Heimskringla - 06.05.1925, Blaðsíða 4

4. BLAÐSIÐA
HIIMSKRINGLA
WINNIPEG. MAN., 6. MAI 1925
Ifmtskrmgla
(StofoaV 1886)
Kemar 6t á kverjom mltÍTlkadeffL m
EIGENDUKi
VIKING PRESS, LTD.
853 off 855 SAKGENT AVE., WINNIPEG.
TaUfml: N-6537
V«rTf blat5sins er $3.00 árgrangurinn borgr-
ist fyrirfram. Allar borgranir sendlst
THE VIKING PitESS LTD.
SIGEÚS HALLDÓRS írá Höfnum
Rltstjórl.
JAKOB F. KRISTJÁNSSON,
Ráðsmaður.
ITtanAnkrlft tll blatlalna:
THB VIKING PRBSS, Md.. Box 8105
UtanáMkrlft tll rltMtjdrana:
EDITOK HKI.MSKftUrGLA, Boz 8105
WINNIPEG, MAN.
“Heimskrlngrla is published by
The Vlklna Preaa L.td.
and printed by
CITY PRINTING A PUBLISHING CO.
853-855 Sanarent Ave., Wlnnlpe*, Man.
Telephone: N 6537
WINNIPEG, MANITOBA, 6. MAÍ, 1925.
Sönn þjóðrækni.
I>að mun sannast, hvernig sem fer nú,
að það hafi verið orð í tíma töluð, spurn-
ingarnar þær, er “Spurpll” lagði fyrir rit-
stjóra Lögbergs nú fyrir skemstu.
Sjálfsagt hafa langflestir, líklega all-
ir. Vestur-íslendingar, sem nokkuð hugsa,
velt efni þeirra spurninga fram og aftur
í huga sínum, þó aðeins fáir hafi haft
nokkra von um, að til nokkurs væri að
hafa orð á því í alvöru, að Vestur-íslend-
ingar reyndu að taka saman höndum, svo
um munaði.
En yfirleitt er víst óhætt að segja, að
hugsanir hinna þriggja bjartsýnismanna,
séra Alberts Kristjánssonar, dr. Sig. Júl.
Jóhannessonar og séra Hjartar Leo, sem
þeir létu í ljós á þjóðræknisþinginu síð-
asta, og sem fæddu af sér ’ninar einkar
skynsamlegu og hugnæmu spurningar
Lögbergi, eigi mjög mikið ítak í hugum
fjölda drenglyndustu, skynsömustu og
beztu íslendinga hér vestan hafs. Og nú,
síðan þessum mjög svo tímabæru spurn-
ingum var hleypt af stokkunum í Lög-
bergi, láta fleiri og fleiri raddir til sín
heyra, manna á milli, í stofum og á stræt-
um, og jafnvel opinberlega í ræðu og riti.
Öllum ber þeim saman um það, að mik-
il úlfúð hafi átt sér stað meðal Vestur-
Islendinga, og öllum ber saman um það,
að æiskiegt væri að úr því yrði bætt. —
!>etta er strax spor í áttina, að kannast
við yfirsjónir sínar, án þess að vera að
gagnlausu þrefi og þjarki um það, hverj-
um það sé að kenna.
Að vísu virðast sumir þeir, er tekið hafa
til máls, fremur vondaufir um það, að
heppilegt sé nú þegar að starfa að sam-
vinnu, þó hún sé æskileg. Vér játum fús-
lega, að vér skiljum ekki vel þann hugs-
anagang. í>ví lélegra sem samkomulag-
ið er á milli ættingja og vina, þess æski-
/ legra er auðvitað að það batni, og þörf-
in mest fyrir það, þegar verst er.
Aftur á móti: þess skárra sem sam-
komulagið er, þess líklegra er að það geti
mjög bráðlega komist í það horf, sem
allra æskilegast er. Svo hvort sem sam-
komulagið er afleitt eða þolanlegt, þá er
sýnilega aldrei ástæða til þess að vinna
'ekki að því af öllum kröftum, að koma
því í það horf, sem réttast er.
Og það er hreint enginn galdur, ef ein-
ungis allir hafa einlægan vilja til þess,
og trú á því að samúð sé betri en sundur-
þykkja, heil skjaldborg traustari en tvístr-
aðir flokkar.
