Heimskringla - 29.07.1925, Blaðsíða 4

4. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 29. AGÚST, 1925:
Hdtnskringla
(StofnnQ 188«)
Kemar ðt á hverjam mlttvlkadeffL
EIGENDURi
VIKING PRESS, LTD.
853 Off 855 SARGENT AVE., AVINNIPEO.
Talsfml: N-6537
Ver« bla«sins er $3.00 é.rg;angurinn bors-
ist fyrirfram. Allar borganir sendiat
THR YIKING BRE6S LTD.
SIGFÚS HALLDÓRS írá Höfnum
Ritstjórl.
JAKOB P. KRISTJÁNSSON,
Ráðsmaður.
UtnnftRkrift tll bIa«Mlna:
THB VIKING PRESS, Ltd^ Box 3105
IJtanftMkrlft 111 rltMtjórana:
EDITOR HEIM8KRINGLA, Box 8105
WINNIPEG, MAN.
“Heimskringla is published by
The Vlklnsr Prew Ltd.
and printed by
CITY PRINTING A P(J BLISHING CO.
853-855 Sarffent Ave., Wlnnlpeff, Man.
Telephone: N 6537
WINNIPEG, MANITOBA, 29. JÚLl, 1925.
Skilnaðarlögin.
Jafnrétti konunnar við manninn er til-
tölulega ný hugmynd. Konan hefir víða
verið ánauðugur fangi í hjónabandinu,
og hvergi fremur en meðal flestra eða
allra kristinna þjóða. Allra verst hefir
þrengt að þeim meðal þeirra, er biblíu-
fastastir voru. Orð Páls postula, sem
lamin voru inn í meðvitund allra íslend-
inga í hálfa öld, eða svo; þessi, að mað-
urinn væri höfuð konunnar, hefir kirkjan
notað óspart til þess að berja niður ailar
fáránlegar hugmyndir um það hjá konu-
kindunum, að það gæti komið til mála,
að þær hefðu vit á nokkrum sköpuðum
hlut, nema barneignum og grautargerð.
Það mun vera rúmlega hálf öld aðeins
síðan að kvenfólkið fór að rumska, og
krefjast jafnréttis við karlmenn. Banda-
ríkin gengu lengi á undan, og þar munu
konur fyrst hafa fengið rétt til ýmissa
embætta, til jafns við karlmenn. Öll lönd
Norðurálfunnar, sem mótmælendatrú
játa, sigldu von bráðar í kjölfar Banda-
ríkjanna, að undanskildu Stórabretlandi.
Og nú á síðustu árum hafa norrænu lönd
in siglt fram úr Bandaríkjunum, svo tölu-
verðu munar. — En til mjög skamms
tíma mátti í sumum atriðum heita, að
Englendingar stæðu í stað, á hrottaleg-
asta villimannastigi, að því er snerti jafn-
rétti kvenna. Var það sérstaklega um
rétt giftra kvenna. Mátti það merkilegt
heita, um svo mikla menningarþjóð. Og
þess merkilegra mætti það virðast í fljótu
bragði, sem Englendingum hefir verið
innrætt flestum mönnum fremur, hin
“riddaralega lotning” fyrir konunni. En
Englendingar eru, eins og kunnugt er,
sérlega biblíufastir, og það er enginn efi
á því, að fjöldi annars ágætra manna á
Tneðal þeirra, var einlæglega sannfærður
um það, að guð hefði bókstaflega til þess
ætlast, að maðurinn réði öllu í viðskift-
um karls og konu. Og hefðu þeir verið
spurðir að því, hvers vegna guð' hefði þá
komið því svo fyrir, að nokkuð víða á
jörðunni væri konuríki; ekki einungis
þetta vanalega, sem svo margir mætir
menn á meðal vor hafa af ástúðlegum
kvenskörungum í eiginkonulíki, heldur
bókstaflega konuríki; þá myndu þeir
sennilega hafa sagt, að guð skifti sér ekki
af heiðingjum. Og vafalaust haft rétt
fyrir sér, sem góðir bókstafstrúarmenn.
* * *
Hér í Canada hefir leikið mjög á
ýmsu um rétt kvenna til þess að slíta
óhamingjusömu, hneykslanlegu og hættu
legu hjónabandi. Þar til nú, á síðasta
sambandsþingi, að samþykt var frumvarp
til laga um hjónaskilnað, sem kent er
við Shaw, þann er bar það fram. —
Samkvæmt B. N. A., grundvallarlögum
Canada, hafði sambandsstjórnin úrskurð-
arvald í skilnaðarsökum. Þó héldu skiln-
aðarlög þau, er í gildi höfðu verið áður
í ýmsum fylkjum, áfram að vera það.
