Heimskringla - 04.02.1925, Blaðsíða 4

4. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 4. FEBRÚAR, 1925
Hcitnakrjngla
(StofnntS 1886) m
Krnur flt fi hverjam mllSvIkndearl*
EIGENDDR:
VIKING PRESS, LTD.
853 og 855 SARGENT AVE., WINNIPEG,
TuImíiuí: N-6537
Vert5 blaíslns er $3.00 árgangurinn borg-
ist fyrirfram. Allar borganir sendist
THE VIKING PRESS LTD.
SIGPÚS HALLDÓRS írá Hölnum
Ritstjóri.
JAKOB F. KRISTJÁNSSON,
Ráðsmaður.
UtanfiMkrlft tll blabMÍnii:
THE VIKING PRESS, Ltd., Box 3105
UtanfiMkrlft tll rltMtjfiranM:
EDITOR HEIMSKRINGLA, Box 3105
WINNIPEG, MAN.
‘'Heimskringla is published by
The Vlklnir PresM Ltd.
and printed by
CITY PRINTING «fe PUBLISHING CO.
853-855 Saricent Ave., WlnnlpeK, Man.
Telephone: N 6537
% ' ' ■
WINNIPEG, MANITOBA, 4. FEB. 1925.
Dauðadómnum breytt.
Tvö samhljóðandi sfmskeyti ,bárust
í fyrradag þeim hr. Gísla Jónssyni, vara-
forseta Þjóðræknisfélagsins, og Hjálmari
lögmanni Bergmann, sem flutt hefir mál
Ingólfs Ingólfssonar.
Skeytið til hr. Bergmans hljóðar svo
orðrétt:
Ottawa Febr. 2nd 1925.
H. A. Bergman
811 McArthur Bldg.,
Winnipeg, Man.
Híe Excellency The GDvemor ,Gen-
eral has commuted to life imprisonment
death sentence passed upon Ingolf Ing-
olfsson now under sentence of death in
provincial gaol Fort Saskatchewan.
Will eonfirm by mail.
. (Sign.) Thomas Mulvey
Under Secretary of State.
Þýðing:
Hans hágöfgi ríkisstjórinn hefir breytt
til æfilangs fangelsis dauðadómi Ingólfs
Ingólfssonar, sem nú er í fylkisfangels-
inu Fort Saskatchewan, dæmdur til
dauða. Mun staðfesta bréflega.
(Sign.) Thomas Mulvey
aðstoðar-ríkisritari.
Þetta er gleðifregn, sem ótal íslend-
ingar hafa þráð að heyra síðasta hálfan
mánuðinn. Fjöldamargir hér í bæ hafa
hringt upp eftir helgina, til þess ’að
spjTja hvert Mr. Bergman og nefndin
hefði ekki heyrt frá Ottawa. Allir hafa
vonað að úrslitin yrðu þau, sem nú kotn
á daginn. Og þeir sem fengið höfðu
tækifæri til þess að kynnast nokkuð
málsflutningi Mr. Bergmans, þóttust háb-
vissir að svona myndi fara.
Það er eðlilegt að menn séu glaðir.
Ekki einungis vegna þess, að Islendingi
var hér frá gálganum bjargað. Hjefðu
menn verið óbifanlega sannfærðir um að
sekt mannsins hefði verið nægilega sönn-
uð, þá hefði engin á«tæða verið til þess
að gleðjast yfir því, íslendingsins
vegna, að honum yrði forðað dauða.
Því allir verða jafnt að lúta lögunum, í
þessu landi* sem annarsstaðar, hvernig
sem menn eru ættaðir. i
Og það er ánægjulegt að allir, sem vér
til vitum hafa þannig á málið litið. Vit-
anlega rann mönnum blóðið tjil skyld-
unnar. En undirtektirnar hefðu ekki
orðið svona almennar, þó um Islending
væri að tefla, ef menn hefðu ekki alment
verið sammála um það, að þó líkumar
væru ákaflega sterkar, þá væru þær þó
ekki nógu sterkar til þess að dæma
sakborning frá lífinu, þegar alt var
dregið fram í dagsljósið, og skýrt fyrir
mönnum, sem slysamanni má að óhappi
verða (sbr. hið einstaka dæmi um Norð-
manninn, er Dr. Sig. Júl. Jóh. henti á,
og vér munum vel eftir úr dönskum blöð.
um).
