Heimskringla - 02.09.1925, Blaðsíða 7

WINNIPEG 2. SEPTEMBER 1925
híimskringu
7. BLAÐStÐA
Bókaríregn.
Hestar. Eftir Daníel Dan-
íelsson og Einar E. Sæmund-
sen. Kostnaöarm.: Stein-
dór Gunnarsson.
ÞaS var þarft verk og gott, aö
taka bók þessa saman. —■' Hefir litiö
eöa ekkert veriö skrifaö um rétta
meöferö hesta á vora tungu, en i bók
þessari er saman kominn margvísleg-
ur fróöleikur, sem betra er aö hafa
en missa, og flest til tínt, er veru-
lega máli skiftir um hesta vora,
tamning þeirra og meðferö alla yfir
höfuö, og þó einkum reiöhesta.
Höfundarnir hafa skift meö sér
verkum, og er þess getið í efnisyfir-
litinu aftan viö bókina, hvað hvor
um «ig hefir af mörkum lagt.
Bókin hefst á formálsorðum eftir
D. D. — Segir þar svo frá tildrög-
um bókarinnar, aö höf. hafi fund-
ist, aö “mikil þörf væri á bók, sem
gæti bent á, hvernig laga bæri galla
þá, sem verið hafa á tamningu og
meðferö hesta hér á landi.’’ ..._..
“Upphaflega var svo til ætlast, að
bók þessi fjallaöi eingöngu um tamn-
ingu og meðferð reiðhesta, en ýmis-
legt fleira hefir til spunnist.....”
Þá kemur “inngangur” eftir E.
E. S. — Er hann fjörlega ritaður og
hinn snjallasti. — Þar er meðal ann-
ars bent á hið mikla og góða starf,
sem hesturinn hefir látið þjóðinni
í té frá upphafi vega, en jafnframt
er vikið að hinni hraklegu meðferð,
sem hestar vorir hafa löngum orðið
að sæta, og verður slíkt aldrei vitt
um of. Höf. hefir sýnilega mikla
ást og aðdáun á góðum hestum. —
Þeim manni hlýtur og að vera undar-
lega farið, sem er ekki fullkominn
vinur reiðhestsins síns. — Og vist er
um það, að oft hafa íslendingar átt
hestum sínum fjör að launa. —
M.argur hesturinn hefir skilað hús-
bónda sinum heilu mheim i hríðum
og myrkri, er hann var ramviltur
orðinn. — Margur gálaus maðurinn
hefir beitt hesti sínum i ófær vatns-
föll, og hann hefir borgið lífi þeirra
beggja. —
Og enn er ótalinn sá mikli unaður,
sem góður reiðhestur er ávalt reiðu-
búinn að láta í té hverjum þeim, sem
á honum situr og með hann kann að
fara. — Það er ekki góðhestinum að
kenna, þó að mennirnir kunni ekki
að meta kosti hans eða fari þannig
með hann, að hið bezta, sem hann
á til, fái ekki notið sin.
Svo sem að likindum lætur, verð-
ur ekki frá bók þessari 'sagt í Iitilli
blaðagrein. — Eg verð að láta mér
nægja, að skýra frá efni hennar í
sem allra styztu máli.
Höf. skifta efni bókarinnar i
flokka. Kemur fyrst kafli i tvennu
lagi, sem heitir “Tamning hesta” og
“Gangur hesta”. — Eru kaflar þessir
vel samdir og skipulega og svo stutt-
ir, að engum er ofraun að lesa. —
Ættu menn að hugfesta þær leið-
beiningar, sem þar eru í té látnar.
•— Mun mörgum þykja gaman að
kaflanum um ganglag hesta (brokk,
tölt, valhopp, stökk, skeið), og rifjast
við þann lestur eitthvað upp í hug-
um þeirra, sem í æsku voru öllum
dögum á hestbaki nieira og minna,
frá vori til haustnátta. Kafla þessa
hefir D. D. samið.
Næsti kafli er um reiðtýgi o. fl.,
eftir E. E. S. — Þá kemur kafli,
sem heitir “Meðferð hesta”, og er
þar rætt um hús og hirðingu, eldi
reiðhesta, o. s. frv. — Hafa báðir
höf. samið þenna kafla. — “AÍ
þekkja aldur hesta”, er næsti kaíli
(E. E. S.I, en þá “Æfingar” eftir
D. D. — Er þar einkum rætt um æf-
>ngar undir kappreiðar. — Loks er
“Markaður og kynbætur” og “Við-
hætir”, hvorttveggja eftir D. D.
