Heimskringla - 09.12.1925, Side 6

6. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 9. DESEMBER 1925.
E f f i e.
Eftir Annie Frost.
“Charles frænda okkar?” spurðu þær allar
einum rómi.
“Já, þið hafið aldrei séð hann, en faðir
ykkar var bróðursonur hans; hann er afar rík-
ur, en dutlungafullur og undarlegur. Hann
reifst við föður gkkar fyrir mörgum árum síð-
fátæk, og frændt okkar býður mér árlegan
peningastyrk með þeim skilmálum, að hann
megi ættleiða eitt af börnum mínum, sem hann
lofar að gefa lífsframfæri þegar hann deyr. Ef
eg tek ekki þessu tilboði hans, verðið þið öll
að vinna. Systur þínar verða að taka að sér
an, af því hann vildi ekki vera yngiskarl eins og j kennara stöðu, eða að vinna í sölubúðum, eða
hann, og þeir urðu aldrei vinir aftur. Eg veit verða saumastúlkur, nema að ofurlítil skyn-
flytja hana, svo hann varð að beita öllum sín-, eltlti h\ort þrætan yar injög alvarleg, en eftirjsemi frá þinni hlið styðji að því, að gera líf
um kjarki. Frú Marshall fékk snert af tauga- þetta var mj°g kalt a milli Þeirra- Faðir ykk;! okkar allra vél þolanlegt. Ef þú ert nógu
magnleysi, eldri systurnar grétu og kveinuðu, og' ar var göfugui maður, og eg reiddist því | eigingjörn til að eyðilegga vellíðan systra þinna,
auðvitað að hann, Charles, skifti sér af gift- ; þá skal eg ekki þvinga þig til að fara.”
ingu minni.” -- j “Rugl mamma; hver önnur okkar getur
“En hvers vegna var hann því mótfallinn að farið?” sagði Blanche. _ “Trúlofun mín bann-
faðir minn giftist. ar mér að fara, og þú getur ekki mist Beatrice
“Hvers vegna. Af því hann hafði sjálfur fyr en Lára er orðin fullorðin. Auk þess munu
heitmey hans þrýsti sér að honum, hálft í hvoru
utan við sig og kjökrandi; hégómagirni og til-
gerð hennar var horfin.
Hann hafði verið góður og umburðaríkur
faðir og ástríkur húsbóndi, og þessi langa hvíld-
arlausa nótt, var lélegur undirbúningur undir I'erið heitbundinn stulku, sem sveik hann. Eg j þær naumast vilja verða meykerlingar, en það
. skfll spp-ia vklrnr nlt • ” linmi. < ~_______ • _________
slíka morgunkveðju.
Að eins eitt andlit var rólegt og sýndi sjálf-•
stjórn, þó að sorgartilfinningin væri mjög sár.
Hann hafði ekki yerið blíður faðir við veika
barnið sitt, sem stóð með náfölt andlit og skelf-
ingarsvip, hlustandi á þessa sorglegu fregn.
En hún hafði elskað hann með innilegri til-
beiðslu, sem þann mann, er var of göfugur og
góður til þess að taka tillit til hennar, sem var
svo lítilsverð, og jafnframt bar hún þá von í
huga sínum, að einhverntíma seinna fengi hún
máske að taka hlutdeild í þeirri ástaralúð, sem
systrum hennar hlotnaðist nú. Dáinn! Dá-
inn með ástríku orðin þögnuð að eilífu. Án
þess að skilja eftir endurminningu um nokkur
ástrík orð né blíðumerki, og eyðileggjandi al!-
ar vonir um slíkt á ókomna tímanum — skilj-
anöi að eins eftir örvílnun.
