Heimskringla - 12.11.1924, Blaðsíða 2

2. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 12. NOV., 1924
Dr. phil. Sigfús Blöndal,
BÓKAVÖRÐUR-
á fimtugs afmæli í dag. í tilefni
dagsins og þess, aS nú er lokiS þvi
mikla ritverki, sem hann hefir haft
meS höndum nú um 20 ára skeiS,
hefir heimspeki- og tungumáladeild
Háskóla íslands sæmt hann doctors
nafnbót meö þeiri greinargerS aSal-
kennarans í ísl. tungu og bókment.
um, próf. Sig. Nordal, sem nú skal
greina:
“Hin íslensk-danska orSabók Sig-
fúss Blöndals, sem nú má heita full-
prentuS, verSur ómissandi handbók
hverjum manni, íslenskum sem er-
lendum, er kynnast, vill íslenzkri
tungu og rita hana, og markar veru-
legt spor í rannsókn tungunnar. Hjof.
hennar, sem einnig er góSs makleg-
ur fyrir önnur störf sín í þarfir ís-
ienzka fraeSa, hefir ekki einungns
sjálfur afkastaS miklu verki, heldur
og boriS giftu til þess aS beina aS
sama marki vinnu annara ágætra
mann og koma hér á einn staS ýms-
um orSasöfnum, er áSur voru á tvístr
ingi og komu ekki aS notum. —
Bókin er /veruleg fruirtheimild um
íslenzka tungu, ekki aSeins af því,
aS til hennar hafa fjölmörg rit ver-
i, orStekin i fyrsta sinn, heldur miklu
frereur fyrir þá sök, aS hún hefir aS
geyma geysimörg orS af alþýSuvör-
um, sem áSur hafa ekki veriS bók-
fest. Þegar viS þetta bætist, aS svo
hefir veriS um hnútana búiS, aS bók
in verSur sífelt endurnýjuS og endur
bætt, telur deildin fyrstu útgáfu
hennar svo mikinn viSburS aS Há-
skóli íslands geti ekki bundist þess
aS vota höfundinum viSurkenningu
sina.”
MeS þessum ummælum var cand.
mag. Sigfús Blöndal bókavörSur
kjörinn heiSursdoktor i heimspeki
viS heimspekideild Háskóla Islands.
Quod felix faustumque sit!
Vilji menn nú vita eitthvaS nán.
ar um Dr. Sigfús, þá er bann fædd-
ur á Hjallalandi í Vatnsdal 2. dag
okt. mán. 1874. í skóla kom hann
1886 og útskrifaöist 1892. Sigldi
hann síSan til Kaupmannahafnar og
tók aS stunda mál og lauk embættis.
prófi í grisku, latinu og ensku meS
mjög loflegum vitnisburSi áriS 1898.
Á stúdentsárum sínum var Dr.
Sigfús mjög glaölyndur maður og
skemtilegur og sökti sér niSur í all-
an skramban, sanskrit, spönþku,
itölsku og jafnvel rússnesku og las
reiSinnar ósköp af skáldskap og
skáldsögum, fornum og nýjum, en
einkum varö grískan honum kær og
Walter Scott, sbr. vísuna, sem um
hann var kveöin:
Hver er einn, sem ástin flýr,
einatt tómri grísku spýr,
þykir tyrkneskt tóbalc gott
og trúir á hann — Walter Scott?
(Og Walter Scott hefir jafnan ver-
iS átrúnaSargoS hans siöan, aS ó-
gleymdum Landor og Lord Chester.
field, en uppáhaldssagan hans er
“StríS og friöur,” eftir Leo Tolstoy.
Þá er Dr. Sigfús haföi lokiS em.
bætitsprófi, var hann settur “vara-
prófastur” á GarSi, og er þaS sú
staöa, sem hann hefir veriS hreykn.
astur af aö vera skipaöur í, sakir
trausts þess, sem hann þá bráöungur
maöur og nýbakaöur kandídat haföi
aflaS sér hjá GarSprófasti, próf. Jul.
Lpssen.
1900—1901 dvaldi Sigf. á Engl.,
varS síöan aSáfoSarbókavörSur viS
kgl. bókasafniS í Khöfn. 1901, undir-
bókavöröur 1906 og bókavörSur 1915.
En nú skal getiö helstu ritstarfa hans.
