Heimskringla - 13.02.1924, Blaðsíða 4

4. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 13 FEBR. 1924.
HEIMSKRINQLA
UM)
K«u M a kítrjiiin Bllrlka<le(l
Elgenduri
THE VIKÍNG PRESS, LTD.
MÍ8 »g M5 9ARGBNT AVE., WINNIPEG,
TaÍMÍml > K-€037
Vertí blattnlnn er ^3.00 árgaiiKarlini boif-
lot tyrlr fram. Allar borgailv aendUi
rAfaaanal blatUIna.
STEFÁN EINARSSON, ritstjóri.
H. ELIASS0N, ráðsmaður.
Utanáskrlft tfl blattstafli
THB VIKINtí PRE9I, Ltd., Box BITL,
Wlnnlpeg, Iiaa.
Utaaflakrlft tll rftvtjflraaa
EDITOK HBIM9KRINGLA, Box 8lft
* Wlnalytt^. Hao.
The “Heimskringla” is printed and pub-
lished by The Viking Press Ltd., 853-856
Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba.
Telephone: N 6537
WINNIPEG, MAN., 13. FEBRÚAR, 1924.
Háskólinn og
akuryrkjuskólinn.
Undanfarið hefir talsvert verið rætt um
að sameina þessa tvo skóla. Hugmyndm
um það fékk svo góðan byr í seglin, að
nefnd var kosin til að rannsaka málið frá
byrjun ti'! enda. Heflv uefnd sú lokið starfi
og leggur til að skólamir séu sameinaðir.
Tilgangurinn með að sameina skólana
er aðallega einn. ög hann er, að spara
stjórninni fé. Starfsreksturinn er talinn að
verða talsvert lægri með þessu móti. Og
út af fyrir sig, er það eflaust satt.
John Haig þingmaður í Winnipeg, hef-
ir haldið því sleitulaust fram, að sameining
skólanna hafi $300,000 sparnað í för með
sér. Og nefndin sem rannsakað hefir það
mál er eflaust svipaðrar skoðunar. Það
virðist því vera ugglaus hagur fyrir fylkið
að takast verk þetta á hendur að sameina
skólana.
En er nú þetta eins auðvelt og ætlað er?
Er ekki auðveldara að tala um þetta, en
framlkvæma það? Stjórnin hefir keypt lóO
ekrur af landi fyrir hásköUnn í Tuxedo. Og
í eins mikinn tða meiri koslnað Pgði hún,
er hún keypti landspilduna át í St. V'ta! fyr-
fyrir búnaðarskólann. Á ekrum háskólans
hefir málleysingja-stofnunin verið reist. Þó
skólarnir verði sameinaðir, verður ekki kom-
ist hjá því, að greiða skúldina sem á eignum
þessum hvílir. Og verði háskólinn og rrál-
leysingja skólinn fluttur út í St. Vital, eða
búnaðars’kólinn fluttur yfir í Tuxedo, er
fylkið samt ekki ált í einu búið að selja það
af tandsvæði sínu sem það getur verið án
með sameiningu skólanna — og getur ef
til vill aldrei selt það, nema sér í stóróhag.
Auk þess kostar flutningur skólanna ekk-
ert smáræði. En hann er þó nauðsynleg-
ur ef um nokkurn sparnað á þarna að vera
að ræða.
Þama virðist því vera nokkur lykkia á
þessari sparnaðarleið, sem svo mikið er
gert úr. Það er að vís>u alveg satt, að stór
hagur hefði verið í því að hafa skóla þessa
saman. I Alberta er búnaðarskólinn og há-
skólinn eitt; einnig í Saskatchewan. Önn-
»r þessi stofnun er í Saskatoon, en hin í
Edmonton. Og skólar þessir eru ágætir
taldir. Samt kostuðu þeir ekki meira, en
búnaðar^kólinn einsamall kostaði hér, eftir
því sem blaðinu Free Preíss segist frá. Þeir
sem þessurn skólum komu á fót, hafa því
ekki efast um það, að það hefði minni
kostnað í för með sér, að þeir væru samein-
aðir.
Nú, að 20 árum Iiðnum, eru menn fyrst
að koma auga á, að það hefði einnig verið
betra hér, að þessum skólum hefði verið
komið á fót sameiginlega, eða sem einni
stoiaun. Má það heldur kalla seint vakn-
að. En sömu mennirnir og skóla þessa
reistu sjá þetta nú og viðurkenna það.
