Heimskringla - 14.04.1926, Blaðsíða 1

V
XL. ÁRGANGUR.
WINNIPEG, MANITOBA, MIÐVIKUDAGINN, 14. APRÍL 1926.
NÚMER 28
Canada.
Frá Sambattdsþinffinu.
Frá Ottawa er herrat, aö fjárlögin
muni koma fyrir þingið á morgun.
Sama og ekkert vita menn um einstök
atriði þeirra, en þó er sagt að færa.
eigi skattgilt tekjulágmark fyrir gifta
tnenn úr $2000 upp $3000.
Grimmilegt rífriidi hefir verift í
Manitobaþinginu um eftirlit með
brennivínslögunum. Stóð bardaginn
i 7 klukkustundir á mánudaginn, en
árangurinn núll.
Eins og kunnugt er, hefir lengi
verið á döfinni, að Saskatchewan
samlagshlöðurnar (afspringur Sask.
hveitisaml-agsins) keypti öll gögn og
gæði “Co-op." (Cooperative Elevat-
or Conipany). Hefir mikill ágrein-
ingur orðið um það meðal "Co-op."
félagsmanna, hvort selja skyldi eð-
ur eigi. Formaður “Co-op.”, W. C.
Mills, hefir verið þvi mjög mót-
faJlinn.
Seinni part vikunnar sem leið áttu
fulltrúar “Co-op." fund meg sér i
Regina, til þess að ákveða, hvort
selja skyldi eður eigi. Voru viðstadd-
ir 445 fulltrúar, en deildir eru alls
449, Samkvæmt lögum er sa.mþykt
voru á síðasta fylkisþingi í Sask.,
þurftu 44 hlutar fulltrúa að vera með
sölunni til þess að af henni gæti
orðið.
Lauga.rdagskvöldið var' svo komið
umræðum, að forseti úrskurðaði at-
kvæðagreiðslu. Fór svo að 366 at-
kvæði urðu með sölunni, en 77 á
móti. Voru þvi 82.2 af hundraði með
sölu, eða töluvert meira en þurfti,
lögum samkvæmt. Var úrslitunum
tekið með tómim mesta fögnuði af
meirihlutanum.
Þegar fagnaðarlátunum linti, bað
Mr. Carruthers frá Lashburn sér
hljóðs. Kvaðst h.ann hafa barist af
öllum kröftum á móti því að selt
yrði, en nú ,er hann sæi, að salan
væri að vilja svo mikils hieirihluta
félpgsmatma, þá vildi hann glaður
hlíta. þeim úrskurði og gera sitt til
að afhendingin til Saskatchewan sam-
lagshla.ðanna gæti farið fram sem
skjótast og heppilegast.
Á mánudaginn átti stjórnarnefnd
“Co-op.” svo fund með sér, til þess
að undirbúa söluna. Mun flýtt sem
mest fyrir því að kaupsamningar séu
ritaðir.
Ur bænum.
Linuskekkja er í 2. gr. Páskaræð-
unnar; í stað 4. línu komi: “unni er
sættir ber á brigði og von-”
Þess hefir áður verið getið, að
ungmeyjafélagið Aldan hefði vor-
Bazaar sinn nú utn ntiðja.n rnánuð-
inn. Hann hefst á fimtudagskvöld-
ig kemur kl. um 7, og svo aftur á
föstudagskvöldið og bvrjar á sama
tima. — Fólk ætti ekki a.ð láta und- í
hannes á tniklar og stöðugar þakkir
skilið, og er ilt ef verk hans fellur
niðttr í Ameríku.
Leiksýning-
C. Hostruþ: Hcrmannaglctt-
ur. Að tillilutun stúknanna
Hcklu off Skuld.
Eg geri ráð fyrir að Islendingum
hér sé þetta leikrit svo kunnugt, að
ekki þurfi a.ð rekja þráðinn fyrir
! þeim. Pþetta sinn lék hr. Jakob F.
ir höfuð leggjast að sækja útsölu
þessa, þvi þar verður að sjálfsögðu
ýmislegt á boöstólum af nattðsynleg-
um og eigulegum munum.
' Maður að nafrti Adam Murphy var
fundinn sekur urn að hafa. falsað og
afhent kornávisanir, svo að nam rúm
um $500. — Bar Western Elevator
Co., Nut Mountain Siding, Sask.,
þessar sakir á hann. Murphy var
dæmdur í 7 ára hegningarhússvinnu.
