Heimskringla - 26.08.1925, Síða 2

2. BLAÐSBÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 26. AGÚST, 1925.
Hnausaför mín.
III. 1 Winnipcg á sunnndags-
morgun.
Þegar lestin nemur staöar í Winni-
peg gripur Kolur pjönkur okkar, sýn-
ir okkur hvernig dannaðir ferSamenn
eiga aö stíga af lest. Þá bendir hann
okkur á jarögöng ein, mikil og stein-
steypt. Margt manna, kvenna og
barna æðir niöur í göngin, og er sem
þessi gapandi kjaftur steinsteypunn-
ar gleypi mannfjöldann, og fái aldrei
í sig hálfan. Sem snöggvast skaut
þetta okkur skelk í bringu, og höfö-
um við þó oft séö sléttuketti hlaupa
í holur sínar. Mistum viö nú um
stund sjónar hver af öörum; en þráð
um þó aö halda fast hóp. Tókum
við nú það ráöiö, ae'm Islendingum
einum mundi hafa til hugar komið.
En þaö var aö hóa okkur saman.
Og létu raddir okkar vel í eyrum, er
þær rendu sér um hina víðfeðmu
hvelfingu Sípíars gamla. Náöum við
nú brátt saman aftur. Eg sá aö
Fantar var mjög hugsi, og gekk eg
á hann aö opna huga sinn fyrir okk-
ur hinum. “Eg hefi gert merkilega
uppgötvun,” segir Fantar. “Eg hefi
“fundiö út” hvers vegna íslendingar
^eru söngvin þjóö.” “Nú ekkert minna
né mjórra en þaö!’’ hrópar Vantan
Minti hann mig á Anatole France, er
virðist hafa haft tök á menningu
allra þjóða á öllum öldum, og svo
er Pétur vel heima í sögu og landa-
fræöi, aö óhugsandi er annað en að
hann hafi nág sinni víötæku þekk-
ingu á latínuskólanum í Reykjavík.
Voru þetta nóg meðmæli og tókum
við þessum ökuþór okkar tveim
höndum. Þó var Landan hálfsár út
af grautarleysinu, en Fantar lofaði
aö kaupa honum haframjölspoka hve-
nær sem atvikin stýröu okkur til
Ogilvie, en svo heitir Gimli grautar-
manna.
Nú þeysir Pétur í áttina til villi-
dýranna. Vantan situr viö hlið hans
í framsæti bílsins, en viö hinir í bak-
sæti. Vantan skýrir nú Pétri frá þvi
aö viö séum meö öllu ókunnir í borg-
inni, en stórauðugir menn og höfum
i huga aö kaupa upp landspildu í þeim
hluta Winnipeg, sem heldri menn
byggja. Pétur segir aö ekkert minna
muni nægja okkur en Rósareitur eöa
Hálfmánahverfi. “Ágætt!” æpum
viö. “Hér búa babbitarnir,” segir
Pétur.. “Hvaö rækta þeir?” spyr
Vantan. “Heimsku mannanna,’’ svar
ar Pétur. “Þaö hlýtur að vera arö-
samt,” segir Vantan. “En rækta þeir
ekkert annaö ? Ekki korn eöa búfén-
að ?” “Nei. Sýnist þér þeir ekki
þrifast á búskapnum,” segir Pétur og
búskapur í lagi,’’ sagir Vantan. Hann
á margar bújarðir i Vesturlandinu
og telst hygginn niaöur, en , nú sér
hann fyrst hvað “borgar sig”. Nú
verður Vantan æstur og ákafur, talar
um búskap babbítanna af svo mikilli
innileikakend, aö hann baðar út báö-
um höndum. “Ja, þetta er nú bú-
af miklum fögnuöi. “Ct meö þaö,” er dálítiö drýldinn. “Jú, þetta er nú
segi eg, og var orðinn oþolinmóöur.
