Heimskringla - 04.02.1925, Blaðsíða 1

VKRÐLAUN OEiiN e * .>u,
OOUPONS OG UMBUÐIR
BendlD efílr verfSHsta tll Royal
Crawn Soap Ltd., 654 Maln St.
Winnipeg.
VERÐLAUN GEFIN FYRIR
COUPONS OG UMBÍTÐIR
ROYAt,
CROWN
SendttS eftlr vertSlista tll Rojal
Cronvn Soap I.td., 654 Maln St.
Wlnnipeg.
XXXIX. ÁRGANGUR.
WINNIPBG. MANITOBA, MIÐVl KUDAGINN 4. FEBRÚAR, 1925
Bracken forsætisrátiherra
fjádögin fyrir fylkisþingiö
lagöi
síöast.
iiSinn fnánudag. Tekjuhalli er áætl-
aöur $144,508.04 á hinu nýja fjár.
hagsári. Útgjöld eru áætluö aS vera
$10,608,412.04, en tekjurnar $10.463,
904.00.
Nýja skatta kvað ráöherrann ekki
mundi þurfa aS óttast, en ýmsar smá-
breytingar væru fyrirhugaöar á nú-
verandi sköttum.
veraa um of dýrselda, og hafa til þess
samtök aö flá kaupendur, lýsti þvi yf-
ir, aö í haust hefðu þessir kolasalar
átt fund með sér, og ákveöiö aö selja
sérstaka kolategund gegn $12.50 smá-
lestina, þó sumir heföu mælt á móti.
i Af þessari tegund seldust 400,00 smá.
lestir (tons) á ári. Hæfilegt verö $12.
00 smálestin, og hefðu kolasalarnir
því á þessari tegund haft um $200,000
úr vösum borgarbúa, fram yfir þaö
sem hæfilegt væri.
Síðastliðinn laugardag áttu MaW-
nefndarmennirnar, ásamt nokkrum úr
bæjarsitjórn, ,funid með fulltrúum
Hudson’s Bay félagsins hér í borg-
inni, til þess aö reyna aö ná sam.
komulagi um þessa veglagningu, svo
að félagið, borgin og þeir, sem lóðir
eiga, þar sem gatan á aö Hggja, megi
sem bt'zt við una.
Frá Ottawa er simað, 31. f. m., aö
nefnd frá Trades & Labor Congress
of Canada hafi lagt til við forsætis.
ráðherrann og ráðúneytið, að af-
nema skyldi öldungaráðið; stofna á..
byrgðarsjóði fyrir atvinnulausa og
ellistyktarsjóði, og að fara fram á
þaö við Bandaríkjastjórnina, aö hún
gerði þeim canadiskum borgurum,
sem ekki væru hér fæddir jafnhátt
undir höfði og þeim er fæddir eru
hér.
Fregnir hafa borist um að kighósti
og mislingar sem geisað hafa meðal
Indiánanna við Nelson Hjouse, hafi
orðið að bana 51, af 460, er þar búa.
Var þó komið svo fljótt til hjálpar
sem auðið varð.
Skattanefnd Manitobafylkis hefir
haft $2,437,470.94 alls upp úr
krafstrinum á fjárhagsárinu, er end-
aði 31. ágúst síðastliðinn. í flestum
gteinum varð nefndinni betra til fjár
en áætlað hafði verið.
ið seldar út í skip á 550 kr., og eftir
útlitinu aö dæma átti áfengi þetta að
vera ágætt koniak; hver flaska var
merkt með miða og vel frá öllu geng-
ið. En þegar menn vildu gæða sér á
innihaldinu, reyndist það miður gott.
Komst þá upp úr kafinu að þetta var
heimabrugg, og við rannsókn á vökv.
anum reyndist það ólyfjan hin mesta,
algetlega óhæft til drykkjar. Sá er
bruggaði heitir Sigurður Skúlason.
laginu “AUiance Francaise"’, sem stutt
er af frönsu stjórninni, fyrir kunn-
áttu i franskri tungu, ein af átján
nemendum í öllum kjördæmum New
York borgar. Og ein úr sínum skóla.
Og daginn sejn Ihún fftskrifaðist
var henni einni veittur heiðurspen.
ingur úr gulli fyrir kunnáttu i nátt-
úrufræði.
Það er gaman að geta prentað
svona fréttir um Islendinga.