Upptök þessa máls, undirtektirnar, og
meðferð Mr. Bergmans, er oss alt mikill
vegsauki, íslendingum. Ekkert síður,
nema langtum framar sé, vegna þess, að
langflestir munu hafa efast um sakleysi
hins dómfelda. En íslenzk drenglund gat
ekki þolað það, að hann þjrrfti að láta líf
sitt, jí örvænting einstæðingsskapar og
féleysis, ef ske kynni, að hann væri sak-
laus.
Þetta finst oss kristilega hugsað.
Sannkristið er hugarfar manna orðið,
þegar menn bera þenna hug til allra með-
bræðra sinna. Þó er dauðahegning ekki
verst í hegningarlögunum.— En væri ekki'
gaman að geta tekið höndum saman um
fleira? Og væri það ekki einnig nytsam-
ara fyrir landið sem vér búum í, og niðja
vora, og þeim og oss sjálfum til meiri
vegsauka?
Meistarinn og
mennirnir.
Prédikun eftir Séra R. E. Kvaran.*)
Allir eru frá einum komnir; fyrir
þá sök telur hann sér eigi vanvir5u ab
kalla þá bræbur. (Hebr. 2, 11)
Eg hefi gleymt því, sem ég eitt sinn
hefi lesið um það, hvenær kristnir menn
tóku fyrst að halda hátíðlegan minning-
ardaginn um fæðingu Jesú. Eg man það
eitt, að nokkur tími leið frá því að hann
fór af heimi þessum, til þess tíma, er
þessi hátíð varð að fastri venju. En
manni liggur við að segja, að þau rit, .sem
borist hafa gegnum kynslóðirnar til vor,
og vér nefnum einu nafni Nýja-testa-
menti, beri þess merki, að alt líf hinnar
ungu kristni hafi verið ein jól. Per-
sóna Jesú verður svo afdráttarlaust
þungamiðjan í allri þeirra lífsskoðun.
Koma hans í heiminn er aðalatburður
allrar mannkynssögunnar í þeirra aug-
um, og allar hugsanir fá lit og ljóma af
þessari einu staðreynd.
Og eitt er eftirtektarvert. Þegar
mehn fóru fyrst að líta á kristnina
og trúarbrögðin í heild sinni í ljósi
gagnrýninnar, þá höfðu þeir tilhneig-
ingu til þess að ímynda sér, að sú
tign og sú iotning, sem jafnan hefir fylgt
nafni Krists í hugum manna, stafaði ef
«1 vill ekki sízt af því, hve fjarlægur hann
væri þeim; stafaði af því, að menn hefðu
hlaðið utan um þetta nafn sífelt meira og
meira lofi, þangað til stærð þess og aldur
væri orðinn svo mikill, að menn fengju
ekki lengur séð í gegnum það og fengju
ekki eygt persónuna, eins og hún í raun
og veru væri, eða hefði verið.
Þetta mætti virðast eðlileg skýring á því,
hve Jesús stendur algerlega einn og ein-
angraður í augum kynslóðanna—ef ekki
væri eitt atriði, sem þessu kollvarpaði. Og
það er, að þess nær, sem maður
kemst uppruna kristninnar, þess nær sem
maður kemst sjálfri persónunni, þess
meiri er tignin og lotningin, sem henni er
veitt. Ef til vill ekki meiri í orðum, en í
innileik. Bréfið, sem ég tók texta minn
úr, er eitt dæmi þess. Það er eins og
málið verði of máttvana og ófullkomið til
þess að lýsa þfeirri lotningu, sem höfund-
urinn ber í brjósti. Jesús verður í hans
augum “erfingi allra hluta” og hann er
“ljómi dýrðar guðs” og “ímynd veru
hans”. Og vér höfum veður af því, að þeg-
ar Páll er að lýsa hugmyndum sinum um
það, hvað Jesús sé í raun og veru, hver
afstaða hans sé til mannanna og til guðs,
þá hafi hann ekki komið í orð nema helm-
ingnum af því, sem honum býr í brjósti.
En jafnvel þó að lýsing tungunnar bregð-
ist, þá nægir hún til þess að láta berast
til vor fagnaðarhljóminn í sál mannsins
út af því undri, að hafa fengið að
verða verkfæri í hendi þessarar háleitu
veru og guðdómlegu. Þegar svo þetta er
borið saman við þær yfirlýsingar, sem
kristnin eða kristnar stofnanir síðar
gerðu um skoðanir sínar á Jesú, þá er
munurinn auðheyrður. Lýsingarorðun-
um er ekki ætlað að taka ódýpra í árinni
t. d. í játningarritunum miklu um tign
Krists og vegsemd, en þau eru afar-
mikið kaldari. Þau eru stærðfræðileg og
nákvæm, en þau lýsa ekki þeirri persónu-
legu reynslu, sem andar í gegnum nýja-
testamentið og höfundar þess hafa svo
bersýnilega haft.