“Nú, þjóöin er söngvin,” segir Fant-
ar, “fyrir þá sök, aö hún hefir lært
aö hóa.” Þessu gat enginn mótmælt,
og eg mintist nú að hafa eitt sinn
fengiö skýringu á því, sem liggur til
grundvallar fyrir tveimur helztu
kostum okkar Vestur-Islendinga: aö
viö erum sauð\>ráir og /iwní/tryggir j skapur!” segir Vantan. “Eg hélt aö
vegna smalamensku í æsku. Þannig J beztu bújarðir í heimi væru í vest-
erum við vestra smám saman aö J urlandinu. En bændurnir þar eru á
kryfja til mergjar okkar íslenzka eöli heljarþröminni — bókstaflega brók!
og gera nýjar og nýjar uppgötvanir í Hér eru menn sem framleiða heimsku
þjóðfræöi. Þetta er nýtízku aðferð og hafa alt til alls. Eg hætti viö
og mun auðveldari en Stephan G. kornræktina. — Ertu annars ekki aö
notar til þess aö sjá inn í islenzk ( ljúga aö mér, Péturé' Eru þessir
eöli og sýna öörum hvar við eigum menn aö framleiða eitthvaö, sem
að leita eftir aifi okkar. | dauðlegur maður getur látiö í sig
Klukkan var sjö á sunnudagsmorg- j eöa á? Eða eitthvaö, sem getur lyft
un, en fluglestin lagði ekki af staö huganum og gert lífiö sælla og feg-
til Gimli fyr en klukkan fimtán min-| urra?” Þptta er gamla sagan,” segir
útur gengin í ellefu. Komum við nú Pétur mæðulega. “F.g þeysi meö
flutningi okkar fyrir hjá gráhærðu menn á hverjum degi. Eg þekki
smámenni, fyrir sanngjarna þóknun. hvert götuhorn hér í borginni, og
Því næst lá fyrir að finna sér matstað. kann sögu hennar upp á mina tíu
Vantan er ráðrikur maöur, og þess fingur. Eg veit aö velmegun henn-
utan elztur okkar og reyndastur. ar á rót sína aö rekja til heimsku
Skyldi hann því ráöa hvar viö hændanna. En enginn trúir mér. Og
segöi eg þér og öðrum aö ef babb-
itarnir, tækju upp á að rækta vit,
snæddum. Stefnir hann nú sem leið
liggur yfir Aöalstrætiö. Fáir vorli
á ferli, og gekk ferðin greiölega yfir mundi þeim liða enn betur og bænd-
þessa miklu elfu heimshyggjunnar. unum líka, mundi heldur enginn trúa
Vantan leiðir okkur inn í skytning mer.”
■himneskra manna. En svo nefna Nú var handasláttur Vantans orö-
enskir Kínverja. Þarna er matsalur inn svo mikill, aö til vandræöa
mikill, en lítið um að vera. Hér horfði. Pétuj þurfti aö gefa teikn
setjumst viö til borðs. Sá eg nú í tim ' hvert stefndi”. F.n þaö er gert
fyrsta sinni hvernig einhver íslenzkur meö því að veifa hendinni á eina
glanni haföi ráöið þaö viö sig aö Wið eða aðra. Nú eru he'ndur Vant-
kalla slíkar stofnanir skytninga. Nú ans báðar á lofti, og fipar þetta alla,
“orðum” á vesturheimsku þaö sem sem mæta okkur. Kemur aö því um
okkur “vantar”. Landan vill fá síðir, að hvasseygur, stórnefjaður
haframjölsgraut. En hér er engan Gyöingur stýrir bil sínum beint á
graut aö hafa. Landan vill þá ganga okkur. En svo snar var Pétur og
á dyr og leita annarsstaðar fyrir sér. svo hygginn Gyðingurinn, aö ekki
Landan veröur í minnihluta og má sakaði. Þó kom hnykkur á bíl Pét-
gera sér alt aö góöu. Þetta kalla urs og skrapp þá sál min úr skrokkn-
Amerikumenn “democracy”. Og haföi um á theósóphíska visu. — Þetta