Þeim er nú Ijós glópskan, sem gömlu stjórn-
irnar gerðu, er þær fóru af stað með þessi
fyrirtæki. Þá var ékki verið að hugsa um
að spará. Hversu rangt sem þær fóru.að
hlutunum, og hversu mikinn aukakostnað
fyrir fylkið það hafði í för með sér, var
ekki í það horft, ef einhver flokksmaður
þeirra hafði hag af því. Það var ekki ein-
tómri óforsjálni þeirra um þetta að kenna.
Að bregða gömlu stjórnunum um hana,
væri ósanngjarnt. En það var það, hvem-
ig að þær höfðu vanist því, að fara með
valdið, sem þessu oili og bæði í þessu atriði
og öðrum, er þeim sjálfum nú orðið Ijóst
og meira að segja er viðurkent af þeim.
Með mörg dæmi þessu lík í fari sínu, er
ekki að furða, þó að þær þeyti lúðurinn að
'‘stéttastjórnum” og tali djarft um þjóðar-
velferð og •almennings heiH. En það er
eigi að síður altaf gaman að börnunum þeg-
ar þau fara að sjá!
Gengi frankans
Gengi frakkneska frankans hefir um
langt skeið verið lágt. En nú má heita að
það keyfi úr hófi. Uppmna_ gildi hans er
19,3 cents, en nú er það 4,85 eða ekki full
5 cents í stað rúmra 19. Við þessa árs-
byrjun mintist fjármálaráðherra Frakklands
á íþetta í þinginu. Sagði hann meðal ann-
ars, að ástæðan fyrir hinu lága gengi væri
sú, að hugir manna væm Frakklandi frá-
hverfir, og það ætti upptök síri hjá f jármála-
mönnum heimsins. Það má að vísu skilja
þetta á fleiri en einn veg, en eins og það er
alment skilið mun það satt vera, að þetta
sé ástæðan fyrir verðhruni frankans.
I kauphöllinni ráða ekki tilfinningarnar
miklu. Ef fjármálamenn heimsins em frá-
hverfir Frakklandi, á það djúpar og á
smáum augum á frankann, á það rót að
rekja til þess, að þeim geðjast ekki stefna
Frakklands í Evrópumálunum, og að þeir
skoða hana ekki holla, eða jafnvél ekki
hættulausa, hún er Iþað, sem veikir láns-
traust landsins. Ef að fjármálamenn heims-
ins litu sömu augum á afleiðingarnar af gerð-
um Frakka í Rhur og Rínarlöndunum og
Poincare gerirþ á ætti frankinn að hækl^a í
verði í stað þess að lækka. Gengishrunið
sýnir því ótvírætt skoðun peningamanna á
stefnu Frakka 4rá viðskiftalegu sjónarmiði.
Það er þessi stefna Frakklánds, sem hinu
síðasta peningahruni veldur. Ef til vill fara
Frakkar nú senn að sjá það. Lág-gengi pen-
inganna snertir alla þjóðina. Og ef orsök
þess, er sprottin af því að lánstraust lands-
ins hefir þverrað vegna stefnu Frakka í ut-
anríkismálunum, eru álíar Ifkur til þess, að
þar að komi að franska stjórnin verði knú-
in ti)l þess af þjóðinni, að taka upp þá stefnu,
sem frá viðskiftalegu sjónarmiði skoðast
heilbrigð og lánsitrausti landsins stofnar
ekki í hættu.
Peningavaldið í heiminum er öflugt.
Og oft miðar það að því ila. En það get-
ur líka miðað að því, sem betur má fara.
Dæmi af því er þetta. Að það geti einnig
haft svipuð áhrif í mörgum greinum á við-
reisn Evrópu, eins og tal'smenn þess halda
fram, getur vel verið, þó að það sé ekki
að skoðun annara eina nægilega leiðin til
þess.
Af hag Frakklands fluttu blöðin nýver-
ið þær fregnir að fjárhags-áætlun þess fyr-
ir árið 1924, gerði ráð fyrir 568,000,000
franka tekju afgangi. Því miður er þetta
misskilningur. Fjárhagsreikningar á Frakk-
landi eru í tveimur þáttum. Og um þann
þáttinn er fregnin greinir ekki frá, er það að
segja, að þjóðskuldin hefir á árinu 1923
aukist um 20,000,000,000 (tuttugu milj-
arða) franka, og.í áætlun sinni fyrir árið
1924, er gert ráð fyrir að bæta við hana
13,000,000,000 (þrettán miljarða) franka.
