Heimskringla - 09.06.1926, Blaðsíða 2

Heimskringla - 09.06.1926, Blaðsíða 2
2. BLAÐSIÐA. HEIMSKRINGLA WINNIPEG, 9. JÚNÍ, 1926. Stefán J. Sturlaugsson. Fæddur 2. september 1903. Dáinn 20. maí 1926. “Skjótt hefir sól brugöiö sumri, því ség hefi’ eg fljúga fannhvíta svaninn úr sveitum til sóllanda fegri.” Oft virðist torvelt aö skilja. tilgang tilverunnar, en aldrei jafnerfitt pg þegar dauöann ber að eins og þrumu úr heiðskíru lofti, og kallar til sin að óvörum hinn eða þenna a.f fríð- asta liði þjóðarinnar — einn úr hópi ungmenna vorra. Svo var það, þegar lát Stefáns Sturlaugssona.r bar að höndum 20. maí síðastliðinn. Lézt hann eftir Örstutta legu á almenna sjúkrahúsinu úr "spinal meningitis*. Stefán heitinn var fæddur að Mountain í Norður Dakota. 2. sept- ember 1903, sonur Sigurðar J. Stur- laugssonar og Helgu K. Bjarnardótt- ur konu hans. Barn að aldri fluttist hann ásamt foreldrum sínum til Elf- rosrbygða.r og naut þar alþýðuskóla- mentunar. Snemma bar á því að Stefán væri góðum hæfileikum gæddúr og sterk- ur bæði til sálar og líkama. Hann var sérlega handlaginn, og tókst hon- um að miklu leyti að vinna sig áfram á mentabrautinni, með því að gera við bifreiðar í suniarfríum sínum. 1919 stundaði hann nám við búnað- arskóla Saskatchewan, og va.r það þá að sterk löngun vaknaði hjá hon- um til þess að brjótast áfram á vegi mentunar. Eftir itarlegar íhuganir afréð hann að leggja fyrir sig lækn- isfræði, ekki vegna þess að hann á- liti að sú staða væri öðrum fremur arðsöm, en heldur fyrir þá sök, að þar fanst honum að hann gæti bezt notið hæfileika sinna, með það fyrir hugskotssjónum, að geta í þeirri stöðu hjálpað til að lina þrautir þeirra sjúku. Lauk hann þega.r mið- skólaprófum sínum við Jóns Bjarna- sonar skóla vorið 1924. Innritaðist í fyrsta bekk undirbúningsdeildar læknaskólans við sömu mentastofnun næsta ár, og var í þann veginn að ljúka við síðasta ár undirbúnings- deildarinnar, þegar honum var álagt að standa hið síðasta próf hérna megin grafar. Að Stefán sál . var búinn að velja sér ákveðna stefnu í lífinu kom fljótt í ljós við námið. Hann stund- .aði það samvizkusamlega, því hann var ekki einn af þeim mörgu, sem algerlega skeytingarlausir gagnvart mentaveginn í þeim eina tilgangi, að skyldu sinni, virðast aðeins ganga forðast erfiðisvinnu og "hafa góðan tima”. Öllu, sem snerti nám, unni Stefán mjög. Hann var ötull stuðn- ingsmaður Stúdentafélagsrns íslenzka og beitti kröftum sínum því til styrktar. Stefán heitinn Var ákveðinn í skoð- unum, og þótt ungur væri, bjó hann ekki bagga sína eins og samtíðar- menn hans. Hann var hægur, reglu- samur og prúðmenhi í allri fram- komu. Ef eitt orð gæti fyllilega lýst aðaleinkenni í karakter Stefáns, þá er það orðið einlægni, því einlægan vin væri ekki hægt að óska sér. Hann vann sér heill og virðing allra þeirra, sem hann komst í kynni við, en það innra, sem bjó í sálu hins unga manns, kom aldrei gleggra í ljós, en eins og þegar honum gafst tækifæri til að ræða í bróðerni um eitthvað það málefni, sem honum var hjart- næmt, við einhvem þann, sem ha.nn fann að gat skilið, hvað