Heimskringla - 16.09.1925, Blaðsíða 1

WENNIPBG, MAÍNITOBA, MH)VI KUDAGINN 16. SEPTEMBER, 1925.
VERÐLAUN GEFIN FYRIR
COUPONS OG UMBÚÐIR
ROYAt,
CROWN
— SenditS eftir vert51ist% til —
ROYAL CROWN SOAP L,T~>
654 Main Street^ Winnipe/^
XXXIX. ÁRGANGUR.

jCANADAl
Frá Ottawa er símaS fyrra miö-
vikudag, a8 líklegast sé talig þar
eystra, aö Hon. T. C. Norris verÖi
skipaöur í þann sess, er auöur varö
í öldungaráöinu viö fráfall Hon.
George Bradbury frá Selkirk. Pó
telja sumir eins líklegt, aö Hon. E.
J. Murray hreppi sætiö. — Líklega
tekur hinn síöarnefndi ekki sætið, þv:
aö félag liberala í Noröur-Winnipeg
tilnefndi hann sem þingmannsefni
sitt til sambandskosninga, á föstu-
dagskvöldið var.
Ýms stórtíöindi gerast nú meö
bændaflokksmönnum. Er talið víst,
að Hon. T. A. Crerar, frá Marquette;
Mr. R. A. Hoey, Springfield, og
Capt. Shavv, West-Calgary, muni alls
ekki fást til þess aö sækja aftur. All-
ir þessir menn hafa verið áhrifa-
nienn innan flokksins og munar því
töluveröu aö missa þá af þingi. Þó
er vafasamt, hvort munurinn, sem
verður viö fráför Hon. Crerar, mið-
ar að nokkru leyti til hins verra fyr-
ir bændaflokkinn. Aftur er vafalaust
niikill skaði að hinum báðum. Mr.
Htoey var einn af þeim bændaflokks-
niönnum, sem mest bar á eystra, og
allir gerðu sér miklar vonir um Capt.
Shaw, sem tók sér sæti nieðat bænda-
flokksmanna, þótt hann gengi til
kosninga sem óháður (Independent).
Hann hallaðist aö “Ginger” flokkn-
um syonefnda, sem þótti Mr. Forke
vera frernur atkvæðalítill flokksfor-
ingi á þingi.
Samkvæmt stjórnarskýrslum og á-
atlun VVrinnipeg Free Press, er bú-
ist við 368,857,272 hveitimælum af
20,942,590 ekrum, er sánar voru í
vor. Þaö jafnar sig meö 17.7 ínæla
af ekrunni. Þaö er meira en meðal-
uppskera, samkvæmt skýrslum, er
fyrir hendi eru frá undanfarandi ár-
um. Samkvæmt þeim var meðalupp-
skera í sléttufylkjunum, árin tíu, 1913
•—22, að báðum meðtöldum, sem hér
segir: I Manitoba, lómælar; í Sask-
atchewan 15j4, og í Alberta 15y».
Meðaluppskera á 'árunum 5, frá 1918
—1922, að báðum meðtöldum, var:
Manitoba 14jkí af ekrunni; Saskat-
chewan 13}4, og Albetra 11 j4- En
óll kornuppskera í Canada í ár er á-
Stlað að nema muni 788,143.646 mæl-
um.
Hvernig kosningar fara, er erfitt
segja. Allir flokkar eru vongóð-
,r- Eftir síðustu fregnum frá Otta-
'va, er Hon. Thomas A. Low, verzl-
unarmálaráöherra, borinn fyrir þeirri
áætlun, aö af 119 þingsætum í sléttu-
fylkjunum þremur, geti Meighen ekki
gcrt sér vonir um fleiri en 12, frek-
ast áætlað, handa sínurn flokksmönn-
"um. Til þess að ná i 1 ntanns meiri-
bluta i þinginu,, þyrfti Mr. Meighen
þá að ná i 111 sæti af 126 í hinum
fylkjunum. En það telur Mr. Low
ohugsandi, þar eð núverandi stjórn
muni ná að minsta kosti 30 sætum í
Gntario aðeins. — En auðvitað eru
þetta aðeins skemtilegar getgátur
" fyrir liberala.