Fáein augnablik stóð skelfda barnið án
þess að hreyfa sig, en svo gekk hún með hægð
til móður sinnar.
skal segja ykkur alt:” liggur í augum uppi að Effie verður aldrei ann
Frændi ykkar fæddist ríkur, alinn upp við að, þessi litla, gónandi stelpa.”
hinn æösta skóla, og tók snemma þátt í sam-; Hvernig mundi Horace hafa líkað þessi
kvæmislífinu, þar sem öllum féll hann vel í göfuga ræða frá þeirri stúlku, sem alt af talaði
geð. Hann nam læknisfræði, og eg hefi heyrt j svo ástrík orð um sína veiku systur, þegar
að honum hafi verið hrósað fyrir gáfur sínar hann var til staðar.
og hæfileika, en hann þurfti ekki að stunda “Gefðu mér frest til morguns. Að eins
lækningar, þar eð hann var stórauðugur. Hánn eina pótt,” bað vesalings Effie.
var mjög ungur þegar hann trúlofaðist einni af j “Jæja, hugsaðu um' það í nótt.”
fegurstu stúlkum samkvæmislífsins, sem var: Hugsa um það. Alla löngu, hvíldarlausu
auðug eins og hann. Þau höfðu verið trúlof- nóttina hugsaði barnið, kvjðandi fyrir nýju,
uð í nokkrar vikur þegar bankinn, þar sem j kuldalegu viðmóti, og ásakandi sjálfa sig fyrir
eignir hans voru á vöxtum, varð gjaldþrota, og að nokkur fórn gæti verið of stór, þegar um vel-
hann varð að fátækum manni. Einn af vinum ferð móðurinnar og systranna var að ræða.
hans bauð honum stöðu í kínverskum hafnar- Hún skeytti ekkert um þó hún yrði sjálf að
bæ. Eg veit ekki með vissu hvar það var, vinna, en sú hugsun að systur hennar yrðu að
en kaupið var gott og tækifæri til að græða vinna fyrir framfæri sínu, var lienni óþolandi.
á aukavinnu. Hann þáði boðið, og gifting- Þessi fórn, sem hún varð að færa, var meiri
unni var frestað þangað til að hann væri fær en hún var vön við. Að sönnu.var hún fyrir-
um að lifa sjálfstæðu lífi. litiö olnbogabarn fjölskyldunnar, en þetta var
Hann var að eins búinn að vera í burtu þó heimili hennar. Allur lífsdraumur hennar
Hún þekti engin huggandi orð fyrir þá fáeina mánuði, þegar ríkur bankastjóri biðlaði snérist um, að vinna sér þar inn ást annara, og
til heitmeyar hans og giftist henni. Faðir eftir dauða föður hennar var löngunin til að
ykkar sagði að þessi frændi ykkar hefði lieit- ná ást móðurinnar orðin enn sterkari. Hér
ið því, að vinna sér inn meiri auð en keppi- höfðu menn vanist fegurðarskorti hennar og
nautur hans átti, og koma svo aftur og hrósa fámælgi, en þessi önugi maður, sem skrifaði
mögnuðu áhrif köldu fingranna og blíðu snert- sigri yfir kenni-, Hann efndi orð sín; pening^. Svo afar kuldalega, mundi strax taka eftir skorti
arnir streymdu 'til hans úr öllum áttum og tíu hennar á öllu, sem var aölaðandi, og aldrei
árum s.íðar kom hann heim sem afar ríkur mað- sýna henni neina alúð. Engin von um- að
ur. En af sigurhrósinu varð ekkert, því hin fjnna þar kærleika huggaði hana, engum ljós-
fyrverandi heitmey hans var dáin. bjarma brá yfir hina dökku mynd, sem ímyndun
Síðan hefir hann verið í húsi út á landi. hennar dró upp af þessu nýja heimili. En
— einhverstaðar nálægt miðju fylkisins, hekl ef hún neitaði að fara, myndi móðtrin og syst-
Það kom brátt í Ijós að tíu þúsund dollara eS — °S er orðinn nirfill, manna og kvenna- virnar verða enn kaldari enn áður. Hvernig
lífsábyrgð var alt, sem Marshall hafði eftir látið ; katari> seSÍa menn. Hann var vinur föður gaf hún búist við að ná kærleika þeirra, ef
konu sinni og börnum, og frúin fann að ó- Ykkar, en þegar hann vissi að eg ætlaði að sjálfselska hennar gerði þær allar fátækar.
komni tíminn var ekki bjartur að útliti fyrir, giftast honum, slitnaði upp úr vináttunni. Hvernig gat hún þolað að horfa á þetta dag-
‘Hvers vegna skrifar 'hann nú?” spurði ]ega strit, sem hún gat útilokað.
