Heimskringla - 17.09.1924, Blaðsíða 6

6. BLAÐSÍÐA.
HKIMSKRINOLA
WINNIPBG 17. SEPT. 1924
Ekki má sköpum
renna.
SIGMUNDUR M. LONG, þýddi.
“það
hátíðlega
Lafði
höfuð’.ð.
“Það
er
föst
sann
færing
min
sagði Cynthia
Alicia starði á hana og hristi svo á ný
er engin von”, sag®i hún með oþekkjan-
legum róm. “Hann er dauður, eg sjálf, líkami og
sál, er dáin með honum. Eg hafði einsett mér, að
dylja fyrir yður þátttöku mína í þessum sorgarleik.
Tímum saman má svo kalla, að eg hafi verið viti
mínu fjær. — Eg hefi verið mikið — mikið veik,
en bréf Northams kom mér til að breyta ráði mínu.
Eg fann að svo framt eg hugsaði til, að lifa nokk-
urntíma rólega stund, þá hlaut eg að fara hingað, og
segja yður alt eins og var Cynthia, þér getið ekki
manneskju”.
“Cynthia laut áfram með augun full af tárum
skilið mig og hljótið að skoða mig sem slæma
og henni var mjög þungt um að tala.
“Ó-jú, — eg skil yður — ”, sagði hún harm-
þrungið, “þér breyttuð illa, létuð eigingirnina ráða
— já, þér þurfið ekki að hugsa, að eg sem elska
hann svo innilega get ekki skilið, að eg sem elska
freijstað að missa Darrel, og sjá þó rað feíl íað
ná honum — ójá, — eg skil yður — eg skil yður.”
Lafði Alicia starði á hana.
“Svo — svo þér fyrirgefið mér?” stamaði hún
“Já, eg fyrirgef yður, — og eg sárvorkenm
yður”, svaraði Cynthia alvarlega, og horfði með
viðkvæmni og meðaumkun á hið föla og særða
andlit frammi fyrir henni. Lafði Alicia stóð upp
“Þér eruð — þér eruð valkvendi Cynthia —
þér eruð góð kona”, tautaði hún í slitnum setning-
um. “Eg þekki eng í yðar sporum sem ekki hefði
bannsungið mig —
Cynthia beit á vörina og bandaði frá sér hend-
inni eins og til varnar.
“Nei, nei, segið þér það ekki hvíslaði hún. Eg
el ekki í hjarta mlínu neina heift til yðar, þar er
ekki rúm fyrir þesskyns tilfinningar,” tþætti hún
við.
“Eg hugsa að eins um hann og eg veit að hann
er ekki dáinn. Innan skams fer eg að leita að
honum —
“Lafði Alicia gat ekki stilt sig lengur. Tárin
streymdu niður kinanr hennar.
“Guð sé .míeð yður — og okkur bá'^um, —
Cynthia”, sagði hún stillilega.
“Það er njikið sem þér eigið eftir að fara í
gegnum; þér viljið ekki trúa hinum hræðilega
sannleika, en þegar hann kemur íljós, verður það
enn verra fyrir yður. En nú ætla eg að fara mína
leið, og er glöð að eg kom hingað. Enginn maður
veit hvað það kostaði mig, að afráða þessa ferð
hingað — og meðganga alt séiman.”
Hún stansaði sem snöggvast og horfði á Cynthiu
svo sneri hún sér við og gerði sig líklega til að
fara, en Cynthia stóð upp og lagði hendina á öxl
hennar.
að vanda svo flestir sem annars gáfu honumj nokk-
urn gaum, töldu víst að hann hefði komið þangað
aðeins sem áhorfandi.
Hann konrt nú uaga á Burridge og Sampson
þeir komu frá bókhlöðunni með uppboðshaldaran-
um. Andlit gamla Burridge var eftir vanda dauf-
legt og fjörlítið, með þykkar hangandi varir og
hin smáu lymskulegu augu, lét hann hvarfla yfir
mannfjöldann, sem Iíka veiti honum eftirtekt, Samp-
son virtist vera { hinn bezta skapi. Hann var með
hálfreyktan vindil milli tannanna, heilsaði með upp-
gerðar kurteisi á báða bóga og ruddi sér braut að
stól við borðið fast hjá uppboðshaldaranum. Alt í
einu kom hann auga á Lord Northam í horninu
vanalega var herra Sampson fjærri því að vera að-
laðandi í útliti eað framkomu, en mikið brá honum
til hins verra við þetta atvik, en svo myndaði«hann
hæðisbros á sínum grófgerðu vörum, og þrengdi sér
gegnum mannfjöldann, yfir til Northamis.
