Heimskringla - 09.12.1925, Síða 4

4. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 9. DESEMBER 1925
WINNIPEG, MAN., 9. DES., 1925.
Gjaldþrot.
Viðskiftalífið er ekki líkt því búið að ná
sér enn, eftir áfallið, sem það fékk við
ófriðinn mikla, og á fyrstu friðarárunum.
Sjálfframaðir menn ryðja sér til rúms og
gamlar stofnanir hrynja. Nýjar þjóta
upp; einstaka með íanga lífdaga fyrir
höndum; flestar lifa skammvinnu skugga
lífi, eins og gorkúlurnar; á landamærum,
ljóss og skugga.
Þeir, sem mestan hnekkinn bíða, eiga
fæstir sök á þessu. Það er almenningur,
sem ídýfuna fær, almenningurinn, sem
þessum stofnunum hefír trúað fyrir eig-
um sínum, komið þeim í hlutafélög eða
banka.
Menn gera þetta til þess að ávaxta fé
sitt, og eru hvattir til þess að gera það,
til þess að hjálpa meðbræðrum sínum,
efla iðnað og velmegun í landinu; hjálpa
viðskiftalífinu.. Þeir eru með öðrum orð-
um, í raun réttri að lána ríkinu fé sitt,
þótt á óbeinan hátt sé, og algerlega óvið-
unandi. Þess vegna er tryggingin, sem
gefin er, einnig algerlega óviðunandi.
Löggjöfin hrekkur þar jafnan skamt til,
þótt hún auðvitað sé viðurkenning á því,
að þetta fé alt sé framreitt í ríkisins þarf-
ir. Gallinn er einungis sá, að þrátt fyrir
alla löggjöf — sumir segja einmitt sökum
hennar — virðist tryggingin á fé ein-
staklíngsins, fé framleiðandans vera svo
einstaklega lítils virði, þegar' um þessar
stofnanir er að ræða, sem ætlað er að
taka að sér hlutverk ríkisins, þar sem
ríkisrekstur ætti að vera. Þar sem ríkis-
rekstur væri, lenti ábyrgðin vitanlega á
ríkinu. Nú er oft ákaflega erfitt að finna
henni stað, að því er virðist. Vandræðin
með eftirlitið eru alt af að aukast, því á-
vaxtanna vilja allir njóta, en firrast á-
byrgðina.
* * *
Fyrir nokkru fór verzlunar-hlutafélag
hér í Canada á höfuðið. Tapið, sem það
olli viðskiftavinum sínum, nam hálfri
fimtu miljón dala. Tala þessara við-
skiftavina var um 800. Engin von er til
þess fyrir þá, að fá þann skaða bættan í
nokkrum gjaldeyri.
Þar við sat . Þangað til nú fyrir
skömmu, að einn af þeim, er hallann
hafði beðið, ásetti sér að komast fyrir
það. hvar ábyrgðin lægi í raun og veru;
hvort hún lægi algerlega hjá honum sjálf-
um, og öðrum þeim, er lánuðu félaginu
vörur, í þeirri trú, að öllu væri óhætt, eða
hvort hún kynni að liggja hjá fram-
kvæmdastjórum félagsins, ráðsmönnum
þess og endurskoðendum. Og ef svo
væri, hvort ekki væri þá hægt fyrir hann
®g hina aðra, að eiga einhvern aðgang
að þeim, en láta þá alla taka afleiðingum
lagastafsins, ef ástæða fyndist til.
Þessi maður heldur því fram, að þegar
hann seldi félaginu vörur í fullu trausti,
þá hafi það í raun og veru verið gjald-
þrota, en hafi dulið það með því að borga
hluthöfum, er forréttindi höfðu, ágóða
af hlutafénu, ágóða, sem í raun réttri alls
ekki var til. Hefði sá ágóði ekki verið
greiddur, þá hefði hvorki hann, né fjöldi
annara, sýnt félaginu það lánstraust, er
olli fémissi þeirra.
Máli sínu til sönnunar, fullyrðir hann,
að félagið hafi gefið stjórninni víxil, en
hafi svo reynt að koma sér hjá borgun,
með því að segja að framtalning þess til
stjórnarinnar hafi verið á skekkju bygð.