Ef Vestur-íslendingar sneru sér alvar-
lega að þessu, þá myndi svo fara eftir 5
—10 ár, eins og “Spurull” stakk upp á,
að íslenzku blöðin störfuðu að þessu máli,
að vér hér vestra stæðum steinhissa og
brosandi yfir moldum rígs og úlfúðar.
Steinhissa yfir því, hvað orðrómur og
misskilningur hefðu getað magnað þessi
hjú, svo lítilmótleg, sem þau í raun og
veru hefðu verið og auðveld að yfirvinna;
og brosandi af gleði yfir því, að geta tek-
ið höndum saman yfir greftri þeirra.
* * #
' \
Vér erum, íslendingar, eins og aðrar
hvítar þjóðir, fjarskalega minnugir á það,
að halda því á lofti, að vér séum kristnir
menn. Oss er það líka vafalaust óhætt,
að því leyti, að óhætt mun að fullyrða,
að vér brjótum ekki frekar boðorð meist-
arans mikla frá- Nazareth, en hver önnur
þjóð sem vera skal.
En því er nú miður, að þar með er ekki
svo ákaflega djúpt tekið í árinni. Sjaldan
höfum vér fundið betur til þess en um
daginn, á síðasta fundinum, er Þjóðrækn-
isdeildin Frón hélt hér í Winnipeg, í Jóns
Bjaransonar skólanum.
Hin unga íslenzka mentakona, ungfrú
Alla Johnson, flutti þar stutt erindi um
þjóðrækni, og benti á ýmsar leiðir, sem
að hennar áliti yrði að fara, ef takast ætti
að fá unglingana, næstu kynslóðina, til
þess að fá áhuga fyrir ídlenzkri {þjóð-
rækni og bera hana fram á höndum sér.
Þessi unga, gáfaða stúika hafði heldur
ekki getað gengið blindandi fram hjá
sundurlyndinu vestur-íslenzka, af hverju
það stafaði, og hver sú eina bót væri, sem
á því yrði ráðin, sú bót, að Vestur-íslend-
ingar reyndu að ferðast áfram framvegis
á* einhverjum þeim brautum, sem þessir
þrír menn, er hér voru áður nefndir, hafa
meira eða minna skýrt bent á. En því
kvaðst hún standa einkar vel að vígi að
tala um þetta viðkvæma sundurþykkju-
mál, að hún væri hvorki prestur né með-
limur Þjóðræknisfélagsins. — Og hún
hafði rétt fyrir sér í því, að hvorttveggja
styrkir málstað hennar. —
Hún dró enga dul á það, að það hefðu
verið trúmálin, sem fyrst og fremst og
fyrst og síðast hefðu verið íslendingum
hér ásteytingarsteinn og hneykslunar-
hella.
Hún fyrirvarð sig ekki, þessi unga
stúlka, fyrir að játa það, að hún væri ein-
læg trúkona. Og henni var auðheyrilega
þungt niðrifyrir af tilhugsuninni um það,
að einmitt guðsdýrkun og guðstrú manna
skyldi verða til þess, að tvístra þeim. —
Henni fanst það afskaplegt, eins og vér
hyggjum að hverri einustu sanntrúaðri
manneskju, sem nokkra sjálfstæða hugs-
| un á til, hljóti og að finnast — að menn
skyldu gera guðstrú sína að rifrildisat-
riði. Hún kom þannig orðum að því:
“-----Og þetta dýpsta og helgasta í
sálum okkar leyfum við okkur að láta
verða okkur að ágreiningsefni, í stað þess
að láta það leiða okkur saman.”
Og hún brýndi það fyrir áheyrendum
sínum í lok ræðu sinnar, að þegar vér
værum um þessi málefni að hugsa, Vest-
ur-íslendingar, þá yrðum vér fyrst og
fremst að hafa það hugfast, að vér
“. ... eigum öll sama föður; ekki einung-
is hér á jörðu, sem íslendingar, heidur
einnig á himnum, sem menn, sem manns-
sálir.”
---------------- /
Það er í meira lagi þarflaust, að bæta
hér nokkru við eða gera nokkrar athuga-
semdir við þessi orð. En oss datt í hug,
að einhverjum gömlum og góðum Vestur-
íslendingi kynni að finnast eins og roða
af nýjum degi við að heyra og sjá þessi
ummæli frá einum viðurkendasta og á-
gætasta fulltrúa yngri kynslóðarinnar,
sem til menta hefir brotist meðal íslend-
inga hér vestan hafs,
---------x-----------
TorontoblöÖin og
Islendingar.
