Heimskringla - 19.05.1926, Blaðsíða 6

6. BLAÐSIÐA
HEIM S KRINGLA
WINNIPEG, 19. MAÍ, 1926.
Leynilögreglumaðurinn
Og
Sveíngangandinn.
Eftir Allan Pinkerton.
2. KAPlTULI.
“Já, sannarlega; við viljum ekki hraða þessu
um of, herra Pinkerton," svaraði Bannatine; við
skulum mæta yður hér annað kvöld á sömu
stundu og í dag.”
“Eg ' vil ekki sýnast óþolinmóöur,” sagði
Gordon; “en getið þér ekki sagt okkur, hvort
þér, eftir að hafa heyrt og séð allar upplýsing-
arnar, hafið grun um að hafa fundið spor?” ,
Æsing Gordons var svo mikil, að mig lang
aði til að friða hann, en að öðru leyti vildi eg
ekki án nauðsynjar, vekja hjá honum von, þar
bezt lýst sannanagögnunum fyrir bankaeigend-
unum, svo þeir yrðu sannfærðir um sannleikann
í skoðun minni.
Svo fékk eg mér skemtigöngu og heimsótti
gimsteinaverzlun Flanders um leið og skrifstofu
Drysdales.
Flanders var gamall maður, kurteis og við-
feldinn í framkomiji; alt háttalag ha'ns var þann-
ig, að engum gat dottið í hug að hann hefði
framið morð.
Drysdale leit mjög vel út, hér um bil 40 ára
gamall. Ytra útlit hans lýsti taugaveiklun og
kviklyndi; hann var kurteis og . viðfeldinn, en
jafnframt drembinn og fálátur við ókunnuga;
hann leit út fyrir að hafa unnið fremur hart, því
að farið var að befa á gráum hárum í hári hans
og skeggi.
Eg talaði við hann í hálfa stund, og *lézt
vera ókunnugur, sem leitaði eftir upplýsingum
um jarðeignir þar í nágrenriinu. Hann svaraði
j spurningum mínum kurteislega, en með eins
j fáum orðum og mögulegt var; eg sá að nær-
_ ,, . , vera mín var honum óþægileg, og trufiaði hann
eð hugsanlegt var að aðrar upplysmgar kynnujvjð ^ hang Þ eg ætla8i að fara> bað
að gera ímyndun mfna um framkvæmd morðs-ieg h&rtn að gefa mér nokkur nöfn og heimilis.
ins ómögulega. g sva‘"a * l‘ess ^e®na‘ I fang áreiðanlegra baðmullarbænda. Hann gerði
Hi. Gordon, eg e c a eg ía í un í þessa bón mína undireins og skrifaði nokkur
en sem við nakvæman yfirvegun getur orðið j nöfn f minni3bók mfna
þýðingarlaust. Þess vegna oska eg að fa ems
. i
dags frest, áður en eg segi állit mitt.”
“Þér segið satt, herra Pinkerton; mér myndi
finnast það miklu verra, ef vakin væri von hjá
mér, sem eftir á reyndist birgðul, heldur en ef
eg hefði enga von haft. Hugsið yður rækilega
um, og segið okkur svo frá niðurstöðunni/’
“Áður en eg yfirgef ykkur núna, eru samt
tvær spurningar, sem eg óska að fá svarað.
Er það mögulegt að nokkui; manneskja hefði
með valdi brotist inn í bankann? Eg á við með
þessu, er það mögulegt að nokkur manneskja
hefði getað komist inn í bankann meðan George
neytti dagverðar?”
“Nei, alls ekki. Lögreglumaðurinn rannsak-
aði nákvæmlega gluggana og báðar dyrnar, hugs
andi sér möguleikann, að einhver bófi hefði not-
að einhver áhöld til að opna dyrnar, læðst svo
inn og drepið George; en ekkert benti á slíkt.’’'
“Jæja; þekti nokkur nema þið þrír eigend-
ur bankans merkið, sem gefið var þeim, sem
inni voru til að opna bankann?”