hátíðlegt það væri, að geta átt fagrar og göf- ugar hugsjónir. Þú hefðir hvatt oss, vinur; en við vitum að þú vilt enn hvetja, oss á- frám til að vernda hugsjónir, sem þér voru kærar. Við, sem fengum að kynnast þér þessi siðustu ár, er- um þér öll þakklát fyrir þá alúð og göfugmensku, sem þú sýndir í hví- vetna. Við finnum að við erum að mun r'kari í anda, fyrir að hafa feng ið að njóta samtíðar með þér. En þótt við söknum þín, vinur, þá getur sá söknuður aðeins verið litill í sam- anburði við missir þann, sem ástvinir þínir heimafyrir hafa orðið að sæta. Það eru þau öll, sem hafa hjartnæm- ustu kveðjuna að bera tl þín. Þó að tár sorga.rinnar falli um kinnar móður og föður, systkina og unnustu, þá þakka þau þeim, sem stjórnar forlögum mannanna, fyrir að hafa lofað þeim að njóta návistar við þig, þótt ekki væri nema um stundarsakir, og minningin um iþig gefur þeim styrk til að bera sorg sína með þolinmæði, því þau vita, að þegar siðasta kallið kemur, til eins og hvers þeirra, þá mun endurminn- ingin um þýða og unaðsríka brosið þitt verða leiðirvisir þeirra til “só!- landa fegri”. Heiðmar Björnssffn. Bjarni Torfason. Fæddur 13. júní 1850. Látinn 18. apríl 1926. Flestir hinna fyrstu íslenzku land- nema eru fallnir til foldar, og hvíla nú víðsvegar hér vestra i faðmi kærr ar fóstru, hvaí helzt sem leiðir Is- lands barna hafa legið. En það má líka með sanni segja um þá, sem tilheyra. hinu síðara innflutnings-, tímabili, nefnilega frá 1880—1900, aff sá hópur fer nú óðum fækkandi með hverju líðandi ári. Maður sá, er hér skal getið, mætti segja að tilheyrði hinu síðara land- námstímabin hér vestra. Bjarni Torfason er fæddur 13. júni 1850, á Sandbrekku í Hjaltastaðar- þinghá í Norður-'Múlasýslu. Foreldr ,ar hans voru Torfi Jónsson og María Bjarnadóttir. Hann var alinn upp af fósturforeldrum þar í grend. — Þroskaður maður fór hann til móð- ur sinnar, er þá dvaldi á Seyðisfirð;. Þar dvaldi hann í allmörg ár. Hann kvæntist þar. Kona hans lifir enn. En hún Katrín Gissurardóttir, ættuð úr Austur-Skafafellssýslu; giftust þau árið 1888. Til Vesturheims flutt- ust þau árið 1894. F.yrsti dvalar- staður þeirra var Winnipeg. Þar voru þau í 7 ár. Þaðan fluttu þau til Lundar, Man., og bjuggu þar í grend í tuttugu ár, en fluttust það- an ásamt börnum sinum til Arborg- ar, Man., en síðan til Gimli, en síð- ast tiT Winnipeg. Þa.r dó hann hjá Sigurði syni sínum sunnudaginn síð- astan í vetri. Alsystkini Bjarna heitins eru sem hér segir: Mrs. Stefanía XDddsson, Lundar, Man.; Mrs. Guðrún Sigurðs- son, Lundar, Man.; Mrs. Anna Jón- asson, Gimli, Man.; Mrs. Sveinbjörg Laxdal, Wynyard, Sask.; Mr. Skúli Torfason, Lundar, Man. — Hálfsyst- ur Bjarna heitins eru: Guðrún Torfa dóttir, Gamli, Man.; Mrs. Mekkin Brown, sama. staðar. Þau Bjarni og Katrín kona hans eignuðust sex börn; tvö þeirra dóu ung. María dóttir þeirra (Mrs. Ho- wardson) dó fyrir fáum árum — 9. okt. 1923. Af börnum þeirra eru á lífi: Sigurður, búsettur í Winnipeg, kvæntur Margréti Sigurðsson frá Arborg, Man. Una. Svein.björg, gift Bjarna Péturssyni, tíjarnasonar, einnig frá Arborg; eru þau hjón