Það á ekki af oss íslendingum að ganga,
þegar blöðin í Toronto taka oss til með-
ferðar. Allir muna sjálfsagt eftir blað-
inu, sem varð að taka aftur þær óþrifa-
legu slúðursögur um íslendinga, sem
einn fréttaritari blaðsins hafði eftir ung-
frú Mörtu Ostenso, skáldkonunni ungu,
liér frá Manitoba, og biðja afsökunar á
þeim.
Nú haslar vikublaðið “Saturday Night”
einnig íslendingum völl. Það er gefið út
í Toronto, og hefir einn af eldri íslending-
um hér, merkur maður og þaulkunnugur,
sagt oss að það sé talið eitthvert merkasta
vikublaðið í Canada.
Sérstakur partur af blaðinu, einn þriðji
hluti þess, er helgaður kvenþjóðinni.
Annan dag þessa mánaðar í ár hefir
blaðið þessi ummæli eftir mentaðri ís-
lenzkri konu: “íslenzkar konur þvo sér
aldrei frá fæðingu til dánardags. Þær
smyrja sig aðeins daglega í olíu (lýsi?).
Þær skemta sér við það að sitja á gólfinu,
og horfa hvor á aðra; og sú sem mest hef-
ir makað framan í sig, er talin fegurst.”
Þessi ummæli hinnar “mentuðu” ís-
lenzku konu um sóðaskap og skríldóm
íslendinganna, notar blaðið svo sem efni
í útvortis hreinlætisprédikun.
Hafi verið ástæða fyrir þjóðræknisfé-
lagið að skerast í leikinn ,þegar um var
að ræða ummæli ungfrú Ostenso, þá væri
>ess sannarlega meiri þörf hér. Það er
sannarfega verti að grenslast eftir því,
hver hún er, þessi mentaða íslenzka kona,
sem styður þjóðerni sitt svo drengilega
til vegs og gengis í þessu landi. Eða ef
hún nú engin skyldi finnast, sem auðvit-
að er, — þá að heimta af blaðinu jafn-
mikið rúm til fyrirgefningarbónar, eins
og það eyddi í þessa ótuktar árás.
Að vísu hyggjum vér, að þessi árás, sem
virðist svo stráksleg, sé ekki gerð af yfir-
lögðu ráði, heldur af fávizku og heimsku.
En sú fávizka er óafsakanleg. Islending-
ar eiga þann þátt í landnámssögu þessa
lands, að engin fullvaxta manneskja, sem
almenna skólamentun hefir hlotið, ætti
að vera í vafa um það, af hvaða hergi vér
séunl brotnir, hvað þá heldur að halda, að
vér séum Eskimóar, en það er bersýnilega
trú greinarhöfundarins, þó greinin reynd-
ar sé of vitlaus til þess að eiga við þá, því
eitthvað hafa Eskimóakonur annað þarf-
legra að gera í baráttunni fyrir lífinu, en
að krúnka hver framan í aðra á palli, eins
og tedrykkju-hefðarkonur síðdegis, og út-
býta verðlaunum til þeirrar stallsysturinn-
ar, sem mestan hefir grútinn á ásjónunni.
En skyldi nú þetta ekki vera gamla
Ostenso-sagan, uppfáguð og afturgeng-
in?
---------x---------
Tímarit Þjóðræknis-
félags Islendinga.
VI. ÁRGANGUR.
Ritstjóri: RÖGNVALDUR PETURSSON.
Frh.
Þorsteinn Þ. Þorsteinsson skáld á sögu í Tíma-
ritinu: Eitt er nauðsynlcgt. Þaö er sveitasaga
heiman af Islandi. Ungur óöalsbóndi, Skúli í
Holti, dugnaöarþjarkur, einbirni, stýrir búinu
meö hjálp fóstursystur sinnar Ingu, ungri og
yndislegri stúlku. Hana er allur i búskapnum og
aurahyggjunni, og mupar frábærlega í Háls, stór_
býli beint á móti í dalnum, þar sem ekkjan GyÖa
býr, meö fullorbnum syni sínum Snorra. Fýsn
Skúla í Háls leiöir hann í bónorösgönur til Gyöu,
sem hafnar honum og opnar augu hans fyrir þvi
hneyksli sem þetta bónorö sé, aö hann, ungur
maÖur í blóma lífsins, vel fjáöur meö glæsilega
framtíð fyrir höndum, aö því er séÖ verður,
skuli ætla að reyna að telja sjálfum sér trú um,
að nokkurt band geti tengt þau saman, gamla
konuna og ungan manninn, annað en fjárgræög-
in. Þaö er sem hula falli frá augum Skúla; hann
sér aö þaö er Inga, hin yndislega en fátæka
fóstursystir hans, sem hann hefir í raun og veru
altaf elákaö. Hann flýtir sér heim, aöeins ti!