--------0-------
Á miðvikudaginn i fyrri viku, fór
Mall-nefndin (skrautgötunefndin) á
fund Hon. W. R. Clubb, rá'ðherra op-
inberra framkvæmda, til þess að
heyra hvers styrks bærinn mætti vænta
frá sjórninni. til að byr'ja á þessu
ári. 1 nefndinni voru: Webb borgar-
stjóri, R. J. Share, D. McLean, og T.
Flye, bæjarráösmenn: J. Prendhomme
bæjar-lögmaður og M. Peterson, rit-
ari nefndarinnar.
Ráðherra gaf vingjarnleg svör, en
óákveöin, en lofaði að leggja málið
fyrir forsætisráðherra og ráðuneyti
hans.
íslenzka glíman og
Jóhannes Jósefsson
Hér í borginn var blómlegt glímu-
félag fyrir nokkrum árum. Nú vist
ekkert. Þó hafa nokkrir ungir og á.
gætir drengir lagt töluvert á sig til
þess að endurvekja hana, og enn er
glímt á Islendingadaginn hér í Winni-
peg-
En það logar enginn heilagur eld-
ur á arni þessa máls. Það er eins og
vanti bæði fnjóskinn og tundrið.
Greinar birtast við og við, um hve
glæsileg og þarfleg/ iþrótt tslenzka
glíman sé. En enginn rumskast, og
ekkert bergmál heyrist.
Jú; hamingjunni sé lof I Jóhannes
Jósefsson heyrði suður í Bandariki, til
íþróttamannsins okkar glæsilega,
Frank Frederickson. Og Jóhannes
WashÍDgtonför.
Frh.
Það var komið myrkur, þegar
lestin kom til Toledo, Ohio, og stóð
hún þar við aðeins fáar mínútur. Sá
eg því ekkert af þeirri borg, nema
langar Ijósrákir, sem spegluðust í
breiðum vatnsfleti. Fanst mér það
eiga vel við nafnið, sem ósjálfrátt
rninnir mann á svarta lokka, björt
augu og blikandi sverð.
Fljótið sem ég sá var Naumee.áin,
sem borgin stendur beggja megin við
og farið var yfir á afarlangri brú.
Er hún hér eiginlega langur og mjór
fjörður eða lón út úr Erie vatninu,
og er þar því hin besta höfn, koma
hingað barðar, hlaðnir járni ofan
frá Duluth en taka aftur kol frá
Oh.io, þvi er þaösjiér eins og vant er
þar sem kol og járn mætast, að þar
sprettur upp járn. og stál-iðnaður.
Toledo er mikil iðnaðarborg og ryk.
svaraði fljótt. Og svaraði af höfð-, . ,
ingslund. Nú er hann kominn í lið US skapi. au -iarn
með'okkur, sem gjarna vildum end vinslunnar mjög mi u lameitt
Alex B. Hudson, kolasali 'hér í
bænum, sem yfirheyrður hefir verið
á ný af David Campbell K. C., út af
erjum þeim og málaferlum er hann
hefir staðið í að undanförnu við
stéttabræður sína, er hann kveður
Manitoba Sugar Co. fékk leyfis-
bréf í fvrri viku undirritaö af fylkis-
stjóra, Sir James Aikins. Höfuðstóll
á að vera $1,300,000, og er fullyrt, aö
hann sé á reiðum höndum. Á svo að
leggja drög að því, að allar sykurróf-
ur, sem ræktaðar veröa næsta sumar
hér í fylkinu undir umsjón félagsins,
veröi seldar, þó svo færi að verk-
smiðja fél. hér í Winnipeg, ekki yrði
fullgjör a þeim tíma. Er talið vist
að hægt verði þá að að fá ma: kað
fvrir þær í Bandaríkjunum.
Qnnur lönd
I liorginni Nome í Alaska geisar
diphtheria. Ekkert blóðvatn (serum)
var til, og" var því sent að sunnan, en
300 mílur eru til Nome frá næstu
járnbrautarstöð. Var farið á hunda-
sleðum og lentu tveir síðustu menn.
irnir í afskaplegum hríðum. Sagði
sá síðari, er til Nome náði, Gunnar
Kasson að nafni, að hann ætti foi
ystuhundi siijum Balto, lifið að launa.
Braust Balto áfram móti ofsaveðri og
hrið og 30° fyrir neðan zero.