bú- sett á Gimli. Jón Karl, búsettur í Winnipeg; kvæntur Osk, dóttur Halls Þorvarðarsonar í Geysisbygð. — Ekkja Bjarna. heitins er hjá Sigurði syni þeirra. Bjarni heitinn var þrekmaður og hraustmenni. Stundaði hann sjó meðan hann dvaldi á Seyðisfirði, og var talinn góður liðsmaður. Hann var góður faðir, ágætur heimilisfað- ir og einkar gestrisinn heim að sækja. Hjálpsamur hafði hann ver- ið og miðlaði oft yfir efni fram. — Hann gekk óbeygður og “þéttur á velli” itnz sjúkdómur sá, er leiddi ha.nn til bana — innvortis krabba- mein — tók að þjá hann. Misti hann fótavist árla í janúar. Var við rúm- ið þaðan frá. Fékk hann hægt og rólegt andlát, einmitt um það skeið sem vetri var að fjara út í okkar norðlæga heimkynni. Hans er sárt1 saknað af konu, börnum og ástmenn- um öllum. Kveðjuathöfn var við- höfð í Winnipeg, í útfararstofu Mr. A. Bardals. Mælti séra H. J. Leó kjveðjuorð. Jarðarförin fór fram frá lútersku kirkkjunni á Gimli, að viðstöddu mörgu fólki. Var hann jarðsettur í Gimligrafreit á sumar- daginn fyrsta, af þeim er þetta ritar. — Vel lýsir íslenzkt ljóð tilfinning- um ástvina hans: ‘Nú drúpir þin snqt og börn og bær og ^brjóstin sér létta, á tárum. Til friðarins-heima, faðir kær, að fullnuðum 'sæmdarárum. En gleðin er fjær, meðan svellur sær, og sóliú er undir bárum.” (M. J.) 2. júní 1926. Sigurffur Ölafsson. Dánarminning. Þanrl 12. maí 1926 lézt á Provin- cial Hospital í Seattle, Wash., kon- an Guðfinna Gestsdóttir, eftir margra mánaða sjúkdómslegu, fyrst lengi heima hjá sér og síðar á áðurnefndu sjúkrahúsi^ þar sem hún gekk undir uppskurð við innvorti's meinsemd, er ekki kom þó að neinu haldi, og dó hún nokkrum dögum síðar. Guðfinna sál. var fædd á Akranesi í Borgarfjarðarsýslu á Islandi 4. dag ágústmánaðar 1871. Var hún þvt tæpra. 55 ára er hún dó, eða 54 ára, 9 mánaða og 8 daga. Foreldrar Guð finnu voru Gestur Gestsson og Guð- ríður Nikulásdóttir, búsett á Akra- nesi, þar sem Gestur dó, þegar Guð- finna var 5 ára að a.ldri. Arið 1887 fluttu þær mæðgnr, Guð'íður rg Guðfinna, til Ameríku, dóttirin þá 16 ára gömul, og settust að í Winnipeg- borg, þar sem þær dvöldu um 2 ára tíma. Tóku sig þá upp þaðan og fluttu vestur á Kyrrahafsströnd árið 1889, og settust að í borginni Seattle, þar sem Guðfinna giftist eftJ ir eins árs dvöl eftirlifandi manni sín um, Jóni Oddssyni, ættuðum úr Norðfirði í S.-Múlasýslu á Islandi, fæddur og uppalinn í Skálateigi í sömu sveit. — Hér á norðurströnd Washingtonríkis bjuggu þau Jón og Guðfinna. allan sinn búskap, mestan part tímans í Seattle og Blaine. — Þeim hjónum varð fjögra barna auð- ið, sem öll eru á lífi og komin nú til fullorðinsára; 3 drengir og ein stúlka, Ingibjörg að na.fni, gift hérlendum manni, Archie C. Tilden. Sigurður Magnús, elztur af börnunum, er gift- ur íslenzkri konu, Margréti Th. Vig- fússon; Gestur Hermana, giftur h¥r- lendri konu, Elizabeth Waydall, og Sveinn, yngstur, liðlega tvítugur að aldri, ógiftur og er einn barnanna heima hjá föður sínum. öll eru þessi börn mjög myndarleg og niannvæn- leg, og ÖIl fædd hér í Seattle, nema Sveinn, sem fæddist í Blaine, og hafa þau