“Góðan daginn, herra lávarður”, sagði hann,
með samblandi af undirgefni og þussaskap, fcvo
það var eins og kuldi færi yfir bakið á Lord North-
am. “Mér er ánægja að sjá yður. En ef þér
hafði komið til að kaupa hér, eitthváð smávegis, er
“Nei”, sagði annar bóndi, sem var nærstaddur,
“það er enginn hægðarleikur að snúa á gamlá
Burridge; það getur vel verið að hinn bjóðandinn
ætli sér að vinna, hvað sem það kostar, en eg er
tregur á að trúa því, að óreyndu, sá gamli Sat-
an, er með allar klær útþandar, og heldur dauða-
haldi. Hann hefur lengi sleikt út um eftir þessari
bráð; bæði hann og Sampson, það eru laglegir fé-
lagar, eða hitt þó heldur”.
Uppboðshaldarinn var f vondu skapi. Hann |
kallaði upp með seinasta boð, og lyfti upp hamrin-
um.
“Fyrsta — annað — ” kallaði hann, en áður,
en höggið féll, heyrðist nýtt yfirboð frá einhverj-1
um.
Uppboðshaldarinn leit þangað sem boðið kom |
frá, og Sampson stóð upp af stólnum, til hálfs; hann |
var glóðrauður í andliti, og úr augunum tindraSi
ilska og ótti. Fókið stóð svo þétt, að ómögulegt þeir sem voru mni og ætluðu að nota það tækifæri th
var að sjá, hver hafði boðið. Burridge gamli sat að sjá þessa fallegu byggingu að innan, settu upp stór
hreyfingadaus, með neðri vörina hangandi og horfði augu. er þeir heyrðu þetta nafn,
á borðið. Northam, leit í áttina, sem seinasta boðið
kom úr, en gat ekki séð manninn í þrengslunum. !
Northam bauð þúsund pund yfir — nú var látið mn.
“Þakka ykkur”, sagði hann, “en það þarf að
líta eftir Burridge, þvf hann er veikur.”
Menn báru garnla manninn út í ferskt loft, og
Sampson fylgdi eftir föður sínum, en f dyrunum
sneri hann sér við og steytti hnefanum ógnandi móti
Drayle.
“Það gildir eikki, það gildir 'ekki”, grenjaði
hann hás; “eg mótmæli”!
“Hvers nafn óskið þér herra að sé skrifað fýrir
kaupunum?” spurði skrifarinn, samkvæmt reglun-
um, jafnvel þó hann væri búinn að heyra það nógu
oft, til þess að muna það, meðan hann lifði.
“Sir Darrel Frayne”, svaraði hann.
32. KAPÍTULI.
Stór hluti af mannfjöldanum var farinn út, en
Sir Darrel Frayne’
“Já, en hann er dauður” sagði uppboðshaldar-
eg hræddur um, að þér verðið* fyrir vonbrigðum”. ^ hlaupa á þúsundum — og biðn við. Burndge leit, Það er þá nýskeð.
“Svo — hvað eigið þér við, herra Burridge?
spurði Northam seinlega að vanda, en leit til Samp-
son alvarlega, sem heldur lægði í honum stór-
menskuna.
“Já, eg skal segja yður”, sagði Sampson til
skýringar á söluskilmálunum, lávarður minn. Upp-
boðshaldarinn, — hann er einn sá allra fínasti af
þeirri tegund náunga, — þér skiljið það. Hann og
faðir rninn, — sem á mest inni í búinu — hafa |
komið sér saman um, að selja alt f tveimur núm- j
erum, fasteignina í öðru og lausafé f hinu. Sá, sem
kaupir fasteignina, hefur forgöngurétt að hinu, eins
og þér getið séð; það kemur af sjálfu sér, að sá
sem kaupir jörðina, og byggingamar, tekur hitt líka
— í einu roði sagt, alla dýrðina.”