“Eg er ekki viss um það,” sváraði Gordon;
“máske nokkrir af okkar beztu vinum hafi verið
með okkur, þegar við gáfum merkið og fengum
aðgang að bankanum; eg get samt ekki með
vissu sagt, hvort þeir hafi á þann hátt lært að
þekkja merkið.”
“Haldið þér að Patterson, Drysdale, Fland-
ers eða Caruthers hafi þekt það?”
“Já, þegar eg hugsa nánar um þetta, er eg
alveg viss um að Patterson jOg Drysdale þektu
það.”
“Jæja,” sagði eg, “eg held eg hafi ekki fleira
að spyrja um. Eg skal koma hingað klukkan 8
annað kvöld. Ef ykkur langar til að tala við mig
fyrir þann tíma, þá sendjð mér boð til gistihúss-
ins, og eg skal koma til bankans. Það vekur
minni eftirtekt, þar eð eg er álitinn að vera
baðmullarkaupmaður.”
Eg tók með mér hina áðurnefndu muni og
fór aftur til gistihússins.
Þégar eg var kominn upp á herbergi mitt,
tók eg þá upp. Á hnappana og bankaseðilinn
leit eg fljótlega, þar eð eg vissi að undir engum
kringumstæðum gætu þeir verið annað en auka-
sönnun, ef eg fyndi einhverja aðalsönnun.
SYo fór eg að skoða skuldarviðurkenning-
una, sem eg athugaði lengi og nákvæmlega.
Þótt aðeins ártalið væri sjáanlegt, var eg samt
sannfærður um, að dagsetningin var nýleg, að
líkindum samtímis morðinu.
Að síðustu leit eg á blóðuga pappírsmiðann,
sem var næstum þakinn af reikningstölustöfum
Georges. Eg sá strax að þar var ekki eitt orð ’ seðillinn á.
Svo gekk eg aftur til gistihússins og beið
þar þolinmóður til kl. 8.
3. KAPÍTULI.
Þegar eg kom til bankans, fann eg hina
þrjá bankaeigendux, bíðandi eftir mér talsvert
æsta. Þegar við \forum búnir að heilsa hver öðr-
um, settumst við hjá borðinu. Eg raðaði niður
minnisritum mínum, til þess að geta bent á þau
í röð og reglu, og sagði sto;
“Göfugu herrar, eg hefi athugað þetta mál-
efni nákvæmlega og hugsað um það. Við hlið-
ina á þessu þýðingarmikla málefni, verð eg að
taka tillit til annars með mestu varkárni, þegar
eg læt í Ijós skoðanir mínar um það.
Fyrst og fremst: aðrir duglegir og reyndir
leynilögreglumenn hafa rannsakað þetta málefni
án þess að vera’færir um að finna nokkurt spor.
• I öðru lagi, er langur tími, margir mánuðir
liðnir síðan glæpurinn. var framinn.
í þriðja lagi hefir sú regla, sem ráðið hefir
hugsunum mínum og niðurstöðum þeirra, leitt
mig að því, að ekkert nema sannfæring mín
gefur mér heimild til að láta í ljós þá niðurstö'ðu
sem eg hefi komist að.
Leyfiö mér þá fyrst að gera yfirlit yfir mál-
efnið og sýna yður röð sannananna, eins og hún
kemur mér fyrir sjónir.
George Gordon virðist hafa Verið óvanalega
duglegur maður sem bankaþjónn; hann var
mjög varkár í breytni sinni, og einmitt um þetta
leyti hdfði herra McGregor vakið eftirtekt hans
á nauðsyninni á varkárni. Þar af leiðandi má
ætla, að hann hafi engum veitt aðgang nema
þeim, sem voru aldavinir hans.
Ennfremur, innbyrðis afstaða húsmunanna
og blóðsletturnar benda á, að George hefir stað-
ið við hallborðið sitt, og að höggið hefir verið
greitt aftan frá. Nú hafði hann lokið við bók-
færsluna. -'Hvað gerði hann þá?