nú orðið, ásamt eiginmanninum og háaldraðri móður, að sjá á bak ástrikri og umhyggjusamri móður, eiginkon^ og dóttur, sem var þeim öll um svo kær. Astvinamissirinn er æ- tíð sár, einkum þegar þeim, sem manni eru kærastir er kipt í burtu án aldurssaka, því hefði ekki heils- an bilag þessi síðustu ár, þá hefði Guðfinna sál. mátt kallast í blóma lífs síns. — Hún var gædd mörgum góðum kostum, sem mæðrum og hús- mærðum sæmir. Var glaðlynd og gestrisin, eins og þau hjón bæði, hirðusöm og hreinlát í allri bústjórn og umgengni á heimili sínu, enda var neimili þeirra hjóna. hið snyrtileg- asta. Hún elskaði börnin sin öll heitt og innilega, og bar umhyggju fyrir velferð þeirra, og þau möttu það með sonar- og dótturlegri ást og kærleika- og barnabörnin, sem komu svo oft að sjá afa og ömmu og langömmu, sem þetim þótti svo vænt um, hún va.r þeim einnig alt í öllu. — Heim- ilisstarfanna og hinnar öldruðu móð- ur gætti Guðfinna heitin með hinni mestu prýði, meðan heilsa hennar leyfði. Var því stórt skarð höggið við burtför hennar af heimilinu; en eins og hún kvað upp sjálf í þra.utum sínum á banabeðnum við dóttur sína: “Guð er góður. Þetta eru hans ráð- stafanir. Og alt er gott, sem guði er frá’’, — þá er þftð mikil huggun fyrir þá nánustu að festa það í huga sér. Og þó finna kunnugir menn og konur til sársaukans með syrgjend- unum út af missinum, og ekki sízt með öldruðu konunni, sem komin er hátt á níræðisaldur, og búin að vera þlind í tvö ár, og sem langaði svo heitt til að mega fara heim á undan dótturinni, sem hún hafði altaf fylgst með á lífsleiðinni og aldrei skilið við, og sem unnust svo heitt alt til dauðans. Allir, sem tilþekkja, kenna mjög í brjósti um gömlu konuna í hennar bitru sorg. En hún bar h.arm sinn með hugprýði og stillingu og kristilegu þolgæði, og von um að fá að sameinast dóttur sinni bráðum aft- ur, ásamt öðrum hennar undangegn- um. Tengdasonurinn lætur henni líða eins vel og unt er hjá sér, þar til dauðinn aðskilur þau; önnur kona hefir tekið að sér að sjá um hana og hjúkra henni þegar með þarf. Sú látna var jarðsungin 16. sama mánaðar af séra Rúnólfi Marteins- syni presti íslenzka safnaðarins í Seattle, af fjölda. fólks viðstöddum, bæði íslenzkum og annara þjóða. Ut- förin fór fram frá norskri lúterskri kirkju, sem Islendingar nota til sinna guðsþjónusta, og var ein af þeim stærri útförum, sem farið hafa fram í þessum parti borgarinnar. Athöfn- in í kirkjunni fór fram á báðum tungumálunum, íslenzku og ensku. Séra- Rúnólfur talaði á báðum mál- unum og tveir söngflokkar sungu. annar á íslenzku, hinn á ensku. — Hvílustaður hinnar látnu er í lút- erskum grafreit,< sem er indælt pláss norðan við borgina, aðeins eins árs gamalt þó. Nokkrir Islendingar hvíla þar nú þegar. Athöfnin við gröfina fór fram á íslenzku, og söng- ur og fögur bænarorð, flutt af séra Rúnólfi. — Utförin var hin vegleg- asta. Margir vinir og kunningjar Odd sons-fólksins lögðu blóm á kistu þeirrar látnu, og er þeim öllum hjart- anlega þakkað fyrir hluttekninguna. Lögrétta er vinsamlega beðin að taka þessa dánarminningu upp til birtingar. Einn a-f