“Einmitt það”, sagði Northam, “það er mjög
skynsamleg tilhögun, herra Burridge”.
“Mér er það mikil ánægja, að yður skuli finn-
ast það, herra”, sagði Scimpson. “Eg vona þér
gerið nokkur boð, aðeins til að hækka það í verði
Eg er hræddur um að við verðum vanhaldn-
ir af þessú uppboði. Aðalskuld dánarbúsins er við
föður minni, og nú sem stendur er lágt gengisverS
á flestu, bæði dauðu og lifandi, líkast til verðum;
við neyddir til að taka alt saman.”
“Svo? — Það yrðu slæmar málalyktir, fyrir
yður og herra Burridge”, sagði Northam, eins og
út á þekju.
Sampson horfði á hann með njósnandi augum,
og setti á sig upgerðarbros, svo mjakaði hann sér
aftur til uppboðsins. Uppboðshaldarinn alvarlegur
maður og skarplegur, sló hamrinum í skrifborðið
sem merki uppá almenna þögn, er uppboðið byrj-
aði með fáorðaðri skýrslu um sögu herragarðsins..
“Herrar mínir og frúr”, sagði hann. “Eg þarf
ekki að vera margorður um þetta efni, það er al-
kunnugt, að herragarðurinn er einn af hinum fegurstu
og arðsömustu stóreignum á Englandi. Aðalbygg-
|mgin afbragðs falleg og útsýninu viðbrugðið,
gripastóll mikill og góður. Frjósamur jarðvegur
og víðlendir skógar og svo frtimvegis”.
“Eg sel fasteignána, eins vog hún fyrirkemur
í einu lagi, með því viðbættu, að kaupandinn get-
ur fengið hítt altsaman á virðingarverði”.
Allmiikil mótmæli var að heyra gegn skilmálun-
um, margir voru langt að koiönir — sumir jafnvel
frá London — til að kaupa gömul húsgögn, mál-
upp. Uppboðshaldarinn, sem var honum skuldbund-
inn, og á hans valdi, lyfti hamrinum og ætlaði að láta
höggið ríða af, og með því auglýsa herra Burridge
eiganda að herragarðinum, Summerleigh Court, en í
sama vetfangi kom nýtt yfirboð frá manninum yfir
í höllinni. Ákafinn í manngrúanum var afskaplegur,
næstum óþolanri. Menn hristu og hniptu hver
í annan, til að þoka sér áframi, ef mögulegt væri,
að fá hugmynd um hver maðurinn væri, sem nú
bauð í eignina, og sem var svo djarfur, ekki ein-
ungis að bjóða hinum garrila hrekkjalim Burridge
byrginnn, heldur einnig Lord Northam. Aðeins þeir
sem voru allranæst honum, gátu séð hann, en svo
voru þeir alt of forvitnir til að geta svarað spurn-
ingunum sem altaf dundu við:
“Hver er það? Hver er það?”
Northam hafði augun á Burridge til að sjá hvert
gamli maðurinn mundi ætla að bjóða meira. Mann-
g’úinn í kring hafði gát á hverri hreyfingu gatmla
mannsins, og sá nú að hann rasaði áfram, eins og
honum væiri hrundið, það varð ákaflegur ys og þys
kringum borðið. Sampson stóð upp og þreif í
öxlina á föður sínum. Uppboðshaldarinn jhorfði
undraði á þessar aðfarir, loksins lét hann hamar-
inn detta og kallaði: “Selt”. Sampson leit við og
kallaði eitthvað bálvondur, og rétti upp hendina,
ógnandi, en mannfjöldinn var í einum anda og hróp
aði:
“Það er selt, það er selt, þú komst of seint,
Sampson litli. Hamarshöggið er fallið; herragarðu
urinn er seldur. Hver er kaupandinn? Rýmið þið til
heyrið þið það; látið hann koma í ljós!”
Mitt í þessum hávaða, hrópi og hrindingum var
þar roskinn maður, lítill en vel bygður, sem þokaði
sér gegnum þrengslin, að borðinu. ___j
“Nafnið — hvað heitir maðurinn?” hrópaði i
uppboðshaldarinn, sem naumast vjissii hvernig alt I
Hann var sæmilega lifandi
fyrir einum klukkutíma“, sagði Drayle og brosti
hóglega. “Eg óska aðeins að þér skrifið nafni'ð
sem eg gaf yður, og látið mig svo fá viðurkenningu
fyrir því sem eg borgaði”.
