Heimskringla - 09.06.1926, Blaðsíða 6

3LAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 9. JtJNÍ, 1926.
Leynilögreglumaðurinn
Og
Svefngangandinn.
Eftir AHan Pinkerton.
Hann var naumast búinn að þessu, þegar
hann hljóðaði hátt og hné niður í stól.
“Hvað gengur að þér, Alek?” spurði frú
Drysdale kvíðandi.
“Ó, ekkert sérstakt,” svaraði hann; “en
mér líður ^kki vel.”
“Eg skil það vel, að þér líður illa; þér hafa
blætt nasir í alla nótt. — Hvað er þetta? Það er
sjáanlegt á koddanum, gólfinu og alla leið að j
Hann hreyfði sig snögglega, eins og kveðju-
skyni, og hraðaði sér til baka aftur.
Andrews fylgdi honum heim að húsi hans,
og á leiðinni þangað komu þeir sér saman um,
að bregða sér út á landareign Drysdales næsta
mánudag. Þeir ákváðu nær fara skyldi og koma
^ftur.
Þegar þeir komu að hliðinu, bauð Drysdale
Andrews að neyta kvöldverðar með sér, en hann
afþakkaði það, og svo kvöddust þeir.
Á leiðinni til gistihússins gekk Andrews inn
á verkstæði Breeds. Þar fann hann hinn unga
Green, þann sem smíðað hafði bókaskáþinn fyr-
ir hann. Þeir töluðu saman aðeins fáar mínút-
ur. Síðan gekk Andrews heim, og var heima
það sem eftir var dagsins.
Næs.ta mánudagsmorgun riðu þeir Drysdale
dyrunum. Hefir þú verið á fótum í nótt og farið
ofan9’
“Já,
já,” greip hann fram í fljótlega. “Eg
var
á ferli síðustu nótt; mér líður ekki vel; eg
og Andrews árla af stað.
Það var eins og Drysdale áttaði sig á til-
verunni, undireins' og þeir voru komnir út fyrir
takmörk Atkinsonbæjar.
held eg verði að leggja mig út af aftur.”
“Get eg hjálpað þér á nokkurn hátt?”
“Ekki núna; vertu alveg óhrædd; far þú of-
an og annast um hússtörfin, eins og vanalega.
Eg verð bráðum jafngóður aftur.”
Frú Drysdale sá, að maður hennar var við-
kvæmur og í slæmu skapi; hún vildi þess vegna
ekki mótmæla honum, en klæddi sig með hraða
og for svo ofan til að annast um innanhússtörf-
in.
Þegar hún var búin að tilreiða morgunverð
frú Potter, fór hún með hann upp til hennar.
Hún dvaldi þar fáeinar mínútur og talaði við
hana.
“Þekkið þér, frú Potter, nokkurt lyf við blóð
nösum?”
“Þjáist þér af blóðnösum, frú Drysdale?”
“Nei, en maðurinn minn fékk slæmar blóð-
nasir í nótt. Hann gekk ofan og út að girðing-
arhliðinu. Hann hefir eflaust vonað, að dálítil
hreyfing myndi stöðva blóðrenslið. Honum hef-
ir eflaust blætt afar mikið, því eg sá blóðdropa
á stígnum alla leið að hliðinu “Eg held, að
hann gerði réttara í að lofa blóðinu að renna,
heldu>’ en að reyna að stöðva það.”
“Já, en þá getur hann dáið af blóðmissi.”
“Það er alls ekki hætta á því. Eg þekki
marga, sem álíta, að við og við séu blóðnasir
hollar. og sem þess vegna aldrei reyna að hindra
þær, en láta blóðið renna eins lengi og það vill.”
Þær töluðu um ýmislegt fleira þessu við-
víkjandi; evo gekk frú Drysdale ofan aftur.
Frú Potter heyrði hvernig Drysdale velti
sér fram og upp í rúminu í hinu herberginu, og
talaði við sjálfan sig. Stundum talaði hann
hátt, að hún heyrði' glögt það sem hann
Þegar þeir voru komnir út á landareignina,
gætti hvor þeirra um sig starfa sinna, án þess
að vera samvistum, nema meðan þeir neyttu
matar.