Wilson heitinn og fleiri “slegið sér skeði í Hálfmánahverfi, og stefndi
upp” á orðinu. Nú biðjum við þá nó önd min inn i svefnhús babbíta
himnesku um egg og kjöt og hefil- e'ns) voldugs og virðulegs. Þarna
spæni úr mais (ekki brúnbris). Viö hvildi hann á æðardún frá Laxamýri
biðjum um rjóma út á hefilspænina, ] ' drifhvitum rekkjuvoðum frá Bel-
en fáum súra undanrenningu. Viö ^ast- Ja> þarna lá hann eins og
biðjum um vatn, og þaö er súrt. E’iga ; himneskur kerúb á koddanum, með
hinir himnesku í Wpeg heiður skil-! °P'nn munninn, eins og lifandi
iö fyrir aö kunna réð sýra vatniö. í þorskur á þurru landi; eins og sak-
Slíkt eru skytningsmenn í bezta lagi. j laust barnið í vöggunni með hægri
Ekki erum viö fyr búnir aö gera fæö- j handlegginn undir höfðinu, en hina
unni, eöa frúkostinum, skil, en Fant- ' á brjósti. Hann bar demantshring
ar veður aö þeim himnesku og býö- mikinn á græöifingri yinstri hand-
ur þeim borgun fyrir greiöann. Veit; ar. Nú styð eg einum sálarfingri
eg ógerla hvaö þeim fór á milli, en mínum á demantinn. Opnast þá sál-
Fantar var hinn ánægöasti yfir mála- ! arhurð babbítans, og skreppur andi
lokum. Kvaöst hafa grætt um þrjá ! hans út úr fylgsni sínu. Nú svífum
dali á viöskiftunum. Þóttu okkur : viö, eg og babbitinn, á þriðja astral
þetta góö tíðindi, og lögöum á ný á! plani, vestur í land, og léttum ekki
vaðið. Fundum viö nú sárt til þess | ferð okkar fyr en á sjónarhæð nokk-
aö viö voru menn í mannheimum og nrr' • Vatnabygðum. Hér nemum
viö staöar. “Fögur er hlíöin,” segir
babbítinn, “bleikir akrar og slegin
tún.”. Kannaöist eg- viö orð Gunn-
ars á Hliðarenda. Þóttist eg vita,
að íslenzkir mentamenn í Winnipeg
heföu haft upp orðin fyrir babbít-
anum, en hann numið þau. Varð eg
allmikiö upp meö mér af þessari aug-
lýsingu, sem Islandi hafði þannig
hlotnast. Fanst Vestur-Islendingar
fengum óstjárnlega löngun til þess
aö kynnast villidýrum. Höföum viö
heyrt mikið látið af lystigaröi ein-
um úti í útjaöri borgarinnar. Hann
nefndist “City Park’’ og er ferðinni
þangaö heitiö. Kemur nú Vantan
til máls við þeysi einn og biöur hann
ásjár. Þeysirinn bregst vel viö og
kveöst heita Pétur. Hann er Pól-
verji. Hann hefir slavneskan hnakka,
latneskt andlit og norrænan skrokk.
| væru hrööum skrefum á leið í þjóöa-
' grautinn mikla, og aö okkar eigin úr-
gangsmenning væri í vændum.
Af hæðinni gaf að líta mörg
bændabýli. Svifum viö nú heim til
eins sléttubóndans. Húsið var ómál-
að og bærinn allur auðsjáanlega i
niöurníðslu. Bóndinrí var búinn að
gefa hestunum heyiö og ólmaöist viö
að moka flórinn. Ekki heföi hann
mátt eyða tímanum í aö tala viö okk-
ur, þótt hann hefði átt þess kost; þvi
hann átti enn eftir aö mjólka kýr,
og hirða.kálfa og svín. Svo var
hann að sjá fremur úrillur. Eitt af
átta börnum hans haföi verið veikt
alla nóttina, en óvíst að |óttin væri
banvæn. Þess vegna ekkert viðlit að
kalla lækni. Engin ráö til þess. —
“Hvaöa bölvað bæli er þetta,” segir
babbítinn. “Það er akurinn þinn,”
segi eg. “Hér ræktar þú vitleysu.
Þetta er kóngsríki heimskunnar.”