T Quebec þykjast conservativar
standa betur að vígi nú, en nokkru
smm áður. Byggja þeir Vonir sinar
a þvi, að þeirn muni takast að fá
Hon. E. L. Patenaude, til þess að
beita sér fyrir fylgisöfluninni þar
eystra. Mr. Patenaude er helzti mað-
ur franskra lögfræðinga í*Montreal,
og nafnkunnur fyrir stjórnsemi. —
Án þess að láta nokkuð uppi um AI-
berta og Saskatchewan, þykjast con-
servatí\rar hárvissir um 7 þingsæti i
Manitoba, og níu í British Colum-
bia.
Samkvæmt siðustu fréttum að aust-
an, er sagt að rnikið kapp sé lagt á
það, að fá Sir Robert Borden til þess
að bjóða sig frant i Nova Scotia. Sir
Robert býr í Ottawa.
í Portage La Prairie er talið óvist,
, að Mr. Harry Leader, núverandi
þingmaður, setn • vann svo rnikinn
sigur yfir Hon. Arthur Meighen
1921, fáist til að sækja aftur. I hans
staö er þá talið aö sækja ntttni Mr.
Tidsbury, sem er einn af aöalstólp-
um U. F. M. þar í kjördæmintt. Af
hálfu conservatíva er helzt talað um
Mr. Meighen eða Mr. Fawcett Tay-
lor.
Samkvæmt síðustu skýrslu,m, sem
fyrir hendi eru, fer framleiöslan si-
vaxandi hér í Canada. Er talið að
hún hafi numiö alls $4,577,000,000
árið 1923; $4,409,000,000 1922, en
$4,215,000,000 1921. — Talið er að
frantleiðslan hér í Manitoba hafi
numið $124,288,542 árið 1923. Mestur
afrakstur var af landbúnaði, eða
$68,473,179. I’ar næst af iðnaði, eða
$41,361,438. Byggingar koma næst,
með $6,464,468; þá tollar og skógar-
nytjar með rúmar $4,000,000 hvert.
Raforka er næst, nteð rúntar $3,000,-
000; þá námur, dýraveiðar og fiski.
Nú þegar ertt lausafregnir farnar
að heyrast unt það, að búast ntegi
ef til vill við fvlkiskosningum hér í
Manitoba, upp úr santbandskosning-
um. Ástæðan er helzt talin sú, að
mikil likindi séu til þess, að ýms sæti
í fylkisþinginu muni losna við sam-
bandskosningarnar, og þá helzt þau,
er óvíst sé að’ senda muni stjórnar-
sinna á sambandsþing við aukakosn-
ingar. Megi Bracken þvi alveg eins
ganga til kosninga strax.
Frá Calgary er símað, að þangað
hafi borist sú fregn, að King forsæt-
isráðherra hafi fengið skriflegt lof-
orð frá öllum öldungaráðsntönnum,
sem teljast til liberala og bændaflokks
ins, unt að greiða atkvæði nteð hverju
því frumvarpi til laga um endurbót
og breytingar á öldungaráðintt, er
stjórnin kunni að koma fram með.
Loforð þessi konia frá 44 mönnum,
en í öldungaráðinu eiga 96 manns
sæti. — Nú er bara eftir að koma
með frumvarpið, — og að það miði
þá til verulegra umbóta.
Síðustu fregnir herma, að flokks-
foritigjarnir King og Meighen ætli
sjálfir að leita fylgisöflunar í sléttu-
fylkjunum nú á næstunni.
1 Selkirk kjördæmi er talið að
þingmaðurinn, L. P. Bancroft, muni
sækja af hendi bændaflokksins. Þar
verður bardaginn harður sennilega,
því allir flokkar vilja koma þar að
manni. Af hálfu liberala sækir dr.
Gibbs. Af hálfu verkamanna senni-
lega C. A. Tanner, M. L. A., og af
hálfu conservatíva annaðhvort ráðs-
maður Manitoba Rolling Mills, Mr.
P. J. Smith, eða Dr. O. T. Grain.
Eldur kom upp í mylnu Easterbrook
Milling Co., í Vancouver, á sunnu-
daginn, og brann húry og nærliggj-
andi hús til kaldra kola á skömmum
tíma. Lá við að eldurinn festi í
þorpi þar nálægt, sem talið er þá
að eyðst hefði.
Ur bœnum.
Tombólan.