Síðari hluta dagsins tók Andrews byssu og
gekk út í skóginn, en af veíðijtilraunum varð
ekkert. Hann settist þar sem haiin sá nákvæm-
lega tíl hússins.
Hér um bil hálfri stundu síðar, sá hann
Drysdale koma út úr húsinu og ganga til þétts
skógarrunna, á að gizka í þúsund feta fjarlægð.
Þar hallaði hann sér upp að einu trénu; leit af
mikilli varkárni í kringum sig í allar áttir, og
gekk svo gætilega alveg þráðbeint. Þegar hann j
nam staðar, rannsakaði hann grassvörðinn í j
fáeinar mínútur; en að því búnu gekk hann aftur j
beina leið til hússins.
Halló! Halló! Gaman að mætast!” var hið
fyrsta glaða ávarp þeirra.
En þeir sáu brgðlega að eitthvað var að, og
að kátína átti illa við.
“Hvað er að? Er herra Drysdale veikur?
Hvað gengur að honum?”
“Sáuð þið það?” spurði Drysdale skyndi-
lega með ákafa, um leið og hann sneri sér að
komumönnum.
“Hvað þá?”
“Afturgönguna! Gekk hún ekki framhjá'
ykkur?”
“Um hvað eruö þér að tala? Við hvað eigið
þér með afturgöngu?” spurði Breed undrandi.
“Eg á við vofuna.”
l»“Hvar — hverja?”
“Sáuð þið hana ekki? Sáuð þið ekki hinn
hræðilega svip, sem gekk í áttina til árinnar?”
“Eg sá alls ekkert, herra Drysdale,” sagði
O’Fallow. “Sáuð þér nokkuð herra Breed?”
“Eg veit ekki hvað þér eigið við með aftur-
! göngu, herra Drysdale. En eitthvað sá eg —”
“Hvernig leit það út?” spurði Drysdale æst-
! ur.
“Eg veitti honum ekki svo nákvæma eftir-
j tekt, að eg geti sagt, hvernig hann leit út. Eg
held það hafi veriö vanalegur maður. , Því kallið
þér hann vofu?” ^
“Af því eg hefi séð hann tvisvgr sinnum,
skamt frá mér, en herra Andrews, sem var við
hlið míria, gat ekki séð hann.”
“Einljennilegt!”
“Eg var farinn að hugsa, að þetta væri að-
eins ímyndiyi. En núna, fyrst þér sáuð hann
líka, er eg sannfærður um, að þetta hefir í raun-
inni verið afturganga.”
Að tala íneira um þetta efni, var auðvitað
gagnslaust. Breed og O’Fallow höfðu elckert
8. KAPÍTULI.
gekk nú
aftur heim til hússins,áicveðið ferð sína’ Þar eð *’eir fóru ^etta aðeins
til skemtunar. Þeir asettu ser þvi að snúa við
Andrews
hitti þar Drysdale og þeir eyddu tímanum í, . , . ^ , , .,
skemtilegu samtali, þangað til þeir lögðu af j °ö rys a e fl æ]arms-
Drysdale var svo veikur, að hann gat naum-
Samkvæmt tilboði Drysdales-hjónanna, seni
höfðu ákveðið að dvelja nokkra daga á landar-
eign sinni, fylgdu þau Andrews og frú Potter
þeim þangað.
Litlu eftir komu sína þangað, fór frú Pott-
er á fætur eina nóttina, klæddi sig hávaðalaust,
yfirgaf húsið og fór út eins hægt og mögulegf
var.
Hún gekk svo eftir veginum, að næstu
bugðu árinnar; þar byrjaði hún að láta blóð-
dropa leka úr flöskunni, sem Pinkerton hafði
sent henni. Hún hélt áfram með þetta alla leið
heim að húsinu; einnig lét hún blóð leka á stig'
ann og í ganginum, læddist svo inn í svefnher-
bergi Drysdales og lét blóð leka á kodda hans-
Hvarf svo hávaðalaust og háttaði aftur.
