Heimskringla - 16.04.1924, Qupperneq 6

6. BLAÐSÍÐA
HfílMSKRINGLA
WINNIPEG, 16. APRÍL, 1924.
Ekki má sköpum
renna.
SIGMUNDUR M. LONG, þýddi.
“Það lítur þó svo út, sem hann hafi komið slæm
um höggum á þig sumstaðar” sagði Sir Anson og
leit á meiðslin á andliti sonar síns.
“Já, víst gerði hann það”, viðurkendi Darrell,
“og mi H ai irteina hefðiieg ek'ki þu/rft til svo eg hefði
legið”. .
Sir Anson tók gullpening úr vestisvasa sínum
og rétti að Darrell. “Þú getur keypt þsvipuna, sem
þú varst að tala um á dögunum”, sagði þessi fyr-
irmyndar faðir. “En mundu nú eftir að koma nið-
ur í eldhúsið og fá þér kjötsneið að leggja á aug-
að. En hálfskrítið verður að sjá það fyrstu dag-
ana. Fékk annars strákurinn nokkuð sem um mun-
aði?” spurði hann með illa leyndri forvitni.
Andlitið á Darrell varð að einu stóru háðbrosi.
það skildi Sir Anson nógu vel til þess, að hann hló
“Bravo drengur minn”, sagði hann; “svona við-
skifti ætti maður helzt að endurgjalda með vöxtum-
Farðu nú og flýttu þér; eg bíð þín með teið á með-
**
an .
Darrell var til hálfs út úr dyrunum, þegar faðir
tians stansaði hann með nýrri spurningu.
“Hver var hann þessi strákur, þekkir þú hann?”
“Nei, eg þekki hann ekki”, svaraði Darrell.
“Hann sagðist heita Sampson Burridge”.
Brosið smáhvarf af andlitinu á Sir Anson, fyrir
alvarlegri dráttum.
“Hver skollinn tautaði hann við sjálfann sig,
“sonur Burridge, ’hum”. Eins og í leiðslu tók hann
hendi um hökuna og athugaði gólfdúkinn nákvæm-
lega. “Já, það niunar ekki svo litlu sem hann er
stærri enn þú. Og þú segir hann hafi áreitt stúlku
barn, hver var hún, þekkir þú hana?”
“Hún heitir Cynfhia Drayle, og býr yfir á heið-
inni”.
Sir Anson sttökk upp frá borðinu, þrunginn af
reiði. Hvað er það sem þú segir ! hrópaði hann.
“Cynthia Drayle, og þú hefir staðið í slagsmálum
fyrir dóttir hans — það var eitt af því versta, Darr-
ell.”
Darrell horfði forviða á föður sinn.
„ “Já, hvers vegna ekki, faðir minn? spurði
hann. “Hvað er um hana að segja, hún var í vand-
ræðum og enginn til að hjálpa henni, nema eg.
Svona unglingur hefði ómögulega getað varist
svona erkifanti, sem hann er .
Sir Anson reyndi að sansa sig, og þegar hann
með hrukkótt enni og hendurnar í vösunum sneri við
og gekk yfir að glugganum”, sagði hann afsak-
andi:
“Já, Darrell — náttúrlega. Það var ekki von
að þú gætir varast það — nefmlega, að faðir henn-
ar og eg erum ekki vinir, — en svo kemur það
ekki málinu við- Og það var vel gert af þér að
hjálpa henni, — en samt —
Hann nuddaði hökuna með hendinni, — ' eg
vildi það hefði verið annar drengur, og önnur stúlka
— heldur en einmitt Sampson Burridge og Cynthia
Drayle, en það verður ekki afturtekið sem skeð er.
Maður íkilur ekki í þessu, og getur þó ekki gert
að því”.
Sir Anson sat gruflandi þangað til Darrell kom
aftur niður. Ungfúin hefir faTið um hann mjúl.um
fínlegum höndum, og vinnukonurnar skoðuðu
skemurnar með samuð og meðaumkvun, því vinnu-
hjúunum á herragarðinum var það sameiginlegt að
hafa aðdáun og efíirlæti á hinum unga herra. svo
það að sumu leyti var helzt um of.