Eins og áður hefir verið unt getið
heldur fulltrúanefnd Sambandssafn-
aðar sína árlegu tombólu á mánu-
dagskvöldið kemnr, 21. />. m., og
licfst liún kl, 8 að kvöldinu stund-
víslega, í fundarsal kirkjunnar. Eins
og að undanförnu verður margt á-
gætis drátta á tombólu þessari. T. d.
hefir nefndin lagt drög fyrir kola-
tonn, eitt eða fleiri. Einnig verður
þar ýms nauðsynjavara, s'vo sem:
nokkrir pokar af haframjöli, hveiti
og sykri, alveg ný vekjaraklukka og
ótal margir fleiri ágætis drættir, sem
ot' langt yrði hér upp að telja. —
Menn ættv því að fjölmenna. —
Munið eftir staðnum og tinianum.
Sem til stóð og auglýst var í síð-
asta blaði, var guðsþjónusta flutt í
félagshúsinu á Riverton síðastliðinn
sunnudag. Eftirfylgjandi ungmenni
voru fermd viö messuna af séra
Rögnv. Péturssyni.
Þorbjörg Aurora Jónsdóttir Sig-
valdason.
Helga María Sveinsdóttir Thor-
valdson.
Halldór Kristinn Jóhannesson Hall-
dórsson.
Guðmundur Kristján Jóhannesson
Halldórsson.
Á miðvikudaginn 9. þ. m. lézt Jó-
hann Sæbjörn (Barney) Hallsson, að
heimili systur sinnar Mrs. J. F.
Kristjánsson, 788 Ingersoll St. hér í
borg. Húskveðja var flutt þar á
föstudaginn 11. þ. m. af séra R. E.
Kvaran, en líkið var jarðsett af sr.
A. E. Kristjánssyni i Lundar-grafreit
næsta dag. — Heimskringla vill hér
með votta aðstandendum hins látna
hluttekningu sína.
Siðastliðinn sunnudag, 13. þ. m.
andaðist að heimili fósturforeldra
sinna við íslendingafljót Mrs. Alfons
Goodman, ung kona og myndarleg,
að þeirra sögn, er hana þektu.
Hingað til bæjarins kom séra J.
P. Sólmundsson vestan úr Vatna-
bygðum á mánudaginn var. og hélt
vestur aftur um kvöldið. Er hann
umboðsmaður New York Life félags
ins, og í þeim erindagerðum þar
vestra. Hann kvað vel hafa ræzt úr
þar vestra, og myndu bændur fá
fullkomna meðaluppskeru.
Góðan gest’bar að garði Heims
kringlu í síðustu viku, þar sem var j
skáldkonan Laura Goodman Salver- ^
son. Frúin var í fyrirlestraferð. og
um leið að líta til með hinni nýju bók
er frá hennar hendi er koinin á fnark-
aðinn: “When Sparrows Fall”. —1
Hér í borginni las frúin dálítinn kafla
iir henni og sagði frá henni í síðdegis
samkvæmi, er haldið var að heimili
J. J. Bildfell ritstjóra og frúar hans.
— Frúiti fór héðan áleiðis til Regina,
Saskatoon og Edmonton. — í næsta
blaði verður lítið eitt nánar skýrt frá
ritstörfum frúarinnar.
Bréf til Hkr.
(Heimskringlu barst eftirfarandi
bréf — þýtt af oss — frá listmálaran-
um Emile Walters.)
Salmagundi Club, New York
Sept. 8th, 1925.
Ritstjóri Heimskringlu,
Winnipeg.
Kæri herra!
Það gladdi ntig mjög að lesa í dag
(2. sept.) í Heimskringlu um minnis-
varðann sem fyrirhugað er að reisa
frumbyggjunum, til minningar um 50
ára starf í hinu nýja fósturlandi
þeirra., Eg finn til þess, að hugmynd
in er góðra gjalda verð, og að oss,
sem notið höfurn ávaxtanna af starfi
þeirra, ætti að finnast sent það væru
einkaréttindi vor að heiðra starf
þeirra á áþreifanlegan hátt. Á hinn
bóginn er það sannfæring mín, að
þegar vér notum listina til vitnisburð-
ar um mannlegar franikvæmdir, þá
ætti hin bezta dómgreind að ráða val-
inu. Og vér ættum að hafa það
hugfast, að hugmyndir um minnis-
varða, setn gerðir eru af list, verða
ekki til á augnabliki. Þær vaxa smám
saman við rnikla umhugsun.
Eg hefi spurt, að Einar Jónsson
á í fórum sínum slíkt listaverk, með
þeþn ágætum, sem einkennir verk
hans, og eg hygg að kostur sé á,
að fá þetta listaverk við tiltölulega
mjög lágu verði, sennilega undir
$1000.00.