Balto var í för með Roald Amm-
undsen hér um árið frá Nome.
Frá New York er símað 31. þ. m->
að einhver afskaplegasti hríðarbylur,
sem menn muna eftir, hafi g«tsað þai
yfir daginn áður; valdið eignatjóni
og orðið að bana mörgum mönnum á
sjó og landi.
miklum héruðum, og æði-vatnsgang-
ur í ýmsum ám, sérstaklega Shannon,
stærstu ánni á trlandi. Verst ei á-
standiö í héruðunum Connemara og
Donegal. Segja margir, þó engir séu
ennþá orðnir hungurmorða, að svo
sé nálægt þvi komið, að beiist ekki
bráðskjótt hjálp, muni ver fara en í
hungursnevðinni voðalegu, arið 1847,
er þúsundir manna dóu úr hungri i
hreysum sínum og meðfram þjóð-
brautum.
urreisa, þessa yndislegu íþrótt hér í
Winnipeg fyrst og svo gera hana að um' .............
smiðja, sem á sér dalitið einkenni-
Frá Aþenu er simað, 31. f- m->
Grikkland hafi þann dag slitið stjórn-
málasambandi við Tyrkland, og séu
nú báðir að hervæðast hið óðasta.
Orsökin er sú, að Tyrkir hafa gert
útlægan úr Konstantínópel höfuðprest
grisku kirkjunnar, er þar hefir átt
sæti um sjö aldir samfleyttar.
, Vonandi tekst stórveldunum að
stilla hermenskuna í báðum málsaðil-
um.
Ögurleg hungursneyð er nú á ír-
(andi. Hjálpast þar að algjörður upp-
skerubrestur á kartöflum í víðáttu-
Frá íslandi.
Vilh. Finsen ritstjóri hefir verið
hér um tíma í haust og gefið út nýj-
an árgang Viðskiftaskrá íslands.
Hann fór heimleiðis til Osló nú fyr-
ir hátíðarnar.
Hafnarfjarðiarkirkja, þ. e). (þjóíf-
kirkjan í Hafnarfirði, átti 10 ára af-
mæli 21. f. m. og var þess minst með
hátiðlegri viðhöfn og sté biskupinn
þá í stólinn þar.
Minning Guðumundar Magnússon.
ar. — Læknar landsins hafa ákveðið
að heiðra minningu ágætasta manns
læknastétttrinnar íslenzku, prófessors
Guðm. sál. Magnússonar, með þvi að
greiða 5000 kr. til stúdentagarðsins
fyrir herbergi, sem beri nafn hans.
Búi þar ódýrt eða endurgjaldslaust
efnilegur læknanemi.
einni af höfuðíþróttum þessa lands.
Það er munur að mannsliðinu. Og
tvöfaldur þar sem Jóhannes er.
Hanri fer eins og eldibrandur fram
og aftur um Norður-Ameríku, þessi
langfremsti Islendingur að Hkamlegu
1
latgjörvi. Þessi fellibylur af holdi og
blóði, sem Björgólfur læknir Ólafs.
son í Singapore, sem sjálfur er af.
rendur að afli og fimleika, lýsti svo
fyrir mér einu sinni: Hann Jói !
Hann getur slitið hvern mann'í heim.
inum sundur lifandi, sem er af sömu
stærð og hann sjálfur.
En Jóhannes er ekki fyrst og
fremst glæsilegur áflogagarpur. Hann
er fyrst og fremst glæsilegur ísletid-
ingur og hugsjónamaður. Öll blöðin
í Bandaríkjunum, sem menn senda til
viðtals við hann. eru steinhissa á því,
að í stað þess að tala fyrst um sjálf-
an sig, og siðast um sama efni, þá
er hann, áður en þá varir búinn að
ségja þeim sögu Islands í fáum drátt-
um, og lýsa því bezta í fari þjóðar
sinnar, andlegu atgervi jafnt likam-
legu, svo að þeir grænka af öfund sem
á hlýða. I sál hans brennur heilagur
eldur ættjarðarástar, líkamsfjörs og
karlmensku. Jóhannes hefir og gert
Islendingum ómetaniegt gagn í
Bandarikjunum með allri framkomu
sinni. Hann er nú genginn í lið með
okkur, eða réttara sagt: hann er nú
í fararbroddi, til þess að vekja her
glímuna, og segir svo í hvatningar.
b: éfi til blaðanna hér :
“Mér er full alvara í þetta skift-
ið, að láta ekki málið falla niður, fyr
en framkvæmdir ertt fullséðar.’’