‘ Að strákunr>r. þessi Sampidn, levfði s*r að
leggja hendur á hinn unga herra , sagði madama
Booles og hristi höfuðið gremjufullur.
“Þessi Burridge” sagði kjallaravörðurinn Priest-
ly. “svífist heldur einskis. þar er föður og syni sam-
h“nt í tuddaskapnum. En við hentugleik skal eg
jafna um þá með einhverju móti.
“Nei”, gerðu það ekki, Priestly”; sagði Darr-
el'I, “sleptu þeiri heimsku, þetta var opinber ærleg-
ur bardagi, það mattu vera viss um, og ekki til
að hafa um það mörg orð. Það er eins og þeir
hafi aldrei séð blátt auga fyrri. Þá er eg þeim mun
frægri, að eg hefi séð og fengið mörg.” ^
“Litlu síðar kom han niður 1 holuna til foö-
ur síns og drakk teið með honum. Sir Anson var
nýbúrnn að jafna sig. Svona smaonot var hann.van
ur a.ð hrista af sér eins og hundur hristir af sér vatn-
ið. Þeir feðgamir töluðu saman glaðir og áhyggju-
lausir, mest um íbróttir og skemtanir, sem þeir voru
sérlega hneigðir fyrir.
Þeir voru aðems bumr með teið, þegar emn
þmnanna kom með bað skilaboð, að herra Burridge
vildi gjarnan tala við Sir Anson.
Fað;r Darrells varð nú á ný alvarlegur, neri hök-
una og leit til sonar síns. Þú ættir heldur að fara.
Darrell stóð upp með hægð, kafrjóður í andliti. Eg
he'd það sé bezt að eg verði hér- Ef þú hefir ekki
á móti því, faðir minn?”
“Gott”, sagði Sir Anfion, og hneigði sig til sam-
þykkis. “Það þykir ekki dirfskumerki. að fela
skottið milli lappanna. Láttu Burridge koma inn”.
Gesturinn kom inn, Jósiah Burridge var feitur
og skrokkstór, hálfsvipaður fíl; andlitið var feitl
og breitt, rmmnurmn stór og varimar þykkar, hárið
punt, rauðleitt; hann var klunnalegur í öllum hreyf-
ingumi. því líkast, sem hann værri ékki maður fyr-
ir sjálfum sér, og gerði hann heldur einfaldlegan í
það heila tékið. Samt gat glöggur mannþekkjari
með góðri aðgætni, séð lymsku og slægð bregða
fyrir innanum einfeldnina.
Af þessu ytra áliti sínu, hafði Josiha Burrige
haft mikil not. Hann eins og flestir aðrir þóttist
vera dánuirtaður, og þegar fólk sá, hvað hann var
einfaldlegur og hrekkjalaus að sjá, var svo sem
sjálfsagt, að ugglaust væri að trúa honum. En eft-
ir á, þegar það var um seinan komust menn að því,
að hinn góði Josiha Burridge var ekki eins einlægur
og hann lézt vera.
Þegar Burridge kom inn, heilsaði hann brosandi
uppá þá feðga, jafnframt glampaði
á eitthvað sérlegt í ljósbláu augunum hans, sem
hvorugur þeirra feðga gætti þó að.
“Ha, Ha, góðan díaginn Burridge”, Sagði Sir
Anson glaðlega, og þó með undirtón annarrar teg-
undar.
“Er það viðureign strákanna okkar, sem nú er
umtalsefni?”
“Nei, öldungis ekki, Sir Anson. En þar er þér
sjálfir hafið máls á þessu, og eg sé að herra Darrell
er viðstaddur, vil eg nota tækifærið til að láta í
ljósi, hvað stórkostlega eg sé eftir því, að drengur-
inn minn, hann Sarrjpson, skyldi gleyma svo vel
sætmf sínu, að hann réðist á dreng, sem var bæði
minni og yngri en hann sjálfur.
Darrell varð rauður í andliti og starði á herra
Burridpe mföð undrun og gremju, en Sir Anson gat
ekki stilt sig umi að taka framí og segja: — “Nú — j
eftir því sem mér er sagt, hefir Sampson fengið
sinn hluta af hrakningunum”.