“Þetta er ljóti djangans kóngurinn,”
babbítinn. “Nokkusso-o,” segi eg. “Þú
ert þó þegn hans, þó hvorugur ykkar
geri sér grein fyrir því.” “Hann er
vitlaus,” segir babbítinn. “Á honum
er eilífur erill, og þó kemst hann
hvergi. Hann hleður niður börnum,
en getur þó ekki séð fyrir þeim.
Hann kann máske að fara meö kýr
og kálfa og svín, en hann kann ekki
að sjá fyrir sér og sínum. — Þetta er
alt viðbjóðslegt.” “En bóndinn sá
arna er þó það eina, sem þið babb-
itarnir ræktiö. Og þvílík uppskera!
Það er mesta illgresi, en eg hefi þó
séö hvernig Rósareitur og Hálfmána-
hverfi þrifast á því. En góöi herra
babbíti! Hugsaðu þér, hvernig
ölLu fleygði fram, ef þið ræktuðuð
vit í stað heimsku.” “Bölyuð vitleysa
veltur út 'úr þér, maður,” segir babb-
itinn. “Þú ert Bolsheviki. Eg þarf
að komast heim. Eg ætlaði ekki að
ganga í kirkju í dag, fyr en í kvöld;
en nú finn eg aö eg þarf'styrk að
ofan.” Babbitinn haföi ekki alveg
lokið við setninguna, þegar göltur
einn stór og föngulegur kom eins og
kólfi væri skotið aftan á bónda, sem
stóö álútur yfir fóðurstíunni, og
steypti honum á höfuðið ofan í korn-
iö. Bóndinn barðist um sem óöur
væri, komst á fætur og bölvaði á
islenzku sjómannamáli. Siöan gvp-
ur hann heykvisl og skýtur henni í
göltinn, en þá bölvar gölturinn á
svinsku. “Þetta er svínastía verald-
ar,” segir babbitinn, “og bóndinn sá
arna er argasta þrælmenni.” “Já,
þú sást nú hvernig hann reiddist við
vesalings göltinn, sem steypti honum
snöggvast á hausinn. Hvernig held-
ur þú aö færi fyrir þeim, sem hafa
hann altaf á hausnum, ef hann þekti
þá?” Þá hló babbítinn, og sagðist
þurfa að b®ra betlikerið um kirkjuna
klukkan ellefu.
Viö svifum austur á fimta astral-
plani, svona til tilbreytingar. Aftur
studdi eg á demantinn, og gekk babb-
ítinn þá í skrokk á sjálfum sér. —
Hann rumskaðist, opnaði augun og
geispaði. Sá eg þá aö augun voru
rauö en tungan hvit.........
Eg náöi félögum mínum og komst
í samt lag. Þá var Pétur aö beygja
inn í þinghúsgaröinn.
(Meira.)
Frá Markerville, Alta,
(Frá fréttaritara Hkr.)
7. ágúst, 1925.
Veörátta hér, þáð sem liðið er af
Jessu sumri, hefir yfirleitt veriö góö
og hagstæð, þó við hafi legið að of-
þurkar yröu til hnekkis á ökrum, þá
hefir þaö þó ekki staðið gróöri fyrir
þrifum; regnfall hefir verið ööru-
hvoru, en þurft meira, sakir þess
hve jörðin var yfirbuguð af ofþurk-
um á næstliðnum árum. Gamlir akr-
ar hafa gróið seint, en sumarplægöir
og nýtt brot mun víðast betra en í
meðallagi vaxiö. Seint í næstliðnum
mánuði kom hér haglél, sem skemdi á
stöku stööum, en svo á nálægum
ökrum lítiö eöa ekki neitt, og þaö á
sömu “section”, svo misjafnt kom
þaö niður, aö stöku menn liöu til-
finnanlega, þótt ekki veröi séö, hvers
þeir gjalda. Komi nú ekki áföll
framvegis af hagli eöa frosti, má
ætla næstu uppskeru vel í meöallagi,
þar sem ekki skemdist. Akrasláttur
mun byrja í næstu viku.
Heyvinna er nú aö enda; grasvöxt-
ur í meðallagi og nýting góö.