Þessi hálfrar miljarða tekjuafgangur í öðr-
um þætti reikninganna nær því skamt.
og á Englandi við háskólana. Bændafélag-
ið í Manitoba notar það, og ber ekki á öðru
en að alt fari vel fyrir það.
Skyldu nú kjósendur í sveitunum í Mani-
toba vita það minna um kosningar en kjós-
endur á öllum þeim stöðum, sem nefndir
hafa verið, að ekki sé vogandi að fá þeim
þetta vopn í hendur sem nýju hlutfalis-
kosnmgalögin eru?
Manitoba er að mörgu leyti á undan
fylkjum þessa lands. að því er löggjjöfina
snertir. Það hefir oft orðið fyrst til þess að
samþykkja lög, sem mjög hafa verið eftir
kröfum tímanna. Þakkar maður ekki stjórn-
unum það nema að vissu leyti, heldur yfir-
leitt vakandi áhuga kjósenda. Að þeir
sömu kjósendur geti ekki eins og aðrir fært
sér í nyt slysalaust hagræði það, er býðst
með hinum nýju hlutfalls-kosningalögum í
þreifanlegar rætur í verulei'ka. Líti þeir sveitum. verður erfitt að fá menn til að
trúa. Það sasmir Manitoba miklu betur en
ekki. að verða fyrsta fylkið til að leiða
þau í lög, eins og ýms önnur lög, sem til
bóta hafa horft. Erfiðleikamir við að
nota þau eru álger ímyndun.
Langlífi í Canada.
Samkvæmt skýrslum stjórnarinnar í Ott-
awa, voru 183 manna í Canada 100 ára
gamlir. er manntálið 1921 var tekið. Með
því að fróðlegt er að sjá hvar þeir áttu
flestir heima, skal hér frá því greint, eins
og það stendur í skýrslunni.
f Nova-Scotia áttu 37 af þeim heima. Er
það langmest að tiltölu við fólksfjölda.
“Blánefirnir” sem kallaðir eru, virðast því
lifa manna bezt í Canada. ef langlífi ber
vott um það.
í Quebec, öðru fól'ksflesta fyl'ki landsins,
áttu aðeins 29 heima. HlutfáHslega verður
talan lægst þar.
Flestir, eða 57 af þeim áttu heima í
Ontario. En vegna fólksfjöldans þar. sem
þó er ekki mjög mikið meiri en í Quebec,
er það híutfállsilega minna en í Nova-Scotia.
í sléttufylkjunium þremur, áttu 41 af
þeim heirna; 'borið saman við fólksfjölda, er
það svipað og í Ontario. og má Iþað gott
heita, þegar þess er gætt, hve skarnt er síð-
an að þau bygðust og að það var fremur
ungt fólk sem þangað leitaði en gamialt. f
.Saskatchewan áttu 21 af þeim heima, í
Manitoba 13. Alberta 7, British Columbia
6 og 1 í Yúkon.
Af þessu 100 ára garnla fólki í landinu,
voru 90 karlmenn, en 93 kvenmenn. En
mjög breytilég var hlutfallstala kafla og
kvenna í hinum ýmsu fylkjum. f Manitoba
t. d. voru 9 karlmenn og 4 kvenmenn, en í
Alberta 2 karlmenn og 5 kvenmenn.
Frá Árborg.
“Þess ber að geta sem gert er” — I
“Lögberg” birtist ritstjóragrein fyrir nokkru
Imyndaðir eríiðlcikar. | síðan, var hún umkvörtun fyrir hönd ísl.
blaðamanna vestan hafs, að þeir yrðu að
Gegn hinum nýju kosningalögum!. í
sveitakjördæímum, sem á Manitoba þinginu
hafa verið til umræðu, hafa komið fram
mótmæli frá íhaldsmönnum og verkamönn-
um. Þykja verkamönnum lögin óákjósan-
leg, vegna þess, að í þeim sé ekki gert ráð
fyrir hlutfallskosningu eftir fólksfjölda. En
íhaldsmenn telja lögin of flókin og aðferð-
fna auk þess órejfoda. ^
Um fyrra atriðið er það að segja, að
hlutfal'Hkosningar hafa ekki enn verið viður-
kendar réttlátar eftir fólksfjölda. Væri
slík aðferð tekin hér upp, mætti alveg eins
taka atkvæðin af sveitafólkinu. Áhrifa
þeirra gætti ekki neitt við kosningar, á
móti áhrifum fjöldans í bæjunum. En
vegna þess, að sveitafólkið er einmitt sá
hluti íbúanna, sem hagur þjóðarinnar véltur
mest á, væri herfilega ranglátt, að svifta þá
öllum áhrifum við lagasmíði landsins.