Blache. Hugsa um það. Ó, móðir, hve beiskar
“Við skulum vita,” og hún fór að lesa: voru ekki hugsanir barnsins, þe'ssar löngu,
“Frú! — Þar eð eg hefi heyrt að bróður- huggunarlausu næturstundir.
sonur minn hafi eytt eignum sínum með óhófs- “Eg ætla að fara.” •
lifnaði, og skilið ykkur eftir við fátækt, þá hefi í>etta var morgunheilsan hennar, og þegar
eg tilboð að gera yður. móðirin, hrifin yfir föla andlitinu og hinni stóru
“Mig langar til að hafa unga manneskju í fórllj tok hana i faðm sinn og kýsti hana alúð-
nál*gð minni, og eg þekki ekkert hentugra ]ega) þvingaði Effie táriii til að snúa aftur og
pláss til að leita barna, sem eg vil gjöra að kjör- brosU, um leið og hún endurgalt hina óvana-
‘Mig furðar hvort Horace hefir ekki skilið j barni mínu, heldur en í fjölskyldu yðar. Eg legu a]úð< /
eftir nokkra leiðbieningu víkjandi bréfum,” j vildi helzt fá dreng, en þar eð það er ómögu- Á fimtudaginn var hún ferðbúinn. - Einn
sagði Blanche, fyrsta kvöldið sem fjölskyldan iegt> skai eS taka eina af dætrum yðar. Eg hiniia, gömlu vina föður liennar átti að fylgja
móður, sem alt af hafði lokað hana úti frá allri
blíðu, hún strauk að eins hendi sinni um höfuð
hennar og hvíslaði: “Manuna, elsku, elsku
mamma,” þangað til móðirin fyrir hin segul-
inguna, örmagna og sorgþrungin hallaði höfð-
inu að legubekkssessunni og sofnaði.
Eg minnist ekki fremur á þenna dag né
þá næstu, meðan örvilnan og hugsunarlaus
deyfð skiftust á, þangað til jarðarför föðursins
skildi þau eftir einmana.
hana, með svo mörg börn. Blanche átti
heimili í vændum og mann, sem sá henni far-
borða, og brúðkaupið átti fyrst að fara fram að
ári liðnu, þegar hún gat skift sorgarklæönað-
inum við brúðarkjólinn, og á meðan varð eitt-
hvað að gera.
4. KAPÍTULI.
settist að í iitla húsinu, sem átti að verða fram-
tíðarheimili þeirra. “Horace” var hr. Lov-
ering, sem nú var fjarverandi viðvíkjandi við-
skiftum. Hin ákafa sorg hafði gert andlit
móðurinnar og eldri systranna fölara og alvar-
legra, en hún hafði samt ekki eyðilagt allar
vonir um lífsánægjuna. Þær hugsuðu sér að
taka aftur þátt í samkvæmislífinu, þegar þær
gætu lagt niður svörtu kjólana. Effie hafði
sömu stöðuna og áður á heimilinu, berandi von-
brigði sín og aðrar tilfinningar þegjandi og ró-
leg.^ Altaf föl og kyrlát, at enginn ókunnugur
maður séð sorgina, sem bjó í huga hennar, en
ástríkt auga hefir séð hrygðarvottinn í dökku
augunum hennar og skjálftann á vörunum
þegar nafn föður hennar var nefnt. En það
vár enginn til að taka eftir þessum þöglu
merkjum.
Horace var góður og ástríkur bróðír litlu
systirinni, en Blanche krafðist mesta hluta af
tíma hans, og auk þess voru mörg viðskiftaer-
indi, sem hann tók að sér að framkvæma fyr-
ir tengdamóður sína.
