Heimskringla - 02.09.1925, Blaðsíða 6

>SÍÐA
HiSlMSKRINGLA
WINNIPEG 2. SEPTEMBER 192S
“TVlFARINr.
Skáldsaga
Eftir H. de Vere Stacpoole-
Þýd<l af J- Vigfússyni.
Hann tók sér þetta eins nærri eins og Mul-
hausen hefði gabbað hann sjálfan. Stöðvun um-
ferðarinnar truflaði þessar hugsanir hans, og
alt í einu fann hann til hræðilegrar skynjunar.
Eitt augnablik varð hann alveg utan við sig.
Eitt augnablik var hann hvorki Rochester né
Jones, en aðeins milliliður þeirra. Eitt augna-
blik vissi hann ekki hver hann var. Eitt augna-
blik var hann hvorugur þeirra. Það var hið
hræðilegasta. Hann hafði þvingað heila sinn
um of í þessari undarlegu stöðu sinni, hann hafði
leikið hlutverkið sem Rochester með of miklu
afli. Þetta ætti sér máske ekki stað nema fá-
einar sekúndur, og svo hyrfi það eins fljótt og
það kom.
Hann leit í kringum sig ‘eftir vínsöiuhúsi; sá
eitt og gekk þar inn, og litlu síðar fann hann
sjálfan sig með aðstoð koníaksstaups. Hann
spurði að leiðinni til Coutts bankans, fór þang-
að og nam staðar á þröskuldinum. HJonum hugs
aðist að hann varð að skrifa nafn Rochesters á
áVísanina.
Hann hafði stælt þetta nafn svo oft, að hann
áleit sig færan um að skrifa það eins og Rochest
er hafði gert; en hann hafði byrjað starf sitt f
banka, og viss'i hve aðgætnir bankaþjónar eru
með undirskriftir. Skrift Rochesters hlaut að
vera vel þekt í þessum banka. Það var ekki
hættulaust að ganga þannig undir smásjá, og
auk þess — hugsunin kom á þessu augnabliki —
var það eflaust hyggilegast að hafa peninga sína
þar sem aðrir vissu ekki um þá. Collins og öll
fjölskylda hans vissi, að Coutts var bankinn
hans. Honum gat orðið nauðsynlegt að leyna
peningum sínum.
Hann gekk fram hjá National Provinciai
banka á Strand. Nafnið benti á tryggingu og
hann afréð að ganga inn.
Hann sendi nafnspjaid sitt inn til bankarans
og var strax slept inn. Bankarinn var áreiðan-
legur maður með kjálkaskegg og sköllóttan
hvirfii; hann virtist vera af gamla skólanum
enska og óhætt að treysta, sem altaf gleður
mann ósegjanlega mikið. Hann tók á móti greif-
anum af Rochester með þeirri virðingu, sem
hann skuldaði sinni stöðu og greifans í mann-
féiaginu.
Milli Coutts og National Provincial bankanna
hafði Jones hugsað vel um ásigkomuiag sitt.
Setjum svo, að hann gæti stælt skrift Rochesters
vel, en þá yrði han nað undirrita allar ávísan-
irnar hér eftir eins vei. Nú hefir hver rithönd,
þó hún breytist ögn, sín eigin einkenni, og hann
efaðist um, að hann gæti altaf stælt rithönd
Rochesters nógu vel til þess, að bankamennirnir
sæu ekki mismuninn, sem verða kynni.
Hann valdi sér djarfa aðferð; hann ætlaði að
nota sína eigin rithönd; það var ekki líklegt, að
National Provincial bankinn hefði séð rithönd
Rochesters, og þó þeir hefðu séð hana, þá var
það enginn glæpur að bæta rithönd sína. Hánn
skrifaði “Rochester” á ávísunina, gaf sýnishorn
af rithönd sinni og fór.
Áður en hann gekk til Collins, hafði hann
látið skifta fimm punda seðlinum frá Rochester.