“Já, sannarlega það”, flýtti herra Burridge sér
að taka framlí- “Hann er ekki hótt meður úttleikinn
en Darrell, en samlt er hann ekki hið m(insta reiður,
og eg vona sama sé með herra Darrell.”
“Nei, ékkert svipað því,” fleygði Darrell út úr
sér, “og í annað sinn, er eg til nær sem vera vill,
ef hann langar til að berjasit”. ^
Með þessu vildi hann sýna, að hann væri ekki
reiður við Sampson.
“Nei, ungi maður,” sagði Burridge og hristi sitt
stóra höfuð brosandi. “Samlpson hefir öðru áð
sæta en að berjastt við sér betra fólk. Hann má
til að útvega sér atvinnu og vinna fyrir sér, og eg
vona að þið þjótið ekki í hárið hvor öðrum, nei”.
“En það var þetta, Sir Anson viðvíkjandi Samp-
son, sem eg vildi tala um”.
Sir Anson gaf Darrell bendingu, og hann yfir-
gaf herbergið, og skykldi þá tvo eftir eina eftir.
Sir Anson vísaði Burridge tJI sætis, sem hann
báð, og dró svo upp úr feikna stórum skjalabagga,
fór svo að tala fram og afttur um málið, en Sir
Anson lét það sémi vind um eyiun þjóta, þar til hann
kom með athugasemd.
“Taktu nú eftir Burridge, þetta um sameign
drengjanna, sýníst m|ér þú hafa tekið frá hinni réttu
Ihlið; satt að segja, hugsaði eg að þú mundir gera
• / 1 /**
meira ur pvi .
“En hvers vegna þó ekki?”
spurði Burridge og glenti upp augun”. Eg vona þó
Sir Anson, að þér séuð ekki reiðir við son minn?”
“Nei, ekki það allra minsta”, svaraði Sir Anson
tafarlaust. “Barsmiíðin fór fram hrekkjalaust, og
eg ættla að báðir séu að. mestu óskemdir.”
“Nei, eg segi ékki neitt um herra Darrell, sagði
Burridge án þess að líta upp, "drengir eru drengir.
og það var viss orsök til sundurlyndisins”.
“Það er þetta kvennfólk Burridge”, sagði Sir
Anson og hló.
Burridge hneigði sig. “Já, það var langa stelp-
an hans Drayles”, sþgði hann, og rómurinn yar
blandinn illgyrni. “Hún.er hættulegur unglingur- Er
altaf reiðubúin að koma illu til Ieiðar, eftir því sem
Sampson sagði mér, gerði hún úlfald úr mýflugu,
og iHindi úr því, sem ékki var annað en gaman;
herra Darrell er ungur og bráðlyndur og sá ekki við
henni, og því fór sem fór”
“Hann er líkur mér”, sagði Sir Anson og brosti
“þþví miður hafið þér rétt í því Burridge .
“Sonur yðar barðist fyrir hana. og þo? hefir
henn’ þótt gaman, og miklast yfir því, hún er nauða
lík fcður sínum, það væri nauðsynlegt að hafa eft-
irtekl með þeim báðum; þér rnegið vera viss um,
rð hann hefir hafít verulega gamanstund, að hugsa
til þess, að dreng.mir ökkar börðu hve- annan ti!
skemdar, út af stelpu flagðinu dótttur hans.”
Sir Anson beit á vörina; Burridge þagði við, til
að gefa hanum umhugsunartíma, og sagði svo kæru-
leysislega:
“Nýlega skrifaði eg honum, og gerði honum
nýtt boð enn stærra. Hann þakkaði f yrir sig, en
neitaði”.
Sir Anson muldraði eitthvað.
“Já, eg get helzt hugsað mér, að hann þægi ekki
boðið.
Burridge sat um sttund hugsandi, og sagði við
sjálfan sig meira en til Sir Anson:
“Mér er óskiljanlegt þetta athæfi hans. Jörðin
*>r mögur og honum gagnslaus; við höfurrt boðið
honum ívöfalt verð, manni þætt þó líklegt að stelp-
an og hann hefðu fullkomna þörf fyrir skildingana,
—eg skil það ekki, — það er bara stolt og þrái”,
sagði Sir Anson.