Félagið greiddi stjórninni skyldur sínar,
samkvæmt arðskýrslunni, og sömuleiðis
bönkunum, en handa hinum 800 skuld-
kröfumönnum hafði það ekkert, þegar til
kom.
t aprílmánuði borgar félagið arð af for-
réttinda-hlutafé. Mánuði síðar skrifar
það viðskiftamanni, er það skuldar, að
því miður gæti það ekki borgað í augna-
blikinu, en öllu sé óhætt, og skuldin verði
greidd innan skamms. Sú staðhæfing
varð að engu. Þessi maður var einn af
þeim 800, er mistu alt hjá félaginu. Þeir
höfðu enga tryggingu, nema drengskap-
arorð félagsstjóra og endurskoðenda.
Lögin mæla svo fyrir, að vexti megi
ekki greiða af hlutafé, nema um veruleg-
an arð sé að ræða. Maður þessi leggur
nú þá spurningu meðal annars fyrir can-
adiska dómstóla, hvort það sé sennilegt,
að félagið hafi haft peninga til þess að
greiða arðvexti 9. apríl, er það rúmum
mánuði síðar, 13. maí, ekki gat staðið í
skilum.
* * *
í mörgum löndum hefir sá siður lengi
viðgengist, að hlutafélög og bankar sækj-
ast mjög eftir því að fá í stjórn síná, eða
geta talið meðal eftirlitsmanna, menn af
háum stigum, me*ð óflekkuðu mannorði,
að svo miklu leyti sem unt er í þessum
heimi Fæstir af þessum mönnum hafa
nokkurt verulegt vit á fjármálum eða við-
skiftum, enda er ekki til þess ætlast.
Nöfn þeirra eiga að vera almenningi
trygging fyrir því, að peningunum til
þessara fyrirtækja sé vel varið. Og vitan-
lega láha þeir ekki nöfn sín þannig Pétri
og Páli, heldur aðeins fyrirtækjum, sem
þeir trúa að séu til þjóðþrifa. Þeir ráða
engu um framkvæmdir, en er borguð há
laun fyrir það aðdráttarafl, sem nafn
þeirra og mannorð hefir. Ekki ber minst
á þessu á Bretlandi, þar sem svo mikið
! er af háum aðli, og þar sem einmitt er
svo unikið af ágætis mönnum meðal há-
aðalsins.
t En því miður verður almenningur oft
að súpa biturt seyði af góðfýsi — og
stundum peningaþröng — þessara manna.
Meðal annars vegna þess, að sá skilningur
hefir aldrei orðið almennur, þótt merki-
legt sé, að menn, er fé sitt mistu, við hrun
þessara fyrirtækja, ættu nokkurn aðgang
að þessum eftirlitsmönnum, er með ár-
legri undirskrift sinni samþyktu gerðir
fyrirtækjanna, og ábyrgðust hag þeirra.
Og þeir eru skjóttaldir, er farið hafa að
dæmi aðalsmannsins mikla, og íslending-
um ógleymanlega, Dufferins lávarðar, er
dó snauður maður, af því að hann virti
fangamark sitt og mannorð meira en iaga
stafinn. Han var narraður inn í eitt slíkt
fyrirtæki, er brast sem bóla.
* * *
Danir eiga máltæki á þá leið, að smá-
þjófarnir séu hengdir, en stórþjófarnir
séu látnir sleppa.
Það er meira en lítið til í þessu, hvar
sem farið er. Um sama leyti og Land-
piandsbankinn mikli fór á höfuðið í
Kaupmannahöfn, af svikum, með 300,-
000,000 króna tapi, án þess að nokkur af
forstjórum hans eða eftirlitsmönnum
fengi hegningarhússvist, var fátækum
mannræfli, föður margra barna, stungið
8 máhuði í svartholið fyrir að hafa stolið
brauðhleif af bakaraborði. Líkt þessu
skeður alt í kringum oss; um allan heim;
í dag, sem í gær.
* * *
Réttlætisgyðjan er vanalega sýnd með
tvíeggjað sverð í annari hendi; jafnstiltar
metaskálar í hinni, og samanbrotna þrí-
hyrnu bundið fyrir augun. Þetta alt á
að tákna hið blinda réttlæti, sem fer ekki
að mannvirðingum. Því miður virðist
oft meiri ástæða til að negja, að þessi
mynd eigi að tákna réttlætið, blindað af
mannvirðingum.