Um síðara atriðið er ekki annað hægt
leggja of mjög á sig við ritstörfm, en fengju
litla utanaðdijálp- Er þar sérstaklega vikið
að því. að stuðningur úr hinum ýmsu bygð-
um ísll. sé af skomum skamti. Mun það
satt vera, og virðist fréttabréfum fækka í
blöðunum. Og er það skaði hvað hinum
eldri viðvíkur. Eg minnist ekki að hafa
séð í Heimskr. eða Lögb. neinar fréttir eða
skrif úr norðurbygðum Nýja fslands nú til
langs tíma, og söknum við öíl þeirra frétta-
greina, sem skrifaðar voru þa'ðan í Lögbv
— eg hygg af séra Jóh. Bjarnasyni — og
birtust nókkuð reglulega hér áður fyr. Veit
eg ei gerla hvað veldur. Enginn skyldi þó mis-
skiilja þessa viðleítni mína þannig, að eg ætl-
aði mér að fylla upp það skarð, sem þar er
fyrir skildi. Astæðan fyrir þessum línum er
sú, að mér finst það goðgá mesta, að géta
einskis af því. sem gert hefir verið og er
að gerast hér á meðal okkar, og vildi eg
óska að það yrði til þess að vekja einhvern
seu.
að segja en það, að þeim sem hálda því I mér færari til þess að rita all-ítarlega um það
efni, sem eg aðaflega hefi nú í hyggju.
Við. sein alin erum upp á fslandi, get-
um naumjást minnst uppeldisáranna, án þess
að staðnæmast í öðruhvoru hugsanaspori
við söng og kveðskap. Fylgdi það lang oft-
ast hvað öðru. Er menn höfðu yfir ljóð
fram skjátlist hraparlega, þó síkýrir
Það fer svo fjarri því, að þetta kosninga fyr-
irkomulag sé óreynt, að sem næst ein fjórða
mtljón manna, hefir átt um tíma við það
að búa. Á einum áttunda hluta þess er bygt
er af hnettinum hefir það verið gert að lög-
um. Þýzkalandi, Austurríki, Czecho-Slovak- ^ða kvæði, voru þau lang oftast sungin enda
ía, Jugo-Slavía, Prússland, Belgía. Frakk-
land, ftalía. Rúmenía, Svþjóð, Noregur og
Danmörk, hafa öll þetta kosninga-fyrir-
komulag. f Winnipeg eru fylL'sþingmennirn-
ir kosnir með þessum hætti. f öllum stór-
borgum Vestur-Canada, er það notað við
hæjarkosningar. eins og t. d. í Winnipeg,
Regina, Saskatoon, Calgary, Edmonton og í
mörgum þorpum og sveitum. f Ástralíu er
þótt engum væri kunnugt um, að nolkkurt
lag hefði verið móterað við kvæðið og man
eg sérstaklega eftir einum bónda heima.
sem söng uppáhalcSskvæpSin sín með s|nu
eigin la-gi. “Gunnarshólmi” var þar fremst-
ur á blaði ætíð. Þá kannast allir við rímna-
kveðskapinn. Engum kom til hugar að
lesa rímur, það varð að syngja þær- mun
þá ekki hafa verið um auðugan garð að
eftir því kosið og í New zealand eru efri gresja eftir sönglögum við hæfi ísl. alþýðu.
deildar þingmenn kosnir á þennan hátt. Við F.n íslendingar urðu að syngja og verða að
kosningar skólaráðsmanna er það notað á fr- syngja, meðan þeir eru sannir fslendingar.
landi við alla skóla. á Skotlandi við nokkra Eg hygg. að hvert einasta mannsbarn á fs-
landi kunni og taki undir með
-sbáldinu og syngi þetta gairila,
ágæta sannleiksríka erindi: —
Þ& söngtist eg heyri og svanfögur
. öljóð,
Mer sorgimar renna frá hjjarta
Þá hrífa mig englanna helgustu
. ljóð,
Að hásæti guðdómsins bjarta.