Hjónaskilnaður gat orðið með ýmsum
hætti, eins og áður er sagt. 1 Quebec og
Ontario höfðu engir dómstólar rétt til
þess að veita skihiaðarleyfi. Hjón, er um
það vildu sækja, urðu að sækja til sam-
bandsþingsins, en það var bæði langur
og kostnaðarsamur gangur. En er þang-
að var loksins komið, hafði hvort hjón-
anna fyrir sig jafnan rétt til skilnaðar við
hitt. .
í Nova Scotia, New Bránswick og
Prince Edward Island fylkjunum, voru
skilnaðardómstólar, þegar sameiningin
varð, 1. júlí 1867. Þeir eru enn við líði,
og í þessum fylkjum hafa konur ætíð
haft jafnan rétt til skilnaðar við karl-
menn.
Vesturfylkin fjögur, Manitoba, Sask-
atchewan, Alberta, og British Columbia,
hafa einnig haft sérstaka skilnaðardóm-
stóla. En þar hefir verið farið eftir skiln-
aðarlögunum ensku frá 1870, að því er
vér bezt til vitum. Þau voru leifar frá
tímum siðleysis og villimensku.
Þar var ekki að tala um jafnrétti milli
hjóna. Væri kona manni sínum ótrú í
eitt skifti, var það honum ærin skilnaðar-
sök, ef rétt er munað. Aftur á móti fanst
þeim, er feðrað höfðu þau lög, engin á-
stæða vera til þess fyrir konuna, að kippa
sér upp við það, þótt maðurinn héldi
ríkulega og daglega fram hjá henni. . Að
minsta kosti gáfu lögin henni enga bót
við því. Það er engin skilnaðarsök. Til
þess að geta fengið skilnað, þurfti konan
að geta sannað eitthvað annað og meira
en daglegan hórdóm á manninn. Hún
varð að geta sannað á hann misþyrm-
ingu. Meira að segja “lagalega misþyrm-
ingu”. Eða þá að maðurinn þefði hlaup-
ist á burt og ekki horfið aftur í tvö ár.
Skilningur sá, . er ensku skilnaðarlögin
frá 1870 lögðu í “lagalega misþyrmingu”,
var bygður á dómsúrskurði frá því herr-
ans ári 1790!. “Lagaleg misþyrming”
dæmdist ekki að hafa átt sér stað, nema
að konan gæti sannað, að meðferð sú,
er hún hefði sætt hjá bónda sínum, hefði
stofnað lífi hennar, limum eða heilsu í
voða, ellegar þá að líkindi væru til þess,
að ekki lægi annað en vitfirringahæiið
fyrir henni.
En eins og eðlilegt var, kom það oft
fyrir að dómarar gátu ekki orðið á eitt
sáttir um það, hvort líf og heilsa konunn-
i ar hefði nú í raun og veru verið í veði,
í það og það skiftið, sem manninum þókn
aðist að nota líkama hennar til bar-
smíða. Og blá og blóðsollin augu, nagla-
för og hálfklipið hold frá beini, var, eins
og gefur að skilja, enginn vottur um lífs-
háska, hvað þá heldur um sálutjón. Hinn
frægi franski sagnaritari, ritskýrandi og
mannfélagsfræðingur, Hippolyte Taine,
sem lengi dvaldi á Englandi, til þess að
kynnast þar mannfélagssiðum og stétta-
skipun, var afskaplega forviða, á þeirri
fúlmensku, er hver mannhundur gat
beitt við konu sína, án þess að armur lag-
anna dustaði hann til, og það því frem-
ur, sem hann með réttu dáðist að mörgu
og miklu í fari Englendinga. Og þó var
Taine algerlega andstæður jaf/irétti
kvenna við karlmenn.
Aðeins örfá ár eru liðin síðan að þessi
lög voru úr gildi numin á Englandi. Á-
rangurinn var skjótséður. Áður sóttu þar
mikln færri karlar en konur um skilnað.
En síðan hin nýju lög gengu í gildi, þau
er gefa konum jafnan rétt til skilnaðar,
hafa helmingi fleiri konur en karlar sótt
uni skilnað. Af því einu mætti draga þá
áflyktun, að karlmenn ryfu oftar hjóna-
bandseiðinn en konur. Árið 1924 bárust
dómstólunum 703 óskir um hjónaskilnað,
þar sem brotið var svo augljóst, að það
var ekki reynt að verja það. Af þessum
703 umsóknum komu 217 frá karlmönn-
um, en 486 frá konum.