En þó að t. d. játnirtgarit miðaldanna
og fornaldarinnar bregðist í þessum efn-
um, verði kaldar orðaklausur, þegar á að
lýsa Jesú, þá hygg eg, að öllu saman-
lögðu, að ekkert einkenni á kristninni, sé
í raun og veru merkilegra, heldur en ein-
mitt þetta: afstaða aldanna og mann-
anna til hans. Endurminningarhátíðin
um fæðing hans, er sá furðulegasti at-
burður, sem eg fæ hugleitt, mesta æf-
intýrið, sem mig fær dreymt um. Og mér
liggur við að halda, að hún hafi aldrei
verið æfintýralegri en nú.
Hvernig stendur á þessu undravaldi, er
þessi persóna hefir yfir hugum manna?
Eg hefi reynt að gera mér grein fyrir
hvort sú skýring, er sumir halda á lofti, að
vit og ást mannanna hafi dýpkað orð hans,
og hækkað persónu hans, sé á rökum
bygð. Eg er sannfærður um, að svo er
ekki. Eg hefi orðið þess var, að sumir
menn hafa fyrirfram verið sannfærðir um,
að í raun og veru væri megnið af höfuð-
kenningum og staðhæfingum trúarbragð^
anna misskilningur og fásinna, og samt
hefir þessi persóna náð því valdi á þeim,
að þeir hafa ekki verið í neinum vafa um,
að þeir hefðu þar fyrir sér hátindinn af
mannkyninu.
*) Eæía þessl var flutt um jólaleytiti i Sam-
bandskirkjunni í Winnipeg, og síSar á ötírum
staö. Til þess hefir veriö mælst af mér af ýms-
um, aö eg léti birta hana á prenti. Þeir, sem heyrt
hafa ræSSuna, munu kannast viö — ef þeir lesa
hana — a® örlítiS er vikiö viö oröalagi; hún er
rituð sem tækifærisræöa; en eins og hún er prent-
uö, mun þess lítiö gæta. R E K
En það, sem þó ef til vill er allra
furðulegast í þessu sambandi er þetta,
að jafnmikið og mennirnir hafa breyzt
og svo ólíkir sem þeir hafa verið á
ýmsum tímum, og jafnólíkar hugsjónir
og þeir hafa átt á ýmsum tímum, þá hafa
þeir þó alla jafnan séð í Kristi persónu-
gjörfing þeirra hugsjóna. Og áreiðan-
legt er það um okkar tíma, að engin
vera er kunn, sem svo að segja get-
ur faðmað út yfir hina ólíkustu menn og
stefnur, og hægt er um að segja, að hafi
þær allar í sér búandi, eða að minsta
kosti frækorn að þeim, eins og þessi eina
vera. Hvar sem menn eða flokkar manna
hafa tekið að athuga frásögumar úm
hann með nokkurum skilningi, þá hafa
þeir á augabragði sett hann á alveg sér-
stakan stað, hærra en aðra menn, í líf-
inu. Hann verður í þeirra augum einn
sér, og þá æfinlega ofar og æðri en alt
annað, er þeir þektu. Hann verður í aug-
um Dante, t. d., hinn mikli, sigrandi og
tígulegi lausnari, sitjandi mitt á meðal
allra þeirra í Paradís, er hann hafði leyst.