Heilsa fólks alment góö nú lengi,
og almenn vellíöan.
Slys varö hér mikið, er Jón Bene-
dictsson verzlunarstjóri á Marker-
Ville, fanst örendur nálægt járn-
brautarstööinni í Calgary, 12. þ. m.
Enginn mun vita sannlega, hvernig
þaö bar aö. Þaö var hart átak bæöi
fyrir hans nástæöustu og alla þá, er
höföu haft kunnleika af honum um
langan tíma; hann var hinn nýtasti
maður og drengur hinn bezti.
I sumar hafa heimsótt þessa bygö
merkir og mætir gestir. Um miðjan
júnímánuö komu hingað hr. E. H.
Kvaran ásamt frú sinni. Var hann
fthginn til aö flytja aðal-ræöu —
Islandsminni — 17. júní. Var erindi
það hið ánægjulegásta og unun á aö
hlýða. Dró hann fram í skýrum
dráttum ástand íslenzku þjóöarinnar,
hvað menning, framfarir og fjárhag
rikisins áhrærir. Hann sýndi fram
á meö skýrum rökum, að ísland er aö
gróa upp, í andlegum skilningi og
verklegum skilningi; aö nú eru aö
rætast orð skáldsins ógleymanlegu:
“Fagur er dalur og fyllist skógi, og
frjálsir menn þegar aldir renna”. —
]saö var hressandi fyrir okkur gömlu
karlana, aö hlýöa á spjall hins ágæt-
asta ræðumanns íslenzku þjóðarinn-
ar; fyrir okkur, sem myndum eins
og skáldiö okkar kvaö: “Syngja aust-
ur yfir haf akra vora og skóga,” ef
við værum megnugir þess. Einnig
flutti hr. E. H. Kvaran fyrirlestur
I. júní “Um sálarrannsóknir og fyr-
irbrigði”. Var erindi þaö, eins og
vænta mátti, hiö bezta flutt. Dreg eg
þó í efa, aö áheyrendur hafi verulega
getaö áttaö sig á því, sem naumast
var von til; og svo ef sumum er
kanske í nöp viö málefnið, og fellur
þá oröiö meðal þyrna og þistla. Mál-
efniö er andlega þungt í meðferð,
en mér finst það eitt af hinum háleitu
eilíföarmálum, sem ckki ætti aö lít-
ilsvirða.
Seint á næstliðnum mánuöi komu
hingað hr. Jón Jónsson frá Garðar
og frú hans, í kynnisferð til mágs
síns Stephans G. og konu hans;
dvöldust hjá þeirn litinn tíma, og
héldu svo austur aftur.
Nú nýskeö var einnig hér á ferö
séra Rögnv. Pétursson ásamt frú
sinni. Hann haföi skamma viðdvöl,
en hékt aftur áleiðis heim. Einnig
kom hingaö fyrir nokkru siöan Stef-
án Magnússon smiður frá Wynyard,
Sask, og dvaldist hér fáa daga. Mrs.
J. Johnson, Edmonton, kom hingað
til aö vera við útför bróöur sins, J.
Benedictsspjiar.
Svo meö kærri kveðju, herra rit-
stjóri, og vel feröaróskum til þín og
gömlu Kringlu.
----------x-----------
Æfiminning.
Mannskaði % varð hér mikill, nær
dauðinn, hinn grimmi óvinur lífsins,
rétti sína eyðileggjandi, ísköldu hendi
inn í vorn fámenna islenzka hóp og
þreif frá oss einn af vorum nýtustu
og þörfustu mönnum, einn af braut-
rvðjendum þessarar bygöar, Jón sál.
Benediktsson, kaupmann og verzlun-
areiganda á Markerville, Alberta, sem
burtkallaöist 12. f. m. (sbr. dánar-
fregn í Lögbergi 23. f. m.