Það vantaði sízt að hárt væri barist á
móti þessari lagabót hér í sambandsþing-
inu, t. d. af hálfu flestra kaþólskra þing-
manna, og ýmissa þeirra, er aldrei voga
sér út í sólskinið með hugsanir sínar,
heldur fremja öll sín heilabrot í skúma-
skotunum, og á kirkjugörðunum, eftir
sólarlag. En frumvarp Mr. Shaws var þó
samþykt, sem betur fór, og þar með sá
miðaldabletturinn máður af löggjöf vest-
urfylkjanna.
* Þeir sem mest hömuðust gegn frum-
varpinu, hömpuðu þeirri grýlu, að laus-
ung myndi færast ákaflega í vöxt, um
leið og hjónaskilnaður færi í vöxt. Það
er auðvitað ekki annað en vitleysa. Ef
hjónaskilnaður fer í vöxt að þessum lög-
um settum, þá er það af því, að þörf er
fyrir fleiri hjónaskilnaði, en náðst hafa.
Ekki.vegna þess, að hjónaskilnaður sé
æskilegur yfirleitt. En að þeim hjóna-
böndum frátöldum, sem bæði hjónanna
gera alt til þess að eyðileggja, eru fjölda
mörg önnur, sem annar aðili gerir að
slíku víti fyrir hinn og fyrir börnin, ef
nokkur eru, -að það er í allra þágu, þjóð-
félagsins ekki síður en einstaklinganna,
að því sambandi sé slitið, fyr en síðar.
Að þessu hafa lögin hér skift svo mis-
jafnt milli manna og kvenna, að það hefir
nær eingöngu verið maðurinn, sem hefir
átt þess nokkurn kost, að forða sér og
afkomendum sínum úr víti vonds hjóna-
bands. En það sem er rétt og gott fyrir
manninn, hiýtur að vera rétt t>g holt fyr-
ir konuna. Hvaða réttlæti er í því, að
konan skuli ekki geta forðað sér úr sam-
bandi, sem henni er viðbjóðslegt og
hættulegt, fyrir sömu sakir og maður-
inn? Það hefir altaf verið og væri óaf-
máanlegur smánarblettur á virðingu
konunnar, þrátt fjrir allar biblíutilvitn-
anir og hártoganir.
Þess vegna hlýtur það að vera fagn-
aðarefni hverjum frjálshugsandi manni,
að nú hefir hver kona, sem nokkurn snef
il af virðingu hefir fyrir sjálfri sér og af-
kvæmi sínu, í þessum lagastaf, krók á
móti bragði hvers þess illmennis og sið-
ferðilegs fábjána, sem því miður er of títt
að gangi lausir eða óhengdir á alfaraveg-
nm mannlífsins. Þeir hafa engan laga-
staf lengur að styðjast við hér í landi.
þessi vesalmenni, sem misþyrma konu
sinni andlega og líkamlega; svívirða hana
í orðum og athöfnum; leggjast svo djúpt,
að lifa á atvinnu hennar, og skirrast jafn-
vel ekki við að pína hana til óskírlífis,
leynt og enda ljóst, heldur en að gera
ærlegt handarvik, fyr en sárasta þörfin
— munns og maga — knýr þá til þess.
Að þessu hafa nálega karlmenn einir
getað losað sig við átusveppi og sníkju-
dýr hjónabandsins. Nú geta konur það
loksins líka.
Islendingadagurinn
í ár halda íslendingar hér í Winnipeg
þjóðhátíð sína í þrítugasta og sjötta sinn.
Þrátt fyrir það að þessi þjóðhátíðaraldur
stendur hvorki á hálfum tug né heilum,
þá er svo til hans vandað, að ekki er ann-
að fyrirsjáanlegt en að hann verði ein-
hver bezti Islendingadagurinn, sem hald-
inn hefir verið. Megum vér það þó ekki
marka af persónulegum kunnugleikum,
heldur hinu, að íslendingadagurinn, sem
haldinn var í fyrra, var af flestum sagður
vera einn hinn allra skemtilegasti, er
menn ræki minni til.