Hann hefir fyrstu manna gefiS út
Æfisögu Jóns Indtafara, fyrst í
danskri þýöingu, en frumritiS síö-
an á íslenzku á vegum Bókm.fél.
Þykir þaS nú svo merk bók, aö ver.
iS er aö þýSa hana á ensku í hiö
fræga feröosögifsafn, ,sem kent er
viS Hakluyt Society. Þá gaf hann
út píslarsögu Jóns Magnússonar í
FræSafdlagsbókum 1 pg Odysseifs.
kviöu Hómers, endurskoöaSa útg.
af þýSingu Sveinbjarnar Egilssonar
sem próf. W. P. Ker kostaöi. Auk
þess gaf hann út kvæöabók eftir sjálf
an sig: Drotningin í AIgeir9borg o.
fl. kvæöi (1916 og þýöingu á Bakk-
ynjunum (1923). — Loks hefir hann
ritaö sæg af ritgeröum í dönsk, sænsk
og norsk blöö og tímarit; birtist úr.
val af þeim greinum t “Islandske
Kulturbilleder” — og síöast en ekki
síst ýmislegt merkilegt um bókasöfn
og bókfræSi.
,OrSabókina tók hann aö semja á
sumardaginn fyrsta 1903, i tilefni af
grein eftir Dr. Edv. Brandes í Poli.
tiken, þótt allir löttu hann þess, nema
konan hans, sem stappaSi í hann stál-
inu. En hann hefir notiS aSstoöar
margra ágætra manna, auk konu
sinnar, til þessa. Björn Ólsen gaf
honum sitt oröasafn, Holger Wiehe,
sem íslendingar sér til skammar
hafa nú gleymt o. m. fl.; en hans
önnur hönd og sá, sem dregiö hefir
þyngsta hlassiö þessi ár síöan far.
iö var aö gefa hana út, er þó aS-
júnkt Jón Ófeigsson, og má öBrum
fremur þakka honum þaS, næst aö-
alhöf., aö verkinu er nú lokiS.
En þaö er sama eölis eins og hring
urinn Dráupnir, aö þaö getur af sér
níu hringa jafn.höfga niundu hverja
nótt, og er vafasamt, hvert ísland
hefiir niokkru sinni hlotiö vegliegri
gjöf.
A8 forfallalausu kémur loks bindi
oröabókarinnar út á tveggja alda af-
mæli séra Björns Halldórssonar,
þann 5. desbr. nætk.
2. okt. 1924.
Amicus.
(Morgunbl.)
-----0------
Vesturheimsferð.
Pistlar frá
STEINGRtMI MATTHtASSYNI
Framh.
Frá ýmsu.
Eg hef valiö mér þessa fyrirsögn
(likt og Espólin gerir oft i Árbók-
um sinum) til aS minnast ýmsra
hluta og nokkurra góöra landa er viS
kyntumst í Vatnabygö og Alberta.
Eins og fyr er sagt komum viö
viöa viö, en viödvSIin var alt of stutt
á hverjum staö. ÞaS var likt og
þegar krian sezt á stein. Veturinn
var aö koma meö kulda og frosti og
Gunnar haföi sett ferSaáætlunina i
■hraöasta lagi til aS sleppa viö ilIviSri.
“Beit fyrir vagninn og far af staö
svo regniö nái þér ekki” — sagöi
Elías viö Akab, og Akab skundaöi.
SvipaSur asi var á okkur bræörum,
og fyrir þaö mistum viS sjálfsagt af
mörgum góöum veizlum og vinafagn
aöi. Þó skal ekki kvarta, því veizl.
an, sem vinir okkar héldu okkur í
Wynyard var harla góö, rammislenzk
meS hangikjöti, skyri og haröfiski
auk margskonar annars góögætis, en
þrestarnir gíra Friöjrik lFriS!riksson
og sira H. Sigmar og Jóhannes
Pálsson læknir héldu þar ágætis og
skemtilegar ræöur, og skemtum viö
okkur fram á nótt (í samkomusalnum
undir kirkjunni. — Þeir eru prak.
tiskir í Ameríku líkt og HornfirS-
ingar, sem hafa barnaskóla í kjall-
ara síns musteris; í Ameríku geta
þeir dansaS í undirheimum kirkjunn.
ar og þaö á vel viS.
Á öllum áfangastööum héldum viö
samkomur, bæSi til aS heilsa og kynn
ast löndum, og svo til aS afla okkur
farareyris. AlstaSar var eins vel
sótt eins og hægt var viö aÖ búast.