Höf. hafa að nokkru leyti stuðst
við erlend rit, en lagt þó til mikið
^rá sjálfum sér. — Bókin er yfir-
leitt vel rituð og ber vott um mik-
mn og lofsverðan áhuga höfundanna,
enda eru þeir báðir miklir hesta-
menn, og annar þeirra (D. D.) hefir
lengi verið talinn einn hinn snjallasti
reiðmaður hér um slóðir.
Búast má við, að ekki verði allir
a eitt sáttir um sum atriði bókarinn-
ar, og væri þá vel, ef aðrir gætu gef-
ið betri leiðbeiningar, en eg hygg að
það muni ekki verða, svo að neinu
nemi.*
Bók þessi ætti að komast inn á
sem allra flest sveitaheimili landsins,
og víst er um það, að flestir geta
eitthvað af henni lært, og engu síð-
ur þeir, sem haft hafa mikið sam-
an við hesta að sælda alla æfi. —
Gæti svo farið, að loknum lestri bók-
arinnar, að augu -manna op|nuðust
fyrir þvi, að hesturinn verðskuldar
betra atlæti og betra fóður og yfir-
leitt skynsamlegri meðferð og not-
kun, en hann hefir löngum orðið að
sæta hjá okkur Islendingum.
Hestavinur.
—Vísir.
Bókarfregn.
Lárus Sigurbjörnsson: Over
Passet og andre Fortœlling-
er. — Nyt Nordisk Forlag.
— Arnold Busck, Kjöben-
havn MCMXXV.
Ennþá einn íslenzkur rithöfundur,
sem ritar á dönsku. En þó að atvik-
in hafi hagað þvi þannig, að fyrsta
bók þessa höfundar komi út á dönsku
þykir mér ekki ólíklegt, að hann eigi
eftir að auðga islenzkar bókmentir
með ritum eftir sig, ef honum endist
aldur og heilsa til. Veit eg, að hann
muni hafa fullan hug á því. Og eg
fyrir^nitt leyti gleðst af því, er ís-
lenzkur höfundur gerir eitthvað vel,
þótt hann verði sakir ástæðna sinna
að rita á útlenda tungu. Er það sjald-
an tekið nógsamlega fram, að með ís-
lenzkum höfundum berst hróður
lands og þjóðar út um heiminn, ef
þeim tekst vel, og hingað til höfum
vér ekki haft ástæðu til að kvarta.
Það er sérkennilegur persónuleiki,
sem kemur fram í smásögum þessuni.
Að sumu leyti svipar honum til Ein-
ars Kvarans, einkum að samúð með
þeim, er bágt eiga, og skilningi á
kjörum þeirra. En þó er yfir sög-
um Lárusar annar blær, yfirleitt þung
ur og dapur, en óendanlega við-
kvæmur í öllu sínu vonleysi. Frá
þeim andar sorgf og vonbrigðum,
ömurlegri vissu, að því er virðist, um
það, að kjör manna hér á jörðu
hljóti að vera þungbær, eins og ein-
manaleg dvöl á bak við byrgða
glugga. En meðaumkvun og við-
kvæmni höf. lyftir raunakjörunum
upp í æðra veldi, — lesandanum virð-
ist, sem þrár og sorgir þessara manna
séu heilagar. Og við óttumst nærri
því að setja fingraför á bókina.
Þetta á sérstaklega við aðalsöguna,
“Yfir skarðið”, þar sem bældri út-
þrá ungrar stúlku er lýst, þránni yfir
skarðið, út í bjartan heiminn úr
þröngum dalnum. En þráin er eins
og vængbrotinn fugl, sem flögrar
þreyttur í búri, og í allri eymd og
einstæðingsskap útkjálka-dalverpis
verður stúlkan vitstola. Þetta á og
við hugleiðingarnar um “litla _bróð-
ur”, sem “kom og fór aftur”, og var
ef til vill sorgin sjálf. Átakanleg
saga. er “Eyðijörð”, sem lýsir starfi
einyrkja, sem ræktar jörð í von um
að geta búið þar með æsku-ástmey
sinni, en brennir síðan upp bæinn,
þegar draumurinn yfir lífinu hverf-
ur.