En ekki a“tti dagurinn í ár að standa
honum að baki. Fyrst og fremst verður
Einar H. Kvaran skáld, sem allir íslend-
ingar vilja hlýða á í ræðu, sem riti, aðal-
ræðumaður dagsins. Mælir hann þar fyr-
ir minni íslands, og þarf sízt að efa, að
það erindi verði hvorttveggja: snildarlega
samið, og snildarlega flutt.
Fyrir minnum Vesturheims og Vestur-
íslendinga tala þeir B. L. Baldwinson,
! fyrrum ritstjóri Heimskringlu, og dr. B.
j J. Brandson, sem báðir eru alþektir og
vinsælir ræðumenn vor á meðal.
Ný kvæði verða flutt eftir góðskáldin
Sig. Júl. Jóhanness. og Þ. Þ. Þorsteinsson
fyrir íslandi og Vestur-íslendingum. Og
sömuleiðis hið fagra og alkunna kvæði
Einars H. Kvarans, fyrir Vesturheimi.
Þá spillir heldur ekki nærvera hinnar
'ungu og fríðu Fjallkonu, ungfrú Stefaníu
Sigurðsson, fyrir hátíðinni.
Sú var tíðin, að enginn efi lék á því,
að íslendingar áttu tiltölulega langflesta
og glæsilegasta íþróttamenn í Canada. Má
vera að svo sé enn, en tæplega munu þó
síðustu árin hafa gefið annan eins af-
rakstur í þeim efnum og áíður. En í ár
hefir íþróttanefndin von um, að íþrótta-
mennirnir íslenzku sýni það fyrir alvöru,
af hvaða bergi þeir eru brotnir, og að þeir
drengir, er þar ganga að leikum, muni
glæða að nýju vonir um það frægðarorð,
er áður fór af íslendingum meðal hér-
lendra manna. Góðir íþróttamenn eru al-
staðar vel sénir, og má það bezt marka
af því, að öllum, er til þekkja, kemur sam
an um, að hið mikla álit og traust, sem
Finnland nýtur meðal stórþjóðanna, sé
að langmestu leyti eða öllu að þakka hin-
um ágætu íþróttamönnum þeirra. Hefðu
þeir ekki verið, væri Finnland sennilega
óþekt og lítilsvirt af flestum eða öllum
öðrum óskyldum þjóðum. —s
Mr. Arthur Morrison, sem er umsjónar-
maður íþróttavalla hér í bænum, og rit-
ari A. A. U. C. (Amateur Athletic Union
I of Canada) hefir góðfúslega lofast til
þess að aðstoða íþróttanefndina, þenna
hátíðisdag, og útvega henni hin beztu í-
þróttatæki er auðið væri að fá, svo að
árangurinn þess vegna mætti verða sem
beztur. —
Sitjið ekki af yður ánægjuna, íslend-
ingar, að lyfta yður upp þenna laugar-
dag, með því að hlusta á ágætasta rit-
höfund og ræðumann íslendinga; á fögur
kvæði og hljóðfæraslátt, og dást að heil-
brigði og líkamsatgervi drengja vorra
Islendinga.
Landnámshátíð
Islendinga.
Að því er Heimskringia hefir fengið
leyfi til þess að frétta á skotspónum, áttu
hinar mörgu nefndir, er kosnar hafa ver-
ið til þess að standa fyrir hátíðarhaldinu
á Gimli 22. ágúst, fund með sér á Gimli
á sunnudaginn var, til þess að ráða ráð-
um sínum frekar. Höfðu umræður orðið
alllangar um það, hvort fresta skyldi há-
tíðarhaldinu til næsta árs eða eigi. Þótti
ýmsum undirbúningstíminn hafa verið
altof stuttur til þess að hátíðin gæti farið
fram með þeim sóma, er hálfrar aldar
landnáimsminning lslendinga hér ætti
skilið. Það var þó samþykt, að
hnlda við 22. ágúst í ár, og
starfa sem öflugast að því að
hátíðin mættí verða sem veg-
legust.
Heimskringla hefir heyrt, að
rætt hafi verið þar um minnis-
varða, enda samþykt að reisa
hann. Var listamaðurinn góði,
Fr. Swanson þar staddur og
sýndi minnisvarðanefndinni upp
dráttarriss, er hann hafði gert.
Mun ekki hafa verið neitt af-
ráðið um það, hvort uppdrætti
hans skuli fylgt, enda munu
nefndarmenn hugsa sér, að
ekki liggi á að afhjúpa minnis-
varðann endilega á þessari há-
tíð, heldur mætti það bíða til
21. október, hins rétta 50 ára
afmælisdags, og finst oss það
rétt hugsað.