Athygli manna er stefnt að sum-
armálasamkomunni í ,Sambandskirkj-
unni. Er skemtiskráin alveg sérstak
lega vel valin í þetta, skifti, eins og
menn geta séð. Meðal annars er
vert ag benda mönnum á að sitja
ekki af sér tækifærið að heyra lesna.
kafla úr “Bréfi til Láru”, sem þykir
merkilegust bók á Islandi síðan Helj-
arslóðarorusta kom út, þótt um önn-
ufc efni sé ritað. Er innihaldið eins
og veizluborðin á Heljarslóð: þa.r
ægir öllu saman.
Inngangseyrir verður enginn seld-
ur, veitingar verða ríflégar og ókeyp-
is. En samskota verður leitað, og
mætti það vel kallast að menn létu
sumargjöf af hendi rakna, §kemtan-
inni samboðna.
Laugardaginn 10. þ. m. lézt að
heimili Mr. og Mrs. Björns Péturs-
son við Lundar, öldungurinn Jón Sig-
fússon Olson, 78 ára að aldri. For-
eldrar hans vorit Sigfús Jónsson og
Guðrún Jónsdóttir frá Hliðarhúsum
í Jökulsárhlíð, föðursystir Jóns al-1
þingismanns frá Sleðbrjót. Engin
börn lifa hinn ffamliðna, en fóstur-
synir tveir, Þorsteinn Jóhannsson og |
Guðjón 01son,b búendur norðan við \
Maidstone, Sask. — Jarðarför Jóns
heitins fór fram frá Sambandskirkj-
unni, og jarðsöng séra. Rögnv. Pét-
ursson. — Með likinu komu Jón Sig-
urðsson frá Lundar og Stefán ölafs-
son frá Marv Hill.
Fyrra fimtuda.g, 1. apríl, gekk
Magnús Peterson prentarl undir hol-
skprð á St. Boniface sjúkrahúsinu.
Hefir ha.nn verið allþúngt haldinn,
en er nú á góðum batavegi.
Útsölumaður Iðunna.r, hr. Magnús
Peterson, biður viðskiftavini Iðunn-
ar að hafa þolinmæði við að biða
eftir svari við bréfum, -er þeir hafa
skrif.a.ð til hans viðvtkjandi ritinu.
Þurfa þeir ekki að hafa áhyggjur urn
að þeim verði ekki svarað, það fyrsta
er heilsa útsölumannsins leyfir.
Foringi verkamanna.flokksins í
Manitobaþinginu, John Queen, lagði
frumvarp fyrir þingið um að lög-
leiða einn hvíldardag í viku fyrir
starfsmenn og verkafólk. — Var
frumvarpið drepið í nefnd, þrátt
fyrir öflugan bardaga a.f hálfu
verka'mannaflokksins. Þrír meðlimir
lagabreytinganefndarinnar, Queen,
Tanner og Bagley, voru frumvarpinu
meðmæltir, en allir hinir lögðu á
móti. Þó létu Mrs. Rogers, F. G.
Taylor, foringi conservatíva, og Mr.
Jacob, það í ljós, að þeir væru því
mjög fylgjandi, a.ð verkamönnum
væri veitt slík hvíld, en kom öllum
saman um það, að það myndi vera
óheppilegt að knýja það t gegn með
laga.boði. Mrs. Rogers áleit að sam-
komulag starfsmánna og vinnuveit-
dnda væri að mun betra nú, en lengi
hefði verið, og áleit ekki vert að
tefla á tvær hættur með að það
versnaði, með slíkri löggjöf. ‘Skaut
Mr. Queen málinu til þingsjns, en
það var felt með yfirgnæfandi meiri-
hluta.
Jóhannes Jósefsson.
Vinur vor, Jóhannes Jósefsson held
ur stöðugt áfram sigurför sinni um
Bandaríkln. Þó mun nú veran bráð-
lega styttast að sinni, því til Parísar-
borgar er hanr. ráðinn í ágústmán-
uði. og fer þaðan til Þýzkalands og
Englands, hvað sem lengra.veröur.
Sem stendur er Jóhannes með
flokk sinn ráðinn hjá “Famous Play-
ers", þangað til í júlimánuði. Eru
þeir félagar einn þáttur í sýningu,
er sýnd er á öllum stærri leikhúsum
í suður-, austur- og miðríkjunum.
Fjallar hún um leit Poncé de Leon
að æskubrunninum, og leikur Jóhann-
es hlutverk þessa fræga landkönnuð-
ar. Er auðséð á blaðadómunum að
Jóhannes ber alla sýninguna- uppi.