vlðstöddum. Fréttabréf. Garðar, N. D. 4. júni 1926. Sigfús Halldórs frá Höfnum, Winnipeg, Man. ^ Kæri vinur! Má eg vera svo djarfur að biðja þig að birta innlagðan “fréttaibálk” í blaði þínu, ef mö^ulegt er næstu viku, Sumt af því er svo gott, að það þa.rf að komast “á gang”. Eg vildi óska mér meiri tíma að rita um það málefni. Eg þakka fyrirfram fyrir þetta og margþakka fyrir greinar þínar í “Krínglu”. Margar af þeim «ru það bezta, sem eg hefi lesið á ís- lenzku í seinni tið.. Með vinsemd, þinn einl. J. G. Davuison- * * * Séra Páll Sigurðsson kvaddur. Þann 27. maí lagði séra Páll Sig- urðsson af stað til íslands, til að taka vig prestakalli sínu þar. Aður en hann fór, voru honum haldin kveðjusamsæti hjá söfnuðum þeim í Norður Dakota, og Manitoba, sem hann hefir'þjónað, sem vott um velvild og þakkir fyrir starf hans í safnaðar- og kirkjumálum. Það hófst með heimsókn ungmenna. öll ungmenni, sem hann hafði upp- frætt og fermt í Norður Dakota frá 1917—1926, hafa viðhafnarmikla há- tíðisstund í prestshúsinu á Garðar, 14. maí að kvöldi; taka þau þar á móti honum með fögnuði miklum og votta honum virðingu sína. og ást með gjöfum, skemtun og veitingum. Var honum þar afhent hin vandað- asta ferðakista (Wardrobe Trunk), gullpeningar og bók í skinnbandi með nöfnum og myndum fermingarbn.rn- anna og ávarpi því, sem fylgir: uTil scra Páls Sigurðssonar — frá fcrmingarbörnum börnum hans í Norður-Dakota 1917—1926. Þa.ð er með innilegri sorg og sökn- uði, að við, fermingarbörn þín í Norður-Dakota, erum komin hér sam an í k\föld til að kveðja þig og votta þér okkar hugheilustu árnaðaróskir. Við kökr.um þín meira en við fáum lcomið orðum að, og kvíðum a.ð verða að vera án þinnar hjálpar og leið- sagnar, En við vonum, að þau fræ- korn, er þú hefir sáð í sálir okkar, beri margfaldan ávöxt. Við finnum að þú hefir tekið þér bústað í hjört son hélt. um okkar, er þú aðeins — og enginn hennar: annar hefði getað gert. En það sýn- ist tilgangur hins alvalda, að við mætumst, kynnumst og elskum þá, sem við hljótum svo að skilja við; en einmitt sú viðkynning og sú ást, sem þú hefir gróðúrsett í hjörtum okka.r, sem andlegur leiðtogi okkar, hefir, að við vonum, gert okkur að andlega hraustara fólki, með meira trausti á okkur sjálfum, kærleika til náungans og lotningu fyrir þeim drotni, sem að þú hefir kent okkur^ að þekkja. Þau einu laun, er hugs- anlegt er að við getum goldið þé/ fyrir umhyggju þina og ást til okk- ar allra, er að við, fyrir guðs náð, mættum að einhverju leyti breyta eins og þú mundir óska. Við höfum hér litinn hlut, sem við biðjum þig að þiggja sem örlít- inn vott um þakklátssemi okkar tii þín, fyrir alt sem að við höfum þegið af þér, og vitum að aðrir, sem eftir okkur koma, eiga eftir að þiggja af þér. “Nei, gef þú, gef þú — gulli andans strá á götu fjöldans, því er skírt þú hefir. Það eykst og bezt þér blessast einmitt þá, og bætist við, því meira sem þú gefur. (G. GJ” iSéra Páll lét þar ótvírætt í ljós, að meiri ánægju væri ómöguleat að veita sér, en að sýna sér svo ljós- an vott, að verk hans væru metin meðal æskulýðsins, og ekkert væri