Jón Benedictsson var ættaður af
merku og göfugu bændafólki í Húna-
þingi á íslandi. Faöir hans var Bene-
dict Ólafsson frá Eiðsstöðum í
Blöndudal. Ólafur sá var merkur
maöur sinnar samtíðar, bjó á Eiös-
stööum um 40 ár, átti fyrir konu Sig-
urbjörgu Tómasdóttur, orölagöa
sæmdarkonu. Faðir Ólafs var Jón
Jónsson stórbóndi á Steiná í Svartár-
dal fyrir og um áriö 1800. Er frá
honum komin merk og fjölmenn ætt
— Steinárættin. Móöir Jóns sál.
Benedictssonar var HólmfriÖur
Bjarnadóttir, einnig af húnvetnsk-
um ættum, hin mesta snildarkona um
flesta hluti, vitur og vel skáldmælt.
Börn þeirra Benedicts og Hólmfriðar
voru fjögur: 1) Sigurbjörg, kona
Jóns Jónssonar í Edmonton; 2)
Bjarni bóndi í Mountainbygð, N. D.;
3) Ólafur, póstmeistari og verzlunar-
maöur á Markerville um nokkur ár,
dáinn 1908; 4) Jón verzlunarstjóri á
Markerville, dáinn 12. júli 1925.
Eftir aö Ólafur hætti búskap,
byrjaði Benedict aö búa á Eiðsstöð-
um, en bjó þar ekki all-lengi, heldur
flutti norður til Skagafjarðar og fór
þá að búa á Tunguhálsi og síðar í
Breiöargeröi i Goðdalasókn. Þar var
Jón sál. fæddur 18. ian. 1873.* Frá
Breiðargeröi fluttist Jón meö for-
eldrum sínum 1874 vestur um haf
til Canada, og settust að í Nýja ís-
Iandi; þar misti Jón móður sína og
galt þess lengi siðan. Eigi miklu síö-
ar flutti Benedict meö börn sin suður
tjl Dakotaríkis í Bandaríkjunum, og
bjó þar siðan nokkur ár nálægt
Mountain P, O., þangað til að hann
flutti aftur norður til Canada, vest-
ur til Albertafylkis, árið 1888, og
varö einn af fyrstu landnámsmönnum
Albertanýlendunnar; var þá Jón meö
föður sinum fyrst um sinn. Árið
1896, 27. nóvember, inngekk hann í
hjónaband meö ungfrú Láru Sigur-
linu, dóttur þeirra hjóna, þjóðhaga-
smiðsins Jóns Ströng Jónssonar frá
Geiteyjarströnd við Mývatn i Þing-
eyjarsýslu og Helgu Ingibjargar Da-
víðsdóttur Jósafatssonar frá Ferju-
bakka i Axarfiröi. Um ætt þeirra
hjóna Jóns og Láru Sigurlínu má sjá
gerr i Almanaki Ó. S. Th. árið 1511
—1912.
Þeim hjónum Jóni og Láru varð
átta barna auðið, af þeim eru á lífi
sjö: 1) Lára Hjólmfriður, gift Mr.
M. Meldrum, búsett á Markerville;
2) Helga Sigurbjörg; 3) Fjóla Þor-
björg; 4) María Josephínia; 5) Jón
Benedict Leó; 6) Ólafur; 7) Sigur-
jón Friðfinnur, öll heima meö móður
sinni; 8) Friðrik Albert (dáinn).
Áriö 1896 niun Jón hafa byrjaö
smáverzlun heima hjá föður sinum.
Var han þá nær þvi févana; stofn-
fé hans þá var aðeins 10 dalir; en
brátt mátti það á sjá, að honum lét
fiársýsla og verzlun stórvel. Hann
var með afbrigðum lipur í viöskift-
um, hagsýnn og um fram alt hjálp-
fús; og fáir munu þeir, sem leituðu
til hans, að hann ekki leysti vamd-
ræði þeirra. Hefi eg naumast þekt
hans líka í verzlunarstööu og viö-
■skiftum. Hann hafði mikinn fjölda
viðskiftamanna, og vissi eg til þess,
aö flestum þeim hafi verið hlýtt i
huga til hans. — Um framsókn hans
og starfsrekstur má sjá ger í Alm.
ó. S. Th. áriö 1913.