Það er ekki nauðsynlegt að fjöl-
yrða um verk Einars Jónssonar með-
al Islendinga. Þeir vita allir, að
höggmynd eftir hann er prýði hverju
listasafni, t. d. þjóðlistasafninU í
Ottawa; að slíkt verk væri verðugur
minnisvarði starfsemi frutnbýling-
anna, og að fyrir hans tilverknað
gæti “Islendingurinn” skipað tignar-
sess á höggmyndabekk annara þjóða.
Og hvernig sem hugmynd hans yrði,
þá yrði hún Islendingum til sóma.
Eg væri yður' þakklátur fyrir að
gefa þessari hugmynd minni rúm í
blaði yðar.
Virðingarfylst,
Emile Walters.
¥ ¥ ¥
Þessi hugmynd er verð ihugunar,
enda keniur hún ekki í bága við
minnisvarðahugmynd Fr. Swanson.
Hann hefir gert uppdrátt. ágætlega
fagran, að bautasteini yfir íslenzka
landnámsmenn í Canada. Það er
vist nokkurnveginn óskiftur vilji allra
Ulendinga hér vestra, að sá bauta-
steinn verði reistur, á þeim stað, er
Islendingar tóku fyrst land fyrir 50
árum síðan. Þenna mininsvarða ætti
að reisa nú þegar. Og listfróðustu
menn hér í bæ hafa lokið miklu og
einróma loforði á minnisvarðahug-
mynd Swanson’s, eins og hún birtist
i síðas^p tölublaði Heimskringlu, 9.
þ. m. Það má því vonandi telja henni
vel ,borgið. ^
En fyllilega erum vér Mr. Walters
sammáta um það. a.ð hæfilegt og
sjálfsagt sé, að i listasafni alþjóðar
í Canada, sé fagurt og frumlegt lista-
verk, guðdómlega gert, að því er |
mannlegur kraftur megnar; ímynd
þess hvað íslenzkir brautryðjendur
í Canada hafa haft af tnörkum að 1
leggja í menningarþarfir sins nýja
föðurlands. Að Einar Jónsson sé
til þess kjörinn; að móta þá ímynd,
er alt að því sjálfsagt.
Vér teljum ekki eftir íslendingum
hér vestra að koma þessu hvoru-
tveSgja 1 framkvænid. Og vér erum
þess vissir, að þeir telja það ekki
eftir sér sjálfir. Þeir munu sanna
það, með því að gera hvorttveggja
sem fyrst. Þó ber fyrst að koma upp
bautasteininum. vOg enn erum vér
sannfærðir um það, að hægt er að
afhjúpa hann á réttum tíma, 21. okt.
í haust, þótt ef til vill kunni einhver
sniáatriði að vera ógerð. ef nefndin
gettgur rösklega að verki Það sent
eftir er.
uiiuni sutmii), pd)

Salmagundi.
Eftir L. F.
Ætli það sé nokkur kviili, sem jafn
algengur er og nærsýni? Ekki að-
eins likamlegt, heldur og andlegt og
trúarlegt nærsýni. Vor innri sjón
fyrnist, og tajtar skerpu á annað en
það, sem við augað liggur. Oss er
ekki rhörgum gefið að “sjá nteð ann-
ara augum”—sá eiginleiki er að geta
sett sig í fótspor og afstöðu annara;
en það er eitt af því, sem mest er
um vert. Víðttr skilningur og hlut-
tekningarsemi, eiga sjaldan lengi
samleið með nærsýninni.
¥ ¥ ¥
Vér þörfnumst fjarsýni, ekkt að-
eins í daglegri umgengni, heldur og
starfar. Vér þörfnumst fjarsýni —
the far look — ekki sízt i öllu þvi
sem að trúarlífi voru lýtur. Hij
mikla mein kristninnar hefir verií
það, að hreykja upp trúarkerfum
>g svo ekki aðeins hafast við í þeim
heldur og heirnta að allir aðrir búi
undir sama þaki. “Þannig var trú
feðra vorra. Þannig var trú post-
ulanna. Þannig trúum vér. Vei
þeim, sent ekki þannig trúa.”