Jóhannes endureisti glímuna á Isj.
landi.
Vinnum nú að þvi með honum, af
alvarlegum hug, að gera hið sama
hér I
at
gleri og mörgum öðrum vörutegund-
Þar er 6g afarstór bíla.verk-
lega sögu, því svo má að orði kveða,
að þar sé einn aðal framþróunar.
staður bílanna.
Það er ætið hugnæmst að athuga
hvernig ein uppgötvunin leiðir aðra
af sér, en hvergi meir en í framþróun
“hestlausa vagnsins”, þvi hann er
skilgetið afkvæmi tveggja véla: gas.
vélarinnar og hjólhestsins. Hjól-
hests-ráðgátuna hafa menn verið að
berjast við í það minsta síðan á fyrstu
öld e. Kr., því að á vegg einum í
Pornpei hefir fundist úthöggin mynd
af hjólhesti, þ. e. tveim hjólum. Sið-
an hefir þessari afar.einföldu vél
smáfarið fram, en það er ekki fyr en
1816, að þýzkur maður finnur upp
hjólhest sem nokkuð nothæfisgildi
hafði. Þaö voru tvö hjói-j.afnstór með
sæti og stýrissveif, og var framhjól-
ið í þolinmóð til að beita vélinni, en
sá sem reið, spyrnti henni áfram.
Nokkru seinna kom upp hreyfingar.
sveifin og var krafturinn þá á fram.
hjólinu. Eór þá framhjólið, ^ná-
hækkandi, þangað til það var orðið
rúm fimm fet á hæð, en það aftar.i
fór minkandi að því skipi, þangað til
það var ekki orðið nenta örlítið. um
tólf þumlunga á hæð. Var þetta að
mögu leyti mjög góð og nothæf vél,
þó grfitt væri að komast á bak, ög
hætt við falli, sem var svo hátt, að
oft urðu af þeiin meiðsli.
1869 er loksins tekið einkaleyfi fyrir
hjólhesti, eins og þeir nú eru þektir,
nema hvað togleðurgjarðirnar voru
ekki holar, vindgjarðir komu ekki fyr
en um eða eftir 1890, og þá fyrst fóru
menn lögðu að sér til aö komast yfir
jörðina á þeim, mundi þykja furöu-
legt nú á dögum, svo sem þaö, þegar
hálf-óvanir menn fóru 50—100 míl.
ur á clag, og jafnvel þar yfir, enda
vildi það til, aö þeir lágu í lamasessi
nokkra daga á eftir.
Eftirspurn pftir hjólhestum varð
eðlilega mjög mikil, svo þó verkstæði
voru stofnuð víðsvegar um Ameríku,
höfðu þau varla við á þessum árum
1895—1900 var “trust” hugmyndin
aö fá framgang svo hverju stórfé-
laginu eftir öðru var hrint af stokk-
unum, og þvi var það, að maður að
nafni Pope, sem hjólhestaverkstæði
átti í Toledo, tókst það í fang að
mynda hjólhesta-“trust”. Vann hann
að þessu í nokkur ár, og kam að því
1901 að hann var búinn að ná undir
sig mest allri framleiðslu hjólhesta.
Bygði hann nú afarstórt verkstæði í
Toledo, og bjóst við stórframleiðslu.
En nú kom nokkuð alveg nýtt fyr_
ir, eftirspurnin hætti að miklu leyti á
þessum árum sem Pape var að eltast
við hjólhestana; hafði gasvélin verið
svo fullkomnuð, að hún var nothæf
ti’ að hreyfa vagna. Einhverjum
hafði dottið í hug að taka vanaleg-
an, lítinn keyrsluvagn, gera hann
nokkuð sterkari og setja í hanú
hreyfivél, — öðrum að taka tvo hjól-
hesta, tengja þá saman með öxulum
og hreyfa þá gasvél. En öllum sýnd-
ist sama um það, að það væri þræla.
vinna að pumpa hjólhest ef maður
gæti komist upp á það, að sitja kyrr í
sama stað" í bil “en samt vera að
ferðast”.