Vér höfum átt kost á að sjá
uppdráttinn hjá Mr. Swanson,
og er hann hinn prýðilegasti,
sem vænta má af þeim góða
lista- og smekkmanni. Verður
honum nánar lýst síðar. Von-
andi ræðst nefndin í að fylgja
þeim frumlega uppdrættij því
þegar þessa atburðar er minst,
þá ættu menn ekki að láta sér
nægja eitthvert hrúgald, sem
klöngra mætti upp sem ódýrast,
líkt og þegar smalar bygðu
vörður sér til gamans heima á
íslandi.
---------x---------
SALMAGUNDI
Eftir L. F.
ÞaS er kanske ekki á a!lra vitoröi,
að á nýafstöönu sambandsþingi uröu
aiiskiftar umræöur út af landa vor-
un; Vilhjálmi Stefánssyni, og hrak-
fór þeirri til Wrangel-eyjarinnar, er
hann stofnaöi til og var frumkvööull
að. Eins og flestum er kunnugt, fór-
ust allir af leiöangrinum, aö undan-
skilinni Eskimóa saumakonunni Ada
Blackjack.
Foreldrar Allan Crawfords, þess
er leiöangrinum stýrði, báru þaö á
Vilhjálm í opinberuöu bréfi til for-
sætisráðherrans, aö Vilhjálmur heföi
gint son þeirra í þessa för og næst-
um sjálfsagðan hörmungardauöa; aö
hann heföi lofast til aö vitja hans
á eyjunni, en brugðist því; að hann
væri því beinlinis valdur aö dauða
Crawfords, og hinna, er fórust.
Spunnust feikna deilur út af þessu
á þingi, sem flestir af málsmetandi
þmgmönnum tóku þátt í. Varö þaö
úr, aö þingiö veitti fjárupphæð til
minnismerkis eftir Crawford.
* * *
Fremur þótti mér Vilhjálmur fá
slæma útreið af þessari sennu. Af
þeim 235 meölimum þingsins, sem
máliö höföu til meðferðar, varð eng-
inn til að bera skjöld fyrir hann, svo
aö verulegt hald væri í. Er eg las
ræöurnar í þingtíðindum (Hansard),
farst mér sem í öll skjól myndi fok-
ið fyrir Vilhjálmi, og að hann myndi
upp úr þessu álítast ærulaus og óal-
andi.
* * *
En nýlega átti eg all-langt tal um
þetta viö þingmann, sem málinu er
vel kunnugur, og vissi alla mála-
vóxtu hæði aö fornu og nýju. Sagöi
hann hiklaust, að annað he'föi veriö
ur.dir niöri en á yfirborði. Þaö, aö
stjórnin, og margir af andstæðing-
um hennar, heföu lýst vantrausti sinu
á Vilhjálmi, ætti rót sína í því, að
hann heföi farið óþyrmilegum hönd-
um um þá í hríðunum út af Jeiðangr
inum mikla, sem stjórpin kostaöi, en
h; nn stýröi. Eins og menn rekur
minni til, þá gengu allhörö klögumál
út af kærum þeim, sem dr. Anderson
bar á Vilhjálm. Voru þau flutt fyrir
nefndum þingsins og var ekki laust
við fjúk á stundum. Aö. sögn þessa
þingmanns, stóö Vilhjjálmur sig svo
vi-1 í þeim rekstri, aö hann er síöan
í ónáð flesira, er viö málin voru
riönir. Ber stjórnin til hans síðan
þann kala, er kom fram í Wrangel-
málinu í vor, og sem setur alt annan
blæ á málavöxtu fyrir þeim, sem
þetta er kunnugt.
----------x-----------
Ferðasaga
12. júlí 1925:
Heiöraöi ritstjóri!
Sumir af vinum mínum, sem eg-
hefi haft bréfaviðskifti viö. i vetur,
hafa farið fram á þaö viö mig, aö
senda íslenzku blöðunum ágrip af
því, sem á dagana hefir drifiö hér
í óbygðum Norður-Alberta. Sumir
hafa beöiö mig að senda Heims-
kringlu og sumir Lögbergi. Fer þaö
náltúrlega eftir því hvaða flokki
þeii- tilheyra í pólitískum eða trúar-
legum málum. En þar eö eg tilheyrf
h\orugu blaðinu • i stjórnmálum eöa
trúarbrögöum, eru þau bæöi mér jafn
kær. Blööin eru íslenzk og eg er
íslendingur.