Hið hræðilega myrkur miðaldanna
átti rót sína í trúarlegu nærsýni. Og
nokkuð af því ntyrkri grúfir ennþá
vfir oss. Vér eigttm það til, að
halda, að enginn sannleiki geti átt
sér stað utan þess trúarkerfis, er
vér höfum sett sem hettu yfir höf-
uð vor. Og þegar aðrir menn hafa
sett frant aðrar skoðanir, höfunt vér
ekki ósjaldan skirrst við að gefa
þeim gaum; eða þá að vér höfttnt
litið þær með svo fyrirfram mótfölln-
um huga, að dómgreind hefir hvergi
komist að. Utkoman hefir orðið sú,
að vér höfum svo margar kirkjur og
trúardeildir, að varla verður tölu á
þær komið, hver um sig starfandi í
þeirri vissu, að hún, og hún ein,
hafi klófest allan sannleikann, og að
hver sá, sem aðra skoðun aðhyllist,
sé annaðhvort aumkvunarverður fvr-
ir fáfræði, eða útskúfunarverður fyr-
ir þvergæðingsskap.
Vér þttrfum skamt að fara eftir
dæmttm. Bryan var þess fttllviss, að
hver sá sem aðhyltist framþróunar-
kenninguna, væri óvinttr kristin-
dóntsins, og á vegtint glötunar. Hon-
ttnt var kannske ekki álasandi fvrir
þett^, — hvíli ró yfir moldum hans,
— en sent dæmi um andlegt nærsýni
er hann vel eftirtektarverður.
¥ ¥ ¥
En hvað má svo segja unt hina?
Er enga andlega nærsvni að finna
meðal þeirra, sem lattsir eru allra
trúarfjötra ? Síðttr en svo. Því að
fjöldi þeirra, sem fastast spyrna gegn
allri trú, hafa snúist gegn einhverri
ttúarstefnu, og upp frá því hafst við
; þeirri vissu. að allar trúarstefnur
séu jafnóhæfar. Það þarf ekki
lengra að leita en í rit sumra slíkra
manna — háðslegt, hrakvrt, óhóflega
örugg — til þess að finna, að i þess-
úm efnum hafa þeir ekki allir verið
svo ntjög víðsvnir, eins og þeir vilja
láta í veðri vaka.
¥ ¥ ¥
Ekki er minst vert um þá list ltfs-
ins, að varðveita sjónskerpu andans,
inn á við sem út; að verjast þeirri
hulu, sem á augun festist, sé þeim
of lengi stefnt að sania marki og í
söniu átt, unz sjáaldrið lagar sig að
vissri fjarlægð. Upp frá því er
maðurinn aðeins hálfsjáandi, og
skortir dóntgreind á það, sein utan
hans sjóndeildarhrings liggur. Af
því leiðir, að sá, sem við eina fjöl er
feldur í trúmálum, sér aðrar stefn-
ur aðeins í móðu, og ályktar, að þær
séu móða, og ekki verðar viðlits.
Oss er, Islendingum, helzt til
mörgum, þannig farið. Og nokkuð
nutnu þeir séra Albert og dr. Sig-
urður eiga lar.gt í land tneð það, að
satneina alla Vestur-íslendinga und-
ir santa kirkjuþaki; syngjandi “herra,
herra!” fáist engin bót ráðin á þeirri
nærsýni, er þjáir oss nú. En ekki
er vonlaust að tíminn og kontandi
kynslóðir, rati á nteðalið. Nokkuð
verður þó að bíða, og nokkrir frá
að falla, unz þetta nær frarn að
ganga.
Frjáls hugsun.
Minningarhátið íslenzku þjóðarinn-
ar á Gimli, þann 22. ágúst, verður
efalaust föst i ntinni fjöldans af
þeim, sem þar voru staddir. Og eiga
allir þeir, er að henni studdu, virð-
ingu og þakkir skilið fyrir það starf
sitt. Bæn séra Jónasar hefir eflaust
snert hjartastrengi fjöldans. Og
ntikla fyrirhöfn hefir söngkennarinn
VKRÐLAt'N GEFIN FYRIR
COUPONS OG IfMBCÐIR
ROYAU,
CftowN
— SenditS eftir vertSlista til —
ROYAL CROWN’ SOAP LTD.f
654 Main Street 'W'innipeg. *
NÚMER 51
lagt á sig til að æfa börnin í íslenzk-
urn söng; en með því hefir hann sáð
frækornum í hjörtu æskulýðsins, fyr-
ir virðingu og ást á íslenzkum ljóð-
um og tungu. Allar þær ræður, sem
fluttar voru, voru þrungnar af gagn-
yrðum; og fallega var lýst þeim sigri,
sem efnishyggjan hefði unnið, á
þessum 50 árum.