Fengum viö þó nokkuö í aöra hönd
(en ekki vil eg leggja þann atvinnu-
veg fyrir mig aftur).
Þegar viö ókum til samkomu.
staSanna (hvort sem þaö nú var
kirkja eöa “hall” [les: hol]) var til-
sýndar aö sjá eins og væri þar sæg-
ur af eldiviSarhlöSum kringum húsiö
likt og hlaöarnir mörgu á Stokka-
hlöSum, en þó talsvert fleiri en þar.
Þegar nær dró opinberaöist mér ætíS
hiö sanna, þ. e., aö þetta voru alt
bifreiSar. Hver meSal bóndi kom
akandi í slíku eigin farartæki meö
sinni fjölskyldu og máske einhverj.
um lausamönnum. Og flestir þessir
bilar voru vel hirtir, hvorki slettótt-
ir né breinglaSir og brjálaöir.
Þá var mér ekki síSur starsýnt á
mörgu rosknari landana, sem véþur.
bitnir, brúnaþungir og skeggjaSir, í.
klæddir sinum vetrarham — þykkum
bjarndýra. og úlfafeldum stigu út
úr vögnum sinum. Og hárin sneru
út á loSfeldunum eins og gerist upp
í sveitum á.voru landi. Var eg kom
inn í annan heim — yfir um? eSa á
annað plant ESa voru þetta alt land-
ar í álögum — heill dýragarður til
að sjá. En þegar þei rvoru komnir
inn og höfðu kastað sínum hríðar.
ham, sá eg fljótt að hér voru frænd.
ur mínir, sama norræna kynið, sama
ættarmótið, sömu svipirnir og þeir,
er viö mætum hér heima í hverri
sýslu og hverri sveit —< þessi “svipir
fornaldar” er Gr. Thomsen kveSur
um, sem meö aSdáanlegri ættarfestu
prýöa andlitin mann fram af manni
frá ævagamalli tíö. (Ættum viS góS.
ar ljósmyndir af landnámsmönnum
vorum mundi hver þekkja sinn ætt-
fööur eins greinilega og föSur eöa
bróöur); og enn í mörg þúsund ár
munu þessir “svípir fornaldar” reika
“hljótt um láö og svalan sæ” sem
aöals merki hins bezta hluta mann-
kyns. A. m. k. á Islandi. En hvaö
lengi Vestanhafs? ViS skulum vona
alt hiö bezta — vona aS báSir muni
smám saman magnast og margfald-
ast til þess aö lokum aö ná drottin-
valdi yfir allri veröldinni eg meina
öllum vetrarbrautunum svo eg tali í
anda Helga Péturss og gleymi öllum
skakkaföllum eöa dysexelixís sem
kann aö tefja fyrir í bili).
En svo eg sleppi hinn hærri heim-
speki skal eg geta þess (án þess aö
stæra mig af), aö hvaö eftir annaö
þekti eg strax meöal landanna vestra
jafnvel fjarskilda frændur ýmsra
kunningja aö heiman og ættfærði þá
í einum rykk.
I öllum bygðarlögunum landanna
(Churchebridge, Mozart, Leslie,
Wynyard, Kandahar, Elfros og
Markerville) átti Gunnar einhverja
vini. Hann simaöi til þeirra fyrir.
fram um okkar komu- og óðara voru
þeir mættir á stöSinni, til aS taka á
móti okkur og stundum jmargir,
sem kept.u um aö taka okkur heim
meS sér. Og alstaðar var hiS bezta
á borðum. ÞaS þótti ekki nóg aS
slátra alikálfi, heldur var þvínær
ætið einum dýrmætum alifugli
lógaö og get eg tekið þaö fram til
fróöleiks nú þegar, aö um það bil er
viS höfðum lokiS vorum húsvitjun.
um meðal landanna í öllum bygöun.
um vestra, þá !á viö aö eg ætlaSi
að hlaupa i spik, en Gunnari fanst
annaS slagiö sem allir fuglarnir væru
farnir aS kvaka eöa hreint og beint
gala innan í sér. Kom sér þá vel aö
hann var lyfsali og eg læknir.