Löggjöf allra landa virðist vera svo fyr-
ir komið, að það sé býsna erfitt fyrir rétt-
lætið að koma höggi á peningamanninn.
Njóti maðurinn bæði mannvirðinga og
allsnægta, virðist hann geta nokkurnveg-
inn öruggur brotið öll borgaraleg lög, —
að maður nú ekki tali um guðs lög — ef
honum sýnist, rétt fyrir framan hið blinda
auglit frú Justitiu, og án þess að hún nái
að stinga hið minsta á honum með blóð-
reflinum.
Til þessa virðist helzt liggja tvent. Ann-
að það, að nægt peningavald getur náð í
þjónustu sína skygnustu og slungnustu
lögfræðingum, sem alstaðar sjá smugur,
eins og Eyjólfur Bölverksson forðurn.
Hitt, sem vafalaust ræður þó meiru, eru
vina og kun’ningjasambönd og ættar-
tengsli. Og fáum rennur til rifja eymd ;
hins snauða, sem enginn þekkir. Hún
hefir vanalega ekki hátt um sig, gengur
dulin frá fæðingu hans að feigðarósi. En
fallið af hátindi gæfunnar, í hyldýpi ó- j
virðingar og allsleysis, vekur meiri eftir-
tekty og samkvæmt lögmáli mannlegs
hjarta, samúðartilfinningu og drenglund, j
og þeim hjálpræðisvilja, sem ekki dokar j
við, til þess að spyrja eftir réttlætinu, og 1
þá ekki heldur, hvort það' gangi rétt yfir j
alla.
“Lítilmannleg landstjórn’L
Svo nefnist gi'einarkorn í norsku blaði,
“Fjordaposten”, sem gefið er út í Björgyn
í Noregi. Blaðið er prentað á nýnorsku
eða “landsmáli”, sem kallað er.
Þessi grein hefir töluverð tíðindi að
flytja, ekki lengri en hún er. Hún skýrir
frá því, að á Stúdentafélagsfundi í Þránd-
heimi hafi Asbjörn Lindboe lögmaður ný-
lega talað um mál- og menningarbaráttu
(Norðmanna). Vék hann að norrænni
samvinnu í máli sínu. Kvaðst hann ekki
vilja telja sig í flokki þjóðmálaskúma, en
þó gengi það yfir sinn skilning, að Gunn-
ar Knudsen (forsætisráðherra Norðmanna
þá), skyldi hafa getað neitað íslending-
um 1915. Þá hefði íslenzk sendinefnd
komið til Noregs með leynd, og haft á
boðstólum samning um persónusamband
milli íslands og Noregs.
Úr því að Norðmenn hafa nú loks hleypt
kettinum úr pokanum, þá þætti vafalaust
mörgum íslendingum fróðlegt að vita,
hverjir þeir framsýnu stjórnmálanænn
voru, er vildu eiga hlut í konungi með
frændum vorum Norðmönnum, árið 1915.
Þá hefðu og verið slegin vopn úr höndum
j Dana, og þeim ekki gefist tækifæri til
þess að sýna stjórnvizku og mannúð sína
þrem árum síðar, 1918.
“Afturgöngur”.
Winnipeg er aö ýmsu leyti markverð borg,
og er þó minst skrifað af sögu hennar ennþá.
Eðlilega dylst það ekki lengi, að hún er korn-
ung að áratali, frumbýlingsborg í frumbýlings-
landi. Hún hefir mikintl auð; mikla starfs-
Jcrafta, en listir alla.r og vísindi eru í bernsku.
Borgin á ekkert almennilegt bókasafn; engan
hljómlistasal; ekkert almennilegt leikhús. . Vís-
irar eru að þessu öllu, sumir allgóðir, aðrir lé-
legri. Og ekki er haegt að segja, annað með
sanngirni ept að töluvert mikið sé hér af góðum
jarðvegi fyrir lífræn fræ úr blómum listarinn-
ar.
Ahrifamikill og talandi vottur um þetta, er
félag hér í bænum er nefnist “The Community
Players of Winnipeg,’’ og margir kannast við.