Við umhugstm um bæn sr. Jónasar,
vaknar í huga mínum spurningin:
Hvað mikinn andlegan sigur höfum
við unnið á þessum 50 árum? Við
i höfum eignast skóla. Uppfræðslan
er nauðsynleg til þess að yngri kyn-
slóðin verði fjölfróðari en sú eldri.
En fvrirkomulag skólaiyia virðist mér
ekki sem ákjósanlegast. Skólarnír
taka börnin, með lítt þroskuðum skiln
ingi, undan áhrifum ástríkrar móð-
ur; og niyndar þá skólinn nýtt heim-
ili fyrir börnin, þar sem Öll tilsögn
fer fram eftir fast settum reglum.
Og þegar þau eru búin að vera þar i
10 mánuði á ári hverju, án þess að
sérstök áherzla sé lögð á að glæða
ást og virðingu fyrir móðurinni, verð
ur henni erfiðara að ná sömu tökum
j
á tilfinningurri barnsins, en áður
en það fór í skólann. Svona heldur
skólinn áfram að ala upp æskulýðinn,
án þess leitt sé athygli hans að gamla
boðorðinu: Með erfiði skaltu þig af
henni næra. Og eftir því sem skiln-
ingsþroski nenrenda eykst, eftir því
er fjölgað kenslugreinum; og ein
þeirra greina er sagan. En á hver
atriði sögunnar er þá mest áherzla
lögð ? Á þau atriði, er lýsa þeim
mönnum, sem hafa skarað fram úr
i því að vinna undir sig lönd og
þjóðir. Minni áherzla er lögð á að
kenna sögu þeirra mæðra, sem hafa
upp alið mestu göfugmenni heimsins,
sem þó hafa sjálf lýst því yfir, að
þau hafi fengið grundvöll lífs síns
við.kné móður sinnar. Mér virðist
eins og fátt af skólunum fullnægi
okkar andlegu þörfum; svo við 'verð-
um með eigin hyggjuviti að leita í •
þvi, sem er að gerast í heiminum,
okkur' til andlegrar uppbyggingar.
Eg skal nefna tvær bækur. Önnur
er: “Trú og sannanir”. í henni eru
upplýsingar og skýringar um það
málefni, sem nú gengur i sterkri öldu
vfir heiminn. til huggunar sorgmædd
um sálum. Hin bókin er: “Kirkjan
og ódauðleikasannanirnar’’. Hver
sem les þá bók með óbundinni skyn-
semi og frjálsri dómgreind, hann öðl-
ast stærrí og bjartari sjóndeildar-
hring, og þess höfum við sannarlega
þörf; svo við því betur athugum ríki-
dóm og gæði náttúrunnar, sem frara-
leiðir alt og sem altaf veitir oss meiri
og meiri gæði til lífsviðurværis.
Það er ekki langt síðan 'að manns-
andinn öðlaðist þekkingu til að nota
rafmagnið, þetta undraafl, sem eng-
inn veit hvað er. Því styttra er síð-
an “radio”-ið fanst. Og læknavísind-
in eru altaf að uppgötva ný og betri
meðul, til að viðhalda okkar líkam-
legu heilsu; þar sem nú eru læknaðir
að fullu ýmsir þeir sjúkdómar, sem
áður voru taldir ólæknandi. Þegar
við erum búnir að renna huganum
vfir öll þau gæði, sem náttúran veitir
okkur til lífs-velliðunnar, getur þá
skynsemin komist hjá því að gera þá
ályktun, að alvaldur ljósanna faðir
hafi sett í náttúrunnar ríki ótöluleg-
an fjölda af meðulum til að lækna
okkar andlegu sjúkdóma; meðul, sem
mannkynið smátt og smátt fær þekk-
ingu á að hagnýta sér, til þess að
lækna okkar andlegu mein; og eitt
af þeim eru dulrænu fyrirbrigðin. —
Þetta segi eg af eigin reynslu og
sannfæringu. Þau hafa gefið mér
lifsgleði og styrkt mína barnatrú á
almáttugan guð, Krists kærleika og
sæluríkt líf eftir dauðann, ef menn
leitast við að breyta eftir boðum sam-
vizkunnar. Og fyrir mínum skiln-
ingi hefir hr. Einar H- Kvaran vit-
urlega visað okkur á veginn til and-
legra sigurvinninga.
Th. F.
-----------x-------------------j