Hann hafði smáskildingana í vasanum, fjögur
pund, sextán shillings og sex pence, fimm pund
að frádregnum einum vindli, borgun til öku-
manns fyrir flutninginn til Sergeants Inn og eitt
koníaksstaup. Hann mundi að hann skuldaði
enn fyrir hádegisverðinn á gamla konservatíva
klúbbnum og hann ásetti sér að fara þangað
til að borga hann, og að því búnu neyta hádegis-
verðar á einhverju matsöluhúsi. Aldrei aftur
skyldi hann borða hádegisverð á þessum gamla
klúbb, sagði hann við sjálfan sig. i
Með þenna ásetning í huganum stóð hann
og beið eftir því að komast yfir götuna nær
Southampton Street, þegar rödd ómaði í éyrum
h<tns og handleggur var lagður á hans handlegg.
“Hailó, Rochy!” sagði röddin.
Jones sneri sér við og sá við hlið sér standa
ungan mann, hér um bil átján ára gamlan, sem
krækt hafði handlegg sínum í handarkrika hans.
Pilturinn var glaðlegur, fríður sínum, með heil-
brigðislegt og hreinskilið andlit.
“Hailó,” sagði Jones.
“Hvað varð af þér hérna um kvöldið?” spurði
glaðlegi pilturinn, um leið og þeir gengu arm í
arm yfir götuna.
“Hvaða kvöld?”
“Hvaða kvöl$! Kvöldið sem þeir ráku okkur
út úr Rampe klúbbnum. Ertu sofandi, Rochest-
er, eða hvað er að þér?”
“Nú man eg það,” svaraði Jones.
Þeir urðu nú samferða, — en leiddust ekki
lengur — upp Southampton Street og eftir Hen-
ilette Street í áttina til Leicester Square. Hinn
ókunni annaðist um samtalsefnið, sem honum
virtist vera eiginlegt.
Hann talaði um viðburði og manneskjur, sem skemta sér með, eg veit að hann hefir það ekki,
áheyrandanum var alveg ókunnugt um, um því eg hefi fengið að vita um ásigkomulag hans
hesta og kvenfólk. Hann fékk Jones til að hjá Lewis. Hann vildi kaupa einn af veðhlaupa-
verða sér samferða inn á Bond Street og Jones hestunum mínum og flytja hann til Rússlands;
gekk með honum inn í sölubúðirnar og hjálpaði j sjö hundruð pund út í hönd og hitt að sex mán-
honum til að velja tvær tylftir af lituðum sokk- : uðum liðnum. Lewis sagði mér æfisögu hans.
um hjá Beale & Inman. Þegar þeir komu út Pilturinn er sokkinn í skuldir upji fyrir eyru,
aftur, stakk hinn ókunni upp á því að þeir fengju skilinn við konu sína, og aðalstarf hans er Monté'
sér hádegisverð. En Jones svaraði ekki. Hann Carlo og spil. Hann er húðarletingi og kæru-
stóð og horfði á vagn, opinn Viktoríuvagn, sem 1 laus, svo ef maður segði honum að hús hans
ók hægt sökum umferðarinnar. | væri að brenna, þá mundi hann segja “nichévo”
Þetta var laglegur vagn, raunar dreginn af, — Þafi 6erir ekkert, það er í fullri eldsábyrgð.
einum hesti aðeins, en með tvo þjóna í einkenn- ^f hann annars ætti nokkurt hús til að vá-
isbúningi í ekilssætinu — ökumann og þjón með tryggja, sem hann ekki á. En kvenfólkinu fellur
hársalla. ! v'ð hann, hann er af því tæi. En guð hjálpi
f vagninum sat ein af fegurstu úngu stúlkun- t Þeirri stúlku, sem giftist honum. Hann mundi
um, sem Jones hafði nokkru sinni séð, djúp, t&ka peningana hennar og hana sjálfa til Monte
dreymandi, blágúá augu og andlit — ó, hvernig er Carlo, og þegar hann hefði marið hjarta hennar
mögulegt að lýsa þessu andliti, svo fjörlegu, svo eyðilagt líf hennar og eytt peningunum, þá
ginnandi, full af gleðileiftrum og unaðssemd. | inun(fi hann yfirgefa hana og hverfa, sem rúss-
Hún mætti augnatilliti Jones, að honum sýnd neskur sendiherra í Japan, eða annarsstaðar.
ist með hálfgerðu háði og hálfgerðri reiði; og nú, þekki hann. Láttu hana ekki fara með hon-
nú rykti hún höfðinu aftur á bak, eins og til að um> Rochy.”
segja: “komdu hingað”. Og í sama bili sagði “En hvað á eg að gera?” spurði Jones hálf-
hún við ökumann: ! vandræðalegur.