Sumstaðar tekur höf. sér yrkise'fni
úr fornum sögum eða þjóðsögnum,
t. d. í sögunum “Fólgið fé” og “Foss-
inn”, og fer vel með. “Hvíti dauð-
inn’ eru hugleiðingar forlagatrúar-
manns, sem býst við því, að dauðinn,
sem hann ber í brjósti sér, komi á
hverri stundu.
Dálitlum gatnansemi-bjarma slær
á frásögnina um “Stinu þvottakonti’’,
barneignir hennar og baráttu- við
bæjarstjórn og lögregluþjóninn
stranga, seni hún óttast meira en
fjandann sjálfan.
Stíll höfundar er hóglátur og ærsla
laus, í bezta samræmi við efni sag-
anna. I þeim er þung undiralda til-
finningar, sem “ei vill ærsla hátt né
kvarta”. Málið er gott, að því er eg
hefi bezt vit á.
Höf. tileinkar bók þessa ntóður
sinni. Er og greinilegt, að ættar-
mót er með sögum þeirra tveggja,
mæifginanna. Þari er sami þun^i
veruleikablærinn, og þó að einhver
munur kunni að vera á lífsskoðunum
þeirra i orði, er viðhorfið gagnvart
heiminum líkt. Mttnurinn er aðal-
lega sá, að frú Guðrún Lárusdóttir
vill frekar breyta heiminum, en son-
ur hennar tekur heiminn fremur eins
og hann er, og virðist sætta sig við
það.
Það er öll ástæða til að óska höf.
til hamingju með bók þessa, og
vænta hins bezta af honum fram-
vegis.
Jakob Jóh. Stnári.
—Vísir.
Merkileg ritgerð.
Ólafur Lárusson próf. ritar mjög
merkilega grein um kirknatal Páls
biskups Jónssonar í Skirni, og er
komin út sérprentuð.
“I síðasta heftinu af ísíenzku forn-
bréfasafni, sem Jón þjóðskjalavörður
Þorkelsson gaf út, 1. hefti 12. bindis,
birti hann gamalt kirkna- og jarða-
tal t Skálholtsbiskupsdæmi, og taldi
hann það vera að stofni til, frá dög-
um Páls biskups Jónssonar, eða frá
því um 1200. Áður hafði kirknatal
þettá verið gefið einu sinni út. Kaa-
lund tók það upp í Islandslýsingu
sína. En hann taldi kirknatalið vera
samið á síðasta fjófðungi 16. aldar.
Þeim dómi hafa menn hlítt hingað til
og þvi „talið skrá þessa marklitla.
Væri skoðun Jóns Þorkelssonar, um
aldur kirknatalsins, rétt, þá væri það
ein af elztu, rituðu söguheimildunum,
sem við eigum til. Vegna þess, og
af því að margt er merkilegt við
skjal þetta, er það að sjálfsögðu ó-
maksins vert að athuga nokkru nánar,
hvor skoðunin um aldur þess sé rétt-
ari, enda gafst hvorugum útgefand-
anna tækifæri til að færa rök fyrir
skoðunum sínum, nema í stuttum for-
málsorðum fyrir útgáfunum.”
Ólafur prófessor kannar þetta efni
til þrautar í greininni og færir fyrir
þvi, nð því er virðist, svo þungvæg
rök, að ekki verður á móti mælt, að
skoðun dr. Jóns sé hin rétta. Farast
Ólafi svo orð i niðurlagi greinarinn-
ar:
“Af því sem nú hefir verið talið,
virðast mér full rök vera til þess, að
skrá þessi sé rituð ekki seinna en
snemma á 13. öld, og að hún sé ann-
aðhvort kirknatal Páls biskups, eða
samin eftir þvi, mjög skömmu eftir að
það var gert. Að visu hefir henni
verið raskað siðan. Nokkrum kirkj •
um hefir verið skotið inn, og má
benda á sumar þeirra, en fáar eða
engar munu hafa verið feldar niður.