Eg hefi séð þess gerða grein, hvað hann
hafi verið í augum sumra helztu ensku
slcáldanna frægustu. í augum Shelley
verður hann skáldið me'sta og siðbætai;-
inn mesti; hjá Blake verðu hann “mann-
leg form, sem orðið er guðdómlegt,”
hann verður skapandi miðstöð alls þess,
sem mannlegt félag er að reyna að láta
verða til. Browning talar um hann sem
lausnina á gátu hugsúnarinnar. Hann
talar um að viðurkennipgin á guði í Kristi
leysi fyrir manninn úr öllum. spurningum
á jörðu og utan hennar. í augum Tenny-
son verður hann “hinn sterki guðsonur,
ódauðleg ást”, er hefir opinberað úrslita-
sannleika mannlífsins og sýnt oss hvað
líf og óforgengileiki er. Francis Thomp-
son sér í honum drottin allra hluta, sem
-ávalt er nærstaddur, opinberar sig í sólar-
u pprá-s og sólsetri og gengur á vatni
Tempsár, engu síður en Genesaret-vatni
forðum. Sama einkennilega fyrirbrigðið
verður fyrir oss, til hverra skáQdlegra djúp-
hyggjumanna sem vér snúum oss, þeirra
sem í alvöru hafa látið hugann staðnæm-
ast við þessa persónu. Mazzini uppgötv-
ar í honum mann fyrirmyndarinnar, mið-
depil hins sanna mannkys. Savonarola
tilkynti hann sem “konung Florenseborg-
ar”, af því að hann dreymdi um að láta
þá borg verða ímynd þess lífs, sem full-
komnast yrði lifað á jörðunni.
Það, sem vissulega er hið allra furðu-
legasta við að athuga annað eins og þetta,
er hversu margbreyttar eru skoðanirnar
og viðhorfið hjá* öllum þessum mönnum
við Jesú. En þeir eru allir sammála um,
að telja hann ■einskonar fulltrúa — æðsta
fulltrúa — þess, sem þeir hver um sig
sjá dýpst af tilverunni.
«
En hvemig stendur á því, að mönn-
um hefir hugkvæmst að finna hjá
honum öll þessi einkenni? Hvernig
stendur á því, að hans herðar hafa
verið álitnar nægilega breiðar til þess
að bera þqtta alt? Og alt er þetta
sagt um ungan alþýðumann, sem uppi
var fyrir 2000 árum í afskektum
kima heimsins. Engin persóna sögunn-
ar hefir náð svo algerðri og samróma
virðing og sæmd. Og það eru ekki ein-
ungis foringjar mannanna, skáld og spá-
menn og spekingar, sem hafa haft þess-
ar hugsanir og tilfinningar gagnvart
honum. Alþjóð manna hefir haft eitthvað
líkar tilfinningar irm þetta efni, eins og
lýst er í frásögunni um samtalið, er ensk-
ur höfundur einn segir frá. Mönnum
varð tilrætt um ýmsa merkustu menn
sögunnar, sem þeim þætti gaman að sjá
og ná tali af. Og hvert nafnið eftir ann-
að, í skáldsagnagerð, í sagnfræði, í list-
um, kom upp í umræðunum. Charles
Lantb tók síðast til máls: “Það er ekki
nema ein persóna, sem ég get hugsað
um héðan af . . . . Ef Shakespeare kæmi
hér inn í herbergið, þá myndum vér all-
ir standa á fætur, til þess að fagna hon-
um; en ef sú persóna kæmi hingað inn,
mundum vér allir falla á kné og reyna að
fá snortið klæðafald hans”. Það er þessi
tilfinning, sem 'einkennilega mikill fjöldi
manna hefir fundið til, með mörgunt
þjóðum, í mörgum löndum og á mörgum
öldurn.
Já, hversvegna hefir svona farið? Eg
get ekki sagt, að eg sé við því búinn að
svara þeirra spurningu. Hún er flóknari
en syo, að svarið verði gefið í stuttu málli.
Hitt sjáum vér, að þetta er staðreynd. Og
eitt er víst. Það er ekki unt að gera sér
grein fyrir því valdi, sem Jesús hefir náð
á hugunt manna, á<n þess að hafa drukkið
inn í sig frásögur guðspjallanna — sér-
staklega þriggja fjrstu guðspjallanna.
Þekking flestra á þeim er svo í brotum, að
við sjáum ekki nema eins og einn drátt
af Jesú í einu. Það eru ekki nema til-
tölulega fá af okkur, sem hafa svo á-
kveðna mynd af honum í huga
sínum, að segja megi, að þeir
eygi persónuna í heild; en ég
þekki enga aðra aðferð til þess
að fá þá mynd en að lesa guð-
spjöll Matteusar, Markúsar og
Lúkasar aftur og aftur.