það sem honum myndi meiri hvöt í sípu starfi, en einmitt þessir hlýju hugir ungmennanna, því eins og Þor- steinn Erlingssop segir: “Ef æskan vill rétta þér örvandi hönd, þá ertu á framtíðar vegi.” * ¥ * Þessu næst var séra Páli haldið samsæti að Brown, Man., þann 16. sa.ma mánaðar. — Að guðsþjónustu lokinni voru borg sett upp og blóm- um prýdd; þar næst var sezt til borðs. Voru margar hlýjar og fagrar ræð- u haldnar, af safnaðarfólki og öðr- um bygðarhúum, og skýla.ust látið í ljós, að séra Páll væri þar mikils met inn, sem prestur og maður, og sökn- uður væri að burtför hans; og feginn bftfði söfhuðurinn kosið að njóta hans lengur. Var honum afhent fjárupphæð að skilnaði. Prestur þakkaði, og spgðist auðg- aður orðinn að fögrum myndum, viö viðkynningu og starf sitt hjá söfnuð- inum, og vonaði að safnaðarstarf- semi þar í bygð mæti aukast og bless- ast. Og hér birtist innihaldi Herra forseti — herrar og frúr ! "Hægan! — köldu hleypidómar, hoppið ei á vígðri mold I” — Þessi orð skáldsins vekjast upp i huga minum, er eg hugsa ’ um til- gang þann, er kemur okkur til a& fjölmenna svo mjög á þenna stað » kvöld. Eg geng þess( ekki dulinn, aö á liðnum árum hafa hinir “köldu hleypidómar” troðið á þeirri mold, sem vígð hefir verið fyrir alvarleg- ustu andlegu málefnin okkar Vestur- Islendinga. Ein ofurlítil grein af árangrinum er sú, að við getum hald ið hér kveðjusamsæti. Flest höfum við heyrt getið um. það, sem nefnt er menningarstraumar. Þeir hafa verið að verki frá fyrstu tímum, er menn þekkja til. Þessir straumar síga altaf í sönnt átt. Þeir fylgja sólu. Fa.ra altaf í’ vestur. Skilja eftir meira eða minna í bverju landi, og hjá hverri þjóð, það sem kallað er menning. Hún hefur sína fyrstu göngu frá Asíu. Keínst vest- ur til Rómverja og dvelst þar um langt skeið. (Eg á hér a.ðallega viÉi trúmálahlið menningarinnar.) Sög- ur þjóðanna sýna okkur allgreini- lega, að hvar sem þessi trúarbragða- menning stöðvast til langframa, snýr hún á móti sjálfri sér og bægir frá ölluin nýjum straumum og nýrri þekking, svona eftir mætti. Þannig fór fyrir Rómverjum. Þeir bygðu sér til varnar rannsóknarrétt og pinu— bekk. Löngu síðar leggur menningin, með - kristnu trúarbrögðin í farar- broddi, leið sína inn á Norðurlönd. Hún kemst ekki norðar en til Noregs fyrir íshafinu. Þar tekur hún alt í sínar hendur. Gerist þar svo aðsúgs- mikil og hnúagleið, a.ð ekkert mikil- menni eða andans maður mátti vera óhultur um líf og limi, ef hann vildi hafa sjálfstæðar hugsanir og trú, sem fór í bága við fagn.aðarboí5skap- inn, eins og honum var iitdeilt þá. Við getum aðeins að þessu sinni rifj- að upp i huga okkjr frásögnina um Rauð hinn ramma, sem var höfðingf mikill norður í Noregi og bj’ó á Goðey. Hvernig ha.nn, mest fyrir mismun á trú, var handtekinn og- píndurs til dauða þannig, að tekinn var lyngormurinn og neyddur til að skriða inn um munn hans og ofan i iður. Þar át hann sig- út gegnum brjóst og hj.a.rtarætur. Menningin kom. inn til þessa meg- inlands með frumbyggjunum hvitu. Engin að vestan. Og fyrir hið mikla aðstreymi þjóðanna framan af árum, gætti ekki