Það er aðeins eitt — að mér virðist — sem
gefur í skyn hvað hann gerði: það er bankaseð-
illinn, sem fanst í hendi hans. Af því álít eg, að
hann hafi verið að telja peninga, annaðhvort
hefir hann verið að taka á móti eða afhenda
peninga. Að hann hafi verið að taka á móti
peningum, er ekki sennilegt, þar eð álíta má, að
morðingjann hafi skort peninga. Af þessu dreg
eg þá ályktun, að hann hafi verið að afhenda
peninga. Það er ennfremur sjáanlegt, að upp-
hæðin hefir verið stór; það béndir hundrað dala
skrifað; svo fór eg ósjálfrátt að reikna tölurnar,
til að vita hvort þær væru réttar. .
$1,252.00
324.22
Þessar staðreyndir, og niðurstaðan, sem þær
benda á, koma mér til að álíta, að nlorðinginn
hafi. verið persónulegur vinur Georges og við-
skiftamaður bankaná. Eg fékk þessa skoðup
strax í gærkvöldi, eftir að hafa heyrt skýringar
$ 927.78 ykkar, og áður en eg gat fundið nokkuð, er
Þetta reikningsdæmi var skrifað með blýant, gagnaði sem sönnun. Eg ætla nú að koma með
en öll önnur voru skrifúð með bleki. Auðvitað j fleiri bendingar, sem eg hefi uppgötvað síðan
var þetta orsök þess, að enginn annar hafði tekið eS yfirgaf ykkur. Fyrst verð eg þó að biðja
eftir þessum tölum. ef til vill sökum þess, að blóð :ykkur að segja mér, hvort þið eruð alveg vissir
hafði slezt á þær, svo erfiðara var að taka eftir íum- að þessi undirskrift sé rétt, og um leið bent.i
þeim, nema með nákvæmri rannsókn. Hvernig | eg á nafnið Alexander P. Drysdale undir skuld-
sem á þessu stóð, þá hafði uppgötvunin sömu ; arviðurkenningunni.
á<hrif á mig og rafmagnsstraumur. Eg Varð að l “Já, það er engum vafa bundið, svaraði
ganga aftur og fram um herbergið stundarkorn, McGregor; “eg þekki rithönd hans mjög vel, og
til þess að styrkja taugar mínar.
er í engum vafa um að hann hefir sjálfur skrif-
Það var undarlegt, að þessar stuttu og ó- að nafn sitt.”
greinilegu línur, skyldu segja frá eins miklu, en “Jæja, herrar mínir, eg ætla þá að lýsa fyri’
mér fanst næstum eins og hir.n myrti hefði hvísl- ykkur þessu málefni, eins og hugsanlegt er að
að að mér náfni mcjrðingjans. Þessar tvær upp það hafi skeð, og svo getið þið sjálfir séð, hvo
hæðir, $927.78 og $324.22, voru nefnilega, sú ííklegt er að það líkist atburðinum.^ Þið munuð
fyrri upphæðin fyrir hina hálfbrendu skuldar- eflaust finna, að þessi aðferð er rétt. >
viðurkenningu með undirskrift Drysdales, en hin ; “Sem yður þóknast, herra Pinkerton, við
upphæðin sýndi innieign hans .í bankanum dag- j skulum hlusta á yður.”
inn fyrir morðið. “Eg ætla nú að gera ráð fyrir, að efnaðm
Eg sat vakandi langt fram á nótt, og hugs- maður og í góðri stöðu, þarfnist alt í einu pen-
aði um, hvernig ráða skyldi þessa dularfullu gátu. inga til að mæta augnábliks útgjöldum. Hann
Þegar eg loksins gekk til hvíldar, var eg ekki pr vinur eins af bankaþjónunum. TTann fer
lengur í nokkrum efa um, að Drysdale var sá,
sem framkvæmt hafði morðið.