Þegar hún vaknaði morguninn eftir, kom í111
Drysdale inn til hennar.
Hún sagði að maður sinn hefði fengið ákaf'
legar blóðnasir, og að hann væri mjög magU'
þrota, þar eð honum hefði blætt allmikið. Frú
Potter lét í ljós hina viðkvæmustu samhyg^
með frú Drysdale, en hún gat auðvitað aðeins
sagt við hana huggandi og vinsamleg orð.
Fjölskyldan var naumafet búin að neyt3
morgunverðar, þegar allmargir nágrannar henn-
ar komu, og voru í mikilli geðshræringu. 0r'
sökin til þess var, sögðu þeir, að þeir hefðu séð
margar blóðslettur á þeim stað, þar sem sagt
væri að afturgangan hefði komið í ljós. Stór
hópur fólks hafði safnast saman á þessuin stað,
þar sem hinn undarlegi viðburður kom fyrir.
Nákvæmari rannsókn var gerð, og mena
urðu þess vísir, að blóðdroparnir héldu áfraff1
alla leið heim að húsi Drysdales á landareigninfft '
Þetta varð auðvitað orsök til þess, að menfl
spurðu sjálfa sig, hvort hin særða manneskja
hefði komið frá,húsinu, eða verið á leið
stað heim. Það var auðséð að prysdale kunni j
mjög vel við samvistir Andrews. í þetta skifti i
snerist samtal þeirra oft að spursmálum um vof-
ur og afturgöngur; þá sýn, sem Drysdale hélt
sig hafa séð, á heimleiðinni frá landareigninni . . . . , .,,
í fyrra skiftið, mintist hann auðvitað a hvað eftir | _. _
ast setið kyr í hnakknum. Þess vegna urðu
tveir af samferðamönnum hans, að pða sinn
við hvota hlið, til þess að styðja hann. Þegar
þeir komu að húsi 'hans, hjálpuðu þeir honum
annað, með samblandi af áhuga og efa.
Þetta hafði bersýnilega haft mikil áhrif á
móti honum. Svo kvöddu þeir, og fóru hver til
síns heimilis.
, . . . - Drysdale háttaði undireins og hann var kom
hann, þvi hann þreyttist aldrei að tala um það. „.... ,
» , . « , , iinn heim. Næsta nottin var honum mjog erfið.
Andrews hlo að honum gerð. gaman að imyml-[ Frú potter yar , næsta he,.b , eins iður
unaraf , hans, og spurði hann ote spurninga Hún heyrðii hyerni hann næstum hvfhlarIaust,
hfrn A /\rr i r» r\ n A /v n n n» A ■ ri n í -i w\ n nr nr\ /\ , i nf >\
SVO
sagði. Þau voru á stangli og sundurlaus, eins og
þetta til dæmis:
“Guð minn góður! — Ó, þetta er hræðilegt!
— Hvað getur þetta þýtt? — Hvernig stendur á
þessu?”
Stundúm heyrði hún eins og hása hryglu í
honum. *
Að nokkurri stundu liðinni varð hann ró-
legri, en hann hélt kyrru fyrir í herbergi sínu,
unz á daginn leið. Þegar hann var kominn 4
fætur, heimsótti Andrews hann; hann hafði á-
rangurslaust leitað hans á skrifstofunni fyrri
hluta dagsins.
“Eg hélt að þér væruð ef til vill orðinn
veikur, og þess vegna kom eg hingað, til þess
að fá að vita, hvernig yður liði.”
“Mér þykir mjög vænt um að þér komið,”
svaraði Drysdale. “Mér hefir liðið heldur illa,
og þarfnaðist manns, sem gæti skemt mér.”
“Við skulum ganga okkur til hressingar,
Drysdale. Líkamleg hreyfing gerir yður gott.”
Þegar þeir gengu eftir stígnum, sem lá heim
að húsinu, sá Andrews nokkra blóðdropa; hann
benti á þá og spurði:
“Eru nokkrir veikir í húsi yðar?”