Burridge hristti höfuðið. “Eg get ekki samsint
það”, sagði hann hugsandi. “Drayle er ekki sá
maður, sem ekik léti gæðalausann heiðarblettt fyrir
ærna penÍTiga, það hlýttur að vera eitthvað á bak
við það”.
“Hvað skyldi það geta verið?” spurði Sir Anfon
undrandi.
“Já, hver getur vitað það”, sagði Burridge hik- J hooum. Hann fflýtti íér á leið eftír henni og kall-
andi, og einhver slægðartegund brá fyrir augunum. i aði:
‘Drayle er ekki allur þar sem hann er séður, enda
þó hann þykist vera heirrtspékingur. Eg skal nú
hafa atigu á piltinum, og það svo um muni- Eftir
því sem sagt er, er hann byrjaður að veita vatn-
inu, sem rennur gegnum heiðina”.
Uann getur það ekki hrópaði Sir Anson fok-
vodur”, það er ólöglegt, eg get bannað það, og
ætla líka að gera það; hann stóð upp og gekk um
gólfið hröðumi fetum. “Láttið þér hann vita það,
Burridge, að þar eigi hann mér að mæta”.
Burridge sneri uppá stóra munninn, um leið og
hann horfði á hinn reiða Iandeiganda með háðslegu
glotti.
‘Eg skil það, Sir Anson”, sagði hann; “eg skal
sjá um það málefni. En það er um að gera, að
vera ekki offljótur á sér, og fara gætilega, það væri
skammarlegt, ef við færum harlloka fyrir Drayle,
látið þér mlig um það, yðar hagsmuni hefi eg fyrir
augum öllurrt öðrum fremur.
íHann sttóð upp og hnepti að sér frakaknum,
Svo var sem honum hugkvæmdist eítthvað nýtt, og
bætti við eins og af hendingu:
“Vextirnir af Treycott-láninu eru fallnir f gjald-
daga”.
Sir Anson leit upp.
“A-ha”, sagði hann hikandi. “Já, það mun vera
“Ha-hæ, ungfrú Drayley”!
Cynthia hrökk við, leit svo til baka yfir öxl sér,
með vel leikinni undrun, hún hægði á sér en stans-
aði ekki. Darrell greiðkaði sporið og íleygði vind-
lingnum.
“Hvernig gengur það?” sagði hann. •
“Á, eruð það þér”, svaraði Cynthia með upp-
gerðarfurðu.
“Já, eg hélt eg hugsaði að þér hefðu ekki
séð mig”, svaraði hann, eins og utan við sig. “Þér
hafið líklega ekki séð hinn — kauðann? Eg vna
að hann hafi ekki áreitt yður síðan”.
“Nei, það hefir hann ekki gert”, sagði Cynthia.
Hún stóð og leit í kringum sig með athygli. En auð-
vitað hafði hún rent augum yfir andlit honum, og
séð menjar eftir bardagann, og það hlýaði hugarfar
hennar til hans, og einkum þegar hún þóttist nú vita,
að Darrell léti sér óviðkomandi, það sem feðgum,
þeirra bar á milli.
“Eg vona hann ónáði yður ekki framvegis”,
sagði Darrell, en skildi það koma fyrir, þá látið mig
vita það tafarlaust, svo skal eg tala við hann fá orð
í fullri meiningu”.
Hann veitti Cynthiu nákvæma athygli, hún var
sérstaklega falleg. Það var óneitanlegt.
“Má eg spyrja yður”, hélt hann áfram. “Hafið
svo, eg hafði hérumbil gleymt því. Eg vona að | j,ér mikið að gera> eigum við ekki að ganga með.
þér getið jafnað það fynr mig Burndge, er ^kkr fram ánni okkur ti] gamans?. það er mikið af siþ
svo^ ... i|ngi í !:ennþ Þeir eru litlir, en gaman er að sjá
“ó-jú, Sir Anson”, svaraði Burridge, “Eg get til þeirra. *-
svona aðeins minstt á þetta, af því svona bar und- fynthia hikað: vi\ Inn * langaði til að fara,. er
ir sem sönn Evu dóttir, vildi hún láta ganga eftir sér
“Þakka yður innilega fyrir”, sagði Sir Anson. meíra.