Um leið sneri hann sér við, en ungur maður
hár vexti og í gildara lagi, með sviplítið andlit og
heldur úteygður kom til hans.
Má eg vera svo djarfur að óska yður til lukku
með kaupið, herra Drayle”, sagði Northam, og róm
urinn titraði lítilsháttar, sem ekki var vanalegt um
hann. “Eg heyrði að þér nefnduð Frayne, og hann
væri lifandi? Það er vinur minn, en eg heiti North-
am
þetta hafði atvikast.
Kaupandinn slapp við að segja til nafns
síns, því ótal raddir hrópuðu: “Drayle, — herra
Drayle, já, víst er það Drayle”.
Þetta nafn var margendurtekið, eins og mann-
fjöldinn vildi leggja sem allra mesta áherzlu á betta
kraftaverk, en gamli Burridge leit upp með erfiðis-
Herra Drayle rétti vingjamlega hendina að
Northam, háðbrosið hvarf, en svipurinn varð alvar-
legur. “Eg hefi heyrt yður nefndan, Northam lá-
varður, og einungis að góðu getið. Já, Darrel Frayne
er lifandi —
“Hvar er hann”, spurði Northam”. Og það
var vfst fyrsta í sinm á æfinni, að hann tók fram
í fyrir öðrum.
“Já, — hvað haldið þér?” spurði herra Drayle.
“Nú, ójá — ég skil”, sagði Northam eftir litla
þögn.
Drayle hneigði sig til samþykkis. “Já, hann fór
þangað beint frá járnbrautarstöðinni, þar á móti
fór eg strax hingað. Eg er aðeins faðir hennar, Lord
Northam, og þess vegna er það sanngjarnt að eg
víki fyrir unnusta hennar. Já, við komum á rettu
augnabliki, eins og þér sjáið, við höfumi ferðast frá
Indlandi með dæmafáum flýti, og við náðum hingað
á síðasta augnabliki, en þó nógu snemma, guð sé
lof. Nú verð eg að þakka yður fyrir það, sem þér
gerðuð til að bjarga áformi okkar. Eg tel sjálfsagt
að þér hafið ætlað að kaupa eignina, svo hún lenti
ekki á klónum á Burridge?”
“Já, einmiitt til þess”, sagði Northam.
“Eg hélt að Frayne væri dauður og — já, hann
er góður vinur miinn — og mér sýndist það einis-
konar hélgibrot, ef þessi gamla eign lenti í hend-
urnar á slíkum manni. þar að auki var önnur mann-
eskja. sem eg hafði í huga.”
“Eg veit við hvern þér eigið”, sagði Dravle,
cg það var auðséð djúp þakklátsemi, bæði í tilliti
og róm. Northam lávarður, um þessar mundir
| er ósamkomulag í yfirhúsinu gagnvart Parlament-
En jafnvel þó Cynthia á stundum segi mér, að
mu.
munum, og starði á mótstöðumiann sinn. Svo fóru
hræðilegir krampadrættir yfir andlit hans, og hann ^ w ^...... ......... ________
, ,, . 11 i ^ i i i • , • -v- ' ^fram undir borðið. Án þess að gefa ástandi eg J-,afi sérstaka skoðun á ýmlsum hlutumi,, þá vildi
verk og margt fleira. Uppboðshaldarinn skipaði (föður síns hmn minsta gaum, stökk Sampson upp, ég gefa atkvæði með því, að við héldum yfirhúsinu
þogn^ með voldugu hamarshoggi, og havaðanum kafrióður í andliti, og hnýtti hnefana á móti upp-j _ ef allir meðlimirnar væru eins o* bér. Annað o2
boðshaldarinum, og sagði:
Eg mótmæh , grenjaði hann; “eg mótmæli”!
svo hátt,
“Þegar e gsagði að eg fyrirgæfi yður, var það
svo að skilja, að eg fyrirgaf yður fyrir fult og alt”,
sagði hún með lágum róm, “þér báðuð Guð að vera
með okkur — ef eg efaði að hann vildi það —
ó-nei — vonina — voninni má eg ekki sleppa,
verið þér sælar — verið þér sælar Lafði Alicia.”