“Nei — jú — en alls ekki alvarlega. Einn
af svertingjunum mínum skar sig í hendina í
morgun,” svaraði Drysdale skjálfraddaður. “Eg
get ekki séð blóð án þess að fara að skjálfa,”
bætti hann við sem skýringu, þegar hann sá að
Andrews furðaði sig á hreyfingum hans.
hvað eftir annað, og sagði honum ástæður sín-
ar fyrir því ósennilega í þessum skynvillum hans,
sem hann kallaði þetta; en alt árangurslaust. nóttina unzdagurrann
Drysdale hélt fast við þá -^Jcoðun sína, að hann
við þetta tækifæri hefði áreiðanlega séð aftur-
göngu.
Síðari hluta dags lögðu þeir af stað heim-
leiðis. Eins og í fyrra skiftið var komið rökk-
ur, þegaff þeir voru komnir í nánd við Rocky
Créek, og þann stað, þar sem vofan kom í ljós.
Þeir riðu fremur hægt. Það var auðséð, að Drys-
stundi og andvarpaði; að hann talaði við sjálf-
an sig og velti sér fram óg aftur í rúminu alla
Söguna um afturgönguna sögðu þeir Breed
og O’Fallow kunningjum sínum, svo hún breidd-
ist harla fljótt út um bæinn. Þeir gátu ekki
gefið neina nákvæma skýringu, en hennar þurfti
ekki til útbreiðslunnar. Sagan varð stöðugt
umtalsefni og orsök til óteljandi tilgátna.
Frá bænum fluttist sagan út um allar ná-
dale, sem verið hafði kátur allan daginn, varð nú læ8ar bygðir, með sífjölgandi, hræðilegum við-
alt í einu í æstu og kvíðandi skapi.
Loks komu þeir á þann blett, þar sem Drys-
burðum og óskiljanlegum kringumstæðum.
Afleiðingin varð almenn hræðsla við að nálgast
dale í fyrri ferðinni nam staðar af undrun yfir þann stað, sem afturgangan átti að hafa sýnt
hinni dularfullu sýn. Hann reið fast að hlið! S1S- Lakast var það með negrana, sem voru
Andrews, stöðvaði hestinn, greip í handlegg hans hræddir við að ferðast þar á daginn, og hvorki
Þegar þeir héldu áfram, sá Andrews að
Drysdale var eins og utan við sig, og þess vegna
gegngu þeir þegjandi ofan götuna. Leið þeirra
lá fram hjá bankanum, og á tröppunni upp að
dyrunum stóð McGregor; haniv gekk ofan til
þeirra og heilsaði þeim innilega.
“Jæja, herrar mínir,” sagði hann; “hvernig
líður ykkur?”
“Þökk fyrir, herra McGregor,” svaraði And-
rews; “að því er mig snertir, líður mér vel.”
“En, herra Drysdale, eg hefi ekki séð yður
síðan þér voruð veikur seinast. Hvernig líður
yður? Viljið þér ekki koma inn og hvíla yður
litla stund?”
Þegal- Drysdale heyrði rödd McGregors,
hrökk hann við, eins og hann hefði orðið fyrir
hnífstungu, og titraði á beinunum.
Meðan hann gekk, hafði hann horft til
jarðar, og sá því ekki McGregor fyr en hann
heyrði róm hans.
“Þökk fyrir, nei,” svaraði hann fljótlega.
“Afsakið mig, herra McGregbr; eg hefi ekki tíma
til þess; eg lofaði konu minni að koma strax
aftur.”
og hrópaði í kvíðandi róm:
“Andrews! Sjáið! Sjáið! — I guðs nafni! —
segið mér, sjáið þér þetta?”
Um leið og hann sagði þetta, benti hann á
hæð, þar sem þessi undarlega vofa kom nú í
Ijós, alveg e'ins og í fyrra skiftið.
Fyrir augum hans leit út sem þessi vofa væri
hinn myrti George Gordon.
“Þarna er það aftur! Eg var nú raunar
hræddur um, að þér mynduð fá sama brjálsem-
iskastjið aftur,” svaraði Andrews rólega.