Af þessum sökum er |kráin merkileg
heimild. Hún segir okkur, hvar
fjórðungsþingin hafi verið háð. Hún
lætur okkur skygnast inn í trúarlif
forfeðra okkar í heiðni, er þeir helg-
uðu fjórðungamótin hamri Þórs. En
einkum fræðir hún okkur um trúarlíf
forfeðra vorra í fyrstu kristni. Hún
sýnir það berlega, hversu ótrúlegum
þroska að kirkjan hafði náð á tveim
fyrstu öldunum etfir kristni var lög-
tekin. Reyndar benda ýms önnur
gögn til hins sama. Þessi mikli vöxt-
ur kirkjunnar, það að menn lögðu
svo mikið fram fyrir trú sína, að í
Skálholtsbiskupsdæmi voru prests-
skyldar kirkjurnar orðnar 220 um
1200 og prestarnir 290, verður ekki
skýrt nema með einum hætti, með
þ’ví að kristindómurinn hafi fljótt
náð sterkum tökum á miklum hluta
landslýðsins, að hér hafi verið mjög
sterkt trúarlif á 12. öldinni, einlæg-
ara og sterkara en það liklega nokk-
urntíma hefir verið fyr eða síðar.
Ymislegt annað í sögu þessara tíma,
i’yR? eg að verði ekki heldur skýrt
með öðrum hætti. Guðmundur bisk-
up Arason og andleguy kveðskapur
þessa tima, kvæði eins og Sólarljóð,
verður ekki skilið nema þessa sé gætt.
En hingað til hefir þessa ekki verið
gætt sem skyldi.—Ján Þorkelsson varð
fyrstur til þess að benda á hinn
rétta aldur þessarar heimildar, og
er það eitt af mörgu, sem íslenzk
fræði eiga honum að þakka.”
— Stórmerkur viðburður rná þetta
teljast i íslenzkri sagnáritun, að gef-
ið er út svo fornt og merkt heimild-
arrit að sögu landsins. Ályktanir
Ólafs prófessors um hinn mikla við-
gang katólsku kirkjunnar hér á landi,
þegar svo snemma, eru vafalaust rétt-
ar. JTitt mun eigi síður sannast, er
unnið er úr hinum yngri heimildum,
sem Fornbréfasafnið geynúr, í svc
ríkum mæli, að sá vegur katólsku
kirkjunnar íslenzku hélzt óslitið alla
tið, svo að sá þáttur islenzkrar menr
ingar og kristnisögu verður ef til
vill öllum öðrttm glæsilegri, er sagð-
ttr verðttr með fullttm rökum.
(Tíminn.)
Bókartregn.
Gunnar Benediktsson:
NiSur hjarnið.
Bók þessi er saga ungrar sveita-
stúlku, sem fer fyrirhyggjulítið til
Reykjavíkur, kemst þar að vísu í
góða vist, en lendir í misjöfnum fé-
lagsskap, og eftir ýms æfintýri eign-
ast hún barn með giftum manni. En
ungur piltur, sem hefir unnað henni
lengi, leitar hana uppi, og tekur hana
að sér. Á|bónorði hans og jáyrði
stúlkunnar endar sagan.
Þetta er hversdagsleg saga um hvesr
dagslegt fólk. Eini óvanalegi ntað-
urinn er ungi pilturinn, sem minst
var á áðan, Gestur. Söguþráðurinn
er sjálfsagt nokkurnveginn sam-
kvæmur veruleikanum, eins og hann
gengur og gerist oft og einatt, og per
sónurnar flestar líka, — að núnsta
kosti söguhetjan, Gunna. Hjín er
vanþakklát, gjálif ung stúlka, svona
eins. og gengur, en það fer mun bet-
ur fyrir henni að lokum, en vant er
að fara fyrir sliku fólki. Þó hygg
eg að bók þessi geti orðið einhverjum
til viðvörunar, og væri þá að vísu
vel farið. Og um víðsýni höfund-
arins ber bókin vitni, um skilning höf.
á mannlegu eðli og samúð hans með
þvi.
En þetta er byrjandabók og ber
þess gre^úleg merki. UmbtúðSrnar
utan um þessa hversdagssögu eru of
miklar og sumstaðar óhönduglega úr
garði gerðar. Samtölin eru viða of
löng og sum óeðlileg. Bókin hefði
getað verið miklu styttri — og þó
betri. En óvíða verður vart við
nokkur veruleg tilþrif. Þó er ekki
vert að örvænta um franitið höf. sem
skálds, ef hann lærir að takmarka sig
og fær ögn meira a fþ^im eldi and-
ans, sem einn getur skapað sannan
skáldskap.
Málið á bókinni hefir ýmsa galla,
og fremur er það litlaust. En tilgerð
er engin í því, og er slíkt góðra
gjalda vert í þessari tíð.
Jakob Jóh. Stnári.
—Visir.
Landnámsmlnni.
Flutt á fimtíu ára landnámshátið Is-
lendinga á Gimlr.