annars en að menning- in þroskaðist hér thröðum skreíum. Síðustu tveir tugir ára færa okkur heim sannmn um það, hvernig hin andlega útsýn í kirkjúmálum okkar, hefir snúið á móti sjálfri ser/illvig og mannýg. Fyrir nokkrum árum siðan, var niaður aö heiman á ferð meðal Is- lendinga. Hann er mentaður ■tað- ur og hefir skipað ábyrgðarmikla «g háa stöðu heima um alllangt skeið. Eg varð fyrir því láni að geta, haft tveggja til þriggja stunda samtal við hann. Hann fræddi mig um margt af ættjörðinni. Þar á meðal v.ax það, að það væri nokkuð viðtækt álit hinna færustu manna heim’a,’ að kirkjttfélagi okkar, og þá sérstaklega, forgöngumönnum þess, væri hinn mesti ami að andans mikilmennum i prestsstöðu að heiman, færu þeir að sýna sig í þvi að setjast hér a.ð. Því miður hefi eg, alt frani að þess- ari stundu, ekki fengið fullnægjandi ástæðu til að afsanna þess ummæli hins prúða manns, þótt eg á hinn bóginn geti friðað hugsanir minar að nokkuru með einstöku undantekn- ingum. Allur þessi mikli fjöldi karla og kvenna mætist hér i kvöld til að kveðja. — kveðja séra Pál, sem hefir þjónað Garðar-prestakalli siðastlið- in tiu ár, með sóma og prýði. Nú ar, sem að lýstu ánægju ræðumanna er hann að hverfa heim til ættlands- yfir starfi séra. Páls. Var honum ins aftur. Eg fæ ekki skilið það á Þann 24. sama mánaðar hafa söfn- líðir séra Páls í Norður-Dakota, Garðar, Eyford' og Mountain, veg- legt ;amsæ! i í samkontuhúsinu á Garðar. Það hófst klukkan átta að kvöldi og stóð yfir fram yfir mið- nætti. Var þar sarnan komið fleira fólk, en húsið gat rúmið, flest'safnaðax- fólk séra Páls og vinir. — Húsið var fagurlega prýtt og samsætið i alla staði söfnuðunum til sóma_ Var þar búinn sérstakur staður fyrir spra Pál og forseta safnaðanna. Voru þar fluttar ræður og stór hópi\r bland- aðra radda söng, og hljóðfærasveit frá Mountain spiLaði; og var það mál margra manna, er veizlu þessa sátu, að svo skemtilega og ’að ölln leyti myndarlega samkomu hefðu þeir ekki áður setið. Um leið og forseti Garðarsafnað- ar setti samkomuna, og bað heiðurs- gestinn velkominn, afhenti hann séra Páli gullsjóð ein.n, sem hann bað hann að þiggja til minja. um yl þann og virðingu, sem að safnaðarfólk hans bæri til hans. Þar næst af- henti Jón Jónsson séra Páli aðra fjárttpphæð fyrir hönd kvenfélags Garðar-safnaðar. Margar snjallar ræður voru flutt- mjög þökkuð sameining sú, sem orð- in er hér í bygðunum, þótt heyra mætti á mörgum þeirra, að ærið hefðu þeir mátt borga fyrir þá sam- einingu, að þurfa að rnissa þann prestinn, sem þeim var kærastur og þeir töldit ágætastan af þeim prest- um, sem þar hafa starfað. Lýsti anrtan hátt en þann, að mest sé það að kenna hans miklu hæfileikum sem prests, og handvömm hinna kirkju- legu málefna okkar á meðal. Eg þarf naumast að spyrja um álit á séra Páli ykkar á meðal í þessum sal; og eftir mínum skilningi og til- finningum, er séra Páll Sigurðsson þetta sér einna greinilegast í hinni ' bezti presturinn, sem þjónað' hefir ágætu ræðu, er Mr. Gám. Thorleifs- Ga.rðarsöfnuði í minni áheyrn. En

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.