er vinur ems
þangað eitt kvöldið eftlr vanalegan vaðskifta-
tíma, fær inngöngu hjá vini sínum, sem er gjald-
Daginn eftir var eg seint á ferli, síðari hluta! Hann segir honum frá vandræðum sínum,
dagsins var eg að hugsa um, hvernig eg gæti|Gg vinurinn samþykkir að lána honum það sem
hann þarfnast. Vinurinn lýkur svo starfi sínu
við bækurnar, lætur þær á sinn stað, fer svo að
reikna mismuninn á láninu, sem um er beðið, og
innieign hans á bankanum; þegar mismunurinn
er fundinn, skrifar lántakandinn skuldarviður-
kenningu sína. ,
Eftir þetta \>pnar gjalúkerinn peningaskáp-
inn og byrjar að telja fram hina nauðsynlegu
upphæð. Inn um opnar skápdyrnar sér lántak-
andinn böggla af bankaseðlum og mikið af gull-
peningum. Miklunj auð má ná með því að grípa
eftir honum, aðeins eitt mannslíf er því til
fyrirstöðu. Þörf peninganna varð enn sterkari
en áður, þegar hann sá hve .auðvelt var að
bjarga stöðu sinni.
Svo lítur þessi maður á auðinn í skápnum.
Hann snýr sér við og lítur í kringum sig, verður
litið á vin sinn, sem stendur og telur nokkra
hundrað dala seðla, sem ætlaðir voru honum;
rétt hjá Tionum liggur hamar, sem nota má fyrir
vopn, þótt hann væri til annars ætlaður; aftur
lítur hann á peningaskápinn, og þá verður hann
sem brjálaður maður; heili hans er orðinn sem
víti sökum ágimdarinnar; aftur flýgur gegnum
huga hans með eldingarhraða: — '■“aðeins eitt
mannslíf fnilli mín og auðsiná!”
Hann grípur þunga hamarinn, og lemur
vin sinn snöggu höggi bak við eyrað; vinur hans
fellur um koll í ándarslitrunum; hann lemur
hann tveimur höggum í viðbót, til þess að ,vera
viss um að ekkert líf sé eftir í honum. .
Glæpurinn er framinn; ekkert hindrar hann
frá að taka peningana úr skápnum. En fyrst
verður hann að koma í veg fyrir að nokkuð geti
komið upp um hann; í því skyni fer hann úr
blóðugu fötunum sínum, safnar öllum pappírs-
sneplum, sem hann sér, opnar ruslakörfurnar
til þess að taka úr þeim eldsneyti; hann vantar
samt meira, tekur ýmsa böggla^ af gömlum
pappír til að auka logann; þá sér hann alt í einu
lítið skjal, sem liggur á borðinu; hann grípur
það, bögglar því saman, kveikir í því yfir lampa-
ljósinu og kastar því í ofninn, þar sem hann hefir
látið. eldsneytið til að eyðileggja blóðugu fötin
sín. Logarnir blossa upp, og brátt erir fötin
orðin að ösku.
Hann , safnar nú saman eins mörgum
bögglum af bankaseðlum og gullpeningum o^
hann getur tekið með sér,, læðist hávaðalaust í
burtu og skilur ekki éftir neina bendingu, sem
getur komið upp um hann. Enginn hefir séð
hann koma eða fara; staða hans í mannfélag-
inu bannar allan grun, hver einn og einasti hlut-
ur, sem gefið gat bendingar, er eyðilagður í eld-
inum, og það er alls ómögulegt, að nokkurt vitni
geti nokkru sinni sannað glæp hans!
Þannig hugsaði hann.
Mánuður líður eftir mánuð; leynjlögreglu-
(menn hætta við að rannsaka málið, hver eftir
annan; fyrsta æsingin hjá almenningi minkar
smátt og smátt; vinir hins látna virðast ætla að
hætta við að uppgötva morðingjann.
Ætli hann verði þá ekki ömggari og sé alveg
laus við allan ótta um að verða uppgötvaöur?”
“Hann hefir því miður góða ástæðu til að
vera það, herra Pinkerton!” sagði McGregor.
“Já, en bíðum við! — Þegar hið blóðuga
lík lá við fætur hans, þegar hann ætlaði að ^fir-
gefa bankann, var þá í raun og veru sérhver
vitnisburður gegn honum eyðilagður?
Nei, herrar mínir! Hjláparlaus og líflaus,
eins og líkaminn féll, hafði hann þó ennþá vald
til að hefna sín sjálfur.