Ó, hvað er ljúft að lífa i dag
og lita hér yfír skarann fríða;
frá hjartanu órnar ljúflings lag
um liðnar þrautir fyrri tíða.
Landnámið þeir sem hafa háð
cg hópinn þann arna gert að mann’,
alt fyrir þeirra dug og dáð
nú dýrðleg er hátíð i þessum ranni.
Landnámið alt er lukkuspil,
sem leiðir til bóta flestar þjóðir,
þó að þeir fyrstu finni til
og falli í val, af þreytu móðir;
sem Kristur í fyrnd á krossi dó
af kærleik fyrir sina vini,,
landnámsmaðurinn legst með ró
til liknar og bjargar sínu kyni.
Við eigum núkið af ungum lýð
út af þessum landnáms stofni,
fjörlegan og fríðan lýð,
sú fylking hygg eg að varla rofni,
hraustlega vaxinn T etjulýð,
hrifinn fyrir menta kvæðuni.
Góðhjartaðan, greindan lýð,
sem geymir norrænt blóð í æðum.
I
Mikið er ljúft að lita i kriny
lifsþroska fjörið þeirra yngri;
sjá amerískan Islending
með ekta þolbaug á hverjum fingri.
Heill sé þér, mæta og mikla land,
sem margfaldað hefir íslands þrótt-
inn.
og vafið um liðinn blóma band;
blessuð sé æ þin forða gnóttin.
Þó hvarflar hugur að niðdimmri nótt
með nepju kulda og öldu gangi,
á húslausum bakka höfðu ei rótt
hungrað^ir konur með börn i fangi.
Sú heimsókn var hvorki björt né blíð,
en bót var að hafa styrk i vöðvum;
svo fárlega reyndist frjálsum lýð
fyrsta nóttin á þessum stöðvum.
Á hreysti reynii og þolgott þor,
þegar fenið dúaði undir;
það voru engin sparispor,
er spörkuð voru um þessar grundir.
En slikt er engum vonzku vamm,
sem veglegum keyrir nú á bilnum,
eg fann þá átta í forar-damm
ilatbotnana hérna t kilnum.
I
l
Óg þeir voru ekkert augnagi i1,
aðeins til sjónar kyrrir dúsa;
þá fyrir alla þörf var full,
er þurfti að skreppa á milli húsa.
Flóðið og bólan brugðu á leik
og bundu félag hörmunganna,
svo féll að nýju vonin veik
um verustaði landnámsmanna.
Fljótur til ráða frumherjinn
að flýja raunakjörin ströngu,
og vesæl móðir með vota kinn
varð aö hefja nýja göngu;
og hús stóðu mannlaus hér og þar,
svo heimboð ei gerði miklar tafir;
þó fundust pláss, hvar þéttbygt var,
en það voru dauðra manna grafir.
I
Þau fram hjá liðnti finitiu ár
svo frægan geyma sigurvinning;
með frið og gleði og sorg og sár
sífelt lifir þeirra minning.
Þvi fögur sést og blómleg bygð
bíosa við þeim, sém megna að vaka;
sú er aðeins drengskaps dygð
að dragast ekki hót til baka.
¥ * *
Hæstkrýndur guð, þú konungur
valdanna,
með kraftinn og dýrðina og elskunn-
ar makt;
dásemdar guð, þú alfaðir aldanna,
alt sem að vigtar hvað gert er og sagt/
kærleikans guð, seni að kvalirnar
deyfir,
krýni þín speki hvers* íslendings hag.
Líknsami guð, sem að lifshjólið
hreyfir,
líkna þú öllum, sem hér eru í dag.
Jón Stefánsson.
----------x----------
Sýningin í Vatikaninu
Þess hefir áður verið getið hér í
blaðinu, að heimssýning var haldin í
vor í Vatíkaninu í Róm, og var ís-
land í tölu þeirra lanða, sem þar áttu
sýningargripi. Af útlendum blöðum
má sjá, að sýning þessi hefir vakið
mikla athygli og verið landinu til
hins mesta sórna. Þar voru meðal
annars sýndar fornar og nýjar bæk-
ur, handrit af Njált’, eftirlíkingar
af gömlum handritum, fjöldi mynda
og úrvals ljósmyndasafn' eftir Ólaf
Magnússon, hirðljósmyndara. Enn-
fremur islenzkir búningar, ýmiskonar
silfurmunir, útskurður, vafnaður og
margt fleira, alt hinir vönduðustu
gripir. Er þess getið, að sjálfur páf-
in nhafi numið staðar við sýningu Is-
lands. — I norsku blaði er þess get-
ið, að sýning þessi hafi verið fremri
en sýning Norðmanna og verið
merkari en sýningar annará Norður-
landa.