“Stöðvaðu vagninn.” j í rauhinni hafði það enga þýðingu fyrir hann
Jones lyfti Jiattinum og nálgaðist vagninn. , þó að stúlka, sem hann hafði séð aðeins einu
“Eg vil aðeins segja þér,” sagði hin fagra kona sinni; stryki með rússneskum manni og yrði
og lautáfram, “að þú hefir verið mjög viðbjóðs- ! eyöiloS? 1 Monte Carl°: en tilfinningar okkar
legur. Venetia hefir sagt mér frá öllu. Að því haSa ser ekki altaf eftir “f rauninni”; hann fann,
er mig snertir, skiftír þetta litlu, en þú hefðir ekki að Það !ar meira en viðbjóðslegt, ef unga konan
átt að gera það ” |1 Viktorívagninum stryki burt með Russanum.
Og svo sagði hún við ökumanninn: “Haltu ; Við munum það, að orð Collins um konu hans
áfram.” jhöfðu gert hann næstum ákveðinn í því að fleygja
“Hamingjan góða!” hrópaði Jones, þegar spilunum og flýja. Hann var orðinn hræddur.
vagninn rann framhjá með þessa fögru konu,
sem hann sá að sólhlífin faldi fyrir augúm sínum.
En/að sjá hana, breytti öllu ásigkomulaginu.
Tilfinningarnar höfðu í fyrsta sinni stutt fingri
Hann gekk aftur til hins ókunna félaga síns. . Vjctor Joneg „Eg vi, aðeing gegja þér> að þú
“Nu,” sagði hann, “hvað var það sem konan hefir yerið mjög viðbjóðslegur». i>essi orð voru
þin sagði við þig. isannarlega nægileg til þess að eyðileggja hvern
“Konan min!” hropaði Jones. draum, til að breyta hverjn ásigkomulagi í
Þin fyrverandi kona þa, þo þ.ð seuð liklega skrípamynd. En á Joneg hafði það töfrandi á.
ekki skilin enn, e a vað? hrif jjann gat ennþá heyrt rödd hennar, gremju
99
• ........ , lega, en um leið með gleðihreim, þessa gullfögru
Jones sagði þetta orð alveg osjalfratt; hann tofrarodd
vissi naumast hvað hann sagði.
kona
Þessi fagra stúlka var þá konan hans
Rochesters!
“Komdu,” sagði hinn ókunni, hann hafði bent
ökumanni að koma með vagn.
Jones sté inn í hann.
Kona Rochesters! Hann sá hinn ólýsanlega
mun milli hennar og lafði Pliniimon og heimskan
varð í augum hans takmarkalaus og ófyrirgef-
anleg.
Vagninn nam staðar í götu fyrir framan
Piccadilly, þeir stigu út, hinn ókunni borgaði og
“Hvað -þú átt að gera,” sagði Spence. “Þú
átt að sættast við hana algerlega, og berja gamla
Nichévo svo alvarlega, að hann verði afskræmd-
ur. Kvenfólkinu líkar að við afskræmum aðra
með hnefum okkar, vegna þeirra; þær láta eins
og þeim líki það ekki, en það gleður þær samt.
. Gerðu annaðhvort þetta, eða taktu kúlubyssu
og skjóttu hana; það er betra fyrir hana að vera
skotin, en að lenda í höndunum á þessum bófa.”