Þegar nú Mr. Pape sá hvernig
komið var, fanst honum hann verða
að gera eins og aðrir og byrjaði því
aö smíða bíla i verksmiðju sinni. Kall-
aði hann bílana Pape-Toledo og
reyndust frernur vel, eftir því sem
um var að gera á þeim dögum. En
það er enginn hægðarleikur að full-
komna bíl. Ötal umbætur varð að
gera; ótal vandamál úr að leysa, bíl-
arnir voru dýrir en peningar minni
en nú, og þegar best gekk, hálfgerðir
skrapalaupar, þegar borið er saman
erior Michigan vatna, þar höfðu þá
ný-fundist ntjög rikar kolanámur, en
fyrsta merkjalínan að sunnan var lát-
in gilda.
Þessi skráveifa hefir, þar sem henn
ar hefir verið getið í sögu Banda.
rikjanna, verið kölluð “Toledo stríð-
ið”, því þó Toledo væri aðeins smá-
þorp, þegar þetta vildi til, var þar
álitið' vænlegt borgarstæði, sem og
reýndist.
við það, sem nú gerist. Fór svo að
Pape.Toledo félagið var nærri að
þrotum kornið, þegar maður að nafni
WiIIys kemur til sögunnar. Hann
nær yfirráöum yfir verksmiðjunni
brevtir bilunum mjög mikið og gefur
þeim smellna nafnið “Overland” sem
sem þeir hafa síðan verið nefndir.
Hefir þeim oft verið breytt siðan og
mikill fjöldi framleiddur og oftast
eða æfinlega hefir hann gefist vel.
Toledo varð eitt sinn fiæg af þeirri
ástæðu, að það lá við að tvö ríki lentu
í stríði út af henni. Var sú orsök tii
þess, að þegar stjórn var sett á stofn
i Michigan var það ákveðið aö
það skyidi ná jafn lan'gt suður og
Michigan vatnið eða réttara sagt, lina
Salmagundi.
Nýlega var ég staddur í Winnipeg
á sunnudegi. Eins og heiöarlegum
manni ber að gera, ásetti ég mér að
ganga í kirkju, ef ske kynni að ég
fengi að heyra eitthvað nýtt og nyt-
samlegt. Verð ég að játa, að for.
vitnin réði fremur en löngun til guðs.
dýrkunar. Og sem oftar, réð aug-
lýsing úrslitum hvert ég skyldi fara.
Hinn heimsfrægi leikari, Percy
Hutchinson, átti að lesa upp kvæði
við kvöldmessu í Central Qongrega-
tional kirkjunni. Varð það úr, að ég
fór þangað, fremur en í aðrahvora
islenzku kirkjuna, þótt ég vissi, að
þangað væri meira vits að leita. Varð
ég hrifinn af list Hutchinsons, en úr
hinni löngu og hörðu orðasennu
prestsins man ég ekki neitt, þótt af
mæls'ku væri ílutt. Umbúðirnar voru
þar nokkru þyngri en innihaldið.
* * *
En þetta atriði minnir mig á þann
ásetning minn, er ég dvaldi vetrar.
langt í Winnipeg, endur fyrir löngu,
að sitja messur í öllum helstu kirkj-
um bæjarins. Með því að ganga í
tvær kirkjur á hverjum sunnudegi,
tókst mér á fáum vikum, að heyra
meijkustu prestana. En lítið græddi
ég í þeirri leit, og mörg voru von.
brigðin.
Flestir voru þeir mælskir, og fluttu
erinch sín af mikilli orðgnótt. En
efnið þótti mér hvarvetna rýrt.
(Furðaði mig á því hvað drottinn
væri óvandur i valinu, er hann kall-
aði menn í víngarð sinn). Þó voru
Itvær iheiðarlegar .jundameknii^gair á
þessu. Þaö langveigamesta erindi er
ég lieyrði í þessari pílagrímsför var
flutt af aðstoðarpresti við baptista-
kirkju, í fjarveru aðal-prestsins.
Manninum og nafni hans hefi ég
gleymt, hafi ég annars heyrt hvað
hann hét, en efnið úr ræðunni man
ég til þéssa dags. Hin ræðan var flutt
af Canon Hensley Henson (núver-
andi biskupi), frá Lundúnum, í All
Saints kirkjunni, en hann var að-
eins gestur í borginni.