Með miklum hjartslætti dró hún Lafði AIiciu
nær sér og kysti hana. Lafði Alicia titraði, og
snögglega hneigði hún höfuðið að brjósti Cynthiu
og ungu stúlkurnar þéldu hver annari þegjandi
í faðmlögum, svo losaði Lafði Alicia sig, gekk stilh
lega fram að dyrunum og hvarf, hvarf úr tilveru
Cynthiu í mörg ár.
31. KAPITULI.
Morguninn eftir kom Northam inn,
var þá á leiðinni til uppboðsins, — en kom við um
leið til að spyrja hvernig Cynthiu liði, og var sagt
að hún væri hressari, og sæti í dagstofunni, Northam
fór ekki þangað. Að sjá þann táralausa harm,
og það sem honum fannst lakara, — þessi óbifa11-
!egu von, sem aldrei yrði uppfylt, það var meira
en hann þoldi.
Eftir því sem hann kom nær innkeyrslunni á
herragarðinum, sá hann að uppboðsauglýsingin
hafði komið urmul af mönnum á fæturnar. Alstað
ar var fult af fólki. I hinni stóru framhöll, þar
sem uppboðið átti að fara fram var troðfult. Suða,
órói og eirðarleysi, eins og í býflugnabúi. Koma
Northam varkti allmikla athygli. Hann dró sig út
úr miestu þrengslunum, og í einu horni hallarinnar
stóð hann upp við vegginn. Afskiftalaus og sljór
slotaði.
“Þá er byrjað. No. 1”, sagði hann
að undir tók í hinni srömlu framhöll. “C.e
boð f No. I, þið vitið hvers virði það er. Gerið
boð í Summerleigh Court; mest um vert að
byrja.”
Dauðaþögn.
“Ef enginn vill byrja, þá skal eg gera það”.
Hann nefndi upphæð, sem varla nam fjórða
hluta verðsins, en samt bauð engmn, og hamars-
höggið var á leiðinni, en þá bauð Northam. Selj-
andinn varð forviða, en tók þó boðið upp. Gamli
Burridge sperti út fæturnar, og uppboðshaldarinn
bætti við hundrað pundurn. Northam hneigði sig
ný. Fólkið teygði úr hálsinum til að sjá, hver
þessi fífldjarfi maður væri, sem leyfði sér að bjóða
móti herra Burridge, en andlitið á Northam var svip
laust, eins og það væri skorið í tré.
Herra Burridge glenti upp augun, og gerði það
f hvert skifti sem Northam bauð yfir hann, en var
rólegur eins og ísbjarg, þar á móti varð Sampson
, I æfari og órólegri við hvert boð frá Northam, hann
j laut að föður sínum*og hvíslaði:
“Hvern fjandann hugsar maðurinn, ætlar hann
að yfirbjóða okkur? Ha!”
Gamli Burridge hreyfði varirnar seinlega”,
vertu bara rólegur”, tautaði hann, og bætti við nýju
boði. Northam bauð hvað af öðru hiklaust; boð-
verðið hækkað: óðum, o gsvo nefndi Northam upp-
hæð, svo það fór mjög nærri hinu rétta verði
eignarinnar. 1 fyrsta skifti leit Burridge til mót-
stöðu manns síns, og andlit gamla mannsins var í
meira lagi illmannlegt. Ahorfendurnir að þessu ein-
vígi, biðu óþreyjufullir eftir úrslitunum.
“Skyldi ekki gamlli Burridge hafa mætt yfirmanni
sínum?” tautaði gamall bóndi úr nágranninu, og
hrukkurnar á andliti hans, komu óvanalega mikið
í Ijós, af einskærri ánægju. “Eg vildi gefa
beztu kúna mína fyrir að sjá hann fá langt nef”.
ef allir meðlimirnar vælru eins og þér. Annað og
rpeira vil eg ekki segja og annað og meira viljið þér
íklega ekki heyra um vináttu yðar og velvild til
Nei, nei, það gekk alt reglulega til, herra Iitlu stúlkunnar minnar, þér hafið gefið af vður fag-
garðurinn er seldur , sagði einhver í mannþyrping-; urt eftirdæmi, og sannað hvað gamla orðtæki: “Aðl-
unni. Hamarshöggið var heyranlegt og kallið”.