Fjolskyldan var eins og áður er sagt, til
staðar í dagstofunni í nýja heimilinu. Frú
Marshall sat við ofninn og las, Blanche var að
skreyta nýjan kjól og Beatrice átti að hjálpa
henni til þess. en ávíturnar sem hún fékk hjá
systur sinni, kveikti efa um að hún væri til
nokkurs gagns. Lára sat og nöldraði yfir
lexíu, en í afviknum krók sat Effie og horfði á
eldinn í arninum í þungum sorgþrungnum hugs-
unum. Dökku kjólarnir, tempraða birtan,
litla stofan og kyrðin, se myfir öllu ríkti, var
henni hugkvæmara en hinar en hinar fjörugu
samkomur, sem áður voru svo tíðar. En
hún þráði ósegjanlega að skríða að fótum
móður sinnar og opinbera hina sáru sorg sína.
Stundum kom henni til hugar að krefjast sama
traustsins og samhygðarinnar, er*systur henn-
ar fengu, en hræðsla hennar við ávítanir bann-
aði henni það.
Spurning Blanche var naumast töluð, þeg-
ar bréf 'með áritun frú Marshalls var borið inn
til þeirra.. Hún leit á rithöndina og svipur
hennar glaðnaði.
“Skrúfaðu upp gasljósið, Beatrice, það er
frá Charles frænda ykkar.”
vil ekki neina fegurð eða stúlku með nýtízku- lienni tj! g., og hann tók ungu stúlkuna og far
mentun, en eg vil heldur ekki neina heimsk- angUr henna undir sína vernd. Skiljandi eft-
ingja. Stúlka, með heilann fullan af róman- ir kæra kveðju til Horace og brosandi gegn-
tiskum hugsjónum um bóndaefni, er mér ekki um tárin yfir því, að þær skyldu ekki ásaka
geðþekk, því hér hittir hún engan biðil. Þér sjg fynri ag llun var ag fara gagnstætt vilja sín-
megið ekki skilja þetta þannig, að eg sé að um> yfirgaf unga stúlkaif heimili sitt.
skygnast efitr erfingja, því eg vil ekkert skilja Það var orðlð dilllt þegar lestin rann jnn
henni eftir nema sparsamt lífsviðurværi. Meðan á stöðina f g. Samferðamaður hennar hafði
eg lifi, skal hún njóta góðs af því, sem heimili ýnust sofið eða leSið; liann hafðl nokkrum
mitt hefir að bjóða, en þegar eg dey, má hún sinnum reynt að byrja. á samræðum við Effie,
ekki búast við neinum auð, annars verður hún en llun var svo sorgllitiu að hún gat ekki tal-
fyrir vonbrigðum. að. Fjarlæg öllum augum, sem litu ásakandi
“Hann ætti að fá stúlku, sem væri búin til ■ a hana, gat hún ekki lengur dulið sorg sína.
samkvæmt skipun hans,” sagði Lára gremjuleg. 1 Hún huldi an.dlit sitt niður með blæjunni og
“Ef” — las frú Marshall — “Þér sendið mér gret þ>egjandi allan daginn.
eina af yðar dætrum, verður hún að vera sem Langa nóttin í hótelinu, sem hún hafði
mitt eigið barn. Þér verðið að vera viðbúnar ^ kviðið |vo mikið fyrir, varð að löngum og ró-
algerðum aðskilnaði, þar eð eg vil ekki leyfa legum svefni. Þreytt og magnþrota, bæði af
henni að taka þátt í samkvæmislífinu. ferðinni og sorginni, vaknaði hún ekki fyr en
“Með þeim skilmálum, sem eg hefi nú ulll morguninn, þegar þernan barði að dyrum.
nefnt, skuluð þér fá tvö þúsund dollara árlega, : “Maðurinn, sem kom með yður, ungfrú, er
meðan þér lifið. Ef þér viljið heldur halda ferðhúinn> og hann sendir mig hingað til að
böínum yðar hjá yður en þiggja slíkar tekjur,
þá hefi eg ekki meira að segja.