Og þessir mörgu vinir Gunnars og
vinkonur sem tóku okkur svo for.
kunnarvel (en meðfram nutum vi#
fööur okkar), uröu þegar í staö vinir
minir engu síöur en hans, líkt og eg
hefSi einnig þekt þá í mörg át. Fanst
mér þó oft til um hve gott var að
eiga svo góðan förunaut í Vestur.
heimi sem Gunnar var. Óska eg
mér ætíö síðan, að eg ætti slíkan bróS
ur í öllum hinum heimsálfunum líka. J
En þá vröi eg líklega aö segja af
mér AkureyrarhéraSi og gerast
praktisérandi, og fá mér flugvél.
Framh.
------0------
Kirlíjan.
Af Kristilegum bókmentum is.
lenzkum skara Passíusálmarnir og
Vidalínspostilla fram úr öllu ööru.
Á við þessar tvær bækur jafnast ekk
ert aö undanskildum nokkrum sálm.
um í Sálmabókinni. Og þó eru kristi-
legar bókmentir i lútherskum siS
miklar að vöxtum. En flest er það
meS aöfengnum blæ. Enda nú hul-
ið postillumyglu. ÞaS vill líka svo
illa til, aö sumir þeir, sem mestur
fengur hefSi veriö i aö varSveita ,
handa kynslóðunum, hafa farið í
gröfina með alt sitt. Feimni strjál-
býlisins hefir haldið aftur af þeim.
En sumir aðrir, sem lítiS báru af_
hafa verið framari. ÖIl ókjör hafa
því komið út, sem tímans tönn var
fljót aö vinna á, enda aldrei veriS
svo kjarngott, aö nægt gæti heilum
kynslóöum. Má þar þó taka undan
nokkra sálma, sem standa á sporði
því, sem best hefir verið kveðið í
kristninni. Sum sálmaskáld vor eiga
það lof, aö þau kveði betur en páf-
inn.
Fremstur í röð sálmaskáldanna
mun Hallgrímur Pétursson jafnan
verða. “Allanfjandann vígja þeir”,
sagði hin varaþunna vandlætinga-
semi, þegar hann gekk í þjónustu
heilagrar guðs kirkju, en tveim
höndum tók þó þjóðin sálmum hans
og setti þá inst i kórinn. En þar
hafa þeir verið síðan. H. P. eys úr
uppsprettum hins innra lífs. Þess-
vegna svala sálmar hans öðrum. Þeir
eru ekki kveðnir út af"'vísindalegu
kenningakerfi, heldur er þrá hjart.
ans, innileiki og lotning sterkustu
þættirnir í þeim.
Ef kreddurnar og kerfiS er num.
iö burtu úr Kverl eSa háskólatrú-
fræði, er fátt eftir nema nokkrar vel
valdar ritningargreinar. En þó
þeim skoSunum, sem breytingum eru
báöar, sé svift burt úr Passíusálmun.
um, er alt eftir, sem máli skiftir.
Þeir munu standa um aldur þrátt fyrif
allar breytingar á skoðunum og
hugsunarhætti. Svo er um alt, sem
er sígilt. Svo er um rit allra, sem
komist hafa inn aS kjarna lífsins og
heyrt hjarta tilverunnar slá. Sú fá-
sinna aö Passíusálmarnir geti ekki
lifaö 17. aldar guöfræSina! ÞaS hef
ir þegar sýnt sig. Ellin hefir þeg-
ar komiS 17. aldar guSfræöinni á
kné, en Passíusálmarnir yngjast upp
í sérhverri sál, sem les þá. Passíu-
sálmarnir, Divina Comedía og önn_
ur slik rit lifa allar byltingar. Þau
eiga sér fastari grundvöll en fræöi-
kerfin. Likt má segja um Vída_
línspostillu. Meistari Jón er meðal
stærri spámannanna. íslenskt þjóö.
líf og fornsögur, fornrómverskar
bókmentir og spámenn Gamlatesta-
mentisins eru heimildir hans. Hann
kunni aS vera meö höfSingjum and-
ans. Spámannlegur eldmóöur og siö.
ferðileg alvara eru höfuöeinkenni
Jónsbókar. Þar fann þjóðin þrek í
baráttu lífsins. Lengi lifði hún meö
þjóðinni, og er enn of snemt aö hún |
deyi. Réttilega lesinn Jónsbókar. I
lestur má enn veröa aö HSi. ÞjóSin j
hefir enn þörf fyrir þrek Vída-1
líns, innileika Hallgríms og snild I
þeirra læggja. Kirkjan má ekki við j
aS gleyma neinum sinna helgu
manna.
peilbrigð skynsemi sagnfræSinn.