þess aö fá þá játningu hjá Ingu, að hún sé trú.
lofuö Snorra á Hálsi. Og um leið játar hún fyr-
ir honum aö eitt sinn hafi hún elskað hann, bar-
ist við þaö t tvö ár aö aö veröa honum afhuga,
er hún sá og fann aö hann var blindur gagn-
vart sér og öllu í heiminum nema peningunum.
Og svo kom Snorri, sem hrepti og endurgalt alla
ást hennar, sem aldrei haföi fengiö útrás. —
Og Skúla finst, þegar hann er búinn aö átta sig
eftir þetta tvöfalda reiðarslag, að hann finni or.
sökina að slysförum sínum í því, aö honum hef-
ir aldrei fyr skilist, að eitt er nauðsynlegt, aö
elska. Að hann hefir látjð búsorgir, og fjár.
hyggju bægja burtu samúð og kærleiksþeli úr
sál sinni meö Iköldum höndum.
Þetta er efni sögunnar í sem styztu máli. Yfir-
leitt er vel farið með þetta efni, sumstaðar ágæt-
lega. Inga er t. d. ágætlega dregin.
Ef til viH mætti hengja hatt sinn á fyrripart
sögunnar, er aðallega lýsir græöginni í Skúla,
eftir því aö ná í Háls, og bónorösför hans til
Gyöu i því skyni, aö þaö minni sumstaðar nokk-
uö mikið á “Litla.Hvamm” eftir E. H. Kvaran.
En það er í sjálfu sér mjög lítilfjörlegt atriði,
því vitanlega yrkja ótal skáid um nauðalikar á-
stæður í mannlifinu, án þess þó að þar sé um
stælingu aö tala. —
Samtölin eru eölileg, þó einstölku sinnum
skjótist, og yfirleitt veröur ekki annað sagt, en
að Þorsteinn Þ. Þorsteinsson, hafi með þessari
smásögu gefiö mönnum vonir um skáldsagna.
gerö, sem töluvert mikið þarf til að láta ræfhst
aö fullu.-----
J. Magnús Bjarnason á smásögu, Bill McAra,
og æfintýri, S'igurvegarinn. Hvorttveggja sver
sig greinilega í ættina. Þó er Bill McAra veiga-
minni af þessum tveim, líklega afleiðing af þvi,
aö þar mun sagt frá sönnum viðburði, sem vana-
lega gerir frásögnina þurrari, heldur en þegar
hugarflug skáldsins fær leyfi til aö leika slökum
taumum.. En brennandi ættjarðarást höfundar-
ins og stolt hans yfir íslendingseölinu, — sem
reyndar kemur hvergi fegui fram en hjá hon.
um sjálfum — hefir hvorttveggja sett mark sitt
á söguna.
Sigurvegarinn er yndislega fallegt æfintýri.
Þaö er aðeins eitt blaö, en þaö er dágsanna, að
margir vildu eiga tímaritiö fyrir þaö blaö eitt,
enda er J. Magnús Bjarnason skáld barnanna
fremur öllu og ástvinur þeirra, huggarinn, sem
alla sína æfi hefir variö sinni fögru sál og glæsi-
legu og miiklu líkamskröftum til þess að "bmda
tim sár þeirra, sem rifa hendur sínar og andlit
á þyrnum rósanna, og þerra tár þeirra, sem
gráta”, eins og litla stúlkan í þessu fagra æfin.
týri.
Síðastan af höfurydunum, sem í Tímaritiö hafa
skrifað, en ekki siztan, skal nefna Jóhannes P.
Pálsson, lækni frá Elfros. Eftir hann er fremur
stutt einþætt leikrit, Gunnbjarnarsker
hið nýja, tileiníkað Stepáni G. Steph-
ánssyni.
Persónur leiksins eru:
Sannleikurinn,
Hugsjónamaðurinn,
Löggjafinn,
Hermaöurinn.
Vísindamaöurinn,
Auömaðurinn,
Katólskur prestur,
Tízkan.
Velsæmin,
Tveir sjómenn.
