem bet-
ur fer.
En það mun nú al'Ivíða eiga ®ér
stað nú um þessar mundir, að
erfiði bænda að minsta kosti fer
á mis við endurgjalda, og þó að
frá þessu sé sagt, er tæplega hægt
að skoða það sem níð um Is-
lendinga hér, fremur en það verð-
ur s'koðað sem níð um þá þá
saigt sé frá harðindum á Islandi.
eður ólagi á verzlliun og vöru-
gengi. Að ástandið hér er því-
lík't sem það er, stafar af þeirri
óreiðu í heiminum er styrjöldin
miikla hafði í för með sér. Það
er ekki landinu að kenna, né
veðráttufari, fremiur nú en á
fyrri á árum. Að nokkru má saka
stjórnirnar, óframsýni þeirra og
ráðdeildarleysi, ef eigi óráð-
vendi, eirikum hér í Manitoba.
og er þá Norrisstjórnin sekust
bæði að því, sem hennii var sjálf-
rá'tt og ósjálfrátt. Fjárbru'ðl
hennar óspilseml, bitlinga veit-
ingar og fleira sökti fylkinu í það
skuladý er það/iriun seint komast
upp úr. ^ Er svo talið að hún hafi
lagt þann laglega skuldabagga á
bak fylkisbúa er nemur $495.00
á nef hvert, og með því gert
ihvaða stjóm sem á eftir henni
kernur í heílan mannsaildur, ó-
mögu'iegt að leysa fólk undan
skatta ánauðinni. Á það ekki
lítinri þátt í því, að bændur og
Verkalýður eiga erfitt uppdráttar,
lifi þrás-lalífi. Fjölda manns rak
hún bókstaflega úr fylkinu, með
ofstæki, samningsrpfum og kúg-
un. Má þar tílnefna Memonitana,
er búið hafa hér síðan 1876, er
flestir ha'fa flutt burtu og bygð
þeirra aftur. breyst í hálfgerða
eyðimörk, eins og hún var fyrir
50 árum. Dr. Ágúst víkur ekki
einu misjöfnu orði að lapdi þessu
eða stjóm. Þarf enginn að þykkj-
ast við hann fyrir það. Hann seg-
ir ekkert nema það sem satt er„
að hér eru Iriendingar, — og
annara þjóða menn, — sem í
vi*8um sikilningi hafa hvorki ofan
í sig eða á — þrátt fyrir það þó
“hugur íslenzkra bænda hnegist
til Vestur-Canada”, eftir því sem
“Lögberg” segir í fimtíu falspistl-
um sem raunar em auglýsin^ar.
Af hverju það stafar, að svo er
ástafct fyrir fólki segir hann
ekki, hvort það er af ódugnaði
mannann* sjálfra, óstjórn og ó-
hagsýni þess opinbera eða vand-
ræða ástand veralldiarinnar. Það
væri hléegilegt, ef ekki lægi önnur
rök að því, að stökkva upp á nef
sér yfir jafn ósaknæmum um-
mælum sem þessum; gestur,
merkur maður og vitur, ferðast
hér um, segir í örfáum orðum frá
h'lu'tunum eins og þeir kornu hon-
um fyrir sjónir. En orsakirnar
er liggja til reiðiorða ritstjórans,
gera þau ekki hlægileg, heldur
blátt áfran\ fyririitleg, svo að
fyrir þau ber að skammast sín
af því, að þau eru mæit úr hópi
vomm Vestur-íslendinga. Ef