Andrews talaði í huggundi róm, sjáanlega
í því skyni að leiða athygli Drysdales frá þess-
ari vofu. Eftir stutta þögn hélt hann áfram:
“Hver fjárinn gengur að yður?”
“Segið mér sannleikann! Segið mér sann-
leikann!” svaraði Drysdale með rödd, sem bar
glögt vitni um hræðslu hans. Það var eins og
hálsinn væri reyrður saman, varirnar skulfu,
rödd hans var naumast hfeyranleg.
“Jæja, efist þér þál um, að eg segi yður
sannleikann?”
með hótunum né fögrum loforðum, voru fáan-
legir til að ferðast þar um nætur. Og jafnvel
mentuðustu meninrnir í nágrenninu, vildu ekki
án sérstakrar nauðsynjar, vera þar á ferð eftir
að dimt var- orðið.
Drysdale varð að halda sér við rúmið >
marga daga. Á meðan hann dvaldi í herbergi
sínu veitti hann engum manni móttöku nema
Andrews. Það var annars yfirleitt einkennilegt,
að sjá, hve yfirburða mikið traust og álit hann
bar til þessa manns, sem hann hafði nýlega
kynst.
Þegar þessi undarlega fregn barst til eyrffa
Drysdales, komst hann. í svo mikla geðshr8Br'
ingu, að hún varð að hálfgerðri brjáisemi
æði. Hann fór til herbergis síns, óg þar eð Þa^
kom brátt í ljós, að honum leið afar illa, yfír'
gáfu nágrannarnir húsið undireins.
í umhverfinu var auðvitað mikið um Þa^
tálað, hvaðan þessir blóðdropar hefðu get^
komið.
Margir álitu, að það væri slóð einhvers ifln'
brotsþjófs eða negralæðings, sem farið hefði tÖ
húss Drysdales, í því skyni að stela, en hefði á
einhvern há.tt ekki getað framkvæmt áform sitt’
t .d. að hartn hefði orðið hræddur við einhverfl
hávaða, áður en hann fékk nokkurt tækifssr’
til að ná í einhvern feng. Blóðið gat verið
einhverju gömlu sári, sem hefði opnast aftur.
Þegar ásigkomulagið í Atkinson hafði náð
þessu stigi, áleit eg (Allan Pinkerton) réttast að
fara þangað, frá Chicago..
Þegar eg var kominn þangað, fór eg strax
til bankans. Eg átti þar langt samtal við Banna-
tine, McGregor og Gordon.
Maður getur hugsað sér undrun þeirra,
þegar eg sagði þeim, að Andrews og frú Potter
væru spæjarar mínir, og að sama væri með
“Getið þér ekki séð þessa hræðilegu mynd j “afturgönguna”, sem væri eríginn annar en hinn
af manni, sem gengur fram með girðingunni í ungi maður, sem undir nafninu Green hefði látið
áttina til árinnar?” ! ráða
j* — sig sem trésmið á verkstæði Breeds; hvað
“Eg skal segja yður, góði maður,” svaraði j hann var líkur hinum myrta George Gordon,
Andrews alvarlega, “að þér þjáist af (mjög ó- J hafði að miklu leyti hjálpað til, að þessi hluti upp
þægilegum sjónhverfingum. Það er alveg á- götvunaráformsins hafði hepnast svo vel.
reiðanlegt, að engin manneskja er á ferð þarna,
og a5 engin manneskja er sjáanleg, nema þér . he?,h “f‘"tL"1 enn're”!"r f 'f Pntte!'