En að eg, ómentaður veiöimaöur,
tckst þaö á hendur, aö buröast út á
íslcnzkan ritvöll, er meira af hlýönf
og vilja en getu gert. Eg hefi enga
lór.gun sjálfur aö sjá nafn mitt á
pitnti, en mér finst eg mega til aö
verða við tilmælum þeirra vina
minna, sem hafa veriö svo góðir aö
skrifa mér i vetur, og hafa frætt mig-
um aðalatburði í mannheimi; því
hingað berast aöeins bréf meiripart
vetrarins.
Eg tek pennann í hönd, kem framr
einr. og eg er klæddur og sendi báö-
ur.. blööunum línur þessar. Ef þiö
svc álitið þær þess viröi aö prenta,
hefi eg orðið viö beiðni vina minna.
Aö kvöldi þess 25. ágústmánaðar,
lagði eg af staö með konu og bæði
bórn mín, frá C. P. R. járnbraut-
arstöðinni í Winnipeg, áleiðis til Ed-
j monton, Alta. Við vorum þreytt eft-
ir dagsstritið, svo að þegar viö kom-
um í svefnklefa okkar rugguöumst
viö fljótt til svefns. Vaknaði eg að
mcrgni næsta dag, þegar við vorurr*
að fara í gegnum Þingvallanýlend-
una. Ætla eg ekki að fara að lýsa
lr.ndi því, er fyrir augun bar á leiö
ti! Edmonton, þvi það hafa mér færa-
ari menn áður gert.
Viö komum*til Edmonton aö ínorgnf
þess 28. Lögöum af staö þaðan til
Waterways að morgni 2. september
kl. 10.15. Mér var sagt aö það væru
300 mílur, og hefi eg aldrei feröast
í gegnum skemtilegra pláss en fyrstu
100 mílurnar noröur af Edmonton.
Háar hæöir grasi vaxnar, skógur í
lægðunum og dalverpi meö líðandi
lækjum, báru fyrir augu mér. Lestim
fór mjög hægt. Lentum viö Water-
ways kl. 113. september. Þar er að-
eins ein búö, eitt matsöluhús og 2 í-
vcruhús. Var mér sagt að þaðan væru
8 mílur til Fort McMurray, og vildí
'Pg komast þangaö sem fyrst, þvi þar
á heima góðkunningi minn frá fyrri
tíö, Karl Eymundsson. Viö fengurn
okkur far með gasolin-bát frá Wat-
envays til Fort McMurray samdæg-
urs, og hitti eg svo illa á, aö kunn-
ingi minn, Karl Eymundsson, var að
bcra úthald sitt á skipsfjöl. Hann
stundar veiöimensku á vetrum, og
var hann að - flytja búferlum í vetr-
aipláss sitt. Hér var eg kominn ó-
kunnugur í ókunnugt pláss. En ekki
vantaði íslenzka gestrisni hjá Ey-
niundsonshjónunum. Þó aö hann væri
búinn aö loka húsi sínu opnaði hann
það skjótt, og bauð okkur velkomin.
að halda þar til, á meðan viö dveld-
um í Fort McMurray, ásamt Edrick
Roland Hördal, bróöursyni konu
minnar, syni Björns Hördals, Otto
P. O., Man. Hann var á norðurferð
aftur eftir aö hafa heimsótt foreldra
síra. Og erum viö öll mjög þakk-
lát þeim hjónum fyrir húslániö.
Það mætti gera langa ritgerö um
Fort McMurray; um þá möguleika,
sem þar sýnast vera þeim í hag, sem
kraft og getu hafa til aö vinna það
cr náttúran hefir til að bjóöa. Margt
hefir veriö skrifað um tjörusand,
salt og annaö, sem þar hefir fundist,
og finst mér þaö engum ofsögum
sagt. Því miður stóö eg þar of stutt
viö, til þess aö geta gefið skýrari
upplýsingar, enda hafa aörir áöur
sagt frá þvi, sem er þar í jöröu fólg-
iö.
12. feptember tókum við-okkur far
með 'gufubátnum “Northland Echo
áleiöis til Fort Fitzgerald, sem kall-
að er, um 300 mílur frá Fort Mc-
Murray. Mikiö mætti segja um feg-
t.rö Athabaskafljótsini meö hinum
háu bökkum og margvíslegu jarölög-
um. Sumstaöar vellur tjaran út úr
bökkunum; annarsstaðar sjást kalk-
steinslög, sem sagt er aö séu og hafi
I