- Var sem létti yfir honum, og hratt því málefni “Komið þór með mér spöljcorn”, sagði hann.
J, , . i i • i J Hún Iét sem sér væri um of ó. Loksins fór hún
Eruð pér nú að fara. Hafiö per ekki lyst a meg Eonum, og þau gengu nnieðfram ánni.
glasii af víni? . *. , , . 1 “Viljið þér ekki hvíla yður ofurlítið?” sagði
Hera Burridge neitaoi booinu, ttok hatt sinn og j,ann
fór úr herberginu. Enginn maður var í framhöll- ,,'c
inni; hann sttóð þar lítilsháttar, hélt á hattinum og Sanmðþer til, þa komammðarn.r, þe.r skyggj-
horfði kringmrt sig. Hðfuðbyggingin á b.rragarS- as' r "»_ , L„. ,
ínum var í góðu sandi og álitleg, einkum framhöll- Llann tilti ser niður i grasið við hliðma a henni.
in var sériega skrautleg- Eins og venjulegt var, Studdi hendinni á hökuna og horfði ofan í hina
lýstu ekki miklar gáfur sér í andlitsdráttum Burrid- straumlitlu á.
ges. En han hafði augun alstaðar og aðgætti hvað
hvað eina. Hið stóra marmara eldstæði, rimlana
útskorna, 1 trca glerið í gluggim m, búnaðinn í ætt-
armyndunum, suirtar eftir frægustu málara á Eng-
landi. I einu orði, hann aðgætti alt.
Herra Burridge athugaði þetta með meiri skerpu
en honum var ætlandi, eins fjjörlaus og einíald- lengur kyrrar.
“Sko, þarna koma þeir”, sagði hann í hálfum
hljóðum.
Cynthia laut áfram, og á samia augnabliki
bruðu silungamir við í allar áttir.
“Þér stygðuð þá,” sagði hann. “Það er skrít-
ið en þó satt, stúlkur geta aldrei setið mínútunni
legaur og hann sýndist vera. svo kom kjallaravörð-
urinn. Buiridge heilsaði upp á hann kopánlega.
“Hvernig líður yður, Priestly?”
“Vel, þakka yður fyrir”, svaraði Priestly”, vin-
gjamlega. Gekk svo að útidyrunum og stóð þar,
eins og hann biði þar eftir einhverjum.
“Verið þér sælir, herra Priestly”, sagði Pur:-
idge, um leið og hann fór út.
“Farið þér vel, herra,” svaraði Priestly” með
virðuglegum svip, eins og fyr, bætti svo við, þegar
hann vissi að Burridge mundi ekki heyra til sín:
“Sá hrekkjalimur — og falsari”.
Herra Burridge staulaðist þunglamalega ofan
akbrautina, en stansaði þar sem bugða var á braut-
inni, sneri við og horfði til baka á hinn fallega og
dýrmæta herragarð, og væíti um leið varirnar
Hann settist upp tók fram sílfurmunnstykki og
kveikti í vindlingi, merkilegur í meira lagi.
' Þyki yður skemtilegt að reykja?” spurði
Cynthia, bæði af forvitni og hluttekningu.
“Já, hvers vegna það?”
“Eg hugsaði það væri ékkert í það varið fyrir
drengi”, svaraði Cynthia. “Finst yður það bragð-
g°tt?”
'“ Þeirri spurningu er Iíklegt að m|örgum hefði
orðið örðugt að svara og Darrell vissi ekki heldur
hvað hann átti að segja-
“Ö, eg veit það nú eiginlega ekki”, sagði hann
mér finst eg hafa gaman af því, en um það geta
þeir ekki dæmt, sem aldrei hafa reykt.” Stúlkur
reykja ekki”, svaraði Cynthia.