Jón sál. Benedictsson var snyrti-
mannlegur að vallarsýn, var vel með-
almaður á' hæð og svaraöi sér vel;
beinvaxinn, liöugur í hreyfingum,
einarður og djarfur í allri fram-
komu; vel skynsamur maður, haföi
ljósa og skarpa hugsun, glaölyndur
og bjartsýnn; bókhneigöur var hann
og las mikið með góðum skilningi.
, Berorður og hreinskilinn var hann,
* og kom ávalt til dyranna eins og hann
I var klæddur. Hann var drengskap-
I armaður.
Jón sál. Benedictsson var jarðsung-
inn frá lút. kirkjunni á Markerville,
og lagöur til hinztu hvíldar í graf-
reit bygðarinnar 16. júlí s.I. Séra
Pétur Hjálmsson framkvæmdi greftr
unarathöfnina, flutti vel viöeigandi
ræöu á ensku og íslenzku, og lét hafa
líksöngvana á báöum málunum. Kist-
an var þakin blómskrúöi frá ástvin-
um og öörum vandamönnum, og lík-
fylgdin fjölmennari en áöur hefir
átt sér staö, sem sýndi bezt, hve hlý
ítök hann átti í hugum fólksins.
Minning Jóns sál. Benedictssonar
mun lifa í blessun og heiðri hjá hans
nástæöustu, og öllum, sem þektu hann
bezt. —
Nú ertu farinn frá oss, vinur minn.
Faröu vel. Hjartans einlæga þökk
mína fyrir drenglyndi þitt á okkar
löngu samleið.
25,—8,—’25.
Jónas J. Húnford.
-----------x-----------
Kvæði.
I 'lutt á fimtíu ára landnámsafmœli
1 slcndinga í Vestur-Canada.
að Gimli 22. ágiíst, 1925.
CANADA OF THB VIKINGS
Thou Who o’er all dost single sceptre
wield,
Ruler Supreme, our Sovereign and
our God!
Cherish and favour each Canadian
field
Whereon the feet of Viking folk
have trod!
t)n lakes and rivers Western waft
Thy light!
O’er leagues of water went the Vik-
ing band
That onward strove and ever sought •
the sight
Of scenes unknown amid an alien
land.
That vanguard host has vanished
from our ken,
And all their sons will soon be called
to. go;
Of all the struggles of those stalwart
men ;
And steadfast courage few will fully
know.
%
Yet some there were who closed their
trying quest
And crowned their lives with all their
heart’s desire
And in this land they found their
final rest
And o’er their barrows burns a
beacon fire,
To blazon forth to all upon the eartli
That here did Manhood wage a
worthy strife,
And valiant mortals without wealth
and birth
Bettered and rendered blest their lot
in life.
i
And some here strove yet never saw
the sight
Of sun-fair conquest nor found any
peace,
Yet for their sons there shines a
starry light
When gloqm surrounds: the gallant
lives of these.
Why should this land for which the
Vikings sought
And found and claimed as theirs be-
yond the foam,
And which their scions, sweating
blood, have wrought
To be for them, not fosterland, but
home.
E’er cease to be tbe sacred heritage
Af hardy Norsemen till the end of
time?
Dear Canada, be thou from age to
age
For Viking sons acclaimed in every
clime!
For of what worth are all thy vast'
domains
And wealth unmeasured that thy
haunts endears,
Unless thy people evermore maintains
The pristine virtues of thy pioneers?
When for thee lately blood of heroes
bled,
Of thy brave Vikings War took tear-
ful toll;
Still does the voice of thy living
dead
Stablish how men should serve the
state’s great soul.
So, land, Canadian, may we love thee
well
And live to foster what our fathers
taught;
If we but do our duty, who can telT^
The blessings all wherewith thy fate
is fraught?
Skúli Johnson.
CANADA MINNI.
Þú mikla djúp, sem daga enga telur
né dropa smáa, er falla af loftsins
hvarm,
En ótal strauma þér í faömi felur
og frjómagn dýrast þér í skauti elur,
er lífið teygar ljúft viö móöurbarm;
þú heyrir bærast óma fimtíu ára,
sem undirtónn er straumsins þunga
lag!