* * *
Eg hefi hér undanskilið íslenzku
kirkjitrnar er eg heimsótti bæði fyr og
siðar. Þar fann ég langmest vit og
dregin austur og vestur viö enda , kjarnmesta andlega fapðu. Af öllum
vatnsins. Þessi lína var dregin í fyrst-
unni að nokkru leyti eftir ágiskun og
ekki löngu seinna kom það upp, að
hún niundi eiga að vera 65 mílum
sunnar, þóttist þvi Michigan verða
fyrir skakkafalli og kvartaði um fyr-
ir General Andrew Jackson, sem þá
var forseti. En Jackson, þó hann
væri mikilmenni á yngri árum sínum
þessir nýju “öryggis" hjólhestar að j var orðinn gamall, þegar hann varð
rvðja sér’til rúms, en áður höfðu I forseti, svo stjórn hans var að miklu
háu hjólin haldið velli, því var það.! leyti innifalin í því að sitja við eld
að þegar ég kom fvrst til Winnipeg , meðal gamalla hershöfðingja, re\kja
1884, að þá höfðu öll “sport” þeirrar eða tyggja tóbak, spýta í eldinn og
borgHr háa hjólhesta, og sá ég enn engan tima til að skifta sér af smá-
hilla undir þá burgeisa á löngu gang- misklíð milli tveggja landshluta.
stéttinni vestur með Ellice Avenue, Var þá leitað á náðir Congress og
Afengisbruggun. — Lögreglan hef
ir nýlega komist fyrir áfengisbrugg-
un og samfara því sviksamlegt at-
hæfi. 50 flöskur af áfengi höfðu ver
Það er gott, er atgervi gengur að
erfðum.
Jóhannes Jósefsson og kona hans
eiga dóttur, Heklu að nafni, 14 ára
gamla.
Hún útskrifaðist 27. f. m. frá
“junior Highschool” og bvrjaði 2. þ.
m á George Washington High School
í New Lork. Þetta er nú ekkert
undravert. En markverðara er, að 22.
f. m. vann hún heiðurspening frá fé-
sem bæjarstjórnin hafði i góðvild
sinni látið byggja “fólkinu til hægð.
arauka.”
Þegar nú loksins hjólhesturinn, eins
og hann þekkist nú, var fáanlegur, var
honum tekið með hinum mesta fögn-
uði sem von var, þvi hann er hin á-
gæasta vél. Yngri sem eldri, karlar
sem konur, keppast við að eignast
“hjól”; jafnvel gamlir læknar og
hússkólakennarar (ég man ekki að ég
hafi séð prest á hjóli), og alt það, sem
varð það til þess.mð línan var mæld,
og reyndist þá vera skamt fyrir sunn.
an þá er fyrst var ákveðin. En nú
var komin þrjóska í báða málsparta,
svo það fór svo langt að ríkisstjórar,
bæði í Michigan og Ohio fóru að
kalla saman það lið, sem þeir höfðu
yfir að ráða, til að halda spildunni
hvað sem í skærist. En það varð þá
að sættum, að Michigan var tekin
inn i sambandið sem riki, og gefin
sneið austan af tanganum milli Sup.
þeim fjölda presta, sem ég heyrði
til, fanst mér síra Friðrik Bergmann
vera þyngstur á metunum og mestur
lærdómsmaður, en síra Jón Bjarna.
son mest aðlaðandi, hugþekkastur og
ljúfmannlegastur í framgöngu.
* * *
Nú eru þessir menn fallnir frá, en
það er þó trú mín, að enn séu ís-
lenzku kirkjurnar veigamestar, ef að-
eins er tillit tekið til vitsmuna. Hjá
flestum af þeim innlendu prestum,
sem ég hefi heyrt til, eru þeir sira
Björn, sira Kvaran, sira K, K. Ól-
afsson og sira Friðrik Friðriksson,
— svo ég nefni aðeins af handahófi,
— regluleg stórmenni. Qg svo mun
vera um fleiri.
Mér er margt annað ljú'fara en að
“sleikja mig upp” við presta, af
hvaða bergi sem þeir eru brotnir. En
sannmælis mega þeir njóta, og því
er mér Ijúft að segja, að þeir af is-
lenzku prestunum, sem ég þekki, bera
höfuð og herðar yfir stéttarbræðr.
ur sina í enskum kirkjum þessa lands,
svo langt sem ég þekki til.
L. F.