Alt þetta fólk, aö sannleikanum
undanteknum og sjómönnunum, sem
eru aðeins aukapersónur, hefir flúiö
úr landi Lyginnar, í leit aö landi
Sannleilkans. Þeim tekst öllum að
lenda þar og ná tali af honum. Leik-
ritið segir frá viðræðum þeirra, viö-
skiftum og afdrifum.
Oss þykir máske vænst um þetta
stutta leikrit af öllu, sem í Tímaritinu
er. Það gefur svo miklar vonir, er
vottur um svo ótviræða skáldgáfu,
jafnvel snilligáfu í þá átt. Þaö ber
vott um blómlönd hugans, þar sem um
auðugan garð sé aö gresja, og um
mikla og ósjálfráöa glöggskygni inn
i sálarlif mannanna. en án hennar er
allur skáldskapur óhtigsanlegur.
Margt er afburða vel sagt, og fleira
þó afburöa vel hugsað. Þó má ekki
af þessu halda, aö hér sé á ferðinni
lýtalaust listaverk. En þeir gallar,
sem á eru, eru aöallega formgallar.
Því er miður, aö áreiðanlegu eru
engin tök á aö leika þetta leikrit hér
á meðal íslendinga. Og líklega held.
ur ekki i leikhúsunum hér, enda er
þaö ekki þeirrar tegundar, sem dreg-
ur fjölda fólfks aö. En svo myndi
vera svo erfitt aö leika þaö án þess
aö sprengja af því allar gjarðir, að
hér er áreiðanlega ekki völ á slíkum
leikurum.
Þaö er eins og dálítið sambland af
Shaw og Maeterlinck í þessu leikriti,
og það þarf hefð (tradition) til þess
aö fara meö þannig löguð leikrit svo
þau ekki stórtapi.
Af öllum þeim fjölda af fullkomn.
ustu leikflokkum heimsins, sem vér
höfum átt kost á að sjá, er aöeins
'einn einasti flokkur, sem fylli-
'lega myndi valda þessu leikriti, sem
fyllilega myndi geta meö málrómi, og
sérstaklega látbragöi, látiö í ljós þaö,1
sem höfundurinn vildi, og á þann hátt
að þaö gengi hverjum áhorfanda til
hjarta, og það er hinn frægi leik-
flokkur Stanislawski frá Moskva, sem
lagt hefir alla Evrópu fyrir fætur
sina á síðari árum, og haft meiri á-
hrif á leikíþróttina síðasta áratuginn
en nokkuö annað afl í heiminum.
Um þaö tjáir ekki að sakast, aö ekki
er unt aö njóta listar þeirra manna á
leiksviði eöa í sambandi viö þetta
litla lei'krit. En aftur á móti er full
ástæöa til þess aö gleöjast yfir þess.
um einþættingi, sem ber svo ósvikið
vitni um djúpa, frumlega og vonandi
auöuga skáldæö í brjósti höfundarins.
-------0--------
Frá Minneapolis.
2. maí, 1925.
Ritstjóri Heimskringlu,
Winnipeg, Man., Can.
Heiðraði vinur!
Að dæma af upphafi greinar hans
5 seinustu Heimskringlu, þá hefir
“Salmagundi” töluvert misskiliö orö
mín í Lögbergi fyrir skömmu. Eg
hefi aldrei haldiö því fram, aö ís-
lenzku blöðin ættu aö birta enskar
ritgeröir meö því augnamiði aö geðj.
ast þeim ungu, eignast með þeim
hætti lesendur á meöal hinnar yngri
kynslóöar hérlendis. Ef eg heföi
sagt þetta þannig, eöa ekkert annaö
sagt, þá heföi eg heldúr viljaö slík
orö ósagt hafa.
Eg hélt því fram, aö eins og nú er
komið fyrir okkur Vestur-lslending-
um, þá veröum viö aö fara að gripa
til enskunnar, til þess að innræta þeim
ungu rækt til þess, sem íslenzkt er.
Um okkar dýrmætu íslenzku séreign-
ir hljótum við að tala viö þá ungu
á því máli, sem þeir fyrirhafnarlaust
skilia, ef viö eigum aö' geta gert slíkt
aðlaðandi í þeirra augum. Eg 1agði
þaö til, aö vestur.íslenzku blöðin
birtu enskar ritgeröir í dálkum sin-
um mcð þcssu augnamiði.