Hægri hendin hafðí krept sig utan um
bankaseðil, og það sá ekki morðinginn, sökum
þess, livernig líkið féll; pappírssnepill, þakinn
reikningsdæmum og blóðslettum, fanst líka hul-
inn af líkinu; nokkur hluti skuldarviðurkenning-
ar, svo fast böggjlaður saman, að aðeins nokkuð
,af henni hafði brunnið, fanst undir ofngrindinni;
einnlg sýndu blóðblettirnir og stefnan sem blóð-
straumurinn hafði tekið, að fyrsta höggið var
hinum myrta veitt frá vinstri hlið.
Nú, herrar mínir, haldið þið að þið getið les-
ið vitnisburð þessara þögulu vitna?”
"Hamingjan góða, herra Pinkerton, eg veit
ekki hvað eg á að hugsa,” sagði Gordon.
“Eg skil ekki hvern þér grunið,” sagSi Ban-
natine rólegur; “en $em lögfræðingur -er eg
énnþá ekki viss um, að eg geti lagt jafnmikla á-
herzlu á sannanagögn yðar, og þér gerið. Gerið
svo vel að halda áfram að segja okkur hvem þér
grunið, og ástæðurnar fyrir grun yðar.”
“Já, herra Pinkerton,” bætti McGregor við,
“hvern grunið þér?”
“Já, herrar mínir,” svaraði eg mjög alvar-
lega, “sú niðurstaða sem eg hefi komist að um
þetta málefni, er ekki bygð á augnabliks flýti.
Eg saka engan án þess að hafa sterkar ástæður
fyrir grun mínum; en eg held, að þegar eg er
búinn að hlekkja saman keðjuna með sannana-
gögnunum sepi eg hefi fundið, þá munið þið,
herrar mínir, vera mér alveg samdóma úm að
sæmileg vissa sé fengin fyrir, að George Gordon
hafi verið myrtur af —”
“Af hverjum?” spurðu allir samstundis.
“Af Alexander P. Drysdale, og af engum öðr-
um —”
Nú varð stutt þögn; bankaeigendurnir litu
hver á annan þegjandi; þögnin var rofin af Gord-
on, sem nú var sjáanlega f mikilli geðshræringu.
“Haldið áfram, haldið áfram, herra Pinker-
ton i — Þetta finst mér alveg ómögulegt, og þó
búa í huga mínum nokkrar duldar fortölur, sem
virðast að styrkja skoðun yðar. Segið okkur frá
öllum rökleiðslum yðar, og hvernig þér hafið
fundið þær.”
“Jæja, herrar mínir, eg skal þá segja ykkur
alt, eins og eg skil það.
Fyrst og fremst er eg viss um að enginn
annar en einkavinur Georges liefði þetta kvöld
fengið að koma inn í bankann.
í öðru lagi hefir fyrsta höggið hitt George
frá vinstri hlið að aftan verðu.
’ Báðar þessar ástæður eiga við Alexander
Drysdale; með tilliti til hins síðara, þá er hann
örvhentur, sem eg sá í dag, þegar eg heimsótti
hann á skrifstofu hans; heimilistilvísanirnar,
sem eg bað' hann að skrifa í vasabókina mína,
skrifaði hann með vinstri hendi.
“Já, hann er örvhentur, um það er enginn
efi,” sagði Gordon. #
“í þriðja lagi hefi eg hér snepla af skuldar-
viðurkenningu, að upphæð 927.78, undirskrifaða
af Alexander Drysdale. Undirskriftin er með
rithönd hans, hafið þér sagt mér,; ennfremur haf
ið þið sagt mér, að í síðastjiðin nokkur ár, haf-
ið þið énga skuldarviðurkenningu fengið frá
honum. Þegar þið hugsið um þetta, hljótið þi®
að viðurkenna, að þessi hálfbrenda sönnun getur
ekki hafa veríð tekin úr neinum af bögglum
skjalasafnsins, sem morðinginn notaði til að
kveikja f fötum sínum með, því hún hefir aldrei
verið látin -í safnið, þar eð hún er dagsett í ár.
Þar eð í bankabókunum er hvergi minst á þessa
skuldarviðurkenningu, tel eg víst að hún hafi
verið samin sama kvöldið og morðið átti sér
stað.