Leiklist sú, er oss Winnipegbúum er sýnd að
jafnaði, er ekki á margá fiska. Engar ýkjur
er að segja að svo líði langir tímar, að ekkert
sem gagn eða dáð sé í að marki, sé sýnt á hinum
opinberu leikhúsum bæjarins, — að vér nú töl-
um ekki um ósköpin, sem sýnd eru á léreftinu —
r.enia þegar við ber einstöku sinnum ag góðir
leikarar koma að með flokk sinn. En sá galli
er þó þar á að sá leikur verður oftast “stjörnu-
skin,” þar sem einn eða tveir aðalleikendurnir
bera af öllum hinum, sem ljón af hundi, svo
samræmið í leiknum brjáLast um of. Er þetta
mjög skiljanlegt, því ferðalög þessara leikflokka
eru dýrari en svo, að hægt sé a.ð borga afburða-
mönnum fyrir hvert hlutverk.
“Úommunity Players” munu haía stofnað
menn og konur, sem sáran. hafa. fundið til þess
hve ábótavant var leiklistinni hér, í meðferð
hlutverka og efnisvali, og þar a.f leiðandi ó-
þroskuðum og afvegaleitfdum smekk áhorfenda.
Þessi félagsskapur hefir a.f ítrasta megni reynt
að ráða bót á þessu, með þvi að taka til með-
ferðar veigamikil listaverk, og gera þeim þan
skil er bezt eru á valdi manna, sem ýmsa aðra
atvinnu stunda og geta ekki helgað listinni
nema hjástundir sínar.
Félaginu hefir tekist svo vel að sýna alvöru
sína, vilja og getu í þessum efnum, að það á
. skilið opinberlega viðurkenningu, og þakklæti
allra þeirra er fögrum listum unna. « Og ekki
er mér síður ánægja. að greiða þá skuld sökum
þess, að íslendingar hafa lagt fram sinn skerf
I til þessa flokks. Mr. O. A. Eggertsson er í.
( stjórnarnefnd félagsins og aðrir mætir starfs-
I menn, eru þau Miss Tannis Carson og Mr. ,
John Tait.
Félagið réðist nýlega í það stórvirki að 3eika
"Afturgöngur’’ eftir Ibsen. Eg fór ekki með
J sérlega glæstum vonum; hafði aldrei séð leik hjá
þessu félagi; enda er það skiljanlegt, þegar
maður er vanur því að hafa séð Ibsen eins og
I hann verður leikinn bezt. Og einmitt úr þessty
■ leíkriti stóð mér fyrir hugskotssjónum hin dá-
I samlega frú Alving, er hin guðdómlega leik-
kona frú Betty Hennings.. iklæddi holdi og
j blóði á leiksviðinu, af þvílíkri snild og anda-
J gift, að þar kleif hún máske hæstan tind á
sinni fágætu og undursamlegu listabraut. Eg
fór þó ekki í þeim hug að bera saman, enda
skyldi það enginn gera, sem einhvers ætlar a.ð
njóta. En eg bjóst satt að segja við að Ibsen
yrði nokkuð torveldur viðfangs fyrir leikend-
ur, er ekki ihafa stöðugar æfingar, né gamla
erfðávenju að baki.
Mér liggur við að segja, að eg yrði fyrir
skemtilegum vonbrigðum. Eg varð hissa á
hvað leikendurnir risu undir Ibse» garríla.
.Nancy Pypcr, 1ék Mrs. Alving stórkostlcga vel,
þegar tillit er tekið til þeirra kringumstæða, er
eg hefi þegar minst á. Leikur hennar var
hvergi óeðlilegur; eji mjög jafn og samræmur
frá upphafi til enda. Henni tókst einnig á-
gætlega að ná tilætluðum svipbrigðum og lit-
brigöum róms og geðs, án þess að pina sig, eða.
reyna á sig á nokkurn hátt. Frú Alving var
niikil og vegleg kona í höndum henn-
ar, og HJenrik Ibsen gat rólegur leg-
ið í gröf sinni hennar vegna. Það
fer ekki hjá því að frú Pyper er
frábærum leikarahæfileikum gædd.
Regina mistókst i meðferðinni hjá
Norriie* Duthic. Regina er langt
frá því að vera slík grissa, eins og
Miss Duthie sýndi. En hún leit
vel út, að því frádregnu, að hún var
altof smurð í fra.man.