Ötrauður heldur Jóhannes áfram
starfi sínu a.ð kynna Ameríkumönn-
um íslenzku glimuna, og Islendinga
sjálfa. Hefir áreiðanlega ekki lengi
sést eins skynsamlega rituð greinar-
gerð um íslenzku glímuna, eftir sam-
fca.li við Jóhannes, eins og þá er birt-
ist með stórletraðri fyrirsögn á 1.
síðu blaðsins “Buffalo Express”. Er
það bæði að Jóhannes hefir skýrt vel
frá, enda sennilega haft óvenju glögg
an fréttasnáp við hlið sér. — Jó-
Kveðjusamsæti
við Glenboro.
Mr. og Mrs. Sigurjón Björnsson,
er nauðsynlegt, að þér gerið yður
sekan í því sama, sem þér ásakið
mig fyrir, að hrúga saman stóryrð-
um éins og þér gerið í greinum yðar,
svo að fáir munu betur gera, en ef til
er búið hafa um 18 ára skeið fyrir vill eruð þér aibrýðissamur við mig
norðan Glenboro, Man
slóð síní þar ytra 5. marz
I.
seldu bú- j á því sviði! Þegar yður svo ekki
s. 1. og nægir að benda á rímgalla, málgalla
i Kristjánsson Lange herragarðseig-
anda; ungfrú Lára Isberg Eniily
dóttur hans; hr. Guðjón H. Hjalta-
lín þjóninn Mads; hr. A. Goodman
Barding málaflutningsmann; hr. R.
A. Stefánsson Glob sagnfræðing; hr.
Thor Johnson Vilmer liðsforingja og
hr. Garðar Gíslason Anker listmál-
Margt mætti um þessa, leiksýningu
segja, en ekkert gott, sem heild. Að
vísu*gerði Jakob Kristjánsson hlut-
verki sínu allgóð skil, og sama mætti
aö nokkru leyti segja um Ragnar
Stefánsson og Guðjón H. Hjaltalín.
Gervi hins fyrnefnda er fyrirtak, og
leikur allgóður. Gervi hins síðar-
nefnda er gott, að búningnum undan
teknum, og leikur hans mátti vel
kalLast góður eftir ástæðum. Það
mun réttast að hlifast við að dænia
frammistöðu hinna leikendanna hvers
fyrir sig, af því a.ð glappaskot komu
fyrir, sem ekki voru öll þeim að
kenna, að minsta kosti, en eðlilegt var
að hefðu áhrif á algerða viðvaning.i,
og einnig sökum þess, a.ð síðara
kvöldið hafði alt fariö miklu skap-
legar. En um leik var annars ekki
að ræða af þeirra. hálfu.
Yfirleitt fór leikurinn svo úr hendi
þetta kvöld, að áhorfendur, sem komu
ti! þess að hlæja að fjörugum gam-
anleik, hlógu að vísu, en ekki af hjarta
að gamanleiknum, heldur út úr vand-
ræðum að skripaleiknum. Annað-
hvort var að gera, a.ð taka því þann-
ig, eða þá að ergja sig reiðan og
fara. — I einum þættinum voru ljós-
in ekki slökt í salnum fyr en langt
fram í þætti. Hurð, sem leikéndur
áttu að fara út ifm var harðlæst.
Og að sjá leikendur standa eins og
þvörur á leiksviðinu steinþegjandi og
ráðalausa, órátíma, meðan er verið
að biða eftir að einn leikandinn komi
inn, eða að sjá leikendur standa fyrir
framan “súfflörinn”, og heyra þá
hvá í sífellu , svp að heyrist um all-
an salinn, eða þá að sjá þá tvístiga
eftir hljóðfalli söngvanna og slá takt
inn greinilega með kreptum hnefum
og armleggjum er meira en nóg til
þess að fram a.f manni gangi. Þá
bætir ekki heldur að allir leikcndur
syngi hlustarverk í áheyrendur, með
falstónum, en það er þó smáræði eitt
hjá því að svngja gamansöngva. svo
silalega og fjörlaust, aö lík;ust er
dottandi vinnukonu við rokk, og þar
a.ð aukt svo ógreinilega og loðið, að
ekkert orð skiljist á löngum köflum.
Einu leikendur, er sungu svo að skilcl
ist, voru Jakob Kristjánsson, sem líka
söng fjörlega, og Árni Goodman. —
Ellegar þá málið. “Freðör”, venör,
og tueira að segja skýrt og greinilega
“þér vesöð”, með löngu e-i. Hvað
þ-að átti að vera? “Þér vissuð”,
náttúrlega, en von er að spurt sé.