En það, sem mig nú langaði
til þess að leggja áherzlu á, er
þetta, sem Bernhard Shaw
bendir á, að “ímyndunarafl hins
hvíta kynþáttar hefir tekið Jesú
frá Naearet eins og út úr og
bent á hann sem Krist”, með
öðrum orðum séð í honum, og
því, sem hann er fulltrúi fyrir,
frelsun mannanna og björgun
frá því, sem þá hefir þjak-
að. Menn deila um það nokk-
uð, hvort það sé sýnilegt af
nýja-testamentinu, að hann hafi
sjálfur litið á sig þessum aug-
um, en hitt er áreiðanlegt, að
skömmu eftir að Jesús er kross-
festur og upprisinn, þá eru hug-
myndirnar orðnar fastar og
formaðar, að hann hafi ekki
eingöngu verið Messías, heldur
sé hann og hafi verið og muni
verða hinn háleiti andlegi með-
algangari milli guðs og manna,
sem ekki eingöngu hinir mestu
spekingar Gyðingaþjóðarinnar
höfðu boðað, heldur var mjög
áberandi hugsun í hinum
grísku heimspekiskerfum. Forn-
aldarmenirnir fundu til þess,
eigi síður en nútíminn, að hug-
myndin um hið algjöra, guð í
öllu og yfir öllu, sem öll hugsun
hefir ávalt stefnt að, er þvínær
óviðráðanleg fyrir mennina.
Þeir hafa orðið að gera sér
grein fyrir þessum mætti í hinu
sérstæða, í þeim formum, sem
þeim hefir virzt hann helzt birt-
ast í. Og eftir að Jesús kemur
fram, þá er eins og þessi
hugsun kristallist um hann.
Hann verður fyrir mönnunum
sú mynd, sem þeir eru sann-
færðir um að segi þeim mest og
lýsi fullkomnast guðdóminum.
“Fylling guðdómsins líkam-
lega,” nefnir Páll hann; hann
er m. ö. o. sá, sem guð-
dómurinn hefir birst í gegnum
eins fullkomlega og honum er
unt í jarðneskum manni
Að öllu samanlögðu er vafa-
mál, hvort mannkynið hefir með
nokkuru gert sjálfu sér meiri
sæmd en með þessum dómi sín-
um um það, hver væri vilji og
meining guðdómsins með mann
h'fið.
Eg hefi þrásinnis áður á
á þessum stað, reynt að út-
skýra, hvað fyrir mér vak-
ir í þessu efni, en vafalaust á-
valt á mjög ófullkominn háltt.
En fyrir mér stendur þetta í
raun og veru sem eitthvað dá-
samlegt, og sífeldlega að nýju
uppsprettu að trú á mannlegt
eðli. E gveit raunar, að það er
ekki óeðlilegt að segja, að það
hafi einmitt verið manneðlið,
sem tók Jesú af lífi. Og vissu-
lega er það rétt. Og enn þann
dag í dag er ekkl mikið djúp
staðfest á milli vor og þeirra
manna, sem valdir urðu að
krossfestingunni. Munurinn er
svo lítill, að vafalaust er ekki
nema lítil hundraðstala manna,
sem ekki mætti segja um, að
heima hefði á<tt í andstæðinga-
lióp Jesú, ef hugsanlegar væru
sömu kringumstæður. Okkur
finst 2000 ár vera langur tími.
Ef til vill er hann ekki nema
nokkurt brot þess tíma, sem
þarf til þess að uppræta þau
einkenni, sem mest bar á í
Jerúsalem síðustu dagana, er
Jesú lifði: hatur, fyrirlitning,
skynsemislaus trú á stofnanir,
skrílæði, ofbeldistilhneiging, alt
er þetta algengt enn í dag; alt
getum við kallað þetta mann-
legt eðli. En það undursamlega
við þetta eðli er það, að undir
eins og mennirnir eru komnir
af vettvanginum, sem alt þetta
hefir náð sér niðri á, þá er eins
og blygðunarroða skjóti upp í
kinnar þeim. Við hegðum okk-
ur oftast svo, sem enginn vafi
sé á því, að hver sé sjálfúm
sér næstur. En þegar við sjáum
farið aðra leið, þá erum við í
raun og veru ekki í vafa um, að
ekkert sé 'æðra en að gefa líf
sitt til lausnargjalds fyrir aðra
menn, og við getum ekki ann-
að en litið upp til þeirra er það
gera. Ef við erum ekki undir
áhrifum okkar eigin lægri á-
stríðna, þá höfum við, og allur
kynþátturinn, skorið úr því með
valinu á Jesú til þess að heita
Kristur okkar og frelsari, að
ekkert verði metið meira en
þeir eiginleikar, er hann bar í
skauti sínu og kveikti í öðru’m.