Landi okkar, John Tait lék Eng-
strand föður Reginu, og gerði það
yfirleitt vel. Það var nokkuð
mikill asi á honum, sérstaklega í
samtölunum við dóttur sína, og kann
að stafa nokkuð frá hve litla hjálp
hún veitti honu í leiknum en likara
þó að leikstjóranum sé þar um að
kenna. Yfirleitt mátti helzt finna
það að leiknum í heild sinni, að
leikendunum væri ekki almennilega
gefinn tími til a,ð átta sig. Það þarf
ekki sérstaklega að setja “pep” í
Ibsen né Afturgöngurnar. Engstrand
varð tæplega eins hundslega fleðu-
legur, eða barmafullur af hræsni, í
meðferð Taits, eins og höf. gengur
frá honum. Annars kvað Tait
hafa breytt leik sínum nokkuð í þá
áttina síðar, og er vel farið.
Manders prestur va.r nokkuð
flausturslegur og flumúsa hjá
Gcorgt WUliams, en ekki ósennilegt
að það sé leikstjóranum að kenna,
fult eins mikið og leikaranum, sem
viða sýndi góð tilþrif. Leikur
hans va.r einna ójafnastur, enda er
hann erfitt hlutverk að glíma við,
þessi heiðursprestur, með öll sjálfs-
blekkingarárin á baki sér, beygður
og þræibundinn af aldavenju; ó-
frjáls þræll embættissiða, sem a.ldrei
hefir þrótt né skilning til að horfast
í augpt við lífið, voldugt, nak-
ið og miskuna.rlaust eins og frú Al-
ving hefir gert það. En það hJýtur
að vera hægt að fá meira út úr Mr.
Williams, en þa.rna fékst.
Oswald lék Winston McQuillan.
vel, sumstaðar afbragðsvel, sérstak-
lega, þegar fram í sótti. Leikur
þeirra mæðginanna í síðasta þætti,
t aðdragandanum að hinu afskap-
lega hástigi leiksins, var mikil list,
svo að .aJgerlega gleymdist að maður
var að horfa á “amateur”” leikend-
ur, í ófullkomnu leikhúskríli, í norð-
urhluta Winnipegborgar.
Eg hefi skrifað svo rækilega um
þetta af því, að mig langar til þess aö
landar mínir, veiti þessum leikflokk
og starfsemi h^ns þá eftirtekt sem
hann á skilið. Ekkert er ágætara
uppeldismeðal meðal lista, en góð
leikhús. Vér erum ekki vel stadd-
ir í þeim efnum, Winnipegmenn, en
sé þessi leikur gott sýnisthorn a.f
leikment félagsmánna þá fer hver al-
mennilegur maður, er leiki þeirra
sækir, auðugri út, en hann kom inn.
Og þá þykir mér sýnt, að ekki líði
ntargir áratugir unz óhætt fer að
verða að mæla leikment Winnipeg-
búa á mælikvarða hárrar listar.
' S. H. f. H.
Athugasemdir Lögbergs
við ársskýrslu
Onítara.
I síðasta blaði “Lögb.’’ 3. þ. m.
er getið ársskýrslu og ársbókar am-
eriskra Unítara Kirkjufélagsins í
Boston. Kaflar eru birtir er
standa eiga í ritum þessum, og koma
Islendingum við, bæði hér vestra og
heima á ættjörðinni.” Við kafla
þessa bætir ritstjóri skýringum frá
eigin brjósti —- einkar viðkvæmum,
en eigi óvanalegum. Nefnir hann
ritsmíg þessa —kaflana og athuga-
semdirnar einu nafni: “Grundvöllur-
inn að guðsríki lagður á meðal Vest-
ur-Islendinga.” Sennilega mun þó
þessari fyrirsögn eigi vera ætlað að
ná yfir “þýddu kaflana”, heldur
einungis yfir athugasemdirnar, eftir
efni þeirra að dæma.
Vér verðum að kannast við það,
að, fyrst í svip, kom oss þessi rit-
gerð dálítið kynlega fyrir. Oss
fant vera brugðið venju. Vér
mundum ekki eftir að hafa séð neitt
sem teljandi er, í blaðinu, um Únít-
ara og starfsenii þeirra nú um all-
nokkurn tíma — ekki síðan á dög-
um “ÞræLaJifsins.” Vér vissum og
líka, að bannað var að nefna Bost-
on í “Lögb” á sama hátt og kaþólsk-
um manni kjöt á föstunni. Hvað-
DODD’S nýrnapillur eru bezta
nýrnameðalið. Lækna og gigt,
bakverki, hjartabilun, þvag-
teppu, og önnur veikindi, sem
stafa frá nýrunum. — Dodd’s
Kidney Pills kosta 50c askjan,
eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fást
hjá öllum lyfsögum, eða frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.