Islendingar mega þakka það prae-
fect Meulenberg, hversu vandað var
til hinnar islenzku sýningar, því hann
sá um hana að öllu leyti, samdi skrá
og skýringar yfir munina, og flutti
auk þess erindi um ísland í Vatí-
kaninu. Hann flutti og erindi um
Island í utanför sinni í Frakklandi,
Belgíu og Hollandi. Land vort á
bæði vitran og vinveittan talsmann,
þar sem er praefect Meulenberg. —
Hafa þessi afskifti hans öll og fram-
koma orðið landinu til gagns og
sæmdar.
(Vísir.)
-----x----
Tut-ank-men.
Frá Cairo hefir broist sú fregn, að
Howard Carter ætli ekki að opna
kistu Tut-ank-amen að sinni.
Síðan gröfin var opnuð, hefir
tíminn verið notaður til þess að raða.
hinurn fundnu mununi og skrásetja
þá. — Nítján kassar hafa verið send
ir til-Cairo, og er mestur hlutinn af
innihaldi þeirra til sýnis á safninu
þar. — Einna fallegastir og skrítn-
astir af gripunum eru tveir olíu-
lampar úr alabastri. — Þeir eru eins
og skrautker að lögun, og viðhafn-
arlausir hið ytra, en þegar kveikt
er inni i þeim, koma i ljós, skýrt og
nijög fagurlega, myndir af Tut-ank-
amen og drotningu hans, á svipaðan
hátt og vatnsmerki í pappír.
Carter mun nú vera farinn frá
Egyptalandi í bráð, en er væntanleg-
ur þangað í september í haust, og
ráðgerir þá að opna gröfina á ný,
líklega snemma i október. — Gerir
hann ráð fyrir að rannsóknunum
verði lokið í desember. — Hann hef-
ir látið svo um mælt, að helzt hefði
hann kosið að láta smurling konungs
ins hvíla i friði í gröfinni, en að
visindamönnum væri heimilt að rann-
saka hann. — Smurlingurinn verður
tekinn úr kistunni og skoðaður ná-
kvæmlega, meðal annars af tveim
frægum læknum, dr. Derry og dr.
Salch og bey Hamdi frá háskólanum
í Cairo. — Því næst verður honum
veittur umbúnaður á ný og lagður
i kistuna. Kenuir þá til kasta stjórn-
arinnar á Egyptalandi, að taka á-
kvörðun um hvað gert skuli við
hann. — Carter býst við að finna
gullþynnur þær, sem Egyptar notuðu
utan um umbúðirnar (vafninganp)
til frekari verndar likunum, og sömu-
leiðis býst hann við, að tákn valds-
ins, kórónu Faraóanna, sé að finna
í kistunni.
(Vísir.)
ytSur mun þykja þess nœr-
ingarmikla, mjúka kaka gó?5.
—Viílagamatur margra frum-
byggja sitSan 1876.
I*up ok ný (IhkIpkh
fir ofnunum.
Paulin Chambers Co. Ltd.
Est 1876
RF.GINA WINNIPEG CALGARY
* S\SK \TOON KORT WILI.IAM F.DMONTON
J BORGIÐ HEIMSKRINGLU.
ENNÞÁ eru margir, sem ekki hafa sent oss borgun
fyrir Heimskringlu fyrir síðastliðið ár.
ÞÁ vildum vér biðja að draga það ekki lengur, held-
ur senda borgunina strax í dag.
ÞEIR, sem skulda oss fyrir marga árganga eru sér-
staklega beðnir að grynna nú á skuldum sínum sem
fyrst. Sendið nokkra dollara í dag.
Miðinn á blaði yðar sýnir, frá hvaða mánuði og ári
þér skuldið.
THE VIKING PRESS, Ltd.,
Winnipeg, Man.
Kæru herrar:—
Hér með fylgja ............. Dollarar, sem
borgun á áskriftargjaldi mínu við Heimskringlu.
% I
Nafn ..................................
Áritun ................./...............
BORGIÐ HEIMLSKRINGLU.
\m, ' ..'■■■.'