Heimskringla - 15.07.1925, Blaðsíða 7

WINNIPEG, 15. JULI, 1925.
HSIMSKRINGLA
7. BLAÐSlÐA
Bjarki gamli lobaði augun-
«œ, eins og hann þyldi ekki
birtuna.
“Svo liðu fimm ársfjórðung-
ar; þá fæddist þessi vesaling-
ur, sem eg held hér á. Við höf-
um annast hann eftir heztu
getu, en lítið pláss og lítil birta
er á jaktinni, — og barnið veikl
ast meir og meir. Þá var ógæf-
an þar aftur ásamt syndinni —
við sendum bölvun á móti böl-
''nm: Fyrir hvað á hann að lifa;
sá, sem er orsök ógæfunnar—”
Þey!” hrópaði gamli maður-
'nn og opnaði augun lafhrædd-
ur.
“Já — þannig er það. En
hver er nú orsök í þessu? —
Svo fór Ásmundur til Kristjáns-
sunds. — Þá skeði það í morg-
nn, að sólin sendi geisla sinn
’nn í káetuna, og litli stúfurinn
^rosti í fyrsta sinn. Þá datt mér
stóra húsið yðar í hug, og alt
tað ágæti, sem barninu gæti
hiotnast hér — og um leið hvarf
hræðslan við vonzku yðar, og
eg sagði við sjálfa mig: Við ósk
uni ekki að gamli maðurinn
deyi, en ógæfan vakir yfir hon-
Eg fer til hans og býð
^onum drenginn minn til eign-
ae. og vilji hann þiggja hann,
voitir hann mér og pabba hans
húsaskjól líka. — Já, þér getið
hú gert eins og yður líkar, en
ef þér rekið mig í burtu með
veika barnið, þá hrekið þér það
°g mig til dauðans, og máske
son yðar líka.”
Bjarka fanst sem hann sæti á
eldi, en svo barði hann prikinu
1 borðið. Rögnu sortnaði fyrir
augum, en í sama bili kom
^tla stúlkan inn úr dyrunum.
“Segðu Elíasi. að taka vagn-
úin og hestana og sækja lækn-
úinn,” þrumaði hann. “Og þú
^veikir upp í ofninum og lagar
til í herberginu hans Ásmundar
nndireins! Skilurðu mig?”
“Já.” En hún trúði ekki sín-
uni eigin eyrum. Þaut samt út
ti' að framkvæma skipunina.
Nú skildi Ragna meininguna,
ei* það hafði svo mikil áhrif á
hana, þegar hún vissi sig hafa
sigrað, að hún skalf frá hvirfli
tii ilja og varð að setjast í stól.
Bjarki sat kyr og trommaði á
^orðið með fingrunum. Svipur-
|nn var orðinn mannlegri, þó
°gn væri enn eftir af ilskunni.
nú kom stúlkan og sagði alt
tilbúið.
Nú vaknaði Ragna til fullrar
hieðvitundar, gekk til gamla
thannsins og tók umbúðirnar
af baminu, en hann sat alveg
t'issa og vissi ekki hvað hann
útti að gera.
“Sko!” sagði him lágt. “Það
lílnr út fyrir að geta ekki lifað.
^n svo nefni eg það nú hér Ol-
Seir Bjarka, í nafni guðs, son-
ar og heilags anda. Leggið svo
tiendi yðar á það, svo það geti
dáið með blessun yðar yfir sér.’
Gamli maðurinn skalf. Aldrei
jiafði guð nálgast hann svo milí
íyrri. En hann skildi mein-
iuguna og dró krossmark yfir
’tla brjóstið. Móðirin hneigði
SlK auðmjúk fyrir honum og
Sekk til dyra.
Nú var gamli Bjarki kominn
juiklu ofar í menningarlegu til-
’tt, heldur en hann hafði nokk-
Ufu sinni áður staðið. Hann
s,óð upp með erfiðleikum, veif-
aði tiendi sinni til hliðar, segj-
ardi. “Mér veitist sá heiður,
tongdadóttir, að bjóða þig vel-
omna í mitt hús.” Gaf henni
svo bendingu um að fara. — Til
allrar lukku gekk hún ekki til
juóts við dauðann, heldur til
’tsins, heifbrigðinnar og gæf-
tuinar, fyrir sig og barnið sitt.