Mér finst eins og að sjálfsögðu,
að lag það, sem á við þetta er-
indi. sé búið til handa íslenzkri
allþýðu, það er engum um megh,
er annars getur hljóði upp komið
og f>ó að gömlu íslenzku lögin
.séu. ef til vil'l, ekki öll listaverk á
hinn strangasti mæilkvarða, þá
hafa þau verið og eru enn ásamt
hinu máttuga íslenzka orði, sem
þeim fýlgir, hin hugljúfasta. og
eg segi ómetanleg eign fslend1-
inga. *
Hvað segja hérlendir menn,
sem þekkja til “heima” um söng-
vísi fslendinga. Tökum það sem
næst okkur er, sem er ferðasaga
Morien frá Winnipeg. Hún dáðist
með mörgum fögrum orðum að
söngvísi 1 íslendmga heima og
hún hefur meira að segja sterkan
grun um. að hvert einasta manns-
barn á íslaindi — alt frá stjórnar-
sölum Rvíkur, til hinna fátæk-
ustu sjómannabýla norður á
Rifstanga — kunni hvert einasta
’sönglag sem ort er af fsl.
Mig vantar þekkmgu til að
dæma um sannleiksgildi þessa nú,
en þá er eg ólst upp, og alt að
þeim tíma er eg yfirgaf ísland í
síðasta sinn. var þetta sannlei'kur.
Að þessu athuguðu, vaka fyrir
mér tvær spurningar: Hefir söng-
fýsi íslendrnga orðið arfgeng til
hinnar uppvaxaridS kynsloðar
vestan hafs? Og hin síðari: Væri
æskilegt að svo hefði verið?
'Hin síðari spurning, svarar í
stuttu máli hinni fyrri; samt vil eg
með fáum orðum stiðja hana lítil-
lega — en vel að merkja. sá
stuðningur nær e'kki útyfir Nýja
fsland, því í örðum bygðum þekki
eg ekki til. Eg hika ekki eitt
augnablik við að svara fyrri
spumingunni neitandi, og vaéri
mér þö ekkert ljúfara en það. að
mega svara henni játandi.
Eg man ekki ti'I, í þau 1 7 ár,
sem eg hefi lifað f Nýja Íslandi.
og verið nærstaddur gleðimótum,
að söngur hafi farið fram, utan
einu sinni. Auðvitað undanskil eg
opinberar samjkomur. Til saman-
burðar þes'su. get eg sagt með
sanni að á öilum gleðimótum heima
var sungið, og sungið mikið þar
sem konur og karlar voru saman-
komin. Ekki hefir mér borist til
eyma frá dansleikjum unga fóliks-
ins hér, að það hafi uppihald á
dansinum og flokkist saman til
söngs. Heima var það fyrir'komu-,
lag, að dans og söngur skiptust
á. var söngstjóri kirkjunnar oft-
ast með á dansleikjum og hnfði
með sér tónkvísl, til Ieiðarvísir
við byriun laganna, voru þá helzt
sungin fjönrg lög og ætíð marg-
rödduð, svo sem: “Fyrst er ann-
ars hjarta hræri”, og svo fram-
vegis. sem allir eldri landar
kannast við. Ekki er því samt
þannig varið, að fslendingar hér
um bygðina séu í söngmútum-
kernur það bezt í ljós við knatt-
leiki á smnrum og Hocey-leiki á
vetrum, vilja Iþeir þá skara fram
úr sem annarstaðar, og orga meir
en allir aðrir, og þá fylgja ókur-
teis orð; er það ljótur söngur og
skrílslegur. og ætti að víkja sæti
fyrir fögrum og hressandi hlátri
og heifbrigðuml hvatningarorðum,
ef annars er ástæða- ti! að geðs-
hrærast. Mun eg nú ékki fjölyrða
uni þessa afturför landanna að
s’«?); Kem eg þá að hinm síðari
spurningu, og svara eg henni eins
hiklaust játandi, eins og hinni
neitandi. og er þá að athuga hvað
gert hefir verið hjá okkur til að
Viðhalda og efla söng.