Toronto, Ontario.
an kom oss Unítörum þá þessi kær-
leikssending rétt upp úr aðventunni,
þessi bróðurlega kveðja, strax upp
úi afmælishátíð, kristninnar, þessi
hugulsemi nú rétt fyrir jólin ? Ö-
hugsandi var að geta leyst úr þeirri
spurningu nema með því að lesa
ritgjörðina.
Svo vér settumst niður og lásum.
En það var ekk*i aúðunnið verk.
Strax i þriðju málsgreininni vorum
vér reknir í vörðurnar. En svo
skulum vér játa það að gamli pré-
dikunarstillinn hefir jafnan verið
oss torráðinn. . Við nákvæman
leítur miun þó mega ráða í efni rit-
gjörðarinnar og tilgang höfundar-
ins með henni. Hvorugt er veru-
Iega ljóst og þó eigi djúpt falið.
Efnið er þetta:
Ritstjóranum berast upp í hend-
urnar Arsskýrsla og Arsrit The Am-
erican Unitarian Association. Sín
greinin er í hvoru þessara rita sem
honum þykja tíðindum sæta og eiga
umgetningar skilið í “Lögb.” Sú í
Arsskýrslunni er um vöxt og við-
gang hinna frjálslyndu kirkjumála
meðal vor hér vestra. Er hún
samin af Rev. Elmer S. Forbes.
Hann er einskonar eftirlitsmaður
félasins ineð hinum frjálslýndu
hreyfingpitn inn á við, á meðal hinna
útlendu þjóðflokka í landinu. Hin
er í Arbókinni, fáort yfirlit yfir upp-
runa og þroska víðsýnisstefnunnar
nieðal þjóðarinnar heima. Er þar
fljótt yfir sðgu farið og eigi nema
örfáir menn tilnefndir af ölurfi fjöld-
anum, er rutt hafa hinni nýju stefnu
braut.
Greinarstúf þenna, úr Arbókinni,
þýðir ritstj. allann og.birtir án nokk-
urra ummæla. Virðist hann ekk-
ert hafa við hann að athuga og má
því ætla að hann sé því öllu sam-
dóma seni þar e^ sagt. Annað er
þar auðvitað ekki sagt en sa,tt er og
a’lir vita.' Og það er jafnan erfitt
að bera það til haika og segja ósatt.
Þess er getið að háskóli Islands eigi
skylt við Harvard háskólann að því
leyti sém við hann rikir andi rann-
sóknar og umburðarlyndis á sviðum
trúarbragðanna. Bent er á að und-
antekningarlítið séu kennararnir
hlyntir unitariskum eða frjálslynd-
um kristindómi. Skýrt er frá að
allir hinir meiri rithöfundar og
fræðimenn ' þjóðarinna.r heyri til
hinum stóra og sívaxandi hóp frjáls-
hugsandi manna.
Þessu er ritstj. samþykkur. Hann
veit ,að það er satt. Hann mót-
mælir því ekki. Hann langar til að
segja lesendum “Lögb.” frá þessu.
En hann vill ekkj þurfa að gjöra það
frá eigin brjósti, svo ’hann notar
greinarstúf þenna til þess, og á
hann heiður skilið fyrir það. Með
þvi að birta greinin.a. vill hann benda
félagsbræðrum sínum á hvernig kom-
ið sé fyrir kreddulærdóminum a
Islandi.
Greinina úr Ársskýrslunni, eftir
Rev. Mr. Forbes þýðir ritstj. ekki,
heldur tekur upp nokkrar setningar
úr henni og gjörir við þær athuga-
semdir. En gallinn er sá að at-
hugasemdirnar tfiga eingöngu vii^
þýðingu eða orðalag ritstj. sjálfs en
ekki við frásögn Mr. Forbes. Mr.
Forbes segir hvergi í skýrslu sinni
það sem ritstj. leggur honum í munn.
Hann getur þess hvergi a.ð séra Eyj-
ólfur J. Melan sé “hinn ákjósan-
legasti brautryðjandi’’, þó þa.ð mætti
til sanns vegar færa. Forbes segir:
“Mr. Melan, the minister, is preach-