ar, þrek Vídalíns, innileiki og lotn.
ing Hallgríms hafa mótaö íslenzkt
trúarlíf í margar aldir. En þá má
ekki gleyma einum sterkasta þættin.
um: dultrú þjóösagnanna. Dularfull
fyrirbrigSi, draumar, svipir, sýnir og
spásagnir hafa jafnan veriö lífæS
trúarbragðanna. í hinum þéttbýlli
löndum viröist draga mjög úr öllum
dulgáfum. HiS undursamlega flýr
skarkala stórborgalífsins. Sú sál sér
engar sýnir, sem er orðin eins og
járnbautarstöð, þar sem ekki heyrist
mannsins mál fyrir hávaða, þar sem
er stöðugur troðningur og alt, sem inn
kemðr, hverfur jafnharðan út aftur.
Þar, sem svo er komið, fullyrSa hin.
ir skriftlæröu, aö alt yfirnáttúrlegt,
sem skifti trúarlífiS nokkru, sé tak.
markað viö þaö tímabil, sem lokað er
inni milli spjalda bibliunnar. Fyrir
brigöi þess tímabils séu guðdómleg,
en alt, sem skeður fyrir utan hin
settu takmörk, sé hdmskuleg hjá.
trú og villa. En hvað finst yður um
fölleitan verksmiöjuþræl, sem svo er
hátt upp lýstur, aS hann er sneyddur
öllu því, sem á skylt viö hjátrú?
Sneyddur allri þeirri trú, sem lifað
hefir í öllum löndum hjá — eSa við
hliöina á — kirkjutrúnni! Mundi
ekki skorturinn á öllu því, sem á viS
þaö, sem kallað hefir verið hjátrú,
bera vott um, að hann sé slitinn úr
sambandi viö guös grænu náttúru og
heiöbláan himininn á sama hátt og
hinar blóölausu varir og fölleitu
kinnar. Skyldi einskis vera minst,
þar sem öll hjátrú er upp þornuð?
ÞaS er hér ekki átt viö aö vekja
beri upp öll hindurvitni. Þeir skilja
sem vilja. Og hér á landl
hafa flestir skilyröi til aö
vilja og geta skiliö, aS draumar og
sýnir er ekki einskis vert fyrir trúar
lífiS. Hér hafa þjóðsögur myndast
og verið skráðar af mikilli snild. Og
enn halda þær áfram aS myndast.
Sennilega engin þjóð hinnar vesit.
rænu menningar jafn frjó í þvi til.
liti nú á dögum og vér íslendingar.
Hinn skapandi þróttur þjóBlífsins er
þroskamerki. Ekki sist í trúarlegu
tilliti. Ágsborgarjátningin segir litið
til um það, hverju íslendingar trúa.
Islenzku trúarlífi kynnumst vér bet-
ur í þjóösögusafni Sigfúsar Sigfús.
sonar, kvæöum Herdísar og Ölínu
og sögum Kristínar Sigfúsdóttur —
svo eg nefni nokkur hin nýjustu rit
— en i öllum skrifum lærðra manna.
I þjóðsögum og alþýSubókmentum
lifir þjóðarsálin.
ÞjóSsögurnar og Islendingasög-
ur eru ímynd þess, sem öðru fremur
einkennir islenzkt trúarlif, dultrúar.
og skynsemí. Sumir kunna að telja
dultrú og skynsemi andstæður. En
svo er ekki. Skynsamleg athugun og
dularfull atvik einkenna trúarlif allra
þeirra, sem mest byggja á eigin
reynslu. En hvorttveggja vantar í
trú þeirra, sem eingöngu vilja byggja
á margra alda gamalli skynsemi
annara og fornum fyrirbrigöum. I
Passíusálmunum er lotningin dýpst
og tilbreiðslan innilegust en kraftur.
inn mestur og alvaran í Vidalínspost
illu. Auk þess má telja nokkra
sálma og umfram alt guSspjöllin, en
þá eru talin þau rit, sem mest gildi
hafa haft fyrir íslenzkt trúarlíf. MeS
an lestur þeirra lifir meS þjóðinni,
þurfum vér ekki aö bera kinnroða
gagnvart öðrum þjóðum. Bókmentir
vorar hafa átt mestan þátt í aS verja
þjóSina fyrir spilling og efnishyggju,
oftrú og þröngsýni erlends stórborg-
arlífs. Finnar þakka þaö alþýSu-
fræöslu sinni, aö “þolshevisminn”
varö aö lúta í lægra haldi þar í landi.