Maðurinn þarna — hann Drayle — hann á ekkert,
hann að kaupa herragarðinn”. Svo rak hann upp
illgirnislegan hæðnishlátur. — “Hann á ekki svo
mikið að hann geti keypt svínastíuna.”
Reiði og gremjuóp heyrðust frá hundruðum
rnanna, og uppboðshaldarinn mintist þess nú, að
ínum fylgia vissar skyldur”, það lætur vel í eyra
að vera aðalsmaður, en meira er urnvert að breyta
eins og aðalsmaður. En svo segi eg ekki meira”,
sagði hann, því Northam var auðsjáanlega eins og
feimsinn unglingur, sem ekki líður vel, svo rétti hann
Bradley Drayle hendina.
Litlu fyr en þessi sérkennilegi fundur millum
hann var ábyrgðarfullur fyrir bví að alt fæn lög-; Drayle og Northam átti sér stað í höllinni á Sumím-
lega fram, og var viss um að hann hafði enginn
rangindi viðhaft og tók nú rögg á sig.
“Bráðum verður þetta klárt og klappað, herra
Sampson”, sagði hann og Ieit óskelfdur á hið reiði-
þrunsrna andlit Sampson Burridge.
“Eignin var seld á hæsta boð, og kaupandinn er
skyldugur til að borga við hamlarshögg vissa upp-
hæð af söluverðinu.” Hann sneri sér að skrifar-
anum, þeir töluðu saman nokkrar mínútur og kom-
ust að fastri niðurstöðu, hvað mikið ætti að borgast
strax.
Svo varð kyrt — og það svo, að vel hefði mátt
fieyra saumnál detta á gálfið — þá niálgaðist
Bradley Drayle borðið, þaðan sem hann hafði stað-
ið róðlegur, og beðið þess að hávaðanum linti.
Hann brosti kýmileitur eftir gömluml vana, og tók
knippi af seðlum upp úr brjóstvasa sínum og rétti
að uppboðshaldaranum.
“Það er meira en þér hafið beðið um”, sagði
hann rólegur.
Mannfjöldanum fanst vera létt af sér þungu
fargi og hrópaði sigri hrósandi fagnaðaróp, og
þeir sem næstir voru réttu hendina að Drayle en
sumir klöppuðu á öxlina á honum og hrópuðu:
“Húrra, Drayle; húrra, Drayle”! hæglátlega og
blátt áfram svaraði Drayle þessum margföldu ham-
ingjuóskum:
erleigh Court, hafði Parsons gengið út í garðinn að
safna blómium á borðið fyrir húsmóður sína,; hún
tók þá eftir manni, sem kom gangandi eftir þjóð-
veginum). Eitt augnablik — en það mlá segja henni
til hróss, að það var ékki meira, hélt hún að þetta
væri flækingur. Fötin hans voru slitin og óhrein.
hatturinn var litlaus og maðurinn var haltur. En eftir
því, sem hann kom nær, var þó eitthvað við hann,
sem vakti athygli hennar, en þegar hann var kom-
inn að garðshliðinu og opnaði það, duttu blómin úr
hendi hennar og hún starði á manninn með opnum
munni. En áður en hún komi upp hljóðinu, sem
hún var með í hálsinum, var Darrel kominrf til henn
ar, tók með annari hendi fyrir munninn á henni, en
studdi hinni á öxlina á henni.
“Nei, Parsons, það er engin ástæða til að
hjóða”, sagði hann með lágum róm og sínn gamla
hrífandi brosi. “Vertu nú róleg Parsons,’.
Hann hristi hana aftur lítið.
“Eg er engin afturganga, það segi eg þér satt,
— segðu nú ekki eitt orð meira, heyrirðu það, þetta
er rétt, geturðu nú sagt mér hvar hún er?”
“Inni í dagstofunni, Sir”, stundi Parsons upp.
“Hvað á eg að gera, þér megið ekki fara inn
þangað, hún hefir verið veik. Herra Darrel, Sir
Darrel ætlaði eg að segja — afsakið — fyrirgef-
ið”.