’ Að því ej eg bezt veit, hefur
söngkensla og æfing verið hér til
aðeins vegna kirkjunnar og nær
þá aðeins til sálmalaga, og er ó-
gerla hægt að greina eða dæma
um söng flokksins. Þar eð það
er siður, að allur söfnuðurinn
tciki þátt í söngnum og eru þá eins
og gengur ýmsir á eftir og aðrir
hjáróma þar sem yfirgnæfandi
meiri hluti safnaðarins ftx ósöng-
Vís. Alimargir söngelskir og fram-
Dodd’s nýmapillur eru bezta
rvvrnameðalið. Lækna og gigt.
bakverk, hjartabilun, þvagteppu.
og önnur veikindi, lem stafa frá
nvrunum. — Dodd’s Kidney Pills
kosta 50c ask jan eða 6 öskjur fyr.
«• %2 50, og fást hjá öllum lyfsöl-
«n eða frá The Dodd’s MedicUn*
C«.. Ltd., Toronto. Ont
takssamir menn í Árborg hafa séð
að bein þörf er á breytiþróun á
þessu sviði. Býst eg við. að
margir þeirra hafi haft kirkju-
sönginn hinn grátlega fyr-
ir augum, því ekki er það ótítt,
að hljóðfærið sé fyrst, síðan
flokkurinin og fram-kirkjan rekur
iestina, ef til vill tveim eða þrem
orðum á eftir. Þetta ástand
breytist ekki "nema alr%fnnur á-
hugi verði vakinn fyrir hinni göfg-
andi sönglist.
INókkrir Ísléndingar í Árborg
hafa h'nn síðasthðna og þennait
vetur komið á stofn all-öflugu
söngfélagi og ráðið til sín hinn á-
gæta söngkennara, herra Brynj-
ólf Þorláksson, og þrátt fyrir inn-
byrðis mótblástur í þorpinu sjálfu
og lítinn styrk utan af landsbygð-
inni, hafa þeir klofið þrítugan
hamarinn með lofsaml. árangri.
því það er mál manna, að flokk-
urinn, sem að meðtöldum krak|ca
kór. telur um 80 manns — sé
einhver hinn langbezti meðal fs-
lendmga vestan hafs, og eiga
upjriiafsmenn miklar þakkir skil-
ið fyrir þetta og sérstaklega fyr-
ir þennan vetur og það verk, sem
unnið hefir verið við kenslu
og æfinga á unglingum.
Getur enginn. sem viðstaddur
var síðustu söngsamkomu flokks-
ins dulist hve mikiH mismunur
er á söng og allri framkomu barn-
anna undir stjórn Brynjólfs, og
því. sem maður á að venjast hjá
skóiabörnum undir stjórn lftt
söngfróðra ’kennara. Engum
hugsandi manni getur heldur dul-
ist að til þess að standa straum
af kostnaði söngkenslunnar þurfa
töluverð fjárframlög. og hafa sam
komu verið haldnar í Árborg og
grendinni í því augnamiði aðl
hafa upp dálítið af kostnaðinum.
um leið og fólki væri gefinn kost-
ur á að kynnast þessari nýbreytni
og hlusta á söngflokk æfðan af
sírfræðingi. Héfur fólk því mið-
ur ekki æfinlega sýnt þessarí
viðleitni nógu mikla virðingu og
fylkt sér á samkomurnar. Vana-
lega hafa þær samt verið allvél
sóttar, enda hefur ékkert verið
tilsparað af flokksins hendi- að
gera þær aðlaðandi og skemtileg-
ar, og nú á síðustu samkomu, er
haldin var í Árborg þann I febr..
fengu þeir hinn ágæta söngmann,
Sigfús Halldórs frá Hofnum, til að
skemta með söng. varð enginn
fyrir vonbrigðum af þeim, sem
komu til áð hlusta á hann, og er
það einmitt það. er eg veit bezt,
að Árborgar-búum hefur aldrei
áður verið skemt eins vel með
söng, fer það alt sarnan hjá hon-
um, að hann er hið mesta prúð-
menni í aillri framkomu. viðfeldinn
og blátt áfram, hefir einkar fagra
og mikla rödd. Má svo að orði
kveða, að honum tákist jafn létt
að láta barnshjartað hoppa og
sprikla af kátínu. sem og hitt að
hræra hina draumkendari strengi
í hjörtum þeirra er fullveðja eru.
Heyrði eg marga líkja honum til
Eggerts Stefánssonar, og er þá
sannarlega langt leitað til sam-
jafnaðar. Hygg eg, að flestum
þeim. er hustuðu á Eggert, er
hanm söng hér í fyrravetur, muni
^nn standa í fersku minni hið