Þessi dómur er því undarlegri,
sem 9/10 hlutar starfs okkar og
krafta virðast fara í alveg öf-
uga átt við það, sem hann ætl-
ast til. Eigingirnin er það, sem
rekur okkur áfram, en ekki
kærleikurinn. Samt er eins og
samvizka kynslóðanna, undir
vitund aldanna, sé altaf að hrópa
til okkar: Þetta er öfugt, enginn
leiðtogi, engin hvöt er heilbrigð
nema kærleikans hvöt. Það að
mannkynið hefir valið Jesú að
leiðtoga, jafnvel þó það sé ekki
vaxið til þeirrar sjálfstjórnar að
hlýða honum, er vottur um
einhver djúp spekinnar, sem
falin eru í meðvitund þess og'
eru að leita að framrás. Menn-
irnir virðast eiga aldaraðir af
þroska fyrir höndum, áður en
þeir hafa nálgast nokkuð veru-
lega þetta, sem þeir vilja að sé
fyrirmynd þeirra; en þeir finna,
að þeir eru bræður hans. Og
það er í raun og veru enn furðu-
legra, en að hann skuli finna, að
hann sé bróðir þeirra. í mínum
augum er þetta ein hliðin á
gleðiboðskap kristninnar, boð-
skapur mannanna til sjálfra
þeirra. Þeir helga mestu hátíð
ársins þeirri sannfæring, að
þeir verði eitt sinn þess verðir
að heita kinnroðalaust hans
bræður — þeirri von, að þeim
lærist eitt sinn að leysa vanda-
níál sín undir leiðsögn kærleik-
ans, svo sem hann gerði—þeirri
þrá, að þeim takist að koma á
því ástandi, sem hann nefndí
guðsríki. Þess vegna verða t. d-
jólin afmælishá<tíð — ekki ein-
göngu barnsins í Betlehetn.
heldur engu síður barnsins f
okkur, sem enn er svo mátt-
vana og þroskalítið.
En þessar hugleiðingar leiða
mig óhjákvæmilega að annarí
hlið þessa máls. Eins og ég
hefi bent á, þá er enginn vafi á
því, að ekki eingöngu mikill
hluti beztu forystumanna mann-
kynsins, heldur heildarmeðvit-
und mannanna yfirleitt, hefir
sýnt með því áfetfóstri, sem
tekið hefir verið við nafn Jesúr
að inst inni og þrátt fyrir alt
ytra útlit, sem því virðist mót-
mæla, þá sé það sannfæring
mannkynsins, að ,hann hafi sýnt.
oss með orðum sínum og h'fi og
öllum persónuleika, þá leið, sem
til lífsins liggi.
En mennirnir hafa ekkí
staðnæmst við þetta eitt. Jes-
ús hefir ekki eingöngu verið
þeim fyrirmyndin og kenn-
arinn. Hann hefir í þeirra aug-
um verið meira heldur en leift-
ur á himni sögunnar, sem lét
oss sjá inn í eðli tilverunnar
Hann hefir jafnvel verið meira
en “ljómi dýrðar guðs” og “í-
mynd veru” hans, eins og ég
mintist á, að Páll hefði nefnt
hann. í augum mannanna hef-
ir verki hans ekki verið lokið
með starfi hans á jörðunni.
Og vér getum aldrei til hans
hugsað, án þess að þessi spurn-
ing vakni: Er saga Jesú á enda,
að því er jarðríkið snertir? Þar
erum við vitaskuld komnir inn
á> efni, sem röksemdunum
verður nokkuð örðugt að
leysa úr. En jafnskamt og
skynsemin fær komist, þá fær
hún þó ekki að því gert að gera
sér þess einhverja grein. Og við
stöndum þá andspænis þeirrí
staðreynd, að kristnin hefir frá
öndverðu litið svo á, sem verk
Jesú á jörðunni hafi ekki verið
nerna bjrjunin á starfi hans f
þálgu mannkynsins.
' Hefir kristninni skjátlast þar?
Eg hygg að það verði enn lengi
trúaratriði, þó alls ekki sé von-
laust um, að úr því verði leyst
með hjálp þekkingarinnar. En
er það nú sem stendur óskyn-
samleg trú? Eg held, að svarið
Við því fari nokkuð eftir því, frá
hvaða sjónarmiði á málið er lit-
ið. Vér gætum þess fyrst, sem
áreiðanlegt er, að Kristur lifir.
Að minsta kosti í mínum aug-