Ef þér sendið mér barn, látið það þá fara
með lestinni á fimtudagsmorguninn kl. 5, nema
staðar í G. um nóttina, og eg skal senda vagn-
inn minn eftir henni, snemma á föstudagsmorg-
uninn til "Stjörnumerkisins,” eina hótelsins.
Charles Marshall.”
“Þetta er undarleg uppástunga,” sagði frú-
in gremjulega en jafnframt hugsandi..
“Það er bezt að þú sendir Effie,” sagði
Lára hlægjandi. “Fegurð hennar verður ekki
til fyrirstöðu.”
“Né hennar tízkutrúa mentun,” sagði
Blanche.
“Eg held að biðlar hennar þrengi ekki held-
ur að gamlá manninum,” sagði Lára.
“Effie,” sagði frú Marshall.
“Ó, nei, mamma, sendu mig ekki burt til
kaldlynda, harða mannsins. Ó, mamma, láttu
mig vera hérna hjá þér. Eg vil —” meira gat
hún ekki sagt fyrir gráti, og fleygði sér niður
fyrir fætur móður sinnar. “Vertu nú ekki
barnaleg,” sagði móðir hennar ekki mjög hörku-
segja yður, að vagn frænda yðar sé kominn,”
sagði stúlkan. Hún kom brátt ofan, og
fylgdarmaður hennar sá, að hvíldin og svefn-
inn höfðu hrest hana, hún var til muna fjör-
ugri.
Það var fagur vetrardagur, og þegar hann
hafði komið henni til að snæða góðan morg-
unverð, hjálpaði liann lienni upp í vagninn,
breiddi ferðadúkinn yfir kjöltu hennar og kvaddi
hana svo glaðlega.
“Hve langt þarf að fara?” spurði hann
ökumanninn.
“Heimili hr. Marshalls er hér um bil fimrn
mílur hins vegar við Mills Ferry, herra. Hann
kallar það “Holuna”, en nábúarnir kalla það
“Haresdale.”
“Og hve langur vegur ér til Mills Ferry?”
“Liðugar tuttugu mílur, hr.”
“Það er langur vegur. Verið þér sælar
ungfrú Effie,” og vagninn ók af stað.
5. KAPTÍTULI.
lega. “Enginn vill reka þig í burt. Fáðu
þér sæti og hlustaðu á mig. Við erum mjögj Ökuferðin var löng; en með tveim góðum
hestum, hlýjum dúk um sig og kvíðanum fyrir
hinu löngu óþekta, sem beið hennar, fanst Effia
hún ekki löng. Það var snemma, síðari hluta
dags, að ökumaðurinn snéri sér að Effie og
sagði:”
“Þarna er Haresdale, ungfrú, í trjárunn-
anum. Hann sézt ekki á sumrin héðan, þegar
trén eru laufguð, en sú sézt hann glögt.”
Eifie leit þangaó, sem hann benti, og var
mjog~ ánægó yfir því, aö sjá íramtiðarheimiii
sitt. Hvorki snjor né ís vetrarins gátu gert
þenna staö eininanalegau né eyöilegan. Hús-
ið var ferkantaö, af meðal stærð. Kringum
neðri herbergin voru breiðar veggsvalir með af-
ar stórum gluggum, sem snéru að opna plássinu
fyrir framan, og bogamyndað þak. Neðan við
alla efri gluggana voru útsvalir, sem Effie liugs-
aði sér þaktar af blómum og laufum. Dökk-
grái steinninn í veggjunum var viðfeldinn og
snotur þenna kalda dag, þar sem sólin skein
á klaka drönglana, sem héngu niður frá þak-
brúninni, og gerði þá líka demöntum. Frá
hinum fjórum dyrum hússins lágu trjágangar,
sem nú Toru þaktir ís og blikuðu í sólskininu í
öllum litum regnbogans, og bak við alt þetta
sá maður stórt ísi klætt vatn.
Vagninn nam staðar, og hræðslan, sem
kvalið hafði Effie á allri leiðinni, vitjaði henn-
ar aftur. Hún skalf þegar hún yfirgaf vagn-
inn og gekk upp tröppuna. Þar stóð einhver
við dyrnar, en hún þorði ekki að líta upp. Föl
og skjálfandi stóð hún þar nið.urlút.