Hvers vegna í ósköpunum að af-
skræma málið á þenna hátt?
Hjá öltu þessu er það smáræði, að
sjá unga og glaða/elskendur bera sig
að, eins og þau ættu-að kyssa brenn
heitt pressujárn, eða faðma hvítgló-
andi "kakal”-ofn. ,
Hvað sem leikhæfileikum líður, þá
má þó laga í hendi sér mest af þess-
um göllum, sem hér hafa verið taldir.
Það er einber trassaskapur, a.ð gera
það ekki.
Það getur ekki gengið mótmæla-
laust, að slíkt sé boðið áhorfendum,
Það verður að hugsa. um meira en
það eitt að ná í aðgangseyri. Menn
heimta dálítið meira fyrir hann en
gabbið eitt.
C. H. f. H.
fluttu alfari hingað til bæjar, til dótt
ur sinnar, að 263 College St., St,
James.
Að kvöldi þess 3. s. m. var þeim
gerð heimsókn af vinum og búendum
þar i sveitinni, er komu til að kveðj-'i
þau. Allir Islendingar, er bjuggu
á þeim stöðvum, sunnan frá Glen-
boro og norður að Assiniboiai-á
(Hólabygðin) áttu þátt í heimsókn-
og stílgalla, þá liggur við að þér
heimtið eins og einhver páfí, að
þessi margháttaða villubók sé brend.
Allir, sem litið hafa í bókina, og eitt
hvað lesið eftir yður síðustu árin,
skilja vel hvers vegna yður er svona
uppsigað við bókina. .Einnig geta
allir séð í hva.ða anda greinarnar
eru skrifaðar, sem engaft veginn geta
kallast ritdómar, og i hvaða tilgangi,
inni, en fyrir gestum var hr. Christ- þótt þér og stuðningsmaður yðar
afsakið yður báðir, að þér gerið ekki
það, sem þó auðsjáanlega samvizka
yðar áklagar yður fyrir. Engum
heilvita manni jnundi heldur koma
til hugar að trúa því, að þér, ja.fn-
skyldurækinn ritstjóri og íslenzku-
vinur, sem þér þykist vera, mundi
hafa. geymt frá því í júlí til marz
næsta ár að minnast á þessa hættu-
legu bók, sem þér teljið að vera, sem
þér þó auðsjáanlega ekki ætluðuð að
gera.. Svo megið þér bæta við grein
ian A. Oleson frá Glenboro. Gekk
hann inn, kvaddi sér hljóðs og flutti
húsráðendum snjalt erindi og mintr
ist hinna liðnu ára. Að ræðulokum
afhenti hann þeim hjónum að gjöf
ntjög vandað “China Set”. til minja
um kvöldið og sem vináttuvott fyrir
viðkynningtt og sambúð á hinum liðnu
árum.
Þau hjón þökkuðu heimjóknina
og vina.rhugann, sem þeim var sýnd-
ur, og hefir jafnan sýndur verið frá
því að þau komu í bygðina.
Samkvæmið stóð fram til kl. 4 um
morguninn. Skemtu menn sér við
rausnarlegar veitingar, er þeir höfðu
haft með sér, og svo söng og dans.
Kvæði það, sem hér fer á eftir,
flutti þeitn hjánunum hr. Tryggri
Ölafsson, einn af eldri bændum bygð-
arinnar.
Til Mr. og Mrs. S. Björnsson, við
burtför þeirra til Winnipeg.
3 .mars 1926.
Okkur hrellir harma skúr
hlaðinn þunga kífi, /
• þegar töpum ykkur úr
oklcar félagslífi.
tjon,
Áður þektum þvílíkt
þannig mistum fleiri;
en sj á þig fara, Sigurjón,
söknuð vekttr meiri.
Þó flestum vilji falla tár,
og fátt sé til að hlakka,
samleiðina í átján ár
oss er skylt að þakka,
Vonin stundum virðum brázt,
vera mun það sannað,
að við megum aftur sjást,
örlög geta bannað.
Þó er bezt að þerra. tár,
þa.ð sem hver einn getur;
bjartsýnið um öld og ár
öllum reyndist betur.
Þá eruð komin inn t borg,
auðnan haldi velli;
lifiö jafnan latts við sorg
langa og fagra elli.
T. O.
ar yðar hverju sem þér viljið mín
vegna.