Aö^vistf er þetta neyöarúrræöi, sem
mörgum góöum íslendingum veröur
afar ógeöfelt. En þaö er bjargföst
sannfæring min, aö aöeins með þessu
DODD’S nýrnapillur eru bezta
nýrnameðalið. Lækna og gigt,
bakverki, hjartabilun, þvag-
teppu, og önnur veikindi, sem
stafa frá nýrunum. — Dodd’s
Kidney Pills kosta 50c askjan,
eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fást
hjá öllum lyfsögum, eða frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.
Toronto, Ontario.
móti fái íslenzku blöðin náö meö
slík áhrif til þeirra yngri. Ef rit-
færir menn á ensku hafa eitthvað is-
lenskt að segja, þótt þeir birti þatS
í enskum búningi, þá finst mér aö
okkur sé þaö gróöi, ef blöðin okkar
ljá sliku rúm.
Aftur á móti get eg ekki talið þaö
neinn gróöa fyrir okkur, þó viö för-
um, Islendingar, að rífast á ensíku í
íslenzku blööunum um trúmál eöa
pólitik.
Með beztu óskum,
þinn einl.,
O. T. Johnson
-----0------
Frá Lundar.
Þaðan sjást sjaldan fréttir i ís-
lenzku blööunum. Þaö er þó íslenzk_
asti bær sem til er utan Islands. Þar
eru 450 íbúar og allir islenzkir nema
9. Þar, eru þrjár almennar verzlanir,
viðarverzlun, bifreiöaverzlun, kjöt-
verzlun, verkfæraverzlun og tvær
lyfjabúðir. Hver einasti rnaöur, sern
viö allar þessar verzlanir vinnur, er
íslenzkur. Þar er einnig banki, og
allir íslenzkir, sem í honum vinna.
Þar er stórt smjörgerðarhús, í því
vinna tómir Islendingar, og hlýtur
Lundar,sh(jör verölaun í kappi viö
önnur smjörgeröarhús á hverju ein_
asta ári. Þar er kornmylna, og þar er
kassaverksmiöja, sem fjöldi manns
hefir unniö við. Þar er áreiöanlega
bezta og reglusamasta gistihús í allri
Norður-Manitoba. I þessum þremur
siöasttöldu stofnuntim vinna lika ein-
göngu íslendingar. Bærinn er raf-
lýstur — eini raflýsti bærinn 'Slla leið
frá Winnipeg og noröur á brautar-
enda, — þar er kirkja; þar er eitr
lífmesta Goodtemplarastúkan í fylk-
inu með 80 manns, og þar er há-
skóli (high school) ; þar er þingmað-
ur kjördæmisins Off. oddviti sveitar-
irniar.
Á Lundar er oft ýmslegt til skemt-
unar, þó ekki sé í frásögur fært. Mig’
langar til þess aö minnast fáum o^Ö-
um á leik, sem þar var sýndur ný-
lega. Leikurinn heitir:
“LIGHTHOUSE NAN”,
og er efnið þetta: Maöur er nefnd-
ur Ikkabod Bttzzer (nöldrari); hann
er vitavöröur. Kona hans heitir Mol?
Buzzer. Þau eiga tengdason, sem
heitir Indian Jim; kona hans, dóttir
gömht hjónanna, hét Lísa Buzzer.
Maður er nefndur John Enlow; hann
er bankafélagsstjóri, auöttgur maöur.
Ritari hans heitir Ned Blake. En-
low á nýfædda dóttur, en missir konu
sína. Indian Jim á líka nýfædda
dóttur. Til þess aö afla sér peninga,
stelur hann barni Enlows og ætlar aö
láta hann kaupa þaö út fyrir afar-
fé. Áöur en þaö veröi aö framkvæmd
um, er Jim tekinn fastur og dæmdur
í fangelsi fyrir þjófnaö; konu hans
lízt nú ekki á blikuna, vill' ekki hafa
bæö? börnin, skilar sinni stúlku til
Enlows en heldur dóttur hans. En-
low veit ekki annaö en þetta sé dótt-
ir sín og elur hana upp V allskonar
dýrö; :hún heitir Hortence. Vita-
hjónin ala upp dóttur Enlows, serrt
þau kalla Nönnu; hún veit ekki ann.
aö en hún sé dóttur-dóttir þeirra.
Ned Blake, skrifari Enlows er oft hjá
vitafólkinu . í sumarfríum sínum;
hann kynnist Nönnu, kennir Pienni
aö lesa og fellur hún vel í geð. Eitt
sumariö, þegar hann er þar úti, koma