Hann kveikti í vindli og þeir gengu fram í
spilaherbergið . Spence tók upp úrið sitt og leit
gekk á undan Jones inn í hús með málmskilti á á Þai^ ®a"“ .Sa5_ðif ^^,Sa^nast v,ið manni’
útidyrahurðinni. Á málmskiltinu stóð orðið:
Carr.
sem hann ætti von á. Þeir kvöddust úti á göt-
unni og Jones gek kheim til Carlton House
Þeir gengu eftir gangi nokkrum og fáein Terrace
Hann hafði nóg að hugsa um.
Bréfabúnkinn á borðinu í reykingaherberg-
inu minti hann á, að hann hafði gleymt nokkru
skref niður í stórt herbergi. 1 öðrum endanum
var stórt eldstæði, og þar stóð matreiðslumaður
og steikti kjöt og nýru, ásamt fleiru, sem til-
heyrir blönduðum kjötrétti. Gamlar myndir af m-ið& nauðsynlegu að fá stúlku til að skrifa
nafnkunnpm aflraunamönnum héngu á veggj- fj?rir si^- Hann 8at skrifað nafn Rochesters
unum, og ganvart eldstæðinu stóð undirbúnings undir bréfin með al,Sóðri stælingu, en að skrifa
borð með ómetanlega gömlum leirílátum. Pyrir heil bréf með hans rithönd; var honum um megn.
innan þetta herbergi var borðsalurinn, og alt var ^vo datt bonum £°tt ráð í hug hvers vegna
þetta mjög viðfeldið, þó að gamaldags væri, þeg- j ekki að svara Þessum bréfum með símritum,
ar lífið var ekki Jafn erfitt og nú, og menn J
sem hann gæti búið út sjálfur?
þurftu ekki skraut eða glingur til þess að þeim f skatholinu fann hann stóran bunka af sím-
liði vel. ritaeyðublöðum, og hann settist niður, tók bréf
Þetta var Carr’s klúbburinn. eftir bref> svaraði þeim eins viðeigandi og
Hinn ókunni settist við gestaskrátna og skrif honum var mögulegt. Þetta var skrítið spil, en
aði nafn sitt og Rochesters. hann spilaði það mjög ánægður. “Því ver ómögu
Jones leit yfir öxl hans og las nafnið — iegt að koma,” var svar hans við öllum heimboð-
Spence, Patrick Spence. Sir Patrick Spence, um> Bréfifj, sem var undirskrifað “Childersby ,
því einn af borðsveinunum kallaði hann Sir Pat- ohi honum talsverðra vandræða; hann leitaði að
rick. Blandaður kjötréttur, ostur og öl í þung- nafninu í Ilver er hver og fann þar lávarð með
um tinkönnum, var aðalmaturinn. Spence tal- sama heimilisnúmeri og á bréfinu.
aði hvíldarlaust. Hann fór út með símritin, fann næstu sím-
“Eg vil síður skifta mér af þínum högum,” skeytaskrifstofuna, afhenti þau og sneri svo
sagði hann. “En eg sé að það amar eitthvað heim aftur. Hann tók vindil,' kveikti í honum,
að þér. Þú ert nú ekki líkur sjálfum þér lengur. lagði hina vingjarnlegu olg óþreytandi bók, “Hver
Er það nokkuð viðvíkjandi konu þinni?” er hver”, á kné sér, og fletti blöðum hennar.
“Nei, ekki er það,” svaraði Jones. Þetta var mjög hrífandi starf að hafa á iðjulausri
... . stundu, það er fult af rómantískum smáatriðum,
Nu jæja, eg skal ekki troða mer mn til þín,
og eg ætla heldur ekki að ráðleggja þér neitt. Ef “Plinlimon, þriðji barón, gerður að aðalsmanni
eg vildi gefa þér eitthvert ráð, þá mundi eg ségja: um stríð og æfintýri, útdráttur úr sögunni, graf-
jafnaðu sakir og vertu henni góður. Þú hefir skriftir yfir lifandi menn.
verið henni slæmur, Rochy, það verður þú að “Eg vil aðeins segja þér, að þú hefir verið
viðurkenna. Systir þín og eg töluðum um það mjög viðbjóðslegur.”