Eg minka ekkert við það.
P. Sigurðsson,.
Eg þykist sjá að þér gcjið ekki
skilið afstöðu mína gagnvart ljóða-
bók yðar, a.f því að eg vil ekki drótta
þvt að yður, að þér viljið ekki skilja.
En svo skiftir það litlu. Annars vildi
eg mega benda vður á, að ttndir vana-
legum kringumstæðum dettur mér
ekki í huga að telja bókina hættu-
lega. En eg taldi og tel fylgisöflun-
ina hættulega.
Yðar einlægur,
Y. H. f. H,
' Nýr leikur.
“Smaladrengurinn’
vegaleiddur en að hann sé illmenni í
eðli sínu. Hefir vegna “úthýstrar
ástar" — eins og hann kemst sjálfur
að orði — skilið samvizkuna eftir á
hillunni, eins og Skugga-Sveinn forð
úm.
Pétur fer utanlands, til Danmerkur
og svo til Parísar, 'og stundar nám
við málaraskóla þar. Hann hefir
verið t burtu í 14 ár, og enn ekki
fengið rteinn sýnilegan árangur af
verkum sínum. Svangur og peninga-
laus hefir hann verið að niála mynd,
sem hann ætlaði að koma. á heimslista
sýninguna, í París það árið, en er nú
að grfast upp og hætta við alt. Þeg-
ar hann er í þann veginn að brenna
upp alt ruslið, þá kemur félagi hans,
hr. Skov, og afttrar honum frá því,
og á sama tíma kemur Mr. Nicolson,
skipstjóri á ensku skipi, sem lánar
honum peninga, svo að hann geti
lokið við málverkið, með þeim skil-
yrðum, að hann komi með sér næst
þegar hann siglir.
Heima a Islandi hefir margt sögu-
legt garst á þessum fja.rverutíma Pét-
urs. Lárus hefir reynst með öllum
upphugsanlegum ráðum að ná í Ast-
laugu, með góðu og illu. Hann hef-
ir látið brenna heyhlöðuna í Hvammi,
eitra heyið, svo alLar kindurnar dráp
Til ritstjóra Hkr.
Af því að þér, herra ritstjóri, bjóð-
ið mér að svara skammargreinum yð-
tr um mig, í blaði yðar, vil eg nota
tækifærið og gera þessa yfirfýsingu:
Þér megið halda áfram að níða mig
og bók mína eins lengi og þér viljið,
því greinar yðar munit varla ná til-
gangi sínum. Allir geta séð, að hér
er um martn en ekki málefni að ræða.
Hefðuð þér ráðist að mér vegna af-
stöðu ntinnar til einhverra alntennra
niála, þá gat ske% að eg hefði svar-
að yður eitthvað Jrekar, en þar sem
þér ráðist að mér með skömmum fyr-
ir það, að eg sé svo vitlaus, að geta
ekki sett eina heilbrigða hugsun í
260 bls. bók, svo sneyddur allri mál-
fræðilegri þekkingu, að eg geti ekki
gert greinarmun á þolfalli og þágu-
falli, þá verður þetta skoðað, sem
persónulegar skammiry og á þeim
grundvelli get eg ekki slegist við
yðúr, bæði sóma míns og lífsstarfs
vegna. Það væri þó afar auðvelt
fyrir mig að benda á, sém þó ekki
heitir leikrit,
sem leikféLag Geysisbygðar hefir ver
ið að sýna núna undanfarna daga,
bæði á Geysir og Arborg; og hefir pétur
það ekki komið fram á sjónarsviðið | verjg
hér vestra fyr en að þessu sinni.
Leikrit þetta hefir samið Frey-
móður nokkur Jóhannsson, og veit
eg raunar engin deili á honum, en
hann er að öllum líkindum búsettur
heima á ættjörðu vorri. Leikritið er
í 5 þáttum og gerast fjórir af þeim
heima á Isla.ndi, en einn í París.
Leikendur eru 17, og aðaldrættirnir í
leiknum eru í stuttu máli þessir:
Pétur, sonur Hermanns bónda
Hvammi, sem er 13 ára gamall
smalapiltur, og Aslaug, einkadóttir
sóknarprestsins séra ölafs, eru á líktt
reki, og virðast þau stráx í æskunni
j falla sama.n eins og tvær tærar lind-
ir ; enda líka reynast þau hvort öðru
trvgg í gegnum margvíslega örðug-
leika og ofsóknir.