* * *
Meðan á þessu stóð starfaði
^mundur eftir beztu getu. —
okkurum sinnum hafði hann
surifað konu sinni, en fékk ekk
ovt svar. Þetta kom honum til
? tara heim og vita af hverju
pogn hennar stafaði.
Þegar heini kom var alt í
° u ásigkomulagi hjá skips-
UTengnum, en káetan var tóm,
g ekki gat drengurinn frætt
ann um annað, en að hann
6 81 ^lntt Rögnu yfir í gufu-
skipið. Þetta olli Ásmundi kvíða
og mikillar umhugsunar.
En hann ásetti sér að finna
hana, og hvort sem faðir hans
segði já eða nei, ætlaði hann
að hætta við sjóferðirnar. Hún
gat hafa veikst, barnið dálið, \—
ög ótal aðrar hugsanir ásóttu
hann. Daginn eftir gekk hann
heim að húsi föður síns í þungu
skapi, en inn gekk hann tafar-
laust, þangað sem faðir hans
sat, er virtist vera vel ánægður;
en því gaf Ásmundur samt lít-
inn gaum.
Hann gerði stutta grein fyrir
starfi sínu viðvíkjandi pening-
unum, sem hann virtist lítinn
athuga gefa.
“Mér sýnist þú vera í meira
lagi óvilhallur,” sagði faðirinn
hörkulega.
“Eg er þér heldur ekki vil-
hallur,” svaraði sonurinn í stytt
ingi.
“Það er slæmt fyrir þig,”
sagði gamli maðurinn.,
“Það er undir kringumstæð-
um komið,” svaraði Ásmundur.
“Það getur orðið jafnslæmt fyr-
ir þig, ef til vill. — Með fám orð-
um sagt — eg hefi gift mig,
pabbi — og eg ætla að búa sam
an við konu mína.”
“Jæja, svo þú hefir gift þig?”
er.durtók gamli maðurinn kímn
islega. “Hvar er þá kerlingin
þín ? ”
Ásmundur strauk hendinni
um ennið og þagði um stund,
jafnaði sig svo og rétti föður
sínum vasabók. “Hér eru skjöl-
in viðvíkjandi peningunum, það
sem til vantar greinir lögmaður
þrnn þér frá. Eg verð að fara
strax, eg hefi beðið um flutn-
ingstæki. — Vertu sæll, pabbi.”
“Láttu ekki svona — bfddu
augnablik, drengur!” hrópaði
karlinn. “Þýtur þú svona á-
ftam eins og stormur. — Farðu
inn í herbergið þitt, þar er eitt-
hvað gott, sem þú hefir skilið
eítir.”
“Eg get tekið það seinna.”
“Nei, þú verður að taka það
núna, seinna verður það máske
horfið.”
Ásmundur leit gremjulega til
föður síns, en gekk samt til her-
bergis síns. En gamli Bjarki
hlc þangað til hann fékk hósta,
en honum bölvaði hann svo um
munaði.
Á meðan nutu þau Ásmundur
og Ragna gæfuríkrar stundar
inni í herbergi hans. Ekki þurfti
Ragna langan tíma til að greina
frá því, sem fram hafði farið
— sjón var sögu ríkan.
Strax á eftir stóðu þessi gæfu
ríku hjón inni hjá öldungnum,
og það sem aldrei hafði skeð áð
ur, skeði nú: að þegar Ásmund-
ur kysti föður sinn, fór hann að
gráta unz hóstinn heimsótti
hann, en sér til svölunar skip-
aði hann hóstanum að fara til
helvítis, en annaðhvort rataði
hann ekki eða viltist, því hann
festi sig svo í hálsi öldungsins,
ao Ásmundur varð að berja
hann á bakið.
“Nú sæki eg barnið,” 'sagði
Ragna og hraðaði sér út.
“Já, — hún er kvenmaður!”
sagði öldungurinn, sem farið
var að hægjast um andardrátt-
inn, alveg eins og Ragna væri
uppfynding hans sjálfs. “Ekki
felur hún sig í krókum eða bak
við hurðirnar; nei, beint og ó-
hikað gengur hún. Rétt skal
vera rétt.”