Hendi lyfti blæjunni frá andlitinu, sem nú
sást glögt, umkringt dökkum hárlokkum.
“Vertu velkomin, barnið mitt.”
Þessi heálsan ómaði með rödd, sem var
djúp og sterk, en jafn blíð og kvenrödd. Effie
leit upp. Hár maður með stóra andlitsdrætti,
roöa í kinnum, blá augu og hvítt hár, stóð fyrir
framan hana. Það var ekki andlit, sem varð
hrósað fyrir fegurð, en það var eitthvað í svip
þesS, sem létti barninu andardráttinn. Svo
fleygði h.ún sér til hinna framré'ttu handleggja
— hún var nú heima.
Hann var gamall maður, hér um bil 65 ára,
en hár og þreklega vaxinn og hraustlegur, hið
reglubundna líf hans gerði hann að útliti tíu
árum yngri. Eitthvað blikaði í augum hans,
þegar hann tók Effie í faðm sinn og bar hana
inn í liúsið. Hann flutti stól að ofninum og
settist á hann með hana. Með (\æfðum en
ekki klaufalegum fingrum, færði hann hana ur
kápunni og tók af henni hattinn, lyfti svo and-
Uti hennar frá özl sinni og horfði a þaö lengi
og rannsakandi. Á breiða enninu hennar las
hann að hún væri vel skynsöm, bliðar tdfmn-
ingar á dráttunum kringum munninn, og ro-
lega auðmýkt í fögru augunum.
“Segðu mér nafn þitt, barmð mitt.
“Effie.”
“Og hvað ertu gömul?”
“Fimtán ára. Eg er mjög lítll, en eg er
ekki og hefi aldrei verið heilsugoð.”
“Og svo hefir verið dekrað við þig og ger
!11 ^ nún roðnaði og glöggséði gamli maðurmn
las.þar svarið við spurningu sinni.
“Svo það hefir ekki verið dekrað við þig?”
• “Það var mér að kenna,” sagði hún, eg
var önug og leiðinleg, ólík hinum.
“Hverjum hinum?”
Henni þótti vænt um að hæíta að tala um
sjálfa sig, og fór að segja honum frá fallegu
systrunum sínum, hvað þær væri alúðlegar og
fullkomnar. Svo lýsti hún móður sinni, unz
gamli maðurinn undraðist yfir- hinni miklu ást,
sem orð hennar lýstu.
“Ef þér hefir þótt svona vænt um þær, því
komst þú ^iá hingað?”
Þessi skyndilega spurning kom henni í
engin vandræði. Með barnslegri djörfung •
sagði liún:
“Þú lofaðir þeim styrk, ef einhver vildi
koma, og mamma átti hægast með að missa mig.
Blanche ætlar bráðum að giftast, og Lára geng-
ur enn þa í skóla. Auk þessar eru þær allar
fallegar, nema eg.”
“Ó!”
Nú varö löng þögn. Einhver eðlisávísun
sagði Effie, að frænda hennar líkaöi að halda
henni í faðmi sínum, og hún horfði á eldinn,
þangað til hún þreytt, eftir ferðina lokaði aug-
unum, og í fyrsta skifti á æfi sofnaði hún í al-
úðlegum faðmi.
Marshall gamli sat kyr. Honum líkaði
ekki kona bróðursonar síns. Hann þekti
hana sem skrautgjarna, hégómlega samkvæm-
iskonu, og bréf hans var niðurstaðan af ná-
kvæmri hugsun.
“Nú,” sagði hann við sjálfan sig, um leið
og hann braut samah bréfið, “ef hún elskar
börnin sín, reiðist hún og neitar að selja mér
eitt þeirra, og eg ætla að senda henni peninga
árlega til þess, að hún eti alið þau upp sóma-
samlega. Ef henni þykir ekki vænt um þau,
get eg að minsta kosti reynt að gera eitt þeirra
gæfuríkt.”