eitt kvöldið hjá Vernons. Okkur kom saman um Orð þessi ómuðu í eyrpm hans, og komu hon-
að þú værir inst í eðli þínu góður drengur, en um til að leita að nafninu Plinlimon aftur. Mis-
of hverfull og um of hneigður fyrir að spauga munurinn á lafði Plinlimon og ungu konunni,
við fólk. Þú hefðir átt að heyra hvað eg sagði. sem svo glögglega stóð fyrir hugskotssjónum
En satt að segja, nú er kominn tími til, bæði fyr- hans, þegar hann sá prentaða nafnið.
ir mig og þig, að verða staðfastir. Það er ekki
mögulegt að láta gömul höfuð á ungar herðar,!
en okkar herðar eru nú fekki eins ungar og þær
áður voru, Rochy. Og eg skal aðeins segja þér,
að ef þú tekur þig ekki saman og jafnar þig,
þá strýkur hún frá þér. Mér er þetta alger al-
vara; annað eins og þetta segir maður ekki að
jafnaði, en við höfum engin ieyndarmál, sem1 Mulhausen. Hann var nærri búinn að missa
við dyljum hvor fyrir öðrum, og við höfum altaf bókina. Mulhausen! Collins, skrifstofa hans,
getað sagt hvor öðrum sannleikann. Og nú skal þessi hræðilegi fjölskylduhópur stóð fyrir hug-
eg segja þér nokkuð, sem þú verður að taka eins skotssjónum hans. Hann var sá bófi, sem hafði
og það er meint. Maniloff vill ná í hana — þú tælt Rochester til að selja kolanámuna, hann
þekkir hann. Einn af rússnesku sendiherrasveit-1 var faðir þeirrar stúlku, sem hafði svikið út
inni, alt af með smávindil dinglandi í munninum, ^úr honum mörg þúsund pund. Greinin í “Hver
skírnarnafn hans er Boris. Á ekki eitt cent að er hver” varð úr fáeinum prentuðum línum að
“Plinlimon, þriðji barón, gerður að alsmanni
1831. Albert James, fæddur 10. marz 1862,
einkasonur annars baróns og Júiíu, dóttur J. H.
j Thompsons, Clifton; giftur Sapphiru, dóttur
i Markúsar Mulhausen, sjálfsmentaðs manns. —
Heimili: Roost, Tile St., Chelsea.”
höggormahreiðri . Hann lét bókina á borðið,
stóð upp og gekk hröðum skrefum aftur og fram
um gólfið.
Konan í Viktoríuvagninum, hans eigin staða
alt var gleymt, sökum þessa viðbjóðslega sam-
særis, sem hann sá nú allglögt.
Rochester var rændur öllu af þessum ó-
freskjum. Hjá föðurnum hafði hann fengið
fimm þúsund pund fyrir land, sem var virði milj-
ónar. Dótturinni hafði hann borgað árt:ta þús-
und pund. Lagleg viðskifti!
Fáeinar sekúndur var Jones í sama skapi og
hundur, sem er að elt greifingja. Svo' fór hann
að hugsa rólega. Eitt var áreiðanlegt, hugsaði
hundur, sem er að elta greifingja. Svo fór hann
af bófum, og honum fanst sennilegt, að pening-
arnir, sem Rochester var neyddur til að borga,
hefðu lent hjá Mulhausen, að minsta kosti megn-
iö af þeim.
Var Mulhausen köngulóin í netinu? Voru
allir hinir aðstoðarmenn hans?
Jones hafði eðlishvatarlega þekkingu á kven-
fólki. í huga sínum gat hann ekki haldið, að
| nokkur kvenmaður væri svo þrælsleg, að hún
notaði ástarbréfin, sem hún hefði fengið, til þess
að neyða þann mann, sem hafði skrifað þau,
til að borga sér peninga. Eða réttara sagt, hún
gat notað þau þannig, en það var ósennilegt, að
hún hefði sjálf fundið upp á því. Ait þetta bar
vott um óheiðarlegt og samvizkulaust hugarfar.
Þetta hafði hann undireins ímyndað sér, en þó
nokkuð óijóst, þegar hann taldi víst að Plinlimon
lávarður stæði á bak við.