ÞaS er alþýöumenning vor og bók-
mentir sem veldur, aö byltingastefn.
ur trúarlífsins eru hér enn óþektar.
(Tíminn).
------0------
Ásgeir Sigurðsson,
SEXTUGUR.
Rvik. 28. sept.
Sextugsafmæli á í dag einn af
merkismönnum þessa bæjar Ásgeir
Þorsteinn SigurSsson kaupmaSur og
breskur konsúll.
Fæddur er hann á ísafiröi vestra
sonur SigurSar trésmiðs Andrésson.
ar og konu hans Hildar Jónsdóttur.
Tíu ára gamall fluttist Ásgeir tif
landi burt til fööurbróöur síns Jóns
sál. Hjaltalín, sem þá var bókavörð-
ur í Edinborg. Þar dvaldi Asgeir um
6 ára skeiö, en fluttist svo aftur til
Islands áriö 1880 meö téöum föSur.
bróður sínum, sem þá varð skóla.
stjóri viö gagnfræðaskólann á MöSru
völlum í Hörgárdal, en tók til starfa
þá um haustiS. Gekk Asgeir í skóla
þenna og lauk þar burtfarþjrþrófi.
Tók síðan aö gefa sig viS verzlun
fyrir fult og alt, en viS þau störf
hafði hann fengist lítilsháttar áSur.
Flutti hann svo til Skotlands aftur
og dvaldi þar á ný, við verzlunar.
störf, uns hann fluttist alfarinn til
Reykjavíkur áriö 1894.
ÁriS 1895 setti Ásgeir ásamt 2
Skotum (Copland & Berrie) á stofn
nýja verzlun hér í bæ, er nefnd var
Edinborg. — Verzlun þessi gerðist
brátt mjög umsvifamikil og rak úti-
bú á ýmsum öörum verzlunarstööum
á landi hér. — Var verziunin um
eitt skeiS ein af stærstu verslunum
landsins, en minkaði svo viö sig síð-
an og seldi útibiú sín Islendingum
þeim, er höföu veitt þeim forstöðu.
— Nú er Ásgeir einn eigandi verzl-
unarinnar í Reykjaxík.
ÞaS sem einkum má telja verzl-
un þessari til gildis er þaö, aö hún
átti mjög mikinn og góöan þátt í því
að koma á hér á Iandi peningaverzlun
meö innlendar sjávarafuröir, keypti
saltfisk o. fl. gegn borgun út í hönd
hér á staönum.
Ásgeir SigurSsson hefir um langt
skeiö gegnt ræðismannsstörfum hér á
landi fyrir breska ríkið, hæöi sem
aðstoöarræSismaöur, meöan hér var
sérstakur breskur aðalkonsúll, og síS-
an sem aSalkonsúll. Er það mál
þeirra, er um þaö geta dæmt, aö hann
hafi leyst það starf prýðisvel af
hendi og reynst einnig oss íslending-
um mjög nýtur maður i þeirri stööu.
— MeSan á stríðinu stóS var hann
umsjónarmaSur bresku stjórnarinn-
ar meS kaup og sölu á íslenzkum af-
urðum. I viSurkenningarskyni fyrir
þessa starfsemi sæmdi breska stjórn-
H hann heiöursmerki (O. B. E.), sem
mjög er fátítt aö aörir fái en inn-
fæddir Bretar.
Ásgeir hefir einnig verið sæmdur
stórriddaralcrossi íslenzku fálkaorð-
unnar og riddarakrossi dannebrogs-
orSunnar.
Að stjórnmálum hefir Ásgeir ekki
gefiö sig, en setiö hefir hann bæSi í
bæjarstjórn Reykjavíkur og niður-
jöfnuíiarnefnd. — AS ýmsum góöum
og þörfum félagsskap hefir hann
einnig starfaö, bæði innan verzlunar.
stéttarinnar ‘og utan. Hann er t.
d. einn meðal fyrstu stofnenda Good.
templarareglunnar hér á landi.
Ásgeir SigurSsson er mjög bók-
ihneigSiir maöur og *vel mentaöur.
Hann er maöur mjög réttsýnn, grand
var í oröum og vill í engu vamm sitt
vita. — Má í hvívetna telja hann
sæmdarmann.
Giftur er hann skoskri konu
Amaliu Oliver að nafni.