Heimilislífið á prestsetrinu er dreg
ið fram á sjóna.rsviðið, og gamli
grasa-Valdi, sem er ættingi séra 01-
afs, hefir eins og tekið ástfóstri við
Pétur, sem hann finnur að er efni
t listamann, og verður honum til upp-
örvunar. Sjálfur ha.fði Valdi verið
listrænn að eðlisfari, en orðið að gefa
ttpp vegna ýmsra tálmana á veginum. j
Nú þóttist hann sjá að nokkru hug- j
sjón sína. rætast, ef Pétur kæmist á- !
leiðis, og. hann myndi verða til þess |
að hefja Island til- vegs og virð-
ingar á meðal annara þjóða.
Ast þeirra, Péturs og Aslaugar
verðttr heitari og innilegri eftir því
sem þau eldast, og að sama skapi á-
gerist afbrýðissemi Lárusar, og hatur
til Péturs. Lárus er sonur Sveins
hreppstjóra á Hálsi, á ríka foreldra
og er mikill fyrir sér. Þegar hann
nær ekki ástum Aslaugar, verðtf
hann hamslaus og ofsækir alt og alla
sem eru honum til hindrunar. Hann
er eina persónan í sögunni, sem er
vond, og þó er hann máske meira af-
ust, og stela peningasendingum, sem
áttu ,að fara. til Péturs, og þar á ofan
reynt a.ð neyða séra Olaf, sem var
í kröggum, að láta Aslaugu ganga sér
á hönd, og seinast svivirt hana sjálfa
og Lagt á hana hendur.
Síðasti þáttur bregður upp mynd
af prestsetrinu, þegar Pétur kernur
aftur heim að heilsa upp á ættjörð-
ina. Garnli Grasa-Valdi, frú ^HIelga
og Lárus, eru þá öll dáin. Séra Ol-
afur, sem er orðinn ósköp hrörlegur,
og Aslaug eru á gangi úti á túninu.
Flann er með blaðið “Arma.nn”, sem
flytur fréttir úr einu stórblaðinu í
París. Þar er getið um málverk, er
hefir vakið mesta eftirtekt, af öllu
sem sýnt var: “Víg Höskuldar Hvíta-
nessgoða”, og höfundurinn er Islend
ingurinn Pétur Hermannsson.
Þegar gleðin út af þessum stór-
tíðindum stendur sem hæst, kemur
. Elskendurnir, sem höfðu
svo lengi fjarvistum, og sem
höfðu gengið í g^gnurn svo margar
eldra.unir, mætast nú aftur, og Pétur
fær fréttirnar, að nú sé itann orð-
inn ríkur og fægur maður.
Pétur, sem alt leikritii? snýst um,
og sem er þungamiðja þess og til-
gangur, leikur Jónas Skúlason. Jón-
as virðist skilja hlutverk sitt ágæt-
lega, og leikur sumstaðar mæta vel,
, I en nær þó varla þeim tökum á áhorf-
endum, sem ma.ður hefði viljað, og
sem maður vonast eftir af jafnmikl-
um listamanni og Pétur er. Málróm-
urinn er stundum of harkalegur fyrir
þá snildarpersónu. Aftur þega.r hann
í París er að útskýra ntálverkið sitt,
“Vig Höskuldar", fyrir skipstjóran-
um, nær hann tilganginum afbragðs-
vel, og sýnir greinilega, hvað hon-
um þykir vænt um hugsjón sína, og
hversu sárt honum fellur að þurfa
að skilja, við hana.
Aslaugu leikur Miss Arason, og
gerir þvt hlutverki að öllu saman-
lögðu ágæt skil. Ast hennar og Pét-
urs er óeigingjörn og hrein. Hennt,
og raunar þeim báðum, lánast að sýna
hana á eðlilegri hátt en maður á að
venjast, að minsta kosti hjá þeint
sem ekki ha.fa haft neina leikhúsæf-
ingu. Hún er viðfeldin í ölhrtn hreyf
jingum, og hefir ágætt vaíd á sér.
I Málrómurinn er þýður og áherzlurn-
j ar í mjög góðu samræmi.
Að mínu áliti er hún samt of frek
á pörtum, sérstaklega í ástaratlotum.
Þó er eg ekki viss nema höfundurinn
eigi eins mikla, skuld á því einá og
leikandinn. Eftir því sem eg skil ís-
lenzkt kveneðli, þá ætti sú persóna
að vera taufnfastari á sínum tilfinn-
ingum.
Björn Bjarnason leikur bæði Jón
(Frh. á 4. bls.)
I