“Sko, hérna er Olgeir litli,”
sagði Ragna og rétti Ásmundi
hann.
“Er búið að skíra hann?”
spurði Ásmundur og tók við
honum.
“Að vissu leyti,” svaraði
Bjarki, “en það verður að ger-
ast aftur.”
“Eg hélt hann mundi deyja,”
sagði Ragna, “en eg vildi ekki
aö hann kæmi óskírður til drott
ins eins og hinn vesalingurinn.”
“Og svo skírði hún hann
sjálf,” sagði gamli maðurinn
hreykinn. “Hérna beint á móti
mér — og eg var vitni. Og það
segi eg satt, að aldrei áður hefi
eg orðið var við okkar himn-
eska föður í þessu húsi, en þann
dag var hann hér, það er áreið-
anlegt. Og síðan hefir hann
jafnaðarlega litið inn, en það er
Rögnu að þakka.”
“Ó, Ragna!” hrópaði Ásmund
ur og tók hana í faðm sinn.
“Þú þrekmikla vera. Og eg, sem
var sá heigull að halda að þú
hefðir skilið við mig. Þá hefði
eg orðið heimilislaus alla mína
æfi.”
“Heimilislaus var eg, þegar|
eg fann þig, Ásmundur,” sagði
hún og þrýsti sér að honum.
“Nú, heimili skuluð þið fá, og
það gott heimili líka,’ sagði öld-
ungurinn. “Enginn skal bölva
mér fyrir það. Annars skal eg
segja þér það, sonur minn, að
eg er hættur að bölva öllu —
nema hóstanum — því fjandinn
er skapari hans.”
Ungu hjónin hlógu í kyrþey,
þau vissu vel áð það var enginn
hægðarleikur að losna við gaml
ai vana.
Og nú kom Sherryflaskan á
kreik — því þenna dag var sjálf-
sagt að gera frábrugðinn öðr-
' um. Svo staulaðist gamli
Bjarki á veiku fæturna sína, tók
glasið í hönd, horfði upp í þak-
ið og sagði tigulega: “Ja — svo
óska eg börnin mín velkomin.”
Og svo var klingt og drukkið.
“Þetta er nú í þriðja sinni,
sem við mætumst, Ásmundur,”
sagði Ragna
“Já, og þá erum við heima!”
sagði hann himinglaður og
’faðmaði að sér konu sína og
barn.
(Endir.)
--------x--------
“Öxnafellsundrin”
(FramhaW írá 3. síðu)
rannsóknarefni'S sannar sig ekki sjálft
með kraftaverkum, jafnvel svo ram-
auknum, aö fordómar læknanna létu
bifast, er engin ástæöa til rannsóknar,
aS dómi Steingríms læknis. Loks
lætur Steingrimur hafa eftir sér staö-
lausa fullyröingu um aö “trú á þess-
ar lækningar” sé “aö hverfa í Eyja-
firöi”.
Því fer mjög fjarri aö eg hafi til-
hneigingu né aöstöðu til aö mæla með
áðurnefndum undralækningum. Mér
ern þæyókunnar af öðru en hinni
rr.iklu eftirsókn almennings. En eg
get ekki oröa bundist, er svona löguö
skrif og ummæli koma frá fremstu
mönnum i læknastétt okkar. Þaö er
ekki laust viö, aö mér finnist þau
“oss til skammar”. Þau eru talandi
vc-ttur um það, sem er raunar þjóö-
kuunugt, aö læknar okkar eru flestir
kaldhæönir efnishyggjumenn, sem
kunna ekki með að fara né meta til
lækninga annaö en hnífinn, eitrin og
móteitrin. Lækninga hreyfingar og
laknisdómar af sálrænum uppruna,
mæta hjá flestum þeirra megnri fyr-
irlitningu efnishyggjunnar og for-
tíómum vísindahrokans. Grein G. H.
er ósvikið sýnishorn af þessu innræti
læknanna. Eigi verður þeim láö þaö,
að þeir ekki aðhyllast rannsóknar-
laust slíkum hreyfingum. En þess
ætti að mega vænta, aö þeir töluöu
um þau efni með þeim mun meiri
gætni en alnienningur, sem þeim er
bctur kunnugt um kröfur vísindanna
um meöferö á órannsökuðum efnum.