Höfuðverkir, bakverkir, þvag-
steppa, þvaglát og önnur hættuleg
merki um nýmasjúkdóma, munu
brátt hverfa ef GIN PILLS er neytt
reglulega. Þær kosta SOcents í öll-
um lyfjabúðum og lyfsöluverzlun-
um.
National Drug & ChemicaL Company
of Canada, Umitcd.
Toronto — — — Canada.
78.
Svo vinsæll maður er Ásgeir aS
margir munu þeir, er senda honum
hugheilar óskir á sextugsafmæli
hans.
Ásgeir SigurSsson hefir til minn.
ingar um þenna dag, ákveöiS aö
láta reisa hina “gömlu Edinborg” á
brunarústunum viS Hafnarstræti. Var
lítilsháttar byrjað aö vinna við það í
gær. Hús þetta verður mikil bygging,
um 30 metra langt, og sér um bygg-
inguna Jens Eyjólfsson. I gærkveldi
haföi Ásgeir Sigurösson boö fyrir
alt starfsfólk sitt, um 20 manns.
Morgunbl.
--------0-------
Snœfellsjökull.
Klettaskaga köldum á
Snæfellsjökull himinhár
horfir yfir sjá.
Öllum Reykvikingum, (sem JiirSa
um náttúrufegurS og geta notiö út-
sýnisins um heiöbjört sumarkvöldin,
þykir vænt um Snæfellsjökul. Þeir,
sem bornir eru hér og barnfæddir,
hafa alist upp við þaS, að sjá “Jök.
ulinn”, sem ystu mörL sjóndeildar.
hringsins. Og höföingjasvipur jök-
ulsins innprentast fyrir þessa sök enn
þá meira í meövitund þeirra en ella.
Undravert er það, hve fáir Reyk-
víkingar hafa hirt um, aö kynnast
þessum bernskuvini sínum nánar.
Þeir hafa hingaS til látið sér nægja
að horfa á hann í fjarska alla sól.
skinsdaga æfi sinnar.
Hér fyr á öldum, meöan úthaldiS
var mest “undan jökli”, og múgur og
margmenni þyrptist þangað vestur á
vertiðinni, var eigi furða, þótt eng.
inn þyrSi fyrir sitt líf aö hugsa til
þess aS ganga á Jökulinn. Þá trúðu
menn því statt og stöðugt, aö þar uppi
riktu forynjur og tröll í almætti
sínu, og enginn kæmist lifandi úr
greipum þeirra.
Þegar þeir voru þar á ferö Egg-
ert Ölafsson og Bjarni Pálsson gátu
þeir, eins og eðlilegt var, ekki stilt
sig um annað, en brjótá þessa
hræð>)u á bak aftúr, og leggja i
þessa fjallferö, þó þeim væri ráð-
ið frá því með öllu móti, að leggja
líf sitt í svo augljósa hættu.
Þá gekk sú munnmælasaga, aö aö-
eins einu sinni frá því land bygöist
hefSu tveir ofurhugar lagt á jökul-
inn. Voru það hásetar tveir af enskrí
duggu. Annar þeirra komst lífs af,
en hinn týndist; hvort sem endalok
hans urðu þau, að hann yrSi blindur
af snjóbirtu og hafi síöan fallið í
jökulsprungu, ellegar hann hreint og
beint varð fornynjum að bráS. Hinn
sem kornst lífs af, hafði tekið þaö
ráð, að hafa meS sér vasahylki fult
af blóði. Lét hann blóöiö drjúpa á
hjarnið við og við, og gat á þann
hátt rataS sömu leið til baka.
Þeir félagar F.ggert og Bjarni
lögött á jökulinn aðfaranótt þess 1.
júlí í bezta veöri. HöfSu þeir meö
sér loftVog, hitamæli og öll þau á-
höld, sem þeir höfðu annars meö-
ferðis og komið gátu að gagni.
Blæjur höfSu þeir fyrir augunum
og annan útbúnað hinn bezta. Er
auðséö á frásögninni í FerSabók.
inni, aö þeim þótti allmiki'S i ráðist,
enda var þá alment taliS, aS Snæ-
fellsjökull væri hæsta fjall á land-
inu.
Ferðin gekk vel, og gerðu þeir sín.
ar náttúrufræðilegu atþuganir, eins
og þeirra var von og vísa, athuguðu
gíginn og jökulþúfurnar, svo og út-