Jú, þvert á móti, þær eru margar sem gera
4. KAPÍTULI.
Hin rösklega framkoma Fraynes, þegar henni lá
mest á, og svo viðureign drengjanna, var henni
sögulegasti viðburður, sem Cynthiu hafði miætt á
hennar fébreytilegu leið, það var því náttúrlegt, þó
þettað gæfi henni ærið umhugsunarefni, og að hún
er hún fór á skóla daginn eftir, liti í kringum sig,
auðvitað skyndist hún eftir Darrell, en fór svo að
því að engum gæti dottið í húg, að hún væri að líta
eftir nokkru sérstöku.
Hún vildi fegin mæta honum, syni þessa hável-
borna Khrra Ansons, sem var svo óhlutvandur, að
sýna föður hennar óvild, og það skyldaði hana jafn-
framt til, að láta sem! hún vissi ekiki af Darrell, og
þó var hún fast ákveðin að sjá hann- En henni
brugðust beztu vonir, því dagurinn leið svo, að hún
varð ékki vör við hann, hið allra minsta, þess er þó
vert að geta, að jafnvel þó Cynthia vittist um dag-
inn að sumurieyti eins og út á þekiu, hegðaði hún
sér svo aðdáanlega velð ag ungfrú Todd taldi sjálf-
sagt, að hún væri orðin önnur og bettri manneskja
en aftur á móti þótti sumum af skólabömunum
miður, ef hún væri á verulegum framfaj-avegi.
Cynthia þurfti ekki að bíða lengi. Seinni hluta
næsta dags, er hún færðist nær brúnni, kom hún
auga á Darrell, hann sat á bakkanum og reykti vind-
linga, og var svo niðursökkinn í þessa mannbor-
legu en viðsjáverðu iðju, að hann gáði ekki að
Cynthia fyr en hún var komin á brúna, þá stóð
hann upp með flýti, en svo flumsa, að hann gleymdi
að taka til húfunnar.
Þó Iftið væri, þá tók Cynthia efti’r því, hún stóð
við Iftilsháttar; laut yfir grindurnar og horfði ofan í
vatnið, svo hélt hún áfram, og lét s£m hún hefði
engan séð, og það heppnaðisthenni snildarlega, því
Darrell þóttist viss um, að hún hefði ekki gætt að
með tungunni — alveg eins og hundur, sem horfir I það, sagði hann. En miklu færri sem þola þag.
á feitt kjötbein, langar í irtatinn, sleikir sig um Þeim verður strax óglatt og sumar fá uppsölu.
kjaítinn, en hefur ekki færi á að ná því í þann svip- Hann sagði þetta svo alvarlegur, að Cynthia
inn. fannst til um það, þegar einhver af félögum hennar
vildi koma henni til að slá í eitthvert brall, hvatti
það hana mest af öllu, að gefa henni í skyn, að
það væri vogunarspil-
} “Ekki skil eg að eg fengi velgju af tóbakinu”,
sagði hún drýgindalega.
“Af hverju ætti eg að verða veik? Eg Iæt það
nú vera. Og eg er eins gömul og þer.”
Þvílíkar freistingu og þetta, mundi fáir drengir
hafa staðist. Með alvörusvip enn glettnina í aug-
unum, tók Darrell upp vindlinga sína og bauð henni
einn.
“Reynið þér efnn”, sagði hann.
“En mUnið eftir því, að eg hefi aðvarað yður.
“Meiri áherzlu þurfti ekki. Einu augnabliki fyr
hafði Cynthia ekki hina mlinnstu löngun til að reyna
þetta, nú tók hún vindlrnginn með alvörusvip, og
var að stinga honum upp í sig, þegar Darrell tók í
hana og hrópaði:
“Það er rangur endi, svo getið þér kveikt héma
sjúgið þér ekki mjög fast enn jafnt og stillilega”.
Cynthi dró að sér nokkrum sinnum, og þó hún
leitaðist við að fylgja hans fyrirsögnum af fremsta
megni, fékk hún reykinn í hálsinn. Nefið og augun
og hóstaði stöðugt. Darrell sat og horfði ofan í ána,
svo hann fipaði hana ekki loksins veik hann við
höfðinu og spurði áhyggjulega.
“Nú, hvernig gengur það?”
KAUPIB HEIMSKRINGLU!
BORGIÐ HEIMSKRINGLU!
AUGLÝSIÐ I HEIMSKRINGLU!