Þrátt fyrir miklar framfarir i
læknavísindum, úir og grúir enn af
mtinsemdum, sem hnífurinn nær ekki
til og eitrin vinna ekki á. Og enn eru
á sviðum læknisfræða og heilbrigöis-
mála mesti fjöldi viðfangsefna, sem
eiu læknum algert ofurefli. Meöan
skammar”, þegar þurfandi menn leita
þeirra, er þeir vænta sér frá æðri
máttar, en læknarnir eiga yfir aö
ráöa. Þeir ættu einnig aö forðast aö
misbjóöa visindaheiöri sínum meö
slcggjudómum. Visindamaöurinn ger-
ir annað tveggja, aö rannsaka þau
eíni, er vafi leikur á um, eöa láta þau
aískiftalaus. Hitt er háttur fúskara,
að fella dóm um órannsökuö efni. Og
þegar prófessor í læknisvísindum ger-
ir sig sekan um slíkt, veröur hann aö
þola að jafnvel leikmenn gerist svo
djarfir, aö settja ofan í viö hann.
___Jónas Þorbergsson.
—Tíminn. r
VERZLIÐ VIÐ KAUPMANNINN í
YÐAR EIGIN BÆ.
ugc um þessi svonefndu undur eins
og G. H. sjálfum, og aö hann sé hald-
ir.n af alveg samskonar fordómum
gagnvart þeim. Svar Steingríms viö
þeirri spurningu G. H., þvi hann
rannsaki þetta ekki vel og samvizku-
samlega, er eftirtektarvert: Á meöan
svc er háttað, er engin furða, þó menn
leiti sér kvalastillingar og leitist viö
aö létta af sér oki sjúkdómanna meö
einhverjum hætti. Meðan svo mikið
skortir á þaö, aö læknar geti oröið
við þeim kröfum, er til þeirra hljóta
aö veröa gerðar, ættu þeir að fara
sér hægt i aö telja það bera vott um
lágt menningarstig, og vera “oss til
Nú getið þér keypt Partridge
“Quality” Tires í yðar eigin bæ,
ódýrar en aðrar tegundir, sem
þér pantið með pósti. Það eru
þau beztu Tire-kaup, sem þér
getið nokkursstaðar gert. Kaup
ið þæi* hér á! þessu lága verði.
Þéi njótið þægindanna við að
verzla heima og skoða vöruna
áður en þér borgið fyrir hana.
Leyfið oss að sýna yður
þessi kjörkaup.
TIL SÖLU HJÁ
Fabrlc Tlre 30x3V4 $0.03
Cord Tire 30x314 »8.05
Cord Tire 30x314 »10.05
(Guaranteed)
Tube - - - 30x314 #1-50
Tube - - - 30x314 »3-00
(Guaranteed)
Equally low prices
on all sizes.
Ih,
PARTRIDGE OUALITr
lire-Shop
W. G. KILGOUR, Baldur; ANDERSON BROS, Glenboro;
T. OLAFSSON, Arborg; K. OLAFSSON, Rivbrton; H. SIGURDSON
Arnes; J. M. TESSIER, Cyprses River; LUNDAR TRADING CO.,
Lundar.
.... Hversvegna Ford
er alhtims bíllinn
Þ - J - Ó - N - U - S - T - A.
Þjónusta, þegar á þarf að halda, ætti
að vera fáanleg án erfiðis og tafar, og
vera gagnkvæm.
Þjónustan sem er næst og gagnkvæm-
uster Fordþjónusta. Sérhver Fordeig-
andi getur fengið sérfræðinga, hvar og
hvenær hann þarfnast hennar á fast-
ákveðnu verði.
Það er önnur ástæða fyrir því að yfir
lOmiljón bílaeigendur hafa kosiðFord
Sem gagn- og hagkvæmasta fiutninga-
tækið.
FINNIÐ NÆSTA FORD SALA.
&Ú7%1
BILAR
VÖRUBILAR
DRATTARBILAR.