í fjórða lagi hefi eg fundið sönnunina fyrir
þessari niðurstöðu á _þessum blóðuga pappírs-
snepli.” ,
Svo lagði ég blóðuga pappírssnepilinn, sem
jhinn myrti hafði skrifað reikningsdæmi sín á,
borðið fyrir framan bankamennina.
“Hvernig? Hvar?” hrópuðu áheyrendur mín
ir sem einum rómi.
“Neðst á þessum pappírssnepli sjáið þið
skrifaðar með blýant þrjár upphæðir, sem benda
á frádrátt; öll önnur reikningsdæmi eru sam-
lagning, skrifuð með bleki. Upphæðirnar eru:
Fyrst $1252.00
þar næst 324.22
undir strikinu $ 927.78
Eg get nú ekki betur séð en að Drysdale hafi
beðið um $1252.00, og að George hafi svo dregið
frá innieign hans í bankanum, nefnilega 324.22,
og að Drysdale hafi svo skrifað skuldarviður-
kenningu fyrir $927.78. Reikningsdæmi þetta
hefir verið skrifað eftir að viðskiftatíminn var
liðinn, með blýant og í flýti, sennilega síðustu
tölurnar, sem George hefir skrifað.
Herrar mínir! Hvaða álit hafið þið nú uW
vitni mín?” —
Þer lutu niður að blaðnu, sem eg lagði fyrir
framan þá á boröið, og horfðu á það nógu lengi
fll þess að verða sannfærðir um, að tölurnai”
voru þar.
Svo settust þer aftur og horfðu fram undaú
sér hugsandi; meðan þeir sátu þannig, athugaði
eg svipinn á andlti þeírrai. Meðan eg skýrði frá
skoðunum mínum, hafði eg tekið eftir því hvern-
ig tortrygnin breyttist í óvissu og síðan í undr-
un; loks breyítist svipur þeirra. í liálfgerða trú;
en þegar þeir voru nú seztir aftur var algep sann-
færing sjáanleg á svip þeirra.
“Hvernig stendur á því, að þessar staðreynd
ir hafa ekki fyr verið uppgötvaðar,” mælti Banna
tine.
“Að þetta málefni hefði tekið slíka stefnú.
liefir mér aldrei til hugar komið. Hvernig getui'
þessi sönnun, sem sýnist að minsta kosti rök-
rétt, hafa dulist allri eftiútekt?” bætti McGregot
við.
“Herrar mínir! Þetta er mjög auðvelt að
skýra.
Það orsakast af því, að rannsóknnin hefif
hingað til verið bygð á röngum grundvelli, eftir
gagnslausu áformi. Aðalstefnan virðist hafa ver-
ið sú, að geta sér til hver framið hafi morðið,
og svo síðar að finna sannanirnar til að fella
hann; þesskonar aðferð er algeng í sakamálum,
en íeiðir, einkum undir erfiðum kringumstæðuffl>
otf til misgerða og ranglætis.
Mín áform og framkoma í þesskonar mál-
um er þar á móti, að eg rannsaka fyrst alla1"
staðreyndir, sem til eru, án þess að hafa fyrir-
fram gert mér nokkra skoðun eða grun um á-
kveðna persónu; svo bý eg mér til skoðun í sanr-
bandi við staðreyndirnar; að síðustu leita eg svo
að persónu eða persónum, sem skoðanarökiú
eiga við. Það skeður stundum, að eg á þenna
hátt finn fleiri en einn, sem grunur minn fellvir
á, og þá verð eg neyddur til að athuga nákvænt'
lega hvern og einn af þessum, þangað til eg ^et
með ótvíræðum sönnunum verið viss um, hvort
sá maður á sök eða ekki.
Látum manninn, sem grunur minn fellur á.
ekki að þessu hafa verðskuldað grun; samt senv
áður hindrar ekki sú staðreynd mig frá á neinú
hátt, að láta kringumstæður. ástæður hans og
breytni undir smæðarsjónaukann; því reynsla
og eftirtekt hafa kent mér, að þeir glæpir, sein
erfiðast er að finna sökudólginn að, eru ein-
mitt þeir, sem framkvæmdir eru af mönnunv
með alveg óflekkuðu mannorði.
Framh. ,
/