“Ef,’ ’hugsaði Jones, “ef eg gæti sannað þetta
um Mulhausen, þá gæti eg þvingað hann til að
skila kolanámunni aftur til mín.”
Hann settist og kveikti í nýjum vindli, til þess
að reyna að ná hugboði eða innblástri.
Það var auðvelt að hugsa um að þvinga Mul-
hausen, en það var ekki jafnauðvelt að fram-
kvæma það. Að þessari ánægjulegu niðurstöðu
komst hann eftir nokkurra mínútna umhugsun.
Mulhausen var torskilin og vafasöm persóna.
Hingað til haf(5i hann átt við smámenni og
klaufa. Voles var æfður bófi, sem hann hafði
sigrað auðveldlega við fyrstu árás. En Markús
Mulhausen var að líkindum mikilmenni. Það
fyrsta, sem hann varð að gera, var að komast að
réttri niðurstöðu um þetta. Hann hringdi bjöll-
unni og gerði boð eftir Church.
“Komið þér inn og lokið dyrunum,” sagði
hann, þegar Church lét sjá sig. “Eg þarf að
spyrja yður nokkurs.”
“Já, iávarður.”
“Mig langar til að vita álit yðar á Plinlimon
lávarði, og hvað þér hafið heyrt uifi hann. Eg
hefi mína skoðun — en hvernig er yðar?”
“Já, lávarður,” svaraði Church; “eg hefi í
rauninni ekkert niðurlægjandi að segja um hans
hágöfgi, en fyrst þér spyrjið mig, þá ætla eg að
segja, að mönnum virðist hann ekki vera sérlega
gáfaður maður.”
“Haldið þér að hann sé heiöarlegur?”
“Já, lávarður, það er að segja —”
“Segið þér eins og er,” sagði Jones.
“Já, lávarður, hann skuldar peninga, það er
á allra vitund, og það er talað um, að miklir pen-
ingar missist við spil hjá honum, en ekki að
neitt rangt sé við hann. Þér hafið sjálfur sagt
eitthvað þessu líkt við mig, lávarður.”
“Það man eg nú raunar, en það er nokkuð
annað, sem eg er að hugsa um núna. Haldið þér
að hann gæti tekið þátt í nokkru ómannlegu fyr-
irtæki — skiljið þér mig?”
“Nei, nei, hann er áreiðanlegur. Það eru
aðrir.”
“Þér eigið við konu hans.”
Nei, lávarður, bróður hennar, Júlíus Mul-
hausen.”
..Ó!”
Church varð dálítið æstur.
“Hann er þar altaf — á heima hjá þeim að
mestu leyti. Sjáið þér, láVarður, það er eins og
hann geti ekki áttað sig á því sjálfur, en hann
kynnist fólki með aðstoð hennar hágöfgi.”
“Sníkjudýr,” sagði Jones.
Church samþykti þetta, þó hann liafi máske
ekki skilið það rétt.
Svo lét Jones hann fara.
Hann skildi þetta nú betur og betur. Nú hafði
hann nýjan meðlim af bófaflokknum, einn enn
af aðstoðarmönnum Markúsar Mulhausen.
“Á morgun skal eg finna þá,” hugsaði Jones.
“Voies er líka aðstoðarmaður minn, og hann
get eg kreist á milli fingra minna.”
Svo hrinti hann þessum hugsunum frá sér,
og fór að hugsa um ungu konuna — konu sína
— konu Rochesters.
Hún var ekkja, og hún vissi það ekki. Það
var þó undarlegt.
Hann neytti kvöldverðar á litlu matsöluhúsi
þetta kvöld, ag hann kom snemma heim.
Hann fletti upp nafninu sínu í “Hver er hver”
og komst að því að nafn konu hans var Teresa.
Honum fanst það vera indælt nafn, og það límdi
sig fast í huga hans. Ef hann gæti aðeins sigrað
Mulhausen, 'náð kolanámunni aftur, sýndi sig
að vera------ef hann svo segði henni alt, mundi
hún — vildi liún —? I .
“Teresa,” tautaði hann og sofnaði.
(Framhald