1 | af hestbaki hefði verið viljandi, í því skyni,
“ö*
Einmitt í þessu augnabliki heyrðu þeir jó-
|að fá tækifæri til að dvelja um tíma í húsi Drys-
dyn nálgast. Drysdale sneri sér þangað, sem
dales. Það var hún, sem dreifði blóðinu á fatn-
að hans og á Stíginn heim að húsinu.
hljóðið heyrðist, til þess að sjá hver þetta væri. í
Þegar hann að fám augnablikum sneri sér við; ' Eg lýsti svo fyrir þehn áframhaldi áforma
aftur, var svipurinn horfinn. minna,, og jafnánægðir yfir því sem framkvæmt
“Hann er farinn! — Jörðin hefir gleypt var, sögðu þeir sig einnig samþykka hinum á-
En svo voru líka hjátrúarfullir menn, seD
settu blóðdropana í samband við sögurnar uD
aftqrgönguna; allar ímýndanir höfðu frjálst ol
ótakmarkað svifrúm, af hverju þetta hefði of
sakast.
Samt sem áður tókst engum að ná lengr3
en að gizka á og geta sér til, hvernig þetta ot
sakaðist; leyndardómurinn var dulinn. Af þess'
leiddi samt, að þrátt fyrir alla tortryggni, efi
og mótsagnir, styrkti þetta .ósegjanlega miki'
trúna á sögurnar um afturgönguna; hræðsÞ
negranna og annara hjátrúarfullra manna, vaó
ennþá sterkari við þetta, en nokkru sinni áðu>
Drysdale hélt sér við rúmið; hann skipað
svo fyrir, að engir aðrir en kona h'ans og And
rews, fengju leyfi til að koma til sín. Hið und
arlega traust, sem hann bar til þessa nýja kunfl
ingja síns, minkaði ekki við þetta, en fór þver
á móti stöðugt vaxandi.
Drysdale kvaðst alls ekki vera veikur, e>
að þessi þjáning hans orsakaðist af of mikiU
andlegri áreynslu; hún myndi því hverfa sjálf
krafa, þegar hann um tíma fengi að hvíla sri
rólega. Hann vildi engan lækni fá. “Það e
alveg ónauðsynlegt,”’ sagði hann.
Andrews var oft og lengi hjá honum, saff
kvæmt beiðni hans. Samræður þeirra vof
mjög alúðlegar og einlægar. Þó að Drysdal
segði aldrei eitt orð um, eða gæfi neina benc
ingu, sem benti á* það, að hann væri sekur ui
morð Georges Gordon, eða að neinn annar gl®
ur orsakaði honum hugarkvaíir.
Eins og sakir stóðu nú, sendi Andrews m<
(Allan Pinkerton), sem ennþá dvaldi í Atkinso:
nákvæma lýsingu á ásigkomulaginu. Eftir lang
umhugsun komst eg að þeirri niðurstöðu, 0
það væri mjög sennilegt, að endirinn væri 0
nálgast. Ef áframhaldið yrði eins og hingað t:
án nokkurrar ófyrirsjáanlegrar hindrunar, mvn'
líða að þeirri stundu, að Drysdale á einn eði
annan hátt játaði sekt sína. Eg fól því Andrev
á hendur, að halda áfram samkvæmt áður gerð
áformi og að láta mig strax vita, þegar han
áliti að tíminn fyrir úrslitin færi að nálgast.
Svo fór eg aftur til Chicago.
hann!”
Hann riðaði í hnakknum, og það leit út fyr-
ir að hann myndi detta af hestbaki. Andrews
greip rösklega í handlegg hans og studdi hann,
þangað til hann áttaði sig.
Nú komu hinir mennirnir, það voru Breed
trésmiður og O’Fallow stöðvarstjóri frá Atkin-
son.
formuðu störfum.
Þegar eg kom aftur til gistihússins, átti eg
langar samræður og ráðagerðir við Andrews og
Green. En til að sjá frú Potter, hafði eg ekk-
ert tækifæri, þar eð hún dvaldi enn í húsi Drys-
dales; en eg gat sent henni ýmsar ráðagerðir
ásamt einni blóðflösku.
Frú Potter lá vakandi næstum því heila nó
þar eð hún liafði slæma tannpínu.
Alt í einu' heyrði hún fótatak í herberj
Drysdales; litlu síðar sá hún hann ganga frai
hjá glugganum sínum í sólbyrginu. Hann var
náttserk með inniskó á fótunum, og veifaði hön
unum einkennilega.
Framh.